က်ြန္‌‌ေတာ္‌ရဲ႕လူးလား‌ေျမာက္‌တဲ့ အ႐ြယ္‌

ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ လူလားေျမာက္တဲ့အရြယ္ ဘယ္တုန္းကစခဲ့တာလဲ..
နိုင္‌းနိုင္‌းစ‌ေန

အေမနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ကို ဦးခင္ေဇာ္ထားခဲ့တဲ့ေန႔က စခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္။ ဦးခင္ေဇာ္က ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အေဖပါ။ မွတ္မိစအရြယ္တည္းက သူ႔ကို "အေဖ"လို႔ ကြၽန္ေတာ္မေခၚခဲ့ဖူးဘူး။ ဦးခင္ေဇာ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို စကားလံုးတစ္လံုးတည္းနဲ႔ ေဖာ္ညႊန္းလို႔ရတယ္။ အဲဒီစကားလံုးက ကြၽန္ေတာ့္ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီထဲ၊ အေသြးသားထဲ စိမ့္ဝင္ေနတဲ့ စကားလံုးျဖစ္တယ္။---- "မုန္းတယ္"
.
ကြၽန္ေတာ္ မူလတန္းစတက္တဲ့ႏွစ္မွာ သူ႔ရဲ႕ရည္းစားဦးနဲ႔ ဦးခင္ေဇာ္ျပန္ဆံုတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစ ဦးခင္ေဇာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ညမကူးခဲ့ေတာ့ဘူး။

ခ်မ္းေအးတဲ့ညတစ္ညမွာ တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ရာကေန ကြၽန္ေတာ္ႏိုးလာခဲ့တယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္န႔ဲ အေမစကားေျပာေနတဲ့အသံကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားလိုက္မိတယ္။ လန္႔ႏိုးသြားတဲ့ကြၽန္ေတာ္ ကုတင္ေပၚကဆင္းၿပီး တံခါးၾကားကေန အျပင္ကိုေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ ဦးခင္ေဇာ္ကိုေတြ႔တယ္။
.
"ေတာင္းပန္ပါတယ္"
.
ဦးခင္ေဇာ္ေျပာတဲ့စကားကို အၾကာႀကီးေနၿပီးမွ အေမက "ကြာရွင္းဖို႔ကိစၥ ရွင္မေျပာခဲ့တာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ခုေတာ့ ရုတ္တရက္ႀကီး ျပန္ေျပာရတာလဲ၊ ကြၽန္မကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါ။ ကြၽန္မဆံုးျဖတ္ေပးပါ့မယ္"
.
အေမ့စကားေၾကာင့္ ဦးခင္ေဇာ္ တစ္လွည့္ႏႈတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ၿပီးမွ လံုးေထြးစုပံုထားတဲ့ေလေတြကို ပါးစပ္ထဲကေန ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား မႈတ္ထုတ္ရင္း "သူ႔မွာကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီ။ သူအသက္ (၄ဝ)နီးေနၿပီ။ ဒါဟာ သူ႔အတြက္ ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးပဲ"
.
တစ္ပတ္ၾကာၿပီးေနာက္ ညထမင္းစားဝိုင္းမွာ အေမက ဘာမွမျဖစ္သလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။
.
"သားအေဖနဲ႔ အေမကြာရွင္းလိုက္ၿပီ။ ဒီလိုလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဒီေန႔ကစၿပီး သားလူႀကီးျဖစ္သြားၿပီ။ ဒီအိမ္က တစ္ဦးတည္းေသာ ေယာက္်ားသားျဖစ္သြားၿပီေနာ္"
.
အေမေမွ်ာ္လင့္ထားသလို သန္မာႀကံ့ခိုင္ၿပီး ရင့္က်က္တဲ့ပံုစံမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ့္မွာ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ားသတ္မွတ္ထားတဲ့ လိမၼာတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ကေန လူဆိုးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ၿငီးေငြ႔ခဲ့သလို အိမ္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္မျပန္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ ေတြးေတာဖို႔ကိုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ပ်င္းသြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လုပ္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာအလုပ္က ကြန္ျပဴတာဂိမ္း ကစားတာပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီႏွစ္က ကြၽန္ေတာ္အသက္ (၁၅)ႏွစ္၊ အထက္တန္း စတက္တဲ့ႏွစ္....
.
အရင္က အေမ့အၾကည့္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ လိမၼာယဥ္ေက်းတဲ့သား၊ အိမ္အလုပ္ကူလုပ္တဲ့သား၊ ပညာလိုလားတဲ့သား၊ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ရပ္တည္ခ်က္ေတြ အလံုးစံုမွီခိုႏိုင္မယ့္သားလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ..

"သား... ဘယ္လိုျဖစ္သြားရတာလဲ" အေမက မ်က္ရည္ရဲႊလဲနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။
.
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး အေမ... သား လူလားေျမာက္ခဲ့လို႔ ျဖစ္မယ္"
.
(၂)
ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ဦးခင္ေဇာ္လည္းၾကားတယ္။ "အဲဒီလူ" ကို ကြၽန္ေတာ္လံုးဝမျမင္ခ်င္ဘူးလို႔ အေမကို ကြၽန္ေတာ္ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာထားလို႔ လစဥ္လတိုင္း အိမ္တိုင္ရာေရာက္ပို႔ေပးတတ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြကို ဘဏ္ကေနပဲ ဦးခင္ေဇာ္လဲႊေပးေတာ့တယ္။
.
ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းဆင္းတိုင္း ေက်ာင္းတံခါးဝမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာရွာတတ္တဲ့ ဦးခင္ေဇာ္ကိုေတြ႔ရင္ မ်က္ႏွာထားတင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္ မျမင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္လုပ္ပစ္တယ္။ ဦးခင္ေဇာ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို အၿမဲလာရွာေပမယ့္ စကားတစ္ခြန္းမွေတာ့ လာမေျပာဘူး။ အစပထမေတာ့ ဦးခင္ေဇာ္က မိဘလူႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကို သြန္သင္ဆံုးမတယ္၊ ေနာက္ပိုင္း ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့အျပစ္အတြက္ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္တယ္၊ ေနာက္ဆံုး ရင္ထဲခ်ဳပ္တည္းထားရတဲ့ စိတ္အားငယ္မႈေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။
.
အဲဒီအားငယ္မႈေတြ ေပါက္ကဲြတဲ့ေန႔တစ္ေန႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႀကံဳခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က ေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့ေန႔ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္စာေမးပဲြက်ေၾကာင္း အေမကို ေက်ာင္းက အေၾကာင္းၾကားစာပို႔ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔ဒီလိုျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိၿပီးသားမို႔ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားပါတယ္။ အေမျပန္လာရင္ အဆင္သင့္ဆူႏိုင္ေအာင္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ အေမျပန္ေရာက္ေတာ့ ငိုငိုယိုယိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆူတယ္။ ရိုက္လည္းရိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးခင္ေဇာ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
.
"ေတာင္းပန္ပါတယ္"
.
ဝင္ဝင္လာခ်င္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ဦးခင္ေဇာ္ကေျပာတယ္။
.
"ေက်ာင္းဆရာရဲ႕သား စာေမးပဲြက်လို႔ အရွက္ရသြားတာေပါ့ ဟုတ္လား"
.
ဦးခင္ေဇာ္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္ေလွာင္လိုက္တယ္။ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး မ်က္ႏွာေၾကာေတြတင္းမာလာတဲ့ ဦးခင္ေဇာ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္မေနခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က နည္းနည္းပိန္တယ္ဆိုေပမယ့္ အရပ္ကေတာ့ သူ႔အရပ္နဲ႔မတိမ္းမယိမ္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အားက သူ႔ကို႐ႈံးမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ယံုၾကည္တယ္။
.
က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့ ဦးခင္ေဇာ္ရဲ႕လက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ျဖည့္ေလ်ာ့လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေနရာကေနခ်ာခနဲ သူလွည့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ တံခါးဝနားေရာက္ေတာ့ ေနာက္လွည့္ၿပီး....
.
"မင္းအၾကည့္မွာ ငါဟာ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ငါဂရုမစိုက္ဘူး။ ဒီေလာကႀကီးမွာ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ငါ့ကိုခ်စ္ေနတုန္းပဲ။ ငါ့ကိုသူတို႔ခ်စ္တာ ငါေတာ္လို႔။ ငါအသံုးမက်တာက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ခင္ေအာင္ ငါမလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာပဲရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းကိုယ္မင္းၾကည့္စမ္း။ ငါ့တစ္ဝက္ေတာင္ မရွိဘူး။ ငါတက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ကို မင္းရေအာင္တက္ႏိုင္လား၊ မိန္းမေတြ မင္းကိုခ်စ္ႏိုင္လား၊ အခုအခ်ိန္မွာ မင္းက ငါ့ကိုအေဖလို႔ မသတ္မွတ္ခ်င္ဘူး။ ငါက ပိုၿပီးေတာင္ မင္းကို သားလို႔မသတ္မွတ္ခ်င္ဘူး သိလား"
.
တံခါးကို ဝုန္းကနဲဆဲြပိတ္ၿပီး ဦးခင္ေဇာ္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကစ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕႐ူး႐ူးသြပ္သြပ္လူလားေျမာက္ျခင္းက ဘုမသိဘမသိနဲ႔ အခ်ိန္ေစာၿပီး ၿပီးဆံုးသြားခဲ့တယ္။
.
(၂)ႏွစ္ေနၿပီးေနာက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့အမွတ္ထက္ အမွတ္(၂ဝ)ေက်ာ္ပိုၿပီး ဦးခင္ေဇာ္တက္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းအပ္တဲ့ေန႔မွာ ဦးခင္ေဇာ္ေရာက္လာျပန္တယ္။ သူမေျပာခင္ ကြၽန္ေတာ္အရင္ဆံုး စကားစတယ္။ အဲဒီစကားအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ရက္အေတာ္ၾကာေလ့က်င့္ခဲ့တယ္။
.
"ဘဝင္မျမင့္နဲ႔။ ခင္ဗ်ားေျပာခဲ့တဲ့စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားၿပီး ဒီတကၠသိုလ္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္လို႔မထင္နဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္တာ ကြၽန္ေတာ္ႀကီးျပင္းခ်င္လို႔၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ လံုးဝမပတ္သက္ခ်င္လို႔၊ ကြၽန္ေတာ္ (၁၈)ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ မနက္ျဖန္ကစ ခင္ဗ်ားရဲ႕အေထာက္အပံ့ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ အေမနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ မလိုေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းလခနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္အသံုးစရိတ္ကို ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ရွာမယ္။ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔ေတာ့"
.
မ်က္စိကို ဖြင့္ခ်ည္မွိတ္ခ်ည္နဲ႔ ဦးခင္ေဇာ္နာက်င္ေနခဲ့တယ္။ ေငြစုစာအုပ္တစ္အုပ္ထားခဲ့ၿပီး ဦးခင္ေဇာ္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ သူ႔ေနာက္ေက်ာပံုရိပ္က ခ်ိနဲ႔လို႔၊ ေျခလွမ္းေတြက ယိမ္းယိုင္လို႔... ေငြစုစာအုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ဆဲြၿဖဲပစ္လုိက္တယ္။
.
ေက်ာင္းတက္ရင္း ေခ်းေငြ(Student Loans)ရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့တယ္။ ပညာသင္ဆုရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းအားရက္မွာ အလုပ္ႏွစ္ခုလုပ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကို "အသည္းအသန္" ဆိုတဲ့စကားလံုးနဲ႔ တင္စားရလိမ့္မယ္။ ပင္ပန္းေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ေနာင္တမရခဲ့ဘူး။
.
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ေတြ တစ္ေန႔နဲ႔တစ္ေန႔ မတူခဲ့ေတာ့ဘူး။ ႀကီးႀကီးမားမား ေရာဂါရွိတယ္လို႔ ေျပာမရေပမယ့္ ဆီးေအာင့္ၿပီး မၾကာခဏဆီးသြားတတ္တယ္။ အေပါ့သြားခ်င္ေပမယ့္ အိမ္သာေရာက္ရင္ ဆီးမရွိျဖစ္တတ္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ႏြမ္းလ်တယ္လို႔ မၾကာခဏခံစားရတယ္။ အဆိုးဆံုးက ဒူးေတြအားေပ်ာ့ၿပီး ထိုင္မရ ထမရျဖစ္တတ္တယ္။ အရင္တုန္းက ဦးခင္ေဇာ္ရဲ႕ ဒူးနဲ႔လက္ေတြတုန္ၿပီး မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သလိုေပါ့။
.
အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေဆးရံုေခၚၿပီး စစ္ေဆးခိုင္းတယ္။ ေက်ာက္ကပ္အထူးကုမွာ ကြၽန္ေတာ့္အသက္အရြယ္လို ငယ္ရြယ္တဲ့လူမရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ရွက္လို႔ ေဆးစစ္ၿပီး ေဆးရံုေရွ႕ပန္းၿခံမွာ အေမ့ကို ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ စစ္ေဆးထားတဲ့ အေျဖလႊာကိုကုိင္ၿပီး မ်က္ႏွာေပၚက စိုးရိမ္စိတ္ကို ဖံုးဖိမထားႏိုင္တဲ့ အေမ့ကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္စိတ္လည္း လႈပ္ရွားလာမိတယ္။
.
"ေတာ္ေသးတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲက အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြ ျဖစ္တာမ်ဳိးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဖိစီးမႈေၾကာင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခြၽတ္ယြင္းမႈျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာဝန္ကေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ခြၽတ္ယြင္းမႈက ပိုဆိုးတယ္၊ ကုရခက္တယ္လို႔ သားေဖေဖကေျပာတယ္"
.
"သားေနမေကာင္းတာကို ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလူႀကီးကို ေျပာျပရတာလဲ"
.
ကြၽန္ေတာ္ေဒါသတႀကီးေအာ္ေတာ့ အေမ့ပါးစပ္က တစ္ခုခုေျပာဖို႔ တဆတ္ဆတ္တုန္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားတစ္ခြန္းမွ ထြက္မလာခဲ့ဘူး။
.
ေနာက္ေတာ့ အေမ့ေစတနာကို ကြၽန္ေတာ္နားလည္ခဲ့တယ္။ စိတ္ေရာဂါဆရာဝန္ရဲ႕ ကုသခက တစ္နာရီကို (၂ဝဝ) လို႔ဆိုပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုကုတဲ့ ဆရာဝန္က သေဘာေကာင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ေရာဂါကို "စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကတဲ့ေရာဂါ" လို႔ဆိုတယ္။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္မ်ားလို႔ ဆီးပူဆီးနာျဖစ္ၿပီး အင္အားေတြ ယုတ္ေလ်ာ့ကုန္တယ္လို႔ဆိုတယ္။ ေရာဂါအစက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အေဖရဲ႕ ဆက္ဆံေရးနဲ႔ဆိုင္တယ္လို႔ ဆရာဝန္ကေျပာတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ျမင္ၿပီး စိုးရိမ္မႈေတြမ်ားေနလို႔ လို႔ဆိုတယ္။
.
ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ အျမင္အာရံုမွာ ဦးခင္ေဇာ္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာပံုရိပ္ကို ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။
.
(၃)
တကယ္လို႔ အဲဒီစိတ္ေရာဂါဆရာဝန္ရဲ႕ ေျပာခ်က္အရဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာမက်န္းမာတာက ကြၽန္ေတာ့္စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္၊ ကြၽန္ေတာ့္စိုးရိမ္စိတ္က ဦးခင္ေဇာ္အေပၚျပဳမူခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အျပဳအမူအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မသိစိတ္က အျပစ္တစ္ခုလိုျမင္ေနခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ ဒါကိုေဖ်ာက္ႏိုင္မွ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်စိတ္က ေပ်ာက္သြားႏိုင္မယ္၊ ခႏၶာကိုယ္က်န္းမာလာႏိုင္မယ္လို႔ ဆရာဝန္ကေျပာပါတယ္။
.
ဒါေပမယ့္ ထင္မွတ္မထားတဲ့အျဖစ္တစ္ခုက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ေပးဖို႔ အခြင့္အေရးေပးခဲ့တယ္။ ဦးခင္ေဇာ္ ဖ်ားပါၿပီ။ ဖ်ားတာမွ ရိုးရိုးဖ်ားတာမဟုတ္ဘဲ ဆီးခ်ဳပ္ေရာဂါလို႔ဆိုတယ္။ ဒါကိုကုသဖို႔အတြက္ နည္းတစ္နည္းပဲရွိခဲ့တယ္။ ေက်ာက္ကပ္အစားထိုးရမယ္တဲ့.....
.
ဘယ္သူက သူ႔ကိုေက်ာက္ကပ္လွဴမွာလဲ၊ သူက ထီးထီးေနခဲ့သူ၊ သူရဲ႕ရည္းစားဦး.. မဟုတ္ေသးဘူး.. အခုသူရဲ႕လက္ရွိ ဇနီးမယားလို႔ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္။ သူ႔ဇနီးက လွဴဖို႔စိတ္ရွိေပမယ့္ အမ်ဳိးအစားမတူလို႔ လွဴမရျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
.
ဒီသတင္းကို အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာျပတယ္။ အေမကို ကြၽန္ေတာ္စိုက္ၾကည့္ၿပီး
.
"အေမ... သူ႔အတြက္ ေက်ာက္ကပ္လွဴဖို႔ အေမစိတ္ကူးေနတာလား" လို႔ေမးတယ္။ အေမဘာမွ မေျပာဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကိုပဲၾကည့္ေနတယ္။ အေမရဲ႕အၾကည့္က နက္နဲလြန္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ခန္႔မွန္းမတတ္ခဲ့ဘူး။
.
"အေမ.. သြားမလွဴနဲ႔ေနာ္။ အေမသူ႔ကို မုန္းသင့္တယ္။ လွဴမယ့္လွဴ ကြၽန္ေတာ္ပဲ သြားလွဴသင့္တယ္"
.
ရင္ထဲမွာ စူးစူးနစ္နစ္၊ နာနာက်င္က်င္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာမိတယ္။ အေမ့မ်က္လံုးထဲ အံ့ၾသဝမ္းသာတဲ့အရိပ္ လက္ခနဲထေတာက္သြားၿပီး "တကယ္လား၊ သား သြားမွာလား" လို႔ေမးတယ္။
.
ဟုတ္ပါတယ္။ အံ့ၾသဝမ္းသာမႈတစ္ခုပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးေနမိတယ္။ အေမဟာအခုခ်ိန္ထိ သူ႔အေပၚသစၥာမဲ့ခဲ့တဲ့ ေယာက္်ားကို ခ်စ္ေနတုန္းပဲ။ သူနဲ႔အတူေနတဲ့ သားထက္ေတာင္ အခ်စ္ပိုခဲ့ေသးတယ္။
.
မခဲြစိတ္ခင္ ဦးခင္ေဇာ္တစ္ေယာက္ တျခားကုတင္ေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး လဲေလ်ာင္းေနတယ္။
.
"သား..." အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေအာ္တဲ့သူ႔အသံက ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္....
.
ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေတြ နာက်င္လိုက္တာ.. မ်က္စိေတြလည္း ေယာင္အမ္းလို႔... ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး တစ္ဖက္လွည့္လိုက္တယ္။ သူ႔ကို လံုးဝမၾကည့္ခဲ့ဘူး။
.
ဒါဟာ အေၾကြးဆပ္ေနတာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ သတိေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အေသြးအသားေတြ ေပးခဲ့တဲ့ ဒီလူႀကီးအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္အေသြးအသားကို ျပန္ေပးဆပ္ေနတယ္လို႔ပဲ ထင္လိုက္တယ္။ ေပးၿပီးရင္ ကြၽန္ေတာ္လြတ္လပ္ၿပီ၊ စိတ္ေျဖေလ်ာ့ႏိုင္ၿပီလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။
.
စိတ္ေရာဂါဆရာဝန္ရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္ေတြမွန္ကန္ခဲ့တယ္။ ခြဲစိတ္ၿပီးေနာက္ ေက်ာက္ကပ္တစ္ျခမ္း ေလ်ာ့သြားတယ္ဆိုေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းခဲ့တယ္။ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ထင္ထားတဲ့အရာေတြ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္တယ္။ ဒါကလည္း ေက်ာင္းေဆာင္မေနဘဲ အိမ္မွာအေမနဲ႔ အတူေနတာနဲ႔လည္း ဆိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာဝန္ေပးတဲ့ေဆးေတြ ကြၽန္ေတာ္မွန္မွန္ေသာက္ခဲ့လို႔ျဖစ္မယ္။

------

ဘဲြ႔ရၿပီးေနာက္ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ္ေလ်ာေလ်ာရွဴရွဴ အလုပ္ရခဲ့တယ္။ အလုပ္စတက္တဲ့ေန႔က ဝန္ထမ္းအသစ္ေတြ ေဆးစစ္ရတယ္။ စစ္ေဆးခန္းမွာ ဆရာဝန္က "ခင္ဗ်ား ေက်ာက္ကပ္ေျပာင္းေရႊ႕ခဲြစိတ္ဖူးတာလား" လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။
.
ဆရာဝန္အေမးကို ကြၽန္ေတာ္ "အင္း" တစ္လံုးနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
.
"ခင္ဗ်ား က်န္းမာတာျမန္သားပဲ။ Anti-rejectionေဆးေတြလည္း သိပ္ေသာက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားကိုယ္ေပၚ ေျပာင္းေရႊ႕လာတဲ့ ေက်ာက္ကပ္တစ္ျခမ္းက လုပ္ေဆာင္မႈအရမ္းေကာင္းတယ္။ ၾကည့္ရတာ ေသြးေတာ္သားစပ္သူရဲ႕ေက်ာက္ကပ္ျဖစ္ရမယ္"
.
ေဆးရံုကေန ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုထြက္လာခဲ့မွန္း ကြၽန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
.
အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ကုတင္ေခါင္းရင္းမွာ အေမဝွက္ထားတဲ့ သားေရေသတၱာကို ကြၽန္ေတာ္ဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ ေသတၱာထဲမွာ ခြါထားတဲ့ ေဆးတံဆိပ္ေတြ၊ ေဆးအညြန္းေတြ အမ်ားႀကီး.. တကယ္ေတာ့ အေမက Anti-rejection ေဆးတံဆိပ္ေတြကိုခြါၿပီး စိတ္က်ေဆးတံဆိပ္ေတြ ျပန္ကပ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ေဆးေတြၾကားထဲမွာ သေဘာတူခဲြစိတ္စာခ်ဳပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့စာခ်ဳပ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ (၂)ႏွစ္က ေက်ာက္ကပ္လွဴဖို႔ ခဲြစိတ္ခဲ့တဲ့စာခ်ဳပ္ျဖစ္တယ္။
.
စာခ်ဳပ္ေပၚမွာ ဦးခင္ေဇာ္က သူ႔ရဲ႕က်န္းမာတဲ့ ေက်ာက္ကပ္တစ္ျခမ္းကို သူ႔သားအတြက္ ေပးလွဴတယ္လို႔ ေရးထားတယ္။ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ သူ႔လက္မွတ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ေပၚမွာက အေမ့လက္မွတ္.....
.
ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လံုးအိမ္ကမ်က္ရည္ေတြ ရုတ္တရက္ ပါးျပင္ေပၚ တရေဟာစီးက်လာခဲ့တယ္။
.
အဲဒီေန႔က ကြၽန္ေတာ္အသက္ (၂၂)ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔ျဖစ္တယ္။

Credit: ႏိုင္းႏိုင္းစေန