" လူစားလဲမယ့္_တေစၧ "
(စ/ဆံုး)
(ေၾကာက္တတ္သူ အစြဲလန္းႀကီးသူမ်ား မဖတ္ရ)
က်ဳပ္နာမည္ ထိန္ဝင္း။
က်ဳပ္က သရဲတေစၦေတြကို လံုးဝ အေၾကာက္အလန္႕မရွိဘူး။
ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ သူတို႕ကလူထက္နိမ့္တဲ့ ေလာကသားေတြေလ။ဒါေၾကာင့္သူတို႕ကိုေၾကာက္စရာမလိုဘူးလို႕က်ဳပ္္ယူဆထားလို႕ပဲ။
ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း ပရေလာကသားေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႕လာရတဲ့အခါမွာေတာ့ က်ဳပ္ယူဆခ်က္ေတြဟာမွားသြားျပီဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။
အဲ့ဒီေန႔ကေပါ့…
ေဆာင္းေလတို႕မင္းမူတိုက္ခတ္ေနသည့္ နတ္ေတာ္လကြယ္ည…။
ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနသည္။
ၾကယ္မႈန္ၾကယ္မႊားတခ်ိဳ႕၏ မပီဝိုးတဝါးအလင္းေရာင္တို႕မွာလည္းတိမ္ညိဳတိမ္မည္းတို႕၏ ပေယာဂေၾကာင့္ လင္းခ်င္တိုင္းလင္းခြင့္မရၾကေပ။
လယ္ကြင္းျပင္မ်ားကိုျဖတ္၍ တိုက္လာေသာေဆာင္းေလကလည္းအရိုးကြဲေအာင္ ေအးစိမ့္လြန္းလွသည္။
ေလတိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ စပါးပင္တို႕၏ တရွဲရွဲျမည္သံႏွင့္ ပုရစ္ေအာ္သံတို႕မွတပါး ညက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လ်က္…။
ရြာသို႕ျပန္မေရာက္တာ ၄ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီျဖစ္သည္။
ယခုေတာ့ ရြာမွာက်န္ခဲ့သည့္ ညီမအငယ္ဆံုး ဆံုးသြားသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ရြာသို႕ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။
ညီမငယ္ေလး၏ အသုဘမီရန္အတြက္သာ လာခဲ႕ရသည္။လမ္းခရီးတေလွ်ာက္လံုး တခုမွအဆင္မေျပခဲ့…။
ရြာသို႕ေျပးဆြဲေသာအေဝးေျပးကားတို႔မွာလြန္စြာမွ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္လွသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ လမ္းတြင္ ခဏခဏကားပ်က္သျဖင့္ရြာထိပ္သို႔ ည၈နာရီခြဲမွေရာက္သည္။
ရြာထိပ္ဟုဆိုေသာ္လည္း ဆည္းလည္းကန္ရြာ သို႕ ၂မိုင္/၃ဖာလံု ဟူေသာလမ္းညႊန္အမွတ္အသားမွလြဲ၍ ဘာမွ်ေထြေထြထူးထူးမရွိေပ။
အေဝးေျပးကားတို႕ကလည္း ရြာထိပ္အထိသာေရာက္သည္။
ထိုမွတဆင့္ရြာသို႕လွည္းႀကံဳဆက္စီးရသည္။
ပိုဆိုးသည္က ညေမွာင္သြားျပီျဖစ္လို႕ ခါတိုင္းရွိေနၾက လွည္းႀကံဳေတာင္မရွိေတာ့သည့္အျပင္ လူရိပ္လူေျခပါကင္းမဲ့ေနသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ရြာသို႕ညအေမွာင္ထဲတြင္္တေယာက္ထဲေလွ်ာက္လာခဲ့ရသည္။ရြာကိုသြားလွ်င္ လယ္ကြင္းမ်ားကိုအရင္ျဖတ္ရသည္ ျပီးေတာ့ ဒီေရကန္ႀကီးေဘးကမျဖစ္မေနျဖတ္ရသည္။
သရဲတေစၧအလြန္ေျခာက္သည္ဟု နာမည္ႀကီးေသာေရကန္ႀကီးျဖစ္သည္။
ယခုလိုလကြယ္ညမ်ိဳးတြင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာေအာ္ညည္းသံမ်ားႏွင့္အတူ ေရကန္ထဲမွလူေသေကာင္မ်ားကုန္းေပၚသို႕တက္လာတက္သည္ဟုၾကားဖူးသည္။ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဆည္းလည္းသံေတြတခြ်င္ခြ်င္ျမည္ေအာင္ၾကားရတတ္သည္။
ကိုလိုနီေခတ္က ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားကို ထိုေရကန္ထဲတြင္ရက္ရက္စက္စက္
ေရနစ္သတ္ခဲ့ၾကသျဖင့္ အစိမ္းေသေသျပီးမကြ်တ္မလြတ္ေသးေသာသရဲတေစၧမ်ားသည္ ေရကန္ႀကီးထဲတြင္ခိုေအာင္းေနၾကသည္ဟု လူႀကီးမ်ားကေျပာေလ့ ရွိသည္။
သို႕ေသာ္ ေခတ္ကာလေရြ႕လ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် ယံုတမ္းစကားလိုလို တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လိုလိုႏွင့္ မေရမရာရွိေနေလသည္။
ေရကန္ႀကီးကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ပက္လက္လွန္အိပ္ေနသလို ပကတိျငိမ္သက္လ်က္…။
ညအခ်ိန္မေတာ္ သရဲေျခာက္သည္နာမည္ႀကီးသည့္ေနရာတြင္ေရာက္ရွိေနသည့္အျဖစ္က ေတာ္ရံုလူအဖို႕ေတာ့ ေသြးပ်က္ေျခာက္ျခားဖြယ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။က်ဳပ္အဖို႔ေတာ့ သရဲႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ပင္ ပိုေကာင္းသည္ဟုဆိုရေပမည္။အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ဳပ္္တစ္ေယာက္ထဲ သြားေနရသည္ထက္စာလွ်င္ေတာ့အေဖာ္ႏွင့္သြားရသည္ကသာ၍အဆင္ေျပလိမ့္မည္။
ဟိုေတြးဒီေတြးႏွင့္ေလွ်ာက္လာရင္း ဟိုးအေဝးခပ္လွမ္းလွမ္းဆီမွ မီးေရာင္တခ်ိဳ႕ကိုလွမ္းျမင္လိုက္ရသျဖင့္ အားတက္သြားသည္။
"ရြာေတာင္လွမ္းျမင္ေနရျပီပဲ…"
ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ရင္း ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ပိုက္လိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေလက တစ္ခ်က္ေဆာင့္တိုက္လိုက္သည္။
စိမ့္ခနဲျဖစ္သြားေသာ ေအးစက္စက္ခံစားခ်က္နဲ႕အတူ က်ဳပ္ၾကားလိုက္ရတာက…
"ခြ်င္……ခြ်င္……ခြ်င္"
အေမွာင္ထုထဲမွရုတ္တရက္ပ်ံ႕လြင့္လာေသာ ဆည္းလည္းသံ။
"ဟင္…ဆည္းလည္းသံေတြ…"
နားၾကားမ်ားမွားသလား ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားသျဖင့္ အေမွာင္ထုထဲသို႕ အၾကည့္တို႕ေရြ႕လ်ားလိုက္သည္။သို႕ေသာ္အေမွာင္ထုက မိမိကိုယ္လက္အဂၤါတို႕ကိုပင္ သဲသဲကြဲကြဲ ျပန္မျမင္နိုင္ေအာင္ ေမွာင္မဲေနသည္။
လကြယ္ညက ရုတ္တရက္အသက္မဲ့သြားသလို ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ပုရစ္ေအာ္သံမ်ားလဲတိတ္သြားကာ ေလတိုးသံေတာင္မၾကားရေတာ့။အသံတိတ္ကမာၻငယ္တစ္ခုကိုေရာက္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
ရုတ္ခ်ည္းျငိမ္သက္သြားေသာပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ အနည္းငယ္ေတာ့ စိုးထိတ္မိသည္။
ဟုတ္တယ္ေလ…သရဲတေစၧေတြက ေျခာက္လွန္႕ရံုကလြဲျပီးဘာမွမလုပ္နိင္ဘူး။ေတာ္ၾကာလူဆိုးဓားျပေတြနဲ႕တိုးေနမွွျဖင့္…။
ခႏၶာကိုယ္ကလည္းစိုးရိမ္ထိတ္လန္႕စိတ္ လႊမ္းသြားသျဖင့္ ေဇာေခြ်းမ်ားျပန္လာသည္။
"ငါမ်ား နားၾကားမွားတာလား"
မျဖစ္ဘူး…မျဖစ္ဘူး ငါဒီနားကအျမန္သြားမွ…။
ထိုသို႕ေတြးျပီးေျခေထာက္တို႕ကို အေမွာင္ထဲသို႕စတင္ေရြ႔လ်ားလိုက္သည္။
က်ဳပ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းေလးရဲ႕ ေဘးဘက္မွာေတာ့ ေရကန္ႀကီးကသူႏွင့္မဆိုင္သလိုတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္…ခုနကဆည္းလည္းသံက ငါနားၾကားမွားတာပါ…။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါရြာကိုေရာက္ေအာင္သြားရမယ္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ျငိမ္သက္ေနေသာပတ္ဝန္းက်င္ကတဖန္ျပန္လႈပ္ရွားလာသည္။ေလတိုးသံမ်ားျပန္လည္ၾကားရျပီး ပုရစ္တို႕ကလည္းျပန္လည္ေအာ္ျမည္လာၾကသည္။
ဘာျဖစ္တာပါလိမ့္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနကပံုမွန္မဟုတ္တာပင္…။
"ခြ်င္…ခြ်င္…ခြ်င္"
"ခြ်င္…ခြ်င္"
"ဟင္…ဆည္း…လည္း…သံ…ေတြ"
ဒီတစ္ခါေတာ့နားၾကားမမွားတာေသခ်ာျပီ။
ဒါ…လူေတြေျပာေျပာေနၾကတဲ့ ေရကန္ႀကီးထဲက ဆည္းလည္းသံေတြမ်ားလား…။
စဥ္းစားလို႕မွမဆံုးေသး ေက်ာခ်မ္းစရာေကာင္းသည့္ ဆည္းလည္းသံေတြကို ထပ္ၾကားလိုက္ရသည္။
"ခြ်င္…ခြ်င္…ခြ်င္…ခြ်င္"
ဒီဆည္းလည္းသံေတြက ငါ့ကိုဘာမွအႏၲရာယ္မျပဳႏိုင္ေလာက္ပါဘူးေလ။ကိုယ္သြားစရာရွိတာဆက္သြားမွ။ေရွ႕ဆက္သြားဖို႕အတြက္ ေျခလွမ္းတို႕ကိုဟန္ျပင္လိုက္စဥ္မွာပင္…။
"ဟာ…ဘာနံ႕ႀကီးလဲ"
ေလႏွင့္အတူဒိုက္ပုတ္ေစာ္လိုလိုအနံ႕ဆိုးႀကီးတစ္ခုကိုပါရႈရိႈက္လိုက္ရသည္။
ေရကန္ထဲက လူေသေတြထလာတာမ်ားလား…။
ဒလေဟာျဖတ္တိုက္သြားေသာ ေဆာင္းေလေအးေၾကာင့္ ေက်ာရိုးတေလွ်ာက္စိမ့္တက္သြားျပီး ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ားေအးစက္လာသည္။ဒီေနရာမွာၾကာၾကာေနလို႕မျဖစ္ေတာ့။ထို႕ေၾကာင့္ အားကုန္ေဆာင့္ေျပးထြက္လိုက္သည္။
သို႕ေသာ္ၾကာၾကာမေျပးလိုက္ရ…။
"ေအာင္မေလးဗ်…"
ေျခေထာက္ေတြက ေျမသားေပ်ာ့ထဲနစ္ဝင္သြား၍ လဲက်သြားျခင္းျဖစ္သည္။နစ္ဝင္ေနသည့္ေျခေထာက္ကို ဆြဲထုတ္ဖို႕ဟန္ျပင္ေနစဥ္မွာပင္…
"ခြ်င္…ခြ်င္…ခြ်င္…ခြ်င္"
ေနာက္ေက်ာဘက္မွရုတ္တရက္ေပၚထြက္လာေသာဆည္းလည္းသံေၾကာင့္ ေနာက္သို႕ခ်က္ခ်င္းလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ဘာမွမရွိ။လံုးဝဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနသည္။သို႕ေသာ္…
ေလျပင္းတခ်က္က က်ဳပ္ကိုိုယ္ေပၚကိုဗလံုးဗေထြးႏွင့္ျဖတ္တိုက္သြားသည္။ထိုေလႏွင့္အတူဒိုက္ပုတ္နံ႕ေတြကလည္းေထာင္းခနဲထလာသည္။
"ဟင္…ဒါ ဒါ လူေသေတြဆီက ရႊံ႕နံ႕လား…ဒါဆို လူေသေတြတကယ္ထလာျပီေပါ့…"
မျဖစ္ေတာ့ျပီ။ဖုတ္ေကာင္ေတြက တေစၧသရဲႏွင့္မတူေပ။က်ဳပ္က သရဲမေၾကာက္ေပမယ့္ အသက္ဝင္လာမည့္ လူေသေကာင္ေတြေတာ့ ေၾကာက္သည္။သရဲတေစၧေတြက အေကာင္အထည္မရွိ ပံုရိပ္သာရွိသည္။သူတို႕က်ေတာ့ အေကာင္အထည္ႏွင့္ျဖစ္သည္။
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုလဲက်ေနရာမွကုန္းရုန္းထျပီးတဟုန္ထိုးေျပးလိုက္ေတာ့သည္။ခရီးေဆာင္အိတ္ပင္မယူနိုင္ေတာ့…။
အေမာဆို႕မတတ္ေျပးလႊားေနေသာ္္လည္း ဆည္းလည္းသံေတြက က်ဳပ္ေနာက္မွာလိုက္ပါကပ္ျငိေနဆဲ…။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္…
"ဟင္"
ေရွ႕တြင္ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည့္ေသြးပ်က္ရူးသြပ္ေစနိုင္ေသာအရာတစ္ခုေၾကာင့္ ေျပးလႊားေနေသာေျခလွမ္းအစံုတို႕က ဇက္ႀကိဳးဆြဲလိုက္သလို တံု႕ကနဲရပ္တန္႕သြားသည္။
လူတစ္ေယာက္…။
ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး ဆံပင္တေမႊးမွမရွိေတာ့ပဲ ေျပာင္ရွင္းေနသည္။
မ်က္ႏွာေျပာင္ေခ်ာေခ်ာႀကီးေပၚတြင္
မ်က္စိေပါက္ႏွာေခါင္းေပါက္တို႕က ေသးေသးက်ဳတ္က်ဳတ္။
ေသးေကြးပိန္လွီလွေသာေျခေထာက္ကလဲ တစ္ဖက္ထဲရွိသည့္အျပင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း တစံုတခုျပဳလုပ္ေတာ့မည့္ဟန္ျဖင့္ေလထဲတြင္ဆန္႕တန္းထားသည္။
ဒါ ေရကန္ထဲက ထလာတဲ့ လူေသေကာင္ႀကီးမ်ားလား…။
လူေသဖုတ္ေကာင္ႀကီးႏွင့္ထိပ္တိုက္ေတြ႕လိုက္ရ၍ ရုတ္တရက္ ၾကက္ေသေသေနစဥ္…အရိုးစုလိုျဖစ္ေနသည့္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက ေရွ႕သို႕အနည္းငယ္လႈပ္ရွားလာေသာအခါ……။
"အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး"
* * * * * * * * * *
အဲ့ဒီညက က်ဳပ္ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္…။
တကယ္ေတာ့…
က်ဳပ္အသက္ကိုပါသြားေစတဲ့ အဲဒီအရာက……
စာေျခာက္ရုပ္တစ္ရုပ္…
လည္ပင္းတြင္ ဆည္းလည္း(ေခါင္းေလာင္းအေသးစား)ေလးေတြကိုဆြဲထားသည္။
က်ဳပ္တို႕ရြာကိုမႏွစ္က ၾကြလာတဲ့ ဆရာေတာ္တပါးက ေရကန္ႀကီးအတြင္းရွိနာနာဘာဝမ်ားကိုေျခာက္လွန္႕ဖို႕ အတြက္ စီရင္ထားေသာ ယၾတာအစီအရင္တစ္ခုတဲ့…။
ဒီအျဖစ္မွန္ကို ေစာေစာကသာႀကိဳသိခဲ့ရင္ အခုလို မကြ်တ္မလြတ္တဲ့ နာနာဘာဝ သရဲတေစၧတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနမွာမဟုတ္ဘူးဗ်…။
ခုေတာ့ဗ်ာ…ခုေတာ့…။
က်ဳပ္ အေၾကာင္းကိုသိေအာင္ လူေတြကိုေျပာျပဖို႕ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြကို ကိုယ္ထင္ျပေတာ့ က်ဳပ္ကိုေၾကာက္လန္႕ျပီးထြက္ေျပးၾကတယ္။
က်ဳပ္ ဒီေနရာမွာ မေနခ်င္ဘူး …ဒီဘဝႀကီးနဲ႕လည္းမေနခ်င္ဘူး…
က်ဳပ္ လူစားလဲခ်င္တယ္ဗ်ာ…
က်ဳပ္ေနရာမွာ အစားထိုးဖို႕လူကိုလိုက္ရွာရင္း ေစာင့္ေနခဲ့ရတာ ႏွစ္ေတြလဲၾကာလွျပီ။ဒါေပမယ့္ ဒီေန႕ေတာ့ က်ဳပ္လြတ္ေျမာက္ရမယ့္ေန႕ပဲ…။
ဟုတ္တယ္…။
က်ဳပ္အရမ္းေျပာျပခ်င္ေနတဲ့က်ဳပ္ေၾကာင္းကို အခုဒီစာဖတ္လိုက္ရလို႕ ခင္ဗ်ားသိသြားျပီေလ……။
ဒီစာကိုဖတ္ျပီးတဲ့သူဟာ ဖတ္မိတဲ့ညမွာ ထမင္းစားေနရင္းနဲ႕ အေၾကာင္းမဲ့ေသဆံုးသြားလိမ့္မယ္။ဒါက်ဳပ္ရဲ႕ က်ိန္စာ ဒီေတာ့……ဒီေန႕ခင္ဗ်ားနဲ႕က်ဳပ္ ေနရာခ်င္းလဲရမွာပဲ။စိတ္ေတာ့မေကာင္းပါဘူး။
မနက္ျဖန္က်ေတာ့ ခင္ဗ်ားအတြက္ လူစားလဲေပးမယ့္သူကိုရွာျပီး
ဒီစာေလးဖတ္ခိုင္းလိုက္ေပါ့…
* * * * * * * * * *
:) :) :)
ၿပီးးး။ ။
Cd - မူရင္းေရးသူ
Post a Comment