"ဓားတန္းလန္းနွင့္ေဒၚညိုျမ"(part-1)
##################
သန္းေခါင္ရန္ခ်ိန္လျပည့္ညလည္းျဖစ္ေသာေျကာင့္
လမင္းျကီး၏အေရာင္နွင့္ပင္ေက်းရြာတစ္ခုလံုးလင္းထိန္ေနသည္။ျမိဳျပမ်ားနွင့္အလွမ္းေဝးေသာေျကာင့္ရြာပင္
မထင္ရ။ထူထပ္လွေသာသစ္ပင္ခ်ံဳႏြယ္မ်ားလည္းေပါ
မ်ားလွသည္။လူေနအိမ္ေျခလည္းနည္းသည္။တစ္ရြာ
လံုးေပါင္းမွအိမ္ေပါင္းနွစ္ဆယ္ခန့္ရွိသည္။ထိုရြာေလး
သို့ေဆးေက်ာင္းသူ/သားတစ္စုအပန္းေျဖခရီးထြက္ခဲ့
ျကသည္။တကယ္ေတာ့သူတို့ခရီးထြက္လာခဲ့သည္မွာ
ဤရြာေလးသို့မဟုတ္ေပ။ပင္လယ္ဘက္သို့ခရီးထြက္
ရန္စီစဥ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။သို့ေသာ္လမ္းမွားကာဤ
ရြာေလးသို့ေရာက္လာခဲ့ျကသည္။ရြာကေလးကစိမ္း
လန္းစိုေျပေသာေျကာင့္လမ္းမရွာေတာ့ပဲဤရြာေလး
မွာတင္အနားယူရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျကသည္။
"ေဟ့သူငယ္ခ်င္းတို့မင္းတို့တကယ္ဒီမွာေနမွာလား"
"ဟုတ္တယ္ေလတာရာ။ဘာလို့လဲ"
"ဒီရြာျကီးကလူလည္းသိပ္မရွိဘူး။ငါ့စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးျကီး
ခံစားေနရတယ္"
တာရာကစာအလြန္ေတာ္ေသာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။စာအရမ္းေတာ္သကဲ့သို့စိတ္ထားသည္
လည္းျဖဴစင္သည္။အဖြဲ့တစ္ဖြဲ့လံုးတြင္အေျကာက္တတ္
ဆံုးစိတ္ပူတတ္ဆံုးျဖစ္သည္။စာကိုအလြန္ျကိဳးစား
ေသာေျကာင့္အခ်ိဳ့ေက်ာင္းသားမ်ားကမနာလိုဝန္တို
ျကသည္။ခရီးထြက္လာသည့္သူငယ္ခ်င္းစုစုေပါင္း
၁၅ေယာက္ျဖစ္သည္။မိန္းကေလး၅ေယာက္သာပါ
သည္။က်န္သည့္၁၀ေယာက္ကေယာက်္ားေလးမ်ား
ျဖစ္သည္။သူငယ္ခ်င္းအားလံုးေမာင္ရင္းနွမကဲ့သို့ဆက္
ဆံျကသည္။ထိုအဖြဲ့ထဲတြင္အစအေနာက္သန္သူသူရ
တစ္ေယာက္ပါသည္။ေဆးေက်ာင္းသားဟုမထင္ရ
ေအာင္အလြန္အစအေနာက္သန္သည္။သူငယ္ခ်င္း
တစ္စုရြာသ္ု့ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္ကားည၁၀နာရီခန့္
ပင္ျဖစ္သည္။လျပည့္ညျဖစ္ေသာေျကာင့္တစ္ရြာလံုး
ေမွာင္မဲမေနေပ။လ၏အလင္းနွင့္လင္းေနခဲ့သည္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္စုလံုးရြာထဲရွိအိမ္အိုျကီးတစ္အိမ္၌တည္းခိုျကသည္။လူမေနေသာအိမ္ျကီးျဖစ္ေသာေျကာင့္
အိမ္တစ္ခုလံုးဖုန္မ်ားနွင့္ျပည့္နွက္ေနခဲ့သည္။လူမေန
ေငာ္လည္းထိုအိမ္ျကီးထဲတြင္ပစၥည္းမ်ားလူအသံုးအ
ေဆာင္မ်ားရွိေနခဲ့သည္။
"ဒီအိမ္ျကီးကလူလည္းမရွိပဲနဲ့ဘာလို့ဒီပစၥည္းေတြရွိေန
ရတာလဲ။"
ေျကာက္စိတ္ျကီးတတ္ေသာတာရာထိုအိမ္ျကီးထဲသို့စ
ဝင္လိုက္ကတည္းကပင္ေျကာက္စိတ္မ်ားတဖြားဖြား
ေပၚလာခဲ့၍ျကက္သီးမ်ားပါထလာခဲ့သည္။သို့ေသာ္
လည္းအမ်ားနင့္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေသာေျကာင့္
ဘာမွမေျပာပဲအိမ္ထဲသို့ဝင္သြားလိုက္သည္။ထိုခ်ိန္အျပင္မွေခြးေဟာင္သံမ်ားစ၍ျကားခဲ့ရသည္။
"အူ.....။ဝုတ္ဝုတ္"
တာရာတစ္ေယာက္ေျကာက္သည္ထက္ပို၍ေျကာက္
လာခဲ့သည္။အစ/အေနာက္သန္ေသာသူရအတြက္အ
ခြင့္ေကာင္းျဖစ္ခဲ့သည္။အေရွ့ဆံုးမွသူရတစ္ေယာက္
ဦးေဆာင္သြားခဲ့ကာအိမ္ထဲတစ္လွမ္းခ်င္းဝင္ေနရာမွ
သူရရုတ္တရက္ေျခလွမ္းမ်ားရပ္တန့္သြားခဲ့သည္။
သူရရပ္လိုက္ခ်ိန္ေနာက္မွသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ေျခလွမ္း
မ်ားလည္းရပ္တန့္သြားခဲ့သည္။
"ရွဴးး....ငါအရိပ္တစ္ခုေတြ့လိုက္ရတယ္။"
အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္းထိတ္လန့္သြားခဲ့သည္။
သူရသူငယ္ခ်င္းမ်ားပို၍ေျကာက္စိတ္မ်ားျဖစ္လာေအာင္
ထပ္၍ေျခာက္လန့္ခဲ့သည္။ေခြးအူသံမ်ားသည္လည္း
အဆက္မျပတ္ျကားေနရေသာေျကာင့္ပို၍ေျကာက္
စိတ္မ်ားဝင္လာျကသည္။
"ေဟ့ေရာင္ မင္းမစနဲ့ေနာ္။ငါေျကာက္တယ္ဟ။"
"ဟုတ္တယ္သူရ။ငါတို့ဘည္းေျကာက္တတ္တယ္ေနာ္
မင္းစခ်င္ရင္အျခားဟာစပါကြာ"
"ငါစေနတာမဟုတ္ဘူး။ခုနကတကယ္ေတြ့လိုက္တာ။
ဆံပင္ကဖါးလား၊အက်ီၤကလည္းေသြးေတြနဲ့ဗိုက္မွာ
လည္းဓားကတန္းလန္းျကီး၊ဟိုဘက္ကိုျဖတ္သြားတာ"
"ဘုတ္..."
"အမယ္ေလး..."
သူငယ္ခ်င္းအားလံုးလန့္၍ေအာ္လိုက္သည္မွာတစ္အိမ္
လံုးဆူညံသြားခဲ့သည္။တကယ္ေတာ့ေျကာင္တစ္ေကာ
င္တန္းေပၚမွေအာက္သို့ခုန္ခ်၍ျကားရေသာအသံျဖစ္
သည္။သူငယ္ခ်က္းအားလံုးသူရ၏ေနာက္မွလိုက္လာ
ျကကာမိန္းကေလးသပ္သပ္ေယာက်္ားေလးသပ္သပ္
ေနရာယူလိုက္ျကသည္။ခရီးလည္းပင္ပန္းလာျကေသာ
ေျကာင့္ေျကာက္စိတ္နွင့္ပင္အိပ္လိုက္ျကသည္မွာမနက္မိုးလင္းမွသာနိုးလာျကေတာ့သည္။မနက္မိုးေသာက္ခ်ိန္တြင္အျပင္ပတ္ဝန္းက်င္ကိုသူငယ္
ခ်င္းတစ္စုလိုက္၍ေလ့လာျကသည္။ထူထပ္ေသာခ်ံဳ
ႏြယ္ျကီးမ်ားျကီးမားလွေသာသစ္ပင္ျကီးမ်ားျမင္ရသည္
မွာစိတ္ထဲေတာတစ္ေတာထဲသို့ေရာက္ေနသည့္အလားခံစားျကရသည္။သို့ေသာ္သစ္ပင္ျကီးမ်ားကစိမ္း
လန္းလွေသာေျကာင့္ျပန္ဖို့စိတ္ကူးမရွိျကေပ။တာရာ
တစ္ေယာက္ခရီးထြက္လာခ်ိန္ေတာင္စာအုပ္မ်ားထည့္
လာခဲ့သည္။အျခားသူမ်ားေဘးပတ္ဝန္းက်င္ထြက္ေလ့
လာခ်ိန္တာရာတစ္ေယာက္စာအုပ္နွင့္မ်က္နွာမခြာေပ။
စာအုပ္ဖတ္ရင္းလမ္းေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။
"အာ့"
တာရာေအာ္သံေျကာင့္ေရွ့မွသြားေနျကေသာသူငယ္
ခ်င္းမ်ားေနာက္သို့လွည့္ျကည့္ခဲ့သည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲတာရာ"
"ေျခေထာက္မွာဘာေကာင္ကိုက္သြားလဲမသိဘူး"
သူငယ္ခ်င္းအားလံုးတာရာေျခေထာက္ကိုငံု့ျကည့္လိုက္
ျကသည္။တာရာမ်က္လံုးကစာအုပ္ထဲသာအာရံုစိုက္
ေနေသာေျကာင့္အျခားအရာမ်ားမျမင္ခဲ့။တကယ္ေတာ့
ေျမြတစ္ေကာင္တာရာ့ေျခေထာက္ကိုေပါက္သြားျခင္း
ျဖစ္သည္။တစ္ေယာက္မွဘာပစၥည္းမွပါမလာေသာ
ေျကာင့္တာရာကိုဘာလုပ္ေပးရမွန္းမသိျကေပ။ထိုခ်ိန္
ရြာသားတစ္ေယာက္ျဖတ္သြားသည္ကိုလွမ္းေခၚကာအကူအညီေတာင္းခဲ့သည္။ရြာသားသည္လည္းခ်က္ခ်င္း
ဘာပစၥည္းမွပါမလာေသာေျကာင့္သူငယ္ခ်င္းအားလံုး
ကိုသူ့ေနအိမ္သို့လိုက္ခဲ့ျကရန္ေျပာသည္။သူငယ္ခ်င္း
အားလံုးလည္းရြာသား၏အိမ္သို့လိုက္လာခဲ့ျကသည္။
တာရာကိုရြာသားကကုန္းပိုးလာခဲ့သည္။ရြာသားတာ
ရာကိုေဆးမ်ားထည့္ေပးျပီးထန္းလ်က္မ်ားနွင့္ဧည့္ခံခဲ့
သည္။ထိုအိမ္တြင္အဘြားျကီးတစ္ေယာက္လည္းေန
ထိုင္သည္။
"ဒီက သူငယ္တို့ကဒီရြာကေတာ့မဟုတ္ဘူးထင္တယ္"
"က်ြန္ေတာ္တို့ကမႏၱေလးကပါ။ေက်ာင္းပိတ္တုန္းပင္
လယ္ဘက္ကိုခရီးထြက္လာရင္းလမ္းမွားျပီးဒီကိုေရာက္
လာခဲ့တာပါ"
"ေအာ္ ဒါဆိုဒီကလူငယ္ေလးေတြကဘယ္မွာတည္း
ျကတာလဲ"
"က်ြန္ေတာ္တို့ကရြာထိပ္ကအိမ္အိုျကီးမွာေနျကတာပါ။
အျခားေနစရာေနရာလည္းမရွိဘူးေလ"
ထိုခ်ိန္ထိုင္ခံုေပၚမွအဘြားစကားအခ်ိဳ့ေျပာခဲ့သည္။
ေျပာေသာစကားမ်ားသည္လည္းထိတ္တလန့္ျဖစ္ေစ
သည္။သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ခ်င္းဆီကိုစူးစိုက္စြာ
ျကည့္၍
"နင္တို့ေတြေနာက္မွာေဒၚညိုျမပါလာတယ္။ဘာလို့သူ့
ကိုေခၚလာျကတာလဲ။"
အဘြားေျပာေသာစကားမ်ားကိုသူတို့နားမလည္ျကေပ။
တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ျကည့္ကာစဥ္းစားေန
ျကသည္။ကိုယ့္အနားပတ္ဝန္းက်င္ကိုလွည့္ျကည့္ရင္း
ေခါင္းတရမ္းရမ္းျဖစ္ေနျကသည္။
"အဘြားဘာေတြေျပာေနတာလဲ။ေဒၚညိုျမဆိုတာဘယ္
သူလဲ။က်ြန္ေတာ္တို့အဖြဲ့ထဲမွာေဒၚညိုျမမပါဘူးအဘြား"
"နင္တို့ေနာက္မွာပါတယ္။ဓားတန္းလန္းနဲ့ေဒၚညိုျမပါ
လာတယ္။"
ရြာသားျဖစ္သည့္ဖိုးခြားမွသူ၏အဘြားကိုစကားေျပာ
ရပ္ေအာင္
"အဘြားကလည္းဧည့္သည္ေတြကိုအားနာစရာျကီး။
ဘာေတြေျပာေနမွန္းလဲမသိဘူး။အဘြားအိပ္ေတာ့ေနာ္
ေတာ္ျကာနတ္မိမယ္ေလးကအဘြားကိုပံုျပင္လာမေျပာ
ျပပဲေနလိမ့္မယ္"
"ေအးဟုတ္တယ္။ဟဲ့ ညိုျမနင္ေနာပ္ခါငါ့အိမ္မလာနဲ့
ေနာ္။ငါနင့္ကိုမျကည့္ရဲဘူး"
သူငယ္ခ်င္းတစ္စုေခါင္းတခါခါနွင့္ရွုပ္သည္ထက္ပို၍
ရွုပ္ေနျကသည္။တာရာတစ္ေယာက္ထံုးစံအတိုင္းပင္
ထိပ္ဆံုးမွေျကာက္ေနခဲ့သည္။သူငယ္ခ်င္းမ်ားအျကား
အတင္းတိုးေဝွ့ကာထိုင္ခဲ့သည္။ေျမြဆိပ္ေျဖေသာ
ေဆးသည္လည္းအလြန္ပင္အစြမ္းထက္ေသာေဆး
ျဖစ္သည္။ေဆးလိမ္းျပီးခဏအျကာတြင္ပင္ခ်က္ခ်င္း
ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။စပ္စုတတ္ေသာမိန္းကေလးစုမြန္
သည္လည္းအဖြဲ့တြင္ပါလာခဲ့သည္။
"ဒါနဲ့အက္ုိခုနကအဘြားေျပာတဲ့ေဒၚညိုျမဆိုတာဘယ္သူလဲ"
"ေအာ္ ေဒၚညိုျမဆိုတာလား"
ဖိုးခြားလည္းေဒၚညိုျမ၏အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုတစ္ခုမက်န္ေျပာျပခဲ့သည္။ေဒၚညိုျမသည္ရြာထိပ္ပိုင္းရွိအိမ္ျကီး
တြင္တစ္ေယာက္တည္းေနသည္။တစ္ရြာလံုးတြင္လည္းပိုက္ဆံအရွိဆံုးျဖစ္သည္။ဒီရြာက
အလြန္ဆင္းရဲေတာ့စားဝတ္ေနေရးကိစၥမျကာခဏအ
ခက္ေတြ့ျကသည္။ထိုခ်ိန္ေဒၚညိုျမဆီပင္ကူညီလာ
ေတာင္းျကရသည္။တစ္ေန့ေဒၚညိုျမအိမ္သို့လူသံုး
ေယာက္ဓားျပလာတိုက္ျကသည္။ရြာထိပ္ပိုင္းဆိုေတာ့
သူ့အိမ္ကိုဓားျပလာတိုက္ေသာ္လည္းဘယ္သူမွမသိ
လိုက္ေပ။ေဒၚညိုျမေအာ္လည္းဘယ္သူမွမျကားရေပ။
ဓားျပမ်ားသည္ေဒၚညိုျမပစၥည္းမ်ားကိုယူသြားျကျပီး
ေဒၚညိုျမကိုလည္းဓားနွင့္ထိုးသတ္သြားျကသည္။
"အမယ္ေလး....။ဒါဆိုေဒၚညိုျမကအစိမ္းေသေပါ့"
"ရြာထိပ္ပိုင္းဆိုေတာ့ညယ္အိမ္လဲ"
"အခုညီေလးညီမေလးတို့ေနတဲ့အိမ္ကေဒၚညိုျမအိမ္ပဲ
သူ့အရမ္းျမတ္နိုးတဲ့အိမ္ေပါ့"
"ရွင္..."
"ဗ်ာ..."
သူငယ္ခ်င္းမ်ားလန့္သြားျကျပီးတစ္ေယာက္နွင့္တစ္
ေယာက္နီးကပ္စြာေနျကသည္။အေျကာက္လြန္ေသာတာရာဘာစကားမွမေျပာနိုင္ေတာ့ေပ။စပ္စုစိန္ဆုမြန္ကိုဖိုးခြားကိုဆက္၍ေမးခဲ့သည္။
"ဆက္ေျပာပါဦီးကိုဖိုးခြား။ေနာက္ေတာ့ဘာျဖစ္လဲ"
"အခုရြာထဲကလူေတြေျပာတာေတာ့အဲ့ဒီအိမ္ဘက္က
ျဖတ္သြားရင္ဓားတန္းလွန္းျကီးနဲ့ေဒၚညိုျမကိုေတြ့ရ
တယ္တဲ့"
"ရွင္...ဗ်ာ..."
အာေမဍိတ္သံမ်ားတစ္သံတည္းထြက္လာခဲ့ျကသည္။
တာရာေျကာက္လြန္း၍တဆက္ဆက္တုန္ေနခဲ့သည္။
အစအေနာက္သန္ေသာသူရအတြက္အခြင့္အေရးမ်ားရွိ
လာခဲ့သည္။
"ဒါေျကာင့္ငါေျပာပါတယ္မေန့ကေတြ့ခဲ့တာေဒၚညိုျမ
ျကီးထင္တယ္"
"သူရ နင္မစေကာင္းဘူးေနာ္။ဒီမွာငါတို့ေျကာက္ေနပါ
တယ္ဆိုမွ"
စကားေကာင္းေနျကေသာေျကာင့္အိမ္ျပန္ရန္သတိမရ
ျကေပ။ေနဝင္သြားသည့္ခ်ိန္မွအိမ္ျပန္ရန္သတိရလာခဲ့
သည္။သစ္ပင္ျကီးမ်ားအံုမွိုင္းေနေသာေျကာင့္ေနဝင္
သြားသည္နွင့္ခ်က္ခ်င္းပင္ေမွာင္သြားသည္။ေမွာင္စျပဳ
လာသည္နွင့္ေခြးမ်ားသည္လည္းတစ္ေကာင္စနွစ္
ေကာင္စ စ၍အူလာသည္။
"ဟာမိုးေတာင္ခ်ဳပ္ေနျပီခုမွအေစာျကီးရွိေသးတာကို"
"ဟုတ္တယ္ဒီမွာကအျမဲဒီလိုပဲ။အျခားျမိဳ့ရြာေတြနဲ့မတူ
တာေပါ့။"
"မိုးလည္းခ်ဳပ္ေနျပီဆိုေတာ့က်ြန္ေတာ္တို့ျပန္ခြင့္ျပဳပါဦး"
"သူရ နင္အဲ့အိမ္ျကီးကိုျပန္မလို့လား"
"ျပန္ရမွာေပါ့။ငါတို့အထုပ္ေတြကလည္းအဲ့မွာေလ"
ပစၥည္းမ်ားသည္လည္းထိုအိမ္ျကီးထဲတြင္က်န္ခဲ့ေသာ
ေျကာင့္ေျကာက္ေျကာက္နွင့္ျပန္လာခဲ့ျကသည္။အျပန္
တာရာစာအုပ္မဖတ္ေတာ့ေပ။မ်က္လံုးေလးကလည္
လည္နွင့္ဟိုဘက္ျကည့္ဒီဘက္ျကည့္လိုက္ျဖစ္ေန
သည္။အျပန္လမ္းတြင္ေခြးေဟာင္သံမ်ားလည္းျကားရ
ေသာေျကာင့္ေျခလွမ္းမ်ားေနွးလိုက္ျမန္လိုက္နွင့္တစ္
ေယာက္လက္တစ္ေယာက္ခ်ိတ္ကာျပန္လာျကသည္။
အျပန္လမ္းတြင္ဆုမြန္အရိပ္တစ္ခုကိုလ်ွပ္တျပက္ေတြ့
လိုက္ရသည္။အရင္ကပင္စပ္စုတတ္ေသာေျကာင့္ထို
အရာကိုသိခ်င္ေသာေျကာင့္ထိုအရိပ္ေနာက္သို့ေျပး
သြားခဲ့သည္။သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္လည္းေျကာက္စိတ္
မ်ားနွင့္ထိတ္လန့္ေနေသာေျကာင့္ဆုမြန္ကိုသတိမထား
မိလိုက္ျကေပ။အိမ္ျကီးထဲသို့ေရာက္ခ်ိန္မွဆုမြန္မပါလာ
မွန္းသိျကေပ။
"သူငယ္ခ်င္းတို့ဆုမြန္ေရာ"
အဖြဲ့ထဲမွတြယ္တာစ၍သတိထားမိေသာေျကာင့္ေမး
လိုက္သည္။
"နင္တို့နဲ့လာတာေလ။ငါတို့ကဘယ္လိုသိမလဲ"
"ဟာ အခုဆုမြန္ပါမလာဘူး။ဘယ္ေတြေလ်ွာက္သြား
ေနတာပါလိမ့္"
"လိုက္ရွာရေအာင္။ငါတို့လည္းေျကာက္ေျကာက္နဲ့လာ
တာဆိုေတာ့သူ့ကိုသတိမထားမိလိုက္ဘူး"
"ဒါဆိုလဲရွာရေအာင္"
ေျကာက္စိတ္ျကီးေသာတာရာ
"ဟင္သူ့ကိုေတာထဲျပန္သြားရွာရမွာေပါ့။ေခြးေတြကလည္းဒီေလာက္အူေနတာျပီးေတာ့အဘြား
တို့ကိုဖိုးခြားတို့ေျပာလိုက္တာ"
"ဟာ တာရာကလည္းအခုအဲ့ဒါေတြကအေရးမျကီးပါ
ဘူး။ဆုမြန္ကိုေတြ့ဖို့ကပိုအေရးျကီးတယ္ေလ"
သူငယ္ခ်င္းအားလံုးဓာတ္မီးကိုယ္စီနွင့္ေတာထဲသို့ျပန္
လာခဲ့ျကသည္။ေတာထဲတြင္လူစုခြဲ၍ရွာျကသည္။
ေတာထဲဆိုေသာေျကာင့္နာမည္ကိုအျပည့္ေခၚ၍မရွာ
ျကေပ။
"ဆု"
"ဆု နင္ဘယ္မွာလဲ။ျကားရင္ျပန္ထူးပါ"
သူရတို့အဖြဲ့ေတာ၏အေရွ့ထဲသို့သြား၍ရွာျကသည္။
ေတာအေရွ့ပိုင္းတြင္အလြန္ျကီးမားေသာသစ္ပင္ျကီး
မ်ားရွိသည္။
"ဟာဒီေလာက္ျကီးတဲ့သစ္ပင္ျကီးတစ္ခါမွမေတြ့ဖူးဘူး။
မင္းတို့ေရာ"
"ငါတို့လည္းဒါပထမဆံုးပဲ"
သူရတို့အုပ္စုသစ္ပင္ျကီးဆီသို့တျဖည္းျဖည္းခ်ည္းကပ္
လာရင္းအနီးနားေရာက္ခ်ိန္သစ္ပင္ေနာက္မွအရပ္ရွည္
ရွည္၊ဆံပင္ကလည္းဖါးလားခ်ျပီးဖြာလန္က်ဲေနသည္။
အျဖဴေရာင္အက်ီၤကိုေသြးမ်ားေပစြန္းေနသည္မွာလည္း
ျမင္ရာမေကာင္းေပ။ပါးစပ္ထဲမွလ်ွာသည္လည္းအျပင္
ဘက္သို့တြဲေလာင္းက်ေနသည္။ဗိုက္ကိုလည္းဓားက
အဆံုးထိထိုးေနသည္။ေျကာက္စရာေကာင္းေသာ
မ်က္လံုးမ်ားနွင့္သူရတို့အဖြဲ့ကိုျပဴးျကည့္ေနခဲ့သည္။
"အားးးးးးးး"
လရိပ္ခ်ိဳ
waiting (part-2)
"ဓားတန္းလန္းနွင့္ေဒၚညိုျမ"(part-2)
###################
သူရတို့အုပ္စုသရံမကိုျမင္ကာလန့္၍ထြက္ေျပးလာျကသည္။အျခားတာရာပါေသာအုပ္စုသည္နဂိုကပင္
ေျကာက္စိတ္ျကီးျကေသာေျကာင့္ေနရာအေဝးျကီး
သြား၍မရွာေပ။လူစုစခြဲလိုက္သည့္ေနရာမွာပင္ဆက္၍
ရွာေနခဲ့သည္။ထိုခ်ိန္သူရတို့အုပ္စုလန့္၍တာရာတို့နား
သို့ေျပးလာခဲ့သည္။
"ကဟ္ျကပါဦး.,"
တာရာတို့လည္းလူျပန္စုျကကာသူရတို့အဖြဲ့ကိုလာျကည့္ျကသည္။
"ဘာျဖစ္လာျကတာလဲ။"
"သ သသရဲမျကီး။အရမ္းေျကာက္ဖို့ေကာင္းတာပဲ"
သူရေျပာေသာစကားမ်ားကိုတာရာလုပ္ေနခဲ့သည္။
"သူရမင္းသရုပ္ေဆာင္ေကာင္းတယ္။ဆရာဝန္မလုပ္ရ
ဘူးမင္းသားလုပ္ရမွာ"
"ငါ တကယ္ေျပာတာ"
"ဘာလဲငါေျကာက္တတ္ဆိုျပီးေျခာက္ေနတာလား"
"တကယ္ပါဆိုကြာ။မယံုရင္သူတို့ေမးျကည့္"
"တကယ္ပါတာရာ။မင္းျမင္ရင္အသက္ေတာင္ထြက္
သြားလိမ့္မယ္"
"ဘာလဲသူရကမင္းတို့ကိုဘာေက်ြးထားလို့လဲ"
တာရာတစ္ေယာက္သူရစကားမ်ားကိုမယံုေပ။ထိုခ်ိန္
တာရာ၏ေနာက္တြင္ေဒၚညိုျမေရာက္လာခဲ့သည္။
တာရာေက်ာေပးထားေသာေျကာင့္ေဒၚညိုျမကိုမျမင္ရ
ေပ။သို့ေသာ္သူရတို့တာရာနွင့္မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ေနရ
ေသာေျကာင့္ေဒၚညိုျမကိုျမင္ေနရသည္။ေဒၚညိုျမကို
ျမင္ရေသာေျကာင့္အားလံုးထြက္ေျပးျကသည္။တာရာ
တစ္ေယာက္သာက်န္ခဲ့သည္။
"အားးးးးးး"
မ်က္လံုးမ်ားျပဴးးကာထြက္ေျပးျကသည္။တာရာတစ္
ေယာက္သူ့ကိုစေနာက္ေနသည္ပင္ထင္ခဲ့သည္။
"ဟြန္းးးးငါ့မ်ားေျကာက္တတ္ဆိုျပီးအဖြဲ့လိုက္စေနျက
တယ္။သူတို့ေျပာေတာ့ဆုမြန္ရွာမယ္တဲ့။တကယ္ေတာ့
ငါ့ကိုစေနျကတာကိုး"
တာရာပြစိပြစိေျပာကာေနာက္သို့လွည့္လိုက္ခ်ိန္
"အားးးးးး"
ေဒၚညိုျမကိုေတြ့ကာတစ္ခါတည္းသတိလစ္သြားခဲ့
သည္။တခဏျကာတာရာသတိရလာခဲ့သည္။
"ေျကာက္ပါတယ္။မလာပါနဲ့"
တာရာေယာင္၍ေအာ္ကာသတိရလာခဲ့သည္။
"ငါဘယ္လိုလုပ္ဒီကိုေရာက္လာတာလဲ"
"ဘယ္လိုေရာက္ရမွာလဲဆုမြန္ေခၚလာခဲ့တာ"
"ဟုတ္တယ္သူတို့ကငါ့မရွာတဲ့အျပင္ငါကျပန္ျပီးကယ္
ေနရတယ္။"
"နင္ကေရာဘယ္လိုေပ်ာက္သြားတာလဲ"
"ငါကအရိပ္တစ္ခုကိုေတြ့လိုက္လို့အဲ့ဒီအရိပ္ေနာက္ကို
လိုက္သြားခဲ့တာ။မေတြ့ခဲ့ပါဘူး"
"ဘာ နင္ကအဲ့ဒီအရိပ္ကိုသြားရွာတယ္"
"ဟုတ္တယ္ေလ"
သူငယ္ခ်င္းအားလံုးဆုမြန္ကိုလက္ေျမာက္ထားျကသည္။အစအေနာက္သန္ေသာသူရမစနိုင္ေတာ့ေပ။
ညဘက္အားလံုးအိပ္ျကေတာ့မည္အခ်ိန္အနံ့တစ္ခု
ထူးမြန္ရခဲ့သည္။
"သူငယ္ခ်င္းတို့မင္းတို့အန့ံရလား"
"ဘာအနံ့လဲ"
ထူးမြန္ရေသာအနံ့သည္ေသြးနံ့လိုလိုအပုတ္န့ံလိုလို
ျဖစ္သည္။
"ဟာမရပါဘူး"
"ေသခ်ာရွူျကည့္ျကပါ"
အားလံုးသတိထား၍အန့ံကိုရွူရွိုက္ံလိုက္ျကသည္။
အားလံုးထူးမြန္နည္းတူအနံ့မ်ားရလာခဲ့သည္။အန့ံမ်ား
ရျပီးမျကာမီအေဆာက္အအံုတစ္ခုလံုးတြင္အရိပ္မဲမ်ား
ထင္ဟပ္လာသည္။ေသြးမ်ားစီးက်ကာအလြန္ေျကာက္
ဖြယ္ေကာင္းေသာအရိပ္မ်ားေတြ့ျပီးအသံမ်ားျကားခဲ့ရ
သည္။အျပင္မွလည္းေခြးအူသံမ်ားအလြန္ဆူညံေန
ေသာေျကာင့္အျပင္လည္းမထြက္ရဲျကေပ။သူငယ္ခ်င္း
မ်ားတစ္စုတစ္စည္းတည္းေနလိုက္ျကကာတုန္လွုပ္
ေျခာက္ျခားေနျကသည္။
"နင္တို့ငါ့အိမ္ကို ဘာလာလုပ္ျကတာလဲ။ငါ့ပစၥည္းေတြ
ကိုလာယူျကတာလား။"
အသံေအာေအာျကီးနွင့္မိန္းမျကီးတစ္ေယာက္ေျပာ
ေသာစကားသံမ်ားျကားခဲ့ရသည္။သို့ေသာ္အရိပ္မ်ား
သာေတြ့ခဲ့ရသည္။သရဲမကိုထင္ထင္ရွားရွားမျမင္ရေပ။
"မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ဒီမွာခဏတာလာတည္းခိုတာပါ။
အပန္းေျဖခရီးထြက္လာျကတာပါ"
"မလိုခ်င္ဘူး။နင္တို့ေတြငါ့အိမ္ကိုပစၥည္းေတြလိုခ်င္လို့
လာတာငါသိတယ္။နင္တို့ထြက္မသြားဘူးဆိုရင္ငါနင္
တို့ကိုသတ္ပစ္ရလိမ့္မယ္ ဟားးးးး"
သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုလိုက္ထ၍ရြာထဲသို့ေျပးလာခဲ့ျကသည္။ေဒၚညိုျမသည္လည္းေနာက္မွအဆက္မျပတ္လိုက္ခဲ့
သည္။ဓားတန္းလန္းျကီးနွင့္ျမင္ဖို့မေကာင္းေအာင္ေသြ
းမ်ားစီးက်ေနခဲ့သည္။အုပ္စုျကီးလိုက္ေျပးျပီးရြာထဲသို့
ေရာက္ခါနီးေဒၚညိုျမသူတို့၏ေရွ့မွပိတ္ရပ္လိုက္သည္။
"ဟား ဟား ဟားးးး။နင္တို့ကိုငါသတ္ခ်င္လာျပီ။ငါ့ပ
စၥည္းေတြယူသြားတာေပါ့နင္တို့ကငါ့ကိုစိန္ေခၚတာ
လား"
တကယ္ေတာ့ေဒၚညိုျမဟာေရြွေတြ့တာနွင့္သူ့ပစၥည္း
ဟုထင္မွတ္သည္။ေက်ာင္းသား/သူမ်ားဆင္ျမန္းလာ
ေသာေရြွေငြရတနာမ်ားကိုသူ့ပစၥည္းဟုထင္မွတ္ကာ
ေနာက္မွလိုက္ယူသည္။ထိုအေျကာင္းအရာမ်ားကို
ေက်ာင္းသား/သူမ်ားမသိေသာေျကာင့္ေဒၚညိုျမလက္
မွလြတ္ေအာင္လူစုခြဲကာေျပးျကသည္။ေဒၚညိုျမလည္း
ဆုမြန္၏ေနာက္သို့ဆက္လိုက္ခဲ့သည္။ဆုမြန္သည္နဂို
ကတည္းကအရမ္းေျကာက္တတ္သူမဟုတ္ေသာေျကာင့္သတၱိရဲရဲထားကာရြာထဲသို့လြတ္ေအာက္ေျပးခဲ့သည္။
အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားရြာထဲသို့ေရာက္ေနျပီျဖစ္ေသာ္
လည္းဆုမြန္ေရာက္မလာေသးေပ။
"ဆုမြန္တစ္ခုခုျဖစ္ေနျပီလားမသိဘူး"
"ေအးဟ။သူအခုထိေရာက္မလာေသးဘူး"
ထိုခ်ိန္အိမ္ထဲမွကိုဖိုးခြား၏အဘြားထြက္လာကာ
"ဟားးးး။ဒီလိုေတြျဖစ္မယ္မွန္းငါသိတယ္ေလ။နင္တို့
သူငယ္ခ်င္းဒီကိုေရာက္လာလိမ့္မယ္ဘာမွမပူနဲ့"
"ေက်ာင္းသူ/သားမ်ားအဘြားကိုျကည့္ကာနားမလည္
ျကေတာ့ေပ။"
မျကာေပဆုမြန္တစ္လွမ္းခ်င္းေလ်ွာက္လာကာကိုဖိုးခြား
တို့အိမ္သို့ဝင္လာခဲ့သည္။ဆုမြန္အိမ္အျပင္ကတည္းက
အိမ္အတြင္းမွသူ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုမ်က္လံုးျပဴးးကာ
စိုက္ျကည့္ေနခဲ့သည္။ေအးစက္ေသာအျပံဳးမ်ားျပံဳးျပျပီး
အိမ္ထဲသို့ဝင္လာခဲ့သည္။အိမ္ထဲမေရာက္ခင္ကိုဖိုးခြား
၏အဘြားအိမ္ေရွ့ထြက္လာကာဆုမြန္၏ပါးကိုဘယ္ျပန္
ညာျပန္ရိုက္လိုက္သည္။အိမ္ထဲမွဆုမြန္သူငယ္ခ်င္းမ်ား
နားမလည္သည္ထက္ပို၍ရွုပ္ကုန္ျကသည္။
"ထြက္သြား။နင္ကငါ့အိမ္ထဲဘာလာလုပ္တာလဲ။ဒီမွာ
နင့္ဖို့ေနစရာမရွိဘူး"
ကိုဖိုးခြားလည္းသူ၏အဘြားကိုနားမလည္နိုင္ေတာ့ေပ။
ဧည့္သည္မ်ားကိုလည္းလြန္စြာအားနာေနခဲ့သည္။
"အဘြားဘာလို့သူမ်ားကိုပါးသြားရိုက္တာလဲ"
"သူကမေကာင္းဆိုးဝါးမျကီး။သူ့ကိုရြာထဲဝင္ခိုင္းလို့မ
ျဖစ္ဘူး"
"အဘြားသူကသမီးတို့သူငယ္ခ်င္းပါလူေကာင္းပါ"
"အဲ့ဒါအေပၚယံ။အခုသူ့စိတ္ကေဒၚညိုျမစိတ္ျကီး"
"ဟာ အဘြားကလည္းဘာေတြေျပာေနျပန္လာလိမ့္"
"နင္တို့မယံုူဘူးလား။ငါသက္ေသျပမယ္"
"ဟဲ့ နင္နာမည္ေျပာစမ္း"
"မေျပာဘူး။နင္ကဘာမို့နင္ေမးတိုင္းငါကေျဖရမွာလား"
ဆုမြန္အသံကအလြန္ေျကာက္စရာေကာင္းေနသည္။
အိမ္အိုျကီးထဲကျကားခဲ့ရေသာအသံျဖစ္သည္။
"နင္ေျဖမွာလားမေျဖဘူးလား"
"မေျဖဘူး"
ျပတ္သားေအးစက္ေသာအသံျဖင့္ျပန္ေျဖခဲ့သည္။
အဘြားအိမ္ထဲမွပရိတ္ေရဘူးယူလာကာဆုမြန္ကိုယ္ေပၚသို့အနဘ္းငယ္ပက္ျဖန္းလိုက္သည္။ဆုမြန္ခႏၱာကိုယ္
တစ္ခုလံုးေျမျကီးေပၚသို့လူးလိမ့္ခဲ့သည္။ပူေလာင္
ေသာဒုကၡကိုခံစားေနရသည္။
"ကဲ ေျဖမွာလားမေျဖဘူးလား။နင္ကသူတို့သူငယ္ခ်င္း
ဟုတ္လား။"
"မဟုတ္ဘူး။သူတို့ကငါ့ပစၥည္းေတြကိုလာယူျကတာ။
ငါမေက်နပ္လို့လိုက္ေျခာက္ေနတာ"
"ျကားလားဒါနင္တို့သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ဘူး။နင္တို့
သူငယ္ခ်င္းကိုသူဝင္ပူးထားတာ"
ထိုမွသူငယ္ခ်င္းအားလံုးေနာက္ဆုတ္သြားကာေျကာက္
လန့္ေနျကသည္။ကိုဖိုးခြား၏အဘြားသည္လည္း
ေဒၚညိုျမ၏အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုအေျကာင္းစံုသိရွိရန္
ေဒၚညိုျမအားေမးျမန္းသည္။
"ဟဲ့ညိုျမနင္ဘာလို့သူတို့ကိုေျခာက္ေနရတာလဲ။နင့္ကို
သူတို့ညာလုပ္လို့လဲ"
အဘြားေမးျမန္းေသာ္လည္းေဒၚည္ုျမမေျဖပဲမ်က္ေထာင့္နီျကီးျဖင့္စ္ုိက္ျကည့္ေနခဲ့သည္။
"ေအာင္မာ!ငါ့ကိုနင္ကဒီလိုအျကည့္ေတြနဲ့ျကည့္ရဲ
တယ္ေပါ့။ငါေမးတာကိုမေျဖဘူေပါ့"
အဘြားဘယ္ေလာက္ေမးေမးေဒၚညိုျမတစ္ခြန္းမွျပန္မ
ေျဖခဲ့ေပ။အဘြားလည္းစိတ္တိုကာေနာက္တစ္ျကိမ္
ပရိတ္ေရနွင့္ပက္ျဖန္းလိုက္သည္။အလူးအလဲပူ
ေလာင္ကာေျမျကီးေပၚ၌လူးလိမ့္ေနခဲ့သည္။ေနာက္
ဆံုးမခံနိုင္ေတာ့ပဲ
"ေျဖပါ့မယ္။အကုန္ေျဖေပးပါ့မယ္"
"နင္ဘယ္လိုေသခဲ့ရတာလဲငါ့ေျပာစမ္း"
ေဒၚညိုျမလည္းပရိတ္ေရနွင့္ထပ္ပက္ျဖန္းခံရမည္ဆိုး
ေသာေျကာင့္အေျကာင္းစံုေျပာျပခဲ့သည္။တစ္ေန့ေဒၚ
ညိုျမတို့အိမ္ရြာထဲမွေဒၚပုမလာလည္သည္။
"ညိုျမငါပ်င္းလို့လာလည္တာ"
"က်ဳပ္လည္းပ်င္းေနတာနဲ့အေတာ္ပဲ"
"ဒါမ်ားက်ဳပ္အိမ္လာလည္ေပါ့ေတာ္"
"က်ဳပ္မွာကပစၥည္းေတြနဲ့ေလ။က်ဳပ္စိတ္မခ်ပါဘူး"
ေဒၚညိုျမတို့စကားေျပာေနတုန္းအိမ္ျပင္မွလူတစ္
ေယာပ္ျကားသြားသည္။ေဒၚညိုျမသူ၏ပစၥည္းမ်ားကို
ဥစၥာေျခာက္လြန္းေသာေျကာင့္အိမ္ထဲမွအိမ္ျပင္မထြက္။ရြာထဲကအခ်ိဳ့လူမ်ားသူ့အိမ္ကိုဝင္ထြက္၍မရေပ။ထို့
ေျကာင့္အခ်ိဳ့ရြာသူသားမ်ားကေဒၚညိုျမကိုအျမင္မျကည္
ျကေပ။ေဒၚပုမကေတာ့ေဒၚညိုျမ၏အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္
းျဖစ္သည္။ေဒၚပုမတစ္ေယာက္မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မည္ျဖစ္
ေသာေျကာင့္ရြာထဲသို့ျပန္လာခဲ့သည္။ေဒၚပုမျပန္သြား
ျပီးမျကာခင္တံခါးေခါက္သံျကားခဲ့ရသည္။ေဒၚညိုျမ
လည္းေဒၚပုမတစ္ခုခုေမ့က်န္ခဲ့သည္ဟုထင္မွတ္ကာ
"ေအာ္ပုမနင္ဘာေမ့က်န္ခဲ့တာလဲ"
ေဒၚညိုျမစကားမ်ားေျပာကာတံခါးဖြင့္ေပးခဲ့သည္။တံခါး
ဖြင့္လိုက္လိုက္ခ်င္းပင္မ်က္နွာဖံုးစြပ္ထားေသာလူသံုး
ေယာက္အိမ္ထဲသို့အတင္းဝင္လာခဲ့သည္။အိမ္ထဲသို့
ေရာက္ျပီးလူတစ္ေယာက္ေဒၚညိုျမ၏လည္ပင္းကို
ဓားနွင့္ရြယ္ထားကာသူမ၏ပစၥည္းမ်ားထုတ္ေပးရန္
ျခိမ္းေျခာက္ခဲ့သည္။သို့ေသာ္ေဒၚညိုမအရင္ကပင္
ပစၥည္းမ်ားကိုအလြန္နွေျမာတတ္ေသာေျကာင့္ဘာပ
စၥည္းမွထုတ္မေပးခဲ့ေပ။
"ဒီမွာေကာင္းေကာင္းေျပာေနတုန္းထုတ္ေပးလိုက္။
မဟုတ္ရင္ခင္ဗ်ားအသက္ေပးရလိမ့္မယ္ေနာ္"
"ငါ့ကိုသတ္ရင္သတ္သြားလိုက္ငါ့ပစၥည္းေတြကိုနင္တို့
ကိုထုတ္မေပးဘူး။"
"ေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာတဲ့ဘြားေတာ္ပဲ"
"ကယ္ျကပါဦးရွင္ဒီမွာ..."
"အားးးး"
ေဒၚညိုျမေအာ္သံမဆံုးခင္ဓားျပတစ္ေယာက္ေဒၚညိုျမ
၏ဗိုက္ကိုဓားနွင့္အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြားထိုးခဲ့သည္။
"ေအာ္စမ္း။ေအာ္စမ္း။ေအာ္ေတာ့ေသရမွာေပါ့ဘြား
ေတာ္ရဲ့"
ေဒၚညိုျမကိုဓားနွင့္ထိုးျပီးအိမ္ထဲရွိပစၥည္းမ်ားအခ်ိဳ့ယူ
သြားကာထြက္ေျပးသြားျကသည္။ေဒၚညိုျမတစ္ေယာ
က္အိမ္ထဲတြင္ဓားတန္းလန္းနွင့္ေသဆံုးေနခဲ့သည္။
"သူအဲ့လိုေသဆံုးတာကိုဘယ္သူမွမသိျကဘူးလား"
ဟုသူရဝင္ေမးျမန္းခဲ့သည္။ထိုခ်ိန္ေဒၚညိုျမအျကည့္
မ်ားသူရဆီသို့ေရာက္လာကာစူးစိုက္ကာျကည့္ေနခဲ့
သည္။သူရေမးေသာေမးခြန္းကိုကိုဖိုးခြားျပန္ေျဖေပးခဲ့
သည္။
"ေသဆံုးျပီးနွစ္ရက္ေလာက္ထိဘယ္သူမွမသိခဲ့ဘူး။
ေဒၚညိုျမကရြာအျပင္ဘက္ေလာက္မွာေနေတာ့ဘယ္
သူမွအဲ့ဒီဘက္ကိုသိပ္မေရာက္ျကဘူးေလ။သံုးရက္
ေလာက္ေနမွေဒၚပုမေဒၚညိုျမအိမ္ကိုအလည္သြားမွ
သိခဲ့တာ"
ထိုဲ့ေန့ကေဒၚပုမထမင္းခ်ိဳင့္ေလးဆြဲကာေဒၚညိုျမဆီသို့
သြားေနတုန္းဒီကအဘြားနွင္ဲ့ေတြ့လို့စကားရပ္ေျပာျက
သည္။
"ဟဲ့ပုမနင္ဘယ္သြားမလို့လဲ"
"ညိုျမဆီေပါ့ေအ။ငါလည္းသူ့ဆီပဲသြားစရာရွိတာပဲေလ
သူ့ဆီကိုထမင္းစားဖို့သြားမလို့"
"ေကာင္းပေတာ္။က်ဳပ္တို့ကေတာ့အလုပ္ကိုမျပီးေသး
ဘူး။ကဲေနာက္က်ေနမယ္သြား သြား"
"ေအး ေအး။သြားျပီေဟ့"
စကားေျပာျပီးတစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္ေက်ာခိုင္း
သြားကာကိုယ့္သြားမည့္လမ္းဆီသို့လာခဲ့ျကသည္။
ေဒၚပုမတစ္ေယာက္ေဒၚညိုျမအိမ္ေရွ့သို့ေရာက္ေရာက္
ခ်င္းတစ္ခါမွမေတြ့ဖူးေသာအရာကိုေတြ့ခဲ့ရသည္။
လရိပ္ခ်ိဳ
wauting (part-3).
မနက္ျဖန္နားပါမည္။ေရးတာျပီးရင္ေတာ့တင္ေပးပါ့မယ္။
"ဓားတန္းလန္းနွင့္ေဒၚညိုျမ"part(3)ဇာတ္သိမ္း
**********************
တစ္ခါမွဖြင့္မထားဖူးေသာေဒၚညိုျမအိမ္တံခါးပြင့္ေန
သည္။တိတ္ဆိတ္ေနေသာပတ္ဝန္းက်င္တြင္ဆိုးရြား
ေသာအပုပ္နံ့ရခဲ့သည္။ေဒၚပုမတစ္ေယာက္တစ္ခါမွမ
့ဖစ္ဖူးေသာေျကာက္စိတ္ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။
"ငါဒီေန့ဘာျဖစ္ေနတာပါလိမ့္။စိတ္ျကီးကလည္းေလး
ေနတယ္။ညိုျမအိမ္တံခါးျကီးကလည္းပြင့္ေနပါလား"
အရန္သင့္ပြင့္ေနေသာတံခါးမွေဒၚပုမအိမ္ထဲသို့ဝင္သြားခဲ့သည္။
"ညိုျမေရညိုျမ။နင္ဘယ္မွာလဲငါနင္နဲ့ထမင္းလာစား
တာအေနာက္မွာလားငါဝင္လာခဲ့မယ္ေနာ္"
ေဒၚပုမေအာ္ေခၚေနေသာ္လည္းအိမ္ထဲမွေဒၚညိုျမ၏
ဘာအသံမွမျကားရေပ။ေဒၚပုမလည္းအိမ္ေနာက္ထဲသို့
ဝင္လာခဲ့သည္။အိမ္ေနာက္ထဲသို့ေရာက္ခ်ိန္
"အမယ္ေလးးးးး"
ေဒၚညိုျမေသေနေသာအေလာင္းကိုေတြ့ခဲ့ရသည္။
မ်က္လံုးျပဴးးျပဴးး၊ပါးစပ္ထဲမွေသြးမ်ားစီးက်ေနသည္မွာ
ရက္အနည္းငယ္ျကာေသာေျကာက့္ေျခာက္ေနသည္။
လက္တစ္ဖက္ကဗိုက္ကိုထိုးမိထားေသာဓားကိုကိုင္
ကာက်န္တစ္ဖက္ကေခါင္းအေပၚသို့လန္ေနသည္။ဝတ္ဆင္ထားေသာအျဖဴေရာင္အက်ီၤမွာအနီေရာင္အလားထင္ဟပ္ေနသည္။ရက္အနည္းငယ္ျကာေသာ
ေျကာင့္အနံ့နည္းနည္းရေနသည္။ေဒၚပုမထိုျမင္ကြင္း
ကိုျမင္၍လန့္ကာထြက္ေျပးျပီးရြာထဲအေရာက္တြင္
ကိုဖိုးခြား၏အဘြားနွင့္ေတြ့ကာအေျကာင္းစံုေျပာျပျပီး
ေျကာက္စိတ္လြန္ကာနွလံုးခုန္ရပ္သြားခဲ့သည္။
"ပုမ သတိထားဦးေလ။ပုမ ဟဲ့သတိထားပါဦး"
အဘြားေခၚေသာ္လည္းဘယ္လိုမွသတိမရေတာ့ပဲ
ထာဝရအိပ္စက္သြားခဲ့သည္။အဘြားလည္းရြာထဲမွလ
မ်ားခၚကာေဒၚညိုျမအိမ္သို့လိုက္သြားျကသည္။ေဒၚညို
ျမအိမ္ေရာက္ေတာ့ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းမ်ားမွာေဒၚပုမ
ေျပာသည့္အတိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ရပ္ရြာ၏အကူအညီျဖင့္
ေဒၚညိုျမကိုေျမခ်ေပးျကသည္။ေဒၚညိုုမနွင့္အတူေဒၚပု
မကိုလည္းတစ္ခါတည္းေျမခ်ေပးသည္။ထံုးလမ္းအစဥ္
အလာလုပ္ေနက်အျမဲရက္လည္ဆြမ္းေက်ြးလုပ္ေပး
သည္။သို့ေသာ္အစိမ္းေသလည္း့ဖစ္၊အေစာကတည္း
ကပစၥည္းမ်ားကိုတြယ္တာသူျဖစ္ေသာေျကာင့္ယခုခ်ိန္
ထိမက်ြတ္မလြတ္ေပ။လလည္၊နွစ္လည္တို့ျပဳလုပ္ေပး
မည့္သူလည္းမရွိေသာေျကာင့္က်ြတ္လြတ္ဖို့ရန္ပို၍ခက္
ခဲေနသည္။
"ဒါဆိုသူ့ဖ့ိုတစ္ခါမွအမ်ွမေဝေပးရေသးဘူးေပါ့"
"ဒီလိုပဲဆိုျကပါေတာ့။သူ့ကိုလူေတြကသိပ္လည္းမခင္
ျကေတာ့ဘယ္သူမွအေလးမထားဘူးေလ"
ေဆးေက်ာင္းသူ/သားမ်ားေဒၚညိုျမကိုသနားစရာမ်က္
ဝန္းမ်ားနွင့္ဝိုင္းျကည့္ျကသည္။သို့ေသာ္ေဒၚညိုျမထိုအ
ျကည့္မ်ားကိုနားမလည္ေပ။
'ဟဲ့ညိုျမနင္သူ့ဆီကေနထြက္ေတာ့"
"မထြက္ဘူး။ငါ့ပစၥည္းေတြျပန္ေပးမွထြက္မွာ"
"နင့္ကိုငါပရိတ္ေရနဲ့ျဖန္းမွာေနာ္"
အဘြားဘယ္လိုပင္ေျခာက္ေျခာက္ဆုမြန္ကိုဝင္ပူးရာမွ
မထြက္ေပ။ေပကပ္၍ေနသည္။ထိုခ်ိန္ရြာသားအခ်ိဳ့ရြာ
ထဲရွိဘုန္းျကီးေက်ာင္းမွဘုန္းျကီးမ်ားပင့္ေဆာင္လာခဲ့
သည္။ဘုန္းျကီးမ်ားလည္းဘုရားစာမ်ားရြတ္ကာေဒၚ
ညိုျမကိုအမ်ွေပးေဝခဲ့သည္။ဂါထာမ်ားျဖင့္မန္းမွုတ္ေပး
သည္။ေဒၚညိုျမဘယ္လိုမွမေနနိုင္ေတာ့ပဲဆုမြန္ကိုယ္မွ
ထြက္ခြာလာခဲ့ရသည္။
"အေမေရပူတယ္။ရပ္ျကပါေတာ့ပူလြန္းလို့ပါ"
ဆုမြန္ကိုယ္မွထြက္လာျပီးမက်ြတ္လြတ္ေသးေပ။
ဆုမြန္လည္းသတိလည္လာျပီးသူငယ္ခ်င္းမ်ားရွိရာဆီ
သို့ေျပးလာခဲ့သည္။
"ဆုမြန္နင္ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။"
"ငါဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ငါေျကာက္တယ္"
"ငါတို့ရွိတယ္မေျကာက္နဲ့ေနာ္"
ေဒၚညိုျမပူေလာင္ေသာေဝဒနာမ်ားခံစားေနရေသာ္
လည္းပစၥည္းမ်ားကိုတပ္မက္ေနေသာစိတ္ကမေပ်ာက္
ေပ။ဆိုးရြားလွေသာအသံျဖင့္ပစၥည္းမ်ားကိုျပန္၍
ေတာင္းေနခဲ့သည္။
"ငါ့ပစၥည္းေတြျပန္ေပး။နင္တို့ငါ့ပစၥည္းေတြကိုဘာလို့
ယူသြားတာလဲ။ျပန္ေပးျကစမ္း"
ေျကာက္စရာေကာင္းေသာအသံျဖင့္ပစၥည္းမ်ားေတာင္း
ေနေသာ္လည္းဘယ္သူမွဘာမွမလုပ္ရဲေပ။ေျမျပင္ေပၚ
တြင္အလူးအလဲခံစားရျပီးအလြန္ဒုကၡခံေနခဲ့သည္။
ေျမျပင္ေပၚလူးလိမ့္ေနကာငရဲျပည္အလားခံစားေနရ
သည္။ပရိတ္ရြတ္သံမ်ားကိုရပ္ခိုင္းသည္။
"ရပ္ေပးပါ။ဒီအသံေတြရပ္ျပီးငါ့ကိုအမ်ွေဝေပးျကပါ။"
"ညိုျမနင္တကယ္ေျပာတာလား"
"ေအးဟုတ္တယ္"
ခ်က္ခ်င္းပရိတ္ရြတ္သံမ်ားရပ္ခိုင္းျပီးဘုန္းျကီးမ်ားကို
ေရစက္ခ်၍အမ်ွေဝေပးခိုင္းသည္။ဘုန္းျကီးတစ္ပါး
တရားေယာ၍အမ်ွေဝေပးသည္။ရြာရွိရြာသူ/သားမ်ား
သည္လည္းေဒၚညိုျမအတြက္ထပ္တူအမ်ွမ်ားေပးေဝ
ျကသည္။သို့ေသာ္ပစၥည္းမ်ားကိုတပ္မက္ေနေသာစိတ္
မ်ားမကုန္ေသးေသာေျကာင့္ဘယ္လိုမွမက်ြတ္လြတ္နိုင္
ေပ။
"ဒါကာမျကီးရဲ့ပစၥည္းေတြကိုတပ္မက္ေနတဲ့စိတ္ကို
ေဖ်ာက္နိုင္မွဒါကာမျကီးက်ြတ္လြတ္လိမ့္မယ္"
ေဒၚညိုျမလည္းကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ဆင္ျခင္ကာပစၥည္း
မ်ားတပ္မက္ေနေသာစိတ္ကိုေဖ်ာက္ကာသံေဝဂရခဲ့
သည္။
"ေဒၚညိုျမနွင့္အားလံုးျကားျကားသမ်ွ အမ်ွ အမ်ွ အမ်ွ
ယူေတာ္မူျကပါကုန္ေသာ္ သာဓု သာဓု သာဓု"3
ထိုခ်ိန္မွေဒၚညိုျမလည္းသာဓုေခၚနိုင္၍က်ြတ္လြတ္သြား
ခဲ့သည္။
"သာဓု သာဓု သာဓု"
#########သံုးနွစ္ခန့္ျကာေသာ္######
"helloသူငယ္ခ်င္းတို့နင္တို့စာေမးပြဲေျဖနိုင္လား"
"ေျဖနိုင္တာေပါ့။နင္ေရာ ေျဖနိုင္လားသူရ"
"ငါမေျဖနိုင္ဘူးဟ။စာေတြေမ့ကုန္ျပီ"
"သူရနင္တကယ္မေျဖနိုင္ဘူးလား။နင္စေနတာမလား
ငါတို့သိတယ္ေနာ္"
"ငါတကယ္ေျပာတာဟ။ငါဒီခ်ိန္မွာနင္တို့ကိုစေနရဦး
မွာလား"
သူရမ်က္နွာေအာက္ငံု့သြားကာစိတ္ဓာတ္က်သည့္ပံုစံ
လုပ္ျပခဲ့သည္။သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္းသူရကိုဝိုင္း၍ေျဖ
သိမ့္ေပးျကသည္။အခ်ိန္အေတာ္အတန္ျကာမွသူရ
ေျပာင္စပ္စပ္ျဖစ္ေနေသာမ်က္နွာနွင့္ေခါင္းေမာ့လာကာ
"ဟားးးးး။ေတြ့လားနင္တို့ငါစတာကိုမသိပါဘူး။အညာ
ခံလိုက္ရျပီ"
"ေကာင္စုတ္ငါတို့ကတကယ္ထင္ေနတာ။ဟုတ္ပါတယ္ငါတို့ကိုကအမွတ္မရွိတာ"
"ဟားးးးး"
စျကေနာက္ျကေနရာမွတာရာစကားျဖတ္ေျပာခဲ့သည္။
"ငါတို့မနက္ျဖန္ဆိုစာေမးပြဲလည္းျပီးျပီမလား။ဟိုအရင္
ကငါတို့သြားခဲ့ဖူးတဲ့ရြာေလးကိုျပန္သြားရေအာင္"
"ေအးအဲ့အစီအစဥ္ေကာင္းတယ္"
"ငါလည္းသေဘာတူတယ္"
သူငယ္ခ်င္းမ်ားတိုင္ပင္ကာထိုရြာေလးသို့ျပန္လာခဲ့ျက
သည္။ထိုရြာေလးသို့သြားသည့္လမ္းမ်ားမွာအရင္ကနွင့္
မတူေခ်ာေမြ့ေနခဲ့သည္။အရင္ကဖုန္ထူထူနဲ့လာခဲ့ရ
ေသာလမ္းဟာအခုဆိုကတၲရာလမ္းမ်ားျဖစ္ေနသည္။
ရြာထိပ္သို့ေရာက္ခ်ိန္"စိမ္းလန္းေျမ"ရြာမွျကိဳဆိုပါ၏
ဟူေသာဆိုင္းဘုတ္ကိုေတြ့ခဲ့ရသည္။
"ဟာ ဒီရြာကဒီလိုေတြေတာင္ျဖစ္ေနပါလား"
"ဟုတ္တယ္ေနာ္"
"ကဲငါတို့ေနခဲ့တဲ့ေဒၚညိုျမအိမ္ကိုသြားရေအာင္"
"ဘာ ေဒၚေဒၚညိုျမအိမ္ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ေလတာရာ။လာပါ"
သူငယ္ခ်င္းအားလံုးေဒၚညိုျမအိမ္သို့ေရာက္လာျကသည္။သို့ေသာ္အရင္ကအိမ္နွင့္မတူ။ခရီးသြားမ်ားနားခိုရာ
ဟုေရးခ်ိတ္ထားျပီးေဘးပတ္ဝန္းက်င္တြင္လည္း
အိမ္ငယ္ေလးမ်ားျပည့္ေနသည္။အရင္ကလိုသစ္ပင္ခ်ံဳ
ႏြယ္ျကီးမ်ားမရွိေတာ့ေပ။ပန္းပင္မ်ားအရိပ္ရအပင္မ်ား
နွင့္သာသာယာယာရွိေနသည္။ထိုရြာေလးသို့ေရာက္
လာသူမွန္သမ်ွစ္တ္နွလံုးခ်မ္းေအးေစသည္။
"သာယာလိုက္တာကြာ။ငါတို့မွားျပီးေတာ့မ်ားေရာက္
ေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္"
ထိုခ်ိန္ကိုဖိုးခြားေရာက္လာျပီး
"မမွားပါဘူးဗ်ာ။ေဟာဒီကေဆးေက်ာင္းသူ/သားေတြ
လာလည္ဖူးတဲ့ရြာကေလးပါပဲ"
"ဟာ ကိုဖိုးခြား။ခင္ဗ်ားေနေကာင္းတယ္ေနာ္"
"ေကာင္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ"
"ဒါနဲ့အဘြားေရာ"
"အဘြားမနွစ္ကပဲဆံုးသြားတာ"
"စ္ိတ္မေကာင္းစရာပါပဲရွင္"
စပ္စုတတ္ေသာဆုမြန္မေနနိုင္မထိုင္နိုင္စပ္စုလိုက္
ေသးသည္။
"ဒါနဲ့ဟို ဟိုေဒၚညိုျမေရာ?"
"ေအာ္ ဓားတန္းလန္းနဲ့ေဒၚညိုျမလား"
"ဟုတ္တယ္ က်ြတ္သြားျပီလား"
ကိုဖိုးခြားမေျဖခင္သူရသရဲမ်က္နွာဖံုးစြပ္ကာအသံေအာ
ေအာျကီးနွင့္ေနာက္ကေနစလိုက္သည္။
"ငါမက်ြတ္ေသးဘူး ဝါးးး"
"အမယ္ေလး....။အားးးးး"
သူငယ္ခ်င္းမ်ားစျကေနာက္ျကရင္းထိုရြာေလးတြင္ေအး
ေဆးအနားယူခဲ့ျကသည္။အရင္ကလိုပူပန္ေျကာက္
လန့္မွုေတြမရွိေတာ့ပဲတိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းစြာအနားယူ
နိုင္ခဲ့သည္။
လရိပ္ခ်ိဳ
(ဖတ္ရွုသူမ်ားေက်းဇူးအထူးပါ။ေနာက္ထပ္လည္းဝတၳဳ
ေကာင္းမ်ားနွင့္ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္)
Post a Comment