"ဟန္နီဘသက္"
ညိဳမွုိင္းအုံ႔ဆိုင္းျပီး တလိပ္လိပ္တက္ေနေသာ မိုးသားမ်ား၏ ေရြ႕လ်ားခုန္ေပါက္မွုကား "ဟန္နီ"၏ ရင္တြင္းမွ အေပ်ာ္မ်ားကို မွီအ့ံမထင္မိ။ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလႏုေအးႏွင့္ အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊား ေနရျခင္းအေႀကာင္းကား သည္ေန႔ထုတ္ျပန္ေသာ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း ေအာင္စာရင္းရွိ "ဟန္နီဘသက္" ဆိုေသာ အမည္နာမေလး၏ ေနာက္တြင္ "ျမန္မာစာ အဂၤလိပ္စာ သခ်ၤာ ဓာတုေဗဒ ရူပေဗဒ ဇီဝေဗဒ" ဟူေသာ ေနာက္တြဲဂုဏ္ပုဒ္ကေလးမ်ားက တန္းစီကာ ကပ္လ်က္ပါရွိေနျခင္းေႀကာင့္ျဖစ္သည္။ သည္ရလဒ္ကို "ဟန္နီ" အေနႏွင့္ လြယ္ကူစြာ႐ရွိခဲ့ျခင္းေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အလုပ္မ်ားေသာဒက္ဒီႏွင့္ အေပ်ာ္မက္ေသာမာမီတို႕၏ မႀကာခဏေသာ ရန္ပြဲမ်ားႀကားမွ ခဲယဥ္းစြာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ယခုလို ႀကိဳးစားမွလည္း မိဘႏွစ္ပါး၏ ဂုဏ္ျပဳမွုႏွင့္ ေႏြးေထြးမွုကို "ဟန္နီ" ရႏိုင္မည္ဟုလည္း ယုံႀကည္ေနမိသည္။သို႕ႏွင့္ပင္ အိမ္ထဲသို႕ ယုန္ငယ္မေလး တစ္ေကာင္အလား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဟစ္ေအာ္ကာ ခုန္ေပါက္ဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။
"ဒက္ဒီေရ ဒက္ဒီ မာမီေရ ဟန္နီ ျပန္လာျပီ"
အိမ္ေပါက္ဝ ေရာက္ေရာက္ျခင္းပင္ အေျပးအလႊား ဆီးႀကိဳေနသူမွာ ဒက္ဒီေရာ မာမီပါ တစ္ေယာက္မွ မဟုတ္ဘဲ မ်က္ႏွာေလးညွဳိးေနေသာ အိမ္အကူ "မခင္မွုံ" ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္"ဟန္နီ"အနည္းငယ္ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္သြားရသည္။
"ဒက္ဒီနဲ႕မာမီေရာ မခင္မွုံ"
"ဟို...ဟို"
စကားကိုဆုံးေအာင္မေျပာဘဲ "တဟိုဟို"ႏွင့္ ျဖစ္ေနေသာ မခင္မွုံကိုႀကည့္ကာ "ဟန္နီ" ရင္ထိတ္သြားရသည္။ မခင္မွုံသည္ လြန္စြာပင္ အေႀကာက္ႀကီးသူျဖစ္ရကား သူမကို ယခုလို ပုံစံႏွင့္ေတြ႕လိုက္ရလ်ွင္ ေသခ်ာေပါက္ပင္ အိမ္တြင္ ျပႆနာတက္ေနျပီဟု "ဟန္နီ"ေကာက္ခ်က္ခ် လိုက္ႏိုင္သည္။ ထို႕ေႀကာင့္ပင္ အိမ္ထဲသို႕ ေျပးဝင္ကာ ဒက္ဒီႏွင့္မာမီတို႔၏ အိပ္ခန္းရွိရာဆီသို႕ ဦးတည္လိုက္မိသည္။ စိုးရြံ႔စိတ္ေႀကာင့္ ထြက္လာေသာ ေခြ်းေစးတို႕ကိုပင္ သတိမမူမိဘဲ ႏွုတ္မွသာ ဆုေတာင္းစကားေလးကို တဖြဖြ ေရရြတ္ေနမိေတာ့သည္။
"အိုျမတ္စြာဘုရား ဘာမွျဖစ္မေနပါေစႏွင့္"
------------------------
"နင့္ပိုက္ဆံနဲ႕ ငါကစားေနတာမဟုတ္ဘူး ငါရွာတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႕ ကစားေနတာ"
"ဘယ္သူ႔ပိုက္ဆံနဲ႕ပဲ ကစားကစား နင့္ရဲ့ေသာက္က်င့္ကိုက မေကာင္းတာ"
"နင္ကေတာ့ ေယာက်ၤားေကာင္းေယာက်ၤားျမတ္ေပါ့ေလ တစ္ခ်ိန္လုံး ေကတီဗြီ မာဆတ္က မထြက္တဲ့ေကာင္ကမ်ား ငါ့လာျပီးေတာ့ ေျပာေနေသးတယ္"
"ေကာင္မ ေတာ္ေတာ္ဂ်ိဳႀကြေနတယ္ ငါလုပ္လိုက္ရ ေသေတာ့မယ္"
"ထိႀကည့္လိုက္စမ္း ငါ့အသားကို နင့္လိုေကာင္ကို ေထာင္ထဲပို႕ပစ္မယ္ မသာ"
မိသားစု အိပ္ခန္းတြင္းမွ သမုဒၵရာေလနီႀကမ္းကား ျပင္းထန္သထက္ ျပင္းထန္လာေခ်ျပီ။ နင္တစ္လုံး ငါတစ္လုံးႏွင့္ ေဖေမာင္စုံစြာ ဆဲေရးတိုင္းထြာျပီး သူ႕ထက္ငါ အျပိဳင္အဆိုင္ ပစၥည္းေပါက္ခြဲပြဲ က်င္းပေနေသာ ဒက္ဒီႏွင့္ မာမီတို႕အနားသို႕ "ဟန္နီ"မကပ္ရဲ။ သည္လိုအျဖစ္မ်ိဳးကို အျမဲလိုလို ႀကံဳေတြ႕ရတတ္ေသာ္လည္း ယခုလို သူမအတြက္ မဂၤလာယူရမည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ႀကံဳေတြ႕ရျခင္းကေတာ့ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုလိုပင္။ထို႔ေႀကာင့္ အခန္းနံရံကို မွီကာ "ဟန္နီ" အသံတိတ္ငိုေနမိေတာ့သည္။
"ဒုန္း"
ျပင္းထန္ႀကမ္းတမ္းေသာ အခန္းတံခါး ပိတ္လိုက္သံႏွင့္အတူ ဒက္ဒီတစ္ေယာက္ ေဒါႀကီးေမာႀကီးႏွင့္ Luggage ဆြဲကာ အခန္းအျပင္သို႔ထြက္လာျပီး ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းသြားသည့္တိုင္ေအာင္ ငိုေႀကြးေနေသာ "ဟန္နီ႕"ကို ျမင္မသြားေပ။ ေမေမကလည္း အခန္းတံခါးကို ပိတ္ကာ lock ခ်လိုက္ျပီမို႔ သည္ေန႕တြင္ "ဟန္နီ"၏ ေအာင္ျမင္မွုကို မ်ွေဝခံစားေပးမည့္သူ တစ္စုံတစ္ေယာက္မ်ွ မရွိေတာ့။ ထိုစဥ္ "ဟန္နီ"၏ ပခုံးကို ႀကင္နာယုယစြာ ေထြးေပြ႔လာေသာ လက္တစ္စုံကို လွည့္ႀကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္မ်ားႀကားမွ ျပံဳးျပေနေသာ မခင္မွုံကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့သည္။ "ဟန္နီ" လည္း မခင္မွုံ၏ လက္ကိုအသာအယာ ဖယ္ခြာခ်ကာ ေအာက္ထပ္သို႔ ေလးကန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ဆင္းသြားလိုက္ေတာ့သည္။
---------------------
"ေဒါင္းေတာ့မယ္ေနာ္...သက္ကေတာ့ ေထြပိတ္ေနျပီ ႀကည့္သာပစ္ တုတ္အိမ္ ငွဲငွဲ"
"အမယ္ေလး မိသက္ရယ္ ဒီည ညည္းဖဲကိုက ေကာင္းႏိုင္လြန္းတာပါေအ"
"ဟုတ္ပ သူပဲေဒါင္း ပိုက္ဆံဖဲလဲ သူပဲမ်ား ဟြန္း မိန္းမေနာ္"
စားပြဲေပၚတြင္ အပုံလိုက္ျဖစ္ေနေသာ ေငြစကၠဴထပ္မ်ားႏွင့္ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကို ႀကည့္ရင္းပင္ "ဟန္နီ" စိတ္ညစ္လာသည္။ ဒက္ဒီကို ဟိုတယ္မွ သြားေခၚျပီး မိသားစုလိုက္ ေရွာ့ပင္ထြက္ရန္ ေတာင္းဆိုဖို႔ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ဤအခန္းထဲသို႔ လာခဲ့ေသာ္လည္း ေမေမက သူမ၏ ဖဲခ်ပ္မ်ားျဖင့္သာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနေလသည္။ သို႔ႏွင့္ "ဟန္နီ"လည္း မဝံ့မရဲႏွင့္ပင္ မာမီ့အနားသို႕ တိုးကပ္သြားမိေလသည္။
"မာမီ ဟန္နီ ေျပာစရာရွိလို႕"
"ေျပာေလ သမီးေလးရဲ့ ဘာလဲမုန္႕ဖိုးလိုခ်င္လို႕လား ေပးမွာေပါ့"
မာမီက "ဟန္နီ႕"ကို စကားသာေျပာေနသည္။ သူမ၏ မ်က္လုံးမ်ားက "ဟန္နီ႕"ဆီ တစ္ခ်က္ကေလးပင္ ေရာက္မလာခဲ့။
"မဟုတ္ပါဘူး မာမီ ဒက္ဒီကိုသြားေခၚျပီး အျပင္ထြက္ရေအာင္ ေျပာမလို႔ပါ"
"မာမီ မအားဘူး ဟန္နီ သမီးဒက္ဒီကို ေခၚခ်င္ရင္ ေမာင္ေက်ာ့္ကို ဟိုတယ္ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းလိုက္ ေရာ့ လမ္းမွာ သုံးဖို႔မုန္႕ဖိုး"
မာမီက ထိုကဲ့သို႔ျပတ္သားစြာ ေျပာဆိုျပီးသကာလ တစ္ေသာင္းတန္ ဘဏ္အုပ္ႏွစ္အုပ္ကို "ဟန္နီ႔" လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သျဖင့္ "ဟန္နီ" ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မဲ့သြားသလိုပင္ ခံစားလိုက္ရေတာ့သည္။ မာမီ့ကို ထပ္ေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္စဥ္ပင္ မာမီ့အသံက စီကနဲ ထြက္လာေတာ့သည္
"ကဲ ေဒါင္းျပီေဟ့ လာထားႀကမယ္ ေမာင္ေက်ာ္ေရ ဟန္နီ႔ကို ဆီဒိုးနားကို လိုက္ပို႔ေပးလိုက္"
မာမီ၏ ဝါသနာကို "ဟန္နီ"၏ ေမတၱာတရားက အႏိုင္မယူ ႏိုင္သည့္အဆုံးတြင္ "ဟန္နီ"လည္း စလင္းဘတ္အိတ္ကို ဆြဲယူကာ အိမ္ေရွ့သို႔ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
-------------------------
ပူျပင္းလွေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ့ျပ၏ ရာသီဥတုကို အံတုရင္း ကားထဲတြင္ အဲကြန္းကို ေအးစက္ေနေအာင္ဖြင့္ထားျပီး "ဟန္နီ" တစ္ေယာက္ သီခ်င္းေလးဖြင့္ကာ နားေထာင္ေနမိသည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ "ဟန္နီ" ေပ်ာ္ေနသည္ မဟုတ္ေပ။ ရင္ထဲမွ လွုိက္တက္လာေသာ ဝမ္းနည္းျခင္းတို႔ကို မ်ိဳသိပ္ရင္း ဒက္ဒီထံတြင္ေတာ့ ႀကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့မွု ရလိုရျငား ေမ်ွာ္လင့္ေနမိျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။
ေနကပူ ကားကႀကပ္ႏွင့္မို႔ "ဟန္နီ"တစ္ေယာက္ စိတ္ညစ္ညဴး ေနမိစဥ္ ေႏြပူပူ လမ္းမထက္က စံပါယ္ပန္းကုံးေလးမ်ား ကိုင္ကာ လြယ္အိတ္အႏြမ္းကေလးျဖင့္ လိုက္လံ ေရာင္းခ်ေနေသာ ကေလးငယ္တစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ သူမ၏ဘဝေပးႏွင့္ ႏွုိင္းစာကာ ကရုဏာသက္လွသည္ျဖစ္၍ ကားမွန္ခ်ကာ လွမ္းေခၚ၍ ဝယ္လိုက္သည္။ သူ၏ဘဝ အေႀကာင္းေလးကို သိလိုစိတ္ျဖင့္ ေမးမည္အျပဳတြင္ သူမတို႔၏ ကားေဘးသို႔ ယွဥ္ရပ္လာေသာ ကားတစ္စီးေပၚမွ ဒက္ဒီႏွင့္"ဟန္နီ"မသိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးတို႔၏ အနမ္းမ်ားကို မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႔လိုက္ရသည္မို႔ ရွက္စိတ္တို႔က္ု ထိန္းမရျပီျဖစ္ရကား ကားမွန္ကို အလ်င္စလို ဆြဲတင္လိုက္မိေတာ့သည္။
"ဦးေမာင္ေက်ာ္ ၁၅ လမ္းကိုေမာင္း"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဟန္နီ ဆီဒိုးနားကို မသြားေတာ့ဘူးလား"
"ဟင့္အင္း ဟန္နီ ေမာင္းခိုင္းတဲ့ေနရာကိုသာေမာင္းပါ"
"ဟန္နီ႔" စိတ္ဓာတ္တို႔ ထြက္ေပါက္ပိတ္ကုန္ျပီမို႔ သူမအေပၚ နားလည္ႀကင္နာစြာဂရုစိုက္တတ္ေသာ "ကိုႀကီးျဖိဳးထက္"၏ တိုက္ခန္းသို႔သာ သြားလိုမိသည္။ ေငြသာရွိ၍ အျခားေသာ အရာအေတာ္မ်ားမ်ား ဆုံးရွုံးေနရေသာ သူမအဖို႔ သာယာႀကည္ႏူး ဂရုစိုက္မွုကို ဘယ္သူ႔ဆီကပဲရရ လိုခ်င္ေတာင့္တ ေနမိသည္ကေတာ့ အမွန္တရားပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
------------------------
"ေရာ့ ကိုလာေအးေအးေလး ေသာက္လိုက္ဦး ဟန္နီ"
သူမ၏ေရွ႔သို႔ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ဖန္ခြက္လွလွေလးျဖင့္ ကိုလာထည့္ကာ ဂရုတစိုက္တိုက္ေနေသာ ကိုႀကီးျဖိဳးထက္ ကိုႀကည့္ကာ "ဟန္နီ" ငိုခ်င္လာမိသည္။ သည္လို ႀကင္နာမွုမ်ိဳးကို သူစိမ္းတစ္ေယာက္ထံမွ ရေနသည္ထက္ သူမ၏မိဘမ်ားထံမွ ရရွိလ်ွင္ မည္မ်ွျပည့္စုံေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းလိမ့္မည္နည္းဟုလည္း ေတြးထင္ေနမိေတာ့သည္။
"ဟန္နီ ဘာလို႔ငိုေနတာလဲဟင္ မငိုပါနဲ႔ တိတ္ပါကြာ ဟန္နီ ငိုတာကိုယ္မႀကည့္ရက္ဘူး"
ေျပာလည္းေျပာ တစ္သ်ွဴးစေလးႏွင့္ မ်က္ရည္မ်ား သုတ္ေပးေနေသာ ကိုႀကီးျဖိဳးထက္ကို မိမိအေပၚ ခ်စ္ခြင့္ပန္ထားေသာ သူစိမ္းေယာက်ၤားေလး တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ပင္ မျငင္းဆန္မိ။ သည္လို ႀကင္နာမွုမ်ိဳး သူတစ္ေယာက္တည္းထံမွ "ဟန္နီ" ရရွိႏိုင္၍ျဖစ္သည္။
"ဟန္နီ ေသခ်င္တယ္"
"မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္း ဟန္နီရယ္ ဟန္နီေလး စိတ္ညစ္စရာရွိရင္ ကိုႀကီးဆီလာေပါ့ ကိုႀကီးက ဟန္နီေလးကို ေပ်ာ္ေအာင္ထားေပးမွာေပါ့"
"ဟန္နီ႔ဘဝမွာ ဟန္နီရဲ့ခံစားခ်က္ကို နားလည္တာ ကိုႀကီး တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္"
"ဟန္နီ"၏ တသိမ့္သိမ့္တုန္ခါေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ကိုႀကီးျဖိဳးထက္က ႀကင္နာစြာေပြ႔ဖက္လိုက္သည့္တိုင္ "ဟန္နီ" မရုန္းကန္မိ။ ရင္ခြင္တစ္ခု၏ အေႏြးဓာတ္ကို အတုလား အစစ္လားပင္ "ဟန္နီ" ခြဲျခားမေနလိုေတာ့။ "ဟန္နီ႔"ဘဝက အလြန္ပင္ ေအးစက္လြန္းေနသျဖင့္ ျပင္းထန္စြာ နာက်င္ခံစား ေနရ၍ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ထိုေန႔မွစ၍ ကိုႀကီးျဖိဳးထက္သည္ "ဟန္နီ"၏ တီးတိုးေဖာ္ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။
-----------------------
ပါးျပင္ႏုႏုေလးေပၚမွ ညင္သာလွစြာေသာ အထိအေတြ႔ေႀကာင့္ "ဟန္နီ" အိပ္ယာမွ ႏိုးထလာခဲ့သည္။ မ်က္လုံးႏွစ္လုံး ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ေန႔သစ္တစ္ေန႔၏ ပထမဆုံး ျမင္ကြင္းအေနႏွင့္ သြားပြတ္တံႏွင့္ တာဝါကိုကိုင္ကာ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ ကိုႀကီးကိုေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ ႀကည္ႏူးစြာႏွင့္ပင္ ေရခ်ိဳးပစၥည္းမ်ားကိုယူကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္ေတာ့ ကိုႀကီးက အျပင္မွ စိတ္မခ်သလို လွမ္းေျပာေလသည္။
"ဟန္နီ ျမန္ျမန္လုပ္ေနာ္ အေအးပတ္မယ္ ျပီးရင္ ေကာ္ဖီေသာက္ရေအာင္ ကိုႀကီးအဆင္သင့္လုပ္ထားမယ္ အိမ္လဲျပန္ရဦးမယ္"
"ဟန္နီ"လည္း အင္းပါဟု ေျပာျပီးေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ကာ ေရပန္းကို ဖြင့္လိုက္သည္။ သူမႏွင့္ကိုႀကီးကို ပတ္ဝန္းက်င္က ေမးေငါ့ေနႀကေသာ္လည္း "ဟန္နီ" ဂရုမစိုက္။ သူမတို႔ႏွစ္ဦး က်ိန္းေသလက္ထပ္ပါမည္ဟုလည္း ေတြးမထားဘဲ ေဆးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္မွစ၍ ယခုလိုပင္ living together ေနလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာကိုမွ အလကားမရေသာ ေလာကႀကီးတြင္ ကိုႀကီးထံမွ အႀကင္နာ ဂရုစိုက္မွုတို႔ အတြက္ "ဟန္နီ"ဘက္ကလည္း သူ႔ဆႏၵကို ျပန္လညါျဖည့္ဆည္းေပးရေလသည္။ အေတြးနယ္လြန္ ေနသည္မွာ မည္မ်ွပင္ႀကာသြားသည္မသိ။ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္လာေတာ့မွ ေရပန္းကိုပိတ္ကာ အခန္းအျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ကိုႀကီးေဖ်ာ္တိုက္ေသာ ေကာ္ဖီကိုေသာက္ရင္း "ဟန္နီ" စာအုပ္ေတြကို စစ္ေနေတာ့ ကိုႀကီးက "ဟန္နီ႔" ပါးေလးကို ဖြဖြေလးလိမ္ဆြဲလိုက္သည္။
"ကိုယ္တို႔ လက္ထပ္ရေအာင္ ဟန္နီ"
ကိုႀကီးထံမွ သည္လိုစကားမ်ိဳး တစ္ေန႔ႀကားလာရမည္ကို "ဟန္နီ" ခံစားသိႏွင့္ေနသည္မို႔ မထူးဆန္းေတာ့ေပ။ ထို႔ေႀကာင့္လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ တုန္႔ျပန္လိုက္ေတာ့သည္။
"ဟန္နီ လက္မထပ္ခ်င္ေသးဘူး ကိုႀကီး ဒီတိုင္းလဲေနလို႔ ရေနတာပဲ ကဲပါ အခုအိမ္ျပန္မယ္ ခက္ခက္တို႔အိမ္ကို လိုက္ပို႔"
ထိုအခါမွ ကိုႀကီးက မတင္မက် မ်က္ႏွာထားႏွင့္ "ဟန္နီ႔"ကို ျပန္လိုက္ပို႔ရန္ ကားေသာ့ကို ယူလိုက္ေလေတာ့သည္။
--------------------------
"မိဘကို လိွမ့္ျပီးအေလလိုက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးမွ ေပ်ာ္ခဲ့ရဲ့လား ေဒၚဟန္နီဘသက္"
ဧည့္ခန္းကိုအျဖတ္ စူးကနဲထြက္လာေသာ မာမီ့အသံေႀကာင့္ "ဟန္နီ"ေျခလွမ္းတို႔က ဦးတည္ရာ ေျပာင္းကာ ဧည့္ခန္းထဲသို့ သြားလိုက္ေတာ့သည္။ ေဒါသထြက္ေနေသာ ဒက္ဒီႏွင့္ မာမီတို႔၏ မ်က္ႏွာထားမ်ားကို ျမင္လိုက္ရျပီမို႔ သူမညက ခက္ခက္၏အိမ္တြင္ မအိပ္ခဲ့သည္ကို သိေနႀကျပီဟု တြက္ဆလိုက္မိသည္။
"ညက နင္ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ ဟန္နီ ငါ့ကို မွန္မွန္ေျပာ မညာနဲ႔ ငါနင့္အေႀကာင္းေတြ အားလုံးစုံစမ္းျပီးျပီ"
သိေနႀကျပီကိုး။ "ဟန္နီ" ႏွုတ္ခမ္းတစ္ခ်က္တြန္႔လိုက္မိသည္။
"ဒက္ဒီ သိေနရင္လဲ ဘာလို႔ ဟန္နီ႔ကို ေမးေနေသးလဲ"
"ဟင္...ဒါဆိုငါတို႔ႀကားတာေတြက အမွန္ေတြေပါ့ နင္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ living together ေနေနတယ္ ဆိုတာအမွန္ေတြေပါ့ ဟုတ္လား ဟန္နီ"
ဒက္ဒီ၏အေမးကို "ဟန္နီ"မေျဖမိ။ အံကိုသာ တင္းတင္း ကိုက္ထားမိသည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ရည္မ်ားက အဆက္မျပတ္ က်ဆင္းေနေပသည္။
"နင္ မိုက္လုံးႀကီးလွခ်ည္လား မိဟန္နီ ဘာလို႔ဒီလို လုပ္ရတာလဲ"
"ဟန္နီ"၏ ပခုံးကို ႀကမ္းတမ္းစြာ ကိုင္လွုပ္၍ ေမးေနေသာ ဒက္ဒီ့ကို မ်က္ရည္မ်ားႀကားမွပင္ တစ္လုံးခ်င္း ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွ အလကားမရဘူးလို႔ ဒက္ဒီတို႔ပဲ ေျပာခဲ့ႀကတာေလ ဟန္နီလဲ သူ႔ဆီက လိုခ်င္တာရွိလို႔ သူလိုခ်င္တာကို ျပန္ေပးလိုက္ရတာပါ"
"နင့္ကို ဒီေလာက္ျပည့္စုံေအာင္ထားတာ နင္က ဘာေတ ြလိုအပ္ေနေသးလို႔လဲ ဟန္နီ"
"ဟန္နီ" ဧည့္ခန္းမွန္မွတစ္ဆင့္ အိမ္ျပင္ဘက္သို႔ ရီေဝစြာ ေငးစိုက္ႀကည့္လိုက္သည္။
"သူက မနက္ဆို ဟန္နီ႔ကို အနမ္းေလးေတြနဲ႔ႏွုိးတယ္ ျပီးရင္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တိုက္တယ္ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔တယ္ ဟန္နီ စားခ်င္တာေတြ လိုက္ဝယ္ေကြ်းတယ္ ဟန္နီ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြကို မေမာတမ္းလိုက္ပို႔ေပးတယ္ ဟန္နီ လိုခ်င္တာ ဒီလိုအႀကင္နာေတြပါ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဆီကမဟုတ္ဘူး ရေနလို႔သာ အစားထိုးျပီး သာယာေနမိတာ"
"ဒါဆို နင္က အဲဒီအႀကင္နာေတြကို ဘယ္သူ႔ဆီက လိုခ်င္တာလဲ ဟန္နီ"
"ဒက္ဒီနဲ႔မာမီ့ဆီက"
"ဟန္နီ"၏ တိုးညင္းေသာစကားအဆုံးတြင္ ဒက္ဒီေရာ မာမီပါ ျငိမ္က်သြားေတာ့သည္။ ဧည့္ခန္းေလးကား တိတ္ဆိတ္မွု အျပည့္။ မိသားစုဝင္အားလုံး ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်လ်က္။ တစ္ေယာက္၏ ကြက္လပ္ကို တစ္ေယာက္ကျဖည့္မေပးခဲ့မိ၍ မလိုလားအပ္ေသာ ရလဒ္မ်ားထြက္လာခဲ့ရသည္။ အဲကြန္း၏ အေအးဓာတ္ကလည္း သူတို႔၏ အပူကို မျငိမ္းသတ္ ႏိုင္စြမ္းေတာ့ေပ။ ထိုခဏတြင္ပင္ "ဦးဘေစာ"က ျပတ္သားေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ထေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
"ငါတို႔မိသားစု ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနႀကရေအာင္"
--------------------------
လွပေသာပန္းပြင့္မ်ားအႀကား ျငိမ္သက္သိမ္ေမြ႔စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ "ဟန္နီ"ကို ႀကည့္ရင္း "ေဒၚသက္ထားမင္း" တစ္ေယာက္ အူလွုိက္သည္းလွုိက္ ငိုေႀကြးေနသည္။ "ဦးဘေစာ"ကလည္း အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ကာ နံရံကို ခဏခဏပုတ္ေနမိသည္။
"ေနာက္ဘဝျဖစ္ေလရာတိုင္းမွာ ဒက္ဒီတို႔လို မိဘဝတၱရား မေက်ျပြန္တဲ့ လူေတြရဲ့သားသမီးအျဖစ္ မေမြးဖြားလာပါေစနဲ႔ သမီးေလးရယ္"
"သမီးေလး ဟန္နီေလး မာမီအမိုက္မႀကီးကို ထႀကည့္ပါဦး"
သည္းထန္စြာငိုေႀကြးေနႀကေသာ မိဘႏွစ္ပါးကို ကရုဏာ သက္စြာျဖင့္ အသုဘရွုလာသူမ်ားက ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္ ေပးေနႀကသည္။ ထိုအထဲမွ စပ္စုတတ္ပုံရေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက အနီးရွိအျခားအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကို ေမးလိုက္ေလသည္။
"ကေလးက ဘယ္လိုျဖစ္ျပီးဆုံးသြားတာလဲ"
"သူ႔ေကာင္ေလးနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႔ရင္း ေကာင္ေလးက အဓၶမႀကံစည္လို႔ ရုန္းကန္ထြက္ေျပးရင္း ေလွကားေပၚက ျပဳတ္က်တာတဲ့ ၁၅လမ္းဘက္က တိုက္အေဟာင္းေတြ ဆိုေတာ့ ေလွကားေတြက တေျဖာင့္တည္း မတ္မတ္ႀကီးေတြေလ"
ေမးသူကို ေျဖသူကလည္း တိက်စြာျပန္ေျဖေနသည္။ ထိုအခါမွပင္ ေမးျမန္းသူအမ်ိဳးသမီးက သနားကရုဏာ သက္စြာ ကြ်တ္တစခ်က္သပ္၍ သက္ျပင္းခ်ကာ ေျပာလိုက္သည္ကား
"အျဖစ္ဆိုးလိုက္တာ ကေလးရယ္ ေနာင္ျဖစ္ေလရာ ဘဝတိုင္းမွာ လူသူေတာ္ေကာင္းမ်ားနဲ႔သာ ဆုံဆည္းခြင့္ ရပါေစကြယ္"
------------********-------------
Monsoon(မြန္စြန္း)
အေဟာင္းေလးကို ထပ္ေလာင္းသစ္လြင္ထားပါသည္။
Post a Comment