""ကိုယ္ထင္ျပေသာ သရဲႏွင့္ ဖုတ္ဝင္ျခင္း""
**********************
လင္းထက္ ၅ ႏွစ္သားက ေမေမက ညီေလး ကိုယ္ဝန္ႀကီးႏွင့္ ၾကမ္းပ်ဥ္ေပၚမွာ ပက္လက္လွန္၍ အိပ္ေနစဥ္...။
ေဖေဖက အိမ္ေ႐ွ႕ ေျမႀကီးေပၚမွာ ဓားမတစ္လက္ႏွင့္ ထင္းေတြ ခြဲေနသည္။လင္းထက္က ေမေမ့ ေဘးမွာ ဗိုက္ထဲမွ ညီေလး၏ လႈပ္႐ွားမႈအား လက္ျဖင့္ လိုက္စမ္း၍ ကစားရင္း ေဖေဖ ထင္းခြဲေနသည္ကို အမွုမဲ့ၾကည့္ေန မိခ်ိန္။
ထိုစဥ္ လင္းထက္၏ မ်က္ဝန္းထဲ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ျကီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေမွာင္မဲ သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
ေမွာင္မဲသြားသည္ ဆိုသည္မွာ အိမ္ေပၚႏွင့္ အိမ္ေ႐ွ႕ ကုန္းေျမကို မႈန္ဝါးဝါး ေတြ႔ေနရသည္။ အျခားပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ကလကာ မည္းႀကီး ကာထား သလို မည္းေမွာင္က်ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဘက္မွ လာေသာ တာကန္သင္းေပၚ အေမွာင္ထဲမွေန၍ မည္းမည္း အရိပ္တစ္ခု တျဖည္းျဖည္းထြက္လာသည္ကို လင္းထက္ေတြ႕လိုက္သည္။
ထို မဲမဲသ႑န္ႀကီးက ထင္းခြဲေနေသာ ေဖေဖႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ မတ္တပ္ရပ္၍ လင္းထက္တို႔ အိမ္ေပၚကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ လင္းထက္က ေမေမ့ကို မသိမသာ လႈပ္ႏိႈးေသာ္လည္း အိပ္ေဆးမိထားသူတစ္ေယာက္လို ေမေမက လံုးဝ ႏိုးမလာ။
အရိပ္မဲႀကီးက အတန္ၾကာရပ္ၾကည့္ေနၿပီး ထင္းခြဲေနေသာ ေဖေဖ့ဆီကို အႏၲရာယ္ ျပဳမည့္ပံုျဖင့္ လွမ္းသြားေနသည္။ ေဖေဖကေတာ့ ဘာမွသိပံုမရ။ေက်ာေပးလ်က္ ထင္းေတြကိုသာ အားစိုက္ခြဲေနသည္။
....ေဖေဖ ေနာက္မွာ အေကာင္ႀကီး.... လင္းထက္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေဖေဖ့ကို သတိေပးဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ လည္ေခ်ာင္းမွ ထြက္လာသည့္ အသံက...
.... အ....အ...အစ္....ဟူ၍ သာထြက္လာသည္။
အရိပ္မဲႀကီးမွာ ေဖေဖ့ေနာက္ေက်ာကို ေရာက္သြားကာ လက္ႏွစ္ဖက္က ေဖေဖ့ လည္ပင္းကို လွမ္းသြားၿပီး ဖမ္းညႇစ္ေနသည္။
မ်က္လံုးျပဴး၍ ၿငိမ္သြားေသာ ေဖေဖ့ကို ၾကည့္၍ လင္းထက္ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ခ်ကာ ရိွသမ်ွအားကို သံုး၍ အာေခါင္ျခစ္၍ ေအာ္ခ်လိုက္သည္။
.... အားးးးးးးးးးးးးးးးးးး....
.... သား... သား... ဘာျဖစ္တာလဲ....
ေမေမ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့မွ မ်က္လံုးအစံုကို ျပန္ဖြင့္လိုက္သည္။ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးက မူလအတိုင္း ေနအလင္းေရာင္ျဖင့္ လင္းခ်င္းေနသည္။ေမ့ေမ့ မ်က္ႏွာက စိုးရိမ္ပူပန္မႈ အျပည့္ႏွင့္ လင္းထက္ကို ၾကည့္ေနသည္။
...အိမ္...အိမ္...ေ႐ွ႕မွာ မည္းမည္းႀကီး.... ေဖ့ေဖ့ကို သတ္ေနတာ ...သားေတြ႔တယ္....
......ေအာ္..ဘာမွ မရိွပါဘူး... သားရယ္... ေန႔ခင္းေၾကာင္ႀကီး.....အလန္႔....
ေမ့ေမ့ စကား တစ္ဝက္တပ်က္ႏွင့္ ရပ္သြားသည္။ အိမ္ေ႐ွ႕ေျမႀကီးေပၚမွာ ေခြေခြေလး လဲေနသည့္ ေဖေဖ့ ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္ မဟုတ္ပါလား...
ေမေမေကာ လင္းထက္ပါ အိမ္ေပၚက ေျပးဆင္းၿပီး ၾကည့္ေတာ့ ေဖေဖ့မွာ ေခါင္းတျခမ္းေစာင္း၍ လဲက်ေနသည္။
.... ကိုစိုးလြင္.... ကိုစိုးလြင္...ဘာျဖစ္တာလဲ...
ေဖေဖ့ကို ကမန္းကတန္း ေကာက္ထူ၍ ေမေမ ေမးလိုက္ေသာ္လည္း ေဖေဖ မေျဖႏိုင္ပါ။ ေဖေဖ့ ခႏၶာကိုယ္တစ္ျခမ္း ေလဖ်န္းသြားကာ ပါးစပ္ရြဲ႔ေန ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ေတာေဆးဆရာေကာင္းႏွင့္ ေတြ႔၍သာ တစ္လအတြင္း ေဖေဖ ျပန္၍ က်န္းမာေရးေကာင္းသြားျခင္းျဖစ္သည္။က်န္းမာေရးေကာင္းေတာ့ ေဖေဖ ေျပာျပသည္က
... ဘာျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူး...တစ္ေယာက္ေယာက္က လည္ပင္း ဖမ္းညႇစ္သလို ခံလိုက္ရၿပီး လဲက်သြားတာ ပဲ သိတယ္...
ေမေမက လင္းထက္မ်က္ႏွာကို တအ့ံတျသ လွမ္းၾကည့္တာ အမွတ္ရေသးသည္။
ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ကထိန္အလႉပြဲ က်င္းပစဥ္က တစ္ခါ။
အလႉပြဲတြင္ လူႀကီးသူမမ်ားအား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြင္း ဆြမ္းေကြၽးဓမၼာရံုတြင္ ထမင္းေကြၽး၍ ကေလးငယ္မ်ားအား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း အေ႐ွ႕ဘက္ ကန္ေဘာင္ႀကီးရိွ ေညာင္ပင္ႀကီးမ်ားေအာက္ အရိပ္ရေသာ ေျမကြက္လပ္တြင္ ေျမစိုက္ခံုတန္းမ်ား ျပဳလုပ္၍ ထမင္း ေကြၽးေမြးသည္။
လင္းထက္တို႔ ကေလးတစ္သိုက္ အားရပါးရ စားေနၾကစဥ္ လင္းထက္ေ႐ွ႕ မ်က္ႏွားခ်င္းဆိုင္ စားေနေသာ ကိုရင္ေလး၏ ထမင္းပန္ကန္ထဲ လက္မည္းႀကီး တစ္ဖက္ လာႏိႈက္သည္ကို လင္းထက္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။
လက္ႀကီးမွာ အေမြး႐ွည္ႀကီးမ်ားႏွင့္ျဖစ္ကာ ကိုရင္ေလး ပန္းကန္ထဲမွ ဝက္သားတံုးမ်ားကို လွမ္းႏိႈက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ လင္းထက္မွာ ထိတ္လန္႔လြန္း သျဖင့္ ထိုလက္ႀကီးမ်ားအား မ်က္လံုးျပဴး၍ ၾကည့္ေနမိသည္။
အျခားကေလးမ်ားႏွင့္ လူႀကီးမ်ားမွာ ထိုလက္ႀကီးအား ေတြ႕ျမင္ဟန္ မရိွေသာ္လည္း ကိုရင္ေလးက ျမင္ေတြ႔ဟန္ တူသည္။ မေျကာက္မရြံ့ လက္ႀကီးအား လက္ျဖင့္ လွမ္းဆြဲျပီးပါးစပ္ျဖင့္ ဖမ္းကိုက္လိုက္သည္။ နာက်င္သြားဟန္ျဖင့္ လက္ႀကီးက တြန္႔ကနဲ႔ ျပန္႐ုတ္သြားသည္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ႏိႈက္ျပန္သည္။ ကိုရင္ေလးက သကၤန္းျဖင္း႐ိုက္ေတာ့ လက္က႐ုတ္သြားျပန္ကာ ေနာက္လက္တစ္ဖက္က ကိုရင္ေလး၏ ေက်ာကုန္းအား ႐ိုက္ခ် လိုက္ကာ လက္တစ္ဖက္က ဝက္သားတံုးမ်ားအား ႏိႈက္ယူ၍ ေညာင္ပင္ႀကီးေပၚ ယူသြားသည္ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။
အ႐ိုက္ခံ လိုက္ရေသာ ကိုရင္ေလးမွာ မ်က္လံုးႀကီးမ်ားျပဴးထြက္လာကာ ပါးစပ္တြင္းမွ အစာမ်ား တခြီးခြီးျပန္ထြက္၍ ေျမႀကီးေပၚ လူးလိွမ့္ေနေတာ့သည္။
လင္းထက္မွာလည္း ေညာင္ပင္ႀကီးေပၚ လက္ညိဳးတထိုးထိုးႏွင့္ သရဲ ...သရဲ ဟု ေအာ္ဟစ္သျဖင့္ စားေသာက္ေနေသာ ကေလးမ်ားပါ ထိတ္လန္႔ၿပီး ထေျပးကုန္ၾကသည္။
လူႀကီး အခ်ိဳ႕ေျပးလာကာ
..... ဘာျဖစ္တာလဲ...ဘာျဖစ္တာလဲ...ဘယ္မွာလဲ သရဲ...
ဟု မ်က္လံုးမ်က္ဆန္ျပဴးေမးၾကသည္။ မ်က္ျဖူမ်ားဆိုက္၍ ေကာ့လန္ေနေသာ ကိုရင္ေလးကို ၾကည့္၍ လင္းထက္မွာ တကိုယ္လံုး တုန္ယင္လ်က္ ေညာင္ပင္ေပၚမွာ ထိုင္၍ ဝက္သားမ်ားကို အငမ္းမရ စားေနေသာ အေမႊး႐ွည္႐ွည္ မည္းမည္းႏွင့္ သရဲႀကီးကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။
သို႔ေသာ္ မည္သူမ်ွ ျမင္ေတြ႔ဟန္မရိွ။
..... ဘာမွ မရိွပါဘူး... ကေလးေတြ... လန္႔ကုန္ၾကမယ္...
ပါးစပ္က ေျပာေနေသာ္လည္း စိတ္က ထိတ္လန္႔သြားၾကဟန္ျဖင့္ လင္းထက္ကို ဝိုင္းဝန္းခ်ီမ၍ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပၚ သယ္သြားၾကရသည္။ ေက်ာင္းပၚေရာက္မွ ပရိတ္ေတြ ရြတ္ ၊ ေရးမန္းေတြတိုက္၍ ေတာ္ေတာ္ ကုလိုက္ရသည္။ ကိုရင္ေလး၏ ေက်ာကုန္းေပၚမွ လက္ဝါးရာႀကီးကား တပတ္ခန္႔ၾကာသည့္ အထိ မေပ်ာက္...။
လူေတြ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေရကန္ရိွ ေညာင္ပင္ႀကီးတြင္ သရဲအရမ္းေျခာက္သည္ဟုေသာ သတင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးသြားသည္။
လင္းထက္ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္မွာ အေဖဘက္က အဖြားျဖစ္သူ ပုလိပ္ေရာဂါျဖင့္ ေဆးရံုတင္ရသည္။ ေဆးရံုတင္ၿပီး တစ္လ အၾကာ အဖြားျဖစ္သူမွာ ေခ်ာင္းဆိုးရင္း ပါးစပ္ထဲမွ ႏွစ္လက္မခန္႔ ေသြးတံုးတစ္တံုးႏွင့္ ပိုးေလာက္လန္းကဲ့သို႔ေသာ ႏွီးဖ်ားခန္႔အရြယ္ အေကာင္တစ္ေကာင္ ထြက္က်လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်င္းအရာကို ေတြ႔ၿပီးဆရာဝန္က ေခါင္းခါသည္။ အနည္းဆံုးတပတ္၊ အမ်ားဆံုး တစ္လခန္႔သာ ခံမည္ဟု ေျပာသည္။
အဖြားကို ရြာကို ျပန္သယ္ရန္ ေဖေဖ လွည္းႏွင့္သြားႀကိဳေတာ့ လင္းထက္လည္း အတူ လိုက္သြား ခဲ့သည္။
ညအခ်ိန္ေပမယ့္ လေရာင္ ၾကယ္ေရာင္ ရိွသျဖင့္ မနက္၂နာရီ ခန္႔ ေဆးရံု မွ အဖြားကို ျပန္ေခၚလာခဲ့ၾကသည္။
လွည္းေပၚမွာ အေဖက ေ႐ွ႕မွာ လွည္းေမာင္း ၊ အဖြားက လွည္းအိမ္ေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး မိွန္းလ်က္ ၊ အဖြားေဘးမွာ လင္းထက္က ထိုင္ကာ ငိုက္ျမည္းရင္း ပါလာခဲ့သည္။ အဖြားပါေနသျဖင့္ ေဖေဖက လွည္းကို မခုန္ေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမာင္းေနရေသာေၾကာင့္ ခရီးက သိပ္မတြင္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရြာအဝင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအနီး လင္းထက္အေဖပိုင္ လယ္ကြက္ကို ျဖတ္ေဖာက္ထားေသာ လွည္းလမ္းေရာက္လာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ မနက္၅နာရီ တုန္းေမာင္းေခါက္သံ ၾကားသည္။
တုန္းေမာင္းသံေၾကာင့္ လင္းထက္ လန္႔ၿပီး မ်က္လံုးပြင့္သြားသည္။ မလန္႔ခံႏိုင္႐ိုးလား။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တုန္းေမာင္းေခါက္သည္ႏွင့္ ေက်ာင္းမွာ ေမြးထားေသာ ေခြးတစ္အုပ္က က်ယ္ေလာင္စြာ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ထအူေတာ့သည္။ေက်ာင္းက ေခြးအူသည္ႏွင့္ ရြာထဲက ေခြးမ်ားကလည္း သံၿပိဳင္လိုက္အူသည္မွာ တရြာလံုး ညံသြားတာက အျမဲလိုပင္ ၾကားေနၾက။ ေဖေဖ ေျပာသည္ကေတာ့ ေခြးမ်ားလည္း သာဓုေခၚတာတဲ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုေခြးအူသံၾကားလ်င္ လင္းထက္ကေတာ့ ၾကက္သီးဖ်န္းဖ်န္းထသည္သာ။
ထို႔ေၾကာင့္ မငိုက္ေတာ့ပဲ ေဘးပတ္ ဝန္းက်င္ကိုသာ လိုက္လံၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္မစံုေတာ့ေပမယ့္ ေသာၾကာၾကယ္ႏွင့္ လ ကေတာ့ လင္းေနတုန္းမို႔ အေဝး ပတ္ဝန္းက်င္ကို မႈန္ဝါးဝါး ျမင္ေနရသည္။
လင္းထက္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လိုက္ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေရကန္ဘက္မွ အရိပ္တစ္ခု ေျပးလာေနသည္ကို မ်က္ဝန္းထဲ ျမင္လိုက္ရသည္။
ထိုအရိပ္က တမုဟုတ္ခ်င္းပင္ လင္းထက္တို႔ လွည္းအနားေရာက္လာၿပီး လွည္းေနာက္ၿမီွးေပၚ ဝုန္းကနဲ ခုန္တက္လာရာ လွည္းအျမႇီးပင္ ၫႊတ္က်သြားသည္။
ေဖေဖက ႐ုတ္တရက္ အံ့ျသသြားပံုရကာ
..... ဘာျဖစ္တာလဲဟ... ေနာက္ျမႇီးေထာင္သြားတယ္...
ဟုေျပာရင္း ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လာသည္။ ဘာမွ ေတြ႔ပံုမရပဲ ျပန္လွည့္ကာ လွည္းဆက္ေမာင္းေနသည္။ လွည္းမွာလည္း သိသိသာသာ ေလးလံသြားၿပီး ႏြားႏွစ္ေကာင္မွာ ေျခကန္႐ုန္းေနရသည္။
.... ဟဲ့...ႏြားေတြ...ဘာျဖစ္ေနတာလဲ... သြားစမ္း...ေတာက္... ျဖန္း...ျဖန္း...
တလမ္းလံုး ႐ိုက္စရာ မလိုေသာ ႏြားမ်ားမွာ ေဖေဖ ႀကိမ္ႏွင့္႐ိုက္မွ သြားေတာ့သည္။
လင္းထက္ကေတာ့ လွည္း ေနာက္ၿမီွးမွာ ထိုင္ေနေသာ အေကာင္ႀကီးကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရ။ မ်က္လံုးနီနီႀကီးမ်ားကို ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းျမင္ေနသည္။ သရဲဆိုတာ ျဖစ္ရမည္ဟု ်ေတြးမိကာ ေၾကာက္လန္႔ေနသည္မွာ အသံပင္ မထြက္။ သရဲႀကီးက လင္းထက္ကို ၾကည့္လိုက္ အဖြားကို ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနသည္။
ထိုေနာက္ သရဲႀကီးက ႐ုတ္တရက္ထလာက ပက္လက္ကေလး မိွန္းေနေသာ အဖြားေပၚ ခြထိုင္လိုက္သည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ အဖြား လည္ပင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ စံုကိုင္ညႇစ္ေနသည္။ အဖြားမွာ မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးထြက္လာကာ လ်ွာႀကီးထုတ္ျပသည္ကို လင္းထက္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့
..... အား.... သရဲႀကီး...သရဲႀကီး...
အဖြား၏ ထိတ္လန္႔ ဖြယ္ရာ ပံုကို ၾကည့္ၿပီး လင္းထက္ အာေခါင္ျခစ္ေအာင္ ေအာ္ကာ အေဖနား ထေျပးသည္။
....ဟာ....ဒီ...ေကာင္ေလး...ငါကန္ခ် လိုက္ရ...မဟုတ္သုကၡေတြ မေအာ္ စမ္းနဲ...ဘယ္မွာလဲ...သရဲ...
အေဖက ေအာ္ေငါက္ရင္း ေမးေတာ့ လင္းထက္ က အဖြားကို ထိုးျပလိုက္သည္။
.... လွည္းကို ထိန္းထား... ဘာမွ မရိွဘူး... အေဖ...အဖြားကို သြား.. ထိန္းထားမယ္...
ႏွြားထိန္းႀကိဳးကို လင္းထက္လက္ကို ေပး၍ ေဖေဖက အဖြားနားမွာ သြားထိုင္သည္။ အဖြားေပၚမွာ ထိုင္ေနေသာ အေကာင္ႀကီးကို ေဖေဖ ျမင္ပံုမရ။ လင္းထက္ကေတာ့ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ နြားထိန္းျကိုးကိုသာ အာရံုထား၍ ထိန္းေနလိုက္သည္။
အဖိုးႏွင့္ အဖြားအိမ္ေရာက္ေတာ့ ပိန္လွီေနေသာအဖြားကို လွည္းေပၚမွ သယ္ခ်ရာ ေဖေဖတစ္ေယာက္တည္း မ မႏိုင္သျဖင့္ လူေလးေယာက္ ဝိုင္းသယ္ကာ အိမ္ေပၚ ပို႔ခဲ့ရသည္။ ဘယ္ႏိုင္မတုန္း အဖြားေပၚမွာ သရဲႀကီးက မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထိုင္ေနတာကိုး။ ထို သရဲႀကီးကို ဘယ္သူမွ မျမင္ လင္းထက္တစ္ေယာက္သာ ျမင္ေနရသည္။
ထိုေန႔က စၿပီး အဖြားနားကို လင္းထက္ မကပ္။ တျခား ေျမးျမစ္မ်ားကေတာ့ အဖြားေခၚလ်င္ အနားသြားၾကသည္။
ေဆးရံုတြင္ ယဲ့ယဲ့ေလးသာ က်န္ေတာ့ေသာ အဖြား ေဒၚတင္ရီမွာ အိမ္ျပန္ေရာက္ကတည္းက အေျခအေန ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ေဆးရံုက တပတ္၊ တစ္လသာ ခံမည္ဟု ေျပာေသာ္လည္း အဘြားမွာ ပို၍ပင္ က်န္းမာလာသလိုပင္။
ထိုင္ႏိုင္ ၊ ထႏိုင္ စကားေျပာႏိုင္လာသည္။ အစားအေသာက္ကို သာမန္လူထက္ပင္ စားႏိုင္လာသည္။ အသားဟင္းမ်ား စားရသည့္ေန႔တြင္ အဖြား မွာ ထူးျခားစြာ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။
အသားဟင္းစားရလ်င္ အဖြားမ်က္ႏွာမွာ လန္းဆန္းေနသည္ကို ေတြ႔ရေတာ့ အဖိုးႏွင့္ သားသမီးမ်ားက မရိွရိွသည့္ၾကားက အသားဟင္း ႐ွာေဖြ ခ်က္ျပဳတ္ေကြၽးေမြးသည္။
အဓိက အဖြားႀကိဳက္ေသာ အသားဟင္းမွာ ဝက္သား၊ အမဲ သားျဖစ္သည္။
.... ကိုေရႊသန္း... ဒီေန႔ ရြာထဲက ျမဒင္တို႔အိမ္မွာ ဝက္ေပၚမယ္တဲ့... ၂ပိႆ ာေလာက္ သြားဆြဲခဲ့ေလ... က်ဳပ္စားခ်င္လိုက္တာေတာ္....
ရြာထဲသြားလာေနသူေတြက ဘာသတင္းမွ မရေသး၊ အဖြားေဒၚတင္ရီတစ္ေယာက္ ဘယ္က သတင္းရသည္ မသိ။
.... သား....စိုးလြင္... ဟိုဘကေခ်ာင္းဝ ရြာမွာ...အမဲေပၚမယ္လို႔ၾကားတယ္... ့အေမစားခ်င္တယ္ကြယ္....
အဖြား ေဒၚတင္ရီ ေဖေဖ့ကို ပူဆာတာ ၾကားလိုက္သည္။
..... ဟာ... ေမေမကလည္း...သားမနက္ကပဲ... အဲ့ဒီက ျပန္လာတာ... ဘာသံမွ မၾကားခဲ့ပါဘူးဗ်ာ...
ေဖေဖက ေျပာေတာ့ အဖြားက ေဒါသ ထြက္ဟန္ျဖင့္ ေဖေဖ့ကို ႀကိမ္းေမာင္းေတာ့သည္။
..... ဒီမနက္ ဟိုဘက္ရြာက ဖိုးသိုက္တို႔ ႏြားႀကီး ပိုးထိၿပီး ေသေသြားတယ္... အဲ့ဒါ လေပးနဲ႔ ေပၚေရာင္းမယ္ လုပ္ေနတာ... နင္ မိဘကို မေကြၽးေမြးခ်င္လို႔ ေ႐ွာင္ဖယ္ ေနတာ မဟုတ္လား... မိဘ ေက်းဇူး မသိတဲ့ေကာင္... သြား အခု အမဲသား သြား ဝယ္လာခဲ့... မဝယ္ေပးရင္...နင္နဲ႔ငါ သိမယ္....
ဘယ္တုန္းကမွ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္း မေျပာတတ္ေသာ အဖြား ပါးစပ္မွ ေဒါသတႀကီး ႀကိမ္းဝါးသံမ်ား ထြက္လာသည္။
ဆံပင္ဖားလ်ားခ်လ်က္ မ်က္းဝန္းမ်ားက နီနီရဲရဲႏွင့္ ေဖေဖ့ကို အံႀကိတ္ၾကည့္ေနသည့္ အဖြားပံုစံမွာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွသည္။
ေဖေဖက ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ ေခ်ာင္းဝရြာကို သြားသည္။ တကယ္ပင္ ဦးဖိုးသိုက္ႏြားႀကီးမွာ မနက္က ျမက္စားရင္း ပိုးထိ ေသဆံုးသျဖင့္ ေပၚ၍ ေရာင္းသည္ႏွင့္ ၾကံဳရေလသည္။ ေဖေဖက အံျသတႀကီးႏွင့္သာ အမဲသား တစ္တြဲ ဝယ္၍ ျပန္ဆြဲလာခဲ့ရေလသည္။
တရြာလံုး မည္သူမ်ွ မရေသးေသာ သတင္းကို အိမ္ေပၚထိုင္ေနသည့္ အဖြားက ဘယ္လို ၾကားသည္ မသိ။
အသားဟင္းမခ်က္သည့္ ေန႔မ်ားဆို အဖြားပါးစပ္မွာ လူနာဟုပင္ ထင္စကာ မရိွ၊ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာဆိုေနတတ္သည္။
.... ဟဲ့... မယ္အုန္း... နင့္အိမ္မွာ ငါးဟင္း ခ်က္တယ္ မဟုတ္လား... ငါ...စားခ်င္တာေအ... တခြက္ေလာက္ လာပို႔ပါလား...
.... ဟုတ္...ဟုတ္... အစ္မတင္ရီ... က်မ... လာပို႔ေပးမယ္....
အိမ္ေ႐ွ႕က ျဖတ္သြားသူ မခ်န္ ဟင္း ပို႔ခိုင္းတတ္သည္။ ဘယ္သူ႔အိမ္ ဘာဟင္းခ်က္တာ အဖြားက ထိုင္ရာ မထ သိေနတတ္သည္။
ဒါေတြက လူႀကီးေတြ ျပန္ေျပာ ေနၾကသည္ကို ၾကား၍ လင္းထက္သိရျခင္းသာ။ အဖြား ေဆးရံုက ျပန္လာကတည္းက အဖြားတို႔ အိမ္ေပၚ လင္းထက္ လံုးဝ မတက္ေတာ့။ မိဘေတြႏွင့္ လိုက္သြား တိုင္း အိမ္ေအာက္ မွာသာ ရြယ္တူ ဝမ္းကြဲ ညီကို ေမာင္ႏွစ္မ မ်ားႏွင့္ သာ ေဆာ့ကစားေနတတ္သည္။
တစ္ရက္ေတာ့
.... သားေလး... ပူတူး....သားအဖြား ေခၚေနတယ္... သား နဲ႔ မေတြ႔တာ ၾကာလို႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔တဲ့... အဖြား နား သြားလိုက္ပါဦး...
ေဖေဖႏွင့္ ေမေမက လင္းထက္ကို ေခၚကာ ေျပာလာသည္။
.... မသြားဘူး...မသြားဘူး...
လင္းထက္ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းသည္။
.... သြားေလ... ပူတူးေလး... ကိုယ့္အဖြား ဆီကို... သားအစ္ကိုေတြ... ညီေတြ... ညီမေတြေတာင္ အဖြားနား...ကပ္ေနတာပဲဟာ...
ႀကီးႀကီး၊ ေဒၚေဒၚ၊ ဦးေလး ေတာ္စပ္သည့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကပါ ဝိုင္းေျပာေသာ္လည္း လင္းထက္က မသြား။ ေပကပ္ေနသည္။
အတင္းဆြဲေခၚၾကေတာ့ အာေခါင္ျခစ္ေအာင္ ေအာ္ငိုသည္။
.... ကိုယ့္အဖြားနား...ဘာလို႔ မသြားတာလဲ... အဖြား စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနမယ္ေလ... သားေလး... အဖြား စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရင္ သားေလး ငရဲျကီးလိမ့္မယ္...
မိဘေတြက တိုးတိုးတိတ္တိ္တ္ ဆံုးမသည္။
.... အဲ့ဒါ သားအဖြား မဟုတ္ဘူး...သရဲျကီး... ေၾကာက္စရာႀကီး... သား...ေၾကာက္တယ္....
လင္းထက္ စကားေၾကာင့္ အားလံုး မ်က္စိ မ်က္ႏွာေတြ ပ်က္ကုန္ၾကသည္။
.... ပူတူးေလး...ဘာေဒေျပာေနတာလဲ... မေျပာေကာင္းတာေတြ မေျပာရဘူးေလ... မဟုတ္တာ ေျပာရင္... အဖိုး႐ိုက္မွာ...
....ဟုတ္ပါတယ္ ဆိုမွ ... ဟိုမွာ မေတြ႔ၾကဘူးလား... အဖြားေပၚမွာ ခြထိုင္ၿပီး... အဖြားလည္ပင္းကို ညႇစ္ထားတဲ့ သရဲျကီး... အေမႊးႀကီးေတြကို အ႐ွည္ႀကီးပဲ... သားကို လက္ယက္ၿပီး ေခၚေနတာ... ခဏ... ခဏပဲ... သား..ေၾကာက္လို႔... အိမ္ေပၚေတာင္ မတက္ဘူး...
လင္းထက္က အိမ္ေပၚမွ အဖြားရိွရာ လက္ညိဳးထိုးကာ ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ ေျပာလိုက္ေတာ့ အားလံုး ထိတ္လန္႔ ကုန္ၾကသည္။
အဖိုးက ေဖေဖ့ကို တိုးတိုး တိတ္တိတ္ လွမ္းေခၚသည္။
.... စိုးလြင္... မင္း...ေတာ္ကေဆာ့ ရြာက ဆရာႀကီး ဦးထိန္ကို သြားပင့္ကြာ... ငါ့ေျမး ေျပာပံုနဲ႔ မတင္ရီပံုစံကို ငါ မသကၤာဘူး... စစ္ၾကည့္ရေအာင္...
ညေနမွာ ေဖေဖႏွင့္အတူ ေခါင္းေပါင္းေပါင္း၍ လြယ္အိတ္တစ္လံုး လြယ္ထားေသာ လူႀကီး တစ္ဦးေရာက္လာသည္။အဖိုးႏွင့္ သက္တူ ရြယ္တူ ခန္႔ရိွေသာ္လည္း အဖိုးက ဆရာႀကီးဟူ၍ ေခၚသည္။
ဆရာႀကီး အိမ္ေပၚေတာင္ မတက္ရေသး အိပ္ယာထဲ မွ အဖြားက ႐ုတ္တရက္ ထ,ထိုင္ကာ ဆရာႀကီး ဦးထိန္ကို လက္ညိဳး ေငါက္ေငါက္ထိုး၍
.... နင္ ငါ့အိမ္...ဘာလာ လုပ္တာလဲ... မလာနဲ႔ သြား... ငါ့ ကို လာ မစမ္းၾကနဲ႔ေနာ္...ဟင္း...ဟင္း...
ဟု ထေအာ္ကာ ေဒါသတႀကီး ေမာင္းထုတ္ေတာ့သည္။ အဖြား ေဒါသ ႀကီးလ်င္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွသည္။ မ်က္လံုးမ်ားမွာ နီရဲလာက လူသတ္ေတာ့မည့္ဟန္...။
အဖိုးက ဆရာႀကီးဖိုးထိန္အား ေျခရင္းဘက္မွ သမီးျဖစ္သူ ေဒၚႀကီး သန္းဝင္း အိမ္ေခၚသြားသည္။
ညေရာက္ေတာ့ ေဒၚႀကီးသန္းဝင္း အိမ္မွာ လူစည္သြားသည္။ လင္းထက္တို႔ ကေလး တစ္သိုက္လည္း ဘာလဲဟူေသာ သိခ်င္ေဇာျဖင့္ စပ္စုၾကသည္။
ဆရာႀကီးဦးထိန္ဆိုသူက ဘုရားစင္ ၊ တြင္ ဆီးမီးမ်ားထြန္း အာရံုျပဳ ႐ွစ္ခိုးကန္ေတာ့ၿပီး သူ႔ေ႐ွ႕တြင္ လက္ျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ကို ေထာက္၍ စည္းဝိုင္း ပံုသ႑န္ ဝိုင္းလိုက္သည္။
ထိုစည္းဝိုင္း အတြင္း ေဒၚႀကီး သန္းဝင္းအား ထိုင္ေစၿပီး ပါးစပ္မွ မန္းမႈတ္ေနသည္။
ခဏေနေတာ့ ေဒၚႀကီး သန္းဝင္း၏ ခႏၶာကိုယ္မွာ တဆတ္ဆတ္တုန္လာၿပီး တစံုတရာ ပူးကပ္လာေလေတာ့သည္။
ဆံပင္မ်ားကို ဖားလ်ားခ်ကာ မ်က္လံုးမ်ားက ေဒါသ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ဟန္ျဖင့္ အားလံုးကို ေဝ့ၾကည့္ သည္။
.... ငါ့ကို...ဘာလို႔...ေႏွာက္ယွက္ၾကတာလဲ...ဟင္း...ဟင္း...ေသခ်င္ၾကလို႔လား...
ေဒၚႀကီး သန္းဝင္း ပါးစပ္မွ အသံျသျသႀကီး ထြက္လာသည္။
.... မင္း...ဘယ္သူလဲ...ဘယ္ကလဲ...
ဆရာႀကီးက ေမးေတာ့ ပထမ မေျဖ။ ဆရာႀကီးႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူမ်ားကို ရန္ျပဳ ခ်င္ဟန္ ထခုန္ေပါက္ ေသာင္းက်န္းေတာ့သည္။ ဆရာႀကီးက ဂါထာေတြရြတ္၊ မန္းႀကိဳးေတြ လည္ပင္းခ်ည္ေတာ့မွ အနည္းငယ္ ၿငိမ္သြားသည္။
.... ငါက... ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေရကန္ေညာင္ပင္က... သရဲ... အစားစားခ်င္လို႔ ကပ္ၿပီး ေန ေနတာ...
ဆရာႀကီး ၏ မန္းႀကိဳး ဂါထာမ်ားက အေတာ္စြမ္းဟန္တူသည္။ေမးသမ်ွ ကို ေျဖသည္။
သူသည္ ေရွးယခင္ ျမိုင္သာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ဘုန္းျကီးတစ္ ပါးျဖစ္ကာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေတာ့ အယူလြဲကာ ေညာင္ပင္ႀကီးတြင္ သရဲျဖစ္ေနသူ တဲ့။ဘြဲ႔နာမည္ေတြေတာ့ မေျပာ။
ေဖေဖ့ကို ေလျဖတ္ေအာင္ လုပ္တာလဲသူ၊ ကိုရင္ေလးဆီက အစားလုစားတာလည္းသူ၊ အဖြားခႏၶာကိုယ္မွာ ကပ္ၿပီးေနတာလဲ သူ၊ သူ႔ကို လင္းထက္ ဘာ့ေၾကာင့္ျမင္ရတာလည္း ဟု ဆရာႀကီးက ေမးေတာ့....
လင္းထက္သည္ အရင္ဘဝက သူေနထိုင္ရာ ေညာင္ပင္ႏွင့္ ကပ္ရပ္ ေညာင္ပင္မွ သရဲ တစ္ေကာင္ျဖစ္ကာ ရင္းႏွီးၾကသည္ဟု ဆိုသည္။လင္းထက္ သရဲဘဝျဖင့္ ေညာင္ပင္ႀကီးတြင္ ေနထိုင္ရင္း ၿမိဳင္သာ ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ မရပ္ကုန္း ဆရာေတာ္ ႂကြလာစဥ္ ၾကည္ညိဳလွသည္ ဆိုၿပီး အပင္မွ ဆင္းကန္ေတာ့၊ မရပ္ကုန္း ဆရာေတာ္ ေဟာေသာ တရားမ်ားကို သြားနာယူရင္း ကြၽတ္တန္းဝင္ကာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း အနီးလယ္ကြက္ထဲ ေနထိုင္သည့္ လင္းထက္ အေမထံ ဝင္စားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ထို႔ေၾကာင့္ သရဲ ဘဝက ရင္းႏွီးသူမို႔ ကိုယ္ထင္ျပ၍ လင္းထက္ကို ႏႈတ္ဆက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ထို မရပ္ကုန္းဆရာေတာ္မွာ မည္သူမ်ွ မသိေသာ ရဟႏၲာတစ္ပါး ျဖစ္သည္ဟု လည္း ေျပာသည္။
..... ဦးေရႊသန္း....ေရာ့...ဒီ... မန္းႀကိဳးကို လူနာ လည္ပင္းမွာ သြားဆြဲထားေပး...ဒီေရမန္းကိုလဲ... ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ ဖ်န္းေပးခဲ့....ဒါမွ..ဒီသရဲေကာင္...လူနာကို ျပန္ဝင္ကပ္လို႔ မရမွာ...
ဆရာႀကီးက ေရမန္းေတြ မန္းႀကိဳးေတြ အဖိုးအားေပးလိုက္ေတာ့ ဝင္ပူးေနေသာ သရဲ ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုေတာ့သည္။ သူ ဝင္ပူး ခိုကပ္ စားေသာက္ဖို႔ ခႏၶာ မရိွေတာ့ သည္မဟုတ္လား။
..... မင္း...ေနရာမွာ...မင္း...ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေန... သူတပါးကို မေႏွာင့္ယွက္နဲ႔... အလႉအတန္းေတြရိွလို႔ အမ်ွ အတန္းေဝရင္.. သာဓုေခၚၿပီး... ဒီမေကာင္းတဲ့ ဘဝက ကြၽတ္ေအာင္လုပ္....
ဆရာႀကီးက အမိန္႔ေပး၍ ပူးကပ္ရာမွ ျပန္ထုတ္သည္။ သရဲ က မထြက္ခင္ လင္းထက္ ဖခင္ကို သတိေပး ေျပာသြားေသးသည္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း အနီး လယ္ကြက္အား စပါးစိုက္ဖို႔ အသံုးမျပဳရန္။ ညေနေစာင္းလ်င္ ၿမိဳင္သာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေစတီ ၏ အရိပ္မွာ ထိုလယ္ကြက္အတြင္း အရိပ္က် သျဖင့္ လယ္လုပ္ရန္ မသင့္ေတာ္။ဘုရားေျမ အျဖစ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို လႉဒါန္းရန္ ၊ သူ သတိေပးခဲ့ေသာ္လည္း ဂ႐ု မစိုက္သျဖင့္ ေဖေဖ့ကို ဒုကၡေပးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာကာ ဝင္ပူးရာ မွ ထြက္သြားခဲ့သည္။
ထိုညတြင္ပင္ အဖြားမွာ ဆံုးပါး သြားခဲ့ပါသည္။ အဖြားဆံုးသည္ႏွင့္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ အပုပ္နံ႔မ်ား ထြက္လာသည္။ အစက ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳး ရိွလာေသာ အဖြားမွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ အသားတစ္စက္မွ မရိွေတာ့သကဲ့သို႔ အ႐ိုးေပၚမွာ အေရျပားေလး တင္ရံုသာ ရိွသည္။
.... လူနာက ဆံုးတာ ၾကာေနၿပီ... သူရဲ႕ ႐ုပ္မွာ..သရဲက ဝပ္ကပ္မွီခိုၿပီး စားေသာက္ေနလို႔ မေသေသးသလို ျဖစ္ၿပီး နလံထူေနတာ...ေျပာရရင္ ဖုတ္ဝင္တာေပါ့ကြာ...
...... ေမာင္စိုးလြင္... မင္းတို႔ကေလးကိုလည္း... ဂ႐ုစိုက္... ကံနိမ့္လို႔...တေစၧသရဲကို ျမင္ရတာ... ႐ွင္ျပဳေပးလိုက္တာ ေကာင္းမယ္.....
ဟု ဆရာႀကီး ဦးထိန္က ေျပာသြားသည္။
အဖြား ဆြမ္းသြတ္ေတြ ဘာေတြ ၿပီးလို႔ မၾကာခင္ လင္းထက္ ကိုရင္ ဝတ္ခဲ့ပါသည္။ ေဖေဖကလည္း ေစတီ အရိပ္က်ေသာ လယ္ကို ဘုရားေျမအျဖစ္ အဖြားကို ရည္စူး၍ ၿမိဳင္သာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို လႉဒါန္းလိုက္သည္။
ၿမိဳင္သာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ကိုရင္္ ဝိစာရ အမည္ျဖင့္ ကိုရင္ ဝတ္ခဲ့ေသာ လင္းထက္မွာ ဉာဏ္ေကာင္းလွသျဖင့္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က ခ်စ္သည္။
ဆရာေတာ္ အံခိုင္းေသာ တရားစာ မ်ားကို ကိုရင္ ဝိစာရက သူမ်ားႏွင့္ မတူ အခ်ိန္တို အတြင္း ျပန္အံ ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က ဦးစားေပးသည္။
ကိုရင္ ဝိသာရ တရားစာ က်က္လ်င္ ေရကန္ႀကီးရိွ ေညာင္ပင္ေအာင္တြင္ ထိုင္ကာ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ၾကည့္ ၍ က်က္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ။ စာရျမန္သည္။
တစ္ညေတာ့ ကိုရင္ ဝိစာရ အိပ္မက္ မက္သည္။
.... မင္း ကို ကိုယ္ထင္မျပနဲ႔ဆိုလည္း... မျပပါဘူးကြာ... ငါ့ေညာင္ပင္ေအာက္ေတာ့ တရားစာလာ မက်က္ပါနဲ႔... ငါ ေနလို႔ မရဘူးကြ... ထြက္..ထြက္..ေျပးေနရတယ္...
ဟု ေညာင္ပင္ေပၚမွ လွမ္းေျပာေနေသာ အေမႊး႐ွည္႐ွည္ ႏွင့္ သရဲကို ျမင္မက္သည္။
ထို႔ေနာက္ေတာ့ ကိုရင္ ဝိစာရ ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ စာသြားမက်က္ေတာ့ပဲ ေစတီ အုတ္ျမစ္ေပၚမွာသာ ထိုက္၍ တရားစာ အံေတာ့ေလသည္။
တစ္လခန္႔ၾကာေတာ့ လင္းထက္ ကိုရင္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ လင္းထက္မွာ ေညာင္ပင္မွ သရဲႀကီး၏ အရိပ္အေယာင္ကို မျမင္ရေတာ့သလို ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ သရဲေျခာက္သည္ဟုေသာ သတင္းလဲ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္ကာ ပံုျပင္ေလာက္သာ က်န္ေတာ့ေလသည္။
ထိုမ်ွသာ.....
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
ၿပီးပါၿပီ။
အမွားအယြင္း ၊ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို သည့္ခံဖတ္ေပးပါရန္
## ခ်စ္သား မာရ္နတ္(Y,A,P)
Post a Comment