ပဥၥမ​ေျမာက္​ ပန္​း​ေဒဝီ အပိုင္​း၁၁မွ ၂၀ထိ

ပဥၥမေျမာက္ ပန္းေဒဝီ
……………………………
                  အပိုင္း(11)
၁၄နွစ္ျကာျပီေနာက္ သူမေလးအသက္ ဆယ္ကိုး
နွစ္ျပည့္လာခဲ႔ေလျပီ မင္းသားေလးက်န္မင္း နတ္
က်ြန္းကေနျပန္သြားျပီ ကတည္းက သူမေျကာင့္
လူအေသအေပ်ာက္ သိပ္မရွိေတာ့ပါ။ သူမေလး
စကားလည္ လူတိုင္းကိုေျပာလာေတာ့သည္။သာ
မာန္လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျကီးျပင္းလာခဲ႔ေတာ့
သည္။ ဒါေပ့မဲ႔အေဖျဖစ္သူ ေစာ္ဘြားမူရမ္ဟာ သူမ အသက္နွစ္ဆယ္ျပည့္ဖို့ တစ္နွစ္ဘဲလိုေတာ့
တာမို့ စိုးရိမ္ေနမိသည္။ သူမေလးက စကားေျပာ
လာေပ့မယ္ သီးျခားေတာ့ေနသည္။ညီအမေတြနဲ
အေခၚအေျပာ သိပ္မရွိပါ။သူလိုခ်င္တာ သူလုပ္ခ်င္
တာေတြကို ေစာ္ဘြားမူရမ္ေျပာျပသည္။ ယခုဆို
သူမဟာ ေဆးပညာကို က်ြမ္းက်င္စြာတတ္ေျမာက္
ေနေလျပီ ေစာ္ဘြားမူရမ္ရဲ႕သမီး ငါေယာက္တည္း
မွာ ေမာ့ရန္ဟာ ေဆးပညာအေတာ္ဆုံးျဖစ္သည္။
သူ႕အေဆာင္မွာတစ္ေယာက္တည္း ေဆးေဖာ္ျပီ
ပန္းေတြ လိပ္ျပာေတြနွင့္ စကားေျပာရင္း သူတစ္
ေယာက္တည္း ပန္းျခံအတြင္ နတ္က်ြန္းတစ္ခုလုံး
နွင့္ သီးျခားေလေနေလ့ရွိသည္။ တစ္ခ်ိဳ့နတ္က်ြန္း
ကေဆးဆရာမ်ားက လက္မိႈင္းခ်ရတဲ႔လူနာေတြကို
ေတာင္ သူေဆးကုရင္ေပ်ာက္ကင္းလာသည္။ နတ္
က်ြန္းရွိလူမ်ားလည္ သူမေလးကိုတစ္ေျဖးေျဖး ယုံ
ျကည့္လာျကသည္။ သူမဟာ ထက္ျမတ္သည္။
ေစတနာေကာင္းသည္ ေစာ္ဘြားမူရမ္းသမီးမ်ား
ထဲတြင္သူမေလးဟာ နတ္သမီးအလား ေခ်ာလြန္း
လွလြန္းသည္။ သူအျပင္ထြက္လ်ွင္ သူကိုလူေတြ
ကေျကာက္ျက ထြက္ေျပးျကမွာ သူစိုးရိမ္ေနရ
သျဖင့္ မ်က္နွာတစ္ပိုင္းကို ပုဝါျဖင့္ အုပ္ထားျပီ အျပင္ထြက္ေလ့ရွိေတာ့သည္။ သူကိုမည္သူမွ မသိ
ျကသျဖင့္ သူနတ္က်ြန္းမွလြတ္လပ္စြာ သူသြားခ်င္
ေသာေနရာ ကိုသြားေလ့ရွိေတာ့သည္။ ဆရာဝု
စကားေျကာင့္ မူရမ္ဟာ သူမလုပ္ခ်င္တာတိုင္းကို
ခြင့္ျပဳေပးထားသည္။ မည္သည့္အရာကိုမွမတား
မိေခ်။ ယခုလည္သူမတျခားနတ္ေဆးဆရာေတြ
နွင့္အတူ ေတာင္ေပၚသို့ ေဆးရြက္ေဆးျမစ္ရွာရန္
နတ္က်ြန္းက ေဆးဆရာငါးေယာက္နွင့္ သူမလိုက္
သြားသည္။ ထိုေဆးဆရာမ်ားက သူမကို ယုံျကည့္
ျကေသာ သူမ်ားျဖစ္ျကသျဖင့္ သူတို့နွင့္လိုက္ရန္
ေခၚသြားျကေလေတာ့သည္။ မုူရမ္လည္သူမကို ယုံ
ျကည့္သျဖင့္ နတ္ေဆးဆရာမ်ားနွင့္ ေပးသြားေစ
လိုက္သည္။
      ေတာင္ေပၚ၌သူတို့ေတြ ေတာင္တစ္ေတာင္
လုံးကို ေဆးျမစ္လိုက္ရွာျကသည္။ ေဆးျမစ္ရွာ
လ်ွင္ တစ္ခါသြားလ်ွင္ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ျကာ
သည္။ သူမဟာ မည္သည္ကိုမေျကာက္ ရဲရင့္လွ
ေသာ မိန္းကေလးျဖစ္သည္။ သူအေျကာင္းလည္
သူသိသျဖင့္ သူစိတ္ကို သူအျမဲတမ္းထိန္းခ်ဳပ္ထား
ေလ့ရွိသည္။ ထိုေျကာင့္ မူရမ္စိတ္ခ်ရသည္။ ယခု
မူရမ္စိုးရိမ္ေနမိသည္။ သူမအသက္နွစ္ဆယ္ျပည့္
ေတာ့မည္။ မင္းသားေလးက သူမဆီသို့ ေရာက္
မလာေသးပါ။ သူမအသက္နွစ္ဆယ္ျပည့္လ်ွင္ မိစာၦျဖစ္လာမွာကို အားလုံးထက္မူရမ္က ပို၍
ေျကာက္ေနေတာ့သည္။ ထိုေျကာင့္ မင္းသားေလး
အလာကို သာေမ်ွာ္ေနမိေတာ့သည္။
     နွင္းေတာင္ဟာအရင္ကလိုဘဲ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္
သက္လ်ွက္ရွိသည္။ စစ္သူျကီးမူလန္ဟာ နွင္း
ေတာင္ေပၚသို့ ေမးခြန္းေတြေျဖျပီ ေတာင္ေပၚသို့
တတ္လာသည္။ ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ကိုရင္
ျကီးက ေနာက္ဆုံးဘုရားေက်ာင္းဝင္ေပါက္၌ ရပ္
၍ မူလန္ကိုေစာင့္ေနသည္။ မူလန္က ကိုရင္ျကီး
ကိုျကည့္၍
"က်ဳပ္ လူတစ္ေယာက္ကို လာေတြ႕တာပါ သူကို
လာေခၚတာလည္ ဟုတ္ပါတယ္ က်ဳကိုလမ္းဖြင့္
ေပးပါ ကိုေတာ္"
"ေကာင္းျပီ ဒကားျကီး ဝင္ပါ ဒကားျကီးကို လူေကာင္းတစ္ေယာက္လိုျမင္မိပါတယ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုရင္ျကီး"
ကိုရင္ျကီးက ခြင့္ျပဳေပးလိုက္သည္။ ေနာက္မွ
ကိုရင္ေလးကေျပးလာ၍
"ကိုရင္ျကီး ကိုရင္ျကီး ဆရာေတာ္ မရေတာ့ဘူး"
"ဘာ "
ကိုရင္ျကီးက လန့္သြားျပီ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကိုရင္ေလး
ေနာက္ကို ေျပးလိုက္လာေလေတာ့သည္။ စစ္သူ
ျကီးမူလန့္လည္ ဘုမသိဘမသိျဖင့္ သူတို့ေနာက္
ကိုလိုက္ခဲ႔ေလေတာ့သည္။
ဆရာရေသ့၏ အေဆာင္အျပင္ဘက္တြင္ ရန္ညီ
ေနာင္နွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ဆီ
လွည့္ကာ ငိုေနျကေတာ့သည္။ကိုရင္ျကီးက ရန္က်ိ
ကို
"ဆရာေတာ္ေရာ"
"အထဲမွာ"
"ဒကားေလက်န္မင္းေရာ"
"အထဲမွာ ဆရာေတာ္က က်န္မင္းနဲေျပာစရာရွိ
လိုတဲ႔ က်ြန္ေတာ္တို့ကိုအျပင္ထြက္ခိုင္းတယ္ ဘယ္
သူမွဝင္မလာေစနဲတဲ့"
"ဒါဆို က်န္မင္းထြက္လာတာကို အျပင္ကေစာင့္
ျကတာေပါ့"
သူတို့ေတြအားလုံး မ်က္နွာေတြ ျငိဳးငယ္စြာနွင့္
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သတ္ေနျကေတာ့သည္။ စစ္သူျကီး
မူလန့္လည္ သူလာတာဘာေျကာင့္လည္ ဆိုတာ
ဘာလိုေျပာရမယ္မွန္းမသိသျဖင့္ သူလည္ က်န္
မင္း အေဆာင္ထဲမွအထြက္အလာကို ေစာင့္ေန
ရန္အျပင္မရွိေတာ့ေခ်။
     ဆရာေတာ္ဝုေဘးနားတြင္ျငိမ္သတ္လ်ွက္
ထိုင္ေနေသာ က်န္မင္းကို အိပ္ယာ၌လဲေလ်ွာင္
ေနေသာ ဆရာဝုက
"က်န္မင္း"
"ေျပာပါဆရာေတာ္"
"တပည့္ေတာ္ ေနာင္ျဖတ္သန္းရမယ္ ခရီးလမ္းဟာ ျကမ္းလွတယ္ တပည့္ေတာ္ဟာ သာမာန္လူေတြ
ထက္ ဆေပါင္းမ်ားစြာ ေတာ္ေသာလူတစ္ေယာက္
ျဖစ္တယ္ တိုင္းျပည္တစ္ခုလုံးဟာ တပည့္ေတာ္
လက္ထဲမွရွိတယ္ တပည့္ေတာ္ လက္ထဲေရာက္
လာဖို့ ျကိုးစားယူရလိမ့္မယ္ နာက်င္စရာေတြမ်ား
စြာေတြ႕လိမ့္မယ္ စိတ္ဓါတ္မက်ပါနဲ သင္ခန္းစာ
ယူပါ အေျခေနေပၚမူတည္ျပီ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္
တာလုပ္ပါ ေဘးစကားနားမေယာင္နဲ ကိုယ္တိုင္
ဆုံးျဖတ္ပါ တပည့္ေတာ္ရဲ႕အဆုံးသတ္ကမေကာင္း
ဘူး ဒါေပ့မဲ႔လည္ တပည္ေတာ္ေျကာင့္ အားလုံး
အႏၱရာယ္ကင္ျကလိမ့္မယ္ တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္း
လိမ့္မယ္ ညီအကိုေတြ စည္းလုံးလိမ့္မယ္ အမတ္ ေတြတပည့္ေတာ္စကား တစ္ခြန္းသာ နားခံျကလိမ့္
မယ္ တပည့္ေတာ္ ကိုယ္ရံေတာ္ေကာင္းေတြရ
လိမ့္မယ္ သစၥာရွိျပီ ကိုယ္အတြက္အသတ္ေပးျပီ
ကာကြယ္ေပးမယ္သူေတြရလိမ့္မယ္ ဒါေပ့မဲ႕
တပည့္ေတာ္ အားလုံးကို အလြယ္တကူေတာ့မရ
နိုင္ဘူး တပည္ေတာ္ ဆရာေတာ္ေျပာတာနားလည္
လား"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ ဆရာေတာ္ တပည့္ေတာ္နားလည္ပါ
တယ္"
"ေနာက္ဆုံး မွာခဲ႔ခ်င္တာက တပည့္ေတာ္ကို နတ္က်ြန္းကိုသြားပါ ဒီနွစ္ထဲမွာ သြားေတြ႕ပါ  တပည့္ေတာ္ကို ေမာ့ရန္ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္ တပည့္
ဒီနွစ္ထဲမွာ သုူမကိုတပည့္ေတာ္မေတြ႕ခဲ႔ရင္ သူမ
ေလးဟာ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္လုံးမွာ အႏၱရာယ္အရွိ
ဆုံးလူျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္ သူကို တပည့္ေတာ္ အခ်ိန္မီ ဒီနွစ္ထဲမွာသြားေတြ႕ပါ သူမကို တပည့္
ေတာ္ တပည့္ေတာ္အနားမွာထားပါ ဒီနွစ္မွာသူမ
မေတြ႕မိရင္ တပည့္ေတာ္သူကို ထိန္းမရနိုင္ေတာ့
ဘူး ဆရာေတာ္စကားကို ေသခ်ာနားေထာင္ပါ
ေနာ္ ဆရာေတာ္ တပည့္ေတာ္ကို မေစာင့္
ေလ်ွာက္နိုင္ဘူးထင္တယ္"
" ဟုတ္ကဲ႔ ဆရာေတာ္ က်ြန္ေတာ္ ေမာ့ရန္ကို
သြားေတြ႕မွာပါ စိတ္မပူပါနဲ"
"ေကာင္ျပီတပည့္ေတာ္ ဒါဆိုဆရာေတာ္ စိတ္ခ်ျပီ"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ ဆရာေတာ္ အနားယူပါေတာ့ေနာ္"
အေမာေဖာက္ေနေသာ ဆရာေတာ္ဝုဟာ ျပဳံး၍
သူကိုျကည့္ေနျပီျငိမ္က်သြားေတာ့သည္။ သူ မငို
ဘဲနဲ မ်က္ရည္မ်ားက်လာေတာ့သည္။ သူကိုျကည့္
ေနေသာ ဆရာေတာ္မ်က္လုံးကို လက္ျဖင့္အုပ္ကာ
ပိတ္ေပးလိုက္သည္။
"ျငိမ္ခ်မ္းစြာအနားယူပါေတာ့ ဆရာေတာ္"
သူမ်က္ရည္က်လ်ွက္ တီးတိုးေရရြတ္လိုက္သည္။
သူထိုင္လ်ွက္ ဆရာေတာ္ကိုျကည့္ျပီ ေငါင္ေန
လ်က္ရွိသည္ အခ်ိန္အေတာ္ျကာ ျငိမ္သတ္ေန
တဲ႔ ဆရာေတာ္ကို ျကည့္ျပီထိုင္ေနေတာ့သည္။
အခ်ိန္အေတာ္အျကာထိုင္ေနျပီမွ သူမ်က္ရည္မ်ား
သုတ္ကာ အခန္းအျပင္သို့ထြက္ရန္ျပဳလိုက္သည္။
တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ခ်ိန္ အျပင္၌ျငိမ္သတ္ေနျကေသာ
ကိုရင္ျကီး ကိုရင္ေလး ရန္ညီေနာင္နွင့္ အျပင္ လူတစ္ေယာက္ကိုပါ သူေတြလိုက္ရသည္။ ရန္ရွမ္းကသူကို
"ဆရာေတာ္ ေရာ က်န္မင္း"
သူရဲ႕စိတ္ကိုေျဖလိုက္ျပီ
"ဆရာေတာ္ ကြယ္လြန္ေတာ္မူသြားျပီ ရန္ရွမ္း"
"ဘာ"
အားလုံးလည္ အံအားသင့္သြားျကေတာ့သည္။
သူတို့အားလုံး အေဆာင္ထဲသို့ ေျပးဝင္ျကေတာ့
သည္။ သူကေတာ့ အျပင္တြင္ရပ္လ်ွက္ရွိသည္။
စစ္သူျကီးမူလန္က သူနွင့္မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ကာ
သူကိုျကည့္လိုက္သည္။ သူဟာ အသက္ဆယ္နွစ္
နွစ္ထဲက နန္းေတာ္မွ ထြက္သြားသူမို့ ယခုသူအ
သက္နွစ္ဆယ္ေျခာက္နွစ္ရွိေလျပီ အရပ္အေမာင္း ဦးပတိရုပ္အလြန္ ခံညားလြန္းလွသည္။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္၏ ရုပ္အဆင္း အဂါၤတည္
ျကည့္တဲ့ မ်က္နွာ ျပတ္သားရဲရင့္တဲ႔မ်က္လုံး က်က္
သေရရွိတဲ႕သူပုံစံကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ ပုံ႑န္းကိုေတြ႕ျမင္သျဖင့္ စစ္သူျကီးမူလန္ျပဳံးမိသည္။သူကစိတ္ညစ္ေနသည္မို့ သာမာန္ဝတ္စုံျဖင့္ သူကိုစိုက္ျကည့္ေနေသာ မူလန္ကို သတိထားမိလာျပီ ေသခ်ာျကည့္၍
"ဦးေလးက နန္းေတာ္ကလား"
"အရိုေသးေပးပါတယ္ မင္းသားေလးက်န္မင္း"
သူကအံျသသြားသည္ သူ၏ဖခမည္းေတာ္ဟာ သူ
ကို ေခၚယူဖို့လြတ္လိုက္ျပီဆိုတာ သိလိုက္ေတာ့
သည္။ သူကမူလန္ကိုေသခ်ာျကည့္၍ သူသိေန
ေသာသူနွင့္ တူသည္ဟု မည္သူျဖစ္မလည္ဟုေတြး
လိုက္သည္။
"ဦးေလးက ဒီကိုတသ္ေယာက္တည္းလာျပီ
က်ြန္ေတာ္ကိုလာေခၚတယ္ သာမာန္အရည္ခ်င္း
ရွိသူေတာ့ ဒီကိုမလာနိုင္ဘူး ဦးေလးဟာ စစ္သူျကီး
မူလန္လား"
"ဟားးးးးးမွန္လွပါ မင္းသားေလး က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးရုပ္
ျဖတ္ျပီလာတာေတာင္ မင္းသားေလးက သိနိုင္
တယ္ တစ္ကယ့္ေတာ္တဲ႔ မင္းေလာင္းပါဘဲ ေတြ႕ရတာဂုဏ္ယူမိပါတယ္ မင္းသားေလး"
သူျပဳံးကာ စစ္သူျကီးမူလန္းကိုေျပးဖက္လိုက္
သည္။ ျပီေတာ့မ်က္ နွာခ်င္းဆိုင္ရပ္လိုက္ျပီ မူလန္
က
"ငါတို့မင္းသားေလးက ေတာ္ေတာ္အရြယ္ေရာက္
လာျပီဘဲ မင္းသားေလးအတြက္ ျကင္ယာေတာ္
ရွာေပးရေတာ့မယ္ထင္တယ္"
"အဲဒါေတြမလိုေသးပါဘူး ဦးေလးမူလန္  ဘာျဖစ္
လို က်ြန္ေတာ္ကိုလာေခၚတာလဲ"
"နန္းေတာ္မွာ အေျခေနမေကာင္းဘူး မင္းသား
ေလ မင္းျကီးမက်န္းမာတာျကာျပီ နန္းေတာ္တစ္ခု
လုံးကို ဦးရီးေတာ္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္ မင္းသား
ေလးျပန္ဖို့လိုအပ္ေနျပီ"
"အခု က်ြန္ေတာ္ျပန္လိုမရေသးဘူး ဆရာေတာ္
ကြယ္လြန္သြားျပီ ဒီမွာလုပ္စရာရွိတာလုပ္ျပီမွ ျပန္
မွျဖစ္မယ္ ဒီက ညီကိုေတြနဲ ကိုရင္ျကီးတို့ကို ဒီအ
တိုင္းထခဲ႔လိုမရဘူး"
"ေကာင္းျပီ မင္းသား က်ြန္ေတာ္မ်ိဳး အခ်ိန္သုံးရက္
ေပးမယ္ မင္းသားေလး နန္းေတာ္ကို အျမန္ျပန္ဖို့
လိုအပ္လာျပီ ေနာက္မွနန္းေတာ္အေျကာင္းေသ
ခ်ာေျပာျပမယ္ "
"ေကာင္းပါျပီ နန္းေတာ္အေျကာင္းကို က်ဳပ္ေနာက္
မွဘဲေမးေတာ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ မင္းသားေလး"
ကိုရင္ျကီးက အေဆာင္ထဲျပန္ထြက္လာျပီ
"ဒကားေလး က်န္မင္း"
"ေျပာပါ ကိုရင္ျကီး"
"ဆရာေတာ္ စ်ာပနလုပ္ရေအာင္"
"ဟုတ္ကဲ႔ ကိုရင္ျကီး"
"ဆရာေတာ္မွာသြားတယ္ ဒကာက်န္မင္း သုူစ်ပန
ကို မည္သူမွမသိေစနဲတဲ႔ ဘယ္သူကိုမွမဖိတ္ဘဲ ဒါ
ေျကာင့္ ဆရာေတာ္ ကြယ္လြန္တာ အျပင္ကိုမ
ေပါက္ျကားေစခ်င္ဘူးနဲတူတယ္ ဒီက ဒကားက"
"ေျသာ္ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္ ဒါက နွင္းေတာင္ရဲ႕
ကိုရင္ျကီးလုပါ"
"မဂၤလာပါ ကိုရင္ျကီးလု"
"ဘုရားအားေစာင့္မပါ"
"ကိုရင္ျကီး ဒီ ဦးေလးက နန္းတြင္းက စစ္သူျကီး
မူလန္ပါ စိတ္မပူပါနဲ ဆရာေတာ္စ်ာပနအျပင္ မ
ေပါက္ျကားေစပါဘူး"
"ေကာင္းပါျပီ ဒကားက်န္မင္း ကိုရင္ျကီး စီစဥ္လိုက္
ဦးမယ္"
ကိုရင္ျကီးကစိတ္မေကာင္းစြာနွင့္ သူေရွ႔ကေန
ထြက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။ သူဆရာေတာ္အ
ေဆာင္ကို အျပင္ဘက္ကေနျကည့္ျပီ သက္ပ်င္းခ်
မိသည္။ အေဆာင္ျကီးဟာတိတ္ဆိတ္လ်ွက္ရွိေန
ေတာ့သည္။ စစ္သူျကီးလည္ သူကိုျကည့္၍
"ဒီလိုအခ်ိန္မွ လာေခၚရတာ စိတ္မေကာင္းပါဘူး
မင္းသားေလး ေတာင္းပန္းပါတယ္"
သူစစ္သူျကီးကို မဲျပဳံးတစ္ခ်က္ျပဳံးကာ
"ဒါက အစဘဲရွိေသးတယ္ထင္တယ္ဦးေလးမူလန္"
သူနွင့္စစ္သူျကီးလည္ အေဆာင္အျပင္ဘက္ကေန
တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ျကည့္ျပီ သူဘဝ
ရဲ႕တိုက္ပြဲအစကို ကိုျကည့္၍ျပဳံးမိေလေတာ့သည္။

အပိုင္း(11)ျပီး၏စာဖတ္သူမ်ားအားေလးစားလ်ွက္
                                  စာေရးသူ…လင္းသုခ




ပဥၥမေျမာက္ ပန္းေဒဝီ
…………………………
                   အပိုင္း(12)
ေမာ့ရန္ေဆးျမစ္ရွာရင္းနွင့္ သူမလမ္းေပ်ာက္သြား
သည္။ ေတာလည္နက္သလို ေတာင္လည္ေတာ္
ေတာ္ျမင့္ျမင့္သို့ေရာက္လာသည္။ ဒီေလာက္ေဝး
ေဝးသူမေရာက္ဖူးပါ အေဖာ္ေတြနွင့္လည္ကြဲကာ
အသက္သုံဆယ္ငါးအရြယ္ေဆးဆရာရႊီနွင့္ တစ္
ဖြဲျဖစ္သြားျပီ က်န္တဲ႔သုံးေယာက္ဘယ္ေရာက္
သြားမွန္းကို မသိေတာ့ေခ်။ သူတို့နွစ္ေယာက္
လည္ ေတာကနက္လာသျဖင့္ ေျကာက္ရြံလာျက
သည္။ အသံဆိုး အသံနက္ေတြလည္ျကားရသည္
ေမွာင္ရီက ပ်ိဳးလာသျဖင့္ လမ္းကိုေကာင္းေကာင္း
မျမင့္ရေတာ့ေခ်။ တိရစာၧန္တစ္ေကာင္ေကာင္ရဲ
အသံလား ဟိန္းသံေတြျကားရသည္။ေဆးဆရာရႊီ
က
"ေမာ့ရန္ ေမွာင္လာျပီ ဘယ္လိုလုပ္ျကမလဲ"
"ဟုတ္တယ္ ဦးေလးရႊီ ေဆးလည္ လုံလုံေလာက္
ေလာက္မရေသးဘူး တစ္ေနရာရာမွ နားရေအာင္"
"ေတာနက္ေနတယ္ေနာ္ က်န္တဲ႔လူေတြလည္ ဘယ္ေရာက္ကုန္လည္ မသိဘူး ငါတို့ကနွစ္
ေယာက္တည္း ငါကသိုင္းလည္မတတ္ဘူး တစ္ခု
ခုေသမွာဘဲ"
"ဟာ နမိတ္မရွိတာ ဦးေလရႊီရယ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး
ခါတိုင္းလည္လာေနက်ဘဲ"
"ဒီေန့က ခါတိုင္းနွင့္မတူဘူး သမီးေမာ့ရန္ ခါတိုင္း
ကလူစုမကြဲဘူး ဒီေန့ ဒီေနရာက ဘယ္ေရာက္ေန
မွန္းမသိဘူး"
"ကယ္ပါ ဦးေလးရႊီရယ္ ဒီေလာက္ေျကာက္ေနရင္း
လည္ ဆက္မသြားေတာ့ဘူး ဒီေနရာမွာဘဲ နားက်
တာေပါ့"
အပင္ျကီးေအာက္ကို လက္ညိႈးထိုျပလိုက္သည္။
"ေအးေအး ငါသစ္ကိုင္ေခ်ာက္ေတြေကာက္ျပီ
မီးထည့္လိုက္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔ဦးေလး"
သူမမ်က္နွမွာတစ္ဝက္အုပ္ထား ပုဝါကိုျဖဳတ္လိုက္
သည္။ ေဆးခူးျခင္းေတာင္းကိုေဘးမွာခ်ျပီ စားစရာ
မုန့္ေျခာက္ေတြ ထုတ္လိုက္သည္။ ေဆးဆရာရႊီက
ကမီးပုံေမႊးလိုက္သည္။ သူမဖ်ားတိုေလးခင္ကာ
ထိုင္လိုက္သည္။ ေဆးဆရာရြီလည္ သူလည္ သူရဲ႕
ဖ်ားတိုေလးခင္းကာ ထိုင္လိုက္သည္။ သူမတို့
ေတာနက္ရဲေျခာက္လွန့္ေနသံကို ပိုေမွာင္လာေလ
ေလေလ ပို၍ျကားေနရသည္ လဆန္းရက္မို့ လက
သာပါသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုအလင္းေရာင္ရေပ့မဲ႔
သိပ္မလင္းေခ်။ သူမတို့လည္ ေတာရဲ႕မာယာကိုသိ
ေနလို အသံျကားလ်ွင္ထမျကည့္ရဲျကေပ။ ယခုခ်ိန္
ေတာ္က မအိပ္ရဲဘဲနွစ္စလုံးငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္
ေနလ်ွက္ရွိေတာ့သည္။ ဒီလိုနဲညကတေျဖးေျဖနက္
လာသည္။ အသံေတြလည္ေလတိုးသံလာ အပင္
ေတြယိမ္းသံလာ မသဲကြဲဘဲ စူးနက္နက္အသံကို
ျကရသည္။ ေဆးဆရာရႊီက
"ေမာ့ရန္ ဒီမွာဆက္ေနလိုမျဖစ္ေတာ့ဘူးလား မသိ
ဘူး အသံေတြ တစ္မ်ိဳးျကီးဘဲ"
"ဟာ ဦးေလးရႊီကေျကာက္ေနလိုပါ ဘာမွမျဖစ္ပါ
ဘူး စိတ္မပူပါနဲ"
သူမစကားမဆုံးခင္မွဘဲ ရုတ္တရပ္ အလင္းေရာင္
လုံးေလးေတြ အမ်ားျကီး အစိမ္းေရာင္ အျပာေရာင္
မီးလုံးေလးေတြ ေတာနက္ထဲကေန သူတို့ဆီသို့ဦး
တည္၍လာေတာ့သည္။ သူမက ထိုမီးလုံးေလး
ေတြပ်ံဝဲလာသည္ကို ျကည့္၍လွပသည္ဟု ထင္မိ
သည္။ ေဆးဆရာရႊီက
"ေမာ့ရန္ေျပးစို့ ဒါသူေယာင္မယ္ စုန္းေတြ ေမာ့ရန္
ပစၥည္းေတြသိမ္း သိမ္း ေျပးရေအာင္"
ေဆးဆရာရႊီရဲ႕အသံေျကာင့္ သူမလွပသည္ဟု အထင္နွင့္ ေတြးေနတာေတြရပ္သြားသည္။
"ဦးေလးရႊီ သူတို့ လူကိုအႏၱရာယ္ျပဳလိုလား"
"လူသားစားစုန္းေတြ ကိုက္ခံထိရင္ ေသျပီ ေဆးမ
ရွိဘူး"
ေဆးဆရာရႊီကေျပာျပီ ေရွ႕ကေျပးေတာ့သည္။ သူမလည္ ဘုမသိဘမသိနွင့္ အေနာက္ေနလိုက္
ေျပးေလေတာ့သည္။ သူတိုနွစ္ေယာက္ေျပးလာ
ရာ လမ္းေျကာင္းအတိုင္း ထိုသူေယာင္မယ္စုန္း
ေတြ လိုက္လာေတာ့သည္။ လမ္းကလည္ေမွာင္
ေနသျဖင့္ သူတို့နွစ္ေယာက္ညနက္ထဲမွာ ေျပးသာ
ေျပးေနရသည္ ဘယ္ေရာက္လို ဘယ္ေရာက္မွန္း
မသိေခ်။ ေျပးရင္းေျပးရင္းနွင့္ ေတာင္တစ္ေတာင္
ထိပ္ဖ်ားသို့ေရာက္ေလသည္။ သူတို့လည္ေျပးလာ
ရတာေမာသျဖင့္ ထိုေတာင္ရဲ႕ထိပ္ဖ်ားတြင္ ပစ္လဲ
က အေမာေျဖေနျကေတာ့သည္။ထိုေနာက္က
လိုက္လာေသာ သူေယာင္မယ္စုန္းေတြကိုေတာ့ မ
ေတြ႕ရေတာပါ။ သူတိုလည္ စိတ္ခ်ျပီ  သူမေျမ
ေပၚလဲခ်ကာ အေမာေျဖျကသည္။ သူမေကာင္း
ကင္ကိုေမာ့ျကည့္မိရာ ေကာင္းကင္နွင့္သူမ နီးကပ္ေနသလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
"လွလိုက္တာ ေကာင္ကင္ျကီးက ျကယ္ေတြကလွ
လိုက္တာ ဒီလိုအနီးကပ္တစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးဘူး မိုး
ေပၚပ်ံေနရသလိုဘဲ ဦးေလးရႊီ"
"နင္ဘဲမိုးေပၚပ်ံ ငါေတာ့ အသက္လုျပီေျပးလာရ
တာ ဘာမွမခံစားနိုင္ဘူး"
သူမလဲေနရာမွာထကာ ေတာင္ေပၚကေန ေအာက္ကိုျကည့္လိုက္သည္။ လေရာင္မွိန္မွိန္
ေအာက္ကိုျမင္ရေပ့မယ္သစ္ပင္ေတြသာေတြ႕ရ
သည္။ သူမလည္ သူမနွင့္မ်က္နွာခ်င္ဆိုင္က လကိုျကည့္လိုက္ျပီ လျခမ္းေလးေကြးေကာက္စြာ နွင့္ လေဘးတစ္ဖတ္မွ ျကယ္စင္ ခုနွစ္လုံးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ လေဘးနားမွ ျကယ္ေတြက
စိန္မႈံက်ဲေနသလိုေတြ႕ရသည္။ ထိုလေဘးတြင္
ျကယ္စင္ခုနွစ္လုံးမွာ ငါးလုံးေျမာက္ျကယ္ကို မေတြ႕ရေျခ။
"ဟင္ ခုနွစ္စင္ျကယ္မွာ ျကယ္တစ္လုံးေပ်ာက္ေန
ပါလား"
ထိုအခ်ိန္ ခုနွစ္ျကယ္ဆီမွာ မိန္းကေလးမ်ားရဲ႕ရယ္
သံကို သူးနားဆီသို့ရဲရဲျကားရသည္။
"ခစ္ ခစ္ ခစ္  ခစ္ ခစ္ ……ခစ္ခစ္"
သူမက
"ဟင္ ျကယ္ေတြကရီေနပါလား"
သူအံျသစြာျဖင့္ ျကယ္ေတြကိုျကည့္ေနရင္းနွင့္ေဆး
ဆရာရႊီက လဲွေနရာမွထလာျပီ
"ေမာ့ရန္ဘာျကည့္ေနတာလဲ"
"ဟို ခုနွစ္ျကယ္ဆီက ရယ္သံကိုျကားရတယ္ ဦးေလးရႊီျကားရလား"
"မျကားရဘူး စိတ္ထင္တာေနမွာပါ"
"မဟုတ္ဘူး တစ္ကယ္ျကားရတာ မိန္းကေလး
ေတြ႕ရဲ႕ရယ္သံပါ ဦးေလရႊီ"
"မျကားရပါဘူးေမာရန္ ဘာသံကိုမွမျကားရတာ"
"ဟို ခုနွစ္စင္ျကယ္ဆီကလာတဲ႔ အသံဘဲဦးေလရႊီ"
"ခုနွစ္စင္ျကယ္က ဒ႑ရီထဲမိန္းကေလးခုနွစ္ေဖာ္
ေလ  အခုငါးလုံးေျမာက္ျကယ္ကိုေတာ့မေတြ႕
ရဘူး ဘယ္ေရာက္သြားလဲမသိဘူး သမီးနွင့္ပတ္
သက္ေနလားေတာ့မသိဘူး သမီးကိုေမြးတုန္းက
နတ္က်ြန္းကိုျကယ္ေျကြက်တယ္ ငါလုံးေျမာက္
ျကယ္ဟာ သမီးလား"
"မသိဘူး ဦးေလးရႊီ ခုနွစ္ျကယ္ေျကာင္းသိလား"
"အင္း နည္းနည္းပါးပါးေတာ့သိတယ္"
"ေျပာျပပါလား သိသေလာက္ေလး"
"ခုနွစ္စင္ျကယ္က ညီမ ခုနွစ္ေယာက္စလုံး က်ိန္စာသင့္ျပီ အစိမ္းေသ ေသျကတာ ဒါေျကာင့္ သူတိုညီမခုနွစ္ေဖာ္ေကာင္းကင္မွာ ျကယ္စင္ခုနွစ္
လုံးျဖစ္လာျကတာေလ"
"ဟင္ ဘယ္လိုက်ိန္စာသင့္တာလဲ ဦးေလးရႊီ"
"ေကာင္းကင္က နတ္မင္းျကီးမွာ နတ္သမီးေလး
ခုနွစ္ေယာက္ရွိတယ္ သူတို့က နတ္ျပည္ဥယ်ာဥ္မွ
ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနျကတယ္ သူတိုဟာ ေကာင္းကင္မွာ
ေနလာတာျကာေတာ့ ပ်င္းလာျကတယ္  ေကာင္း
ကင္ကေန လူျပည္ကိုျကည့္ျပီ လူျပည့္ဟာ သိပ္လွ
ပတယ္ လူျပည္ကို အလယ္သြားခ်င္တယ္လို
နတ္မင္းျကီးမွ ပူဆျကတယ္ နတ္မင္းက ခြင့္မျပဳ
ေတာ့ နတ္မင္းအမိတ္ကို ဆန့္က်င့္ျပီ လူျပည္သို့
ဆင္းျကသည္။ ထိုဆင္းျကတယ္ ညီမခုနွစ္ေယာက္
တည္းမွာ ေလးေယာက္ေျမာက္ ဂီးရီနတ္သမီးေလး
က မပါသြားဘူးတဲ႔ လနတ္သမီးဆီ အလယ္သြား
ေနလိုက်န္ရစ္ခဲ႔တယ္ က်န္ညီမေျခာက္ေယာက္က
ေတာ့လူျပည့္ရဲ႕ဘယ္ေနရာေရာက္မွန္းကို မသိဘဲ
ဆင္းလာျကတယ္ သုတို့ဆင္းလာျပီ လယ္ကြက္
ျကီးဆီကို ေရာက္သြားျကတယ္ သူတို့က လူျပည္
ကို ေရာက္လာေပ့မယ္ ဘယ္သြားရမယ္မွမသိ
ျကေခ်။ ထိုအခ်ိန္မွာေကာင္းကင္ကတစ္ခု က်လာ
သည္ကို ထိုတိုင္းျပည့္က ဘုရင့္သားကေတြ႕ျပီ
ေကာင္ကင္းက ဆင္းက်လာတာကို လိုက္ရွာေတာ့
သည္။ နတ္ျပည္မွာေတာ့ ဂီးရီနတ္သမီးေလးဟာ
လနတ္သမီးနွင့္ စကားေျပာျပီ သူညီမေတြဆီျပန္
လာတာေပါ့။ သူလာေတာ့ သူညီမေတြကို မေတြ႕
ရသျဖင့္သူစိတ္ပူသြားသည္။ သူမလူျပည္ကိုနတ္
ျပည္ကေနျကည့္လိုက္ရာ သူညီမေတြဘယ္သြား ဘယ္လာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနေတာသည္ ကိုျမင္ရ
သည္။ ဒါေျကာင့္ဂီရီနတ္သမီးေလးက ေကာင္းကင္
ကေန သူညီမေတြ နတ္ျပည္ျပန္တတ္လာဖို့ သူမ ၏ျကယ္အလင္းေရာင္ျဖင့္ မိုးေပၚကေန ထိုးျပေပး
တယ္ သူညီမေတြကလည္ဂီးရီေခၚေနတာကို ျငင္းဆိုျကေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မင္းသားေလးက ထိုေကာင္းကင္ကက်လာေသာ အလင္းေျကာင့္ သူညီမေတြရွိတဲ႔ေနရာကို အလင္းေရာင္ေျကာင့္
ရဲမက္ေတြနွင့္ လာျကေတာ့သည္။ ထိုလူေတြအ
မ်ားျကီး လယ္ကြင္းဆီသိုလာျကသည္ကို ဂီရီေလး
ကျမင္ေတာ့ သူအလင္းေရာင္ကို သူျပန္သိမ္းလိုက္
သည္။ လူျပည္ကသူညီအမေတြ လည္ လူေတြအ
မ်ားျကီးလာေနသျဖင့္ ေကာက္ရိုပုံကို ဖန္တီးက
ေကာက္ရိုပုံထဲဝင္ပုံျကေတာ့သည္။ မင္းသားေလး
လည္ေကာက္ရိုးပုံနားေရာက္လာျပီ အလင္းေရာင္
ကေပ်ာက္သြားသျဖင့္ ဒါလူမျဖစ္နိုင္ဘူး မိစၧာျမဴး
တယ္လို ထင္ကာ ေကာက္ရိုးပုံကို မီးရႈိ႕ေလးေတာ့
သည္။ သူေကာက္ရိုးပုံးကို မီးရိႈ႕ေနရင္း ေကာက္
ရိုပုံဆီကာ ေရာင္စဥ္ေျခာက္တန္း ဟာ မီးေလာင္း
က်ြမ္းျပီေကာင္းကင္ သို့တတ္ေလေတာ့သည္။
မင္းသားလည္ ထိုအျဖစ္ပ်က္ကို ျကည့္ျပီ အံျသမိ
ေတာ့သည္။ သူမီးရႈိ႕မိတာ မွားျပီ ထင္ျပီ မီးကို ျငိမ္
သတ္ခိုင္းေပ့မဲ႕ မီးက ေကာင္းကင္ထိ ေလာင္က်ြမ္း
ေလေတာ႔တယ္ ဒါကို နတ္မင္းျကီးက စိတ္ဆိုးျပီ
သူ၏သမီးခုနွစ္ေဖာ္ကို ကန့္သတ္နယ္ေျမထဲ၌
ထား၍ အျပစ္ေပးထားေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္
တလွည့္ဆီ လူျပည္သို့ ဆင္း၍ သာမာန္လူထက္
ပို၍နာက်င္ေစေသာ နာက်င္မူကို ခံယူရန္အျပစ္
ေပးတယ္ လိုဆိုျကေတာ့သည္။ ယခုေကာင္းကင္
မွာ ငါလုံးေျမာက္ျကယ္မရွိဘူးဆိုေတာ့ အခုအျပစ္
အလွည့္ကာ ငါလုံးေျမာက္ျကယ္ ေဒဝီအလွည့္ဘဲ
ထင္တယ္"
"ေဒဝီ "
"အင္း ေဒဝီ အလွည့္ဘဲ ေဒဝီ ပန္းဘုမလိုေခၚတဲ႔
ေဒဝီနတ္သမီးေလးအလွည့္ဘဲ"
"သမီးမ်ားလား ေဒဝီဟာ"
"အဲဒါေတာ့ ငါလည္မေျပာနိုင္ဘူးေမ့ာရန္"
"ဒါဆို ဂီးရီကေရာ ဘာလိုက်ိန္စာသင့္တာလဲ သူမွ
လူျပည္မဆင္းတာ"
"သူမကအျပစ္ေပးတာကို သူညီမေတြနဲအတူတူခံ
ယူလိုက္တယ္ ဓူဝံျကယ္မင္းျကီးက နတ္သမီးခု
နွစ္ေဖာ္ထဲမွာ ဂီးရီးကို အခ်စ္ဆုံးျဖစ္၍ အျပစ္ေပး
ထားေပ့မယ္ လြတ္လပ္စြာေနခြင့္ေပးထားတယ္"
"ဒီလိုလား ဒါဆို က်န္တဲ႔ညီမေတြက အျပစ္ခံယူ
ရေတာ့ေပါ့ဟုတ္လား ဦးေလးရႊီ"
"ဟုတ္တယ္ေမာ့ရန္"
"ဦးေလးရႊီ သမီးက ေဒဝီမ်ားလား"
"ဘာျဖစ္လိုလဲ ေမာ့ရန္"
"သမီးအခု အျပစ္ေပးခံေနရသလိုဘဲ"
"ငါမသိဘူးေမာ႔ရန္ ငါမေျပာနိုင္ဘူး ဒါက သမီးရဲ႕ကံပါဘဲ"
"ေကာင္းပါျပီ ဦးေလးရႊီ"
"ငါေတာ့တေရးတေမာအိပ္ဦးမယ္ သမီးလည္
တေရးေလာက္နားလိုက္ပါ"
ေဆးဆရာရႊီက သူမကိုေျပာဆိုျပီ ေတာင္ေစာင္း
ေလးမွာ လဲွအိပ္လိုက္သည္။ သူမကေတာ့ လနွင့္
ခုနွစ္ျကယ္ကိုသား ေငးျကည့္ရင္းျပဳံးေနမိသည္။
တစ္ညလုံးသူမ ေကာင္းကင္ကိုသားေငးျကည့္ေနမိ
သည္။ မနက္ေရာင္ခ်ည္ကလင္းလာသည္။ သူမ
တေရးမွမအိပ္ရေသးေခ်။ ေဆးဆရာရႊီက နိုးလာျပီ
"မိုးလင္းေတာ့မယ္ေမာ့ရန္ ထင္တယ္ ငါတို့ျပန္ရ
ေအာင္"
သူလွည့္လိုျကည့္လိုက္ျပီ ေဆးဆရာရႊီကိုျပဳံးျပကာ
"ဟုတ္ကဲ႔ ဦးေလ "
သုူမတို့ သူတို့ပစၥည္းေတြ သယ္ကာျဖင့္ေတာင္
ေပၚမွာျပန္ဆင္းလာျကေတာ့သည္။ သူတို့နွစ္
ေယာက္ ေတာအထပ္ထပ္ေတာင္ေတြ ေက်ာ္ျဖတ္
ကာေန့လည္ေလာက္မွာ နတ္က်ြန္းသို့ျပန္ေရာက္
ေတာ့သည္။
                              
အပိုင္း(12)ျပီး၏စာဖတ္သူမ်ားအားေလးစားလ်ွက္
အပိုင္းဆက္မ်ားကို သည္းခံျပီေစာင့္ျကေပးပါေနာ္
အလုပ္တစ္ဖတ္နွင့္ အားတဲ႔အခ်ိန္ေလးေရးတင္
ေပးရတာမို့ပါ။ အခ်ိန္အတိအက်နွင့္မတင္ေပးနိုင္
တာနားလည္းေပးျကပါေနာ္။
                        စာေရးသူ…လင္းသုခ




ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
                        အပိုင္း(13)
ဆရာေတာ္ဝုရဲ႕စ်ာပနျပီဆုံးျပီ၍ အားလုံးလည္ ခန္း
မတြင္တိတ္ဆိတ္ေနလ်ွက္ရွိသည္။ ကိုရင္ျကီးက
"ဒကားေလး က်န္မင္း နန္းေတာ္ကို ျပန္ေတာ္မွာ
လား"
"ဟုတ္ကဲ႔ ကိုရင္ျကီး"
"ေကာင္းေလစြ ေကာင္းေလစြ ဒကားေလး"
"ဒကာေလး ရန္ညီေနာင္တို့ေရာ"
ရန္က်ိက
"မေျပာတတ္ဘူး ေျခဦးတည္ရာေပါ့ ကိုရင္ျကီး
ဆရာေတာ္မွမရွိေတာ့တာ"
ရန္ရွမ္းကဘာမွမေျပာေခ်။ ကိုရင္ျကီးက တိတ္
ဆိတ္ေနျကေသာ သူတို့ပုံကိုျကည့္၍ သက္ပ်င္းခ်
မိသည္။ သူက
"ရန္က်ိ ရန္ရွမ္း မင္းတို့ ငါနဲ နန္းေတာ္လိုက္ခဲ႔ ပါ
လား ငါမင္းတို့ရဲ႕အကူအညီလိုအပ္တယ္"
ရန္က်ိက
"မင္းက မင္းသားေလးဘဲ ငါတို့က မင္းေနာက္
လိုက္ျပီ မင္းရဲ႕ေနာက္လိုက္ လုပ္ရမွာလား ငါတို့
မလုပ္ခ်င္ဘူး နန္းေတာ္က သပြတ္အူလို အာဏ
လုေတြနဲ နန္းေတာ္စည္းကမ္းေတြက ငါတို့မလိုက္
နာနိုင္ဘူး"
"မင္းတိုသေဘာပါ ငါကို ဆရာေတာ္ဝုမွာခဲ႔တယ္
တယ္ မင္းတို့ကို ငါနဲအတူတူ ထားပါတဲ႔ ငါအတင္း
မေတာင္းဆိုပါဘူး စဥ္းစားပါ ရန္က်ိ"
ကိုရင္ျကီးက
"ဟုတ္တယ္ ဒကာေလးရန္က်ိ ဆရာေတာ္က ဒကားေလးတို့နွစ္ေယာက္ကို မင္းသားေလး
က်န္မင္းဆီမွာ ခစားခိုင္းထားတာ ဒကားေလးတို့
လည္ မသိျကတာလည္ မဟုတ္ ဆရာေတာ္က
မွားသြားတဲ႔ စကားကိုနားေထာင္ပါ ဒကာေလး
ရန္က်ိ"
ရန္ရွမ္းက စကားကိုေသခ်ာနားေထာင္ျပီမွာ
"ေကာင္းျပီေလ ကိုရင္ျကီး က်ြန္ေတာ္နားေထာင္ပါ
မယ္ ဒါေပ့မယ္ က်န္မင္းကို က်ဳပ္တိုစမ္းသတ္ခ်င္
ေသးတယ္ ရန္က်ိ မင္းေရာ"
"ငါလည္ မင္းလိုဘဲ ဆုံးျဖတ္တယ္ သူကို ကာကြယ္
ဖို့ ငါတို့ေလးစားေလာက္တာ သူမွရွိမွာျဖစ္မယ္"
ကိုရင္ျကီးက
"ဒကားေလးက်န္မင္း ဘယ္လိုသေဘာရလဲ"
'အဆင္ေျပပါတယ္ က်ြန္ေတာ္တို့က အတူေနလာ
ျကတာ ျကာျပီဘဲ က်ြန္ေတာ္အေျကာင္းလည္ သူ
တို့သိပါတယ္ စမ္းသတ္ပါ မင္းတို့ ဆႏၵအတိုင္းဘဲ
ငါဟာ မင္းတို့ေလးစားရတဲ႔သူမဟုတ္ဘူးဆိုရင္
မင္းတို့ ျကိုက္တဲ႔ေနရာသြားလို့ရတယ္ ငါမတားပါ
ဘူး"
ရန္ရွမ္းက
"ေကာင္းျပီ  ငါနဲမင္း ျပိဳင္ျကတာေပါ့ မင္းရဲ႕စိတ္
ဓါတ္ကိုေတာ့ ေလးစားပါတယ္ မင္းရဲ႕အရည္ခ်င္း
ကိုေလးစားဖို့ ငါတို့ က်ားထိုးျပိဳင္ျကတာေပါ့"
"ေကာင္းျပီ ငါမွာအခ်ိန္သိပ္မရွိလို အခုဘဲစတင္
ျကရေအာင္ရန္ရွမ္း"
"ေကာင္းျပီေလ မင္းသေဘာပါ "
ကိုရင္ျကီးက သူေဘး၌ရပ္ေနေသာ ကိုရင္ေလးကို
"ကိုရင္ေလး က်ားခုံခ်ေပးလိုက္ပါ"
ကိုရင္ေလးက ကိုရင္ျကီးစကားဆုံးတာနွင့္ က်ား
ခုံကိုခင္းေပးလိုက္သည္။ သုူတို့နွစ္ေယာက္လည္
တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ဆီ ေနရာယူလိုက္ျကေတာ့
သည္။ ဇယ္သီးမ်ားကို စီလိုက္ျပီ ရန္ရွမ္းက
"မင္းအရင္စပါ"
က်န္မင္းက အရင္စလိုက္သည္။ ေဘးတြင္ သူတို့
နွစ္ေယာက္ ျပိဳင္ပြဲကို ကိုရင္ျကီး စစ္သူျကီးမူလန္
ရန္က်ိ ကိုရင္ေလးတို့က ဝိုင္း၍ေဘးက ေစာင့္ျကပ္
ျကည့္ ရႈျကေတာ့သည္။ သူက ရန္ရွမ္းဟာ ဥာဏ္
ေကာင္းရုံသာမက မ်က္လွည္လည္ အလြန္ေတာ္
သူျဖစ္သည္။ သုူ၏မ်က္စိကို လွည့္စားသြားနိုင္
သည္။သူေတာ္ေတာ္ သတိထား၍ ကစားရမည္ျဖစ္
ေတာ့သည္။ အရႈံွးခံ၍လည္မျဖစ္နိုင္ေခ်။
      ရန္ရွမ္းမွာလည္ မင္းသားေလးဟာ ဥာဏ္
ရည္ ဥာဏ္ေသြး ထက္ျမတ္သူျဖစ္သည္။ သူေတာ္
ယုံ ပညာျပ၍မနိုင္ဘူးဆို သိ၍ ပညာကုန္သုံး၍
ကစားရန္ ဆုံျဖတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ မင္းသား
ေလးရဲ႕ ဥာဏ္ရည္ ထက္ျမတ္မူကို သူကိုယ္တိုင္း
ခံစားလိုျခင္းေျကာင့္ျဖစ္ေတာ့သည္။
သူတို့နွစ္သည္ အစပိုင္းတြင္ပုံမွန္ ကစားျခင္းမ်ိဳး
ကစားျက၍ ကစားပြဲအလယ္ေလာက္တြင္ ရန္ရွမ္း
က မင္းသားေလးရဲ႕ မ်က္စိလ်င္မူကိုသိခ်င္သျဖင့္
ဇယ္သီးတစ္လုံးေဖ်ာက္လိုက္သည္။ မင္းသားေလး
ကျပဳံးလိုက္ျပီ လိုသြားေသာ ဇယ္သီးေနရာအစား
ထိုထည့္၍ လမ္းေဖာက္ကာ ဇယ္ေလးလုံးေလာက္
ကို ေက်ာ္၍စားလိုက္သည္။ ရန္ရွမ္းလည္ မင္းသား
ေလးရဲ႕ မ်က္စိလ်င္မူကို ေလးစားသြားသည္။ ထို
ေနာက္ ရန္ရွမ္းက မင္းသားေလးဇယ္သီးကို ညာ
ေထာင့္ မွာ ဇယ္သီးေတြကို ခ်ိန္၍ေထာင္ဖမ္းလိုက္
သည္။ မင္းသားေလးဘယ္လို ရုန္းထြက္မလည္
ဆိုတာ သိခ်င္သျဖင့္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူလည္
လႈပ္ရခက္သည္ အေနအထားကို ေရာက္သြား
သျဖင့္ ဇယ္သီးေတြကို ျကည့္၍ စဥ္းစားလိုက္
သည္။ခဏျကာ ညာေထာင့္ကာ ခ်ိန္ထားေသာ ရန္ရွမ္းဇယ္သီးကို ဘယ္ေထာင့္ကေန ဇယ္နွစ္လုံး
ခ်ေက်ြးျပီ ဇယ္ငါးလုံးကို ျပန္စားက ေဖာက္ထြက္၍ က်ားဝင္သြားသည္။ ရန္ရွမ္းဇယ္ကိုျကည့္၍ မအံျသဘဲမေနနိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါေပ့မယ္မရႈံးေသး
သျဖင့္ စစ္ေျမျပင္လို အကြက္စီကာ ျပန္၍ တိုက္
ေလေတာ့သည္။ စစ္တတ္ပမာ ပုံ႑န္ျဖင့္ ဒါကို
လည္ မင္းသားေလးက ေဖာက္ထြက္သြားျပန္
သည္။ ေနာက္ဆုံတြင္ ရန္ရွမ္းက ဘုရင္ဆိုေသာ က်ားကို ဖမ္းရန္ ဇယ္သီးေတြကို အကြက္က်က် စီလိုက္ကာ ပိုက္ကြန္သဖြယ္ခင္းလိုက္သည္။
သူက ျပဳံး၍ ဘုရင္ကို ဖမ္းခ်င္ရင္ အဲေလာက္မ
လြယ္ဘူးဟုေတြးကာ စျကာၤပုံသ႑န္ စစ္တပ္ကို ဆင္၍ တတိုင္းပမာဘုရင္ကို ကာကြယ္လိုက္
သည္။ ဒီနည္းကို သူနွင့္စစ္သူျကီးမူလန္သာ သိသျဖင့္ စစ္သုူျကီးမူလန္ကျကည့္ျပီ ျပဳံးလိုက္
သည္။ မင္းသားေလးဟာ သူသင္ေပးခဲ႔တာကို မေမ့ေသသျဖင့္ ေက်နပ္မိေတာ့သည္။ ရန္ရွမ္းမွာ
မူ ေဖာက္ဝင္၍ ဘုရင္ကိုစားရန္ လမ္းေျကာင္း
ေပ်ာက္သြားသည္။ သူေတာ္ေတာ္ျကာစဥ္းစားေပ့
မယ္ နည္းမေတြ႕ တစ္ကြက္ေရြ႕မိလ်ွင္ သူရႈံး ရေတာ႔မည္ျဖစ္သည္။ မင္းသားေလးကစားကြက္
ကအရမ္းကို ပညာျမင့္လြန္းသည္။ သူမယွဥ္နိုင္ပါ
ဒါေျကာင့္ ရန္ရွမ္းဟာ ကစားပြဲကို ရပ္လိုက္ျပီ
"ငါရႈံးျပီ က်န္မင္း ငါမင္းနဲလိုက္ခဲ႔မယ္"
က်န္မင္းက ျပဳံးျပီ
"ေကာင္းျပီ ရန္ရွမ္း"
"မင္းကစားတာသိပ္ေတာ္ပါတယ္ မင္းက နိုင္ငံ
ေတာ္ကို ကာကြယ္နိုင္မွာပါ ငါတိုက္သေလာက္ မင္းကာကြယ္သြားနိုင္ခဲ႔တယ္ ငါဟာ မင္းရဲ႕ျပိဳင္
ဘက္မျဖစ္နိုင္ဘူး ဒါေျကာင့္ငါ မင္းရဲ႕အမိန့္ကို နာခံပါတယ္ ငါဟာမင္းကို ယွဥ္ျပိဳင္ဖို့အရည္ခ်င္း
မရွိပါဘူး မင္းအရမ္းေတာ္ပါတယ္"
"ေက်းဇူးပါ ရန္ရွမ္း ငါ အတြက္ မင္းတို့လိုအပ္
တယ္ မင္းလည္အရည္ခ်င္းရွိသူပါ"
ရပ္ျကည့္ေနျကေသာ သူမ်ားလည္ ေက်နပ္ျက
ေတာ့သည္။ ရန္ရွမ္းလည္ သူရႈံးတာကိုဝန္ခံက
ရန္ရွမ္းရဲ႕ေလးစားမူကို သူရခဲ႔ေတာ့သည္။ သူက
"ရန္က်ိ မင္းကေရာ ငါကို ဘာစမ္းသတ္မွာလဲ"
ရန္က်ိက
"ငါကသိုင္းဘဲ တတ္တယ္ ငါက်ြမ္းက်င္တာက
ျမွားပစ္တာ သိုင္းကေတာ့မျပိဳင္ေတာ့ဘူး မင္းနဲ
ငါက လက္ရည္သိပ္မကြာဘူး ျမွားပစ္ျပိဳင္ျကမယ္
ဒါဟာ အသင့္ေတာ္ဆုံးနည္းလမ္းဘဲ"
"ေကာင္းျပီေလ အျပင္မွျပိဳင္ျကတာေပါ့"
"အင္း"
သူတို့အားလုံးအျပင္သို့ ထြက္လာျကေတာ့သည္။
သူတိုသိုင္းေလ့က်င္ေနရာ ၌သူနွင့္ ရန္က်ိေနရာ ယူလိုက္ျကသည္။ သူက
"ရန္က်ိ မင္း ျမွားကိုဘယ္လိုပစ္ေစမွာလဲ"
"မိုးေပၚကို ပစ္မယ္ ပ်ံေနတဲ႔ ငွက္ကိုထိေအာင္ ပစ္
ရမယ္"
"ေကာင္းျပီေလ မင္းအရင္စပစ္ပါ ရန္က်ိ"
သူတို့ေနထိုင္ေသာ ေတာင္းေပၚ၌ ငွက္မ်ားက အလြန္ေပါမ်ားလွသည္။ ေတာျဖစ္၍ ငွက္သံသာ
အဆူအညံဆုံးျဖစ္ေတာ့သည္။ ငွက္ေတြက မိုးေပၚ
၌ အဆက္မပ်က္ ပ်ံသန္းေနျကသျဖင့္ ရန္က်ိက
စ၍ ျမွားကို ေသခ်ာ ခ်ိန္လိုက္ျပီ ငွက္အုပ္ဆီသို့
ပစ္လႊင့္လိုက္သည္ ျမွားတံဟာ ေလမွာပ်ံဝဲ၍ ငွက္
တစ္ေကာင္ကို ထိမိကာ ေျမေပၚသို့ ျမားစိုက္
လ်ွက္ က်လာေတာ့သည္။ ျကည့္ေနျကသူမ်ား
လည္ ရန္က်ိမွာပစ္ပုံကို သေဘာက်၍ လက္ခုပ္
တီးျပီ အားေပးျကေတာ့သည္။ ရန္က်ိကျပဳံး၍
"မင္းအလွည့္ဘဲ က်န္မင္း"
"ေကာင္းပါျပီ ရန္က်ိ"
သူလည္ ရန္က်ိျမွားကို ပစ္ျပီေတာ့သူ အလွည့္က်
ပစ္ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ငွက္ေတြကလည္ ရုတ္တရပ္လန့္ျပီေပ်ာက္ကုန္
ျကေတာ့သည္။ သူ ေလးကိုကိုင္၍ ေကာင္းကင္သို့
ခ်ိန္ရြယ္လိုက္ျပီ  ငွက္တစ္ေကာင္၏ အလာကို
ေလးခ်ိန္လ်ွက္ေစာင့္ေတာ့သည္။အားလုံးလည္
သူျမွားပစ္တာကို စိတ္ဝင္စားျကလ်ွက္ရွိေတာ့
သည္။ထိုအခ်ိန္ ငွက္နွစ္ေကာင္ဟာ ေကာင္းကင္ ကို ျဖတ္၍ တစ္ဖက္ဆီသို့ ကူးေလသည္။ သူလည္ ခ်ိန္ထားေသာ ေလးျမွားသည္ အဆင္သင့္ျဖစ္၍
အခ်ိန္မဆြဲဘဲ ပစ္လႊင္ေလေတာ့သည္။သူ၏ ျမွား
တံဟာ ေလမွာဝဲ၍ဝိုက္ကာ ေရွႈဆင့္ေနာက္ဆင့္ပ်ံ
ေနေသာ ငွက္နွစ္ကို ေသခ်ာျမွားကိုခ်ိန္၍ ပစ္လိုက္
ေတာ့သည္။
      ဘယ္သူမွမထင္မွတ္ထားေသာ ျမားွဟာငွက္
နွစ္ေကာင္ကို တျပိဳက္နက္တည္း ထိမွန္၍ ေျမျပင္
ထက္သို့ က်လာေတာ့သည္။ ရန္က်ိလည္ ထိုအ
ျဖစ္ကို သူျကည့္၍ အံျသသြားသည္။ ဘာမွေျပာစ
ရာမရွိေတာ့ဘဲ ကိုင္ထားေသာ ျမွားတံကိုပစ္ခ်ကာ
မင္းသားေလးေရွ႕ ဒူးေထာက္၍
"က်ြန္ေတာ္ မင္သားေလးကို ခစားပါေစမင္းသား"
"ေကာင္းျပီ ရန္က်ိ ထပါ ဒူးေထာက္စရာမလိုပါ
ဘူး ငါတို့ကညီအကိုေတြဘဲ"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မင္းသား"
ရန္က်ိက ထရပ္လိုက္သည္ အားလုံးကလည္ ဝမ္း
သာစြာျဖင့္ ေဟးလို ေအာ္ကာ သူအား အားေပျက
ေတာ့သည္။ ညေနေလာက္အခ်ိန္တြင္  သူတို့
ေတြ ကိုရင္ျကီးနွင့္ ကိုရင္ေလးကို နူတ္ဆက္ကာ
နွင္းေတာင္မွ ထြက္လာျကေတာ့သည္။ နန္းေတာ္
သို့ သူစတင္ခရီးနွင္ေလေတာ့သည္။ အရာရာ အ
ရင္ကနွင့္မတူေတာ့သည့္ နန္းေတာ္ဆီသို့ သူျပန္
ခ်ိန္ေရာေလျပီ ဦးရီေတာ္က သူအလာကို ေစာင့္
၍ အားလုံးကို သိမ္းယူထားလိမ့္မည္ဆိုတာ သူသိ
သည္။ သူရဲ႕ ဦးရီးေတာ္နွင့္ သူရဲ႕ ျပိဳင္၍ နန္းေတာ္
ကို မည္သို့ျပန္ယူရမည္ကို မသိနိုင္ေသးေခ်။ ဆရာ
ေတာ္ဝုစကားအတိုင္း အေျခေနကိုျကည့္ကာ ျဖစ္
လာသည့္ ျပသာနာအေပၚမူတည္၍ သူကိုင္တြယ္
ေျဖးရွင္းရေတာ့မည္။ သူတို့ေလးေယာက္လည္
ခရီးကို ျမင္းကိုယ္စီျဖင့္ ခရီးနွင္ေလျကေတာ့သည္။
    နတ္က်ြန္း၌ သူမဟာ ေဆးနည္းသစ္တစ္မ်ိဳးကို
ေဖာ္ဆက္ေနေတာ့သည္။ သူကိုယ္တိုင္းလည္ သူ
မိစာၧျဖစ္လာမွာကို တေျဖးေျဖနဲေျကာက္လာေနမိ
သည္။ သူအေျကာင္းကို နတ္က်ြန္းရွိလူတိုင္းက
သိျကသည္။ သူကိုယ္တိုင္းလည္သိသည္။ သူအခု
တေလာ ရုတ္တရပ္ပန္းေတြကို ခူး၍ စားမိတာ
ေတြရွိလာသည္။ သူစိတ္ကို သုူမထိန္းဘဲ ပန္းေတြ
ရုတ္တရက္စားခ်င္ စိတ္ေတြေပၚလာကာ ပန္းေတြ
ကို ၍သုူစားေလ့ရွိသည္။ ဒါကိုမည္သူကမွ သတိမ
ထားမိျကေသး။ သူလည္ မေျပာျပပါ။ နတ္က်ြန္း
တြင္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ဆယ္သုံးနွစ္ကလိုဘဲ ဘုရားေက်ာင္း
အေဟာင္းတြင္ လူထက္ေသျပန္သည္။ ေစာ္ဘြား
မူရမ္လည္ ေသခ်ာပိတ္ထားေသာ ဘုရားေက်ာင္း
ပ်က္တြင္ ထပ္၍လူေသသျဖင့္ စိတ္ညစ္ရျပန္သည္
နတ္က်ြန္းရွိသူမ်ားလည္ သူမလုပ္သည္ဟုထင္
ေတာ့မည္။ သတ္ေသာ သူရဲခံကိုမရွာနိုင္လ်ွင္ သူမ
ေလးအျပစ္လို တင္ျကဦးေပမည္။ သူမေလးလည္
အသက္နွစ္ဆယ္ျပည့္ေတာ့မည္။ မင္းသားေလး
ကလည္ နတ္က်ြန္းကို ေရာက္မလာေသးေခ်။ သူလည္ နွင္းေတာင္သို့ စာပို့ခိုျဖင့္ ဆရာေတာ္ဝု
ဆီသို့ နတ္က်ြန္းကိုလာရန္ဖိတ္ေလေတာ့သည္။
မူရမ္ စိတ္အရမ္းကို ညစ္ရသည္။ ဘုရားေက်ာင္း
ပ်က္ထဲတြင္ သက္ေသအစအနေတာင္ မေတြ႕ရ
လူကေသတာ နွစ္ေလာင္းျဖစ္ေနသည္။ ဘုရား
ေက်ာင္းထဲတြင္ ခ်ယ္ရီပန္းပင္ နွစ္ပင္ဟာ ပန္းမ်ား
ပြင့္လန္း၍ အလြန္လွလြန္းသည္။ အပင္နွစ္ပင္ျကား
တြင္ စစ္သူျကီးပုံ ရုပ္ထုက ေျမျပင္၌ဆြဲထာေသာ
ပန္းခ်ီးကား ထဲက မိန္းကေလးကို ျကိုးခ်ည္၍ ေစာင့္ေလ်ာက္ေနသည္ဟန္ ရုပ္ထုကလြဲ၍ မည္သည္ အရာကိုမ်ွမေတြ႕ရေပ။ မူရမ္းလည္ ေသ
ခ်ာလိုက္၍ ျကည့္ေပ့မယ့္ တစ္စုံတရာမွမေတြ႕ရပါ
အံျသစရာ အလြန္ေကာင္းေနေတာ့သည္။ သူလည္
ခ်ယ္ရီပင္နွစ္ပင္ကို ျကည့္၍ သူသမီးနွင့္ ပတ္သတ္
မလားလို့ ေတြးကာ သူမဆီသို့ လာ၍ ေမးရန္ လာ
ေတာ့သည္။ သူမက ေဆးေတြကိုေဖာ္စပ္ေနလ်ွက္
သည္။ မူရမ္အနားသို့ေရာက္လာျပီ
"သမီး ေမာ့ရန္"
"အေဖ လာတယ္"
"အင္း"
"ဘာကိစၥရွိလိုလည္း အေဖ"
"ေမးစရာရွိလို ခဏေလာက္စကားေျပာရေအာင္
ထိုင္ပါသမီး"
သူမေလးကမူရမ္နွင့္ မ်က္နွာခ်င္ဆိုင္ထိုင္လိုက္ျပီ
"ေမးပါအေဖ ဘာေမးမွာလဲ"
"ေမာ့ရန္ ပိတ္ထားတဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းပ်က္ထဲမွာ
လူသတ္မူ ျဖစ္တယ္သမီး"
"သမီးသတ္တယ္ထင္လို့လားအေဖ"
"မထင္ပါဘူး သမီးရယ္ ဒါေပ့မယ္ အထဲမွာထူး
ဆန္းတာ ခ်ယ္ရီးပင္နွစ္ပင္ဟာ ပန္းေတြေဝေဝ
ဆာဆာ ပြင့္ေနတယ္သမီး ဒါေျကာင့္ သမီးနဲပါတ္
သတ္ေနမလား တျခားတစ္စုံတရားကိုမေတြ႕
ရဘူး သမီး"
"သမီးမသတ္ဘူး အေဖ ဒါေပ့မယ္ ပန္းကေနေတာ့
လူသတ္နံ႕ရေနတယ္ ဘယ္ကရလည္ဆိုေတာ့
သမီးမသိဘူး အေဖ သမီးကို ဘုရားေက်ာင္းပ်က္
ဆီကိုေခၚသြားေပးပါလား သမီး သူသတ္သမား
ကိုရွာနိုင္မယ္ထင္တယ္ ပန္းရွိရင္ သတ္ေသရွိ
တယ္ သမီးရွာေပးနိုင္မယ္ထင္တယ္"
"ေကာင္းျပီ သမီး မနက္ျဖန္ျကရင္အေဖ နဲသမီး
ဘုရားေက်ာင္းပ်က္ဆီကို သြားျကတာေပါ့ အခု
ေတာ့ အေဖလည္းပင္ပန္းေနလို ခဏနား လိုက္ဦး
မယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔အေဖ"
"ကယ္ကယ္သမီးလုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါ အေဖကို
ခြင့္ျပဳဦး"
"ဟုတ္ကဲ႔"
မူရမ္က သူမကိုနူတ္ဆက္ျပီ သုူမေလးအေဆာင္
မွ ထြက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။ သူမစိတ္ထဲတြင္
ဘဝမက်ျဖစ္သြားသည္။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္
ပ်က္ကာ အရင္ကတစ္ခါကလို ထပ္ျဖစ္ျပန္သည္
ဒါဟာ တစ္ခုခုရွိေနသည္ ဆိုတာသူမသိလိုက္
သည္။ သူမ ညျကလ်ွင္ လူေျခတိတ္အခ်ိန္တြင္ ဘယ္သူမသိေအာင္ ဘုရားေက်ာင္းပ်က္ဆီကို
သြားရန္ စဥ္းစားလိုက္ေတာ႔သည္။ အခုေတာ့သူ
မ ေဆးစပ္မူက မျပီေသးသျဖင့္ ဆက္၍သာလုပ္
ေနေတာ့သည္။

အပိုင္း(13)ျပီ၏စာဖတ္သူမ်ားအားေလးစားလ်ွက္
                                  စာေရးသူ…လင္းသုခ




ပဥၥေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
                     အပိုင္း(14)
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ လူေျခတိတ္ဆိတ္
ေနတဲ႔ နတ္က်ြန္းတြင္ သူမတစ္ေယာက္ အေဆာင္
ကေန တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ႔ေတာ့သည္။
ညဥ့္ကနက္ေနသည္မို့ မည္သူမွ သူမကို သတိမမူ မေတြ႕ျကပါ သူမကေတာ့ ဘုရားေကၽာင္း ပ်က္သို့
ခဲ႔သည္။ ဘုရားေက်ာင္းသို့ ေရာက္ေတာ့ ဘုရား
ေက်ာင္းက ခ်ိတ္ပိတ္ထား သျဖင့္ အျပင္ဘက္က
ေန အထဲ၌ရွိေသာ ပန္းပင္မ်ားျဖင့္ ဆက္ႏြယ္၍ အာယုံခံလိုက္သည္။
"ဟင္ ဒါက ဘာလဲ မိစာၦလား လူေတြကိုသတ္ေန
တာ ငါမိစာၦနံ႕ရတယ္"
သူအံျသသြားေတာ့ကာ သူမအုတ္နံရံကို ကိုယ္
ေဖာ့ ပညာျဖင့္ေက်ာ္ကာ ဝင္လိုက္ေတာ့သည္။
အထဲသို့ေရာေတာ့ သူမခုနက ပန္းနွင့္ ခ်ိတ္ဆက္
မိရာ ခ်ယ္ရီပန္းပင္ရွိရာသို့ လာခဲ႔ေတာ့သည္။
လေရာင္အလင္းေျကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေကာင္း
စြာ ျမင္ရေတာ့သည္။ သူမ ဘုရားေက်ာင္း အ
ေဆာက္အအုံးထဲသို့ ပန္းေတြနဲ႕ခ်ိတ္ဆက္ကာ
မဝင္ဘဲ ဘုရာစေက်ာင္းရဲ႕ဘယ္ဘက္ေဘးသို့
ေလ်ွာက္ဝင္လာရာ ခ်ယ္ရီပန္းနွစ္ပင္ျကား၌ ရုပ္ထု
ကိုေတြ႕ရသည္။ သူမ တစ္လွမ္းျခင္းေလ်ွာက္လွမ္း
ကာ ရုပ္ထုဆီသို့ လာခဲ႔ေတာ့သည္။
"ဒီရုပ္ထုအနားမွ မိစာၦရွိရမယ္ ငါဒီနားမွာဘဲအနံ႕
ရတယ္ "
သူမသိဘဲ ေျမ၌ဆြဲထားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္
ေယာက္ရဲ႕ ပုံကိုတက္နင္းမိေတာ့သည္။ ထိုအခါ
ရုပ္ထုက အသက္ဝင္လာျပီ
"ေျခေထာက္ ဖယ္လိုက္ မိန္းကေလး အဲဒီမွာမရပ္
နဲ"
သူမ လည္ ရုတ္တရပ္ ရုပ္ထုစကားေျကာင့္ အံျသ
ကာ ျငိမ္သက္မိသြားသည္။ ရုပ္ထုက စစ္သူျကီး
ပုံသ႑န္းေျပာင္း၍ သူမကို ေျခေထာက္ဖယ္ဖို့ ထက္ေျပာျပန္ေတာ့သည္။ သူမလည္ ဘာေျကာင့္
မွန္းမသိေပ့မယ့္ ေျခေထာက္ကိုဖယ္ရန္ လုပ္လိုက္
ခ်ိန္
"ဟင္ ငါေျခေထာက္ဖယ္လိုမရေတာ့ပါလား"
ေျမ၌ ပန္းခ်ီးထဲက အမ်ိဳးသမီးဟာ သူမေျခ
ေထာက္ကို ဆြဲထားကား အသံနက္ျကီးနွင့္ရယ္
ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာေခြးေတြကလည္ တစ္အားကို အူျကေတာ့သည္။
"ဟားးးးးဟားးးးဟားးးဟားးးးးးဟားးးးး ငါအစာေနာက္တစ္ေယာက္ရျပီ ငါလြတ္ေတာ့မယ္
ဟားးးးးဟားးးး "
သူမက သူေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲထားသျဖင့္
သူမရုန္း ၍မရသြားသည္။ သူမက ပထမေတာ့
ေျကာက္လာသျဖင့္ ရုန္းသည္။ ရုပ္ထုစစ္သူျကီးက
လည္ သူေနရာကေရြ႕မရသျဖင့္ သုူမကိုကူ၍မရ
ေခ်။ ထိုမိစာၧမက ေျမကေနထြက္ကာ သူစည္းဝိုင္း
ထဲတြင္ သူမကို ခ်ဳပ္ေနွာင္လိုက္ေတာ့သည္။ သူမ
ရုန္းနွင့္ ေဒါသထြက္လာေတာ့သည္။ ထိုမိစာၧမက
"ဟားးးးးးးးဟားးးးးငါအစာ ငါအစာ နင္ကငါ့အစာ"
သူမကို ေသြးစုပ္ရန္ သူမအနားသို့ တေျဖးေျဖးကပ္
လာေတာ့သည္။ သူမလည္ရုန္းရင္းနွင့္ စိတ္မြမ္း
က်ပ္လာေတာ့သည္။အသက္ရွဴသံ ပုံမွန္မဟုတ္
ေတာ့ဘဲ အသိစိတတ္ေပ်ာက္လာကာ ေဒါသကိုမ
ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ေတာ့ေခ်။ မူမွန္စြာသူမပုံသ႑န္းဟာ ေျပာင္းလဲျပီ သူမနံဖူးမွ အျပာေရာင္အလင္းတန္း
ထြက္လာသည္။ သူမမ်က္လုံးမ်ားလည္ အျပာ
ေရာင္အျဖစ္သို့ အေရာင္းေျပာင္းလဲျပီသူမအားခ်ဳပ္
ေနွာင္ထားသမ်ွဟာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူမရဲ႕စြမ္း
အားေျကာင့္ ခ်ဳပ္ေနွာင္၍မရေတာ့ေခ်။
မိစာၦမလည္ သူပုံမကိုျကည့္၍ အံျသသြားျပီ ရယ္သံ
လည္ တိတ္သြားေတာ့သည္။ သူမဟာ ေျကာက္
စရာေကာင္းေသာ ပုံသ႑န္အျဖစ္သို့ ေျပာင္းကာ မိစာၧမအနား ကပ္လိုက္ျပီ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ လည္ပင္းကိုညစ္ကာ စူးဝါးေသာအသံျဖင့္
"ငါကိုသတ္ခ်င္တယ္ နင္ေလာက္အစြမ္းေလးနဲ
ငါကိုသတ္မယ္ သြားစမ္းးးးးး"
သူမကိုင္ေျမာွက္က တစ္ဖက္သိုပစ္ခ်လိုက္သည္။
မိစာၧမလည္ ေျမျပင္၌လဲက်သြားသည္။ အဆြယ္
ထက္နွစ္ေခ်ာင္းနွင့္ ဘီးလူမဟန္ရွိသည္။ ထိုမိစာၦမ
ကာ
"နင္ဘယ္သူလဲ နင္လူမဟုတ္ဘူး နင္လည္ ငါလို
ဘဲ ဘီလူးမလားး "
သူမက သူကိုယ္သူမသိဟန္ျဖင့္
"ငါဘယ္သူလဲ ငါ ဘယ္သလဲ ငါနင္ကို သတ္မယ္
ငါဘယ္သူလဲ ေျပာ ငါဘယ္သူလဲ"
သူမအသိစိတ္ေပ်ာက္ကာ ပန္းကိုခူး၍ စားလိုက္
သည္။ျပီေတာ့ ယိုင္တိုင္တိုင္လမ္းေလ်ွာက္ကာ
ခ်ယ္ရီပန္းေတြကိုယူ စြမ္းအားျဖင့္ယူလိုက္ျပီ
"သူကို သတ္လိုက္"
ပန္းေတြကို အမိန့္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။
"ဟားးးးးဟားးးးးးငါဘယ္လဲ ငါဘယ္သူလဲ"
"ဘုန္းးးး"
သူမလဲက်ကေမ့လဲသြားေတာ့သည္။ ပန္းေတြက
သူမအမိန့္ေျကာင့္ အသက္ဝင္ကာ ဘီလူးမကို
ဝိုင္းသတ္ျကေတာ့သည္။ ဘီလူးမလည္ သူကိုပန္း
ေတြက တိုက္စားျကသျဖင့္ နာက်င္လာသျဖင့္
စူးဝါးတဲ႔အသံနက္ျဖင့္ ေအာ္က ေပ်ာက္ကြယ္
သြားေတာ့သည္။ သူမလည္ ထိုဘုရားေက်ာင္း
ပ်က္ထဲ၌ေမ့လဲလ်ွက္ရွိေနေတာ့သည္။ လေရာင္
လည္တေျဖးေျဖး ကြယ္ေပ်ာက္ကာေရာင္နီဦးေလး
သန္းလာေတာ့သည္။ သူမကေတာ့ ေျမျပင္၌ ေခြ
ေခြေလးေမ့လဲေနလ်ွက္ရွိေတာ့သည္။
       မနက္မိုးလင္းခန့္တြင္ နန္းေတာ္သို့ျပန္ေရာက္
လာေတာ့သည္။ မည္သူကမွျကိုစိုမယ္လူ တစ္
ေယာက္မ်ွမရွိျကပါ။ သူျပန္လာမွန္းေတာင္ မည္သူ
ကမွသိပုံမရျကေခ်။ သူတို့ နန္းေတာ္ထဲသို့ဝင္လာ
ျကေတာ့သည္။ သူဦးတည္၍ ဘုရင့္နန္ေဆာ္ဆီ
သို့ ဦးတည္၍လာခဲ႔ေတာ့သည္။ ဘုရင့္နန္ေတာ္
ဟာ အရင္ကလိုမဟုတ္ေတာ့ဘဲ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္
သက္လ်ွက္ရွိေတာ့သည္။ ဘုရင့္အေစာင့္ေတြ တစ္ေယာက္မွမေတြ႕ရေခ်။ သူအေဆာင္ထဲသို့
ဝင္လိုက္ျပီ စိတ္ထဲမွပုံမွန္ေတာ့တဲ႔ သူဖခမည္း
ေတာ္အေဆာင္ ကိုျကည့္၍ရင္ထဲ နစ္ခနဲျဖစ္သြား
သည္။ သူစိတ္ဓါတ္မက်ဘဲ ေရွ႕ဆက္ေလ်ွာက္ဝင္
လာခဲ႔တယ္ အထဲေရာက္ေတာ့ အထိန္းေတာ္က
ထြက္လာျပီ သူကိုသိ ဟန္မရွိဘဲ
"ဘယ္သူေတြလဲ စစ္သူျကီး ဘုရင့္နန္းေဆာင္ကို
ဘယ္သူေတြကို ေခၚလာတာလဲ"
သူက အထိန္ကိုျကည့္ကာ ငယ္ငယ္ကသူကို ထိန္
ခဲ႔ေသာ အထိန္ေတာ္ျဖစ္ေနသည္။
"အထိန္ေတာ္ ခမည္းေတာ္ေရာ က်ြန္ေတာ္
က်န္မင္းပါ က်န္မင္းေလး မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား"
"မင္းသားေလးလား မင္းသားေလးက်န္မင္းလား"
သူကျပဳံးလိုက္ျပီ
"ဟုတ္ပါတယ္ အထိန္ေတာ္"
သူကို ဝမ္းသားအားရေျပးဖက္ကာ ငိုေတာ့သည္။
"အဟီးးးးးဟီးးးးဟီးးး မင္းသားေလး မင္းသားေလး
ျပန္လာျပန္ျပီ မင္းသားေလးျပန္လာျပီ မင္းသား
ေလး ကယ္ပါဦးမင္းသားေလး"
ဖက္ထားရမွာ ခြာလိုက္ျပီ သူမ်က္နွာကိုအထိန္
ေတာ္ကာ ကိုင္ကာ
"ေနေကာင္းရဲ႕လား မင္းသားေလး ငါတို့မင္းသား
ေလးေတာင္ ဒီအရြယ္ေရာက္ေနျပီ ငါထိန္ခဲ႔တဲ႔
မင္းသားေလးက ဒီေလာက္ေတာင္ျကီးျပင္းသြား
တာ ငါမသိလိုဘူး အဟင့္ အဟင့္"
"မငိုပါနဲေတာ့ အထိန္ေတာ္ေတာ္ရယ္ တိတ္ပါ ဒါနဲ
ခမည္းေတာ့ေရာ"
အထိန္ေတာ္က ငိုေနတာကို ရပ္ျပီ
"အထဲမွာ အိပ္ေနတယ္ေနမေကာင္းဘူး မင္းသား
ေလး ဒါေတြအားလုံးဟာ ဟိုဦးရီးေတာ္လုပ္တာ"
"ေနာက္မွအဲဒီအေျကာင္းေတြေျပာရေအာင္ အခု
ဖခမည္းေတာ္နဲေတြ႕ခ်င္တယ္"
"လာပါ မင္းသားေလး"
သူက မေနာက္သိုျပန္လွည့္ျပီ
"ခဏေလာက္ အျပင္မွေစာင့္ေပးျကပါ"
စစ္သူျကီးနွင့္ရန္ညီေနာင္တို့က
"ေကာင္းပါျပီ မင္းသားေလး"
သူလည္ အထိန္ေတာ္အေနာက္ေန အိပ္ေဆာင္
ထဲသို့ ဝင္လာခဲ႔သည္။ အိပ္ယာ၌လဲေလ်ာင္ေန
ေသာ သူ၏ဖခမည္းေတာ္မင္းျကီးကို သူေတြလိုက္
ရသည္။ သူက  သူဖခမည္းေတာ္ေဘးနားထိုင္
လိုက္ျပီ
"မနိုးေသးဘူးလား"
"ဟုတ္တယ္ အဲလိုဘဲ အျမဲတမ္းအိပ္ေနတယ္ သတိလည္ ရလိုက္မရလိုက္ပါဘဲ"
"ဘယ္နွစ္ရက္ရွိသြားျပီလည္ တစ္လေက်ာ္ျပီ"
သူ သူရဲ႕ဖခမည္းေတာ္ကိုျကည့္၍ စိတ္ထဲတြင္ ဝမ္း
နည္းသြားေတာ့သည္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ျကာ သူ
ဘုရင္ကို စိုက္ျကည့္၍ေနမိသည္ အထိန္ေတာ္
လည္ သူကိုဘာမွမေျပာဘဲ သူေဘးကေနရပ္
ျကည္ေနေတာ့သည္။ အခ်ိန္ေတာ္ျကာျကာ သူျငိမ္
သတ္ေနေတာ့သည္။ ဘုရင္က သတိမရေသးေခ်။
သူက
"အခု နန္းေတာ္မွ ဘယ္သူအုပ္ခ်ဳပ္ေနလဲ"
"ဦးရီးေတာ္"
"အကိုေတာ္နွင့္ ညီေတာ္တို့ေရာ"
"သူတို့ အေဆာင္မွာရွိမွွာပါ"
"နန္းေတာ္ကို သူတို့မထိန္းခ်ဳပ္ျကဘူးလား ဒီ
ေလာက္ အခ်ိန္ထိ သူတိုေတြ ဘာလုပ္ေနျကလဲ"
"မင္းသားျကီးက ဦးရီးေတာ္ေနာက္လိုက္လုပ္ေန
တယ္ ဦးရီေတာ္အမိန့္အတိုင္း နာခံေနတယ္"
"ဘာ အကိုယ္ေတာ္က ဦးရီးေတာ္ေနာက္လိုက္
အသုံးမက်လိုက္တာ ဒါဆို ညီေတာ္ရွန္ပင္းကာ
ေရာ ဘာလုပ္ေနလဲ"
"မင္းသားေလး ရွန္ပင္းက ထီးနန္းကိစၥ စိတ္မဝင္
စားဘူး အနုပညာဘဲစိတ္ဝင္စားတယ္ အားရင္
ပန္းခ်ီးဘဲ ဆြဲေနေလ့ရွိတယ္ နန္းတြင္းေရးကိုလုံး
ဝ စိတ္မဝင္စားဘူး မင္းသားေလး"
"ဘာ နန္းတြင္းေရးကို စိတ္မဝင္စားဘူး"
သူကို အထိန္ေတာ္ရဲ႕စကားေတြက စိတ္ပ်က္သြား
ေစေတာ့သည္။
"ဖခမည္းေတာ္ ဒီလိုျဖစ္ေနတာေတာင္ သုူတို့ေတြ
ကနန္းေတာ္နဲ မဆိုင္သလိုေနေနျကတယ္"
သူေတာ္ေတာ္ေဒါသ ထြက္သြားေတာ့သည္။
"ေတြ႕ျကေရာေပါ့ကြာ အသုံးမက်တဲ႔ ညီအကို
ေတြ "
သုူဘုရင့္ အိပ္ေဆာင္မွလွည့္ထြက္လိုက္သည္။ အထိန္ေတာ္က
"မင္းသားဘယ္သြားဖိုလဲ အခုဘဲျပန္လာတာ ခဏ
ေလာက္နားပါဦး"
"ရွန္ပင္းအေဆာင္ ေနာက္မွဘဲနားေတာ့မယ္ ညီ
ေတာ္နဲသြားေတြ႕မယ္"
သူအျပင္သို့ ထြက္လာေတာ့သည္။ စစ္သူျကီးက
"မင္းသား က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးကိုခြင့္ျပဳဦး အိမ္ခဏျပန္
လိုက္ဦးမယ္ ေအးေဆးမွျပန္လာခဲ႔မယ္"
"ေကာင္းပါျပီ စစ္သူျကီး ေနာက္မွ က်ြန္ေတာ္လာ
ခဲ႔ဦးမယ္ အခုေတာ့ရွင္းစရာေလးေတြရွိေသးတယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔မင္းသား အကူညီလိုရင္ေျပာပါ"
"ေကာင္းပါျပီ စစ္သူျကီး"
စစ္သူျကီးက သူကိုနူတ္ဆက္ျပီ သူေရွ႔မွထြက္သြား
လိုက္ေတာ့သည္။ သူလည္ ရန္ညီကိုနွင့္အတူ ရွန္
ပင္းေဆာင္သို့ လာခဲ႔ေတာ့သည္။ ရွန္ပင္းအေဆာင္
သို့ေရာက္ေတာ့ ရဲမတ္ေတြက သူကိုမည္သုူမွန္း
မသိျကသျဖင့္ တားျကေတာ့သည္။ သူတို့လည္
အားလုံးနွင့္တိုက္ခိုက္ျပီ အေဆာင္ထဲသို့ဝင္ခဲ႔ေတာ့
သည္။ စာျကည့္ေဆာင္၌ ရွန္ပင္းက ပန္းခ်ီးဆြဲေန
လ်ွက္ရွိသည္။ သူတို့ဝင္လာျပီ သူညီေတာ္၏ ေအး
ေဆးစြာ ပန္းခ်ီးဆြဲေနပုံကိုျကည့္၍ ေဒါသထြက္ကာ
ညီေတာ္ စားပြဲေပၚ စာအုပ္ေတြကို လက္ျဖင့္တြန္း
ထုတ္ျပီ ရွန္ပင္းဆြဲေနသည္ ပန္းခ်ီးကားကို ယူ
၍ျဖဲပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ရွန္ပင္းက သူကိုျကည့္
၍ အံအားသင့္သြားကာ
"ေမာင္မင္း ဘယ္သူလဲ ဘာလိုအခုလိုလုပ္တာလဲ"
သူက ရွန္ပင္း အက်ီ ၤကိုဆြဲ၍ ထိုးလိုက္သည္။ ရွန္
ပင္းလည္ ျကမ္းျပင္ေပၚသို့ ထိုးခံထိသျဖင့္ လဲက်
သြားေတာ့သည္။ သူက ရရာ စကၠဴအလိမ္တစ္ခု
ကို ယူ၍ သူညီေတာ္အား ရိုက္နွက္ေလေတာ့
သည္။ ရွန္ပင္းလည္ ရုတ္တရပ္ ဘာေျကာင့္မသိ
ဘယ္သူ ဘယ္ဝါကလာရိုက္ေနမွန္းမသိသျဖင့္
ေဒါသထြက္ ေအာ္၍ ရဲမတ္ေတြကိုမကူညီေတာင္း
ေတာ့သည္။
"အေစာင့္ေတြ လာခဲ႔စမ္း လာခဲ႔ျကစမ္း သူကိုလာ
ဖမ္းျကစမ္း"
ရဲ႕မတ္ေလးေယာက္ေလာက္က ေျပးဝင္လာျကျပီ
သူကရဲမတ္ေတြကို
"တစ္ေယာက္မွမလာနဲ အကုန္ရိုက္သတ္ပစ္လိုက္
မယ္ အသုံးမက်တဲ႔ ညီေတာ္ ရဲ႕အေစာင့္ေတြ မင္း
တို့ သခင္လည္ အသုံမက်သလို မင္းတို့လဲအသုံး
မက်ဘူး"
"ဒီမွာ ေမာင္မင္းက က်ဳပ္ကိုရိုက္ေနေအာင္ ေမာင္
မင္းက ဘယ္သူလဲ က်ဳပ္လို မင္းသားကို လာရိုက္
ရေအာင္ ေမာင္မင္းအသက္ေပါေနလား"
"ဘာ မင္းကမ်ား  ထပ္ရိုက္ရင္ေသဦးမယ္ ရန္က်ိ ရန္ရွမ္း"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသားေလး"
"ရွန္ပင္းကို ျကိုးတုတ္လိုက္ျက"
ရဲမတ္ေတြကလည္ ေျကာက္လန့္ေနျကသည္။
သူက ရဲမတ္ေတြကို သူရဲ႕မင္းသားေက်ာက္စိမ္း
တံဆိပ္ကို ထုပ္၍
"အမိန့္နာခံျကစမ္း"
ရဲမတ္ေတြလည္ အမိန့္ျပာကိုေတြ ေျကာက္လန့္ျပီ
ဦးညႊတ္ျကေတာ့သည္။
"မင္းသားက်န္မင္းကို အရုိေသေပးပါတယ္"
"ေကာင္းျပီ မင္းသားရွန္ပင္းကို အခ်ဳပ္ထဲထည့္
ထားလိုက္ ငါအမိန့္မရဘဲ အခ်ဳပ္ထဲကမထြက္
ေစနဲ"
ရွန္ပင္းလည္အံျသသြားေတာ့သည္။
"အကိုေတာ္………အကိုယ္ေတာ္က်န္မင္းလား"
သူရွန္ပင္းဘက္လွည့္လာျပီ
"ညီေတာ္ ကိုယ္အျပစ္ကိုယ္သိတယ္မွတ္လား ငါ
ဘာလုပ္သင့္လည္ဆိုတာ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ စဥ္းစား
ပါ အခ်ိန္တပတ္ေပးမယ္ ငါကို အေျဖတစ္ခုခုကို အသင့္ေလ်ွာဆုံးအေျဖေပးပါ"
ရွန္ပင္းမ်က္ရည္ဝဲလာျပီ ျပဳံးလာသည္။
"သိပါတယ္ အကိုေတာ္ အကိုေတာ္လာျပီဆိုေတာ္
ညီေတာ္ နန္းတြင္းကို စိတ္ခ်ပါျပီ အကိုေတာ္ျကိုက္
တဲ႔ အျပစ္ေပးပါ ခံယူပါမယ္ အကိုေတာ္ အမိန့္
အတိုင္းေနပါ့မယ္ ညီေတာ္ကို ထပ္ရိုက္ပါ အကို
ေတာ္ အကိုေတာ္ေျပာတာမွန္ပါတယ္ ညီေတာ္က
အသုံးမက်တဲ ညီေတာ္ပါ အျပစ္ေပးပါ"
"ေကာင္းျပီ ငါဘာအရင္လုပ္သင့္လည္ စဥ္းစား
လိုက္ဦးမယ္ ညီေတာ္အခုေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲမွ သြား
ေနလိုက္ဦး ငါစိတ္ေျပမွ လြတ္ေပးမယ္ အကိုေတာ္
ေရာ ညီေတာ္ ေရာ ရွိေနပါလ်ွက္နဲ နန္းေတာ္ျကီး
တစ္ခုလုံး အခုလိုျဖစ္ေစခဲ႔တယ္ ခမည္းေတာ္အိပ္
ယာထဲ လဲေနတာေတာင္ စိတ္မပူဘဲ ညီေတာ္က
ေအးေဆးေနေနနိုင္တယ္ ငါခြင့္မလြတ္နိုင္ဘူး"
"ညီေတာ္ အသုံးမက်ပါဘူး အကိုေတာ္ ဦးရီးေတာ္
ကို မေက်ာ္လြန္နိုင္ခဲ႔ဘူး ဦးရီးေတာ္ကိုရင္ဆိုင္ဖို့
ညီေတာ္မွာ အာဏာမရွိဘူး အစြမ္းအစမရွိခဲ႔ဘူး"
"ေစာင့္ျကည့္ေန တစ္ပတ္အတြင္း ငါ ဦးရီေတာ္ အမိန့္ကို ဆန့္က်င္ျပမယ္ အခု ညီေတာ္အျပစ္ကိုခံ
ယူလိုက္ဦး ငါ ညီေတာ္ရဲ႕အခုပုံစံကို စိတ္ဆိုးမိ
တယ္"
"အကိုေတာ္သေဘာပါဘဲ နားခံပါ့မယ္အရမ္း
ဝမ္းသာတယ္ အကိုေတာ္ ျပန္ေရာက္လာတာ"
"ေနာက္မွစကား ေအးေဆးေျပာျကတာေပါ့ ငါအမိန့္မရဘဲ ရွန္ပင္းကိုဘယ္သူမွေတြ႕ခြင့္
မရွိဘူးျကားလား ေသခ်ာေစာင့္ျကပ္ျကပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔"
ရဲမတ္ေတြကို ျပတ္သားတဲ႔အမိန့္ျဖင့္ ညီေတာ္ရွန္
ပင္းကို အခ်ဳပ္ခန္းသို့ ပို့ေဆာင္လိုက္ေတာ့သည္။
ရန္ညီေနာင္လည္ သူကိုျကည့္၍ ပို၍ေလးစားသြား
ေတာ့သည္။ သူရဲမတ္အေယာက္ နွစ္ဆယ္
ေလာက္ ကိုေခၚယူကာ ဘုရင့္နန္းေဆာင္သို့ ျပန္
လာေတာ့သည္။ သူက ဘုရင့္နန္းေဆာင္၌ ရဲမတ္ အေစာင့္အျဖစ္ ေခၚခဲ႔ေတာ့သည္။အထိန္ေတာ္
"မင္းသားေလး ရဲမတ္ေတြကဘာလုပ္ဖို့လဲ"
"ဘုရင့္နန္းေဆာင္ကို ကာကြယ္ရမယ္"
"မလြယ္ဘူးမင္းသားေလး ဦးရီးေတာ္က ဘုရင့္နန္း
ေဆာင္  ကိုရဲမတ္မထားထားခိုင္းဘူး"
"ဦးရီူေတာ္က မထားေပ့မယ္ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့
ထားမယ္အထိန္ေတာ္ ဦးရီေတာ္မထားခိုင္းတာက
ဘုရင့္ အေဆာင္ဟာ ဘာမွအသုံးမဝင္ဘူးလို သူ
ျပခ်င္တာ ဒါေျကာင့္ ဘယ္သူသတ္သတ္ သတ္လို
ရတယ္ ဘုရင္ဆိုတာ ဘာမွအသုံးမဝင္ဘူးလိုေျပာ
ခ်င္တာေလ က်ြန္ေတာ္လည္ ဦးရီေတာ္ကိုျပန္ျပရ
မယ္ ဘုရင့္အေဆာင္ဆိုတာ ဦးရီေတာ္ေတာင္ က်ြန္ေတာ္ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ဝင္ခြင့္မရွိေစရဘူး
ဒါေျကာင့္ ဘယ္သူကမွမဝင္နိုင္ေအာင္ ဆန့္က်င့္
ရမယ္ အထိန္ေတာ္"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါမင္းသားေလး မင္းသားေလးသေဘာပါ
ဘဲ"
သူေခၚလာေသာ ရဲမတ္အေယာက္နွစ္ဆယ္ကို
ညီညီေလး ရပ္ေစျပီ
"ငါကိုယ္ေတာ္ ရဲမတ္ေတာ္ေတြကို ေျပာစရာရွိ
တယ္ ဘုရင္ဆိုတာ ရဲမတ္ေတြ အတြက္ဘယ္လို
ခံယူထားသလဲ"
"ဘုရားတစ္ဆူပါ မင္းသားေလး"
ရဲမတ္ေတြက ညီညီညာညာေျဖျကေတာ့သည္။
"ေကာင္းျပီ ဒါဆို ဘုရင္တစ္ခုခုမျဖစ္ေအာင္ ဘာ
လုပ္ရမလဲ"
"ကာကြယ္ေပးရမယ္ မင္းသား"
"ဘယ္လိုကာကြယ္ေပးရမလဲ"
"လိုအပ္ရင္အသက္ပါစြန့္ျပီ ကာကြယ္ေပးရပါမယ္"
"ဒါဆို ဘုရင္ထက္အေရး့ျကီးတာ ေလာကမွဘာရွိ
လဲ"
"ဘာမွမရွိပါဘူး မင္းသား"
"ဒါဆိုဘုရင့္ထက္ပိုျပီ ေျကာက္ရမယ္သူေရာ ရွိျက
လား ရဲမတ္တို့"
အားလုံးတိတ္ဆိတ္သြားျကေတာ့သည္။သူတို့ေတြ
တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ ျကည့္ကာျငိမ္
သတ္သြားျကေတာ့သည္။ သူက
"ရန္က်ိ ရန္ရွမ္း"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသားေလး"
"မင္းတိုမွ ငါထပ္ေျကာက္ရမယ္လူရွိလား"
"မရွိပါဘူး မင္းသား တစ္ျခားလူကအမိန့္လာေပး
ရင္ အေသခံျပီ မင္းသားေလးကို ကာကြယ္ေပးပါ
မယ္ မင္းသား မင္းသားသာလ်ွင္ က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးတို့
ရဲ႕သခင္ပါ"
"ရဲမတ္ေတာ္တို့ျကားတယ္ေနာ္ ငါကိုယ္ေတာ္က သစၥာမရွိတဲ႔ လူကိုမေခၚခ်င္ဘူး ဒါေျကာင့္ စဥ္းစား
ပါ ဘုရင့္ထက္ေလးစားျပီ ေျကာက္ရမယ့္သုူရွိ
ထြက္သြားပါ အတင္းမတိုက္တြန္းဘူး ဘုရင္သာ
လ်ွင္အေရးျကီးဆုံးလို ထင္ရင္ ဘုရင္အေစာင့္
အျဖင့္ ေနျကျပီ ဘုရင္ကိုကာကြယ္ျကပါ ကယ္အခု
စျပီ ဘုရင္ကိုမကာကြယ္နိုင္တဲ႔လူထြက္သြားျကပါ"
ရဲမတ္ေတြ မင္းသားစကားဆုံးတာနဲ ရဲမတ္တစ္
ေယာက္ျပီ တစ္ေယာက္စတင္ ထြက္သြားျကေတာ့
သည္။ မင္းသားေလးေရွ႕ကေန တစ္ေယာက္ျပီ
တစ္ေယာက္ ထြက္သြားးျကေတာ့သည္။
ေနာက္ဆုံးလူ ခုနွစ္ေယာက္သာ က်န္ရစ္လာ
ေတာ့သည္။ ထိုရဲမတ္ခုနွစ္ေယာက္ဟာ ထြက္မ
သြားဘဲ ျငိမ္သက္ေနလ်ွက္ရွိေတာ့သည္။ သူက
"မင္းတိုေတြကေရာ ထြက္မသြားျကေတာ့ဘူးလား"
"ဟုတ္ကဲ႔မင္းသား ဘုရင့္ကို မသတ္ေပးျပီကာ
ကြယ္ပါမယ္ မင္းသား"
"ေကာင္းျပီ ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ အမိန့္ကိုနာခံေပးျက
တဲ့ ရဲမတ္တို့ကို ငါကလည္ ရဲမတ္တို့ရဲ႕အသက္ကို
ကာကြယ္ေပးမယ္ အခုခ်ိန္ကစျပီ မင္းတို့ရဲ႕အေရွ႕
မွာ ငါကိုယ္ေတာ္ရွိတယ္ ကယ္ေနရာယူျကပါ ရန္
က်ိ ငါအကူညီေတာင္းစရာရွိတယ္ ဒီရဲမတ္ ခုနွစ္
ေယာက္ကို မင္းဦးေဆာင္ပါ ငါအမိန့္မရဘဲနဲ ဘုရင့္ကို ဘယ္သူကမွေတြ႕ခြင့္မရွိဘူး ျကားလား"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသားေလး မင္းသေလးအမိန့္
အတိုင္းပါဘဲ"
"ကယ္ေနရာယူေတာ့ ဘုရင့္ကိုေစာင့္ေလ်ွာက္ဖို့
ငါ မင္းကို ပထမဦးဆုံးတာဝန္ေပးတယ္"
"အသက္ေပး၍ ကာကြယ္ပါ့မယ္ မင္းသားေလး"
"ေကာင္းျပီ ကယ္ေနရာယူျကေတာ့"
ရန္က်ိနွင့္ရဲမတ္ခုနွစ္ေယာက္ဟာ ဘုရင့္အေဆာင္
ကိုေစာင့္ေလ်ွာက္ရန္ေနရာ ယူျကေတာ့သည္။
သူက
"အထိန္ေတာ္"
"ေျပာပါ မင္းသားေလး"
"သမားေတာ္ သြားေခၚပါ ဘုရင့္ကို အနီးကပ္
ေစာင့္ေလ်ွာက္နိုင္ေအာင္ ဘုရင့္နန္းေဆာင္အ
တြင္ေခၚထားပါ "
"ေကာင္းပါျပီ မင္းသားေလး'
သူလည္ အားလုံးကို ေနရာခ် စီမံျပီ သူအေဆာင္
ဆီသို့ ျပန္လာနားေတာ့သည္။ သုူနွင့္အတူရန္ရွမ္း
က သူကိုေစာင့္ေလ်ွာက္ရန္ သူအေဆာင္သို့ လိုက္
လာေတာ့သည္။ သူလည္ ရန္ရွမ္းကို သူလက္
ေအာက္ငယ္သားလို သေဘာမထားဘဲ သူနွင့္ ညီ
အကိုသေဘာ ထား၍ေနေစလိုေတာ့သည္။ သူ
အတြက္ ဦးရီးေတာ္ကိုတိုက္ခိုက္ဖို့ စတင္ရေတာ့
သည္။

အပိုင္း(14)ျပီး၏စာဖတ္သူမ်ားေလးစားလ်ွက္
                                  စာေရးသူ…လင္းသုခ




ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
                       အပိုင္း(15)
ေနေရာင္က သူမမ်က္နွာေပၚသို့ တေျဖးေျဖးက်
ေရာက္လာေတာ့သည္။ သူမလည္ ေန၏အပူ
အလင္းေရာင္ေျကာင့္ သတိေမ့ေနရာမွ သတိရ
လာသည္။ ေျမေပၚ၌လဲေနရာမွ ထထိုင္လိုက္ျပီ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာလိုက္သည္။
"ဟင္ ငါဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ ဒါက ဘယ္ေနရာ
လဲ"
သူမထိုင္ရာမွ အားယူ၍ ထရပ္လိုက္သည္။ ဘုရား
ေက်ာင္းပ်က္ကို ျမင္မွ သူမသတိရျပန္ရသြား
သည္။
"ညက ငါ…………ဘာျဖစ္သြားတာလဲ ဟို……
ဘီလူးမေရာေသျပီလားးအားးးး"
သူမေခါင္းက ကိုက္လာသျဖင့္ ေအာ္မိသည္။
"ငါ ဒီေနရာက အျမန္သြားမွျဖစ္မယ္ ငါကိုလူေတြ
ေတြ႕လိုမျဖစ္ဘူး မျဖစ္ဘူးျမန္ျမန္သြားရမယ္"
သူမ အုတ္နံရံအနားသို့လာခဲ႔ေတာ့သည္။အနားသို့
ေရာက္ေတာ့ အုတ္နံရံကို ကိုယ္ေဖာ႔ကာ ေက်ာ္၍
အျပင္သို့ ေက်ာ္ထြက္လိုက္သည္။အျပင္သို့ေရာက္
ေတာ့မွ သူမမထင္မွတ္ထားေသာ
"ဟင္………"
"ေမာ့ရန္"
ရြာသားေတြနဲ႕ သူ၏ဖခင္ျဖစ္သူ မူရမ္သို့ ေရာက္
လာက သူမကိုေတြ႕သြားေတာ့သည္။ သူမလည္
လန့္သြားကာ ဘာေျပာရမယ္မွန္းမသိေတာ့ပါ။ေစာ္
ဘြား မူရမ္က
"သမီးဘယ္လို ေရာက္ေနတာလဲဒီကို"
ရြာသားတစ္ေယာက္က
"'လူသတ္ သူရဲခံမိျပီေဟ့ မိစာၧမေမာ့ရန္ဘဲ "
က်န္တဲ႔ရြာသားေတြကပါ
"ေမာ့ရန္လူသတ္ျပီ ေမာ့ရန္လူသတ္ေနျပီ ေျပးေျပးးး"
ေအာ္ဟစ္ကာ သူမကိုေျကာက္၍ ထြက္ေျပးျက
ေတာ့သည္။မူရမ္ကသူမကို မယုံျကည့္နိုင္တဲ႔မ်က္
ဝန္းျဖင့္ျကည့္ေနမိေတာ့သည္။ သူမက
"မဟုတ္ဘူးအေဖ သမီးမသတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး သမီးလူမသတ္ဘူး"
သူမေျကာက္ရြံ႕သြားသည္။
"ဒါဆိုဘာလို ဒီကထြက္လာတာလဲ"
"ဟို……ဒီထဲမွာ ဘီလူးမ ရွိေနတယ္ အေဖ"
"ဘီလူးမ ဘယ္ကဘီလူးမလဲ ေမာ့ရန္ အခုသမီး
ကိုဘဲေတြ႕တယ္"
"ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာ စစ္သူျကီးက ရုပ္ထု ျကိုးနဲ
ဖမ္းထား တဲ႔ ေျမ ထဲကဘီလူးမပါ အေဖ"
"အခုရွိေသးလား သမီးကေရာ ဘာလိုဘာမွမျဖစ္
တာလဲ"
"မရွိေတာ့ဘူးအေဖ သူ ေသျပီထင္တယ္"
"ဘယ္သူသတ္လိုက္လဲ ေမာ့ရန္ သမီးလား"
"ဟုတ္တယ္ အေဖ"
သူမေခါင္းေလး ျငိမ့္၍ မူရမ္ကိုေျပာလိုက္သည္။
"သမီးလိုက္ခဲ႔ အခုရြာသားေတြက သမီးကိုလူသတ္
ေနတယ္လို ထင္ေနျကျပီ အျပင္ထြက္လို မျဖစ္
ေတာ့ဘူး လာ ျပန္ရေအာင္"
မူရမ္က သူမလက္ကိုဆြဲ၍ ထိုေနရာျမန္ျမန္သြား
ဟန္ျပဳလိုက္ေတာ့သည္။ သူမလည္ ဘာမွဆက္
မေျပာ ေတာ့ဘဲ မူရမ္ေနာက္သို့ အိမ္ျပန္ရန္လိုက္
ခဲ႔ေတာ့ သည္။
   နန္းေတာ္တြင္းသို့ ဒီေန့လည္တြင္ ညီလာခံရွိ
သျဖင့္ နန္းေတာ္ထဲသို့ေရာက္သည္။ ညီလာခံက
မစေသးသျဖင့္ ဘုရင့္နန္းေဆာင္သို့လာ၍ ညီ
ေတာ္မင္းျကီးကို ျကည့္ရန္ေတြးလိုက္သည္။ သူနွင့္
သူေနာက္လိုက္ သတ္ေတာ္ေစာင့္ ဆယ္ေယာက္ခံ
ပါလာသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ သိုင္းပညာက်ြမ္းက်င္
သူမ်ားျဖစ္ျကသည္။ ေမွာ္ဆရာေလာ့ရင္းလည္ ပါ
လာေတာ့သည္။ နန္းေတာ္ကို သူျကည့္၍ အရင္အ
ေျခေနမဟုတ္တာကို သူသတိထားလိုက္မိသည္။
"ေလာ့ရင္း"
"အမိန့္ရွိပါ ဦးရီေတာ္"
"နန္းေတာ္က တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသလိုဘဲ ငါစိတ္ထဲ
ထင္လို့လားေလာ့ရင္း"
"မဟုတ္ပါဘူး ဦးရီေတာ္ ေျပာင္းလဲေနပါတယ္"
"ဒီလိုနန္းေတာ္ တစ္ခုလုံးေျပာင္းလဲေအာင္ ဘယ္
သူကလုပ္နိုင္လိုလဲ မင္းသားရွန္းပင္းလား သူက
နန္းတြင္းေရးမွ စိတ္မဝင္းစားတာ သူကိုလုပ္ပိုင္
ခြင့္ အာဏာေတြ ငါကိုယ္ေတာ္မေပးထားပါဘူး"
ေလာ့ရင္းက
"မင္းသားျကီးေရာ မျဖစ္နိုင္ဘူးလား"
"ငါစစ္ေျမျပင္ကို ပို့ထားတာ မင္းသားျကီးမျဖစ္နိုင္
ဘူး မိဖုရားေတြလည္ ဒီလိုနန္းေတာ္ျကီးတစ္ခုလုံး
ကို မထိန္းခ်ဳပ္ရဲဘူး ဘယ္သူျဖစ္မလဲ မင္းသားရွန္
ပင္းဘဲလား ဒါမွမဟုတ္ ညီေတာ္မင္းျကီးသတိရ
လာျပီလား"
သူေတြးေနတုန္းမွာဘဲ အခိုင္းေစနွစ္ေယာက္က ျဖတ္ ေလ်ွာက္လာျကသည္။ ဦးရီေတာ္က
"ရပ္စမ္း"
အခိုင္းေစမ်ားလည္ သူကိုေျကာက္ရြံကာ ရပ္တန့္
သြားျက သည္။ သူက အခိုင္းေစေတြအနားသို့ကပ္
လာျပီ
"မင္းသား ရွန္းပင္အခုဘယ္မွာလဲသိျကလား"
"မသိပါဘူး ဦးရီးေတာ္"
ေျကာက္ရြံ႕ကာျပန္၍ေျဖျကေတာ့သည္။
"မင္းျကီးေရာ သတိျပန္ရျပီလား"
"မရေသးပါဘူး ဦးရီေတာ္"
"ရျပီ သြားျကေတာ့"
"ဟုတ္ကဲ႔"
အခိုင္းေစမ်ား ဦးရီေတာ္ကို အရုိေသေပးျပီ သူတို့
လိုရာ လမ္းကိုသြားျကလိုက္ေတာ့သည္။
"ငါတို့ မင္းျကီးေဆာင္ကိုသြားျကည့္ျကတာေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ႔ ဦးရီေတာ္ တစ္ခုခုေတာ့ျဖစ္ေနျပီ
ထင္တယ္"
သူရဲ႕ ေနာက္လိုက္မ်ားနွင့္အတူ မင္းျကီးအေဆာင္
ေတာ္သို့ လာခဲ႔ျကေတာ့သည္။ အေဆာင္ေတာ္သို့
ေရာက္ေတာ့ အေစာင့္ရဲမတ္ေတြကိုေတြ႕ရေတာ့
သည္။
"ဘယ္သူက မင္းျကီးအေဆာင္မွာ အေစာင့္လာခ်
ထားရဲတာလဲ"
ဦးရီေတာ္ သူအမိန့္ကိုဆန့္က်င့္ထားတာကို ေတြ႕ရ
သျဖင့္ ေဒါသထြက္သြားသည္။ အေဆာင္ထဲသို့ ဝင္
ရန္ျပဳလိုက္ခ်ိန္ အေရွ႕ရဲမတ္နွစ္ေယာက္ က သူကို
ပိတ္၍
"ဝင္လို့ မရပါဘူး ဦးရီေတာ္"
"ဘာေျပာတယ္ ငါဝင္လိုမရဘူး ငါအမိန့္ကိုဘယ္
ဆန့္က်င္ရဲတာလဲ ေသခ်င္လိုလား မင္းတို့ေတြ"
ရန္က်ိက ေနာက္မွေရွ႕သို့ ထြက္လာျပီ
"ဘယ္သူမွန္းေတာ့မသိပါဘူး က်ြန္ေတာ္တို့ မင္းသားေလး အမိန့္နဲ ေစာင့္ေနျကတာပါ မင္း
သားေလးက သူအမိန့္မရွိဘဲ ဘယ္သူကိုမွေပးမဝင္
ရဘူးလို ေျပာလိုပါ ခြင့္လြတ္ပါ အထဲကိုဝင္ခ်င္ရင္
ေတာ့ မင္းသားေလး ခြင့္ျပဳမွရပါလိမ့္မယ္"
"ဘာ… ေမာင္မင္းကဘယ္သူလဲ ေမာင္မင္းကို  နန္းေတာ္မွာ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးဘူး"
"ဟုတ္ပါတယ္ က်ြန္ေတာ္က မင္းသားေလးရဲ႕ သတ္ေတာ္ေစာင့္ ရန္က်ိပါ"
"ဘာ ဘယ္မင္းသားလဲ ဘယ္မင္းသားက ငါလိုဦး
ရီေတာ္ အမိန့္ကို ဆန့္က်င္ရဲတာလဲ သက္ဆိုး
မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူးထင္တယ္ မင္းတို့ဖယ္မွာလား
မဖယ္ဘူးလား "
"မင္းသားေလးအမိန့္ရမွ ဖယ္ေပးပါမယ္"
"ေကာင္းျပီေလ"
ဦးရီေတာ္ေဒါသအရမ္း ထြက္လာေတာ့သည္။
အေနာက္သို့ သူသုံးလွမ္းျပန္ဆုတ္ျပီ သူရဲ႕သတ္
ေတာ္ေစာင့္ေတြကို လက္ျပကာ တိုက္ေစေတာ့
သည္။ ရန္က်ိက ျပဳံးျပီ
"အျပစ္ျပဳမိျပီ ဦးရီေတာ္"
ဦးရီေတာ္လည္ ျပဳံးကာျဖင့္
"မင္းရဲ႕ေမာက္မာမူဟာ မင္းသခင္ကိုကာကြယ္တာ
မဟုတ္ဘူး သတ္လိုက္တာပါ"
ဟိုဘက္က နွစ္ေယာက္ခ်င္းဆီျဖင့္ ရန္က်ိတစ္
ေယာက္တည္း တိုက္ခိုက္ေစသည္။ ရန္က်ိက အလြယ္တကူ ထိုနွစ္ေယာက္ကို တိုက္ခိုက္လိုက္
ေတာ့သည္။ ဦးရီေတာ္က ဒီကေလးမဆိုးဘူး တိုက္
ရည္ ခိုက္ရည္ ေကာင္းသားဘဲဟု သူေတြးလိုက္ျပီ
ေနာက္နွစ္ေယာက္ကို ေစလြတ္လိုက္ျပန္သည္။ ရန္က်ိလည္ အလြယ္တကူ တိုက္ခိုက္လိုက္ျပန္
သည္။ ဦးရီေတာ္က အံျသကာ
"မင္းဘယ္သူလဲ ေမာင္မင္းဘယ္သူ သတ္ေတာ္
ေစာင့္လဲ ဘယ္ကလာတာလဲ"
"မင္းသားေလး က်န္မင္းရဲ႕ သတ္ေတာ္ေစာင့္ပါ
နွင္းေတာင္ကလာတာ မင္းသားေလးက သူအမိန့္
မပါဘဲ ဘယ္သူကိုမွ မင္းျကီးေဆာင္ထဲ ေပးမဝင္ရ
ဘူးလိုမွာထားလို ဝင္ခ်င္ရင္မင္းသား အမိန့္ယူခဲ႔ပါ
ဦးရီေတာ္ က်ြန္ေတာ္က ဆရာဝုရဲ႕ တပည့္ပါ မင္း
သားေလးစကားကို က်ြန္ေတာ္ အသတ္နဲကာ ကြယ္ရပါလိမ့္မယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ဘာ မင္းသားက်န္မင္း သူျပန္ေရာက္ေနျပီလား"
"ဟုတ္ကဲ႔ စစ္သူျကီးလာျပန္ေခၚလို က်ြန္ေတာ္မ်ိဳး
တို့အတူတူျပန္လာပါျပီ ဒီမနက္ဘဲေရာက္ပါတယ္"
"ေကာင္းျပီေလ ငါက အမိန့္ကို ယူလာျပမယ္ မင္း
သခင္ကဘဲ စြမ္းသလား ငါကဘဲစြမ္းသလားဆို
တာ သြားျကစို့ က်န္မင္းးးးးးေတာက္!"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ ေစာင့္ေနပါမယ့္ ဦးရီေတာ္"
ရန္က်ိရဲ႕အမူအယာေတြေျကာင့္ ေဒါသထြက္သြား
ေပ့မယ္ မင္းသားက်န္မင္းက အလြယ္တကူ ကိုင္
တြယ္၍မရေသာ သူျဖစ္သည္။ ရန္က်ိဟာဆရာ
ဝုရဲ႕ တပည့္ျဖစ္တာေျကာင့္ သိုင္းပညာေတာ္ လိမ့္
မည္။ေတာ္ယုံရင္ဆိုင္၍မရနိုင္။ ဒါေျကာင့္မဝင္ ေတာ့ညီလာခံသို့ တန္၍လာလိုက္ေတာ့သည္။
   မူရမ္ဟာ ရြာသားေတြက ေမာ့ရန္ကိုသတ္ခိုင္း
ေနျကသျဖင့္ အေဆာင္ထဲတြင္ ခ်ဳပ္ထားလိုက္ရ
ေတာ့သည္။ ေမာ့ရန္ကမလိမ္တတ္ မညာတတ္ သူမသတ္ရင္ မသတ္ဘူးဟုေျပာတတ္သည္။ ဒါကို
ရြာသားေတြကလက္မခံျကေခ်။ ေမာ့ရန္ကို သာ
သတ္ခိုင္းေနျကေတာ့သည္။ နွင္းေတာင္းမွ ခိုျဖင့္
စာျပန္ေရာက္လာသည္။ ကိုရင္ျကီးက ေရး၍ ပို့လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္ဝုက ကြယ္လြန္
သြားျပီဟုသိရသည္။ မင္းသားေလးက်န္မင္းက နန္းေတာ္ ျပန္သြားျပီျဖစ္သျဖင့္ အကူအညီေတာင္း
ရန္ ခက္ခဲသြားေတာ့သည္။ ဒီအတိုင္း ထားရင္
လည္ ေမာ့ရန္ကိုျကာရွည္ ခ်ဳပ္ေနွာင္းထားလိုမျဖစ္
ပါ အေျခအေနကပို၍ဆိုးနိုင္ေတာ့သည္။ ဒါေျကာင့္ နန္းေတာ္သို့ ခရီးနွင္၍ မင္းသားကို နန္းေတာ္မွသူ
ပင့္ဖိတ္ရန္ေတြးလိုက္ေတာ့သည္။ ဒါေျကာင့္ အခ်ိန္ မဆိုင္းေတာ့ဘဲ မင္းသားရွိရာ ေနျပည္ေတာ္
သို့ရဲမတ္အနည္းငယ္ေခၚ၍ ထြက္လာခဲ႔ေတာ့
သည္။
     ညီလာခံတြင္ အမတ္ေတြအစုံအညီတတ္
ေရာက္လိုေနေတာ့သည္။ သူက ဘုရင့္ပုလႅင္တြင္
ထိုင္လ်ွက္ရွိသည္။ သူေဘးတြင္ ရန္ရွမ္းကရပ္ေန
လ်ွက္ရွိသည္။ သူကိုျကည့္၍ အမတ္ေတြက သူကို ဘယ္သူ ဘယ္ဝါမွန္း မသိျကသျဖင့္ အံျသကာ တီးတိုး၍ အတင္းေျပာဆိုေနျကေတာ့သည္။ ခဏျကာ ဦးရီးကေရာက္လာေတာ့သည္။သူကဦးရီ
ေတာ္ ေရာက္လာသည္။ ဦးရီေတာ္ဝင္လာကို
ျကည့္၍ ျပဳံးလိုက္သည္။ ဦးရီေတာ္ေတာ္လည္ သူ ကိုလွမ္း၍ ပုလႅင္ထက္မွ ျပဳံး၍ျကည့္ေနေသာ သူ
ကို က်န္မင္းမွန္းသိေပ့မယ္ ငယ္ရုပ္ကို ေတာ္ေတာ္
ျပန္ေဖာ္ရေတာ့သည္။ ဘုရင့္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရဲရင့္
ထဲ အျပဳံးကိုေတြ႕ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ သူေဒါသက
မာန္အျဖစ္ ျပဳံးကာ
"ဘုရင့္မင္းျမတ္ရဲ႕ပုလႅင္ေပၚမွ ထိုင္ေနတာဆို
ေတာ့ ဘယ္သူမ်ားလဲ"
သူက ျပဳံလ်ွက္
"ပုလႅင္ေပၚမွ ထိုင္ရဲတယ္ဆိုေတာ့ ဦးရီေတာ္ထက္
ရာထူးျကီးလိုေပါ့ ဦးရီေတာ္ မဟုတ္ဘူးလား"
"ဟားးးးးးဟားးးးးးဟားးးးးးငါကိုယ္ေတာ္ထက္ရာ
ထူးျကီးရေအာင္ ဘုရင့္မျဖစ္ေသးဘူး မင္းသား "
"က်ဳပ္က ေနာင္အနာဂတ္ရဲ႕ ဘုရင္ဘဲေလ ထီးနန္း
လည္ က်ဳပ္ကို ဖခမည္းေတာ္က လႊဲထားေပးျပီ
သားပါ အိမ္ေ့ရွမင္းသားက ဦးရီေတာ္ထက္ ရာထူး
မျကီးေပ့ဘူးလား ဦးရီေတာ္"
"ဟားးးးးးဟားးးးး မင္းသားဟာ မင္းသားဘဲေလ လက္ရွိဘုရင္က အာဏာမွမရွိတာ ဘုရင့္တံဆိတ္
ေတာ္က ငါကိုယ္ေတာ္မွာေလ ငါအမိန့္ဟာ လက္
ရွိဘုရင္ အာဏာပိုရွိတယ္ မင္းသားက်န္မင္း ေနရာ
ယူတာမွားေနတယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္အထင္ျကီး
လြန္းေနျပီ လူဆိုတာကိုယ့္အႏၲရာယ္ကို ကိုယ္
မျမင္တတ္တာ လူေတာ္မဟုတ္ဘူး လူမိုက္ပါ မင္း
သားက်န္မင္း ေျပာေနဖို သိပ္မလိုဘူးထင္ပါတယ္"
အမတ္ေတြက အံျသကာတစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္
ျဖင့္ တီးတိုးကာ
"သူက မင္းသားက်န္မင္းလား ျပည္ဖ်က္မယ္ မင္း
သားေပါ့ သူကို တရားက်င့္ခိုင္းထားတာမဟုတ္ဘူး
လား"
"ဘယ္ကလာ ျပည္ဖ်က္မင္းသားလည္ မင္းျကီးက
မင္းသား က်န္မင္းဇာတာကို လိမ္ေဟာထားတာ
ေနာင္အနာဂါတ္မင္းျကီးဟာ မင္းသားက်န္မင္းဘဲ"
"ေဟ့ ဟုတ္လား ဒါဆို မင္းသားအခုဘာလုပ္ေန
တာလဲ ေသခ်င္လိုလား ဦးရီေတာ္ကို အာခံေန
တာ"
"ေစာင့္ျကည့္ပါဦး မင္းသားမွ အေျကာင္းရွိလိုေန
မွာေပါ့"
အမတ္ေတြလည္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ဆီ ေျပာဆိုေနျကေတာ့သည္။ သူက
"ဟားးးးးးဟားးးး ဦးရီေတာ္ ဦးရီေတာ္"
သူရီ၍ ပုလႅင္ေပၚကေန ထိုင္ေနရာမွ ထလိုက္ကာ
ေအာက္သို့ လက္ေလးေနာက္ပစ္ကာ ဆင္းလာ
ေတာ့သည္။ ေနာက္မွရန္ရွမ္းကပါလိုက္၍ ဆင္း
လာေတာ့သည္။သူက ဦးရီေတာ္နွင့္မ်က္နွာခ်င္း
ဆိုင္ရပ္လိုက္ျပီ ဦးရီေတာ္ကို ကိုစိုက္ျကည့္ကာ
သူလက္ဖတ္ကိုေျမာက္၍ အမတ္ေတြကို
"အမိန္အာဏာဟာ ဦးရီေတာ္လက္ထဲမွာမဟုတ္
ဘူးက်ြန္ေတာ္ လက္ထဲမွာပါ က်န္မင္းဆိုတဲ႔ က်ြန္
ေတာ္ကအဲေလာက္မညံဘူးဆိုတာ တျခားလူေတြ
ထက္ ဦးရီေတာ္ အသိဆုံးျဖစ္မွာပါ က်ြန္ေတာ္ေျပာ
ဖူးတယ္ေနာ္ ဦးရီေတာ္က က်ြန္ေတာ္ဆီေန ဦးရီ
ေတာ္ တစ္ခုယူထားရင္ တစ္ခုျပန္ေပးရလိမ့္မယ္
ဆိုတာ မေမ့ပါနဲ႕ က်န္မင္းက အဲဒီေလာက္မလြယ္
ဘူး ဆိုတာ ဦးရီေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္"
သူျပဳံးကာ အမတ္ေတြဘက္လွည့္ျပီ
"အားလုံးဘဲ မဂၤလာပါ အမတ္အေပါင္းတို့ က်ြန္
ေတာ္က မင္းသားက်န္မင္းပါ ဘာရယ္ေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး က်ြန္ေတာ္ျပန္ေရာက္ျပီ ျဖစ္ေျကာင္း
ညီလာခံမွာ လာနူတ္ဆက္ပါ အားလုံးဘဲ ခြင့္ျပဳျက
ပါဦး ဦးရီေတာ္လည္ က်ြန္ေတာ္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး အာ
ဏာ ရွိသ၍ လုပ္ေဆာင္ထားပါ သိပ္မျကာခင္ ဦး
ရီေတာ္ အာဏာမတည္ျမဲမွာစိုးလို့ပါ ဟားးးးးဟားးး
လာ ရန္ရွမ္း သြားစို့ ငါတို့အလုပ္ျပီျပီ"
ဦးရီးေတာ္ ဘာတစ္ခြန္းမွ ထပ္မေျပာနိုင္ေတာ့ဘဲ
ေဒါသထြက္၍ က်န္ခဲ႔ေတာ့သည္။ သူကေတာ့ လက္ေလးေနာက္ပစ္ကာ ေအာ္ရယ္လ်ွက္ ထြက္
ညီလာခံေဆာင္မွ ထြက္သြားေတာ့သည္။ အမတ္
ေတြလည္ သူနွင့္ ဦးရီေတာ္ကိုျကည့္၍ နားမလည္
နိုင္ျကေတာ့ေခ်။

အပိုင္း(15)ျပီး၏စာဖတ္သူမ်ားအား ေလးစား
လ်ွက္ 
                                   စာေရးသူ…လင္းသုခ




ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
                     အပိုင္း(16)
ေစာ္ဘြားမူလန္ဟာ ေနျပည္ေတာ္သို့ေရာက္ေလ
ေတာ့သည္။ သူနန္းေတာ္သို့ မရပ္မနားဘဲ ဦးတည္
သြားရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။
နန္းေတာ္အတြင္း၌ မင္းျကီးအေျခေနက ပို၍ဆိုးဝါး
ေနသျဖင့္ က်န္မင္းစိတ္ပူေနလ်ွက္ရွိသည္။ မင္း
သားငယ္ ရွန္ပင္းကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားရာမွာ သြားေခၚ
ခိုင္းထားသည္။ ရွန္ပင္းကလည္ ေရာက္မလာေသး
ေခ်။ သူစိတ္ေတြမတည္ျငိမ္ေတာ့ပါ။ သမားေတာ္
ေတြကလည္ ေရာဂါရွာမရ လက္မႈိင္းခ်ရမယ္ အဆင့္ကို ေရာက္ေနသည္။ ေသြးရိုးသားရိုး ေရာ
ဂါမဟုတ္သည္ကို သူသိသျဖင့္ သမားေတာ္မ်ားကို
လည္ေဒါသမထြက္ခ်င္ပါ။ ဘုရင္ကိုအနားတြင္ျပဳစု
ေသာ အေစခံမ်ားတြင္ သသ်ိဳးလည္ရွိေနနိုင္သျဖင့္ သတိထားေနရသည္။
   ဦးရီေတာ္သည္။ သူအေဆာင္သို့ျပန္ေရာက္တာ
နွင့္ က်န္မင္းရဲ႕ ေမာက္မာမူကိုေတြးျပီ ေဒါသထြက္
ေနလ်ွက္ရွိသည္။ သူ၏အအေစရဲမတ္မ်ားလည္ သူေဒါသကို ေျကာက္ျကသျဖင့္ သူအေဒါသေပါက္
ကြဲေနသည္ကို မည္သူကမွမတားရဲျကပါ။
"ေလာ့ရင္းးး ေလာ့ရင္းးးးး"
အခန္းအျပင္၌ရပ္ေနေသာ ေမွာ္ဆရာေလာ့ရင္း
ဦးရီေတာ္ရဲ႕ေအာ္၍ေဒါသနွင့္ေခၚေနသျဖင့္  အေဆာင္ထဲသို့ ေလာ့ရင္ဝင္လာေတာ့သည္။
"အမိန့္ရွိပါ ဦးရီေတာ္"
သူက ေလာ့ရင္းကိုေက်ာ္ေပး ၍ တစ္ဖက္သို့လွည့္
ကာျဖင့္
"ညီေတာ္မင္းျကီးကို ဒီညသတ္လိုက္ေတာ့"
"ဟုတ္ကဲ႔ ဦးရီေတာ္"
"ဟားးးးးဟားးးးးးက်န္မင္းးးက်န္မင္းး မင္းဘာဆက္
လုပ္မလည္ ငါျကည့္ရေအာင္ဟားးးးးဟားးး
မင္းငယ္ပါေသးတယ္ ဟားးးးးး"
ေဒါသျဖင့္ အသံကုန္ေအာ္ရီေတာ့သည္။ ေလာ့ရင္
လည္ သူအမိန့္ကိုနာခံ၍ အေဆာင္ထဲမွအျပင္သို့
ထြက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။
   ေစာ္ဘြာမူရမ္ဟာ သူ၏နန္းေတာ္သို့ ဝင္ခြင့္
အမိန့္ျပာနွင့္နန္းေတာ္ထဲသို့ သူနွင့္သူေနာက္လိုက္
မ်ားဝင္ခဲ႔ေတာ့သည္။ အခိုင္းေစးေတြကို ေမး၍မင္း
သားေလးရွိရာ သူအေဆာင္ေတာ္သို့လာခဲ႔သည္။
အေဆာင္ေတာ္တြင္ အေစာင့္ရဲမတ္ေတြကို
"မင္းသားက်န္မင္းရွိလား မင္းသားက်န္မင္းနဲေတြ႕
ခ်င္လိုပါ"
"မင္းသားမရွိပါဘူး မင္းျကီးေဆာင္မွာပါ"
ရန္ရွမ္းက အေဆာင္မွအျပင္သို့ထြက္လားရင္
"ဘယ္သူလဲ ဘာလိုမင္းသားေလးနဲေတြ႕ခ်င္တာ
လဲ ဘာကိစၥလဲ"
"ဒီကေကာင္းေလးက"
"က်ြန္ေတာ္နာမည္ရန္ရွမ္းပါ မင္းသားေလးရဲ႕ သက္ေတာ္ေစာင့္ပါ"
"ရန္ရွမ္းလား ဦးေလးက နတ္က်ြန္းပါ ေစာ္ဘြား
မူရမ္ပါ မင္းသားေလးနဲေတြ႕ခ်င္လို နတ္က်ြန္းက
ေနလာခဲ႔တာ မင္းသားေလးနဲေတြ႕ပါရေစ"
"ေစာ္ဘြားမူရမ္ဆိုတာက နတ္က်ြန္းေခါင္းေဆာင္
လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ ရန္ရွမ္း"
"မင္းသားေလး မင္းျကီးအေဆာင္ေတာ္မွာ ခဏ
ေစာင့္ပါ သြားေခၚခိုင္းလိုက္ပါမယ္"
ရဲမတ္တစ္ေယာက္နွင့္ မင္းသားေလးကို ေခၚရန္
အက်ိဳးအေျကာင္းေျပာျပကာ လြတ္လိုက္ေတာ့
သည္။
"အေဆာင္ထဲဝင္နားပါ ဦးေလးမူရမ္"
မူရမ္မင္းသားေလး အေဆာင္ရဲ႕ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္
၍မင္းသားေလးကို အျကမ္းေရေသာက္ရင္း ေစာင့္
ေနေတာ့သည္။ ခဏအျကာတြင္ မင္းသားေလးနွင့္
သြားေခၚေသာ ရဲမတ္ပါေရာက္လာသည္။သူကိုျမင္
မွ မူရမ္က ထျပီ
"မင္းသားေလးကို အရိုေသေပးပါတယ္"
"ရပါတယ္ ထိုင္ပါတယ္ ဦးေလး မူရမ္"
မူရမ္က သူေနရာသူျပန္ထိုင္လိုက္ သူက သူရဲ
ထိုင္ခုံ၌ထိုင္လိုက္သည္။ ရန္ရွမ္းကို မူရမ္ကအျပင္
ထြက္ေစခ်င္သျဖင့္ သူကရန္ရွမ္းကို အျပင္က
ေစာင့္ေစလိုက္သည္။
"ေျပာပါ ဦးေလးမူရမ္"
"ေမာ့ရန္ အေျခေနေတြ ေျပာင္းလဲလာျပီထင္တယ္
အစြမ္းေတြ တေျဖးေျဖး သုံးလာျပီ ရြာသားေတြ
လည္ သူကိုသတ္ခိုင္းေနျကျပီ မင္းသား က်ြန္ေတာ္
မ်ိဳးလည္ မကာကြယ္နိုင္ေတာ့ဘူး မင္းသား ျဖစ္နိုင္ ရင္ မင္းသား က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးနဲ မနက္ျဖန္လိုက္ခဲ႔ေပး
နိုင္မလား ေမာ့ရန္ကို ကာကြယ္ေပးနိုင္တာ မင္း
သားဘဲရွိတယ္"
မူရမ္စကားေျကာင့္ သူစားပြဲခုံ၌လက္တင္ထားရာ
လက္ညိႈးနွင့္ စားပြဲကိုေခါက္၍ စဥ္းစားလိုက္သည္။
အေတာ္ အတန္ျကာစဥ္းစားလိုက္ျပီမွာ
"က်ြန္ေတာ္လာခဲ႔မွာပါ ဒါေပမယ့္ အခုလိုက္လာလို
မျဖစ္ေသးဘူး က်ြန္ေတာ္မွာတာဝန္ေတြ အမ်ား
ျကီးရွိေနတယ္ ဦးေလးမူရမ္ "
"မင္းသားမွာတာဝန္ေတြ အမ်ားျကီးရွိေနတာကို
သိပါတယ္မင္းသား အပူေပးမိလိုလည္ေတာင္းပန္
ပါတယ္ ဒါေပ့မယ္ ေမာ့ရန္က…"
"ေမာ့ရန္က သူ႔ကိုသူ ထိန္းနိုင္ေသးလား"
"အင္း သူထိန္နိုင္ေသးတယ္ ဒါကိုရြာသားေတြက
လက္မခံျကဘူး ရြာသားေတြလက္ခံေအာင္ တစ္ခု
ခုလုပ္မွျဖစ္မယ္ က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးက ရြာသားေတြကို
ဂတိေပးထားတယ္ ေမာ့ရန္လူသတ္ရင္ က်ြန္ေတာ္
မ်ိဳး ကိုယ္တိုင္ ေမ့ာရန္ကို သတ္ေပးမယ္လိုေျပာ
ထားတယ္"
"အခုေမာ့ရန္ လူသတ္ေနျပီလား"
"မသတ္ေသးဘူး ဒါေပမယ္ ရြာမွာ လူေတြေသ
တာ ေမာ့ရန္ေျကာင့္လို ရြာသားေတြကထင္ေန
ျကတယ္"
"ဒါဆိုရြာသားေတြကို ထိန္းဖို့လိုအပ္ေနတာေပါ့"
"ဟုတ္တယ္ ေမာ့ရန္ကို နတ္က်ြန္းမွဆက္ထား
လိုမျဖစ္ေတာ့ဘူး မင္းသား က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးဘာဆက္
လုပ္ရင္ေကာင္းမလည္'
သူထိုင္ရာမွထရပ္ကာ လက္ေလးေနာက္ပစ္ကာ
ဟိုဘက္ဒီဘက္လမ္းေလ်ွာက္ကာ စဥ္းစားလိုက္
ေတာ့သည္။ ခဏျကာ သူအေတြးရသြားသည္။
"ဒီလိုလုပ္ပါလား ဦးေလးမူရမ္ က်ြန္ေတာ္ကိုယ္စား
မင္းသား ရွန္ပင္းကို ထည့္ေပးလိုက္မယ္ ရြာသား
ေတြ ကိုဘုရင္အမိန့္နဲတားဖို့ပါ ေမာ့ရန္ကို သူ
အေဆာင္ေတာ္ ပန္းျခံထဲကေန အျပင္မထြက္ေစ
နဲ လိုအပ္ရင္း က်ြန္ေတာ္တို့ ေမာ့ရန္ကို ညီေတာ္
ရွန္ပင္း လက္ဆက္ေပးမယ္ သူကိုနန္းေတာ္ထဲ
ေခၚထားျပီ က်ြန္ေတာ္ ေစာင့္ေလ်ွာက္လိုက္ပါ့
မယ္"
"မျဖစ္ဘူး ေမာ့ရန္ကို မင္းသားရွန္းပင္နဲေပးစားလို
မရဘူး သူလက္မခံရင္ ပိုးဆိုးသြားနိုင္တယ္ ျဖစ္နိုင္ရင္ မင္းသားနဲလက္ထက္ေစခ်င္တယ္ "
"မျဖစ္ဘူး ဦးေလးမူရမ္ က်ြန္ေတာ္လက္ထပ္လိုမရ
ဘူး က်ြန္ေတာ္က အခ်ိန္မေရြးေသသြားနိုင္တယ္
က်ြန္ေတာ္ကိုယ္က်ြန္ေတာင္ အာမမခံနိုင္ဘူး ျပီ
ေတာ့ က်ြန္ေတာ္ ေမာ့ရန္ကိုလက္ထက္လိုက္ရင္
က်ြန္ေတာ္ ဘုရင္မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူး ဘုရင္ျဖစ္မယ္
သူက မိစာၧနဲလက္ထက္လိုမရဘူး နိုင္ငံေတာ္ကို
က်ြန္ေတာ္ကာကြယ္ရမယ္ က်ြန္ေတာ္ ျကင္ယာ
ေတာ္ကို လူေတြကစိတ္ဝင္စားေနျကတယ္ က်ြန္
ေတာ္လက္ထက္လိုမျဖစ္ဘူး ေမာ့ရန္ကိုအခုေန
က်ြန္ေတာ္ရဲ႕ျကင္ယာေတာ္လုပ္လိုက္ရင္ က်ြန္
ေတာ္ေရာသူ ေရာ နွစ္ေယာက္စလုံးဦးရီလက္ထဲမွ
ဒုကၡ ေရာက္ရုံမကာဘူး နန္းတြင္းပါ က်ြန္ေတာ္
ထိန္းခ်ဳပ္ရ ခက္သြားလိမ့္မယ္ ေမာ့ရန္ကို က်ြန္
ေတာ္ျကင္ယာေတာ္အျဖစ္ တင္ေျမွာက္လိုမျဖစ္
ဘူး က်ြန္ေတာ္အမိန့္ကို ဘယ္သူမွနာခံေတာ့မွ မဟုတ္ဘူး ဦးရီေတာ္က က်ြန္ေတာ္ကိုပုတ္ခ်ျပီ သူ
ခ်ယ္လွယ္သြားလိမ့္မယ္ က်ြန္ေတာ္တတ္နိုင္တာ
ဒီတစ္နည္းဘဲရွိတယ္ ဦးေလးမူရမ္"
"ေမာ့ရန္လက္မခံရင္ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ ဆရာဝုက
ေျပာခဲ႔တယ္ သူလက္မခံရင္ ဘာမွလုပ္လိုမရဘူး "
"သူကိုနားလည္ေအာင္ေျပာျပပါ က်ြန္ေတာ္ ညီေတာ္ကို ေသခ်ာမွာျပီမွ ဦးေလးမူရမ္နဲထည့္
လိုက္ပါ့မယ္ စိတ္မပူပါနဲ ညီေတာ္ရွန္ပင္းဟာ အ
ရည္ခ်င္းရွိတဲ႔ မင္းသားတစ္ပါး သူအေျခေနတစ္
ခုကို ေကာင္းေကာင္းထိန္နိုင္ပါလိမ့္မယ္"
"ေကာင္းျပီ မင္းသား မနက္ျဖန္က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးတို့
ခရီးနွင္မယ္ နတ္က်ြန္းကို ဒီအတိုင္းထားခဲ႔လိုမရ
ဘူး မင္းသား"
"ဦးေလးမဴရမ္ ေရာက္တုန္း ဖခမည္းေတာ္ အေျခ
ေနကို ခဏေလာက္ျကည့္ေပးနိုင္မလား"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ မင္းသား ျကည့္ေပးနိုင္ပါတယ္"
"ဒါဆို က်ြန္ေတာ္နွင့္ခဏေလာက္ လိုက္ခဲ႔ပါ"
"ေကာင္းျပီမင္းသား"
သူနွင့္မူရမ္ ဘုရင့္အေဆာင္ေတာ္သို့လာခဲ႔ျက
ေတာ့သည္။ ညေန ေစာင္းေနျပီျဖစ္၍ မျကာခင္
ေမွာင္ေတာ့မည္။ သူတို့နွစ္ေယာက္အေဆာင္ထဲ
သို့ဝင္လိုက္ေတာ့သည္။ သူက မင္းျကီးကို စစ္ေဆး
ေစလိုက္သည္ အျခားေသာ ရန္က်ိအပါအဝင္ အခိုင္းေစးမ်ား ရဲမတ္မ်ား တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္
လ်ွက္ရွိေတာ့သည္။ မူရမ္က မင္းျကီးကို စစ္ေဆး
ျပီ မင္းသားအား ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။ မင္းသား
စိတ္ပ်က္သြားေတာ့သည္။ မင္းျကီးအားစစ္ေဆး
ျပီ သူနွင့္မူရမ္အျပင္သို့ ျပန္ထြက္လာေတာ့သည္။
သူက
"ဘယ္လိုမွ ကုမရနိုင္ေတာ့ဘူးလား ဦးေလးမူရမ္"
"သာမာန္ေရာဂါမဟုတ္ဘူး ေမွာ္ျဖင့္ျပဳစားထား
ေသာ ေရာဂါျဖစ္ေနတယ္ ေဆးနည္းမရွိဘူး မင္း သား ေမွာ္အတတ္နဲ႕က်ြန္ေတာ္ကု၍မရနိုင္ဘူးထင္
တယ္ ေမာ္ွအစြမ္းနွင့္ျပဳစားထားတာ ေတာ္ေတာ္
ျကာေနျပီ အနည္းဆုံး နွစ္နဲခ်ီရွိနိုင္တယ္ ျပဳစား
ထားတဲ႔ လူေတာင္ ျပန္၍ကုလို့ မရနိုင္ေလာက္
ေတာ့ဘူး မင္းသား ေတာင္းပန္ပါတယ္ မင္းျကီးကို
ကယ္လိုမရေတာ့ဘူး "
မူရမ္စကားေျကာင့္ သူေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားေတာ့
သည္။ မိဖုရားျကီးက ေရာက္လာေတာ့သည္။ မင္း
သားျကီး ၏မိခင္ျဖစ္သည္။ သူကိုေတြ႕၍ သူတို့
အားလုံးက
"မိဖုရားျကီးကို အရိုေသေပးပါတယ္"
"မင္းသားက်န္မင္း ျပန္ေရာက္တာေတာင္  လာနူတ္မဆက္ဘူးေနာ္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့
ေျခလက္စုံလာတဲ႔သေဘာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး မယ္ေတာ္ျကီး က်ြန္ေတာ္လာနူတ္
ဆက္မလိုပါဘဲ မယ္ေတာ္ျကီးက မင္းျကီးအတြက္
ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းေနတယ္ဆိုလိုပါ ေတာင္ပန္းပါ
တယ္ မယ္ေတာ္ျကီး"
"မင္းက ငယ္ငယ္ကတည္းက ငါကိုေရွာင္ျပီ ေန
ေနျကဘဲ မင္းရဲ႕မိခင္ မိဖုရားရင္ကို ငါသတ္ခဲ႕
လိုမွတ္လား မင္းစိတ္ထဲမွာငါက အခုခ်ိန္ထိ လူ
သတ္သမားအျဖစ္ရွိေနတုန္းလား"
"မဟုတ္ပါဘူး မယ္ေတာ္ျကီး မယ္ေတာ္က ေမွာ္ျပဳ
စားခံရျပီ ေသတာပါ မယ္ေတာ္ျကီးမသတ္လည္
မယ္ေတာ္ကေသမွာပါဘဲ က်ြန္ေတာ္နားလည္ပါ
တယ္ မယ္ေတာ္ျကီး အဲဒါေျကာင့္မဟုတ္ပါဘူး"
"ေကာင္းျပီေလး အခု မင္းျကီးအေျခေနဘယ္လို
ရွိလဲ"
"အေျခေနက ကယ္လိုမရနိုင္ေတာ့ဘူးထင္တယ္
အရင္ကမယ္ေတာ္ ေသခဲ႔သလိုေပါ့ "
"ဘာ…………"
မိဖုရာေခါင္းျကီး အေနာက္သို့ ယိုင္က်သြားေတာ့
သည္။ ေနာက္အထိန္ေတာ္ေတြက မိဖုရားျကီးကို
ဝိုင္းထိန္းလိုက္ျကသည္။ မယ္ေတာ္ ျကီးဟာ သူ
အားယူျပီ မင္းသားျကီးဆီကို သြားေတာ့သည္။
မင္းျကီးအနားမွာ ထိုင္ျပီ မင္းျကီးကိုျကည့္၍ ငိုေတာ့သည္။ သူလည္ ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းကိုမသိ
ေတာ့ပါ စိတ္ပ်က္လ်ွက္ျဖစ္သြားသည္။ ရပ္၍ျကည့္
ေနေသာ ရန္က်ိကို
"ရန္က်ိ ေစာ္ဘြားမူရမ္ကို နားေနေဆာင္ ပို့ေပး
လိုက္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသား"
"လိုက္သြားလိုက္ပါ ဦးေလးမူရမ္ ခရီးပမ္းလာေရာ
ေပါ့ "
"ေကာင္းပါျပီ မင္းသား"
မူရမ္လည္ နူတ္ဆက္ျပီ မင္းသားေလးအေရွ႕မွ
ထြက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။ သူလည္ ဒီညမင္းျကီး
အေျခေနမေကာင္းနိုင္သျဖင့္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္
ေနမိသည္။ ဦးရီေတာ္ကိုသြားေမးလည္ ေထာင္
ေခ်ာက္မိနိုင္သည္။ သူကိုသိေျကာင္းေျပာျပီ တား
ျမစ္ရန္လည္မျဖစ္နိုင္ သူကသူအေျကာင္းသိျပီ
ျဖစ္၍ က်န္တဲ႔လူပါ သူ၏သာူေကာင္ျဖစ္လာနိုင္
သည္။ ေတာ္ေတာ္အေျဖခက္ေနသျဖင့္ စဥ္းစားရ
ျကပ္ေနလ်ွက္ရွိသည္။ သူေတြးေနတုန္းမွ မင္းသား
ရွန္ပင္း အနားေရာက္လာသည္ကို သတိမထားမိ
ေခ်။
"အကိုေတာ္ အကိုေတာ္ အကိုေတာ္"
"ေျသာ္ ေရာက္လာျပီလား ထိုင္ဦး "
ရွန္ပင္း သူအေရွ႕ခုံ၌ထိုင္လိုက္သည္။
"အကိုေတာ္ ညီေတာ္ကိုတစ္ပါတ္ ဖမ္းခ်ဳပ္ထား
မယ္ဆို ဘာလိုျပန္လြတ္ေပးတာလဲ"
"ကိစၥရွိလို မင္းအကူညီ လိုတယ္ ဖခမည္းေတာ္
အေျခေနမေကာင္းဘူး ငါတို့လုပ္စရာရွိတာ လုပ္
ရေတာ့မယ္"
"ေျပာပါ အကိုေတာ္ ညီေတာ္ တတ္နိုင္သ
ေလာက္ စြမ္းေဆာင္ေပးပါမယ္"
"နန္းေတာ္ကိစၥ ငါတာဝန္ထားပါ ညီေတာ္ မနက္
ျဖန္ နတ္က်ြန္းကို သြားေပးပါ ညီေတာ္"
"နတ္က်ြန္း ဘာလုပ္ အကိုေတာ္"
"အကိုေတာ္မွာတာဝန္ တစ္ခုရွိတယ္ ဆရာေတာ္
ဝုေပးခဲ႔တာ နတ္က်ြန္းက ေစာ္ဘြားမူရမ္သမီးကို
ကာကြယ္ေပးရလိမ့္မယ္ ညီေတာ္ အခုသူ ဒုကၡ
ေရာက္ေနတယ္ အကိုေတာ္ကူညီရလိမ့္မယ္ ဒါေပ
မယ္ အကိုေတာ္အခု နတ္က်ြန္းကို သြားဖို့မျဖစ္နိုင္
ေသးဘူး ညီေတာ္ အကိုေတာ္အစား နတ္က်ြန္းကို
သြားေပးနိုင္မလား"
"ေစာ္ဘြားမူရန္ရဲ႕သမီးက ဘာျဖစ္လိုလဲ အကို
ေတာ္"
"သူကိုလူသတ္ေနတယ္လို ရြာသားေတြကေျပာေန
ျကတယ္ သူမသတ္ပါဘူး သူကိုမိစာၦမလိုေျပာျပီ သူကို သတ္ခိုင္းေနျကလို သူကိုကာကြယ္ေပးမွ
ျဖစ္မယ္ညီေတာ္ "
"မိစာၧ သူက မိစာၦမလား အကိုေတာ္"
"မဟုတ္ပါဘူး လူေတြအထင္မွားျကတာပါ"
"ဒါဆိုသူဆီသြားျပီ က်ြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမွာလဲ"
"နတ္က်ြန္းကိုသြားျပီ ေမာ့ရန္ေလးကို ကာကြယ္
ေပးပါ"
"ေမာ့ရန္ "
"ဟုတ္တယ္ ေမာ့ရန္"
"ကာကြယ္ေပးရုံဘဲလား အကိုေတာ္"
" အင္း ဒါေပ့မယ္ ညီေတာ္ရဲ႕ျကင္ယာေတာ္ အျဖစ္
သူကိုေျမွာက္စားေစခ်င္တယ္ "
"ျဖစ္ပါ့မလားအကိုေတာ္"
"အကိုေတာ္ ေစာ္ဘြားမူရမ္ကို အားလုံးေျပာထား
ျပီျပီ လိုအပ္လာရင္ ျကင္ယာေတာ္ေျမာွက္ေပးပါ"
"ေကာင္းျပီ အကိုေတာ္ အကိုေတာ္ေကာင္းသလို
စီစဥ္ပါ အကိုေတာ္အမိန့္ကို ညီေတာ္နာခံပါမယ္"
"ေကာင္းျပီ ညီေတာ္"
"မင္းသား မင္းသား မင္းျကီးနတ္ရြာစံသြားျပီ"
"ဘာ……………"
သမားေတာ္ စကားေျကာင့္ သူေရာ ရွန္ပင္းေရာ
ထိုင္ေနရာမွ ထေျပးကာ မင္းျကီး အနားသို့ေျပး
ကာ ငိုမိျကေတာ့သည္ ။ မိဖုရားျကီးကေတာ့ ငို၍
မဆုံးျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တိုေလးအတြင္း
မွာဘဲ နန္းေတာ္တစ္ခုလုံး မင္းျကီးနတ္ရြာစံ တဲ႔
အေျကာင္း ပ်ံ့နွံသြားေလေတာ့သည္။ သူကေတာ့
ငယ္စဥ္ကတည္းက သူကို နွင္းေတာင္သို့ ပိုခဲ႕ျပီ
သူျပန္ေရာက္လာမွ မင္းျကီး နတ္ရြာစံသြားျပန္
ေတာ့သည္။ သူရဲ႕ဒုတိယေျမာက္ သူတန္းဖို့ထားရ
သူကို ဆုံးရႈံးရျပန္ေတာ့သည္။ သူထပ္၍ထိခိုက္
ေျကကြဲရျပန္ေတာ့သည္။ နန္းေတာ္တစ္ခု လုံး
လည္ သူနွင့္အတူ ငိုေျကြျကေတာ့သည္။

အပိုင္း(16)ျပီ၏ စာဖတ္သူမ်ားအားေလးစားလ်ွက္
                                စာေရးသူ…လင္းသုခ




ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
                     အပိုင္း(16)
ေစာ္ဘြားမူလန္ဟာ ေနျပည္ေတာ္သို့ေရာက္ေလ
ေတာ့သည္။ သူနန္းေတာ္သို့ မရပ္မနားဘဲ ဦးတည္
သြားရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။
နန္းေတာ္အတြင္း၌ မင္းျကီးအေျခေနက ပို၍ဆိုးဝါး
ေနသျဖင့္ က်န္မင္းစိတ္ပူေနလ်ွက္ရွိသည္။ မင္း
သားငယ္ ရွန္ပင္းကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားရာမွာ သြားေခၚ
ခိုင္းထားသည္။ ရွန္ပင္းကလည္ ေရာက္မလာေသး
ေခ်။ သူစိတ္ေတြမတည္ျငိမ္ေတာ့ပါ။ သမားေတာ္
ေတြကလည္ ေရာဂါရွာမရ လက္မႈိင္းခ်ရမယ္ အဆင့္ကို ေရာက္ေနသည္။ ေသြးရိုးသားရိုး ေရာ
ဂါမဟုတ္သည္ကို သူသိသျဖင့္ သမားေတာ္မ်ားကို
လည္ေဒါသမထြက္ခ်င္ပါ။ ဘုရင္ကိုအနားတြင္ျပဳစု
ေသာ အေစခံမ်ားတြင္ သသ်ိဳးလည္ရွိေနနိုင္သျဖင့္ သတိထားေနရသည္။
   ဦးရီေတာ္သည္။ သူအေဆာင္သို့ျပန္ေရာက္တာ
နွင့္ က်န္မင္းရဲ႕ ေမာက္မာမူကိုေတြးျပီ ေဒါသထြက္
ေနလ်ွက္ရွိသည္။ သူ၏အအေစရဲမတ္မ်ားလည္ သူေဒါသကို ေျကာက္ျကသျဖင့္ သူအေဒါသေပါက္
ကြဲေနသည္ကို မည္သူကမွမတားရဲျကပါ။
"ေလာ့ရင္းးး ေလာ့ရင္းးးးး"
အခန္းအျပင္၌ရပ္ေနေသာ ေမွာ္ဆရာေလာ့ရင္း
ဦးရီေတာ္ရဲ႕ေအာ္၍ေဒါသနွင့္ေခၚေနသျဖင့္  အေဆာင္ထဲသို့ ေလာ့ရင္ဝင္လာေတာ့သည္။
"အမိန့္ရွိပါ ဦးရီေတာ္"
သူက ေလာ့ရင္းကိုေက်ာ္ေပး ၍ တစ္ဖက္သို့လွည့္
ကာျဖင့္
"ညီေတာ္မင္းျကီးကို ဒီညသတ္လိုက္ေတာ့"
"ဟုတ္ကဲ႔ ဦးရီေတာ္"
"ဟားးးးးဟားးးးးးက်န္မင္းးးက်န္မင္းး မင္းဘာဆက္
လုပ္မလည္ ငါျကည့္ရေအာင္ဟားးးးးဟားးး
မင္းငယ္ပါေသးတယ္ ဟားးးးးး"
ေဒါသျဖင့္ အသံကုန္ေအာ္ရီေတာ့သည္။ ေလာ့ရင္
လည္ သူအမိန့္ကိုနာခံ၍ အေဆာင္ထဲမွအျပင္သို့
ထြက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။
   ေစာ္ဘြာမူရမ္ဟာ သူ၏နန္းေတာ္သို့ ဝင္ခြင့္
အမိန့္ျပာနွင့္နန္းေတာ္ထဲသို့ သူနွင့္သူေနာက္လိုက္
မ်ားဝင္ခဲ႔ေတာ့သည္။ အခိုင္းေစးေတြကို ေမး၍မင္း
သားေလးရွိရာ သူအေဆာင္ေတာ္သို့လာခဲ႔သည္။
အေဆာင္ေတာ္တြင္ အေစာင့္ရဲမတ္ေတြကို
"မင္းသားက်န္မင္းရွိလား မင္းသားက်န္မင္းနဲေတြ႕
ခ်င္လိုပါ"
"မင္းသားမရွိပါဘူး မင္းျကီးေဆာင္မွာပါ"
ရန္ရွမ္းက အေဆာင္မွအျပင္သို့ထြက္လားရင္
"ဘယ္သူလဲ ဘာလိုမင္းသားေလးနဲေတြ႕ခ်င္တာ
လဲ ဘာကိစၥလဲ"
"ဒီကေကာင္းေလးက"
"က်ြန္ေတာ္နာမည္ရန္ရွမ္းပါ မင္းသားေလးရဲ႕ သက္ေတာ္ေစာင့္ပါ"
"ရန္ရွမ္းလား ဦးေလးက နတ္က်ြန္းပါ ေစာ္ဘြား
မူရမ္ပါ မင္းသားေလးနဲေတြ႕ခ်င္လို နတ္က်ြန္းက
ေနလာခဲ႔တာ မင္းသားေလးနဲေတြ႕ပါရေစ"
"ေစာ္ဘြားမူရမ္ဆိုတာက နတ္က်ြန္းေခါင္းေဆာင္
လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ ရန္ရွမ္း"
"မင္းသားေလး မင္းျကီးအေဆာင္ေတာ္မွာ ခဏ
ေစာင့္ပါ သြားေခၚခိုင္းလိုက္ပါမယ္"
ရဲမတ္တစ္ေယာက္နွင့္ မင္းသားေလးကို ေခၚရန္
အက်ိဳးအေျကာင္းေျပာျပကာ လြတ္လိုက္ေတာ့
သည္။
"အေဆာင္ထဲဝင္နားပါ ဦးေလးမူရမ္"
မူရမ္မင္းသားေလး အေဆာင္ရဲ႕ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္
၍မင္းသားေလးကို အျကမ္းေရေသာက္ရင္း ေစာင့္
ေနေတာ့သည္။ ခဏအျကာတြင္ မင္းသားေလးနွင့္
သြားေခၚေသာ ရဲမတ္ပါေရာက္လာသည္။သူကိုျမင္
မွ မူရမ္က ထျပီ
"မင္းသားေလးကို အရိုေသေပးပါတယ္"
"ရပါတယ္ ထိုင္ပါတယ္ ဦးေလး မူရမ္"
မူရမ္က သူေနရာသူျပန္ထိုင္လိုက္ သူက သူရဲ
ထိုင္ခုံ၌ထိုင္လိုက္သည္။ ရန္ရွမ္းကို မူရမ္ကအျပင္
ထြက္ေစခ်င္သျဖင့္ သူကရန္ရွမ္းကို အျပင္က
ေစာင့္ေစလိုက္သည္။
"ေျပာပါ ဦးေလးမူရမ္"
"ေမာ့ရန္ အေျခေနေတြ ေျပာင္းလဲလာျပီထင္တယ္
အစြမ္းေတြ တေျဖးေျဖး သုံးလာျပီ ရြာသားေတြ
လည္ သူကိုသတ္ခိုင္းေနျကျပီ မင္းသား က်ြန္ေတာ္
မ်ိဳးလည္ မကာကြယ္နိုင္ေတာ့ဘူး မင္းသား ျဖစ္နိုင္ ရင္ မင္းသား က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးနဲ မနက္ျဖန္လိုက္ခဲ႔ေပး
နိုင္မလား ေမာ့ရန္ကို ကာကြယ္ေပးနိုင္တာ မင္း
သားဘဲရွိတယ္"
မူရမ္စကားေျကာင့္ သူစားပြဲခုံ၌လက္တင္ထားရာ
လက္ညိႈးနွင့္ စားပြဲကိုေခါက္၍ စဥ္းစားလိုက္သည္။
အေတာ္ အတန္ျကာစဥ္းစားလိုက္ျပီမွာ
"က်ြန္ေတာ္လာခဲ႔မွာပါ ဒါေပမယ့္ အခုလိုက္လာလို
မျဖစ္ေသးဘူး က်ြန္ေတာ္မွာတာဝန္ေတြ အမ်ား
ျကီးရွိေနတယ္ ဦးေလးမူရမ္ "
"မင္းသားမွာတာဝန္ေတြ အမ်ားျကီးရွိေနတာကို
သိပါတယ္မင္းသား အပူေပးမိလိုလည္ေတာင္းပန္
ပါတယ္ ဒါေပ့မယ္ ေမာ့ရန္က…"
"ေမာ့ရန္က သူ႔ကိုသူ ထိန္းနိုင္ေသးလား"
"အင္း သူထိန္နိုင္ေသးတယ္ ဒါကိုရြာသားေတြက
လက္မခံျကဘူး ရြာသားေတြလက္ခံေအာင္ တစ္ခု
ခုလုပ္မွျဖစ္မယ္ က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးက ရြာသားေတြကို
ဂတိေပးထားတယ္ ေမာ့ရန္လူသတ္ရင္ က်ြန္ေတာ္
မ်ိဳး ကိုယ္တိုင္ ေမ့ာရန္ကို သတ္ေပးမယ္လိုေျပာ
ထားတယ္"
"အခုေမာ့ရန္ လူသတ္ေနျပီလား"
"မသတ္ေသးဘူး ဒါေပမယ္ ရြာမွာ လူေတြေသ
တာ ေမာ့ရန္ေျကာင့္လို ရြာသားေတြကထင္ေန
ျကတယ္"
"ဒါဆိုရြာသားေတြကို ထိန္းဖို့လိုအပ္ေနတာေပါ့"
"ဟုတ္တယ္ ေမာ့ရန္ကို နတ္က်ြန္းမွဆက္ထား
လိုမျဖစ္ေတာ့ဘူး မင္းသား က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးဘာဆက္
လုပ္ရင္ေကာင္းမလည္'
သူထိုင္ရာမွထရပ္ကာ လက္ေလးေနာက္ပစ္ကာ
ဟိုဘက္ဒီဘက္လမ္းေလ်ွာက္ကာ စဥ္းစားလိုက္
ေတာ့သည္။ ခဏျကာ သူအေတြးရသြားသည္။
"ဒီလိုလုပ္ပါလား ဦးေလးမူရမ္ က်ြန္ေတာ္ကိုယ္စား
မင္းသား ရွန္ပင္းကို ထည့္ေပးလိုက္မယ္ ရြာသား
ေတြ ကိုဘုရင္အမိန့္နဲတားဖို့ပါ ေမာ့ရန္ကို သူ
အေဆာင္ေတာ္ ပန္းျခံထဲကေန အျပင္မထြက္ေစ
နဲ လိုအပ္ရင္း က်ြန္ေတာ္တို့ ေမာ့ရန္ကို ညီေတာ္
ရွန္ပင္း လက္ဆက္ေပးမယ္ သူကိုနန္းေတာ္ထဲ
ေခၚထားျပီ က်ြန္ေတာ္ ေစာင့္ေလ်ွာက္လိုက္ပါ့
မယ္"
"မျဖစ္ဘူး ေမာ့ရန္ကို မင္းသားရွန္းပင္နဲေပးစားလို
မရဘူး သူလက္မခံရင္ ပိုးဆိုးသြားနိုင္တယ္ ျဖစ္နိုင္ရင္ မင္းသားနဲလက္ထက္ေစခ်င္တယ္ "
"မျဖစ္ဘူး ဦးေလးမူရမ္ က်ြန္ေတာ္လက္ထပ္လိုမရ
ဘူး က်ြန္ေတာ္က အခ်ိန္မေရြးေသသြားနိုင္တယ္
က်ြန္ေတာ္ကိုယ္က်ြန္ေတာင္ အာမမခံနိုင္ဘူး ျပီ
ေတာ့ က်ြန္ေတာ္ ေမာ့ရန္ကိုလက္ထက္လိုက္ရင္
က်ြန္ေတာ္ ဘုရင္မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူး ဘုရင္ျဖစ္မယ္
သူက မိစာၧနဲလက္ထက္လိုမရဘူး နိုင္ငံေတာ္ကို
က်ြန္ေတာ္ကာကြယ္ရမယ္ က်ြန္ေတာ္ ျကင္ယာ
ေတာ္ကို လူေတြကစိတ္ဝင္စားေနျကတယ္ က်ြန္
ေတာ္လက္ထက္လိုမျဖစ္ဘူး ေမာ့ရန္ကိုအခုေန
က်ြန္ေတာ္ရဲ႕ျကင္ယာေတာ္လုပ္လိုက္ရင္ က်ြန္
ေတာ္ေရာသူ ေရာ နွစ္ေယာက္စလုံးဦးရီလက္ထဲမွ
ဒုကၡ ေရာက္ရုံမကာဘူး နန္းတြင္းပါ က်ြန္ေတာ္
ထိန္းခ်ဳပ္ရ ခက္သြားလိမ့္မယ္ ေမာ့ရန္ကို က်ြန္
ေတာ္ျကင္ယာေတာ္အျဖစ္ တင္ေျမွာက္လိုမျဖစ္
ဘူး က်ြန္ေတာ္အမိန့္ကို ဘယ္သူမွနာခံေတာ့မွ မဟုတ္ဘူး ဦးရီေတာ္က က်ြန္ေတာ္ကိုပုတ္ခ်ျပီ သူ
ခ်ယ္လွယ္သြားလိမ့္မယ္ က်ြန္ေတာ္တတ္နိုင္တာ
ဒီတစ္နည္းဘဲရွိတယ္ ဦးေလးမူရမ္"
"ေမာ့ရန္လက္မခံရင္ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ ဆရာဝုက
ေျပာခဲ႔တယ္ သူလက္မခံရင္ ဘာမွလုပ္လိုမရဘူး "
"သူကိုနားလည္ေအာင္ေျပာျပပါ က်ြန္ေတာ္ ညီေတာ္ကို ေသခ်ာမွာျပီမွ ဦးေလးမူရမ္နဲထည့္
လိုက္ပါ့မယ္ စိတ္မပူပါနဲ ညီေတာ္ရွန္ပင္းဟာ အ
ရည္ခ်င္းရွိတဲ႔ မင္းသားတစ္ပါး သူအေျခေနတစ္
ခုကို ေကာင္းေကာင္းထိန္နိုင္ပါလိမ့္မယ္"
"ေကာင္းျပီ မင္းသား မနက္ျဖန္က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးတို့
ခရီးနွင္မယ္ နတ္က်ြန္းကို ဒီအတိုင္းထားခဲ႔လိုမရ
ဘူး မင္းသား"
"ဦးေလးမဴရမ္ ေရာက္တုန္း ဖခမည္းေတာ္ အေျခ
ေနကို ခဏေလာက္ျကည့္ေပးနိုင္မလား"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ မင္းသား ျကည့္ေပးနိုင္ပါတယ္"
"ဒါဆို က်ြန္ေတာ္နွင့္ခဏေလာက္ လိုက္ခဲ႔ပါ"
"ေကာင္းျပီမင္းသား"
သူနွင့္မူရမ္ ဘုရင့္အေဆာင္ေတာ္သို့လာခဲ႔ျက
ေတာ့သည္။ ညေန ေစာင္းေနျပီျဖစ္၍ မျကာခင္
ေမွာင္ေတာ့မည္။ သူတို့နွစ္ေယာက္အေဆာင္ထဲ
သို့ဝင္လိုက္ေတာ့သည္။ သူက မင္းျကီးကို စစ္ေဆး
ေစလိုက္သည္ အျခားေသာ ရန္က်ိအပါအဝင္ အခိုင္းေစးမ်ား ရဲမတ္မ်ား တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္
လ်ွက္ရွိေတာ့သည္။ မူရမ္က မင္းျကီးကို စစ္ေဆး
ျပီ မင္းသားအား ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။ မင္းသား
စိတ္ပ်က္သြားေတာ့သည္။ မင္းျကီးအားစစ္ေဆး
ျပီ သူနွင့္မူရမ္အျပင္သို့ ျပန္ထြက္လာေတာ့သည္။
သူက
"ဘယ္လိုမွ ကုမရနိုင္ေတာ့ဘူးလား ဦးေလးမူရမ္"
"သာမာန္ေရာဂါမဟုတ္ဘူး ေမွာ္ျဖင့္ျပဳစားထား
ေသာ ေရာဂါျဖစ္ေနတယ္ ေဆးနည္းမရွိဘူး မင္း သား ေမွာ္အတတ္နဲ႕က်ြန္ေတာ္ကု၍မရနိုင္ဘူးထင္
တယ္ ေမာ္ွအစြမ္းနွင့္ျပဳစားထားတာ ေတာ္ေတာ္
ျကာေနျပီ အနည္းဆုံး နွစ္နဲခ်ီရွိနိုင္တယ္ ျပဳစား
ထားတဲ႔ လူေတာင္ ျပန္၍ကုလို့ မရနိုင္ေလာက္
ေတာ့ဘူး မင္းသား ေတာင္းပန္ပါတယ္ မင္းျကီးကို
ကယ္လိုမရေတာ့ဘူး "
မူရမ္စကားေျကာင့္ သူေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားေတာ့
သည္။ မိဖုရားျကီးက ေရာက္လာေတာ့သည္။ မင္း
သားျကီး ၏မိခင္ျဖစ္သည္။ သူကိုေတြ႕၍ သူတို့
အားလုံးက
"မိဖုရားျကီးကို အရိုေသေပးပါတယ္"
"မင္းသားက်န္မင္း ျပန္ေရာက္တာေတာင္  လာနူတ္မဆက္ဘူးေနာ္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့
ေျခလက္စုံလာတဲ႔သေဘာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး မယ္ေတာ္ျကီး က်ြန္ေတာ္လာနူတ္
ဆက္မလိုပါဘဲ မယ္ေတာ္ျကီးက မင္းျကီးအတြက္
ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းေနတယ္ဆိုလိုပါ ေတာင္ပန္းပါ
တယ္ မယ္ေတာ္ျကီး"
"မင္းက ငယ္ငယ္ကတည္းက ငါကိုေရွာင္ျပီ ေန
ေနျကဘဲ မင္းရဲ႕မိခင္ မိဖုရားရင္ကို ငါသတ္ခဲ႕
လိုမွတ္လား မင္းစိတ္ထဲမွာငါက အခုခ်ိန္ထိ လူ
သတ္သမားအျဖစ္ရွိေနတုန္းလား"
"မဟုတ္ပါဘူး မယ္ေတာ္ျကီး မယ္ေတာ္က ေမွာ္ျပဳ
စားခံရျပီ ေသတာပါ မယ္ေတာ္ျကီးမသတ္လည္
မယ္ေတာ္ကေသမွာပါဘဲ က်ြန္ေတာ္နားလည္ပါ
တယ္ မယ္ေတာ္ျကီး အဲဒါေျကာင့္မဟုတ္ပါဘူး"
"ေကာင္းျပီေလး အခု မင္းျကီးအေျခေနဘယ္လို
ရွိလဲ"
"အေျခေနက ကယ္လိုမရနိုင္ေတာ့ဘူးထင္တယ္
အရင္ကမယ္ေတာ္ ေသခဲ႔သလိုေပါ့ "
"ဘာ…………"
မိဖုရာေခါင္းျကီး အေနာက္သို့ ယိုင္က်သြားေတာ့
သည္။ ေနာက္အထိန္ေတာ္ေတြက မိဖုရားျကီးကို
ဝိုင္းထိန္းလိုက္ျကသည္။ မယ္ေတာ္ ျကီးဟာ သူ
အားယူျပီ မင္းသားျကီးဆီကို သြားေတာ့သည္။
မင္းျကီးအနားမွာ ထိုင္ျပီ မင္းျကီးကိုျကည့္၍ ငိုေတာ့သည္။ သူလည္ ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းကိုမသိ
ေတာ့ပါ စိတ္ပ်က္လ်ွက္ျဖစ္သြားသည္။ ရပ္၍ျကည့္
ေနေသာ ရန္က်ိကို
"ရန္က်ိ ေစာ္ဘြားမူရမ္ကို နားေနေဆာင္ ပို့ေပး
လိုက္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသား"
"လိုက္သြားလိုက္ပါ ဦးေလးမူရမ္ ခရီးပမ္းလာေရာ
ေပါ့ "
"ေကာင္းပါျပီ မင္းသား"
မူရမ္လည္ နူတ္ဆက္ျပီ မင္းသားေလးအေရွ႕မွ
ထြက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။ သူလည္ ဒီညမင္းျကီး
အေျခေနမေကာင္းနိုင္သျဖင့္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္
ေနမိသည္။ ဦးရီေတာ္ကိုသြားေမးလည္ ေထာင္
ေခ်ာက္မိနိုင္သည္။ သူကိုသိေျကာင္းေျပာျပီ တား
ျမစ္ရန္လည္မျဖစ္နိုင္ သူကသူအေျကာင္းသိျပီ
ျဖစ္၍ က်န္တဲ႔လူပါ သူ၏သာူေကာင္ျဖစ္လာနိုင္
သည္။ ေတာ္ေတာ္အေျဖခက္ေနသျဖင့္ စဥ္းစားရ
ျကပ္ေနလ်ွက္ရွိသည္။ သူေတြးေနတုန္းမွ မင္းသား
ရွန္ပင္း အနားေရာက္လာသည္ကို သတိမထားမိ
ေခ်။
"အကိုေတာ္ အကိုေတာ္ အကိုေတာ္"
"ေျသာ္ ေရာက္လာျပီလား ထိုင္ဦး "
ရွန္ပင္း သူအေရွ႕ခုံ၌ထိုင္လိုက္သည္။
"အကိုေတာ္ ညီေတာ္ကိုတစ္ပါတ္ ဖမ္းခ်ဳပ္ထား
မယ္ဆို ဘာလိုျပန္လြတ္ေပးတာလဲ"
"ကိစၥရွိလို မင္းအကူညီ လိုတယ္ ဖခမည္းေတာ္
အေျခေနမေကာင္းဘူး ငါတို့လုပ္စရာရွိတာ လုပ္
ရေတာ့မယ္"
"ေျပာပါ အကိုေတာ္ ညီေတာ္ တတ္နိုင္သ
ေလာက္ စြမ္းေဆာင္ေပးပါမယ္"
"နန္းေတာ္ကိစၥ ငါတာဝန္ထားပါ ညီေတာ္ မနက္
ျဖန္ နတ္က်ြန္းကို သြားေပးပါ ညီေတာ္"
"နတ္က်ြန္း ဘာလုပ္ အကိုေတာ္"
"အကိုေတာ္မွာတာဝန္ တစ္ခုရွိတယ္ ဆရာေတာ္
ဝုေပးခဲ႔တာ နတ္က်ြန္းက ေစာ္ဘြားမူရမ္သမီးကို
ကာကြယ္ေပးရလိမ့္မယ္ ညီေတာ္ အခုသူ ဒုကၡ
ေရာက္ေနတယ္ အကိုေတာ္ကူညီရလိမ့္မယ္ ဒါေပ
မယ္ အကိုေတာ္အခု နတ္က်ြန္းကို သြားဖို့မျဖစ္နိုင္
ေသးဘူး ညီေတာ္ အကိုေတာ္အစား နတ္က်ြန္းကို
သြားေပးနိုင္မလား"
"ေစာ္ဘြားမူရန္ရဲ႕သမီးက ဘာျဖစ္လိုလဲ အကို
ေတာ္"
"သူကိုလူသတ္ေနတယ္လို ရြာသားေတြကေျပာေန
ျကတယ္ သူမသတ္ပါဘူး သူကိုမိစာၦမလိုေျပာျပီ သူကို သတ္ခိုင္းေနျကလို သူကိုကာကြယ္ေပးမွ
ျဖစ္မယ္ညီေတာ္ "
"မိစာၧ သူက မိစာၦမလား အကိုေတာ္"
"မဟုတ္ပါဘူး လူေတြအထင္မွားျကတာပါ"
"ဒါဆိုသူဆီသြားျပီ က်ြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမွာလဲ"
"နတ္က်ြန္းကိုသြားျပီ ေမာ့ရန္ေလးကို ကာကြယ္
ေပးပါ"
"ေမာ့ရန္ "
"ဟုတ္တယ္ ေမာ့ရန္"
"ကာကြယ္ေပးရုံဘဲလား အကိုေတာ္"
" အင္း ဒါေပ့မယ္ ညီေတာ္ရဲ႕ျကင္ယာေတာ္ အျဖစ္
သူကိုေျမွာက္စားေစခ်င္တယ္ "
"ျဖစ္ပါ့မလားအကိုေတာ္"
"အကိုေတာ္ ေစာ္ဘြားမူရမ္ကို အားလုံးေျပာထား
ျပီျပီ လိုအပ္လာရင္ ျကင္ယာေတာ္ေျမာွက္ေပးပါ"
"ေကာင္းျပီ အကိုေတာ္ အကိုေတာ္ေကာင္းသလို
စီစဥ္ပါ အကိုေတာ္အမိန့္ကို ညီေတာ္နာခံပါမယ္"
"ေကာင္းျပီ ညီေတာ္"
"မင္းသား မင္းသား မင္းျကီးနတ္ရြာစံသြားျပီ"
"ဘာ……………"
သမားေတာ္ စကားေျကာင့္ သူေရာ ရွန္ပင္းေရာ
ထိုင္ေနရာမွ ထေျပးကာ မင္းျကီး အနားသို့ေျပး
ကာ ငိုမိျကေတာ့သည္ ။ မိဖုရားျကီးကေတာ့ ငို၍
မဆုံးျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တိုေလးအတြင္း
မွာဘဲ နန္းေတာ္တစ္ခုလုံး မင္းျကီးနတ္ရြာစံ တဲ႔
အေျကာင္း ပ်ံ့နွံသြားေလေတာ့သည္။ သူကေတာ့
ငယ္စဥ္ကတည္းက သူကို နွင္းေတာင္သို့ ပိုခဲ႕ျပီ
သူျပန္ေရာက္လာမွ မင္းျကီး နတ္ရြာစံသြားျပန္
ေတာ့သည္။ သူရဲ႕ဒုတိယေျမာက္ သူတန္းဖို့ထားရ
သူကို ဆုံးရႈံးရျပန္ေတာ့သည္။ သူထပ္၍ထိခိုက္
ေျကကြဲရျပန္ေတာ့သည္။ နန္းေတာ္တစ္ခု လုံး
လည္ သူနွင့္အတူ ငိုေျကြျကေတာ့သည္။

အပိုင္း(16)ျပီ၏ စာဖတ္သူမ်ားအားေလးစားလ်ွက္
                                စာေရးသူ…လင္းသုခ




ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
                    အပိုင္း(17)
မင္းျကီးနတ္ရြာစံျပီေနာက္ အားလုံးပူေဆြးေသာက
ေရာက္ေနျကခ်ိန္ ဦးရီေတာ္က သူအေဆာင္ေတာ္
သို့လာခဲ႔ေတာ့သည္။ သူ၏ဧည့္ခန္းေဆာင္တြင္ မ်က္နွာ ခ်င္းဆိုင္ ထိုင္လ်ွက္
"က်န္မင္း မင္းက အိမ္ေရွ႔မင္းသားဆိုေတာ့ မင္း ေနာင္ ဘာဆက္ လုပ္မယ္စိတ္ကူးထားလဲ"
"ဦးရီေတာ္ အခုမွ ဖခမည္းေတာ္နတ္ရြာစံတာ နွစ္
ရက္ဘဲ ရွိေသးတယ္ က်ြန္ေတာ္ဘာမွ မစဥ္းစားရ
ေသးဘူး"
ဦးရီေတာ္က ျပဳံးလိုျပီ အျကမ္းေရခြက္ကိုယူကာ
ေသာက္လိုက္သည္။
"အခု ငါ ဘာလုပ္မယ္လို မင္းခန့္မွန္းမိလဲ"
"ဦးရီေတာ္ အေတြးကို က်ြန္ေတာ္ ဘယ္လိုနား
လည္မလဲ"
"ဟားးးးးဟားးးဟားးး"
ဦးရီေတာ္က ထိုင္ေနရာမွထကာ လမ္းေလ်ွာက္ျပီ
ေအာ္ ရီေတာ့သည္။
"ငါ မင္းကို အခြင့္ေရးေပးတာပါ မင္းက အရည္ခ်င္း
တယ္ မင္းသားသုံးပါထဲမွာ မင္းကို ငါသေဘာက်
တယ္ မင္းဘဲ ငါကို ယွဥ္ျပိဳင္နိုင္တယ္  အခု မင္းမွာ
ဘာအာဏမွ မရွိဘူး ငါလက္ေအာက္ခံလုပ္ရင္ မင္းကို ငါ အျကံေပး ဝန္ျကီး အျဖင့္ခန့္အပ္မယ္"
သူျပဳံးရင္း  ဦးရီေတာ္က ဘုရင္လုပ္ဖို့ေတြးေန
တာဘဲ အဲေလာက္မလြယ္ဘူး ဦးရီေတာ္ က်ြန္
ေတာ္ခြင့္မျပဳနိုင္ဘူး ဟု သူေတြးလိုက္သည္။
"အခုလို အခြင့္အေရးေပးတာကို ေက်းဇူးတင္ပါ
တယ္ ဦးရီေတာ္ ဦးရီေတာ္ ဒီလို ဆုံးျဖတ္တာ သိပ္
မေစာလြန္းဘူးလား"
"ဟားးးး က်န္မင္း က်န္မင္း မင္းေမးတာေကာင္
တယ္ မေစာဘူး ေနာက္က်ေနတာ ေတာ္ေတာ္
ျကာျပီ အရင္ကတည္းက ဘုရင္ျဖစ္သင့္တာ ငါဘဲ
ညီေတာ္ မင္းျကီးမဟုတ္ဘူး ဖခမည္းေတာ္ မင္းျကီးက ဘာမွအရည္မရွိတဲ႔ ညီေတာ္မင္းျကီးကို
မိဖုရားျကီးက်ားရင္းေျကာင့္ နန္းလႊဲေပးခဲ႔တာ ငါက
အျမဲတမ္း စစ္တိုက္ထြက္ေနရင္းနဲ နန္းလႊဲခဲ႔တာကို
မသိခဲ႔ရဘူး အခုငါ နန္းတတ္မယ္ မင္းက အရည္
ခ်င္းေတာ့ ငါအခြင့္ေရးေပးတဲ႔အေနနဲ  လက္
ေအာက္ခံ လုပ္မလား ဒါမွမဟုတ္ ငါရန္သူလုပ္
မလား"
သူလည္ထိုင္ရာက ထလိုက္ျပီ
"ဦးရီေတာ္ အရင္က ဘာေျကာင့္ ဦးရီေတာ္ ထီးနန္း မရခဲ႔လည္ က်ြန္ေတာ္မသိဘူး ဒါေပ့မယ္
အခု က်ြန္ေတာ္ နန္းတတ္မင္းသား အျဖစ္ရွိေနတဲ႔
အတြက္ ဦးရီေတာ္ ဘုရင္မျဖစ္နိုင္ဘူး"
"ဟားးးးးငါဂရုမစိုက္ဘူး မင္းတို့ မင္းသား သုံးပါလုံး
ဟာ ငါလက္ခုပ္ထဲေရဘဲ ငါလိုသလို သြန္ပစ္ယူလို
ရတယ္ မင္းက ငါကို အာခံျပီ နန္းလုမွလား"
"ဖခည္းမည္ေတာ္ရဲ႕ စကားကို က်ြန္ေတာ္နား
ေထာင္ ရပါလိမ့္မယ္ ဦးရီေတာ္"
"ေကာင္းျပီေလ ငါ မင္းကိုလာညိွနိႈင္းတာကို မင္းက ငါရဲ႕ျပိဳင္ဘက္ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ငါလက္ခံေပး
ရမွာေပါ့ ေနာင္တမရေစနဲ ဟားးးးဟားးးး က်န္မင္း က်န္မင္း မင္းငယ္ေသးတယ္ ဟားးးး"
ဦးရီေတာ္ ကရယ္ျပီ အခန္းအျပင္သို့ ထြက္သြား
လိုက္ေတာ့ သည္။ ေဘး၌ရပ္ေနေသာ ရန္ရွမ္းက
"မင္းသား ဘာလို ဦးရီေတာ္ကို စိန္ေခၚလိုက္တာ
လဲ"
သူကျပဳံးျပီ ရန္ရွမ္းကိုျကည့္ကာ
"ရန္ရွမ္း ငါဖခမည္းေတာ္ေရာ မယ္ေတာ္ေရာကို
သူ သတ္ခဲ႔တာ အခု ဖခမည္းေတာ္ေသးတာ ရက္
ပိုင္ဘဲရွိေသးတယ္ သူက နန္းကို လုယူေနျပီ ငါကို
ဖခည္းေတာ္မွာခဲ႔တယ္ ထီးနန္းကို ကာကြယ္ရမယ္
တဲ႔ ဘယ္လို ကိစၥမ်ိဳးဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငါထီးနန္းကို သူကို
မေပး နိုင္ဘူး ငါရေအာင္ ယွဥ္ျပိဳင္ယူမယ္ ငါဘုရင္
ျဖစ္တာနဲ သူကို အရင္ဆုံးသတ္မယ္ ေစာင့္ျကည့္
ေန လိုက္ ရန္ရွမ္း သူလုပ္နိုင္သေလာက္ လုပ္
ထားပါဦး"
သုဆီက ေဒါသနဲ မာနကို ရန္ရွမ္းက သူကိုေတြ႕
လိုက္ရသျဖင့္
"ေကာင္းျပီ မင္းသား က်ြန္ေတာ္မ်ိဳး မင္းသားကို
အသက္လဲျပီ ကာကြယ္ေပးပါမယ္"
"ေက်းဇူးပါ ရန္ရွမ္း မင္းအဲဒီလိုေျပာတာ ငါအားရ
တယ္ ေက်းဇူးပါ"
သူတို့စကားေျပာေနရင္း ေစာ္ဘြား မူရမ္နွင့္ မင္း
သားရွန္းပင္ေရာက္လာသည္။
"ေျသာ္ လာျကပါ"
မူရမ္က
"မင္းသားကို လာနူတ္ဆက္တာပါ က်ြန္မ်ိဳးသြား
ေတာ့မလို့ "
"ေကာင္းပါျပီ ဦးေလး မူရမ္
သူက
"ညီေတာ္ရွန္း"
"ေျပာပါအကိုေတာ္"
"ေမာ့ရန္က သာမာန္မိန္းကေလး မဟုတ္ဘူး ေသ
ေသခ်ာခ်ာ ဂရုစိုက္လိုက္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ အကိုေတာ္"
"အင္း ငါ ေမးစရာရွိေသးတယ္"
"ဖခမည္းေတာ္ ငါကို မွားခဲ႔စကားေတြ ဘာေတြမရွိ
ဘူးလား"
ဒုကၡဘဲ ငါဘယ္လိုေျဖရမလဲ အကိုေတာ္ နဲပါတ္
သတ္မယ့္မိစာၧမေမာ့ရန္ကို ဘယ္နည္းနဲျဖစ္ျဖစ္ သတ္ခိုင္းထားတယ္ ငါကို ဒါဘဲမွာခဲ႔တယ္ ငါဘယ္
လိုေျဖရမလဲ။
"ညီေတာ္ ဘာေတြးေနတာလဲ"
"ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး အကိုေတာ္ကို ဖခမည္းေတာ္
က အကိုေတာ္ကို ထီးနန္းကိုဘဲရေအာင္ ယူေစခ်င္
တာပါ အကိုေတာ္ကို ကူညီေပးဖို့ဘဲမွာခဲ႔တယ္"
"ဟုတ္လားးး ေကာင္းပါျပီ ကယ္ကယ္ ခရီးကေဝး
ေတာ့ ခရီးနွင္ျကေတာ့ လမ္းခရီးဂရုစိုက္ျကေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ႔မင္းသား" "ဟုတ္ကဲ႔ အကိုေတာ္"
သူကို နူတ္ဆက္ျပီ အားလုံူ ထြက္သြားျကေတာ့
သည္။ မူရမ္တို့လည္ နတ္က်ြန္းက ျပႆနာကို ေျဖးရွင္းဖို့ အတြက္ နန္းတြင္းကေန နတ္က်ြန္းသို့
ခရီး နွင္ျကေလေတာ့သည္။
    ေနာက္တစ္ေန့မနက္ေလာက္မွ နတ္က်ြန္းသို့
ေရာက္ျကေတာ့သည္။ ရွန္ပင္း နတ္က်ြန္းရဲ႕လွပ
ပုံကို အံအား သင့္သြားေတာ့သည္။ ျမင္းလွည္းေပၚ
က ဆင္းလိုက္ျပီ ျကည့္လိုက္သည္။ နတ္က်ြန္းတစ္
ခုလုံး ပန္းေတြလြမ္းမိုးထားေသာ ပန္းျမိဳ့ေတာ္လား
ဟုျမင္မိသည္။
"ဟာ… အရမ္းလွလိုက္တာ"
"အထဲ ဆက္ဝင္ရေအာင္ မင္းသား လွည္းေပၚျပန္
တတ္ပါ "
မူရမ္စကားေျကာင့္ သူလွည္းေပၚ ျပန္တတ္လိုက္
သည္။ သူလွည္းစီးဝင္လာရင္း လွည္းျပတင္းေပါက္
ေလးကေန နတ္က်ြန္းရဲ႕လွပပုံကို ျကည့္ရင္းလိုက္
တာေတာ့သည္။ ခဏျကာ လွည္းက ရပ္သြား
သည္။ မူရမ္က
"မင္းသား ဆင္းလိုရျပီ က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးတို့ အိမ္
ေရာက္ျပီ "
သူလွည္းေပၚက ဆင္းလိုက္သည္ ေဘးပတ္ဝန္း
က်င္ကို ျကည့္လိုက္ရာ အလြန္းကို လွပလြန္းေတာ့
သည္။ မူရမ္က
"မင္းသား ျကြပါ ဒါ က်ြန္ေတာ္ မ်ိဳးရဲ႕ အိမ္ပါဘဲ ဝင္
ရေအာင္"
သူေခါင္းေလး ျငိတ္ျပီ
"ေကာင္းပါျပီ"
"အေဖ အေဖ ျပန္လာလား"
"ရန္ရြယ္"
သူတို့ဆီေျပးလာေသာ မိန္းကေလးကိုျကည့္၍
လွလြန္းလို့ သူစိုက္ျကည့္ရင္း အသက္ရွဴဖို့ ပါေမ့
သြားသည္။ သူမအနားသို့ေရာက္လာသည္။
"အေဖ သူက ဘယ္သူလဲ"
"အာ့ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္ ဒါက က်ြန္မ်ိဳးရဲ႕ သုံး
ေယာက္ေျမာက္ သမီး ရန္ရြယ္ပါ မင္းသား"
"ဟုတ္ကဲ႔ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသားပါတယ္ ရန္ရြယ္"
"မင္းသားကို အရိုေသေပးလိုက္ ရန္ရြယ္"
"အရိုေသေပးပါတယ္ အရွင့္သား"
"ေကာင္းပါျပီ"
"အထဲျကြပါ မင္းသား"
သူေခါင္းကိုျငိတ္ရင္း အထဲသို့လိုက္ဝင္လာခဲ႔သည္။
"ဒါက ဧည့္ခန္းပါ မင္းသား ခဏေလာက္ပါ"
သူအခန္းကိုျကည့္ရင္းး ထိုင္လိုက္သည္။ မူရမ္က
"ရန္ရြယ္ အားလုံးကို ေခၚခဲ႔ပါ အိမ္က မိသားစုနဲ
မင္းသားကို မိတ္ဆက္ေပးမလို့"
"ဟုတ္ကဲ႔"
ရန္ရြယ္က သူေရွ႕မွထြက္သြားေတာ့သည္။ မူရမ္က
"မင္းသား အနံ႕အသတ္တစ္ခု ရွဴရိႈက္မိလား"
"ဟင္အင္း မရွဴရႈိက္မိပါဘူး ဘာျဖစ္လိုလဲ"
"မင္းသား က်န္မင္း လာတုန္းက ေမႊပ်ံတဲ႔ အနံ႕
တစ္ခု ရွဴရိႈက္မိျပီ ေမ့လဲသြားတယ္"
"ဟုတ္လား ဘယ္ကလာတဲ႔ ေမႊရနံ႕လဲ"
"ေမာ့ရန္ေလး ဆီကလာတာပါ"
"ေျသာ္……မင္းသားက်န္မင္းနဲ႕ ေမာ့ရန္ရဲ႕ ဆက္
ဆက္မႈက ထူျခားတယ္ မင္းသားေမ့လဲသလို့ ေမာ့
ရန္လည္ သတိေမ့သြားတယ္"
"သူတို့နွစ္ေယာက္မွာ ေနာက္ဘာထူးျခား ခ်က္
ေတြ ရွိေသးလဲ ေစာ္ဘြားမူရမ္"
"ေနာက္တစ္ခု မင္းသားေလး ပန္းခူးလိုက္တာ ပန္း
တစ္ပင္လုံးေသသြားတယ္"
"ဒါက တိုက္ဆိုင္မူတစ္ခုျဖစ္မွာပါ"
"တိုက္ဆိုင္မူ မဟုတ္ဘူးမင္းသား ေမာ့ရန္ေလး
ေမြးျပီ ကတည္းက တစ္ခါမွ နတ္က်ြန္းမွာ ပန္းတစ္ ပြင့္မွ မျငိဳးႏြမ္းဖူးဘူး မင္းသား မင္းသားက်န္မင္း
ေတာင္ ေတာ္ေတာ္အံျသသြားတယ္ အဲဒီတုန္းက"
"အကိုေတာ္ ဘာျဖစ္သြားေသးလည္"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး မင္းသား"
ခဏျကာ ေစာ္ဘြားမိသားစုေတြ ေရာက္လာျက
သည္။ အားလုံးက မင္းသားရဲ႕ အေရွ႕တြင္ ညီညာ
စြာရပ္ေနျကသည္။ မူရမ္က
"မင္းသာ ဒါက က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးရဲ႕ ဇနီးက်င္ရိပါ သူ
က က်ြန္မ်ိဳးသမီး ဒုတိယေျမာက္သမီး လုရိ သူက
တတိယေျမာက္ ရန္ရြယ္ သူကေလးေယာက္
ေျမာက္သမီး ရင္ရိ"
"က်န္တဲ႔နွစ္ေယာက္ကေရာ သမီးအျကီးဆုံးက
ရွမ္းရိ ကမနွစ္ကဘဲ လက္ထက္သြားတယ္ သတိုုး
သား ရြာမွသြားေနတယ္ ေမာ့ရန္က ျခံထဲရဲ႕ အိမ္
ေတာ္မွာပါ သူက အျပင္မထြက္ဘူး"
"ေကာင္းပါျပီ က်ဳပ္ မင္းသား ရွန္းပင္ပါ အားလုံး
ကို နူတ္ဆက္ပါတယ္"
အားလုံးကလည္။
"မင္းသားရွန္ပင္ကို အရိုေသေပးပါတယ္"
မူရမ္က
" မင္းသား ခဏနားလိုက္ပါဦး"
"ေကာင္းပါျပီ"
"ရန္ရြယ္ မင္းသားကို အေဆာင္ေတာ္ လိုက္ျပ
လိုက္"
"ဟုတ္ကဲ႔ အေဖ လိုက္ခဲ႔ပါ မင္းသားရွန္း"
သူေခါင္းျငိတ္ကာ သူမေလးေနာက္ကို လိုက္သြား
ေတာ့သည္။ မူရမ္လည္
"က်င္ရိ ေမာ့ရန္အေျခေနဘယ္လိုရွိလဲ"
"ပုံမွန္ဘဲ အေဆာင္ထဲ အျပင္မထြက္ဘူး ေဆးဘဲ
ေဖာ္ စပ္ေနတယ္"
"ရြာသားေတြကေရာ"
"ရြာသားေတြက ေမာ့ရန္ကို တစ္ပတ္အတြင္း ရြာ
ကေန ေမာင္းထုတ္ခိုင္းတယ္ မဟုတ္ရင္သတ္
ေပးပါလို့ ေတာင္းဆိုေနျကတယ္"
"အင္း ရျပီ သြားေတာ့ က်င္ရိ က်န္တာ ငါေျဖရွင္း
လိုက္မယ္ မင္းစိတ္မပူနဲေတာ့ "
"မင္းသား က်န္မင္ဘာေျပာလဲ သခင္ျကီး"
"ေမာ့ရန္ကို မင္းသားရွန္ပင္းနဲ ေစ့စပ္ခိုင္းလိုက္
တယ္"
"ရွင္…ျဖစ္ပါ့မလား"
"မျဖစ္လို့မရဘူး မင္းသားေလး အခက္ခဲအမ်ားျကီး
ရွိေနတယ္ သူျကင္ယာေတာ္ ယူလိုမရေသးဘူး
သူျကင္ယာေတာ္ကို ဦးရီေတာ္ သတ္လိမ့္မယ္ ေမာ့ရန္ကို လက္ထက္ရင္လည္ သူဘုရင္ မျဖစ္
နိုင္ ေတာ့ဘူး"
"ေမာ့ရန္ကေရာ မင္းသား ရွန္းပင္ကို လက္ခံပါ့
မလား"
"ေျပာျကည့္ ရမွာဘဲ သူကို ဒီကေန ကယ္ျပီ မင္း
သားေလ ရွိရာ နန္းေတာ္ကို ပို့မွရမယ္ ဒီမွာ ရြာ သားေတြက သတ္ခိုင္းေနျကျပီ ငါတို့အတင္းလုပ္
ရင္ သူစိတ္ကို မထိန္နိုင္ဘဲ ရြာသားေတြ သတ္မိ
ရင္ ငါတို့ဘယ္လိုလုပ္မလဲ အဲဒါမွာ ပိုခက္ကုန္
မယ္"
လုရိက
"ဒါဆို သူကို မင္းသားရွန္းပင္နဲ လက္ထက္ေပးမွာ
ေပါ့ ေမာ့ရန္ကို"
"အင္း ကယ္ နင္တို့ေတြ လည္ သြားျကေတာ့ ငါ
ဘာလုပ္ သင့္လည္ စဥ္းစားလိုက္ ဦးမယ္"
"ေကာင္းပါ ျပီ သခင္ျကီး"
သူဇနီးနွင့္ သမီးေတြလည္ သူေရွ႕ကေန အားလုံး
ထြက္သြားေတာ့သည္။ သူလည္ အျကမ္းေရေလ
ေသာက္ရင္း စဥ္းစားေနမိေတာ့သည္။
    နားေနေဆာင္သို့ေရာက္ေတာ့ ရန္ရြယ္က လိုက္ျပျပီ သူကိုနူတ္ဆက္က အေဆာင္မွ ထြက္
သြားလိုက္သည္။ သူထိုင္ေနရာ မွွထျပီ
"ငါ ေမာ့ရန္ကို ဘယိလိုသတ္ရမလဲ သူအသက္
ရွိေနေသးရင္ အကိုေတာ္ကာ ကြယ္ေပးေနဦးမယ္
သူေျကာင့္ အကိုေတာ္ ဘဝပ်က္စီးသြား နိုင္တယ္
သူက ဘယ္လို မိန္းကေလူ မ်ိဳးလဲ ဟာ ဘာျဖစ္ျဖစ္
ငါသူကို ရေအာင္ သတ္ရမယ္ မဟုတ္ေသးဘူး ငါ
သတ္ရင္ ငါအျပစ္ျဖစ္သြားမယ္ သူကိုယ္သူ သတ္
ေသ ခ်င္တဲ႔ စိတ္ေပါက္ေအာင္ ငါလုပ္ရမယ္ "
သူတစ္ေယာက္တည္း ေမာ့ရန္ကို ဘယ္လိုသတ္
ရင္ေကာင္း မလဲဟု ေတြးေနမိေတာ့သည္။

အပိုင္း(17)ျပီး၏ စာဖတ္သူမ်ား ေလးစားလ်ွက္
                                 စာေရးသူ…လင္းသုခ




ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
                      အပိုင္း(18)
မူရမ္ သူမအေဆာင္သို့ လာခဲ႔ေတာ့သည္။အေစာင့္
မရွိ လူသူမရွိတဲ႔ သူမအေဆာင္ေလ မွာသုူမက
ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းေနတတ္ေနေတာ့သည္။
မူရမ္အေဆာင္ထဲ သို့ဝင္လာလိုက္သည္။ လုပ္စရာ
မရွိ ေဆးျမစ္ေတြ ကိုေျမအုိးေလးနဲ ျပဳတ္ေနေသာ သူမကို ျကည့္ျပီ မူရမ္က
"သမီးးေမာ့ရန္"
သူမက အသံေျကာင့္ လွမ္း၍ျကည့္လိုက္သည္။ မူ
ရမ္က သူမအနားသို့ေေလ်ွာက္လာသည္။
"အေဖ ျပန္လာျပီလား နန္းေတာ္ကို သြားတယ္ဆို"
"အင္း သမီး အခု ဘာလုပ္ေနလဲ"
"ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး ဒီလိုဘဲ ေဆးေတြ လိုက္ေပါင္း
စပ္ျကည့္ေနတာပါ"
"သမီး ခဏေလာက္ စကားေျပာျကရေအာင္"
"ဟုတ္ကဲ႔အေဖ"
မူရမ္နွင့္ သူမ ထိုင္ခုံစားပြဲတြင္ ထိုင္လိုက္ျကသည္။
သူမ မူရမ္မ်က္နွာကိုျကည့္၍ တစ္ခုခုကို ဆုံးျဖတ္
ခ်ျပီ ေျပာေတာ့မယ္ ဆိုတာ သိလိုက္သည္။
"ေျပာစရာရွိလားအေဖ သမီးကိုေျပာပါ ဘယ္လို ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးမဆို လက္ခံပါမယ္ သမီးလူေတြ ကိုသမီးေျကာင့္ ဒုကၡေရာက္တာ မျမင္ခ်င္ဘူး"
"ေမာ့ရန္ အခု လက္ရွိ အေျခကို သမီးလည္ သိပါ
တယ္ သမီးကို အေဖ မကာကြယ္ေပး နိုင္ေတာ့
ဘူး ထင္တယ္ သမီး"
"ဟုတ္ကဲ႔ သမီးနားလည္ပါတယ္"
သူမ ျငိမ္က်သြားေတာ့သည္။ သူမအတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ႔ နည္းလမ္းမရွိဘူး ဆိုတာ သိလိုက္
သည္။ မူရမ္က
"သမီး…သမီးငယ္ငယ္က တစ္ခါ ဆုံးဖူးတဲ႔ မင္း
သားေလးကို မွတ္မိလား"
"ဟုတ္ကဲ႔ မွတ္မိတယ္ သူကို ေတြျပီလားအေဖ"
သူမ မူရမ္စကားေျကာင့္ စိတ္ဝင္းစားသြားသည္။
"အင္းေတြ႔ျပီသမီး အေဖ နန္းေတာ္ကို သူ ဆီသြား
ျပီ အကူညီေတာင္းခဲ႔တယ္"
"သူ သမီးဆီလာမွာလားဟင္ အေဖ"
"သူ မလာေတာ့ဘူး ထင္တယ္သမီး"
"ရွင္……သူ ဘာ လို မလာေတာ့ တာလဲ သမီး သူ
အလာ …ကိုေစာင့္ေနတာ ပါ…သူလည္ သမီးကို… ရြာကလူေတြလို ေျကာက္ ေနျပီလား အေဖ"
သူမစိတ္ပ်က္ အားငယ္သြားေတာ့သည္။
"သူ သမီးကို ေျကာက္လို မလာတာ မဟုတ္ပါဘူး
သမီး  သူလာဖို့ မျဖစ္နိုင္ေတာ့လိုပါ သမီး သူမလာ
ေပမယ့္ သူအစား သူရဲ႕ ညီေတာ္ ကို သမီးကိုကာ
ကြယ္ေပးဖို့ အေဖ နဲအတူထည့္ေပးလိုက္တယ္"
"ဘာလုပ္ဖို့လဲ အေဖ သူညီေတာ္ ကေရာ သမီး
ကို ဘယ္လို ကာကြယ္ေပး မွာလဲ သူမွမဟုတ္တဲ႔
တစ္ျခား လူ ကာကြယ္ေပးတာ မလိုခ်င္ဘူး အေဖ"
"သူ ဘယ္ေတာ့မွ သမီးဆီ လာမွမဟုတ္ဘူးသမီး
အေဖကို သူမွားခဲ႔တယ္ သူကို သမီးမေစာင့္ပါနဲ
တဲ႔ သမီးကို ဘယ္သူမွာ ရန္မျပဳေအာင္ မင္းသား
ရွန္ပင္းရဲ ့ျကင္ယာေတာ္ အျဖင့္လက္ဆက္ ခိုင္း
လိုက္တယ္"
"ရွင္…………… သမီးဘယ္သူကိုမွ လက္မထက္
ခ်င္ဘူး မင္းသားရွန္ပင္းကိုလည္ မေတြ႕ခ်င္ဘူး"
သူမ စိတ္တိုက ထိုင္ရာမွ ထရပ္လိုက္သည္။မူရမ္
က
"သမီးး မျငင္းပါနဲလား သမီးရယ္ သမီးကို အေဖ မေသေစခ်င္ဘူး မင္းသားရွန္ပင္းက သမီးကို သူ
ျကင္ယာေတာ္ အျဖစ္ ကာကြယ္ေပးထားရင္ သမီး
ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ဘူး မင္းသားက်န္မင္းဟာ သူမွာ
တာဝန္ေတြ မ်ားေနတယ္သမီး ဒါေျကာင့္ သမီးကို
မင္းသား ရွန္းပင္နဲ လက္ထက္ခိုင္းထားပါ"
"သမီးလက္မခံဘူး"
သူမ မ်က္နွာကို တစ္ဖက္သို့ လႊဲလိုက္သည္။ မူရမ္
လည္ သူ အတင္းမတိုက္တြန္းခ်င္သျဖင့္ သူရဲ႕ စိတ္ကိုေလ်ာ့က သူပါထိုင္ရာက ထရပ္လိုက္သည္။
"'ေသခ်ာ စဥ္းစားပါသမီး သမီးကို ကယ္တင္ဖို့ ဒီ
တစ္နည္းဘဲရွိတယ္ အတင္းမတိုက္တြန္းခ်င္ဘူး
အေဖ သြားေတာ့မယ္သမီး မင္းသားေလး ရွန္းပင္
ဒီမွ တစ္ပါတ္ေနလိမ့္မယ္ သူသမီးကို လာေတြ႕
လိမ့္မယ္ ေကာင္းေကာင္း ဆက္ဆံလိုက္ပါ သမီး"
သူမ အမူအယာက လက္မခံခ်င္ျဖစ္ေနသျဖင့္ မူ
ရမ္ စကား ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ထြက္သြားလိုက္
ေတာ့သည္။ သူမေက်ာက္ ရုပ္ပမာရပ္ေနေတာ့
သည္။ ပါးထပ္ကိုလည္ မ်က္ရည္ မ်ားစိတ္ပ်က္စြာ
က်ဆင္းလာေတာ့သည္။နူတ္မွ
"က်ြန္မအတြက္ နည္းလမ္းမရွိေတာ့ဘူးလား အရွင္ရယ္ အရွင္ေတာ္ေတာ္ ရက္စက္လိုက္တာ ဘယ္လိုမ်ိဳးမ်ား ဒီလို ဆုံးျဖတ္နိုင္ရတာလဲ က်ြန္မ
ဘက္ကို မေတြးေပးနိုင္ေတာ့ဘူးလားဟင္……"
သူမ အားငယ္စိတ္ပ်က္သြားေတာ့သည္။
သူေကာင္းကင္ကိုေမာ့ျကည့္ျပီ လက္ေလးေနာက္
ပစ္ကာ နူတ္မွ တီးတိုးေလးျဖင့္
"မင္း ငါကို နားလည္နိုင္ပါေစ ေမာ့ရန္ ငါ အနားမွ
မင္းရွိတာထက္ ငါအေဝးကေန မင္းကိုေစာင့္
ေရွာက္ေပးပါေစ ငါအနားမွာ မင္းရွိေနရင္ ငါတန္
ဖိုး ထားရတဲ႔ အရာေတြကို ထက္ျပီ ဆုံးရႈံးရမွာ ငါ
အေျကာက္ဆုံးဘဲ ေမာ့ရန္ မင္းငါကို နားလည္
နိုင္ပါေစ မင္းလက္ခံလိုက္ပါ ငါကိုငါေတာင္မကာ
ကြယ္နိုင္တဲ႔ အေျခေနမွာ မင္းပါငါေျကာင့္ ပိုဒုကၡ
ေရာက္မွာစိုးတယ္ ငါဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို မင္းလက္
ခံေပးပါ ေမာ့ရန္ မင္းကို ငါရဲ႕ ညီမတစ္ေယာက္ အ
အျဖင့္ ငါအျမဲတမ္း ငါေစာင့္ေလ်ွာက္ပါေစ ေမာ့
ရန္'
"မင္းသား မယ္ေတာ္ျကီး ေခၚေနတယ္ မယ္ေတာ္
ျကီး အေဆာင္ကို ခဏျကြခဲ႔ပါတဲ႔"
အေနာက္ က အထိန္ေတာ္ စကားေျကာင့္ သူ
အေတြးေတြကို ရပ္ပစ္လိုက္သည္။
"ေကာင္းျပီ အထိန္ေတာ္ သြားျကတာေပါ့"
သူနွင့္ သူ၏ ေနာက္လိုက္ ရန္ညီကိုနွင့္သူအေစာင့္
ရဲမတ္ေတြနဲအတူ မယ္ေတာ္ျကီး အေဆာင္သို့
လာခဲ႔ေတာ့သည္။ အေဆာင္သို့ေရာက္ေတာ့ မယ္
ေတာ္ျကီးက သူပုလႅင္တြင္ ထိုင္၍ မယ္ေတာ္ျကီး
ေရွ႕တြင္ ဒူးေဒါက္ေနေသာ ခ်ပ္ရဲမတ္အဝတ္အစား
ျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ရွိသည္။ မယ္ေတာ္ျကီးက သူကိုေတြ႕ျပီ သုူက
" မယ္ေတာ္ျကီးကို အရိုေသေပးပါတယ္"
"ေရာက္လာျပီလား ထိုင္ပါ အိမ္ေရွ႕စံ"
ဒူးေထာက္ထားေသာ သူက လွည့္ျကည့္လိုက္ျပီ
သူကို ေသခ်ာစိုက္ျကည့္ေတာ့သည္။ သူလည္
မည္ သူမွန္းမသိေပ့မယ္ ျပဳံးျပလိုက္ျပီ သူထိုင္ရန္
သြားခ်ိန္
"ညီေတာ္က်န္မင္း"
သူတစ္ဖက္လွည့္ေနတဲ႔ မ်က္နွာက ျပဳံးရာမွ ျငိမ္
သြားသည္။
"မင္း ညီေတာ္ က်န္မင္း မဟုတ္လား"
သူလွည့္လိုက္သည္။
"အကိုေတာ္ ယူဇရာဇ္လား"
"ဟုတ္တယ္ မင္း…မင္း…က်န္မင္းဘဲ ဝမ္းသာ
လိုက္တာ မင္းျပန္လာျပီလား"
သုူကို ေျပး၍ဖက္ေတာ့သည္ သူလည္ ျငိမ္ေန
လ်ွက္ ရွိသည္။
''ညီေတာ္ေရာက္လာတာ တစ္ကယ္ဝမ္းသာတယ္
ညီေတာ္ လိုအပ္တာေျပာ အကိုေတာ္ အားလုံးကူ
ညီေပးမယ္ ဘာလိုအပ္လဲ"
သူက
"ဦးရီေတာ္ရဲ႕ ေမြးစားသမီးကို အကိုယ္ေတာ္က
လက္ဆက္ခဲ႔တယ္ဆို အခု အကိုေတာ္ ဦးရီေတာ္ အမိန့္ကို လည္ နားခံေနတယ္ မဟုတ္လား ဘာ
ေျကာင့္မ်ားလဲအကိုေတာ္ ေျပာျပနိုင္မလား"
ယူဇရာဇ္ ဟာ သူကိုဖက္ထားရာ လြတ္လိုက္
သည္။ သုူကိုေတြ႕၍ ျပဳံးေနေသာ သူမ်က္နွာက
ျပန္၍တည္ျငိမ္သြားေတာ့သည္။ မယ္ေတာ္ျကီးက
"ထိုင္ျကပါ "
သုတို့နွစ္ေယာက္လည္ တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္
ေယာက္ျကည့္ျပီေတာ့ ထိုင္လိုက္ျကသည္။သူက
"မယ္ေတာ္ျကီး က်ြန္ေတာ္အေခၚေတာ္ပါးလိုက္
တာ ဘာအေရးျကီး ကိစၥမ်ားရွိလိုလဲ"
"သားေတာ္က်န္မင္း အခုလတ္တေလာျဖစ္ေနတဲ႔
နန္းေတာ္ အေျခအေနကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ေျဖ
ရွင္းမလဲ သားေတာ္က အိမ္ေရွ႕စံဆိုေတာ့ အခု
ဘာဆက္လုပ္မလဲ"
"ဦးရီေတာ္က နန္းတတ္ဖို့ စဥ္းစားေနတယ္ မယ္
ေတာ္ျကီး အမတ္ေတြကလည္ သူကိုေထာက္ခံျက
တယ္ နန္းေတာ္တစ္ခုလုံးရဲ႕ အာဏေတြ အားလုံး
လည္ ဦးရီေတာ္ လက္ထဲမွဘဲရွိတယ္  က်ြန္ေတာ္
ကို စိတ္မပူပါနဲ မယ္ေတာ္ျကီး နန္းေတာ္ကို က်ြန္
ေတာ္ရေအာင္ျပန္ယူမွာပါ အခ်ိန္နည္းနည္းေပးပါ"
"သားေတာ္ က်န္မင္း အရွင္မင္းျကီးက သတိမေမ့
ခင္ သားေတာ္ကို နန္းေတာ္လႊဲခဲ႔တယ္ ဘာေျကာင့္
လႊဲသလဲလို မယ္ေတာ္ျကီးက ေမးေတာ့ အရွင္မင္း
ျကီးက ဘာေျပာသလဲ သိလား သားေတာ္တို့"
"မသိပါဘူးမယ္ေတာ္ျကီး ေျပာပါ မယ္ေတာ္ျကီး"
"သူမွာ ရွိတဲ႔ သားေတာ္ သုံပါး လုံးဟာ အရည္ခ်င္း
ရွိျကတယ္တဲ႔ ဒါေပ့မယ္ ဦးရီေတာ္နဲယွဥ္ျပီ အာဏ
လုနိုင္တာ သားေတာ္က်န္မင္းဘဲျဖစ္လိမ့္မယ္တဲ႔
မယ္ေတာ္က ဘာေျကာင့္လဲလို့ေမးေတာ့ သား
ေတာ္ျကီးက တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ ေကာင္းတယ္
ဦးရီေတာ္ရဲ႕ လက္ေအာက္ဝင္ျပီ စစ္သူျကီးနဲ ရဲမတ္ေတြကို ဦးေအာင္ နိုင္ေအာင္လုပ္ပါတဲ႔ မင္း
သား ရွန္းပင္က ပညာရည္ဘက္မွထူးခ်ြန္တယ္
ဥာဏ္ေကာင္းတယ္ မင္းျဖစ္မယ္ လကၡဏာရွိေပ့
မယ္ ဦးရီေတာ္ကို ရင္မဆိုင္နိုင္ဘူး ဒါေျကာင့္ သား
ေတာ္ က်န္မင္းလာတဲ႔ အထိ နန္းတြင္းေရးကို ဝင္
မရႈပ္ဘဲ စိတ္မပါသလို ေနခိုင္းထားတယ္ သား
ေတာ္ ကိုေတာ့ နန္းလြဲေပးခဲ႔တယ္ သားေတာ္က
နန္းေတာ္ ကိုျပန္ထိန္းယူသြားလိမ့္မယ္တဲ႔ မင္းသား
ညီအကို ေတြစည္းလုံးေနေအာင္ လုပ္ဖို့ မယ္ေတာ္
ကိုမွာခဲ႔တဲ႔ သားေတာ္ ဒါေျကာင့္ သားရဲ႕အကို
ေတာ္ကို အျပစ္မတင္ပါနဲ အရွင္မင္းျကီး မွာထား
ခဲ႔လိုပါသားေတာ္"
သူမထင္မွတ္ထားေသာ စကားကိုျကားလိုက္ရ
သျဖင့္ သူ အကိုေတာ္ကိုျကည့္ျပီ အရမ္းအားနား
သြားေတာ့သည္။
"အကိုေတာ္ ခုနက ေျပာမိတာ ခြင့္လႊတ္ပါ"
"ရပါတယ္ ညီေတာ္ ဖခမည္းေတာ္ရဲ႕ေနာက္ဆုံး
ဆႏၵက ထီးနန္းကို ျပန္ယူဖိုဘဲ ညီေတာ္ လိုအပ္
တာေျပာပါ အကိုေတာ္တတ္နိုင္သေလာက္ ကူညီ
ေပးပါမယ္ ညီေတာ္"
"ေကာင္းပါျပီ အကိုေတာ္"
သူအခုမွ အေျခေနမွန္ကို သိရသျဖင့္ ဘာလုပ္စ
လုပ္ရမယ္ ဆိုတာ သူသိသြားေတာ့သည္။ သူစ
တင္ လႈပ္ရွားရေတာ့မည္ အင္းအားေတြပါ ရွိလာခဲ႔
ေတာ့သည္။
  ညေနေလာက္အခ်ိန္တြင္ ရွန္းပင္ ပန္ျခံတစ္ဖက္
ရွိ သူမအေဆာင္ကို သြားရန္ေတြးလိုက္သည္။ သူ
အေဆာင္မွ အျပင္ထြက္ခ်ိန္
"မင္းသား ဘယ္သြားမလိုလဲ"
ေနာက္မွ ရန္ရြယ္ေခၚသံေျကာင့္ သူမကိုလွည့္
ျကည့္လိုက္သည္။
"ေျသာ္ ရန္ရြယ္ပါလား ပန္းျခံ ဘက္ကိုသြားမလိုပါ"
"ေမာ့ရန္ဆီလား"
"အင္း"
သူက သူမကို ေခါင္းျငိတ္ျပလိုက္သည္။သူမက
"အရင္က ဒီကိုမင္းသားက်န္မင္း လာဖူးတယ္ ေမာ့
ရန္ ဆီကိုဘဲသြားခဲ႔တယ္ သူအသက္ကို မငဲဘဲ သူလက္ဖဝါး ဓါးနဲရွျပီ ေမာ့ရန္ကို ေသြးတိုက္ကာ
ကယ္ခဲ႔တယ္ အခုလည္ မင္းသားေလးရွန္ပင္း က
ေမာ့ရန္ဆီကို သြားျပန္တယ္ေနာ္ မင္းသားနွစ္ပါး
စလုံးက ေမာ့ရန္ကို သိပ္ဂရုစိုက္ျကတာဘဲ"
"ေမာ့ရန္က ကိုယ္ေတာ္ရဲ ျကင္ယာေတာ္ေလ သူ
ကိုေတြ႕ဖို့ လိုအပ္တာေပါ့ ရန္ရြယ္"
"ေမာ့ရန္က ကံေကာင္းပါတယ္ ကံမဆိုးပါဘူး ငယ္
ငယ္ ကတည္းက အေဖကသမီးေတြ အားလုံးထက္
သူကို ပိုဂရုစိုက္တယ္ အခုလည္မင္းသားနွစ္ပါးက
အကာကြယ္ထားေပးတယ္ ေကာင္းပါတယ္ သူက
ကံေကာင္းလြန္းတာပါ သူကိုသူမသိတာထင္တယ္
သြားပါ မင္းသားေလး မေနွာက္ယွက္ေတာ့ဘူး"
ရွန္ပင္း သူမေျပာတာကို စဥ္းစားျပီေခါင္းျငိတ္ျပ
လိုက္သည္။ သူမကေတာ့ သူေရွ႕ကေန ထြက္သြား
လိုက္ေတာ့သည္။သူလည္ ေနာက္မွ သူမကိုျကည့္
ေနမိေတာ့သည္။သူမ ဘာျဖစ္သြားတာလည္ ဟု
လည္ေတြး လိုက္မိသည္။ သူပန္းျခံထဲသို့ ဝင္လာ
ခဲ႔ေတာ့သည္။ ပန္းေတြက ညိႈးႏြမ္းမူ မရွိ ပန္းေပါင္း
စုံ ေရာင္စုံ ပြင့္ဖူးလ်ွက္ရွိသည္။ ပန္းခင္းျကီးတြင္
မ်ားျပားလွေသာ လိပ္ျပာမ်ား ပ်ံဝဲေနလ်ွက္ရွိသည္။
သူ ျကည့္ရင္းနွင့္ သူမအေဆာင္ဆီ သို့ေရာက္လာ
သည္။ လူသူတစ္ေယာက္ တစ္ေလမွမရွိ အ
ေဆာင္တစ္ခုလုံးဟာ တိတ္ဆိတ္လ်ွက္ရွိသည္။
သူအေဆာင္ေရွ႔မွ
"လူရွိလား လူရွိလား"
ေအာ္ေမးသည္။ အေဆာင္ထဲမွ တစ္စုံတစ္ရာအသံ
မ်ွမျကားရပါ သူအေဆာင္ထဲသို့ ဝင္လာေတာ့ခဲ႔
ေတာ့သည္။ တံခါးကိုေခါက္၍
"လူရွိလား လူရွိလား"
"ရွင္ ဘယ္သူလဲ ဘာလာလုပ္တာလဲ"
ေနာက္မွ အသံျကားသျဖင့္ သူလွည့္ျကည့္လိုက္
သည္။ ပန္းေတြျခင္းေတာင္နွင့္ အျပည့္ခူးထား
ေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မ်က္နွာတစ္ဝက္
ကို ပုဝါျဖင့္ အုပ္ထားသည္။ သူမမ်က္လုံးမ်ားသာ
ျမင္ရသည္။ သူက
"မင္း ေမာ့ရန္လား"
"ရွင္ဘယ္သူလဲ"
"ငါက မင္းသားရွန္ပင္းပါ"
"ဘာလာလုပ္တာလဲ"
"ငါဒီကိုလာတဲ႔ အေျကာင္းအရင္းကို မင္းသိျပီသား
ျဖစ္မွာပါ"
"ရွင္ထြက္သြားပါ က်ြန္မ ရွင္နဲမေတြ႕ခ်င္ဘူး"
သူမက သူကိုဂရုမစိုက္ဟန္ျဖင့္ အေဆာင္တံခါး
ဖြင့္ ဝင္သြားလိုက္သည္။ သူကသူမရဲ႕ မာေျကာ
တဲ႔ အမူအယာေျကာင့္ တစ္ခ်က္မဲ႔ျပဳံး ျပဳံးလိုက္
သည္။ျပီေတာ့ သူမအေနာက္ကေန အေဆာင္ထဲ
သို့ သူပါဝင္လာ လိုက္သည္။ သူမက စားပြဲေပၚ
တြင္ ပန္းျခင္းေလးတင္က သူကဝင္လာသျဖင့္
"ရွင္ကို ထြက္သြား လိုေျပာေနတယ္ေလ"
"ငါက မင္းသားဘဲ မင္းေမာင္းထုတ္တိုင္ သြားစရာ
လား ျပီေတာ့ မင္းက ငါရဲ႕ ျကင္ယာေတာ္ ေတာ္ရ
မယ့္ မိန္းကေလး စကားေျပာဖို့ လိုတာေပါ့"
"က်ြန္မ ရွင့္ရဲ႕ျကင္ယာေတာ္ လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး"
"မင္း ငါရဲ႕ျကင္ယာေတာ္ရမယ္ မင္းမွ ျငင္းပိုင္ခြင့္ မရွိဘူး"
"ဘာ…မရွိလည္ ရွင္ကို က်ြန္မ လက္ထက္မွ
မဟုတ္ဘူး"
"ဟားးးးေမာ့ရန္ ေမာ့ရန္ မင္းငါကိုလက္မထက္ခ်င္
ရင္ လြယ္ပါတယ္ မင္းကိုမင္း အဆုံးစီရင္လိုက္
ေလ ငါ မင္းကို လက္ထက္ခ်င္လို လက္ထက္တာ
မဟုတ္ဘူး မင္းလို မိစာၦၱမကို ဘယ္သူမွ လက္မ
ထက္ခ်င္ဘူး ငါ အကိုေတာ္ေျကာင့္ မင္းကို ငါျကင္
ယာေတာ္ လုပ္ခိုင္းရမွာ ဘာလဲမင္းက ငါအကို
ေတာ္ကို ေစာင့္ေနေသးတာလား မေစာင့္နဲ မင္းဆီ
ဘယ္ေတာ့မွသူ လာမွာမဟုတ္ဘူး "
"သူလာရမယ္ သူကတိတည္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ပါ
သူျပန္လာခဲ႔မယ္လိုု့ ငယ္ငယ္ကေျပာထားတယ္"
"ဟားးးးးေမာ့ရန္ ေမာ့ရန္ ကေလးဘဝကေျပာတဲ႔
စကားကို မင္းယုံေနတာလား သူသာလာမယ္ ဆို
ရင္ ငါကို ဘာလိုဒီကိုလြတ္မလဲ မင္းလို မိစာၧမ
ဆီမလာခ်င္လို ငါကို ဒီကိုလြတ္တာေပါ့ ဒီကိုလာ
ျပီ သူဘဝကို အေသခံရမလား မင္းမရူးစမ္းပါနဲ
မင္းဆီ သူလာမွမဟုတ္ဘူး သူလို ဘုရင္ျဖစ္မယ့္
သူက မင္းကို ကယ္ေနရင္ သူဘုရင္မျဖစ္နိုင္ေတာ့
ဘူး သူဘုရင္ျဖစ္ဖို့က မင္းထက္ပိုျပီ အေရးျကီး
တယ္ သူလုံးဝမင္းဆီလာမွမဟုတ္ဘူး ဟားးးးး"
"မ ျဖစ္ နိုင္ ဘူးး"
"မရူးစမ္းပါနဲေမာ့ရန္ မင္းမွ ေရြးခ်ယ္စရာ နွစ္ခုဘဲ ရွိတယ္ ငါကိုလက္ထက္မလား  ဒါမွမဟုတ္…
မင္းကိုမင္း အဆုံးစီရင္မလား နွစ္ခုထဲက တစ္ခုကို
မင္းေရြးခ်ယ္ပါ ငါ ဒါလာေျပာျပတာ မင္း ေသခ်ာ
စဥ္းစားပါ မင္းကို အခ်ိန္၃ရက္ေပးမယ္ ဟားးးးး"
သူေအာ္ ရယ္က သူမအေဆာင္ကေန ထြက္သြား
လိုက္ေတာ့သည္။ သူမ ရွန္းပင္ရဲ႕ စကားလုံးေတြ
ေျကာင့္ တင္းမာေနတဲ႔ သူမပုံက ေခါက္ေခြက်ကာ
ျကမ္း ျပင္၌ ထိုင္လိုက္သည္။ ပါးထပ္ဆီသို့ မ်က္
ရည္မ်ားက်လာျပီ
"က်ြန္မေသရေတာ့မွာလားးး အရွင့္ရယ္ အရွင္တ
ကယ္ဘဲ က်ြန္မဆီမလာေတာ့ဘူးလား တစ္ခါ
ေလာက္ေတာ့ေတြ႕ ခ်င္မိေသးတယ္ အရွင္ရယ္
အရွင္ေျပာတဲ႔ မင္းသားရွန္ပင္းကို လက္ထက္ျပီ
ရွင္လ်ွက္နဲေသေနရမယ္ အစား က်ြန္မ……………
ေသမယ့္လမ္းကိုဘဲ ေရြးမိမယ္ထင္တယ္"
သူမငိုရင္းး နူတ္မွေရးရြတ္မိေတာ့သည္။ ရွန္ပင္း
အျပင္သို့ေရာက္လာျပီ အေဆာင္ကို ျပန္လွည့္
ျကည့္ကာ
"အကိုေတာ္ ေတာင္းပန္းပါတယ္ အကိုေတာ္အ
တြက္ သူေသမွျဖစ္လိမ့္မယ္ ဖခမည္းေတာ္ရဲ႕
ေနာက္ဆုံး စကားကို တာဝန္ေက်စြာ လုပ္ပါရေစ
ေမာ့ရန္…မင္းငါကို နာက်ည္းျပီ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အ
ဆုံးစီရင္လိုက္ပါ ေနာင္ဘဝမွ မင္းကို ငါလာ
ေတာင္းပန္းပါမယ္ ငါအကိုေတာ္အတြက္ မင္း ေသေပးပါ"
သူအေဆာင္ကို ျကည့္ျပီ စိတ္ကေနေျပာလိုက္
ေတာ့သည္။ ျပီမွအေဆာင္ေရွ႕မွ လွည့္ကာထြက္
သြားလိုက္ေတာ့သည္။

အပိုင္း(18)ျပီး၏ စာဖတ္သူမ်ားအား ေလးစား
လ်ွက္
                              စာေရးသူ…လင္းသုခ




ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
                      အပိုင္း(19)
တစ္ေန့လုံး အမတ္ေတြကို ရသေလာက္ စည္းရုံး
ေနရသည္။ ဦးရီေတာ္လက္ေအာက္ ခံေတြက မ်ား
ေနျကသျဖင့္ သူကို ေထာက္ခံဖို့ ဆယ္ေယာက္
ေလာက္သာ စည္းရုံးနိုင္သည္။ ဦးရီေတာ္ကို ရင္
ဆိုင္ဖို့က သူလက္ထဲမွာ အမတ္ တစ္ဝက္ေလာက္
ရွိေနမွွျဖစ္မည္။ ေနာက္ထက္သုံးရက္ေျမာက္ ေန့
တြင္ ဦးရီေတာ္က သူနန္းတက္ရန္ စီစဥ္ေနေလျပီ
ဦးရီေတာ္ နန္းတက္ဖို့ကို ကန့္ကြက္ေပးဖို့ အမတ္
ေတြက သုံးပုံ နွစ္ပုံေလာက္လိုသည္။ သူမွ အခ်ိန္
က သိပ္မရွိသျဖင့္ စည္ရုံးရာတြင္ လည္မလြယ္ကူ
ေခ်။ ညက တေျဖးေျဖးနက္လာသည္ အိပ္၍မေပ်ာ္
နိုင္ သူက မအိပ္လ်ွင္ သူရဲ႕အထိန္ေတာ္က လည္ မအိပ္တတ္ပါ သူေဘးနားမွာ ေစာင့္ေနေပးလ်ွက္
ရွိသည္။ သူလည္ အိပ္မရသျဖင့္ စာအုပ္ကို ထိုင္၍
ဖတ္ေနေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေျကကြဲငိုေက်ြး
ေသာ သံစဥ္တစ္ခု သူနားဝဆီသို့ ခပ္ေဝးေဝးမွ
ေရာက္လာေတာ့သည္။သူက အထိန္ေတာ္ကို
"အထိန္ေတာ္"
"အမိန့္ရွိပါ မင္းသား"
"ေစာင္းသံ ျကားေနရသလိုဘဲ ဒီအနီးမွာေစာင္းတီး
ေနသူမ်ားရွိလား"
"ဒီအနီးကေတာ့ မျဖစ္နိုင္ဘူး မင္းသား ဒီနားမွာ
ဒီအခ်ိန္ ေစာင္းတီးမယ့္သူ မရွိဘူး ေလပင့္လာ
တာထင္တယ္ မင္းသား"
"အင္း ဟုတ္မယ္ အထိန္ေတာ္ ေျကကြဲေနတဲ႔ သံ
စဥ္တစ္ခုလိုဘဲ က်ဳပ္ရင္ကို ခံစားေစတယ္ ဒီသံစဥ္ က က်ြန္ေတာ္ကိုတစ္ခုခုေျပာေနသလိုဘဲ ဘယ္သူ
မ်ား တီးေနလည္မသိဘူး အထိန္ေတာ္"
"ခပ္ေဝးေဝးက လာေနတယ္ အသံပါ မင္းသား က်ြန္ေတာ္မ်ိဳး သြားရွာေပးရမလား"
"မလိုပါဘူး အထိန္ေတာ္ ေနပါေစ "
သူေစာင္းသံကို နားေထာင္ေနမိေတာ့သည္။ တိတ္
ဆိတ္ ျငိမ္သက္ေနေသာ သူ့အေဆာင္တစ္ခုလုံး
မွာ ေစာင္းသံဟာ သာယာေျကကြဲဖြယ္ေကာင္းေန
ေတာ့သည္။ ေစာင္းသံကို ခံစားရင္း သံစဥ္ရဲ႕
အဓိပၸါယ္ကို ခံစားမိသည္။ တစ္ညလုံးေစာင္းသံကို
သူနားေထာင္ရင္း စာျကည့္စားပြဲတြင္သာ သူအိပ္
ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ ေစာင္းသံကေတာ့ သူကို
တစ္ညလုံး အေဖာ္ျပဳ တီးခတ္ေပးေနေတာ့သည္။
  မနက္ေရာက္ေတာ့ မူရမ္ဟာ သူမအေဆာင္သို့
လာခဲ႔ေတာ့သည္။ သူမဟာ ေစာင္းကို ညမနားေန့
မနားတီးခတ္ေနေတာ့သည္။ တစ္ေရမွ အိပ္ရေသး
ဟန္မရွိပါ။ မူရမ္က
"သမီးးေမာ့ရန္"
သူမ တီးခတ္ေနေသာ ေစာင္းသံကိုရပ္လိုက္သည္။
"ေမာ့ရန္ ဘာေျကာင့္ ေစာင္းကို အဆက္မပ်က္တီး
ခတ္ေနတာလဲသမီး အနားယူပါဦး"
"နူတ္ဆက္ေနတာ အေဖ"
"ဘာေျကာင့္ နူတ္ဆက္ေနတာလဲသမီး"
"သမီး မင္းသား ရွန္ပင္းရဲ႕ ျကင္ယာေတာ္ မလုပ္
နိုင္ေပးဘူး အေဖ"
"မင္းသားေလးနဲေတြ႕ျပီျပီလား"
"အင္း"
"အေဖ အတင္းမတိုက္တြန္းခ်င္ဘူး သမီး …သမီး ဘာဆက္လုပ္မယ္လို့ စဥ္းစားထားလဲ"
"သမီး အေသခံလိုက္ေတာ့မယ္ အေဖ"
"ဘာ"
သူမရဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို မူရမ္အံျသသြားေတာ့သည္။
"ဘယ္သူကမွ သမီးကို ရွိမေနခ်င္ျကဘူး ဘယ္သူ
ကမွ သမီးကို မခင္ျကဘူး ေနာက္ဆုံး အရွင့္သား
ကေတာင္ သမီးကို လာမေတြ႕ခ်င္ခ႕ဲဘူး ဘာအဓိ
ပၸါယ္မွ မရွိတဲ႔ သမီးရဲ႕ ဒီဘဝမွာ သမီးဆက္ျပီ အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့ဘူး အေဖ ေတာင္းပန္ပါ
တယ္ သမီးကို ေသခြင့္ေပးပါ ေသပါရေစေတ့ာ"
"သမီးရယ္ စဥ္းစားပါဦး မင္းသားေလးကို လက္
ထက္လိုက္ပါ သမီး သူအကာအကြယ္နဲ ဒီကထြက္
သြားပါ အေဖလုပ္ေပးနိုင္သမ်ွ လုပ္ေပးပါရေစ"
"ေနပါေစေတာ့ အေဖရယ္ သမီးကို ကာကြယ္ဖို့
မျကိဳးစားပါနဲေတာ့ ရြာသားေတြ အလိုရွိသလို သမီးကို သမီးကို သတ္လိုက္ပါ အခုမသတ္မိရင္
အေဖတို့ ေနာင္တရ ရလိမ့္မယ္ သမီးကံကို သမီး
ကိုဘဲ စီစဥ္ခြင့္ေပးပါ"
"သမီးရယ္…"
"မင္းသားေလးကို နန္းေတာ္ျပန္ခိုင္းလိုက္ပါေတာ့
အေဖ ဘယ္သူမွသမီးကို လာမကူညီခိုင္းပါနဲေတာ့
မင္းသားေလးကိုလည္ ေျပာေပးပါ သူေျပာတဲ႔
နွစ္ခုထဲက သမီးဒုတိယတစ္ခုကို ေရြးလိုက္တယ္
လို့ေျပာေပးပါေဖ"
"သမီးရယ္……လူျဖစ္ရတာ ဘဝဆိုးလိုက္တာ"
"သမီးတစ္ေယာက္တည္းေနပါေစ အေဖ ဘယ္သူ
နဲမွသမီး မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး"
"ေကာင္းပါျပီ သမီး အေဖသြားေတာ့မယ္ အနားယူ
ပါဦး သမီး ေစာင္းျကီးဘဲ တီးမေနပါနဲ"
သူမကို ျကည့္၍မူရမ္ ရင္ထဲစို့နစ္သြားေတာ့သည္။
သူမ ကသူအေဖကို ျပဳံးျပလိုက္သည္။ မူရမ္လည္
ဝမ္းနည္းစြာ သူမကိုျကည့္၍ အခန္းထဲမွ ထြက္သြား
လိုက္ေတာ့သည္။ သူမကေတာ့ ေသမယ္ေနကို
ေစာင္းတီးရင္း ထိုင္ေစာင့္ေနေတာ့မည္ ဟုဆုံး
ျဖတ္လိုက္သည္။ နူတ္မွ
"က်ြန္မတီးေသာ ေစာင္းသံကို အရွင့္သားျကားပါ
ေစ က်ြန္မလာေရာက္ေတြ႕ခ်င္ေပ့မယ္ အရွင္က အလိုမရွိေတာ့ အေဝးကဘဲ နူတ္ဆက္လိုက္ပါ
တယ္ အရွင္ရယ္ ေနာင္ဘဝသာရွိရင္ အရွင့္ကို ထက္ေတြပါေစ အရွင္ရယ္"
သူမ ငိုရင္းနွင့္လက္ေခ်ာင္းေတြ ေသြးေျခဥေနလာ
သည္။ သူမေစာင္းကို ဆက္၍တီးေနလ်ွက္ရွိေတာ့
သည္။ရင္ထဲကနာက်င္မူကို လက္ကနာက်င္မူက
မမူနိုင္ေတာ့ေခ်။
     စစ္သူျကီး မူလန္က သူကိုလာေရာက္ေတြ႕ဆုံ
ေတာ့သည္။သူက
"ထိုင္ပါ ဦးေလး မူလန္"
"ေကာင္းပါျပီ မင္းသား"
စစ္သူျကီး မူလန္ကခုံတြင္ ထိုင္လိုက္သည္။
"မင္းသား က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးကို အေခၚေတာ္ပါးတာ
အေရးျကီး ကိစၥမ်ားရွိလား "
"တိုင္ပင္စရာရွိလိုပါ ဦးေလ မူလန္"
"ဘာမ်ားလဲ"
"က်ြန္ေတာ္မွ အခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့ဘူး  ဦးရီေတာ္
နန္းတက္တာကို ဒီအတိုင္းမျကည့္ေနနိုင္ဘူး ဒါ
ေျကာင့္ က်ြန္ေတာ္ဘာဆက္လုပ္သင့္ သလဲ"
"မင္းသား မင္းသားဘက္ မွာ လူအင္းအား နည္း
သလို ေမွာ္ဆရာကို ရင္ဆိုင္ဖို့လည္မျဖစ္နိုင္ေသး
ဘူး မင္းသား"
"ဟုတ္တယ္ ဦးေလး မူလန္ က်ြန္ေတာ္ကို အခက္
ေတြ႕ေစတာ အဲဒါဘဲ ဦးရီေတာ္ ကိုနန္းမတက္နိုင္
ေအာင္ လုပ္နိုင္ေပမယ္ ေမွာ္ဆရာေလာ့ရင္း ကို
ရင္ဆိုင္ဖို့ မျဖစ္နိုင္ဘူး နန္းေတာ္မွာ အာဏာလုလို
က်ြန္ေတာ္ နိုင္ရင္ေတာင္ ေမွာ္ဆရာ ေလာ့ရင္းကို
ကို က်ြန္ေတာ္ရင္မဆိုင္နိုင္ဘူး ဦးေလမူလန္"
"အာဏာလုလို ဘာေျကာင့္ နိုင္မယ္ထင္တာလဲ
မင္းသား…မင္းသားမွာ ဘာရွိေနလိုလဲ သိခြင့္ရွိ
မလား ဦးရီေတာ္မွာဘုရင့္ တံဆိပ္ေတာ္ရွိေနတယ္
ေနာ္ အဲဒါကို မင္းသားအရယူဖို့ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္
ဘူး မင္းသား"
သူကျပဳံးလိုက္ျပီ
" က်ဳပ္နိုင္မွာပါ ဦးေလး မူလန္ ေစာင့္ျကည့္ေနပါ
က်ဳပ္ကို ကူညီေပးဖို့က ေမွာ္ဆရာေလာ့ရင္းကို
ရင္ဆိုင္နိုင္မယ္ လူကိုရွာေပးပါ ဦးေလး"
"ေလာ့ရင္းကို ရင္ဆိုင္ဖို့က သူထက္သာတဲ႔ အ
စြမ္းရွိတဲ႔သူျဖစ္ရမယ္ အဲလိုလူမ်ိဳးက ေမွာ္ပညာ
တတ္ရမယ္ မင္းသား"
"က်ြန္ေတာ္အသိမွာ ေမွာ္ပညာတတ္တဲ့လူ မရွိဘူး
ဦးေလ ဦေလးမူလန္မွာေရာ"
"မရွိဘူး မင္းသား ဒါေပ့မယ္ သူကိုရင္ဆိုင္ဖို့ဟာ
မင္းသားရဲ႕ နိမိတ္ကို ဖက္ျကားေပးတဲ့ နကၡပညာ
ရွင္ ဝူစြမ္းဘဲရွိမယ္"
"ဆရာေတာ္ ဝူစြမ္း အခုဘယ္မွရွိလဲ"
"ဦးရီေတာ္ နန္းသိမ္းကတည္းက နန္းေတာ္ကေန
ထြက္သြားလိုက္တယ္ အခုမရွိေတာ့ဘူး မင္းသား"
"အခု သူလက္ေအာက္ ဘယ္သူရွိလဲ နတ္နန္း
ေဆာင္မွာ"
"သူတပည့္ ေလာဇူးဘဲရွိတယ္"
"ရန္က်ိ နတ္နန္းကိုသြားပါ အခု ဆရာဝူစြမ္းရဲ႕
တပည့္ကို သြားေခၚခဲ႔ပါ"
"အမိန့္အတိုင္းပါ မင္းသား"
သူစကားဆုံးတာနဲ ရန္က်ိ သူအေရွ႕မွထြက္သြား
လိုက္သည္။မူလန္က
"မင္းသား ဘာေျကာင့္ သူတပည့္ကိုသြားေခၚ ခိုင္း
တာလဲမင္းသား"
" က်ြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ႔ အေျဖ သူမွရွိရင္ သူနန္း
ေတာ္က မထြက္သြားခင္ တစ္ခုခုေတာ့ ခ်န္ထား
ခဲ႔မွာဘဲ ဒါေျကာင့္ပါ ဦးေလးမူလန္"
"မင္းသားက အေမ်ာ္အျမင္ျကီးပါတယ္ က်ြန္ေတာ္
မ်ိဳးေတာင္ မစဥ္စားမိဘူး"
ခဏျကာေသာအခါ ရန္က်ိနွင့္ ဆရာေတာ္ဝူစြမ္း
ရဲ႕တပည့္ ေရာက္လာေတာ့သည္။
"မင္းသားကို အရိုေသေပးပါတယ္"
"ေကာင္းပါျပီ"
"က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးကို ေခၚတယ္ဆိုလို ဘာကိစၥမ်ားလဲ
မင္းသား"
"ေလာဇူးက ဆရာေတာ္ဝူစြမ္းရဲ႕ တပည့္ဆို"
"ဟုတ္ပါတယ္ မင္းသား"
"'က်ြန္ေတာ္ကို ဆရာေတာ္ တစ္ခုခုမွာခဲ႔တာရွိ
လား တစ္ခုခုမွာခဲ႔မယ္ထင္လိုပါ ေလာဇူး"
"ဟုတ္ကဲ႔ ရွိပါတယ္မင္းသား စကားအမွာ ပါခဲ႔ပါတယ္ မင္းသား"
"ဘာမ်ား လည္ ေျပာျပပါ ေလာဇူး"
လူေတြကို ေဘးဘက္လည္ လွည့္ျကည့္လိုက္သည္
ကို မင္းသားက
"ရပါတယ္ ဒါက က်ဳပ္လူေတြပါ ေျပာသာေျပာပါ
စိတ္မပူပါနဲ"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသား က်ားကိုရင္ဆိုင္ရင္ ျခေသၤ႔ကို
ေမြးပါ ျခေသၤ႔က က်ားထက္ အစြမ္းပိုရွိပါတယ္ ေလွာင္အိမ္ထဲက ေျခေသၤ့ကို ေခၚထားပါ ျခေသၤ့ကို မေလွာင္ထားနဲ႔ အနားေခၚထားပါ က်ားကိုသတ္၍ အႏၱရာယ္ကင္းလိမ့္မယ္ က်ားေသလို ျခေသၤ့ျမဴး
ရင္ ကိုယ္တိုင္ ထိန္းယူပါ အေဝးကို ေမာင္းမထုတ္
ပါနဲ ကိုယ္တိုင္းသတ္လိုက္ပါ ကိုယ္ေမြးတဲ႔ျခေသၤ့က ကိုယ္စကားဘဲ နားေထာင္လိမ့္မယ္ မင္းသား ျခ
ေသၤ႔က အမပါ ျခေသၤ႔ထီးမဟုတ္ဘူး မင္းသားကို ေစာင့္ေမ်ာ္ေနတဲ႔ အစြမ္းရွိတဲ႔ ေျခေသၤ႔မပါ တျခား
လူရဲ႕စကား နားေထာင္မွမဟုတ္လို မင္းသားကိုယ္
တိုင္ေခၚယူရပါလိမ့္မယ္"
"ဘာ… ျခေသၤ႔ ကိုေမြးရမယ္ ျခေသၤ႔က အမ ဒါဆို
ရင္သူက…"
"မင္းသား ဆရာစကားကို နားလည္လိမ့္မယ္ လို ဆရာေတာ္ ေျပာခဲ႔ပါတယ္"
မူလန္က
"မင္းသား ျခေသၤ့မ ဘယ္သူလဲ"
သူကေသခ်ာေတြးလိုက္မိသြားသည္။ ဆရာေတာ္
ဝူစြမ္းစကားကို သူခ်က္ခ်င္းနာလည္သြားေတာ့
သည္။
"က်ဳပ္သေဘာေပါက္ျပီ က်ဳပ္နတ္က်ြန္းကို သြား
ဖို့ လိုလာျပီ ေက်းဇူးပါ ဆရာေလာဇူး"
"က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးကို ခြင့္ျပဳပါ မင္းသား"
"ေကာင္းပါျပီ ရန္က်ိ ျပန္ပို့ေပးလိုက္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသား"
ရန္က်ိနွင့္ ေလာင္ဇူးတို့ ထြက္သြားျကေတာ့သည္။
မူလန္က
"မင္းသား သူေျပတဲ႔ျခေသၤ့က"
"နတ္က်ြန္းမွာရွိတယ္ က်ြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သြား
ေခၚရေတာ့မယ္"
"ေကာင္းပါျပီ မင္းသား အဆင္ေျပပါေစ"
သူျပဳံး၍ စိတ္ထဲမွေတြးလိုက္သည္။ ေမာ့ရန္ ငါမင္းကို ကိုယ္တိုင္ လာေခၚမယ္ မင္းနဲငါနဲက
အရာ အားလုံးကို အျပန္အလွန္ အမွီျပဳေနတာဘဲ
မင္းလည္ငါကို လိုအပ္သလို ငါလည္မင္းကို လိုအပ္
ေနတယ္ ငါလာခဲ႔ေတာ့မယ္ သူေတြးလိုက္မိ
ေတာ့သည္။ မူလန္လည္ မင္းသားအျပဳံး ကေက်
နပ္ေနေသာ အျပဳံးျဖစ္၍ အရာရာကို ေအာင္ျမင္
နိုင္မယ္ ဆိုတာ နားလည္သေဘာေပါက္
သြားသည္။

အပိုင္း(19)ျပီ၏ စာဖတ္သူမ်ားအားေလးစားလ်ွက္
                                 စာေရးသူ…လင္းသုခ




ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
                    အပိုင္း(20)
သူနန္းေတာ္မွနတ္က်ြန္းသို့ ဒီညပိုင္းမွာ ခရီးနွင္
ေတာ့မည္။ သူနန္းေတာ္မွမရွိတာကို မည့္သူကိုမွ
မသိေစ ခ်င္သျဖင့္ တိတ္တဆိတ္ထြက္သြားရန္ဆုံး
ျဖတ္လိုက္သည္။ ရန္ရွမ္းက
"'မင္းသား တစ္ေယာက္တည္းသြားဖို့ ျဖစ္ပါ့မလား
ရန္က်ိကို အေစာင့္အျဖစ္ေခၚသြားပါ"
"မေခၚသြားဘူး မင္းတို့နွစ္ေယာက္လုံး ေနခဲ႔ပါ နန္း
ေတာ္မွငါမရွိေပ့မယ္ မင္းတို့ကို အပ္ခဲ႔ပါရေစ ငါမရွိ
တုန္းမွ နန္းတြင္းမွာ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ႔ရင္ ငါအမိန့္ကို ဘယ္သူကမွ ဆန့္မက်င္နိုင္ေအာင္ ကာကြယ္ေပး
ဖို့ မင္းတို့ရွိေနဖို့လိုအပ္တယ္ တကယ္လိုငါကိုယ္
ေတာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေခၚသြားရင္ ငါနန္း
ေတာ္မွမရွိတာ ဦးရီေတာ္ရိပ္မိသြားလိမ့္မယ္ ငါမရွိ
ရင္ နန္းေတာ္မွာ ဒုကၡေရာက္ကုန္ျကလိမ့္မယ္ မင္း
တို့ ရွိေနရင္ ငါရွိေနတယ္လို သူထင္မွာဘဲ ဘယ္
သူမွ မရိပ္မိခင္ အျပင္အဝတ္ အစားနဲ ငါနတ္က်ြန္း
ကိုသြားျပီ ေမာ့ရန္ကို ငါေခၚခဲ႔မယ္ ဆရာေတာ္
ဝူစြမ္း ေျပာပုံအရဆိုရင္ ညီေတာ္ဟာ ေမာ့ရန္ကို
ေခၚခဲ႔နိုင္မွမဟုတ္ဘူး ေမာ့ရန္လည္ ညီေတာ္နဲ လက္ဆက္မွာကို လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး ငါကိုယ္
ေတာ္ ကိုယ္တိုင္သြားေခၚမွျဖစ္လိမ့္မယ္"
"တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ္ အႏၲရာယ္မ်ားပါ
တယ္ မင္းသား စိတ္ပူလို့ပါ"
"စိတ္မပူနဲ႕ ရန္ရွမ္း ငါကိုယ္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ကာ ကြယ္နိုင္ပါတယ္"
"မင္းသားက အဘက္ဘက္ကေတာ္တဲ႔သူဆိုတာ
သိပါတယ္ မင္းသား တစ္စုံတစ္ခု ျဖစ္ခဲ႔ရင္ နန္း
ေတာ္ ကိုမကာကြယ္နိုင္ေတာ့ဘူးေလး ဒါေျကာင့္
ပါ မင္းသားတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေခၚသြားပါ"
"စိတ္မပူနဲ ရန္ရွမ္း ငါ ျပန္လာခဲ႔မယ္"
ရန္ရွမ္းက သူကိုစိတ္ပူေနသည္ကို သူျပဳံးလိုက္
သည္။ ေမွာင္လာသည္ကို သူေစာင့္လိုက္သည္။
ျပီမွာ အျပင္အဝတ္အစားလဲကာ သူစီးေနျက သူျမင္းကို စီး၍ နန္းေတာ္မွ ညတြင္းခ်င္း သူခရီးနွင္
ေတာ့သည္။ သူကမေန႕ညကတည္းက တီးခတ္ေန
ေသာ ေစာင္းသံကို အဆက္မျပတ္ ျကေနရသည္။
ေစာင္းသံဟာ သူကိုေခၚေနသလို ရွိသည္။ ဘယ္
ကလာမွန္း မသိတဲ႔ ေစာင္းသံက သူလမ္းခရီးတစ္
ေလ်ွာက္ သူကို အေဖာ္ျပဳေပးေနေတာ့သည္။
သူလည္ ေတာလမ္းတစ္ေလ်ွွာက္ မရပ္မနား ခရီး
နွင္ေတာ့သည္။ တစ္ေတာလုံးက လည္ေမွာင္ေန
ေပ့မယ္ လေရာင္၏အလင္းေျကာင့္ သူခရီးနွင္နိုင္
ေတာ့သည္။
   ရွန္းပင္းတစ္ေယာက္ ေစာင္းသံကို အဆက္
မျပတ္  ျကားေနရသျဖင့္ သူစိတ္ထဲတြင္ အံျသေန
မိသည္။ ေမာ့ရန္က သူနွင့္လက္မဆက္ခ်င္ဘဲ
ေသဖို့ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ႔အတြက္ သူေက်နပ္မိ
သည္။ မနက္ျဖန္တြင္ သူမေတာင္းဆိုတဲ႔အတိုင္း
ရြာလယ္တြင္ သူမကို မီးပုံး၍ အရွင္လတ္လတ္မီး ရႈိ႕ေစသည္ ့အတိုင္းသူမကို သတ္ရေတာ့မည္။
အကိုယ္ေတာ္လည္ လာမွမဟုတ္သျဖင့္ သူမကို
အဆုံးစီရင္ရန္ သူေအာင္ျမင္ျပီ ျဖစ္သည္။ သူ႕
ေရာက္ေနတာ နတ္က်ြန္းတြင္ တစ္ပါတ္ျပည့္ေတာ့
မည္ သူမကို သူမျမင္ဖူးပါ သူမနွင့္ စကားသြားေျပာ
တုန္းကလည္ သူမဟာ မ်က္နွာကို ပုဝါျဖင္အုပ္
ထား သျဖင့္ သူမ၏ပုံပန္သ႑န္ကို မျမင္ဖူးေခ်။
အကိုယ္ေတာ္နွင့္ သူမ မေတြ႕ဖို့သာ အေရးျကီး
သည္။ သူမကို အကိုေတာ္နွင့္မေတြ႕ခင္ ေသဆုံး
မွျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္လ်ွင္ သူမကို သတ္ရန္ သူမ
လြယ္ကူနိုင္ေတာ့ပါ။ ယခုသူမရဲ႕ ေျကကြဲဖြယ္ ေစာင္းသံကို ေနမနား ညမနား တီးခတ္ေနသံကို ျကားေနသည္။ သူမဘာေျကာင့္ ေနညမပ်က္ ေစာင္း တီးခတ္ေနသည္ကို မသိေပ့မယ္ သူမရဲ႕
ေနာက္ဆုံးဆႏၵအေလ်ွာက္ စိတ္ခ်မ္းသာသလို ေနေစလိုပါသည္။ သူတစ္ေယာက္တည္း သူအ
ေဆာင္တြင္ ေစာင္းသံကို နားေထာင္ရင္း အိပ္မေပ်ာ္နိုင္ေတာ့ေခ်။ အကိုယ္ေတာ္စကားကို
နားမေထာင္သျဖင့္ အကိုယ္ေတာ္အျပစ္ေပးရင္
ခံေတာ့မည္ဟု သူဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။
     တစ္ညလုံးမနားတမ္း ခရီးနွင္လာေတာ့သည္။
ေတာင္တစ္ေတာင္ ကိုေက်ာ္လ်ွင္ နွင္းေတာင္ကို
ေရာက္ေတာ့မည္ နွင္းေတာင္မွာ နတ္က်ြန္းဟာ သိပ္မေဝးလွပါ သူနွင္းေတာင္ဆီသို့ ခရီးနွင္လိုက္
သည္။ မနက္ အလင္းေရာင္ နဲနဲထြက္လာခ်ိန္တြင္
သူနွင္းေတာင္ ေျခသို့ အေရာက္နားတြင္ သားရဲ
တိရစာၧန္ ဖမ္းရန္တူးထားေသာ တြင္းနက္ထဲသို့
ျမင္းက ပိုက္ျငိ၍ သူက တြင္းထဲသို့ က်ေလသည္။
"အားးးးးး ".……"ဘုန္………"
တြင္းထဲသို့ အက်မလွသျဖင့္ သူခါးနားသြားသည္။
""အားးး ဒုကၡဘဲ ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူက ေထာင္
ေခ်ာက္ လာတူးထားလဲမသိဘူး ေတာက္! ခါးက
လည္ နားလိုက္တာ"
အေပၚကိုျပန္ တတ္ရန္ သူထိုင္ရာမွထလိုက္သည္။
ေဘးမွာ ႏြယ္ျကိုးကိုအားျပဳ၍ လွမ္းကိုင္လိုက္ရာ
ႏြယ္မဟုတ္ ေျမြတစ္ေကာင္က သူလက္ကိုပတ္၍ သူကိုေပါက္လိုက္သည္။
"အားး"
သူကိုင္ထားေသာ ေျမြကို ပစ္လႊင့္လိုက္ျပီ
"ဟင္ ေျမြပါလား ဒုကၡဘဲ ေျမြ ငါကို ေပါက္လိုက္
ျပန္ျပီ ဟူးးး"
သူအားေတြ မရွိေတာ့ဘဲ သူကိုယ္ခႏၶာေပ်ာ့က်
သြားသည္။ သူထိုင္ခ်လိုက္ျပီ ေျမြဆိပ္ေျဖရန္ သူမွ
ေဆးလည္မရွိပါ အေရးထဲ ခါးကလည္ နားေနျပန္
ေတာ့သည္။ သူထိုင္ကာျဖင့္
"လူရွိလား လူရွိလား တြင္းထဲက်ေနလို ကူညီျကပါ
ကူညီေပးျကပါ လူရွိလား လူရွိလား ကူညီျကပါ"
"လူရွိလားးး လူရွိလားး"
သူက အသံကုန္ဟစ္ကာ ေအာ္ေနေပ့မယ္ မည္သူ
ကမွ အနီးအနားမွမရွိသျဖင့္ မည့္သူကမွမျကားပါ။
"ေတာက္!…"
ရုတ္တရပ္ ေစာင္းျကိဳးက တီးခတ္ေနရင္ျပတ္
ေတာက္သြားသည္။ သူရဲ႕ေစာင္းသံလည္ တိတ္
ဆိတ္သြားသည္။ မနက္အေစာျကီးမို့ တိတ္ဆိတ္
လ်ွက္ရွိေနသည္။ သူမစိတ္ထဲတြင္ ေစာင္းျကိုး
ျပတ္သြားသျဖင့္ တစ္မ်ိဳးျကီးျဖစ္သြားသည္။ သူမ တီးေနရာမွ မ်က္လုံးေလးမိွတ္ကာ သူမရဲ႕စိတ္ကို အာယုံခံလိုက္ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ သူမနားထဲ
သို့ အေဝးမွလာေသာ အသံတသ္ခုကိုျကားလိုက္
ရသည္။
"လူရွိလား…တြင္းထဲက်ေနလို ကူညီေပးျကပါ
လူရွိလား… လူတစ္ေယာက္မွမရွိဘူးလား ကူညီ
ေပးျကပါ"
မွိတ္ထားေသာ သူမမ်က္လုံးမ်ား ထိုအသံေျကာင့္
မ်က္လုံးမ်ားဖြင့္ကာ ထိုင္ရာမွထလိုက္သည္။
"သူဘယ္သူလဲ ငါဘာလို သူေအာ္သံကို ငါျကားေန
ရတာလဲ အကူညီလိုေနတဲ႔ပုံဘဲ ငါသြားကူညီသင့္
သလား"
သူမစဥ္းစားလိုက္သည္။
"ငါကဒီေန႕ ေသေတာ့မယ္လူဘဲ ကုသိုလ္ေကာင္း
မႈတစ္ခု လုပ္သြားတာေပါ့ သူကို သြားကယ္ေပး
လိုက္မယ္ "
သူမ မ်က္နွာကိုပုဝါေလ စီးလိုက္ျပီ အေဆာင္မွာ
ကိုယ္ေဖာ့ပ်ံသန္းကာ အသံလာရာသို့ ဦးတည္
လာခဲ႔ေတာ့သည္။ တြင္းထဲတြင္ တစ္ေျဖးေျဖးနဲ
ေျမြဆိပ္ေျကာင့္ အသံပါ တိုးတိုးလာေတာ့သည္။
"လူရွိလား လူရွိလား ငါေသလိုမျဖစ္ေသးဘူး လာ
ကယ္ေပးျကပါ"
သူမေရာက္လာခဲ႔သည္။ ပိုက္ကြန္မိေနေသာ ျမင္း
နွင့္ တြင္းထဲတြင္ မ်က္လုံးေတာင္ မဖြင့္နိုင္ေတာ့
တဲ႔ သာမာန္လူေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရ
သည္။ သူမ ပိုက္ကြန္မိေသာ ျမင္းကို အရင္ကယ္
လိုက္ျပီ တြင္းထဲ၌က်ေနေသာ မ်က္လုံးေတာင္
မဖြင့္နိုင္တဲ႔ သူကို ခ်ီမကာ ကိုယ္ေဖာ့ ပညာျဖင့္ တြင္းထဲမွ ေျမျပင္ေပၚတင္လိုက္သည္။ သူကနူတ္မွ မ်က္လုံးေတာင္မဖြင့္ဘဲ သတိေလးျဖင့္
"ေမႊးလိုက္တာ ဒီအနံ႕ ငါသိသလိုဘဲ"
သူမ သုူကိုျကည့္လိုက္ျပီ ဒီလူဘယ္သူလဲ ငါသူကို
တစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးဘူး ငါေမႊရနံ႕ ကို သူဘယ္လိုသိ
တာလဲ သူမေတြးလိုက္ျပီ သူကိုစမ္းသတ္ျကည့္
လိုက္ရာ
"ေျမြဆိပ္မိေနတာဘဲ"
ေဘး၌ ေျမြဆိပ္ေျပေဆးရြက္ရွာရန္ သူကိုထား၍ လိုက္ရွာ ခူးလိုက္သည္။ ေျမြဆိပ္ေျပေဆးရြက္ကို ေတြ႕ေတာ့ သူမလက္နွင့္ေျခလိုက္ျပီ သူပါးစပ္ထဲ
သို့ အရည္ကို ညွစ္၍ထဲလိုက္သည္။ သူကအရည္
က ခါးလြန္းသျဖင့္
"ဖူးးးးးဖူးးထြီးးးခါးလိုက္တာ"
ေဆးကို မႈတ္ထုတ္၍ မပြင့္တစ္ဖြင့္ မ်က္လုံးျဖင့္ သူ
မကိုျကည့္လိုက္သည္။ ပုဝါအုပ္ထားေသာ မိန္းက
ေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူမကို
ျကည့္လိုက္ျပီ
" မင္းဘယ္သူလဲ ဘာလို ငါကိုခါးတာေတြ လာတိုက္ေနတာလဲ  ငါကိုကယ္လိုက္တာလား"
သူေျပာျပီတာနွင့္ သူအဆိပ္ေျကာင့္ေမ့သြားေတာ့
သည္။ သူမ သူကိုျကည့္ျပီ စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ ေခါင္း
ခါးလိုက္မိျပီ ျပဳံးလိုက္သည္။
"ဒုကၡဘဲ ေဆးေတြ အကုန္မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္
ဒီလူေတာ့ ေသေတာ့မွာဘဲ"
သူမ အရြက္ကို ထပ္သြားခူးလိုက္ျပီ သူမ ေဆး
ကို ထပ္တိုက္လိုက္သည္။ သူကေမ့ေနသျဖင့္ ခါး
မွန္းလည္ မသိေတာ့ဘဲ မ်ိဳးခ်လိုက္ေတာ့သည္။ သူ
မ သူ၏လက္ ေျမြေပါက္ထားေသာေနရာရွိ ေျမြ
ဆိပ္ကို သူမ ပါးစပ္နွင့္ စုပ္ထုတ္လိုက္သည္။ ေျမြ
ဆိပ္ကို ကုန္တဲ႔အထိ စုပ္လိုက္ျပီ ေမ့ေနတဲ႔ သူကို
ျကည့္ျပီ
'"ရွင္ဘယ္သူလဲ က်ြန္မကို ဒီကိုလာေအာင္ ရွင္
ေခၚနိုင္တာ ရွင္ဘယ္သူမ်ားလဲ ရွင္အခုဘာမွမျဖစ္
ေတာ့ပါဘူး ေျမြဆိပ္လည္ ေျပသြားျပီ ရွင္ျမင္းကို
လည္ ကယ္ထားေပးခဲ႔ပါတယ္ ေရစက္ရွိလို ရွင္
ကိုကယ္ေပးခဲ႔ပါတယ္ ရွင္ဘယ္သူမွန္းမသိေပ့မယ္
ရွင္မ်က္နွာက က်ြန္မနဲရင္းနွီးေနသလိုဘဲ သတိရ
လာရင္ ရွင္လိုရာသြားပါေတာ့ နူတ္ဆက္ခဲ႔ပါတယ္"
သူမသူကိုျကည့္ျပီ သူအေျခေနစိတ္ခ်ရျပီ ျဖစ္၍
သူမ သူကိုထားခဲ႔ကာ အိမ္သို့ျပန္ခဲ႔ေတာ့သည္။
သူကေတာ့ ေတာထဲ၌ေမ့ေန၍ က်န္ခဲ႔ေတာ့သည္။
မနက္ေတာ္ေတာ္လင္းမွာ ေနရဲ႕အလင္းေရာင္က
သူမ်က္နွာေပၚသို့ျဖာ က်လာသည္။ ေနပူမ်က္နွာ
နွင့္ ထိသျဖင့္ မ်က္လုံးကိုဖြင့္ျကည့္လိုက္သည္။
"ဟင္ ငါဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ"
သူလဲအိပ္ေနရာမွ ထရပ္လိုက္သည္။ေခါင္းကမူး
ေနာက္ေနာက္ျဖစ္ေနသည္။
"ဟာ ငါမေသေသးပါလား ငါညကတြင္းထဲက်သြား
တာဘဲ ငါကို အေပၚေရာက္ေအာင္ ဘယ္သူလာ
တင္ေပးသြားတာလဲ မသိေတာ့ဘူး"
သူျမင္းကိုျကည့္၍
"ငါျမင္းကိုပါ ကယ္ေပးသြားပါလား ဘယ္သူမ်ား
လဲ ငါေတြ႕လိုက္သလိုလိုဘဲ"
သူကို သူစမ္းသတ္ျကည့္လိုက္ရာ
"ငါဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး ခါးလည္မနားေတာ့ဘူး
ေျမြဆိပ္လည္ မရွိေတာ့ဘူး"
သူေသခ်ာ စဥ္းစားျကည့္လိုက္ရာ သူအာယုံထဲ
တြင္တြင္ ပုဝါတစ္ပိုင္း အုပ္ထားေသာ မိန္းကေလး
တစ္ေယာက္ ကိုသူျမင္မိသည္။
"ဟင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဘဲ ဘယ္သူမ်ားလဲ
မသိဘူး ငါခရီးနွင္မွျဖစ္မယ္ ေနေတာင္ေတာ္ေတာ္
ျမင့္ေနျပီ.ကံမကုန္ရင္ျပန္ဆုံးျကတာေပါ့ မိန္းက
ေလးရယ္ ငါကိုကယ္ေပးလို့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
သူနူတ္မွေရရြတ္လိုက္ျပီ ျမင္းေပၚတတ္လိုက္ကာ
ခရီးကိုဆက္၍ နွင္လိုက္ေတာ့သည္။

အပိုင္း(20)ျပီး၏စာဖတ္သူမ်ားအားေလးစားလ်ွက္
                                  စာေရးသူ…လင္းသုခ