ေသမင္းတမန္စာအုပ္
***********
အပိုင္း ၁
" က်ိ .. က်ိ .. ကြၽီ ... "
ယိုယြင္းစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ ကြၽန္းတံခါးႀကီး၏ ပတၱာမ်ားမွာ သံေခ်းတက္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္ ။
အထဲတြင္ ေမွာင္မည္းျခင္းႏွင့္အတူ အနံ႔အသက္အခ်ိဳ႕ အျပင္သို႔ အလုအယက္ တိုးထြက္လာၾကသည္ ။
" အိမ္ႀကီးကလည္း ေမွာင္မည္းေနတာပဲ "
" ဟုတ္ပါ့ကြာ .. ေနတဲ့သူမ႐ွိေတာ့ အေတာ္ေတာင္ ပ်က္စီးေနၿပီ "
" ေဟ့ေရာင္ေတြ .. စကားမ်ားမေနၾကနဲ႔ .. ေတာ္ၾကာ လူေတြျမင္ကုန္လိမ့္မယ္ .. ျမန္ျမန္ဝင္ၾက "
ကိုကိုက ထိုသို႔ေျပာလိုက္မွ စကားမ်ားေနေသာ ညီရဲႏွင့္ ငေဇာ္တို႔ အထဲသို႔ အျမန္ဝင္လိုက္ၾကသည္ ။
" တံခါးကို ျပန္ပိတ္လိုက္ ညီရဲ "
တံခါးပိတ္လိုက္ေသာ္ အထဲတြင္ အေမွာင္ထုက ျပန္လည္အုပ္စိုးသြားသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ အသင့္ပါလာေသာ ဓာတ္မီးအငယ္ေလးမ်ားကို ထုတ္လိုက္ၾကသည္ ။
စင္စစ္ ကိုကို ၊ ညီရဲႏွင့္ ငေဇာ္တို႔သည္ ဤၿမိဳ႕ေလးသို႔ အလည္အပတ္ ေရာက္႐ွိလာျခင္းျဖစ္သည္ ။
ဤၿမိဳ႕တြင္ ညီရဲ၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ႐ွိသျဖင့္ ေက်ာင္းမဖြင့္ေသးမီ သံုးရက္ခန္႔ အလည္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္ ။ ညီရဲက ေခၚသျဖင့္ ကိုကိုႏွင့္ ငေဇာ္တို႔ လိုက္ပါလာျခင္းျဖစ္သည္ ။
ယေန႔သည္ သံုးရက္ေျမာက္သည့္ ေနာက္ဆံုးေန႔ ။
ညေနတြင္ အိမ္ျပန္ရန္ ကားလက္မွတ္လည္း ျဖတ္ၿပီးသြားၿပီ ။
ထိုသို႔ ျပန္အံ့ဆဲဆဲတြင္ ဤအိမ္ႀကီးႏွင့္ပတ္သတ္၍ လူေျပာမ်ားလွသည္ကို သိ႐ွိခဲ့ၾက၍ ေရာက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္ ။
ယခု သူတို႔ေရာက္ေနေသာ ႀကီးမားလွသည့္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႀကီးမွာ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့ကာ ေနမည့္သူမ႐ွိေပ ။
လူမေနျခင္းထက္ မေနဝံ့သည္ဟု ေျပာက ပို၍ မွန္ေပလိမ့္မည္ ။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အဆိုပါအိမ္ႀကီးတြင္ မိသားစုငါးဦး ေနထိုင္ခဲ့ဖူးသည္ ။
ထိုမိသားစုဝင္ထဲမွ တစ္ဦးသည္ စိတ္ေဖာက္ျပန္သလိုျဖစ္ကာ က်န္မိသားစုဝင္အားလံုးအား ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္လိုက္သည္ ။
သူ႔ကိုယ္သူလည္း အဆံုးစီရင္သြားသည္ ။
ထိုအျဖစ္အပ်က္ႀကီး၏ အေသးစိတ္ကိုမူ မည္သူမွ် ဂဃနဏ မသိ႐ွိၾက ။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထိုအိမ္ႀကီး၌ ေနသမွ် လူအားလံုး သည္ အသက္႐ွင္လွ်က္ ျပန္သြားရသည္ မ႐ွိေပ ။
တစ္စံုတစ္ရာကို ေၾကာက္လန္႔ကာ ႏွလံုးရပ္၍ ေသဆံုးသြားၾကသည္ ။ မ်က္လံုးႀကီးမွာ အဆမတန္ ျပဴးထြက္ေနကာ မ်က္ႏွာမွာ ေသြးဆုတ္ကာ မခ်ိမဆန္႔ ခံစားေနရပံု ။
ေသဆံုးသူ အားလံုးမွာ ထိုတစ္ပံုစံတည္း သာ ေသဆံုးၾကသျဖင့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မည္သူမွ် မေနဝံ့ေတာ့ကာ ယခုကဲ့သို႔ ပ်က္စီးျခင္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ေလေတာ့သည္ ။
ကိုကိုတို႔ သံုးေယာက္မွာမူ ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို ယေန႔မွ သိခြင့္ရသျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ မတင္မက် ခံစားေနၾကရသည္ ။
ထိုသို႔ေသာ ကိစၥမ်ားကို သူတို႔စိတ္ဝင္စားၾကသည္ ။
ပရေလာကကိုမူ ေခတ္လူငယ္ပီပီ အယုံအၾကည္မ႐ွိၾကေပ ။
စူးစမ္းလိုမႈတစ္ခုအတြက္ သာ ေရာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္ ။
အခ်ိန္အခါအားျဖင့္ ေန႔ကာလပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငား ၿမိဳ႕စြန္တြင္ ထီးထီးႀကီး ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ထိုအိမ္ႀကီး၏ အတြင္းပိုင္း၌မူ ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္ေနကာ လူသားမ်ား၏ စိတ္ကို သိမ္ငယ္သြားေစသည္ ။
ၾကမ္းျပင္တြင္ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းတက္ေနၿပီး ယိုင္နဲ႔ေနေသာ စားပြဲခံုမ်ားမွာလည္း ဖုန္ထုတက္ကာ မေသသပ္စြာ ျပန္႔က်ဲေနသည္ ။
ပင္းကူအိမ္မ်ားမွာ ေနရာအႏွံ႔အျပား၌ ႀကီးစိုးမင္းမူေနသည္မွာ ပင့္ကူမ်ားအတြက္ ေဆာက္လုပ္ေပးထားေသာ ပင့္ကူရြာႀကီးပမာ ။
" ေဟ့ေရာင္ေတြ .. ဘာမွလည္း မထူးျခားဘူးေနာ္ "
" မင္းက ဘာထူးျခားခ်င္တာလဲ ညီရဲ "
" သရဲမေျခာက္လို႔ေလ "
" ငါတို႔လာတာ ေန႔ခင္းေလ .. ဘယ္က သရဲက ေျခာက္မွာလဲ "
" ညဖက္လာရင္လည္း ဘာသရဲႀကီးပဲ ထြက္လာလာ. . . ငါေတာ့ မေၾကာက္ပါဘူး "
" ညီရဲရာ .. ညေနျပန္ရမွာမို႔.. ႏို႔ဆို ညလာတယ္ .. မေၾကာက္ဘူး ဆိုတဲ့ေကာင္ကို ျပခ်င္လို႔ "
" မင္းက ေၾကာက္တယ္ေပါ့ ကိုကို "
" ေၾကာက္လား မေၾကာက္လားေတာ့ ငါမသိဘူး .. ေသခ်ာတာတစ္ခုက ငါက သရဲ တေစၦ ဆိုတာကို အယံုအၾကည္ကို မ႐ွိတာ "
" ဟုတ္တယ္ကြ .. ငါလည္း အဲ့လိုပဲ .. ႐ွိတယ္ပဲထားဦး .. သူတို႔က လူကို ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ "
" ဒါေပမယ့္ .. ဒီအိမ္က သရဲကေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္တယ္မသိဘူးေနာ္ .. ေသေအာင္ျဖစ္တာ ဆိုေတာ့ "
" ဒီမွာ ညီရဲ .. ဒါက ယံုတမ္းစကားေတြ .. သူတို႔ထင္ရာ ျမင္ရာ စြတ္ေျပာေနၾကတာ .. "
" ငေဇာ္ေျပာတာ ဟုတ္တယ္ ညီရဲ ... တကယ္လို႔သာ ဒီအိမ္မွာ ပရေလာကသား႐ွိေနတယ္ဆိုရင္ တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားရမွာေပါ့ .. ျမင္လိုက္ခ်င္စမ္းပါဘိ "
အာဂလူငယ္မ်ားပင္တည္း ။
" ဂလံုး ... ေဒါက္ ... "
အေပၚထပ္မွ အသံမ်ားေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ လန္႔႔သြားမိၾကသည္ ။
" အေပၚထပ္က ဘာသံေတြလဲကြ "
" သူတို႔႐ွိေၾကာင္း အသိေပးတာထင္တယ္ "
" ေတာ္စမ္းပါကြာ .. အေပၚတက္ၾကည့္ၾကရေအာင္ "
မည္သူမွ မျငင္း ။
အေပၚထပ္သို႔ တက္ေသာ ေလွကားထစ္မ်ားကို အသာအယာနင္းကာ အေပၚသို႔ တက္ခဲ့ၾကသည္ ။ ေလွကားေနရာအခ်ိဳ႕မွာ ပိုးစားထားသျဖင့္ သတိျဖင့္ သြားေနရသည္ ။
ေလွကားမွာ လူသံုးေယာက္ ဝိတ္ေၾကာင့္ ခပ္လႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနသည္ ။
အေပၚထပ္တြင္ အခန္းက်ယ္ႀကီး တစ္ခန္းႏွင့္ အခန္းငယ္ ၃ ခန္း႐ွိသည္ ။
အခန္းက်ယ္ႀကီးမွာ.ဘုရားခန္း ျဖစ္ခဲ့ဟန္တူေသာ္လည္း ဘာမွ မ႐ွိေပ ။
ပင့္ကူအိမ္မ်ားၾကားမွ ဗီဒိုအေဟာင္းအပ်က္မ်ား ၊ သစ္သား အတိုအစမ်ား ၊ စားပြဲပ်က္မ်ားကို ေတြ႔ၾကရသည္ ။
" ခုနတုန္းက အသံၾကားတာ ဘယ္နားကလဲ "
" ႂကြက္ထင္ပါတယ္ကြာ .. လူမေနေတာ့လည္း ႂကြက္ေတြ ေသာင္းက်န္းေနမွာေပါ့ "
" ေဟ့ေရာင္ေတြ.. ဟိုအခန္းေတြထဲ ဝင္ၾကည့္ရေအာင္ "
" ၾကည့္ေလ "
ထို႔ေနာက္ အခန္းငယ္မ်ားအတြင္းသို႔ ဝင္ၾကည့္ေသာ္လည္း အျပင္ႏွင့္ ထူးမျခားနား ။ ကုတင္ပ်က္ ၊ ဗီ႐ိုပ်က္ ၊ အဝတ္အစား အခ်ိဳ႕ကို ဖယိုဖရဲျဖင့္ ေတြ႔ရသည္ ။
ေနာက္တစ္ခန္းလည္း ထိုနည္း လည္းေကာင္း ။
အစြန္ဆံုးရိွ အခန္းမွာမူ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသေယာင္ ထင္ရသည္ ။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အျခားႏွစ္ခန္းတြင္ တံခါးရြက္မ႐ွိ ။ ထိုအခန္းတြင္ တစ္ခါးရြက္႐ွိေနၿပီး တံခါးကို ေစ့ထားသည္ ။
" ေဟ့ေရာင္ေတြ.. ဝင္ၾကမလား "
" ဘာလို႔ ျပန္ေမးေနတာလဲ "
" အေပါက္ပိတ္ထားေတာ့ အထဲမွာ တစ္ခုခုမ်ား ႐ွိေနမလားလို႔ "
" မင္းကို ေခၚလာမိတာ မွားပါတယ္ကြာ "
တံခါးဖြင့္ရန္ တြန္႔ဆုတ္ေနေသာ ညီရဲကို ေဘးသို႔ တြန္းကာ ကိုကိုက တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္သည္ ။
" ဟင္ .. "
ကိုကို ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ား ထသြားသည္ ။
တံခါးရြက္ ပြင့္သြားသည္ႏွင့္ ကုတင္ေပၚတြင္ အေပါက္ကို ေက်ာေပးကာ ထိုင္ေနသူတစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္ရၿပီး သူ႔မ်က္စိေ႐ွ႕မွာပင္ ထိုလူ ေပ်ာက္သြားသည္ ။
" ဘာျဖစ္တာလဲ ကိုကို "
" ဘာျမင္လို႔လဲ "
ညီရဲႏွင့္ ငေဇာ္တို႔က ထိုသို႔ ေမးသျဖင့္ ကိုကို အံ့ျသသြားသည္ ။
" ဟင္ .. မင္းတို႔ မျမင္လိုက္ဘူး "
" ဘာလဲ .. "
" ဘာျမင္ရမွာလဲ "
" ငါပဲ အၾကည့္မွားတာလား မသိပါဘူး .. ကုတင္ေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ထိုင္ေနတာကို ငါေတြ႔လိုက္ရတယ္ .. ၿပီးေတာ့ ေပ်ာက္သြားေရာ "
" ဟား ဟား ဟား ... ငါတို႔ကေၾကာက္မယ္မ်ား ထင္ေနတာလား "
" ေအးေလကြာ .. အျခားနည္းနဲ႔ ေနာက္ရင္ေတာင္ ငါတို႔အထြက္ ထူးဆန္းခ်င္ထူးဆန္းဦးမွာ "
" ေဟ့ေရာင္ေတြ.. ငါေနာက္ေနတယ္လို႔ မင္းတို႔ ထင္ေနတာလား "
ကိုကိုမွာ အတည္ေပါက္ျဖင့္ ေျပာေနေသာ္လည္း က်န္ႏွစ္ေယာက္မွာ စပ္ၿဖီးၿဖီး လုပ္ေနၾကသည္ ။
" မင္းက သရဲေျခာက္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာလား "
ငေဇာ္က ထိုသို႔ ေမးေသာ္လည္း ကိုကို လက္မခံႏိုင္ ။
" မဟုတ္ပါဘူးကြာ .. ငါအျမင္မွားတာေနမွာပါ "
" ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ .. သရဲဆိုရင္ေတာင္ အဲ့ဒီသရဲက သူ႔အိမ္မွာ ေနတဲ့လူကိုသာ သတ္လို႔ရတာ .. ငါတို႔ကိုေတာ့ ဘယ္သတ္လို႔ ရမလဲကြာ "
" ေအးေလ .. သရဲႀကီးေရ .. ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လာေျခာက္လို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ား ေမာတာပဲ အဖတ္တင္လိမ့္မယ္ .. ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ မေၾကာက္တတ္လို႔ အားနာလိုက္တာဗ်ာ "
" ဟား.ဟား ဟား "
အားလံုး သေဘာက်စြာ ရယ္ၿပီးေနာက္ အခန္းထဲ ဝင္ၾကသည္ ။
ထိုအခန္းထဲတြင္မူ ကုတင္က အေကာင္းပကတိ႐ွိေနၿပီး အခန္းအေနအထားမွာလည္း အျခားအခန္းမ်ားကဲ့သို႔ ႐ႈပ္ပြ၍ မေန ။ အနည္းငယ္ သပ္ရပ္ေနသည္ ။
သူတို႔အတြက္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ တစ္စံုတစ္ရာ ေပးစြမ္းႏိုင္ျခင္း မ႐ွိပါ ။
ငေဇာ္သည္ ကုတင္ေဘး႐ွိ စင္အျမင့္ေလးေပၚသို႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရာမွ အမွတ္မထင္ အနက္ေရာင္ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကို ေတြ႔သြားသည္ ။
သားေရဖံုး အနက္ေရာင္ႏွင့္ လက္တစ္ဝါးသာသာ မွတ္စုစာအုပ္ေလးပင္ ။
ငေဇာ္ စိတ္ဝင္စားသျဖင့္ ထိုစာအုပ္ေလးကို ယူၾကည့့္လိုက္သည္ ။
စာအုပ္ေလးမွာ အသစ္အတိုင္ပင္ ႐ွိေသးသည္ ။
အထဲတြင္မူ ဘာစာမွ ေရးမထား ။
" ေဟ့ေရာင္ေတြ.. ဒီမွာ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ "
" ဘာစာအုပ္လဲ "
" မွတ္စု စာအုပ္ေလးကြ "
" ဘာေတြ ေရးထားလို႔လဲ "
" ဘာမွေတာ့ ေရးမထားဘူးကြ .. စာအုပ္ေလးက အသစ္ပဲ႐ွိေသးတယ္ .. ငါယူခဲ့လိုက္မယ္ "
" မလုပ္နဲ႔ ငေဇာ္ .. ဒီအိမ္မွာ အစိမ္းေသၿပီး မကြၽတ္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး .. ေတာ္ၾကာ လာေတာင္းေနဦးမယ္ "
" ဟုတ္ပါတယ္ ငေဇာ္ရာ ... ယူမေနပါနဲ႔ .. မင္းလိုခ်င္ရင္ ငါဝယ္ေပးပါ့မယ္ "
ထိုသို႔ေျပာၾကသျဖင့္ ငေဇာ္လည္း ထိုစာအုပ္ေလးကို မခ်ခ်င္ ခ်ခ်င္ျဖင့္ မူလေနရာသို႔ ျပန္ခ်ထားလိုက္သည္ ။
" လစ္ၾကရေအာင္ .. ဘာမွ စိတ္ဝင္စားစရာမ႐ွိဘူး "
" ဟုတ္ပါ့ကြာ .. နာမည္ႀကီးထမင္းငတ္ဆိုတာလိုေပါ့ .. ငါ့ေတာ့ ဘာမ်ားေတြ႔ေလမလဲဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးနဲ႔ "
" သြားမယ္ကြာ .. အထုပ္ေတြျပင္ရဦးမွာ .. ေတာ္ၾကာ ကားမမီဘဲေနဦးမယ္ "
ထို႔ေနာက္ ထိုအခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္ကာ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းခဲ့ၾကသည္ ။
ထိုမွတစ္ဖန္ အိမ္ေပါက္ကို ဖြင့္ကာ အျပင္သို႔ထြက္ၿပီး အိမ္တံခါးကို ျပန္ေစ့ထားလိုက္သည္ ။
" ဝုန္း .. "
သူတို႔ျခံဝသို႔ေရာက္ေသာ္ ဝုန္း ဆိုေသာ အသံႀကီးေၾကာင့္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ၾကရာ အိမ္တံခါးႀကီး ပြင့့္သြားျခင္း ျဖစ္သည္ ။
~~~~~~~~~~~
အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ညတြင္ ျဖစ္သည္ ။
ကိုကို ၊ ညီရဲႏွင့္ ငေဇာ္တို႔သည္ ေနထိုင္ေသာ ရက္ကြက္ခ်င္း မတူၾကေပ ။
သို႔ေသာ္ သက္တူရြယ္တူ ေက်ာင္းေနဖက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားမို႔ အေတာ္ ခင္မင္ခဲ့ၾကသည္ ။
ညီရဲတစ္ေယာက္ ေန႔ခင္းက အနည္းငယ္အိပ္ထားေသာေၾကာင့္ ညဦးပိုင္း မအိပ္ခ်င္ေသးေပ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖုန္းျဖင့္ ဂိမ္းကစားေနသည္ ။
ည ၁၁ ခြဲခန္႔တြင္ ဖုန္းဝင္လာသည္ ။
ငေဇာ့္ ဖုန္း ။
" ဟလို .. ငေဇာ္ "
" ညီ .. ညီရဲ "
ငေဇာ္၏ အသံမွာ ပံုမွန္မဟုတ္ ။
" ငေဇာ္ .. အခ်ိန္မ႐ွိမွ ဘာကိစၥလဲကြ .. မင္းစကားေျပာတာ တစ္မ်ိဳးႀကီးလိုပဲ .. ဘာျဖစ္တာလဲ .. ေနမေကာင္းဘူးလား "
ငေဇာ့္ထံမွ ခ်က္ခ်င္း မတံု႔ျပန္ ။ အတန္ငယ္ၾကာမွ တုန္ရီလႈက္ေမာေသာအသံျဖင့္
" ညီရဲ "
" ေျပာေလ "
" ဟိုအိမ္ႀကီးက စာအုပ္ေလး မင္းတို႔ငါ့အိတ္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တာလား "
" ဘာစာအုပ္လဲ "
" မွတ္စုစာအုပ္ အမည္းေလးေလ "
" မထည့္ပါဘူးကြ "
" ဟင္ .. အဲ့ စာအုပ္ .. ငါ့ .. ငါ့ဆီ ေရာက္ေနတယ္ "
" ဘာ .. ေနာက္မေနနဲ႔ ငေဇာ္ "
" ငါမေနာက္ဘူး .. ငါက မင္းတို႔မ်ား ထည့္ေပးလိုက္တာလားလို႔ .. အထဲမွာ ေရးထားတဲ့ စာေတြေတာင္ ငါဖတ္ျပီးသြားပီ "
" မျဖစ္ႏိုင္တာကြာ .. အဲ့စာအုပ္ ပါလာတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘာမွ မေရးထားတာ ငါတို႔သိေနတာပဲ "
" မဟုတ္ဘူး .. ေရး .. ေရးထားတယ္ "
" ဘာေတြေရးထားတာလဲ "
" အထဲမွာ .. အထဲမွာ .. "
" ငေဇာ္ .. ဟလို .. ဟလို ... "
ဖုန္းက်သြားသည္ ။
ညီရဲ ျပန္ေခၚသည္ ။
မရ ။
အႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚေသာ္လည္း မရသျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့ကာ ကိုကို႔ဆီ ဆက္လိုက္သည္ ။
တစ္ႀကိမ္ႏွင့္ မကိုင္ ။
သံုးႀကိမ္ေျမာက္မွ အိပ္ခ်င္မူးတူးသံျဖင့္ ကိုင္ေလသည္ ။
" ညီရဲ .. ဘာလဲကြာ .. အိပ္ေပ်ာ္ေနကာမွ "
" ကိုကို .. ငေဇာ္ မင္းဆီကို ဖုန္းဆက္ေသးလား "
" မဆက္ဘူး .. ဘာလို႔လဲ "
" ခုေလးတင္ပဲ ငေဇာ္ငါ့ဆီ ဖုန္းဆက္တယ္ "
" အဲ့ဒါ ဘာျဖစ္လဲ "
" သူ႔ပံုစံက မူမမွန္ဘူးကြ .. ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ ေရာက္သြားခဲ့တဲ့ အိမ္ႀကီးမွာ သူယူခဲ့မယ္လို႔ေျပာတဲ့ စာအုပ္ကို မင္းမွတ္မိလား "
" အင္း .. "
" သူက အဲ့စာအုပ္ကို ငါတို႔ ထည့္ေပးတာလား ေမးေနတာကြ "
" ဟမ္ .. "
" သူ႔ဆီမွာ အဲ့စာအုပ္ပါလာတယ္တဲ့ကြ "
" သူယူလာလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့ "
" သူ ငါတို႔ေ႐ွ႕မွာ ျပန္ထားလိုက္တာ မင္းလည္း အျမင္ပဲေလ "
" သူက လိုခ်င္ေနေတာ့ ငါတို႔မသိေအာင္ ယူခ်င္ယူလာမွာေပါ့ "
" မျဖစ္ႏိုင္ဘူး .. ငေဇာ့္ပံုၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုကို ေၾကာက္ေနတဲ့ပံုပဲ .. စာအုပ္ထဲက စာကို သူဖတ္ၿပီးၿပီလို႔ ေျပာတယ္ "
" စာအုပ္မွာ.ဘာမွမေရးထားဘူးလို႔ သူပဲေျပာခဲ့တာေလ "
" ဒါေၾကာင့္ ငါလည္း ထူးဆန္းေနတာ .. ဘာေရးထားတာလဲ ေမးေတာ့ ဖုန္းက်သြားတယ္ .. ဘယ္လိုမွ ျပန္ေခၚလို႔မရလို႔ မင္းကို ေခၚလိုက္တာ "
" ညီရဲ .. ငေၾကာင္ .. အဲ့ဒါ မင္းကို ဟိုေကာင္က က်ပ္သြားတာ .. ဒီေကာင္ ဒီလိုလုပ္တတ္တာ မင္းလည္း အသိသားနဲ႔ .. ငါ့ကို အိပ္ေရးပ်က္ေအာင္လုပ္တယ္ "
" ငါေတာ့ အဲ့လိုမထင္ဘူး ကိုကို .. ငေဇာ့္အိမ္ကို ငါတို႔သြားၾကည့္ရင္ မေကာင္းဘူးလား "
" ဘယ္အခ်ိန္မို႔လို႔လဲ .. ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ မင္းဖာသာ တစ္ေယာက္တည္း.သြား .. ငါေတာ့ ျပန္အိပ္ၿပီ "
ကိုကို က ထိုသို႔ေျပာကာ ဖုန္းခ်သြားသျဖင့္ ညီရဲမွာ ဘာမွ ေျပာခ်ိန္မရေတာ့ ။
ငေဇာ့္ထံ ဖုန္းထပ္ဆက္သည္ ။
မရေပ ။
ကိုကိုေျပာသလိုပင္ ငေဇာ္ေနာက္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ ။
ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္ယာေပၚ လွဲလိုက္သည္ ။
အိပ္၍မေပ်ာ္ ... ။
********
ဆက္ရန္ >>>
Jupiter Koko
Post a Comment