Short Story
ဆင္းရဲသား ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က
ခ်မ္းသာတဲ့ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ေနမိခဲ့တယ္။
အဲဒါနဲ႔တေန႔မွာ သူဟာ ထိုေကာင္မေလးကိုခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့တယ္။
အဲဒီအခါ ေကာင္မေလးက...
"နင္နားေထာင္စမ္း။
နင့္ရဲ႕ တစ္လစာ ကငါ့ရဲ႕ တစ္ရက္ အသံုးစရိတ္ဘဲရိွတယ္။
အဲဒါ နင္နဲ႔ငါ ဘယ္လိုလက္တြဲလို႔
ရမလဲဆိုတာ နင္မစဥ္းစားၾကည့္ဖူးလား။
ငါကေတာ့နင့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ခ်စ္မွာမဟုတ္ဘူး။
ငါ့ကိုေမ့ၿပီး နင္နဲ႔ အဆင့္အတန္းခ်င္း တူတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႔သာ လက္ထပ္ လိုက္ပါေတာ့ ဟာ။ "
ဒါေပမဲ့လည္း ေကာင္ေလးက သူမကို လြယ္လြယ္နဲ႔မေမ့ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ဆယ္ႏွစ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္
Shopping Mall တစ္ခုမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျပန္ေတြ႕ၾကေတာ့ ေကာင္မေလးက
"ေဟး ေနေကာင္းလား။
ငါလက္ထပ္လိုက္ၿပီ သိလား။
အခုငါ့ရဲ႕အမ်ဳိးသား တစ္လဝင္ေငြ
ဘယ္ေလာက္ရွိလဲသိလား။
ေဒၚလာ ၅၀၀၀ ေတာင္။
နင္အဲဒါမ်ဳိး စိတ္ကူးမိရဲ႕လား။
ေနာက္ၿပီး သူက အရမ္း Smartက်တဲ့လူတစ္ေယာက္ဘဲ။
သူမေျပာတဲ့စကားကို ၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ထိုေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ဝန္းမွမ်က္ရည္ေတြ ဝဲလာခဲ့တယ္။
သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ သူမအမ်ဳိးသား ေရာက္လာေတာ့ သူမ ဘာမွမေျပာခင္
သူမအမ်ဳိးသားက ထိုေကာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး
"ဆရာ ဒီေရာက္ေနတာလား။
ဒါက်ေနာ့္အမ်ဳိးသမီးေလ။ "
ဆက္ၿပီး သူမကိုေျပာတယ္။
" ဆရာ့ရဲ႕ Project တခုမွာ ငါကလက္ေထာက္ေလ။
သူအခုလုပ္ေနတာက ေဒၚလာ
သန္း ၄၀တန္တဲ့စီမံကိန္းတခုဘဲ။
ဆရာ က ဟိုးအရင္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို
ခ်စ္ခဲ့ဖူးတယ္။ဒါေပမယ့္ သူမရခဲ့ဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာ ဒီေန႔ထိ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘူး။
အဲဒီမိန္းကေလးက ဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းမလဲေနာ္။
ဆရာ့လိုခ်စ္ႏိုင္မယ့္အခ်စ္မ်ဳိးက
ဒီေန႔လိုေန႔မ်ဳိးမွာ ဘယ္မွာမွမရိွႏိုင္
ေအာင္ပါဘဲဟာ။"
ထုိေကာင္မေလး ဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္ ေအာင္
ဆြ႔ံအ သြားခဲ့တယ္....
The End.
ဘဝ ဆိုတာက အရမ္းလည္း မတိုေတာင္းပါဘူး။
သူမ်ားေတြကိုအားက်ေနမယ့္အစား က်န္ေနေသးတဲ့ဘဝသက္တမ္းမွာ အျမင့္ဆံုးေရာက္ေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္ပါ။
Translated By Salim Khan
Post a Comment