ငမိုးရိပ္ႏွင့့္ ေရကင္းသူ မေရႊပြင့္ ရာဇဝင္သမိုင္း
======================
{အစအဆံုး}
ဥကၠလာပျပည္ႀကီးကို အေထာက္အကူျပဳထားသည့္ ကုန္းေပါင္း၉၉ကုန္းတို႔တြင္ ကုန္း၏အ႐ွင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ဝိဇၨာ ေဇာ္ဂ်ီ တပႆီႏွင့္ ေလာကီစ်ာန္ရၾကကုန္ေသာ ရေသ့မ်ားစြာတို႔သည္ ထိုကုန္းတို႔၏ အၫြန္႔အထိပ္ျဖစ္ေသာ သိဂၤဳတၱရကုန္းႏွင့္တကြ အသီးသီးေသာ ကုန္းတို႔တြင္ ေပ်ာ္ေမြ႕ၾကည္ရႊင္စြာျဖင့္ ေနထိုင္လ်က္ ႐ွိၾကကုန္သည္။
ထိုသို႔႐ွိၾကကုန္ေသာ ရေသ့မ်ားအနက္မွ တစ္ဦးေသာ ရေသ့သည္ ဆြမ္းခံႂကြရာမွအျပန္ ျမစ္ကမ္းအနီးတြင္ ေပါက္ေနသည့္ လမုပင္ႀကီးတစ္ပင္မွ ႀကီးမားလွပေသာ လမုအဖူးႀကီးကို ျမင္ရ၍ "လမုအဖူးႀကီးလွတယ္" ဟုအံျသေသာ စိတ္ျဖင့္ မိမိသီတင္းသံုးေနထိုင္ရာ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ခ်ိဳးယူလာခဲ့၏။
ထိုသို႔ခ်ိဳးယူခဲ့ၿပီး မၾကာမီရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပင္ လမုဖူးႀကီးထဲမွ မိန္းမငယ္ေလးတစ္ဦးကို ျမင္ရလ်ွင္ ရေသ့ႀကီး အံႁသသြားရေလေတာ့သည္။ လွလိုက္တဲ့ မိန္းကေလးႏွွယ္ လူမကနတ္တမ်ွပါကလား။ ဒီကေလးကို ကံအေလ်ွာက္သံေသဒဇ ေမြးဖြားလာျခင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔မွာအတိတ္ကံထူး ပါလာပါလိမ့္မယ္။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေကြၽးေမြးေစာင့္ေ႐ွာက္ရေတာ့မွာပဲဟု စိတ္ကူးလ်က္ လမုဖူးထဲမွ ကေလးကိုထုတ္ယူလိုက္ ကာ သမီးအမွတ္ျဖင့္ ေကြၽးေမြးေစာင့္ေ႐ွာက္ လာခဲ့ေလသည္။ အမည္ေပးမည္ဟု စိတ္ကူးလ်က္ "လမုဖူးထဲမွ ရလာသည္" ဟု ေထြေထြရာရာ စဥ္းစားမႈမျပဳေတာ့ဘဲ "မယ္လမု" ဟုသာ လြယ္ကူစြာ ေခၚလာခဲ့၏။
ဥကၠလာပတိုင္းသည္ မြန္လူမ်ိဳး အမ်ားဆံုးေနထိုင္ရာေဒသျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မြန္ဘာသာျဖင့္လည္း မယ္လမုကို "မယ္ကမု" ဟုေခၚသူမ်ားလည္း႐ွိသည္။
မယ္လမုသည္ အရြယ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ဖခင္ရေသ့ႀကီးအတြက္ သစ္သီးမ်ားကို ေတာထဲလွည့္လည္႐ွာေဖြကာ ခူးယူ၍ေကြၽးေမြးခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ မယ္လမုလည္း ေတာထဲလွည့္လည္ရင္းျဖင့္ ခ်စ္သူေတြ႕လာသည္။ သူ႔မွာ ခ်စ္ခင္တြယ္တာရသူ ႐ွိေနပါၿပီဟု ဖခင္ရေသ့ႀကီးအား အသိေပးေသာအခါ ရေသ့ႀကီးက မယ္လမု၏ ခ်စ္သူအား ေတြ႕လိုသည္ဟု ဆိုသည္။
ခ်စ္သူ ေရာက္႐ွိလာေသာအခါ မယ္လမုသည္ ဖခက္ရေသ့ႀကီး ေ႐ွ႕သို႔ေခၚယူကာ ဖခင္ႀကီးအား အတူထိုင္၍ ကန္ေတာ့ၾကလ်ွင္ ဖခင္ႀကီးသည္ မယ္လမု၏ ခ်စ္သူအား ျမင္သည္ႏွင့္ သိၾကားမင္းျဖစ္ေနသည္ဟု သိကာဆံုးမစကား ေျပာေလ၏။ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေပါင္းသင္းရန္ႏွင့္ သမီး မယ္လမုအားစိတ္ႏွလံုး ခ်မ္းေျမ့ေအာင္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ပါဟု ေျပာ၏။ ဤသို႔ ရေသ့ႀကီးထံမွ ခြင့္ျပဳစကား ၾကားရလ်ွင္ သိၾကားမင္းသည္ မယ္လမုအား မွာၾကားသည္။
သူခဏ ျပန္ဦးမည္။ မၾကာမီျပန္လာမည္။ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ေနပါဟုဆို၍ ျပန္သြားေလသည္။ သို႔ေသာ္ မၾကာမီျပန္လာမည္ ဆိုသည့္အတိုင္း ျပန္မလာ၍ မယ္လမုသည္ ေၾကကြဲလြမ္းဆြတ္စြာျဖင့္ တငိုငိုျဖစ္ေနရာမွ ဖခင္ရေသ့ႀကီးအား ......
"ေမာင္ေတာ္ သိၾကားမင္းကို လြမ္းလွပါၿပီ"
"သမီး ဘာမွမပူနဲ႔ ၊ဖခင္ၾကံစည္မယ္"
ဟုဆို၍ သက္ငယ္ျမစ္ကို တူးယူကာ သစၥာျပဳလိုက္လ်ွင္ သက္ငယ္ျမစ္သည္ ေက်းသား (ၾကက္တူေရြး) ျဖစ္သြားေလ၏။
ထို႔ေနာက္ ရေသ့ႀကီးသည္ စာေခြေရးကာ ျကက္တူေရြး၏ လည္မွာစြပ္၍ တာဝတိံသာ သိၾကားမင္းထံသို႔ လႊတ္လိုက္သည္။ သိၾကားမင္းသည္ စာေခြကိုဖတ္၍ အေၾကာင္းစံုသိရလ်ွင္ မယ္လမု သံုးေဆာင္ရန္အတြက္ နတ္ေရစင္ကို ျမက်ည္ေတာက္သံုးလံုးႏွင့္ ထည့္၍ ၾကက္တူေရြး၏ လည္ပင္းမွာ ျပန္လည္၍ စြပ္ကာ ရေသ့ႀကီးထံ လႊတ္လိုက္ေလသည္။
ထူးဆန္းေသာ ေက်းသားေလး ေရာက္လာသည္မွစ၍ သိၾကားမင္းဗ်ာမ်ား ေနသည္ကို မိဖုရားေလးပါး ျဖစ္ၾကသည့္ သုဇိတာ၊ သုမာလာ၊ သုနႏၵာ၊ သုစိတၱာ တို႔သည္ ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္ေန ၾကေသာေၾကာင့္ သိၾကားမင္းလုပ္သမ်ွ အားလံုးကို သိ႐ွိကာ ......
"ငါတို႔ သိၾကားမင္း မိဖုရားေလးပါး ႐ွိေနပါလ်က္ လူ႔ျပည္မွ လူသားမယားအား ဤမ်ွ အေလးထားရေလသလား"
ဟု မခံခ်င္ျဖစ္ၾကကာ မိဖုရားေလးပါးလံုးသည္ စြန္ငွက္ေယာင္ေဆာင္၍ ၾကက္တူေရြးပ်ံသန္းရာ ေနာက္သို႔လိုက္ကာ နတ္ေရစင္ထည့္ေပးလိုက္သည့္ ျမက်ည္ေတာက္ သံုးလံုးကို ေက်းသားလည္ပင္းမွ ျပဳတ္က်ေအာင္ အတင္းလိုက္လံ ထိုးဆိတ္ၾကေလ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမက်ည္ေတာက္ ႏွစ္လံုးသည္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ျပဳတ္က်သြားေလရာ တစ္လံုးမွနတ္ေရစင္သည္ ဟိမဝႏၱာေတာ မွာေနသည့္ ဆင္မတစ္ေကာင္ ေသာက္သံုးလိုက္ရေသာေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴသည့္ ဆဒၵန္ဆင္ပ်ံကို ဖြားေလသည္။ ျမက်ည္ေတာက္ တစ္လံုးသည္ကား သမုဒၵရာထဲသို႔က်ကာ မိေက်ာင္းမတစ္ေကာင္ ေသာက္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ #ငမိုးရိပ္# ဟူေသာ နတ္မိေက်ာင္းကို ဖြားေလသည္။ မယ္လမုထံ ေရာက္လာေသာ ျမက်ည္ေတာက္ တစ္လံုးမွေရကို မယ္လမု ေသာက္လ်ွင္ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ တည္သည့္ ဥကၠလာပမင္း ကိုဖြားေလသည္။
**** **** ****
ၿမိဳ႕ေတာ္၏ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္မွာက ေမွာ္ဘီ တြံေတးႏွင့္ ေခ်ာငး္ေျမာင္းငယ္မ်ားစြာတို႔သည္ ေဒါပံု ေခ်ာင္းသို႔ဝင္ရန္ အားယူေနၾကသည့္ျမင္ကြင္း။ ေပါမ်ားလွေသာ ေရစီးေရလာ ေခ်ာင္းကေလးမ်ား။
ဤအခ်ိန္တြင္......
ေရလာေကာင္းေသာ ေခ်ာင္းကမ္းပါးတစ္ေနရာတြင္ အဝတ္မ်ားေလ်ွာ္ဖြပ္ေနသည့္ ခဝါသည္ အဖိုးအို ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔သည္ အဝတ္ေလ်ွာ္ေနၾကရင္း ...
"အဘိုးႀကီးေရ ဒီမွာၾကည့္ပါဦး။ ဘာဥျကီးလဲမသိဘးူ"
ဟု ေျပာရင္း အဘိုးႀကီးကို ေပးသည္။
"ဟဲ့.... အဲဒါ မိေက်ာင္းဥ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီေခ်ာင္းထဲ မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္ သြားလာေနတာကို ငါ ခဏခဏ သတိျပဳမိတယ္။ ဒီဥကို အိမ္ယူသြားၿပီး တို႔ေမြးရတာေပါ့"
"ေကာင္းပါ့ေတာ္ေရ... က်ဳပ္တို႔မွာလည္း သားသမီးမ႐ွိတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ အဖိုးႀကီးေရ"
ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္လေလာက္အျကာမွာေတာ့ ဥထဲမွ မိေက်ာင္းကေလး ေပါက္ထြက္လာေတာ့သည္။
ဒီလိုနဲ႔ ဥခြံထဲမွ ထြက္ခါစမိေက်ာင္းေပါက္ကေလးကို စဥ့္အင္တံုထဲတြင္ ေရအျပည့္ထည့္ကာ ထားလိုက္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ သူ႔ကိုအင္တံုထဲသို႔ ထမင္းလံုးမ်ားခ်ကာ ေကြၽးသည္။ ထို႔ေနာက္ ငါးႏုတ္ငါးသန္ေလးမ်ားကို ေကြၽးရင္းျဖင့္ ဆယ္လနီးပါးခန္႔႐ွိလာလ်ွင္ အေကာင္အထည္ ႀကီးမားလာသည္။ ကိုယ္အလ်ား ႐ွည္လာသည္ျဖစ္၍ ေရအင္တံုႏွင့္မဆံ့ေတာ့။ ထိုအခါ အဘိုးႀကီးက ......
"အဘြားႀကီးေရ... တို႔သားႀကီး ထြားလာၿပီကြ။ သူ႔အတြက္ ေရကန္တူးေပးရရင္ မေကာင္းဘူးလား"
"ကန္တူးတာက ဟုတ္ပါၿပီ။ သူ႔ကို နာမည္မေပးေတာ့ ဘူးလား"
"ေအးး ဟုတ္တယ္။ သူ႔ကို နာမည္ဘယ္လို ေပးရပါ့မလိမ့္။ ေျသာ္... သိၿပီ မိန္းမေရ။ မင္းသူ႔ကို ယူလာတဲ့အခ်ိန္က မိုးေတြအံု႔ေနတယ္ မဟုတ္လား။ မိုးရိပ္ေတြက်ေနလို႔ အဲဒီေန႔က အဝတ္ေတြေတာင္ မေျခာက္ဘူးေလ"
"ဟုတ္ၿပီ... သားႀကီးနာမည္ကို မိုးရိပ္ လို႔မွည့္ရမယ္။ မိုးရိပ္.. ငါ့သားႀကီး ငမိုးရိပ္"
အဘိုးအိုလင္မယားသည္ သူ႔သား ငမိုးရိပ္အတြက္ ကန္ကို ေမွာ္ဘီေခ်ာင္းစပ္ႏွင့္ နီးေသာေနရာတြင္ ေခ်ာင္းေရလည္းဝင္သာေအာင္ ေျမာင္းကိုသြယ္ၿပီးမွ ကန္ကိုတူးေလသည္။ ကန္ထဲမွေန၍ ေမွာ္ဘီေခ်ာင္းထဲသို႔ ငမိုးရိပ္ ကူးမသြားႏိုင္ရန္ ဝါးလံုးေပါင္းတစ္ရာ တို႔ျဖင့္ လံုေနေအာင္ ကန္ပတ္လည္ကိုကာထားသည္။
သားသမီး တစ္ေယာက္မ်ွ မ႐ွိဘူးသည့္ အဘိုးအိုဇနီး ေမာင္ႏွံတို႔သည္ ငမိုးရိပ္ကို အရိပ္တကဲကဲၾကည့္ကာ ေက်နပ္မဆံုး႐ွိၾကေလသည္။
"သားႀကီးေရ ငမိုးရိပ္" ဟုေခၚသံၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ေရကို "ဗြမ္းဗြမ္း" ျမည္သြားေအာင္ အသံေပးရင္း တအားကူးကာ ကမ္းသို႔ေျပးလာသည္။ ကမ္းေပၚသို႔ ေရာက္လ်ွင္ ငါးအေသးအမႊားမ်ားကိုထမင္းႏွင့္ နယ္ထားသည့္ ငမိုးရိပ္အတြက္ အစာခြက္ကို ခ်ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ငမိုးရိပ္စားေတာ့သည္။ ေရမွာေနေသာ သတၱဝါျဖစ္၍ ငမိုးရိပ္ တေန႔တျခားႀကီးထြားလာသည္။
အစာကလည္း မ်ားလာသည္။ သဘာဝက အသားစား သတၱဝါျဖစ္၍ ငါး ပုဇြန္စားရရံုျဖင့္ မေက်နပ္။ ထိုအခါ အဘိုးအို ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ ငမိုးရိပ္အတြက္ အစာကို ရြာစဥ္လွည့္႐ွာ ရေတာ့သည္။ သို႔ျဖင့္ ငမိုးရိပ္အသက္ သံုးႏွစ္႐ွိလာသည္။ ကိုယ္အလ်ားကလည္း သံုးေပေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္႐ွိလာၿပီျဖစ္၍ ႐ုတ္တရက္ျမင္ရသူအဖို႔ လန္႔စရာေၾကာက္စရာပင္။
အေဖက ျဖစ္ေစ၊ အေမက ျဖစ္ေစ "သားႀကီးေရ" ဟု အသံေပးလိုက္လ်ွင္ ၾကားသည့္ေနရာမွစ၍ ေရကို ဖြားဖြားထသြားေအာင္ အၿမီးႏွင့္ ပုတ္ကစားရင္း အားႏွင့္ေျပးလာတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ အဘိုးအို ဇနီးေမာင္ႏွံအဖို႔ ၾကည္ႏူး၍ မဆံုးေအာင္ ပီတိခံစားရသည္။ တဲနီးခ်င္းမ်ားက "သူတို႔မို႔ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ မိေက်ာင္းေမြးရတယ္လို႔" ဟု အံ့ျသၾကသည္။ မိေက်ာင္း ဆိုတာ အိမ္ေမြးသတၱဝါ မဟုတ္သည့္အျပင္ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာသတၱဝါ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မည္သူကမ်ွ ငမိုးရိပ္ကို အေရာတဝင္ မေနဝံ့ၾက။
ေရနက္ထဲသို႔ဆင္း၍ အစာေကြၽးရေသာ တာဝန္ကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တစ္လွည့္စီ ယူလာရင္းျဖင့္ ငမိုးရိပ္ အသက္ငါးႏွစ္ ႐ွိလာသည္။ ကိုယ္အလ်ားက လည္း ေျခာက္ေပေလာက္႐ွိလာေလၿပီ။ ထိုေန႔မွာပဲ အဘြားႀကီးလည္း ဥပုသ္ေန႔ေစ်းပိတ္၍ ငါးမရႏုိင္၍္ငါး႐ွာေဖြရင္း ငမိုးရိပ္ အစာေကြၽးခ်ိန္ ေနာက္က်ခဲ့ေလသည္။
"သားႀကီးေရ.... လာ...လာ"
ေပၚမလာ။ ေရပြက္ထလာသည္ ကိုပင္မျမင္ရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလသံကိုျမႇင့္၍ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေခၚလိုက္သည္။
"သားႀကီးေရ.. ငမိုးရိပ္... လာ..လာ.. ငါးလာစား"
ေဟာ... ငမိုးရိပ္ ေပၚလာၿပီ။ ဦးေခါင္းကိုေမာ့၍ အသံမေပးဘဲ ျဖည္းျဖည္းလာေနသည္။ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ အသံကိုၾကားသည္ႏွင့္ ဝမ္းသာစြာျဖင့္ ေရကိုအၿမီးႏွင့္ ပုတ္ခတ္ကာ ရႊင္ျမဴးစြာကူးလာသည့္ ဟန္မ်ိဳးလံုးဝမဟုတ္။
"သားႀကီး... အစာဆာလု႔ိစိတ္ေကာက္ေနၿပီလား။ ေရာ့ .. ဒီမွာ သားအတြက္ ငါးပါလာတယ္။ လာ..လာ"
ငမိုးရိပ္ ေ႐ွ႕လံုးဝမတိုးလ်ွင္ ေရအနက္သံုးေပ႐ွိေသာ ေနရာမွေန၍ ေ႐ွ႕သို႔တိုးကာ သူ႔ခါးေလာက္အထိ နက္ေသာေနရာသို႔ဆင္း၍ ငမိုးရိပ္ကို လက္ထဲမွငါးကို ကမ္းေပးရင္းမွ...
"သားႀကီး ငမိုး ေရာ့ေလ၊ ငါး လာယူေလကြယ္"
ဟုေခ်ာ့ျမႇဴလိုက္စဥ္ ငမိုးရိပ္သည္ ေရေအာက္သို႔ တစ္ဖန္ငုပ္လ်ိႈးဆင္းသြားကာ ေျခႏွစ္ဖက္ကို ေရထဲသို႔ ဆြဲေခၚသြားျခင္းကို နာက်င္စြာျဖင့္ ထိတ္လန္႔စြာ ေအာ္ဟစ္မိလုိက္ေလေတာ့သည္။
"အားးး. ... အမေလးးးး"
အိမ္၌က်န္ခဲ့ေသာ အဘိုးႀကီးလည္း အခ်ိန္အတန္ၾကာ သည္အထိ အဘြားႀကီးျပန္မလာ၍ အစာေကြၽးရာသို႔ လိုက္သြားေလသည္။
အစာေကြၽးေသာေနရာသို႔ေရာက္လ်ွင္ အဘြားႀကီးကို မေတြ႕ရေသာအခါ စိုးရိမ္လ်က္ေရထဲသို႔ ဆင္းသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ငမိုးရိပ္သည္ ခါးလယ္အထိ ကိုက္မ်ိဳလ်က္႐ွိေနၿပီကို ခံစားရလိုက္ေသာအခါ အဘိုးႀကီးသည္ ႐ုတ္တရက္အသိဝင္လာကာ ဝမ္းနည္းလႈိက္လွဲစြာျဖင့္ ေသအံ့မူးမူးအခ်ိန္မွာ သစၥာစကား ဆိုလိုက္႐ွာ၏။
"ငမိုးရိပ္၊ မင္းကိုငါ သားအရင္းလို ေမတၱာထားၿပီး ေကြၽးေမြးခဲ့ပါတယ္။ မွန္ကန္ေသာ ဤသစၥာစကားေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာဘဝမွာ မင္းကို ငါ့လက္နဲ႔သတ္ၿပီး လက္စားေခ်ရပါလို၏"
ေသြးတို႔သည္ ဝါးတစ္ရာကန္အတြင္း၌ ပင္လယ္ငယ္ တစ္ခုကဲ့သို႔ ျပည့္လ်ွံဆူပြက္လ်က္ ရက္အတန္ၾကာ ႐ွိေနသည္ကို ေမွာ္ဘီေခ်ာင္းကမ္းမွာ ေနထိုင္ၾကသည့့္ တဲအိမ္ကေလးမ်ားမွ လူမ်ားအားလံုးျမင္ၾကရသည္။
ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းၾကာလ်ွင္ ထိုေနရာ၌ "ဝါးတစ္ရြာ" ဟူေသာ ရြာကေလးတစ္ရြာေပၚလာသည္။
ငမိုးရိပ္သည္ ဥကၠလာပျပည္ကို ဝိုင္းရံထားသည့္ မ်ားစြာေသာ ေခ်ာင္းငယ္ေျမာင္းငယ္မ်ားမွတစ္ဆင့္ ပင္လယ္အထိ ဝင္ေရာက္ကာ က်က္စားေတာ့၏။ အမ်ားႏွင့္မတူ ႐ွည္လ်ားထြားက်ိဳင္းေသာ ခႏၶာႏွင့္ ဦးေခါင္း႐ွည္မ်ိဳးျဖစ္သည့္ မိေက်ာင္းႀကီးတစ္ေကာင္ ေပါကၡရဝတီျမစ္၊ တရိဟကုမၻာျမစ္တို႔မွာ ေသာင္းက်န္း ေနသည္။ ေလွသမၺာန္မ်ားအား ေမွာက္သည္။ ပါလာသည့္ အဖိုးတန္ပစၥည္းမ်ားအား ယူသည္ဟူေသာ သတင္းသည္ တစ္ေန႔တျခားေက်ာ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရလမ္းခရီးသြားေနသူမ်ားသည္ ဤမိေက်ာင္းရန္ကို ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ေလွသမၺာန္မ်ားကို အစုအေဝးႏွင့္မွ သြားၾကသည္။ အားေကာင္း ေမာင္းသန္ ေယာက်္ားမ်ားကလည္း အခ်င္းခ်င္းစုေပါင္းကာ ဤမိေက်ာင္းရန္ကို ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ လက္နက္မ်ားကိုပါ ယူေဆာင္လာၾကကုန္ေလသည္။
*****************########**********
ငမိုးရိပ္သည္ ဝါးတစ္ရာ ေမွာ္ဘီေခ်ာင္းမွေန၍ သမုဒၵရာ႐ွိ နတ္မိေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ နယ္ပိုင္နက္အတြင္းကား အခစားမဝင္ လြတ္လပ္စြာျဖင့္သာ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္မွန္သမ်ွသို႔ ေျခဆန္႔ကာ ေသာင္းက်န္းလ်က္႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဥကၠလာပမင္းပိုင္ ျဖစ္သည့္ တရိဟကုမၻျမစ္ႀကီး၏ ဝန္းက်င္တို႔အား လံုးဝပင္ေျခမဆန္႔။ ဥကၠလာပမင္းမွာ လူသူလက္နက္ ျပည့္စံုသည္။ အေစာင့္အၾကပ္ ထူေျပာသည္။ ျမစ္ေခ်ာင္း အသြယ္သြယ္တို႔သည္ ဥကၠလာပတိုင္း၏ တံတိုင္းသဖြယ္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရသည္။ ဤသတင္းမ်ား ေက်ာ္ေစာမႈတို႔ေၾကာင့္ ငမိုးရိပ္သည္ ဥကၠလာပတစ္ခြင္အား ေဝးေဝးကေ႐ွာင္သည္။
ငမိုးရိပ္သည္ နတ္ကေပးေသာ နတ္မိေက်ာင္းမ်ိဳး ျဖစ္၍ သာမညမိေက်ာင္းမ်ားထက္ ခြန္အားဗလ ႀကီးမားသည္။ ေျပးလႊားႏိုင္ေသာ လ်င္ျမန္မႈတို႔ကလည္း မည္သည့္မိေက်ာင္းႏွင့္မ်ွ မယွဥ္ႏိုင္။ သူ႔မွာကား ကမၼဇိဒၶိတန္ခိုးမ်ား အျပည့္။ လူသားတို႔ စကားကိုနားလည္သည္။ လူတစ္ေယာက္ အသြင္ကဲ့သို႔လည္း သူဖန္တီးႏိုင္သည္။ ဘဝကံေကာင္းလွသည္ဟု ငမိုးရိပ္သည္ သူ႔ဘဝကို မ်ားစြာေက်နပ္ခဲ့သည္။
ျမစ္႐ိုးတစ္ေလ်ွာက္ ငမိုးရိပ္ဟူေသာ မိေက်ာင္းဆိုးႀကီး တစ္ေကာင္ က်က္စားကာ အလြန္ေသာင္းက်န္းေန သည္ဟူေသာ သတင္းကို မႉးမတ္မ်ားထံမွ ဥကၠလာပမင္း ၾကားသိရေလသည္။
*************##########************
"က်ဳပ္နာမည္လား ....
ေပါက္သိုင္းေလ။
လူသူမနီးတဲ့ ေတာနက္ႀကီးထဲမွာ တစ္ပင္ထီးတည္း ေပါက္ေနတဲ့ ေပါက္ပင္ႀကီးကေန သိုင္းႏွင့္တကြ "ဥပပတ္ပဋိသေႏၶ" တည္ကာ ကိ္ုယ္ထင္႐ွား ဘြားခနဲ ျဖစ္ေပၚလာေသာေၾကာင့္ သူသည္ လူလားေျမာက္ေသာဘဝႏွင့္ ဆင္ျခင္ၾကည့္လိုက္လ်ွင္ အတိတ္ဘဝက ဆိုခဲ့ေသာသစၥာစကားေၾကာင့္ ရန္သူျဖစ္ခဲ့သည့္ ငမိုးရိပ္မိေက်ာင္းအား အနယ္နယ္သို႔ လွည့္ကာ႐ွာေဖြခဲ့၏။
ဤသုိ႔႐ွာေဖြရင္းျဖင့္ ေပါက္သိုင္းသည္ ဥကၠလာပမင္း၏ အမိန္႔ေတာ္ ေမာင္းခတ္သံကုိ ၾကားရသည္။
"တိုင္းသူျပည္သား လူအမ်ားတို႔ေလးးးးးးး
ငမိုးရိပ္ မိေက်ာင္းအား ဖမ္းဆီးေပးပါက ေယာက်ာ္း ျဖစ္လ်ွင္အိမ္ေ႐ွ႕မင္း မိန္းမျဖစ္လ်ွင္ ေတာင္စမုခ္က အသျပာေထာင္ထုပ္ျဖင့္ ခ်ီးျမႇင့္မည္"
ဟု အမိန္႔ေတာ္ထုတ္ထားေၾကာင္းကုိ သိရလ်ွင္ သူ႔အား ေ႐ွ႕ေတာ္ကိုသြင္းပါ။ သူသည္ ငမိုးရ္ိပ္ မိေက်ာင္း ကိုအ႐ွင္ဖမ္းေပးပါမည္။ ေ႐ွ႕ေတာ္သို႔အေရာက္ ငမိုးရိပ္ကို ဆက္သြင္း ပါမည္ဟု ေလ်ွာက္သည္။
ေရျပင္ကို သုိင္းႏွင့္႐ိုက္၍ ေပါက္သိုင္း ငမိုးရိပ္ ကိုေခၚ၍ အတိတ္ဘဝ ရန္ဘက္ကို လက္စားေခ်ေလၿပီ။ ငမိုးရိပ္ ရန္ႏွိမ္နင္းႏိ္ုင္၍ ဥကၠလာပမင္း၏ သမီးေတာ္႐ူပစႏၵာႏွင့္ လက္ဆက္၍ ဥကၠလာပနန္း၌ အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ေလေတ့ာသည္။
ဘုရင္ေပါက္သုိင္း နန္းတက္ခ်ိန္မွစ၍ ငမိုးရိပ္ အားတစ္ႏွစ္တစ္ေခါက ္အခစားဝင္ခိုင္းသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ တိုး၍ ေျခာက္လတစ္ခါ တစ္လတစ္ခါ တစ္ရက္တစ္ခါ အခစားဝင္ခိ္ုင္း၏။
ငမိုးရိပ္ ဘုရင္ေပါက္သို္င္း ရန္ေၾကာက္လွ ေသာေၾကာင့္ ေျပးမိေျပးရာ ေျပးရင္း မယ္ဇလီေရေက်ာ္ ဆိုေသာ အရပ္ကုိေရာက္ လာသည္။
"ေအာ္.. .. ငါေျပးမိေျပးရာ ေျပးရင္း မယ္ဇလီေရေက်ာ္ကုိ ေရာက္လာပါေပါ့လား။ ငါေျပးႏိုင္ေပမဲ့ ဘုရင္ေပါက္သို္င္းရဲ႕ ရန္စနက္ဒဏ္က ငါမလြတ္ႏိုင္ဘူး။ ေရကလညး္ တိမ္လာၿပီ။ ဒီလိုေနလို႔ မျဖစ္ေခ်ဘးူ။ ဝမ္းထဲက ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြထုတ္ လူေယာင္ေဆာင္ျပီး ေက်ာက္ကုန္သည္ လုပ္ေနမွ"
ငမိုးရိပ္ လည္းလူေယာင္ေဆာင္၍ ကုန္းေပၚတက္ကာ ေက်ာက္ကုန္သည္ ေမာင္မုိး လုပ္ေလ၏။ ေမာင္မိုးသည္ လမ္းတြငျ္ကံုဆံုေနသူမ်ားအား ေမးျမန္းစံုစမ္း ရင္းျဖင့္ ေရကင္းရြာႀကီး၏ ကမ္းနား မ္ိန္းကေလးမ်ား ေရအိုးကို္ယ္စီျဖင့္ ေရခပ္ဆင္းခ်ိန္ ညေနေစာင္းတြင္ ျမစ္ကမ္းနားသို႔ ေရာက္သြားသည္။
ျမစ္ကမ္းပါးတြင္ ေရခပ္သူ မိန္းကေလးမ်ား အနည္းငယ္႐ွင္းသြား၍ မိိန္းကေလး တစ္ေယာက္သာ က်န္ေတာ့သည့္အခ်ိန္၌ ေမာင္မိုးသည္ ထုိမိန္းကေလး အနားသို႔သြားကာ ေမးေလသည္။
"ႏွမရယ္.. သူႀကီးအိမ္ ဘယ္နားမွာ႐ွိလဲ လမ္းၫႊန္ပါ"
"ေျသာ္ .. ဟုတ္ကဲ့ ၊ ကမ္းေပၚကုိ ဒီကတည့္တည့္သြား ၿပီး ညာဘက္ေလ်ွာက္လိုက္ပါ။ မေဝးပါဘူး။ ကြၽန္မ ဦးႀကီးအိမ္ပဲ"
ေမာင္မိုး ဝမ္းသာသြားသည္။ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ပါပဲလား။ မိန္းကေလးကို အျပံဳးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ကာ ျမစ္ဆိပ္မွ ထြက္လာခဲ့၏။ သူႀကီးႏွင့္ အဆင္သင့္ပင္ ေတြရသည္။ သူႀကီးက ေဖာ္ေရြသည္။ ေမာင္မိုးက အေျပာေကာင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္တိုအတြင္း သူတို႔ရင္းႏွီးသြားၾက၏။
"ကြၽန္ေတာ္က တစ္ေကာင္ႂကြက္ပါ။ မိဘႏွစ္ပါးလံုး ကြၽန္ေတာ္ ကေလးဘဝမွာကတည္းက ကြယ္လြန္သြားၾကလို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ ႀကီးျပင္းလာရတာပါ ဦးႀကီးရယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကို တူလိုသားလို သေဘာထားပါ"
ေမာင္မိုးသည္ ျမစ္ဆိ္ပ္မွာ ေတြ႔ခဲ့ေသာမိန္းကေလးက သူႀကီးႏွင့္ဦးႀကီးေတာ္စပ္ သည္ဟုဆိုလိုက္၍ သူကလည္း သူႀကီးကို ရင္းႏွီးေအာင္ ဦးႀကီးဟုေခၚကာ ဆက္ဆံလိုက္ရင္း သူ႔စကားကုိဆက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာက္ေတြကုိ နယ္လွည့္ေရာင္းေနတဲ့ ေက်ာက္ကုန္သည္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာက္ေတြကို ေရာင္းေစ်းႏႈန္းကို သူမ်ားေတြရဲ႕ ေရာင္းေစ်းထက္ ႏွိမ့္ထားေပးပါတယ္။ ဝယ္သူကို ေစတနာထား ေရာင္းေတာ့ အက်ိဳးေပးပါတယ္။ ေက်ာက္ကုန္သည္ဆိုရင္ ေမာင္မိုးမွ ေမာင္မိုးပဲ။ ဘယ္ကုန္သည္မွ ကြၽန္ေတာ္ေလာက္ ေရာင္းကြက္မ႐ွိဘူး"
"အင္းး အင္း ဟုတ္ပါၿပီ။ အခု ေမာင္မိုးက ဦးျကီးဆီ ဦးတညျ္ပီး လာတဲ့ဧည့္သည္ဆိုေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးရဦးမယ္။ ေမာင္ရင္ဒီကိုလာတာ ဦးႀကီးကို ေက်ာက္ေရာင္းခ်င္လို႔လား။ ဦးႀကီးက သူႀကီးဆိုေပမယ့္ ဆင္းရဲသားကြယ့္ မဝယ္ႏိုင္ဘူး ဟား ဟား"
"အို.. အို ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။ ဦးႀကီးက သူႀကီးဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ လံုျခံဳတယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္ဆီက ေက်ာက္ကို ဦးႀကီးမဝယ္ရပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ လက္ေဆာင္ေပးမွာပါ"
"ေမာင္မိုး စကားႂကြယ္လွခ်ည့္္။ ေက်ာက္ကုန္သည္ ပီသပါေပရဲ႕။ ေမာင္မိုး ဒီမွာ တည္းခိုခ်င္လည္း တညး္ခိုပါ။ ေရကင္းမွာက ဦးႀကီးက ၿပီးဆုိၿပီးၾကတာပဲ"
ဟု ဆိုေနခိုက္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚတက္လာသည္။ မိန္းကေလးသည္ ေမာင္မိုး ျမင္လ်ွင္ မ်က္ႏွာကေလး ဝင္းသြားသည္။
"ေျသာ္.. ေမာင္ႀကီးက ေရာက္ေနၿပီကိုး။ ကြၽန္မက ႐ွာလို႔မွေတြ႕ပါ့မလားဆိုၿပီး စိတ္ပူလို႔လိုက္လာတာ"
ဟု ေျပာရင္း သူႀကီးဘက္သို႔ လွည့္ကာ...
"ဦးႀကီးရဲ႕ ျမစ္ဆိပ္မွာ ဒီေမာင္ႀကီးက သူႀကီးအိမ္ ဘယ္မွာလဲ ေမးလို႔ ကြၽန္မပဲ ၫႊန္လိုက္တယ္ေလ"
ဟု သြက္လက္စြာေျပာလိုက္လ်ွင္ ေမာင္မိုးမွာ စိတ္ထဲ၌ ၾကည္ႏူးသြားကာ မိန္းကေလးႏွယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာဟု ေတြးမိလိုက္သည္။
သူႀကီးကလည္း မိန္းကေလး၏ စကားဆံုးသြားသည္ႏွင့္ ....
"ေျသာ္ ... ျမစ္ဆိပ္မွာ မေရႊပြင့္နဲ႔ ဆံုခဲ့တာကိုး" ဟု ေျပာရာမွ...
"ေမာင္မိုးေရ ေဟာဒါ ဦးႀကီးရဲ႕ တူမေလးကြယ့္။ မိဘေတြ မ႐ွိကတည္းက ဦးႀကီးကပဲ ေစာင့္ေ႐ွာက္လာတာ။ မေရႊပြင့္ လို႔ေခၚတယ္။ ေမာင္ႏွမ လိုသေဘာထားကြယ့္။ အားနာစရာ ဘာမွမ႐ွိဘူး။ ခိ္ုင္းစရာ႐ွိ ခုိင္းေပါ့"
ဟု ေျပာရင္း မိတ္ဆက္ေပးသည္။
မၾကာမီ သူႀကီးအိမ္က ေက်ာက္ကုန္သည္ ေမာင္မိုး၏ သတင္းသည္ ေရကင္းရြာတစ္ရြာလံုး၌ ပ်ံ႕ႏွံ ့သြားသည္။ ေမာင္မိုးထံမွ ေက်ာက္မ်ားကို ဝယ္ယူသူမ်ား ေပါမ်ားသည္။
သူႀကီးကလည္း ေမာင္မိုးကုိ အလြန္႐ိုးသားေသာ သူငယ္ ဥစၥာပစၥည္းႂကြယ္ဝသူျဖစ္ပါလ်က္ မာန္မာန ကင္းသည္မွာလည္း သေဘာက်ဖြယ္ျဖစ္၍ တူမကေလး မေရႊပြင့္ႏွင့္ ေနရာခ်ေပးခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရကင္းဌာန႐ွိ အေပါင္းအသင္းမ်ားကိုလည္း ညႇိႏႈိင္းသည္။ မေရႊပြင့္ကေလးအတြက္ အားကိုးရမည့္ အိမ္ေထာင္ဖက္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္ဟုဆိုသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မေရႊပြင့္ သေဘာကိုေမးသည္။ ထိုအခါ မေရႊပြင့္က ...
"လူႀကီးေတြက ေကာင္းတယ္လို႔ စီစဥ္တာကို ကြၽန္မ ျငင္းလို႔ မေတာ္ပါဘူး။ ေကာင္းသလိုသာ စီစဥ္ၾကပါ"
ဟု အလိမၼာစကားကိုသံုးသည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ေမာင္မိုးႏွင့္ မေရႊပြင့္ ဖူးစာဆံုသည္။ ခ်စ္ရသည္မွာလည္း ေျပာလို႔ရယ္တဲ့ မကုန္ မကုန္ ဟူသကဲ့သု့ိ ၾကံဳေနရသည္။
သိပ္လိမၼာတဲ့ မေရႊပြင့္ ၊ လင္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ ၊ သိပ္႐ိုေသတဲ့ ၊ အလိုက္သိ တတ္တဲ့မေရႊပြင့္၊ ေရကင္းသူ ကေလးဟု ေမာင္မိုး ငံုထားမတတ္ခ်စ္ခဲ့ရသည္။
ဤသု့ိ တာရင္း ခရာရင္း ခ်စ္မဝ႐ႈမဝျဖစ္ၾကရင္း မေရႊပြင့္တြင္ သေႏၶတြယ္ၿငိလာသည္။ ေမာင္မိုးမွာေတာ့ ဤသတင္းေကာင္းကို ၾကားလိုက္ရ၍ ပီတိျဖစ္လို႔မဆံုး ဝမ္းသာလို႔မဆံုး။ သူ႔မွာ ထိုင္ရမလို ထရမလိုႏွင့္ ေနမတတ္ထိုင္မတတ္ ျဖစ္ေနရသည္။
ဤလိုႏွင့္ မေရႊပြင့္ သားေလးကို ဖြားေလၿပီ။ သားက ဖြံ႔ဖြံ႔ထြားထြား ခ်စ္စရာႀကီးျဖစ္၍ ကေလးကို ျမင္ရသူတိုင္းက "ေမာင္မိုး ကံေကာင္းတယ္ေဟ့" ဟု ေကာင္းခ်ီးစကား ေျပာၾကားသြားျကသည္။
"မေရႊပြင့္ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္။ ဘာျဖစ္ေသးလဲဟင္။ ကိုမိုးျဖင့္ေလ အခန္းအျပင္ကေနၿပီး မေရႊပြင့္ ညည္းညဴးေနသံေတြကို နားေထာင္ရင္း မေရႊပြင့္ကို သနားလိုက္တာကြယ္၊ လူခ်င္းလဲလို႔ရရင္ လဲလိုက္ပါရဲ႕ကြယ္။ မေရႊပြင့္ကို တကယ္သနားတယ္"
ေမာင္မိုးမွာ တကယ္ပင္ မေရႊပြင့္ကို ခ်စ္ခင္သနားေသာ စိတ္ျဖင့္ ေနမထိထိုင္မသာေအာင္ ခံစားေနသည္။ ခုႏွစ္ရက္ျပည့္လ်ွင္ မေရႊပြင့္ မီးထြက္ေတာ့သည္။ မီးေနခန္းမွ ထြက္လာေသာ မိန္းမသား တစ္ဦး၏ အလွကား တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွဆိုသကဲ့သို႔ မေရႊပြင့္မ်က္ႏွာေလးသည္ ႏုဖတ္ရႊန္းစိုလ်က္ လွပတင့္တယ္လ်က္ ႐ွိေလသည္။
ဒီညမွာေတာ့ သားကေလးႏွင့္အတူ သူအိပ္ခြင့္ရေတာ့မည္။ မေရႊပြင့္ခမ်ာ မီးတြင္းထဲ ပင္ပန္းခဲ့႐ွာသည္။ ခုည အိပ္ေရးဝဝ သူအိပ္ပါေစ။ သားကိုေရာ မယားကိုေရာ တစ္သက္လံုး သူေစာင့္ေ႐ွာက္မည္။
ေယာက်ာ္းဆိုတာ မိန္းမ မီးေနခန္းထဲ ခုႏွစ္ရက္လံုးလံုးမဝင္ရဘူး။ ဘုန္းနိမ့္တတ္တယ္ ဟူေသာ အယူအဆႀကီးေၾကာင့္ မေရႊပြင့္ကို ခုႏွစ္ရက္တိတိ ခြဲခဲ့ရသည္ဟု ေမာင္မိုးမွာ မေက်နပ္ခဲ့။ ခုေတာ့ ျပဳစုယုယခြင့္ ရေလၿပီ။
*********#############*********
"မင္းႀကီးမ်ားးးး"
"ဘုရား"
"ငမိုးရိပ္ မိေက်ာင္း အခစားမဝင္ဘဲ ပ်က္ကြက္ေနတာ အေတာ္ၾကာပါေပါ့လား"
"မွန္လွပါဘုရား"
"ဒင္း ဒီလိုလုပ္လို႔ရ႐ိုးလား။ ဥကၠလာပနန္းရင္ျပင္က သိုင္း႐ိုက္ကာေခၚလိုက္မယ္။ ခုမၾကာေရာက္..."
႐ိုက္ခ်က္ျပင္းထန္လြန္း၍ ေမာင္မိုးသည္ အိပ္ရာေပၚမွ လိမ့္က်ကာ ေက်ာေကာ့လ်က္ ႐ွိေနစဥ္..
"ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ငါ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ၊ နာလိုက္တာ"
ဟု ေတြးေနစဥ္ မေရႊပြင့္ အိပ္ရာထဲမွ လူးလဲထကာ ေမာင္မိုး လဲေနရာသို႔ေရာက္လာၿပီး ငိုမလို မ်က္ႏွာႏွင့္ ...
"ကိုမိုးရယ္ ၊ ေမာင္ႀကီးရယ္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဟင္။ အိပ္ရာေပၚက လိမ့္က်တာလား။ ေျပာစမ္းပါဦး။ မေရႊပြင့္ မထိတ္သာ မလန္႔သာ ႐ွိပါဘိ"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ အိပ္ရာေပၚက ေယာင္ၿပီးလိမ့္က်သြားတာ သြား.... သြား.. သြားအိပ္။ ေတာ္ၾကာ အိပ္ေရးမဝလို႔ ေခါင္းကိုက္ေနအံုးမယ္ကြယ္"
ဟု ႀကိဳးစားေျပာရင္း လဲက်ေနရာမွထကာ အိပ္ရာသို႔ သြားသည္။ ေမာင္မိုး အိပ္ခ်င္ဟန္ျပဳကာ ျငိမ္ေနရင္းမွ စဥ္းစားသည္။ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ သူမသိလိုက္။
ဥကၠလာပနန္းရငျ္ပင္္ကို လာခဲ့စမ္းတဲ့။ ဘုရင္ေပါက္သိုင္း သိုင္း႐ိုက္ကာေခၚေနၿပီဟု သူသိလိ္ုက္သည္။ ဒုကၡေတာ့ ေတြ႕ၾကၿပီထင္ပါရဲ႕ မေရႊပြင့္ရယ္ ဟု ပင့္သက္ခ်မိလိုက္ေလသည္။
မၾကာလိုက္ပါ။
သူ႔ကုိယ္ေပၚသို႔ ျပင္းထန္ေသာ ႐ို္က္ခ်က္ႀကီးက ေနာက္ထပ္က်လာျပန္သည္။
"အမေလးးး အမေလးးး နာလွခ်ည္ရဲ႕ေလး"
ဟု ေအာ္လိုက္မိကာ အိပ္ရာေပၚမွ ကြၽမ္းျပန္က်သြား ျပန္သည္။ ျပန္မထႏိုင္ေတ့ာပါ။ ေသြးတို႔သည္ သူ႔ေက်ာမွာေရာ ရင္ခြင္ထဲမွာပါ ေရလိုစီးက်လာေလသည္။
"ဟဲ့ .. ငမိုးရိပ္၊ ငါေလ ေပါက္သိုင္းေလ။ မင္းကို လာခဲ့လို႔ေခၚေနတာ မျကားဘူးလား။ ဥကၠလာပ နန္းရင္ျပင္ကို အခုလာခဲ့။ ေရွာင္ေနပုန္းေနလို့ မင္းလြတ္မယ္ ထင္သလား။ ငါ့သိုင္းက မင္းကို အေသသတ္ဖို႔ေခၚေနျပီ။ ခုခ်က္ခ်င္း လာခဲ့စမ္း"
ေၾကာက္စရာ အသံနက္ႀကီးက သူ႔နားဝေပၚ လာျပန္ၿပီ။
"ေၾသာ္႕႕ ၾကမၼာဆိုးက ဝင္လာၿပီထင္ပါရဲ႕ မေရႊပြင့္ရယ္။ မင္းတို႔သားအမိကို ငါထားခဲ့ရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕ကြယ္"
သူ မခ်ိမဆံ့ ညည္းညဴလိုက္မိစဥ္ မေရႊပြင့္ အိပ္ရာေပၚမွ ေျပးဆင္းကာ ေမာင္မိုးကို ေပြ႔သည္။ ထူမ ၾကည့္သည္။
"အမေလးးးး မလႈပ္ေတာ့ပါလား ေမာင္ႀကီးရဲ႕။ ေမာင္ႀကီး ေသသြားၿပီလားဟင္။ ေမာင္ႀကီးေသရင္ ေရႊပြင့္ပါ လိုက္ေသမွာ။ ေရႊပြင့္ကို မထားခဲ့ပါနဲ႔ ေမာင္ႀကီးရယ္။ ေရႊပြင့္ကို မ်က္လံုးေလး ဖြင့္ၾကည့္ပါဦး ေမာင္ႀကီးရဲ႕"
ေမာင္မိုး မ်က္လံုးပြင့္လာသည္။ မေရႊပြင့္ဟု တိုးတိုးေခၚၿပီးမွ ႕႕႕႕
"မေရႊပြင့္ေရ ႕႕ ေမာင္ႀကီးတို႔ ခြဲၾကရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕ကြယ္။ ဒီအနားကိုလာ။ ေမာင္ႀကီး ပါးစပ္နားကို ကပ္ၿပီးေသခ်ာနားေထာင္ေနာ္။ ေမာင္ႀကီးေလ သူ႔အေပၚကို ဆိုးခဲ့မိတယ္။ ကိုယ့္ကို ေက်ြးေမြးေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ မိခင္နဲ႔ ဖခင္ႀကီးရဲ႕ ေမြးေက်းဇူးကိုေစာ္ကားၿပီး အာေခါင္မွာတင္ၿပီးေတာ့ ဝါးခဲ့တယ္။ အဲဒီဝဋ္ေၾကြးေတြက အခုေတာ့ ေမာင္ႀကီးကို ဒဏ္ခတ္လိုက္ၿပီ။ ဟိုးးး ဥကၠလာပနန္းရင္ျပင္ကို ခုခ်က္ခ်င္း လာခဲ့ရမယ္လို႔ ေခၚေနၿပီ မေရႊပြင့္ရဲ႕။
သားေလးကို ဂရုစိုက္ပါေနာ္။ မရိုက္ပါနဲ႔။ မဆူမဆဲနဲ႔ေနာ္။ မေရႊပြင့္ေရ ႕႕ ေမာင္ႀကီးရဲ႕ အေလာင္းကို ျမင္ရေအာင္ ဥကၠလာပနန္းကို လိုက္ခဲ့ေပေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ႀကီးရဲ႕ရင္ကိုခြဲ ဝမ္းထဲကေက်ာက္သံပတၱျမားေတြထုတ္ၿပီး မေရႊပြင့္တို႔ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရစ္ခဲ့ၾကေပေတာ့။ သြားမယ္ မေရႊပြင့္ေရ ႕႕ သြားေတာ့မယ္ကြယ့္ ကံဆိုးမေလးရဲ႕"
ေမာင္မိုးသည္ လဲေနရာမွ ျဖဳန္းခနဲထ၍ မေဝးလွသည့္ ေရကင္းျမစ္ဆိပ္သို႔ ေျပးကာ ျမစ္ထဲသို႔ ခုန္ခ်လိုက္လ်ွင္ ငမိုးရိပ္မိေက်ာင္းၾကီး အျဖစ္နွင့္ ေရေအာက္သို႔ ငုပ္လ်ွိဳးသြားေလေတာ့ သည္။
****** ***** ******
ငမိုးရိပ္ ဥကၠလာပနန္းရင္ျပင္သို႔ မေရာက္နိုင္ေတာ့ပါ။ ဝါးတစ္ရာေမွာ္ဘီေကြ႔ ကမ္းနဖူးတြင္ ထြန္႔ထြန္႔လူး ေနၿပီ။ သူ႔မွာေရွ႕ဆက္ရန္ အင္အားမရွိေတာ့။ အၾကည့္မ်ားကလည္း ေဝဝါးလာသည္။ ထိုအခိုက္ သူ ထိန္႔လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕လွသည့္ အသံႀကီးေပၚလာ သည္။
"လာ ႕႕ ေရာက္ေအာင္လာ ငမိုးရိပ္"
ဟူေသာ အသံႀကီးနွင့္အတူ သူ႔ေက်ာေပၚသို႔ က်ေရာက္လာသည့္ ျပင္းထန္လွေသာ ေဝဒနာတစ္ခု။ သူခံႏိုင္ရည္ မရွိေတာ့ပါကလား။
"ငါေခၚေနတာ သံုးႀကိမ္ရွိသြားၿပီေနာ္ ငမိုးရိပ္"
ေဝဒနာမ်ားစြာနွင့္အတူ သူသည္ အတတ္နိုင္ဆံုး အားတင္းလ်က္ ျမစ္ကမ္းနဖူးမွတစ္ဆင့္ တေရြ႕ၿပီး တေရြ႕လွမ္းကာ ကမ္းေပၚသို႔တက္လာလ်ွင္ အသံတို႔သည္ ဆူညံစြာျဖင့္ သူ႔ဝန္းက်င္၌ ေအာ္ဟစ္ခုန္ေပါက္ကာ ဝိုင္းအံုလာၾကသည္ ထင္၏။
"မိေက်ာင္းႀကီးတစ္ေကာင္ေဟ့ ႕႕ လာၾကည့္ၾကပါဦး။ တစ္ကိုယ္လံုး ေသြးေတြနဲ႔။ အနားကပ္ မသြားၾကနဲ႔ေဟ့။ အၿမီးနဲ႔ လွမ္းပုတ္လို႔ ဒုကၡေရာက္ ေနဦးမယ္။ ေနၾကဦးဟဲ့။ ငမိုးရိပ္မိေက်ာင္း ဆိုတာလား မသိဘူး။ ဘုရင္ေပါက္သိုင္းက သိုင္းနဲ႔ရိုက္ေခၚေနတာ နွစ္ႀကိမ္ဆိုလား သံုးႀကိမ္ဆိုလား ရွိၿပီတဲ့"
"သိုင္းနဲ႔ရိုက္ေခၚတယ္။ ဘယ္လိုရိုက္ၿပီး ေခၚတာလဲ"
"ဘုရင္ေပါက္သိုင္းက သိုင္းနဲ႔နန္းရင္ျပင္ကေန ရိုက္ၿပီး အမိန္႔ေတာ္နဲ႔ ေခၚတာတဲ့။ မေန႔ကတည္းက ေခၚေနတာေလ။ နန္းရင္ျပင္မွာ လူေတြအံုခဲေနတာပဲ"
အသံမ်ိဳးစံုတို႔သည္ ငမိုးရိပ္နားထဲသို႔ အားလံုးဝင္လာသည္။ ေၾသာ္ ႕႕ ငမိုးရိပ္ ဘုန္းကံႀကီးတုန္းက မိေက်ာင္းျဖစ္လိုက္ လူျဖစ္လိုက္နွင့္ ျဖစ္သည့္ဘဝတိုင္းမွာ ေပ်ာ္ခဲ့သည္။ သိၾကားမင္းရဲ႕နတ္ေရစင္ကို ေသာက္လာရတဲ႔ ဘဝေပကိုး။ ငမိုးရိပ္ ေပ်ာ္နိုင္ခဲ့သည္ေပါ့။ အားလံုးကို အနိုင္ယူခဲ့သည္ေပါ့။
ခုေတာ့ ႕႕႕ ခုေတာ့ မေရႊပြင့္ေရ ႕႕႕ ေမာင္ႀကီးဒုကၡေတြကို ၾကည့္လွည့္ပါဦး။
မေရႊပြင့္နဲ႔ သားေလးမ်က္နွာ ျမင္ေယာင္ေနခိုက္ ေဝဒနာမ်ားစြာတို႔ကို ေမ့ေပ်ာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရေသာ္လည္း ေက်းဇူးရွင္ မိခင္ ဖခင္တို႔၏ "သားႀကီးေရ ႕႕ ငမိုးရိပ္" ဟူေသာ အသံကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိ လိုက္ေသာအခါမွာ ငမိုးရိပ္ မ်က္ရည္ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ေတာ့သည္။
"ခြင့္လႊတ္ပါ အေမနဲ႔ အေဖရယ္ ႕႕ ခြင့္လႊတ္ပါ"
ေတာင္းပန္ရင္းမွ ငမိုးရိပ္ ဝိဥာည္ခ်ဳပ္သြား ေသာအခါမွာ သူ႔အေလာင္းနားသို႔ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။
သူကား မေရႊပြင့္။
ေရကင္းရြာမွ လိုက္လာေသာ မေရႊပြင့္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ လူမမည္ လသားကေလး ငမိုးရိပ္ရဲ႕ ရင္ေသြး။
အသက္မဲ့သြားၿပီျဖစ္၍ မလႈပ္မယွက္ ျငိမ္သက္ေန ရွိေနရွာေသာ ငမိုးရိပ္အနားတြင္ကား ဥကၠလာပ မင္းျမတ္ ဘုရင္ေပါက္သိုင္းကိုယ္ေတာ္တိုင္ လာေရာက္ရႈစားသည္ျဖစ္၍ မွဴးမတ္တို႔ႏွင့္တကြ လူသူပရိတ္သတ္ စည္ကားေနသည္။
ဘုရင္ေပါက္သိုင္း ႕႕႕႕ ေပါက္သိုင္းကား ေက်နပ္ေလၿပီတည္း။ ႏႈတ္မွထုတ္မေျပာေသာ္လည္း သူ႔မ်က္နွာနွင့္ ဟန္ပန္တို႔ကား ထည္ဝါဝင့္ၾကြားမႈ အရိပ္မ်ား ေျပးလႊားလ်က္ ႕႕႕ သူ႔ရင္တြင္း၌လည္း ႕႕႕
"ငမိုးရိပ္ရယ္ ႕႕႕ သူ႔အလွည့္ ကိုယ့္အလွည့္ဆိုတာကို မင္းေကာင္းေကာင္း နားလည္သြားေလာက္ပါရဲ႕"
ဟု ႀကံဳးဝါးေနေတာ့သည္။
"ဟဲ႔ ႕႕႕ ဟိုမိန္းကေလး မိေက်ာင္း အေသေကာင္နား ကပ္လွခ်ည္လား။ ရင္ခြင္ထဲမွာလည္း ကေလးေပါက္စနဲ႔။ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ"
သက္ေတာ္ရွည္ အမတ္ႀကီး၏အသံ။ ဒီေတာ့မွ မေရႊပြင့္သည္ မ်က္ရည္မ်ား အိုင္ထြန္းေနသည့္ မ်က္နွာကေလးနဲ႔ ေမာ့ကာ
"ဘိုးဘိုးရယ္ ႕႕႕ သူဟာ လူႀကီးမိဘမ်ားက ထိမ္းျမားလပ္ထပ္ေပးခဲ့တဲ့ သမီးရဲ႕ေယာက်ာ္း။ ေဟာဒီ သမီးရင္ခြင္ထဲက သားေလးရဲ႕ ဖခင္ပါ"
"အို ႕႕ ဘုရား ဘုရား ထူးဆန္းလွပါလားကြယ္။ ဟဲ့ ႕႕ သူငယ္မ မင္းဘယ္သူလဲ။ ဘယ္က လာတာလဲ။ မိေက်ာင္းနဲ႔လူ ထိမ္းျမားရတယ္လို႔ မၿကားဘူးေပါင္ဟယ္။ မိန္းကေလး စိတ္မွေကာင္းေသးရဲ႕လား"
"ဘိုးဘိုးရယ္ သမီးလူေကာင္းပါ။ စိတ္ေကာင္းပါတယ္။ သူနဲ႔ သမီးထိမ္းျမားၾကစဥ္က သူဟာလူသားတစ္ဦးပါ။ ေက်ာပ္ကုန္သည္ ေမာင္မိုး ဆိုၿပီး သမီးဇာတိ ေရကင္းကို ေရာက္လာတာပါ"
မေရႊပြင့္သည္ ျဖစ္ခဲ့သမ်ွေသာ အေၾကာင္းခ်င္းရာ အစံုက္ု သက္ေတာ္ရွည္ အမတ္ႀကီးအား ေျပာျပေသာအခါ ငမိုးရိပ္၏အေလာင္းကို သၿဂၤိဳလ္ ခြင့္ျပဳပါရန္နွင့္ ငမိုးရိပ္၏အရိုးကို ဌာပနာကာ သားကိုးကြယ္ရန္အတြက္ အရိုးေစတီတစ္ဆူ တည္ခြင့္ျပဳပါရန္ ခြင့္ေတာင္းလိုက္သည္။
"ေအးး ေအးးး ခြင့္ျပဳတယ္ မိန္းကေလး။ မင္းဆႏၵရွိတဲ့အတိုင္း ျပဳလုပ္ေစ"
****** ***** ******
မေရႊပြင့္ တည္ခဲ့ေသာ အရိုးအိုးေစတီသည္ အထက္ပိုင္းကို အုတ္ ေက်ာက္
Post a Comment