အရွင္ေဒ၀ဒတ္ (သို႕) ပေစၥကဗုဒၶါအေလာင္းေတာ္
✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿
က႑မၺသရက္ပင္ ေစတီေတာ္ႀကီး အနီးအပါးရွိ
ကားလမ္းမွ ေပ-၂၀ခန္႔အကြာတြင္ ေရကန္တခုရွိသည္၊
ထိုေရကန္သည္ သိပ္နက္ဟန္မတူ၊ ၂-ဧကေလာက္
က်ယ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္၊ ပတ္၀န္းက်င္တြင္
လယ္ယာမ်ားရွိသည္၊ ဤေရကန္ ကမ္းစပ္တြင္
အရွင္ေဒ၀ဒတ္ ေျမမ်ိဳခံရသည္။
သူ၏အျပစ္မ်ား လြန္စြာႀကီးမားသျဖင့္ ဘုရားရွင္အား
ကိုယ္ေတြ႔ဖူးျမင္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေပ။
တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျမအတြင္းသို႔ ၀င္သြားရာ လည္ပင္းေလာက္အေရာက္တြင္ ေအာက္ပါစကားမ်ား
ရြတ္ဆို၍ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ဘုရားရွင္အား
ကန္ေတာ့ခဲ့ေလသည္။
“ေနာင္ေတာ္ဘုရားရွင္သည္ တကမၻာလံုးတြင္
အျမတ္ဆံုး အစင္ၾကယ္ဆံုး ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆံုးမႏိုင္ဆံုး၊
ဘုန္းကံ အႀကီးမားဆံုး ျဖစ္ေတာ္မူပါသည္၊
ထ႔ိုေနာင္ေတာ္ဘုရားရွင္ကို ကၽြႏု္ပ္၏ကိုယ္တြင္
က်န္ရွိေနေသးေသာ ဤအရိုးမ်ား ခ်ဳပ္ပ်က္ခါနီးျဖစ္ေသာ
ဤအသက္မ်ားျဖင့္ ေလးေလးျမတ္ျမတ္
ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ခဲ့ပါသည္။”
ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။
အရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ေဒ၀ဒဟ ( ယခု-နီေပါ ) ျပည့္ရွင္
သုပၸဗုဒၶ သာကီ၀င္ႏွင့္ အမိတာ မိဖုရားတို႔မွ ဖြားျမင္ခဲ့ေသာ
မဟာမ်ိဳး မဟာႏြယ္ပင္ျဖစ္သည္။ အမိတာသည္
ဗုဒၶ၏ခမည္းေတာ္ ကပ္လ၀တ္ျပည့္ရွင္
သုေဒၶါဒနသာကီ၀င္၏ ႏွမေတာ္ျဖစ္သည္၊ သို႔ျဖစ္၍
အရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ညီအကို
၀မ္းကြဲေတာ္သည့္အျပင္ ယေသာ္ဓရာ၏ ေမာင္အရင္း၊
ဘုရားရွင္၏ ေယာက္ဖေတာ္၊ ရာဟုလာ၏
ဦးရီးေတာ္ျဖစ္သည္၊ ဤမွ် ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာပါသည္။
ဗုဒၶျမတ္စြာ သာသနာေတာ္ တည္ေထာင္ခါစ
ေစာေစာကပင္ရွင္ေဒ၀ဒတ္ ရဟန္းျပဳခဲ့သည္၊
ဘုရားရွင္သည္ မိဂဒါ၀ုန္၌ ပထမ၀ါ ကပ္ေတာ္မူျပီးေနာက္
ေဒသစာရီ လွည့္လည္ေတာ္မူရင္း ရာဇျဂိဳဟ္မွတဆင့္
ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္ ၁-ရက္ေန႔တြင္ ရဟႏၲာႏွစ္ေသာင္းႏွင့္အတူမိမိေမြးရပ္ေျမ
ကပိလ၀တ္သို႔ေရာက္၍ ခမည္းေတာ္ အမွဴးျပဳေသာ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တို႔အား တရားဓမၼ ေဟာျပေတာ္မူလ်က္
ကပိလ၀တ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူသည္။
ထိုမွတဖန္ ဒုတိယ၀ါကပ္ရန္အတြက္ ရာဇျဂိဳဟ္ဘက္သို႔
ခရီးျပန္လွည့္ခဲ့ရာ မလႅတိုင္း အႏုပိယနိဂံုး သရက္ေတာသို႔ ေရာက္ေတာ္မူသည္၊ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္
ဘဒၵိယ၊ အႏုရုဒၶါ၊ အာနႏၵာ၊ ဘဂု၊
ကိမိလ-သာကီ၀င္မင္းသား ၅-ဦး အခိုင္းအေစ ဥပါလိဆတၱာသည္တို႔ႏွင့္အတူ ရဟန္းျပဳခဲ့သည္၊
အျခားသူတို႔ တရားထုူးရ၍ အရိယာျဖစ္ေသာ္လည္း
အရွင္ေဒ၀ဒတ္မွာမူ ပုထုဇဥ္ဘ၀ျဖင့္
စ်ာန္အဘိညာဥ္ကိုသာ ရသည္။
ေနာင္အခါတြင္ မိမိႏွင့္အတူ ရဟန္းျပဳလာသူတို႔အား
လူအမ်ားက အေရးေပး ဆက္ဆံလွဴဒါန္းၾကသည္ကိုျမင္၍
အဇာတသတ္ မင္းသားေလးအား တန္ခိုးျပလ်က္
ဘုန္းႀကီးရန္ ႀကိဳးစားေတာ့သည္၊ အဇာတသတ္လည္း
ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကို တကယ့္ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ ထင္မွတ္ကာ
အႀကီးအက်ယ္ ကိုးကြယ္ေလသည္။
.
ဗုဒၶျမတ္စြာ ၀ါေတာ္ ၂၀-ေက်ာ္တြင္ == ငါကား
ဘုရားတဆူလုပ္ကာ သံဃာကို ေခါင္းေဆာင္မည္-ဟု
ၾကံစည္၍ သူ႔အား သံဃာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတာ၀န္ လႊဲအပ္ရန္
ေတာင္းေလရာ ဗုဒၶက လက္မခံဘဲ ( တံေတြးစားသူ ) ဟု
မိန္႔ေတာ္မူသည္ကို ( ငါ့ကိုေတာ့ ႏွိမ္သည္၊ သာရိပုတၱရာ ေမာဂၢလာန္တို႔ကိုသာ ခ်ီးေျမႇာက္သည္ ) ဟု ယူဆကာ
ရန္ျငိဳးဖြဲ႔ေလသည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ရရွိေသာ တန္ခိုးလည္း
ကြယ္ေလသည္၊ ( တံေတြးစား ) ဟု ဗုဒၶမိန္႔ေတာ္မူရင္းမွာ
မတရား ရေသာ ပစၥည္းသည္ တံေတြးႏွင့္တူ၍
ရြံစရာေကာင္းသည္၊ ထိုပစၥည္းကို သံုးစြဲေနသူ-ဟု
ျဖစ္ေပသည္။
ထိုေနာက္တြင္မူ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ အလြန္ႀကီးေလးေသာ
ျပစ္မႈမ်ားကို ဆက္ကာဆက္ကာ က်ဴးလြန္ေလသည္၊
အဇာတသတ္အား ခမည္းေတာ္ကို လုပ္ၾကံခိုင္းသည္၊
ဘုရားရွင္ကိုသတ္ရန္ လူသတ္သမားမ်ားကို ေစလႊတ္ေစသည္၊ ဂိဇၩကုဋ္ေတာင္ေျခ၌ ဗုဒၶျမတ္စြာ စၾကႍၾကြ ( လမ္းေလွ်ာက္ )
ေနစဥ္ ေတာင္ေပၚမွ ေက်ာက္တံုးႀကီးကို လိွမ့္ခ်သည္၊
ဘုရားရွင္ကို နာဠာဂီရိဆင္ႀကီးျဖင့္ တိုက္ေစသည္၊
သို႔ရာတြင္ မည္သို႔မွ် ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ အသက္ကို
အႏၲရာယ္မျပဳႏိုင္ေပ။အၾကမ္းနည္းျဖင့္ မရသျဖင့္
အႏုနည္းျဖင့္ ၾကံစည္ျပန္သည္၊
ရဟန္းမ်ား-တသက္လံုး
( ၁) ေတာေက်ာင္းေနရန္
( ၂ ) ဆြမ္းခံစားရန္
( ၃ ) ပံသုကူသကၤန္း ေဆာင္ရန္
( ၄ ) သစ္ပင္ေအာက္ေနရန္
( ၅ ) သက္သတ္လြတ္စားရန္ ဟူေသာ အခ်က္ ၅-ခ်က္ကို
ဗုဒၶအား တင္ျပသည္၊
ဗုဒၶက လက္ခံေတာ္မမူ။
.
လက္မခံျခင္းမွာ အေၾကာင္းရွိသည္၊ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္
သံဃာဂိုဏ္းခြဲလို၍ မျဖစ္ႏိုင္သည္ကို ေတာင္းဆိုျခင္း ျဖစ္သည္။
ဤ၌ ........
( ၁ ) ေတာရေက်ာင္းေနမွ တရားရမည့္သူ
( ၂ ) ျမိဳ႔/ရြာ ေက်ာင္းေနမွ တရားရမည့္သူ
( ၃ ) မည္သည့္ေက်ာင္း၌ ေနေန တရားရမည့္သူ
( ၄ ) မည္သည့္ေက်ာင္း၌ ေနေန တရားမရႏိုင္သူ -ဟု
ပုဂၢိဳလ္ ၄-မ်ိဳးရွိသည္။
.
.
ထို႔တြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာက
( ၁ ) နံပါတ္ပုဂၢိဳလ္ကို မိမိအတြက္ တရားထူးရေအာင္၊ သူမ်ားအတုယူႏိုင္ေအာင္ ေတာေက်ာင္း၌သာ
ေနေစလိုသည္။
( ၂ ) နံပါတ္ကို ျမိဳ႔/ရြာ ေက်ာင္း၌ပင္ ေနေစလိုသည္။
( ၃ ) နံပါတ္ကိုလည္း သူမ်ား အတုယူႏိုင္ေအာင္
ေတာေက်ာင္း၌သာ ေနေစလိုသည္။
( ၄ ) နံပါတ္ကိုလည္း ပါရမီျဖစ္ေအာင္ ေတာေက်ာင္း၌သာ
ေနေစလိုသည္။
သို႔ျဖစ္လွ်င္ ဗုဒၶ၏အလိုေတာ္မွာ ေတာေက်ာင္းဘက္က
၄-ပံု ၃-ပံု အေလးသာေၾကာင္း သိႏိုင္ပါသည္။
ေနာက္အခ်က္မွာလည္း ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ အေၾကာင္းမ်ားရွိသည္၊ ေဒ၀ဒတ္ကား မြန္ျမတ္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္
ေတာင္းျခင္းမဟုတ္၊ ဂိုးဏ္းခြဲလို၍သာ ျဖစ္ပါသည္၊
ထို႔ေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း ဗုဒၶက ခြင့္ျပဳေတာ္
မမူသည္ကို ေက်နပ္ေလသည္။
ေသခ်င္ေနသူ တေယာက္သည္ အဆိပ္ခြက္ကိုျမင္လွ်င္
ေပ်ာ္ရႊင္ေနသလို မိမိအက်ိဳးပ်က္မည့္အလုပ္ကိုပင္
အဟုတ္ႀကီးထင္ကာ သံဃာဂိုဏ္းခြဲ၍ နားမလည္ေသာ
ရဟန္းငယ္ ၅၀၀-ကို ေခၚျပီး ဂယာသီသအရပ္သို႔
ထြက္ခြာသြားေလသည္။
မၾကာမီ လမ္းမွားလိုက္ေနေသာ ရဟန္း ၅၀၀-အား
အရွင္သာရိပုတၱရာ အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္တို႔ တရားေဟာရန္ ေရာက္လာၾကသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ အဂၢသာ၀က
၂-ပါး ၾကြလာသည္ကို ျမင္၍ (ငါ့တရားကို ႏွစ္သက္၍ ငါ့ဘက္ကူးလာၾကသည္) ဟု ထင္ကာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး
ႏႈတ္ဆက္၍ တရားေဟာရန္ လႊဲအပ္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ လက္ရံုး
ေကာကာလိက-ကမူ အကဲခတ္မိဟန္ တူသည္။
အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္တို႔သည္
လူဆိုးမ်ားျဖစ္သည္၊ မယံုၾကည္ႏွင့္၊ အေရာမ၀င္ႏွင့္-ဟု သတိေပးေလသည္။
မေထရ္ျမတ္ ၂-ပါး တရားေဟာသျဖင့္ ရဟန္း ၅၀၀-
တရားထူးရ၍ ဘုရားရွင္ထံ ျပန္ၾကြသြားေသာအခါ
ေကာကာလိက-က သင့္တပည့္ရဟန္းငယ္တို႔ကို
သာရိပုတၱရာႏွင့္ ေမာဂၢလႅာန္တို႔ ေခၚသြားျပီ-ဟု
ေျပာေျပာဆိုဆို အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေဒ၀ဒတ္ရင္၀ကို ဒူးျဖင့္ တိုက္ႏႈိးေလသည္။ ထိုဒဏ္ခ်က္ျဖင့္ပင္ အရွင္ေဒ၀ဒတ္
ေသြးအန္၍ မက်န္းမမာ ျဖစ္ရွာသည္။
ကိုးလေလာက္အၾကာတြင္ သတိသံေ၀ဂရ၍ ဘုရားရွင္ကို
ဖူးျမင္လိုသျဖင့္ တပည့္မ်ားအား ဘုရားရွင္ထံ လိုက္ပို႔ေပးရန္ ေတာင္းပန္ရွာသည္၊ သင္က်န္းမာစဥ္က ဘုရားရွင္အေပၚ
ရန္လုပ္၍ မက်န္းမာမွ ဖူးခ်င္ေနရ သလား-ဟု
တပည့္မ်ားကေျပာ၍ လိုက္မပို႔ဘဲေနရာ ငါကသာ
ေနာင္ေတာ္ဘုရားအေပၚ ရန္သူလို သေဘာထားပါသည္၊
ေနာင္ေတာ္ကမူ ငါ့အေပၚ ေမတၱာမပ်က္ပါ-ဟု
အမွန္အတိုင္း ေျပာရွာေပသည္။
လူတုိ႔၏ မတူကြဲျပားျခားနားျခင္းတြင္ အသြင္သ႑ာန္ပုိင္း
အရ ျခားနားျခင္းႏွင့္ အႏွစ္သာရပုိင္းအရ ျခားနားျခင္းဟူ၍
ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။ အသြင္သ႑ာန္ပုိင္းအရ ျခားနားျခင္းဟူသည္မွာ
လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ အသားအေရာင္၊ ေငြေၾကး၊ ရာထူးဂုဏ္သိန္၊
အျခံအရံ၊ ၾသဇာအာဏာ စသည္တုိ႔အရ ျခားနား
ျခင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အႏွစ္သာရပုိင္းအရ ျခားနားျခင္းမွာမူ
စိတ္ေနစိတ္ထားႏွင့္ ကုိယ္က်င့္တရားအရာတြင္
ျခားနားျခင္း ျဖစ္သည္။
ကုိယ္က်င့္တရားကုိ အႏွစ္သာရပုိင္းဟူ၍ ဆုိရေသာ္လည္းမိမိ၏မေကာင္းေသာ ကုိယ္က်င့္တရားကုိ ေကာင္းသေယာင္ဟန္ေဆာင္ ဖုံးကြယ္တတ္ေသာ၊ မိမိ၏ မရွိေသာဂုဏ္သိကၡာကုိ အရွိလုပ္တတ္ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး
လည္းရွိပါသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္တြင္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာႏွင့္
ပတ္သက္၍ ေလးစားခ်ီးက်ဴးအပ္ဖြယ္တစ္စုံတစ္ရာသည္
မရွိေသာ္လည္း ထုိသူႏွင့္ စရုိက္၊ ဥာဥ္တူေသာ
ပတ္၀န္းက်င္တြင္မူ ထုိသူတုိ႔ေဆာင္ရြက္ခ်က္အားလုံးကုိ "မွန္သည္"ဟူ၍ထင္ျမင္တတ္သည္။ ဤအျဖစ္မ်ိဳးကုိ
"ပါရိဘာသိကသစၥာ" ဟူ၍ ေခၚဆုိရ၏။ သူ႔အရပ္သူ႔ဇာတ္"လက္၀ါးခ်င္းကုိက္"ေသာ၊ သူ႔လူႏွင့္သူ"ဟုတ္"ေသာတရားမ်ိဳး ဟု အနက္အဓိပၸါယ္ ရႏုိင္ေကာင္းပါသည္။ ဤသည္မွာ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကုိ ၀ဇၨီတုိင္းသားမ်ားကမွန္သည္ဟူ၍ ထင္ျမင္တတ္သည့္
အတုိင္းပင္ျဖစ္ပါ၏။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္က ..
(၁)ရဟန္းအားလုံး ေတာေက်ာင္း၌သာေနၾကရန္။
(၂)ရဟန္းအားလုံး ပင့္ဆြမ္းကုိ လက္မခံဘဲ
ဆြမ္းခံ၍သာဘုဥ္းေပးရန္။
(၃)ပံသကူသကၤန္းကုိသာ သုံးၾကရန္။
(၄)သစ္ပင္ရင္း၌သာသီတင္းသုံးၾကရန္။
(၅)သတ္သတ္လြတ္သာဘုဥ္းေပးၾကရန္။
ထုတ္ျပန္ေၾကျငာဖူးသည္။
ဤထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ားသည္ကား အသြင္သ႑ာန္အရ
ၾကည့္လွ်င္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာရွိေသာ္လည္း အႏွစ္သာရ
ပုိင္းအရၾကည့္လွ်င္မူ တန္ဘုိးမဲ့ေလ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္တန္ဘုိးမဲ့ရသနည္းဟူမူ
ထုတ္ျပန္ေၾကညာသူ၏ ကုိယ္က်င့္တရား
မေကာင္းမြန္မႈေၾကာင့္ တန္ဘုိးမဲ့ရေလသည္။ ဤေၾကညာခ်က္သည္ကားမရုိးမသားၾကံစည္မႈ
သက္သက္သာျဖစ္သည္။မွန္၏။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ေနာက္ခံသမုိင္းကုိ သိၾကသူမ်ားက
ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ေနာက္ကြယ္ကအၾကံအစည္ကုိ ထြင္းေဖာက္၍ ျမင္ၾကသည္။ ျမင္ၾကသျဖင့္ ကရုဏာသက္ၾကသည္။
ပုထုဇဥ္ပညာရွိမ် ားကမူ သေရာ္ျပဳံးျပဳံးၾက သည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ အေၾကာင္းကုိလည္း မိမိတုိ႔နီးစပ္ရာ
ပုဂၢိဳလ္မ်ားအား ဤသုိ႔ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျပာျပၾက
ကုန္သည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ျမတ္စြာဘုရားကုိ အနားယူရန္
ေလွ်ာက္ၾကားျပီး သူ႔ကုိ ဘုရား ရာထူးလႊဲအပ္ေပးရန္
ေတာင္းဆုိခဲ့ဖူးသည္။ ဤေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ
ၾကည့္လွ်င္ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ပုထုဇဥ္စစ္စစ္ၾကီးျဖစ္မွန္း
သိသာ၏။ စင္စစ္ သဗၺညဳတဥာဏ္သည္ေပးအပ္၍ရေသာ
တရားမဟုတ္။ ပါရမီျဖည့္မွရေသာတရားျဖစ္၏။
အရိယာပုဂၢိဳလ္ သာျဖစ္လွ်င္ ဤကဲ့သုိ႔ မအပ္ေသာ
အေတြးအၾကံမ်ားကုိ ေတြးမိမည္မဟုတ္။ မဂ္ဥာဏ္ရေအာင္
အားထုတ္ရ သကဲ့သုိ႕ သဗၺညဳတဥာဏ္ရရွိေအာင္
အားထုတ္ရမည္ဟူ၍သာ နားလည္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ျမတ္စြာဘုရား၏ သဗၺညဳတ
ဥာဏ္ေတာ္ကုိ မယုံၾကည္သူ၊ နားမလည္သူလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ သူ၏စ်ာန္အဘိဥာဥ္မ်ားကုိ
ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သဗၺညဳတဥာဏ္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ခဲ့သူ
ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ အတုိင္းအရွည္ကုိ မသိျခင္းကား
မုိက္မဲသူတုိ႔၏ ဗီဇ ျဖစ္ပါသည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္စ်ာန္အဘိဥာဥ္မ်ားရခဲ့ဖူးသည္ မွန္၏။
သုိ႔ရာတြင္ ထုိစ်ာန္အဘိဥာဥ္ မ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ
သတ္၍ ဘုရားရာထူးကုိ ယူမည္ဟူေသာစိတ္ရုိင္း
အၾကံအစည္ ၀င္သည္မွစ၍ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ပါသည္။ ကိေလသာဆင္ရိုင္းမ်ားကုိ စ်ာန္တရားက ေခတၱမွ်
ခၽြန္းအုပ္ထားႏုိင္သျဖင့္ ပညာမရွိေသာပုဂၢိဳလ္သည္
မိမိသႏၲန္တြင္ အလုံးစုံေသာကိေလသာကင္းျပီဟု
ထင္တတ္သည္။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္၍ကိေလသာမ်ား ျပန္လည္ေပၚေပါက္ထၾကြလာမွ မိမိ၏အေျခအေနကုိ
အမွန္အတုိင္း သိတတ္သည္။ေနာက္မက်ခင္ သိရွိရမွ
ေကာင္းပါသည္။ေနာက္က်ျခင္းသည္ အ၀ီစိငရဲတြင္
ကမာၻေပါင္းမ်ားစြာ ခံေနရေစရန္အတြက္
လုံေလာက္ေသာ "အမွားလုပ္ခ်ိန္"ကုိ ျဖည့္ဆည္း
ေပးတတ္ပါသည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ဘုရားရာထူးကုိ ရယူရန္အတြက္
ျမတ္စြာဘုရားကုိ သတ္ရန္ၾကံစည္အားထုတ္သည္။ ဤၾကံစည္အားထုတ္မႈသည္ပင္လွ်င္ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏
ယုတ္မာမႈကုိ ေဖာ္ျပေနျခင္းျဖစ္၏။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ဥာဏ္ၾကီးသူျဖစ္သည္။ စ်ာန္အဘိဥာဥ္ရွင္ျဖစ္သည္။
အမ်ိဳးဇာတ္ေကာင္းသူ ျဖစ္၏။ အျခံအရံေပါသူ ျဖစ္သည္။ ၾသဇာရွိသူျဖစ္သည္။သုိ႔ရာတြင္ ဤအရာမ်ားသည္ကား အသြင္သ႑ာန္မ်ားတည္း။ တကယ့္ အႏွစ္သာရ
အပုိင္းမဟုတ္။ တကယ့္အႏွစ္သာရပုိင္းသည္အျခံအရံ၊
ဗဟုသုတ ဥာဏ္ပညာႏွင့္ ေၾကာင္းက်ိဳး ညီညြတ္သည္ ဟု ထင္ရေသာဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ စကားလုံးမ်ားမဟုတ္။ သီလဟုေခၚရေသာကုိယ္က်င့္တရား သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။
ဤၾကံစည္မႈကုိ ၾကံစည္သည္ဟု ၾကားသိရသည္ႏွင့္ပင္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္အႏွစ္ကင္းမဲ့သူ ျဖစ္ေၾကာင္း ပညာရွိမ်ား
ကသိၾကသည္။ အျမစ္အေျခမရွိေတာ့ေသာ အကုိင္းအဖ်ား
သက္သက္ႏွင့္ ကုိယ္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိၾကသည္။
ပညာရွိမ်ားအတြက္ ကုိယ္က်င့္တရားမရွိေတာ့ေသာ
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ အလ်ဥ္း မရွိေတာ့ေပ။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ဘုရားရာထူးလႊဲအပ္ရန္ ေတာင္းဆုိသံကုိ ျမတ္စြာဘုရားကသုံးၾကိမ္တုိင္တုိင္ တားျမစ္သည္။
တားျမစ္၍ မရသျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားက "ေဒ၀ဒတ္...ငါသည္ ရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ရွင္ေမာဂၢလာန္ တုိ႔ကုိေသာ္မွ
သံဃာအား လႊဲအပ္မည္မဟုတ္။ တံေတြးႏွင့္တူေသာ
ပစၥည္းမ်ားကုိ သုံးစြဲေနသူ သင့္အား အဘယ္ေၾကာင့္
လႊဲအပ္ရမည္နည္း"ဟု သံေ၀ဂရဖြယ္ မိန္႔ၾကားသည္။
မွန္၏။ မိမိႏွင့္မထိုက္ တန္ေသာပစၥည္းမ်ားကုိ ကုိယ္က်င့္တရားအားအပြန္းပဲ့ခံ၍သုံးစြဲေနျခင္းကား တံေတြးႏွင့္တူေသာပစၥည္းမ်ားကို သုံးစြဲေနျခင္းေပတည္း။
တနည္းအားျဖင့္ ကုိယ္က်င့္တရားက အပြန္းပဲ့ခံ၍ရလာေသာပစၥည္းမ်ားသည္ကား တံေတြးမစင္ကဲ့သုိ႔ရြံရွာစက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ
ျဖစ္ေပသည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကား သံေ၀ဂရေလာက္ေအာင္ ပညာမရွိ။ တလြဲမာနသာရွိသည္။တလြဲမာနေၾကာင့္ ဆုံးမခံရျခင္းကုိ
၀မ္းမသာတတ္။ ၀မ္းမသာတတ္သျဖင့္ပရိတ္သတ္အလယ္မွ ထြက္သြားသည္။ ျမတ္စြာဘုရားက ရွင္ေဒ၀ဒတ္ ႏွင့္ ပတ္သက္၍"ပကာသနိယကံ" ကုိ ျပဳေစ၏။
ပကာသနိယကံ၏သေဘာကား ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကုိ
သာသနာမွ ၾကဥ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္သာသနာႏွင့္ မပတ္သက္ဟူ၍
သေဘာရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္အေနနွင့္
အားကိုးရာသည္ မရွိေတာ့ေပ။အျခံအရံကုိအငတ္မြတ္ဆုံး
သူျဖစ္ပါမွအျခံအရံ ပရိသတ္ သည္လည္း မရွိေတာ့ေပ။
လာဘ္လာဘကုိ အျမတ္ႏုိးဆုံးသူျဖစ္ေနပါမွ
လာဘ္လာဘသည္လည္း မရွိေတာ့ေပ။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္မာယာ၊သာေ႒ယ် အတတ္၌
အလြန္ကၽြမ္းက်င္ဟန္တူ၏။ ေကာက္က်စ္ေသာ အရာတြင္လည္းထုိေခတ္က အေတာ္ဆုံးျဖစ္ဟန္ တူ၏။ပရိသတ္စုေဆာင္းရန္အတြက္စဥ္းစားပုံကုိ ၾကည့္ပါ။
လူတုိ႔သည္ ရုပ္ကုိအေၾကာင္း ျပဳ၍ ၾကည္ညိဳသူသုံးပုံႏွစ္ပုံရိွ၏။ ေက်ာ္ေစာသံကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ၾကည္ညိဳသူက
ငါးပုံေလးပုံရွိ၏။ ေခါင္းပါးေသာအက်င့္ကုိ ၾကည္ညိဳသူက
ဆယ္ပုံတြင္ ကိုးပုံရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခါင္းပါးေသာ
အက်င့္ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ဆြဲေဆာင္စည္းရုံးရလွ်င္ ငါ့ေနာက္လုိက္မ်ားျဖစ္လာၾကမည္ဟူ၍ စဥ္းစားသည္
ဆုိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခါင္းပါးေသာအက်င့္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာအထက္ကေဖာ္ျပခဲ့သည့္
ေၾကညာခ်က္ကုိ ထုတ္ျပန္ခဲ့ ပါေတာ့၏။
အႏွစ္သာရပုိင္းကုိ သိသူမ်ားကမူ ျပဳံး၍ကရုဏာသက္ၾကသည္။ ပုထုဇဥ္အခ်ိဳ႔ကမူ ေတြေ၀ကုန္ၾကသည္။
ဟုတ္ႏုိးဟုတ္ႏုိးထင္ၾကသည္။ ပုထုဇဥ္တုိ႔သည္ ေလယူရာတိမ္းေသာ၀ါးပင္မ်ားႏွင့္ တူသည္။
မိမိကုိယ္တုိင္သိေသာ တရားဟူ၍ဘာတစ္ခုမွ် မယ္မယ္ရရ မရွိေသးသျဖင့္သူတစ္ပါးက မုန္းစရာေျပာလွ်င္ မုန္း၍၊
ခ်စ္ေအာင္ေျပာလွ်င္ ခ်စ္ၾကသည္။ ယုံေအာင္ေျပာလွ်င္
ယုံၾကည္ၾက၍ ေျမွာက္ေျပာလွ်င္ ေက်နပ္ၾကသည္။ အက်င့္ေကာင္းလ်က္အေျပာမတတ္သူကုိ
မၾကည္ညိဳတတ္ဘဲ အေျပာေကာင္းလ်က္
အက်င့္မတတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားေနာက္သာ
တေကာက္ေကာက္ လုိက္သြားခ်င္တတ္သည္။
အေျပာေကာင္းေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားက အလုပ္လည္း
မွန္သေယာင္ ဟန္ေဆာင္ လိမ္ညာသည္လည္း
ရွိတတ္ပါသည္။ အႏၶပုထုဇဥ္မ်ားအတြက္
ထုိအလိမ္အညာမ်ားကုိ ေရွာင္ရွားရန္မွာမလြယ္ကူပါ။
အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ၀ိပႆနာပညာဥာဏ္
အားေကာင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကမူ ကုိယ္တုိင္သိေသာ
ပညာ၏ အစြမ္းေၾကာင့္အလိမ္အညာကုိ
အလိမ္အညာဟူ၍ သိၾကေပသည္။ သိၾကသည့္အေလ်ာက္
ရွင္ေဒ၀ဒတ္ ၏ အလိမ္အညာတရားမ်ားကုိ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာသင့္သည့္အေလ်ာက္ ရွင္းလင္း ေျပာၾကားရေပသည္။
ထုိသုိ႔ ရွင္းျပထားၾကသျဖင့္ ပရိသတ္အမ်ားစုက
ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ စကားကုိ မယုံၾကည္ၾက။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏
ေနာက္လုိက္လည္း မျဖစ္ၾက။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္မွားသလ
ုိလည္းအမ်ားစုက မမွားၾက။
သုိ႔ရာတြင္ ၀ဇၨီတုိင္းသားရဟန္းမ်ားကမူ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏
တရားအဆန္းကုိ ယုံၾကည္မိၾကသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကုိ
သစၥာရွင္ဟု ထင္မွတ္မိခဲ့ၾကသည္။ အတိတ္သမုိင္းႏွင့္
ကုိယ္က်င့္တရားက ထည့္သြင္းစဥ္းစားျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏တရားမ်ားကုိ သစၥာတရားမ်ား အျဖစ္
လက္ခံမိခဲ့ေတာ့၏။ ဤ သစၥာတရားမ်ိဳးသည္ကား အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ စရုိက္တူညဥ္တူခ်င္း ခ်ီးမြမ္းေသာအေယာင္ေဆာင္သစၥာတရားသာ
ျဖစ္ေလသည္။
အဓမၼသည္ ဓမၼကုိ ေရရွည္၌အံမတုႏုိင္။ သစၥာတရားကုိ အမွန္တကယ္ရွာေဖြေနသူကုိ အ၀ိဇၨာတရားသည္ ၾကာရွည္ ဖုံးပိတ္ထားလုိ႔မရ။ ပါရမီျပည့္စုံေသာအခါ ဖြင့္လွစ္ျပရ
သည္သာ ျဖစ္သည္။ ၀ဇၨီတုိင္းသား ရဟန္းတုိ႔သည္
ရွင္ေဒ၀ဒတ္ အနားယူေနခုိက္ရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္
ရွင္ေမာဂၢလာန္တို႕၏ တရားမ်ားကုိ နာယူၾကရသည္။ တရားကုိနာယူသျဖင့္ေသာတာပန္တည္ၾကသည္။
ေသာတာပန္၏ ဂုဏ္သတၱိတစ္ခုတြင္ ရတနာသုံးပါးကုိ မမွိတ္မသုံယုံၾကည္ျခင္းဟူ၍ ပါ၀င္သည္။ ေသာတာပန္သည္ အသိႏွင့္ပတ္သက္၍၊ အက်င့္ႏွင့္ပတ္သက္၍
ယုံမွားသံသယမရွိေတာ့။ အသိအက်င့္အရာမွာ
ဘယ္သူမွားသနည္း ဘယ္သူမွန္သနည္းဟူ၍
ျငင္းခုန္စရာမလုိေတာ့။
ကုိယ္ပုိင္ဥာဏ္ျဖင့္အမွန္တရားကုိ သိခဲ့ေသာ ၀ဇၨီတုိင္းသားရဟန္းမ်ားအတြက္ မသိခင္က ၾကည္ညိဳခဲ့ေသာ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ၾကည္ညိဳဖြယ္မရွိေတာ့။ မသိခင္က
အထင္ၾကီးခဲ့ေသာ ေခါင္းပါးေသာအက်င့္ ေၾကညာခ်က္ သည္ အထင္ၾကီးဖြယ္မရွိေတာ့။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ေက်ာ္ေစာမႈ၊
ဥာဏ္ၾကီးမႈႏွင့္ အမ်ိဳးျမတ္မႈတုိ ႔သည္ အခြံ၊
အကာသာလွ်င္ျဖစ္ေၾကာင္း သိျမင္ၾကသည္။
အႏွစ္သာရသည္ကား ေသာတာပန္စေသာ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔
ပုိင္ဆိုင္ေသာ သီလဂုဏ္သာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္း
သိျမင္ၾကသည္။
ဤသုိ႔အမွန္အတုိင္းသိၾကသျဖင့္၀ဇၨီတုိင္းသား
ရဟန္းမ်ားသည္ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္အရွင္ေမာဂၢလာန္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္တို႕၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားထံ ျပန္ၾကြသြားၾကသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ နိဂုံးကား ေသြးပြက္ပြက္အံျခင္းႏွင့္အ၀ီစိငရဲျဖစ္ေလ၏ ။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမတ္စြာဘုရားက ဤသုိ႔ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။ "မေကာင္းမႈကုိျပဳသူ
အတြက္ ယခုဘ၀တြင္လည္း ပူပန္ရသည္။ တမလြန္ဘ၀တြင္လည္းပူပန္ရ၏။ မေကာင္းမႈကုိ
ျပဳမိသည္ဟုသိသည္ႏွင့္ ပူပန္ရ၏။ တမလြန္ဘ၀တြင္ကား ထုိ႔ထက္ပုိ၍ပူပန္ရ၏။"
ဤေဒသနာ၏အဆုံးတြင္ေသာတာပန္ျဖစ္သူမ်ား ျဖစ္ၾက၍ ကံကံ၏အက်ိဳးကုိ ယုံၾကည္ၾကသူမ်ားက ယုံၾကည္ၾကေလသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ကား အ၀ီစိငရဲမက်ခင္ သူ၏အမွားကုိ သိျမင္ခဲ့ေဖာ္ရေသးသည္။ သရဏဂုံတည္ရုံမက အလြန္ေလးျမတ္စြာ ရွိခုိးခဲ့ေသးသည္။ဤကားကုသုိလ္တည္း။ ကုသုိလ္သည္ ကုသုိလ္၏အက်ိဳးကုိသာ ေပးျမဲျဖစ္သျဖင္ ့ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ပေစၥကဗုဒၶါအျဖစ္ ျဖင့္ကမာၻတစ္သိန္းအထက္တြင္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ရမည္ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္
သူတစ္ပါး၏ အကုသုိလ္အမႈကံႏွင့္ အကုသုိလ္အက်ိဳးေပး
မ်ားကုိ ၾကည့္၍သံေ၀ဂယူ ထိတ္လန္႔ရသလုိ
ကုသုိလ္အမႈကံအတြက္ သာဓုေခၚဆုိ ၀မ္းေျမာက္ရမည္
ျဖစ္ပါသည္။
အသြင္သ႑ာန္ႏွင့္ အႏွစ္သာရကုိ ခြဲျခား၍မသိၾကလွ်င္ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ားသည္အထင္ၾကီးဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။ ထုိပစၥည္းမ်ားကိုပုိင္ဆုိင္ေနၾကေသာ
ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္လည္း အထင္ၾကီးဖြယ္ရာ ျဖစ္ေလသည္။
ကုိယ္က်င့္တရားတည္းဟူေသာစံႏႈန္းႏွင့္တုိင္းတာမွသာ
ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာပုဂၢိဳလ္အစစ္အမွန္ကုိ သိျမင္ရာသည္။ တန္ဘုိးထားအပ္ေသာ စကားအစစ္အမွန္၊
တရားအစစ္အမွန္ကုိ သိျမင္ရာသည္။
ဆင္းရဲဒုကၡ၏ အေၾကာင္းကား စင္စစ္ အကုသုိလ္ကံပင္
ျဖစ္ပါသည္။ အကုသုိလ္ကံအမႈကို ျပဳ၍ ယခုဘ၀ႏွင့္
တမလြန္ ဘ၀တြင္ဆင္းရဲပူပန္မႈကို ၾကံဳရသည္ကုိ
ရွင္ေဒ၀ဒတ္က သာဓကျပသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္မ်ားစြာအနက္ ျဖစ္သင့္ေသာရည္မွန္းခ်က္တစ္ခ်က္သည္ကား
အကုသုိလ္အမႈ မ်ားကို တတ္ႏုိင္သမွ် ေရွာင္၍
ကုသုိလ္အမႈမ်ားကုိကား "နည္းနည္းအမည္ခံ
မ်ားမ်ားလုပ္ၾကရန္" သာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ကုိယ္စိတ္ခ်မ္းေျမ႕တရားေတြ႕ၾကပါေစ ..
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
🗿🗿(#သိမွတ္ဖြယ္ရာ_ဗဟုသုတရြာ)
မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာၾကီးဦးေရႊေအာင္ ႏွင့္
(အရွင္ပ႑ိတာဘိ၀ံသ) ၏ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္
ပို႕စ္တို႕မွ ေပါင္းစပ္ေဖာ္ျပဓမၼဒါနပါသည္။
Post a Comment