☆“ပရေလာကသားမ်ား၏ ကယ္တင္ရွင္”☆
☆ ပရေလာကသားမ်ားမွာ သရဲ သဘက္၊ ဖုတ္၊ က်တ္(စမ္း)စသည္တို႔ျဖစ္ၾက
သည္။ သူတို႔သည္ သူတို႔၏ဘဝျဖင့္ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ ေနၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္
ၾက၏။
☆ ေမတၱာ ကရုဏာသခင္ သီဟိုဠ္ျပန္ဆရာေတာ္သည္ သိကၡာေတာ္(၂၀)ဝါရ
ေတာ္မူေသာအခါ ဂါမဝါသီ၌ အျမဲေနထိုင္သီတင္းသံုးျခင္းကို ျငီးေငြ႕စျပဳလာေလ၏။ ယင္းေၾကာင့္လည္း ဆရာေတာ္သည္ ေတာရပ္ေဆာက္တည္ရန္
ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။
☆ သီတင္းသံုးေနထိုင္ေသာ ေက်ာင္းကိုစြန္႔ခြာ၍ သပိတ္တစ္လံုး၊ သံုးထည္
ေသာသကၤန္းတို႔ျဖင့္ ဓူတင္ေတရႆ ေဆာက္တည္လာေလ၏။ ေတာရပ္ကို
မွီေသာေန႔ကပင္ တစ္ထပ္ေသာဆြမ္းကိူ မွ်တရုံသာ ဆြမ္းခံ၍ သံုးေဆာင္
ေတာ္မူေလ၏။
ေတာရပ္ေဆာက္တည္၍ တရားဓမၼကို က်င့္ၾကံၾကိဳးစား အားထုတ္လာေသာ
အခါ သံုးႏွစ္ခရီးသို႔တိုင္ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ဆရာေတာ္၏စိတ္အစဥ္၌
ေလာကီလူသားမ်ားထက္ ပရေလာကသားမ်ားကို ကယ္တင္လိုေသာ ဆႏၵျပင္းျပလ်က္ရွိ၏။ ယင္းေၾကာင့္လည္း ေတာရပ္ကို ေဆာက္တည္လာခဲ့၏။
☆ ဆရာေတာ္သည္ တရားေတာ္ကို မျပတ္ရႈမွတ္ဆင္ျခင္လာေလ၏။ သမာဓိ
အားေကာင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် မိမိဆႏၵကို အေကာင္းအထည္ေဖၚရန္ နီးကပ္လာေလ၏။ ဆရာေတာ္သည္ တစ္ေနရာတည္း၌ ေနထိုင္ျခင္းကို ပယ္စြန္႔ကာတစ္ေတာဝင္ တစ္ေတာင္တက္ဆင္းျဖင့္ သီတင္းသံုးကာ ေနေတာ္မူေလ၏။
☆ ယင္းသို႔ တရားေတာ္ျမတ္ကို ရွာေဖြအားထုတ္လာေသာအခါ ေတာေစာင့္
နတ္၊ ေတာင္ေစာင့္နတ္တို႔က အိပ္မက္ထဲတြင္ လာေရာက္၍ ပရေလာကသားတို႔အား ကယ္တင္ပါမည့္အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားလာၾကသည္။ အစတြင္ ဆရာေတာ္သည္ မိမိတရားေတာ္ကိုသာ အာရံုစူးစိုက္ျပီး အားထုတ္ကာေန၏။ ေတာေစာင့္နတ္၊ ေတာင္ေစာင့္နတ္တို႔က အၾကိမ္ၾကိမ္ လာေရာက္ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္ၾကသျဖင့္ ဆရာေတာ္သည္ စိတ္ဝင္စားမႈ ျဖစ္လာေလ၏။ ပရေလာကသားတို႔စုေဝးေသာ ေနရာအရပ္ကား လူေသမ်ားကို ျမွဳပ္
ႏွံထားေသာ သုသာန္နယ္ေျမအတြင္းျဖစ္၏။
☆ ဆရာေတာ္သည္ ပရေလာကသားတို႔အား ကယ္တင္ရန္ သုသာန္တစ္ခုသို႔သြားရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ေလ၏။ ဆရာေတာ္သည္ ပထမသုသာန္သုိ႔ ေန႔လည္ႏွစ္နာရီခန္႔တြင္ သြားေရာက္၍ ပရေလာကသားတို႔အား ဖိတ္ၾကားထားေလ၏
☆ “ဒီေန႔ည ဆရာေတာ္ ဒီေနရာကိုလာျပီး ငါးပါးသီလ ခ်ီးျမွင့္ေပးမယ္။ တရားေဟာမယ္။ စုေဝးေနၾကေလ”ဟု မိန္႔ၾကားေလ၏။
☆ ဆရာေတာ္သည္ ည(၁၁)နာရီခန္႔အခ်ိန္တြင္ သုသာန္သို႔ ႂကြေရာက္ေလ၏။ တရားေဟာမည့္ေနရာျမင္ကြင္းကား ဆန္းၾကယ္လွေပ၏။ အစတြင္ ဆရာေတာ္သည္ မိမိမ်က္စိကိုပင္ မယံုၾကည္ႏိုင္။ ပရိသတ္အင္အားမွာလည္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္ခန္႔ရွိမည္ဟု ထင္မွတ္ရ၏။
☆ ဆရာေတာ္သည္ တရားေဟာမည့္ေနရာ၌ ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္တခ်ိဳ႕ေသာ ပရေလာကသားတုိ႔က ဆရာေတာ္ဘုရားအား ရွိခိုးဦးတိုက္လ်က္ရွိၾက၏။ တခ်ိဳ႔ကား ရွိမခိုး။ တခ်ိဳ႕႕ကား အရိုအေသမေပးပဲ ရွိ၏။ ဆရာေတာ္အား ေက်ာေပးကာ ထိုင္ေနၾက၏။ တခ်ိဳ႔ကား မတ္တပ္ရပ္ကာ ေက်ာေပးလ်က္
ရွိၾက၏။ တခ်ိဳ႔ကား မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ရွိခိုးကာေနၾက၏။
☆ တခ်ိဳ႔ကား လက္အျပတ္ လက္မပါ။ တခ်ိဳ႕ကား လည္အျပတ္၊ လည္မပါ။ ခႏၶာကိုယ္တံုးလံုးႏွင့္ရွိၾက၏။ တခ်ိဳ႕ကား မိမိတို႔၏ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္မ်က္ႏွာကို
ဖံုးအုပ္ကာ ငိုယိုလ်က္ရွိၾက၏။ ဤျမင္ကြင္းကား ဆရာေတာ္အဖို႔ ထူးဆန္းအံ့
ၾသဖြယ္ေကာင္းေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ရပ္ပင္။
☆ ဆရာေတာ္က တရားနာပရိသတ္အား အကဲခတ္ကာ-
☆ “ကဲ … ငါးပါးသီလေဆာက္တည္ရန္ ဆရာေတာ္ကို ကန္ေတာ့ၾက”ဟူ၍မိန္႔
ေတာ္မူေလ၏။
☆ ကြ်တ္တမ္းဝင္မည့္ ပရေလာကသားတို႔က ဆရာေတာ္အား ဆရာကန္ေတာ့ခ်ိဳးျဖင့္ ကန္ေတာ့ၾကေလ၏။
☆ ဆရာေတာ္သည္ ငါးပါးသီလကို ခ်ီးျမွင့္ေပးေလ၏။ ငါးပါးသီလခ်ီးျမွင့္ေပး
ျပီးေနာက္ သရဏဂံုတရားေတာ္ျမတ္ကို ေဟာၾကားခ်ီးျမွင့္ေပးေလ၏။ သရဏဂံုတရားေတာ္ျမတ္ကို နာယူမွတ္သားရေသာအခါ တရားေတာ္ဆံုး၍ ပရေလာကသားတို႔သည္ သာဓုအႏုေမာဒနာျပဳၾကေလ၏။
“သာဓု သာဓု သာဓု”
☆ ဆရာေတာ္အား ေက်ာေပးကာ ထိုင္ေနၾကေသာ ပရေလာကသားတို႔ ဆရာ
ေတာ္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူကာ ဦးညႊတ္၍ ရွိခိုးလာၾကေလ၏။ ရပ္ေနေသာ ပရ
ေလာကသားတို႔သည္လည္းထိုင္ခ်လိုက္ၾက၏။ ဤျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ဆရာေတာ္
သည္ ဘဝသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် ေတြ႕ျမင္ခြင့္မရွိခဲ့။
အထူးစိတ္ဝင္စားလာ၏။ ဆက္လက္ျပီး ဆရာေတာ္သည္ ညစဥ္ညတိုင္း တရားေဟာရန္စိတ္ကိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားေလ၏။
☆ သို႔ျဖင့္ ဆရာေတာ္သည္ သုသာန္တစ္ခုတြင္ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ ႂကြေရာက္ျပီး တရားေတာ္ခ်ီးျမွင့္ေပးေလ၏။ ဆရာေတာ္က သီလခ်ီးျမွင့္ေပးျခင္း၊ တရားေဟာခ်ီးျမွင့္ေပးျခင္းေၾကာင့္ ကြ်တ္တမ္းဝင္ၾကေသာ ပရေလာကသားမ်ား
လည္း ရွိၾက၏။
☆ ဆရာေတာ္သည္ တရားေဟာေနစဥ္ တရားနာပရိသတ္ထဲမွ ပိုးစုန္းၾကဴးမ်ား
ကဲ့သို႔ အလင္းေရာင္တန္းမ်ား ျဖာထြက္ကာ ေကာင္းကင္သို႔ ပ်ံတက္သြားၾကေလ၏။ ပထမတြင္ ဆရာေတာ္သည္ သတိမထားမိ။
☆ ညအိပ္မက္ထဲတြင္ ေတာေစာင့္နတ္တို႔က လာေရာက္၍ ေလွ်ာက္ထားၾက၏။
☆ “အရွင္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရား တရားေဟာေနစဥ္ ပိုးစုန္းၾကဴးပမာ ေကာင္း
ကင္သို႔ အလင္းတန္းၾကီးပ်ံတက္သြားတာဟာ ကြ်တ္တမ္းဝင္သြားၾကတဲ့ ပရ
ေလာကသားေတြ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားၾက၏။
☆ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တရာေတာ္သည္ တရားခ်ီးျမွင့္တိုင္း သတိထားမိေလ၏။
ဆရာေတာ္၏ တရားအဆီအႏွစ္တြင္ စိတ္ပါဝင္စားၾကေသာ ပရေလာကသား
မ်ားမွာ ကြ်န္တမ္းဝင္သြားၾကေလ၏။
☆ ဆရာေတာ္သည္ သုသာန္တစ္ခုမွ သုသာန္တစ္ခုသို႔ လွည့္လည္ကာ ကြ်တ္
တမးဝင္နိုင္မည့္ ပရေလာကသားတို႔အား ရည္ရြယ္ကာ တရားေဟာျခင္းအမႈကို ဆက္လက္အားထုတ္ေတာ္မူေလ၏။
☆ ဆရာေတာ္သည္ ယင္းသို႔သုသာန္ေပါင္းမ်ားစြာကို ညအခ်ိန္တြင္ လွည့္လည္ကာ တရားေဟာ၍ ပရေလာကသားတို႔အားကယ္တင္လာလဲ့ေလ၏။ ကယ္တင္လာစဥ္ ရမ္းျဗဲျမိဳ႕နယ္ ေလေတာင္တိုက္နယ္ ငျပီေခ်ာင္းေက်းရြာ သုသာန္သို႔ ေရာက္ရွိလာေလ၏။
☆ ငျပီေခ်ာင္းရြာသုသာန္သည္ ပရေလာကသားတို႔အလြန္ယုတ္မာၾကမ္းတမ္း
ခက္ထန္ေၾကာင္း ေက်ာ္ၾကား၏။ ဆရာေတာ္သည္ ေန႔လယ္ (၁)နာရီခန္႔တြင္
သုသာန္သို႔ ႂကြေရာက္၍ တရားနာၾကရန္ ပရေလာကသားတို႔အား ဖိတ္ၾကားထား၏။ ထိုေန႔ည (၁၁)နာရီအခ်ိန္တြင္ ငျပီေခ်ာင္းသုသာန္သို႔ ႂကြလာေလ၏။
☆ ဆရာေတာ္ႂကြလာသည္ကို ျမင္လွ်င္ သံခေမာက္ေဆာင္း ပရေလာကသား
ႏွစ္ဦးက ခရီးဦးၾကိဳဆိုလာၾက၏။ သူတို႔ႏွစ္ဦးအနက္မွ တစ္ဏီးက-
☆ “ဘုန္းၾကီး၊ ဒီသူသာန္ကို မလာပါနဲ႔၊ ျပန္သြားပါ”ဟု ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
☆ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က-
“ကြ်တ္သင့္ကြ်တ္ထိုက္တဲ့ပရေလာကသားတို႔ ကြ်တ္တမ္းဝင္ၾကေစရန္ ရည္ရြယ္လို႔တရားေဟာရန္ ဆရာေတာ္ႂကြလာျခင္း ျဖစ္တယ္”ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလ၏။
☆ “ဒီသုသာန္မွာ တရားေဟာျခင္းကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခြင့္မျပဳ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္သြားပါ”ဟု ျပန္ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
☆ “ရဟန္းဟာဒီသူသာန္တစ္ခုကိုသာမဟုတ္၊ သုသာန္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ တရားေဟာခဲ့ျပီးျပီ၊ ႕ြ်တ္တမ္းဝင္သူမ်ားလည္း ရွိခဲ့ျပီ”ဟု မိန္႔ၾကားေလ၏
☆ “တားမရဘူးဆိုရင္ အႏၲရာယ္ရွိပါက ရဟန္းရဲ႕တာဝန္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္”
ဟုခပ္မာမာ ေျပာလာ၏။
☆ ဆရာေတာ္သည္ သုသာန္၌ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေသာ ေနရာတစ္ခုကို
ေရြးခ်ယ္လိုက္၏။ ထိုေနရာ၌ထိုင္ကာ ေမတၱာကမၼ႒ာန္းကို စီးျဖန္းအားထုတ္
ေလ၏။ တစ္နာရီခန္႔ၾကာေသာအခါ သံခေမာက္ေဆာင္း ပရေလာကသား
ႏွစ္ဦး ထပ္မံေရာက္ရွိလာျပန္၏။
☆ “အရွင္ဘုရား၊ တရားေဟာမယ္ဆိုပါက ေဟာႏိုင္ပါျပီဘုရား”ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
☆ ဆရာေတာ္က ေမတၱာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းရာမွ မိမိ၏ေရွ႕တည့္တည့္သို႔
ၾကည့္ရႈလိုက္ေသာအခါပရေလာကသားမ်ားမွာ ငါးရာခန္႔မွ်ရွိသည္ဟု ထင္မွတ္ရ၏။ ဆရာေတာ္မွာ ဝမ္းသာသြားေလ၏။ ကြ်တ္တမ္းဝင္မည့္သူမ်ား ပါလာလိမ့္မည္ဟုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ထား၏။
☆ ဆရာေတာ္သည္ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းကို ထပ္မံ၍ စီးျဖန္းပါသည္။ တစ္နာရီခန္႔ၾကာေသာအခါ ကမၼ႒ာန္းရႈမွတ္ျခင္းကို ရပ္ထားလိုက္၏။
ပရိသတ္မ်ားမွာလည္း ဆရာေတာ္၏အမိန္႔ေတာ္ကို နာခံရန္ အသင့္ရွိသူလည္းပါ၏။ တခ်ိဳ႔ကား ဆရာေတာ္အား ေက်ာေပးကာေနၾက၏။ တခ်ိဳ႔ကား မတ္တပ္ရပ္ကာ ဆရာေတာ္အား အကဲခတ္ေနၾက၏။ တခ်ိဳ႔ကားလဲေလ်ာင္းအိပ္ကာေနၾက၏။ တ
ခ်ိဳ႔ကား မတ္တပ္ရပ္ ေက်ာေပးကာေန၏။ တခ်ိဳ႔ကား ျငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနၾက၏။ တခ်ိဳ႔ကား လႈပ္လႈပ္ရွားရွား သြားလာေနၾက၏။ အထူးသျဖင့္ သံခေမာက္ေဆာင္းႏွစ္ဦးသည္ ဝဲယာေရွ႕ေနာက္ စုန္ကာဆန္ကာ သြားလာေနၾက၏။
☆ ဆရာေတာ္က -
“ငါးပါးသီလယူၾကရန္ ဆရာကန္ေတာ့ခ်ိဳးျဖင့္ ကန္ေတာ့ၾက”ဟူ၍ မိန္႔ၾကားေလ၏။
☆ တခ်ိဳ႔ကား ဆရာေတာ္ကို ကန္ေတာ့ၾက၏။ တခ်ိဳ႔ကား မကန္ေတာ့ေခ်။ ဆရာေတာ္အား စူးစူးဝါးဝါး ၾကည့္ရႈကာေနၾကသည္။
☆ ဆရာေတာ္သည္ ငါးပါးသီလကို ခ်ီးျမွင့္ေပးသနားေလ၏။ သီလခ်ီးျမွင့္ျပီး
ေသာအခါ သရဏဂံုဂုဏ္ေတာ္တရားကို ေဟာၾကားခ်ီးျမွင့္ေပးေလသည္။
သရဏဂံုတရားေတာ္ေၾကာင့္ေနာက္ေက်ာခိုင္းေနသူမ်ားဆရာေတာ္၏မ်က္ႏွာေတာ္ဘက္သို႔ လွည့္လာၾက၏။ မတ္တပ္ရပ္ေနသူမ်ားကလည္း ထိုင္ခ်သြား
ၾက၏။ လဲေလ်ာင္းအိပ္ေနသူမ်ားလည္း ထကာထိုင္လာၾက၏။ ဆရာေတာ္၏
တရားေတာ္အဆံုးတြင္ သာဓုအႏုေမာဒနာကို တူညီစြာ ေခၚဆိုလာၾကသည္။
☆ သံခေမာက္ေဆာင္း ႏွစ္ေယာက္သားသည္ ဆရာေတာ္၏အနီးသို႔ခ်ဥ္းကပ္လာၾကျပန္ပါ၏။
☆ “ဆရာေတာ္၏တရားေတာ္ကား ေကာင္းေပစြတကား။ ေနာင္ကိုလည္း ႂကြ
ေရာက္တရားခ်ီးျမွင့္ေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ပါ၏။ အစတြင္ တားစီးခဲ့ျခင္းကို
လည္း သနားသည္းခံ ခြင့္ျပဳပါဘုရား”ဟူ၍ ေတာင္းပန္လာၾက၏။
☆ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာသိကၡာသံုးရပ္ ျပည့္စံုေသာ ဆရာေတာ္အတြက္မူ မ်ား
စြာပင္ ဝမ္းေျမာက္ရသည္။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ အားနည္းေသာပုဂၢိဳလ္တို႔ကား ပရေလာကသားတို႔၏ လွည့္ကြက္ထဲသို႔က်ေရာက္ကာ သမာဓိပ်က္ျပားျပီး သုသာန္မွာ တရားအားထုတ္ျခင္းမွ စြန္႔ခြာလာရေလသည္။
☆ ဆရာေတာ္သည္ သုသာန္ေပါင္းမ်ားစြာ၌ ပရေလာကသားမ်ားကို တရားေဟာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဤငျပီေခ်ာင္းသုသာန္ကဲ့သို႔ လလာေရာက္ၾကိဳဆိုျခင္း တားျမစ္ျခင္း မရွိခဲ့။ ဤသုသာန္ကား ထူးျခားလွေပစြတကား။ ထိုသုသာန္တြင္ ရက္သတၱႏွစ္ပတ္ခန္႔မွ် ပရေလာကသားမ်ားအား တရားေဟာခဲ့
သည္။ ကြ်တ္တမ္းဝင္ၾကေသာသူတို႔ကိုလည္း ဆရာေတာ္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရ၏။
☆ ဆရာေတာ္သည္ ဆက္လက္ျပီး သုသာန္တစ္ခုမွ သုသာန္တစ္ခုသို႔ လွည့္
လည္ႂကြေရာက္ တရားေဟာလာခဲ့သည္။ ထိုသို႔ တရားေဟာလာရာ သျပဳခြိ်န္
ေက်းရြာသို႔ ေရာက္ရွိလာ၏။ သျပဳခြ်ိန္ေက်းရြာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း၌ ေခတၱ
သီတင္းသံုးလ်က္ညအခ်ိန္တြင္သုသာန္သို႔သြားေရာက္ကာ တရားေဟာေလ
၏။
☆ ပထမ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က သတိမထားမိ။ သံုးရက္ေျမာက္ေသာေန႔
တြင္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ သိသြားေလ၏။ ထိုအခါ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာ
ေတာ္ ဦးပဒုမက-
☆ “အရွင္ဘုရား၊ ညအခ်ိန္မွာ ဘယ္ကိုႂကြပါသလဲဘုရား”ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထား
ေလ၏။ ထိုအခါ သီဟိုဠ္ျပန္ဆရာေတာ္က-
☆ “ရြာထဲမွာ တရားေဟာႂကြပါတယ္ဘုရား”ဟုေလွ်ာက္ထားေလ၏။ ဆရာ
ေတာ္ဦးပဒုမက-
☆ “ရြာထဲမွာ တရားေဟာမယ္ဆိုပါက တပည့္ေတာ္သိေလာက္ပါမယ္။ အခု
ကား မသိပါ”ဟုေလွ်ာက္ထားျပန္၏။ ယင္းသို႔ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ သီဟိုဠ္
ျပန္ဆရာေတာ္က-
☆ “အရွင္ဘုရားက ဒီရြာမွ လူေတြကိုသာ ရည္ရြယ္ေျပာတာျဖစ္မယ္၊ တပည့္
ေတာ္ တရားေဟာတဲ့ရြာကေတာ့ ဟိုဘက္က ရြာၾကီးပါဘုရား”ဟုေလွ်ာက္
ထားေလ၏။
☆ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ဦးပဒုမသည္ အထူးပင္ စိတ္ဝင္စားလာေလ၏။
☆ “တပည့္ေတာ္ တရားလိုက္ေဟာလို႔ရပါမလားဘုရား”ဟုထပ္မံ ေလွ်ာက္
ထားေလ၏။ သီဟိုဠ္ျပန္ဆရာေတာ္က-
☆ “မည္သူမဆို တရားေဟာလိုပါက ေဟာလို႔ရပါတယ္ဘုရား”ဟုျပန္ေျဖေလ
၏။
☆ “ဒီေန႔ည တပည့္ေတာ္ လိုက္ပါမယ္ဘုရား။ ဘယ္လိုတရားမ်ိဳး ေဟာရမွာလဲ
ဘုရား”ဟုေလွ်ာက္ထား၏။
☆ “တရားကေတာ့ အထူးမဟုတ္ပါဘူး၊ သရဏဂံုသံုးပါး တရားေတာ္ကို အ
က်ယ္တဝင့္ေဟာျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား”
☆ ယင္းေန႔ကား ေန႔တာကုန္ဆံုး၍ ညဘက္သို႕ ေရာက္လာေလ၏။ အခ်ိန္
ကား(၁၁)နာရီခန္႔ရွိလာ၏။ သီဟိုဠ္ျပန္ဆရာေတာ္သည္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာ
ေတာ္ဦးပဒုမႏွင့္အတူ သုသာန္သို႕ႂကြသြားၾကေလ၏။ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးသည္
သျပဳခြ်ိန္သုသာန္ဘက္သို႔ ဦးတည္ကာ ထြက္ၾကသည္။
☆ အေတြ႕အၾကံဳမရွိေသးေသာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္သည္ သရဏဂံုသံုး
ပါးတရားေတာ္ကို အာရံုျပဳလ််က္ ႂကြလာေလ၏။ သုသာန္ကို ေရာက္လာၾက၏။
သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေနရာ၌ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး ေနရာယူၾက၏။
☆ ေရွးဦးစြာ သီဟိုဠ္ျပန္ဆရာေတာ္သည္ ပရေလာကသားတို႔အား ငါးပါးသီလ
ခံယူၾကရန္ ဆရာကန္ေတာ့ခ်ိဳးျဖင့္ ကန္ေတာ့ေစ၏။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္
ဦးပဒုမကား ဘာတစ္ခုမွ မျမင္ပါေခ်။ အသံကိုလည္း မၾကား။ သီဟိုဠ္ျပန္ဆ
ရာေတာ္၏အသံမွ်ကိုသာ ၾကားရေလ၏။ ဆရာေတာ္က ငါးပါးသီလခ်ီးျမွင့္ျပီး
ေသာအခါတြင္ ေ်ကာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ဦပဒုမအား သရဏဂံုသံုးပါးတရား
ေတာ္ျမတ္ကို ေဟာၾကားခ်ီးျမွင့္ေပးရန္ တို္ကတြန္းေလ၏။ ဆရာေတာ္ဦးပဒုမ
သည္ သရဏဂံုသံုးပါးတရားေတာ္ျမတ္ကို စိတ္အားထက္သန္စြာျဖင့္ အေလး
ထားကာ ေဟာၾကားေလ၏။
☆ တရားေတာ္ျပီးဆံုး၍ အရွင္ျမတ္ႏွစ္ပါးသည္ ေက်ာင္းသို႔ျပန္ႂကြလာၾက၏။
ေက်ာင္းရွင္ကား တရားေဟာခ်ီးျမွင့္ခဲ့ေသာ္လည္း တစ္စံုတစ္ရာကိုမွ မျမင္
ရ၊ မၾကားရသျဖင့္ ေလထဲတြင္ စာေရးသလို ရင္တြင္းမွာ ဟာတာတာ ခံစားရ
ေလ၏။ အားမရ၊ ပရေလာကသားတို႔ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ရလွ်င္ တရား
ေဟာရျခင္းမွာ အလြန္ေကာင္းမည္ဟု ႏွလံုးသားထဲတြင္ ကိန္းေအာင္းထား
ေလ၏။
☆ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးသည္ ညအခ်ိန္တြင္ သုသာန္သို႔ ႂကြျမဲႂကြကာ ပရေလာက
သားတို႔အား တရားခ်ီးျမွင့္ေပးေလ၏။ တရားအားထုတ္ၾက၏။ တရားထိုင္ၾက
၏။ ဤကဲ့သို႔ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ တရားခ်ီးျမွင့္လားေသာအခါ ေလးရက္ေျမာက္
ေသာေန႔တြင္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ပရေလာကသားတို႕အား မ်က္ဝါးထင္
ထင္ျမင္ေတြ႕ရေလ၏။
☆ အစတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္သည္ မိမိမ်က္စိကိုပင္ မယံုၾကည္ႏိုင္။ ပရ
ေလာသသားမ်ားကား ေက်းရြာမွာရွိေသာ လူမ်ားထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ရွိ
ေၾကာင္း ေတြ႕ျမင္ရသျဖင့္ အံ့အားသင့္ေန၏။ ပရေလာကသားတို႔၏ ကိုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာတို႔ကိုလည္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေတြ႕ျမင္ရသျဖင့္
သီဟိုဠ္ျပန္တရာေတာ္အားမ်ားစြာေက်းဇူးတရားၾကီးမားေၾကာင္းကို စိတ္ထဲ၌ ၾကိတ္၍ ခ်ီးက်ဴးမႈကို ျပဳေလ၏။
☆ ယင္းသို႔ ေက်ာင္းရွင္ဆရာေတာ္က ပရေလာကသားတို႔အား ျမင္ေတြ႕ရ
ေသာေန႔တြင္ ငါးပါးသီလခ်ီးျမွင့္ေပးရန္ ထပ္မံတိုက္တြန္းေလ၏။ ပရေလာက
သားတို႔ကား အျခားကသူမ်ား မဟုတ္ၾက။ မိမိေက်းရြာမွလူမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ျမင္ရသျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္သြားေလ၏။
လြန္ခဲ့ေသာဆယ္ႏွစ္ခန္႔က ကြယ္လြန္ သြားၾကသူမ်ား၊ ငါးႏွစ္ခန္႔က ကြယ္လြန္သြားၾကသူမ်ား၊ ႏွစ္ႏွစ္
ခန္႔က ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၾကသူမ်ား၊ တစ္ႏွစ္ခန္႔က ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၾကသူမ်ား
ျဖစ္ေနသျဖင့္ မ်ားစြာဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္သြားေလ၏။ ဆရာေတာ္၏စိတ္
ထဲ၌ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္အယူတိမ္းေစာင္းခဲ့ၾကသျဖင့္ ဤသို႔ျဖစ္ေနၾကသည္ဟု ခံစားေနရ၏။
☆ သူတို႔၏ရုပ္ပံုလႊာမ်ား၊ ေျပာၾကဆိုၾကေသာစကားသံမ်ားကို ျမင္ရၾကားရသျဖင့္ပရေလာကသားအေၾကာင္းကို တေစ့တေစာင္း သခြင့္ရလာ၏။ ေက်ာင္း
ထိုင္ဆရာေတာ္သည္ ငါးပါးသီလကို ခ်ီးျမွင့္ေပး၏။ ျပီးလွ်င္ သရဏဂံုသံုးပါးတ
ရားေတာ္ျမတ္ကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ကာ ေဟာၾကားေလ၏။ ယင္းသို႔တရားေဟာ
ၾကားေနစဥ္တြင္ ပိုးစုန္းၾကဴးၾကီးသဖြယ္ အလင္းတန္းတခုသည္ပရေလာကသားမ်ားထဲမွ ေကာင္းကင္သို႔ ပ်ံတက္သြားေလ၏။
☆ တရားေဟာျပီး၍ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး ေက်ာင္းသို႔ျပန္ႂကြလာၾကေလ၏။ လမ္း
တြင္ ေက်ာင္းရွင္ဆရာေတာ္က-
☆ “အရွင္ဘုရား၊ တရားေဟာေနစဥ္ အလင္းတန္းတစ္ခု ေကာင္းကင္သို႔ ျပန္
တက္သြားတာေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္ဘုရား”ဟူေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ထိုအခါ သီဟိုဠ္ျပန္ဆရာေတာ္က -
☆ “အရွင္ဘုရား၏တရားေတာ္မွာ သက္ဝင္ယံုၾကည္ၾကသျဖင့္ တရားေတာ္၌
စိတ္တည္ကာကြ်တ္တမ္းဝင္သြားေသာသူျဖစ္ပါတယ္”ဟုမိန္႔ေတာ္မူေလ၏။
☆ ေနာက္တစ္ေန႔တရားေဟာရန္သြားရာတြင္ မိမိႏွင့္ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ေသာဒကာဒကာမမ်ားကို ပရေလာကသားမ်ားထဲတြင္ ေတြ႕ျမင္ရ၏။
ထိုအခါ
ေက်ာင္းရွင္ဆရာေတာ္က-
☆ “ဒကာၾကီး၊ ဒကာမၾကီးတို႔ သားသမီးမ်ားကိုဘာမ်ားမွာခ်င္ပါသလဲ”ဟုမိန္႕ေတာ္မူေလ၏။
☆ “အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္သမီးကို သကၤန္းလွဴပါလို႔ ေျပာေပးပါဘုရား”ဟု
မိန္႔ေတာ္မူေလ၏။
☆ “အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္သားကို ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ထီး၊ဖိနပ္လွဴေပးပါလို႔ေျပာေပးပါဘုရား”
☆ “အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ဘာမွလွဴရန္မလိုပါ၊ ဘာပဲလွဴလွဴ
မကြ်တ္ပါဘုရား”စသည္ျဖင့္ ပရေလာကသားမ်ားက ေလွ်ာက္ထားၾက၏။
☆ ဆရာေတာ္သည္ ပရေလာကသားတို႕အား အထူးကရုဏာသက္ဝင္လာေလ၏။ ၾကီးစြာေသာ သံေဝဂတရားကိုလည္း ရရွိခဲ့သည္။ တရားရခဲ့သည္။
☆ မည္သို႔ပင္ လွဴေသာ္လည္း မကြ်တ္သူမွာ လူ႕ဘဝ၌ေနစဥ္က လူသတ္မႈ၊
မုဒိန္းမႈ၊ခိုးမႈ၊တိိုက္မႈ၊လူတစ္ဖက္သားအေပၚမွာ ႏိုင့္ထက္စီးနင္း ျပဳက်င့္မႈ၊ဒုစရိုက္တရားမ်ား က်ဴးလြန္မႈ၊ မေကာင္းမႈအေပၚတြင္သာယာႏွစ္သက္မႈမ်ားကို ဘဝသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳက်င့္ခဲ့သူ ျဖစ္၏။
☆ ထိုသို႔ ပရေလာကသားတို႔က မွာၾကားလိုက္ေသာ စကားမ်ားကို သက္ဆိုင္
ရာ သားသမီးမ်ားအား ေခၚယူ၍ ဆရာေတာ္က ျပန္လည္မိန္႔ၾကားေတာ္မူ
ေလ၏။ သားသမီး ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားကလည္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို
ျပဳလုပ္လွဴဒါန္းကာ အမွ်ေပးေဝၾကေလ၏။
☆ သီဟိုဠ္ျပန္ဆရာေတာ္သည္ ထိုေက်းရြာမွတစ္ဆင့္ အျခားေက်းရြာမ်ားသို႔
လွည့္လည္ကာ သုသာန္မ်ား၌ တရားေဟာခ်ီးျမွင့္ျခင္းအမႈကို ျပဳေတာ္မူေလ၏
☆ ကြ်တ္သင့္ကြ်တ္ထိုက္ေသာ ပရေလာကသားမ်ားလည္းကြ်တ္တမ္းဝင္ခဲ့ၾကေလျပီ။ ဆရာေတာ္သည္ အထူးသျဖင့္ ပရေလာကသားတို႔အား ေမတၱာကရုဏာသက္မိ၍ ယခုကဲ့သို႔ ကယ္တင္လာခဲ့ေလသည္။
သီဟိုဠ္ျပန္ဆရာေတာ္၏
ေမတၱာ ကရုဏာတရားကား ၾကီးမားလွေပစြတကား။
[ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ အေနာက္ရြာေက်ာင္း ကမၼ႒ာနစရိယဆရာေတာ္
ဘဒၵႏၲဂုဏဝံသအား ကန္ေတာ့ပါ၏]
☆မဟာႏြယ္(မန္းတကၠသိုလ္)☆
☆ Buddhavasa Tiloka☆
Post a Comment