ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
အပိုင္း(21)
ေန့မြန္းတည္ခ်ိန္တြင္ နတ္က်ြန္းရွိ ရြာလယ္တြင္
အျပစ္ေပး ကြင္းျပင္၌ ထင္းမ်ားကို ပုံလ်ွက္ တိုင္
နွင့္ စင္ေလးလုပ္ထားသည္။ ေမာ့ရန္ကို သတ္ရ
ေတာ့ မည္ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ရြာလုံးနီးပါ အားရေက်
နပ္ေနျကေတာ့သည္။ ကံဇာတာမေကာင္းတဲ႔ သူမ
အဖို့ေတာ့ အရာအားလုံးကို စိတ္ပ်က္ေနမိသည္။
သူမကို ရြာကလူျကီးေတြက သူမအေဆာင္မွ သူမ
လက္ကိုျကိုး တုပ္၍ ဆြဲေခၚလာသည္။ အိမ္၏ဧၫ့္
ခန္းတြင္ ညီအမမ်ားနွင့္ မိဘမ်ားကလည္ နူတ္
ဆက္ရန္ သူမကို မင္းသားရွန္ပင္းနွင့္အတူ ရပ္
ေစာင့္ေနျကေတာ့သည္။ အေမ ျဖစ္သူက သူမကို ျကည့္၍ သနားလြန္းသျဖင့္ ေပြ႕ဖက္ကငိုေတာ့
ေတာ့သည္။ အေဖျဖစ္သူက
"ေမာ့ရန္ သမီးရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို မျပင္ေတာ့ဘူး
လား သမီး စဥ္းစားပါဦး သမီးရယ္ ဒီလိုမေသဆုံး
ေစခ်င္ဘူး သမီးးရယ္ "
"အေဖ ေနာင္လည္ သမီးက ဒီလိုဘဲ အဆုံးသတ္ရ
မွာဘဲ အခုသမီး ဆုံးျဖတ္လိုက္တာလည္ အားလုံး
ေကာင္း ဖို့ပါ သမီးခံနိုင္ရည္ ရွိပါတယ္ အေဖ စိတ္
မပူပါနဲ"
"သမီးရယ္…စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ"
"သမီးကံေပါ့ မငိုပါနဲ အေမရယ္ ဒီဘဝမွ သမီးျဖစ္ဖို့
ဒီေလာက္ဘဲ ကံပါလာေတာ့လည္ ဘယ္တတ္နိုင္
ပါမလဲ ေနာင္ဘဝျကရင္ အေဖတို့ အေမတို့ရဲ႕ သမီးဘဲ ထပ္ျဖစ္ခ်င္တယ္ ခြင့္ျပဳပါေနာ္"
သူမကို ဖက္၍ ငိုေနေသာ သူအေမဟာ ငိုလ်ွက္
ျပဳံးကာ
"ေကာင္းပါျပီ သမီးရယ္ ဘဝဆက္တိုင္း အေမတို့
ရဲ႕သမီးျဖစ္ပါေစ"
သူမျပဳံးကာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ျပီေတာ့မွ
သူမရဲ႕ ညီမေလးေယာက္ကို ျကည့္ျပီ
"အမတို့ ညီမေလးကို ညီမေတာ္ရမွ သိပ္ေျကာက္
ေနျကရတယ္ေနာ္ ေတာင္းပန္းပါတယ္ အခုကစျပီ
ေျကာက္စရာမလိုေတာ့ဘူး ညီအမေတြေတာ္ျက
ေပမယ့္ တစ္ခါမွ အမျကီး အမလတ္ အမငယ္
အမေထြး မေခၚခဲ႔ဖူးဘူးေနာ္ ဒါေပမယ့္ အမတို့အား
လုံးကို ညီမေလး ခ်စ္ပါတယ္ အမတို့ကို အေနွာက္
အယွက္ေပးမိမွာ ေျကာက္လို မေခၚခဲ႔တာကို အား လုံး ခြင့္လြတ္ေပးျကပါေနာ္"
ညီညာစြာ ရပ္ေနေသာ ညီမေတြ ေမာ့ရန္စကား
ေျကာင့္ တိတ္ဆိတ္ကုန္ျကေတာ့သည္။ လုရိက
ထြက္၍
"မလိုပါဘူး ေမာ့ရန္ရယ္ အမတို့လည္ ညီမေလး
ကို မေခၚဘဲ ပစ္ထားခဲ႔မိတယ္ အမတို့လည္ ညီမ
ေလးကို ခ်စ္ျကပါတယ္"
က်န္းတဲ႔ အမေတြကပါ ေခါင္းညိတ္ျပျကသည္။အဲဒီ
ထဲမွာ ရန္ရြယ္က ေခါင္းလည္မညိတ္ဘဲ
"ငါေတာ့ နင္ကို မခ်စ္ဘူး ေမာ့ရန္ ငါနင့္ကို မုန္း
တယ္"
လုရိက ဆက္မေျပာဖို့ကို
"ရန္ရြယ္…"
ရန္ရြယ္က
"ငါ ဟန္မေဆာင္တတ္ဘူး မျကိုက္ဘူးဆို မျကိုက္
ဘူးဘဲ နင္စိတ္ဆိုးလဲ မတတ္နိုင္ဘူး ငါနင္ကိုေျပာ
ခ်င္တာျကျပီ ဟိုအရင္နင္ေမြးလာကတည္း ကပါ ငါတို့ညီမေတြက အပစ္ပယ္ခံလိုက္ရသလိုဘဲ တစ္ေယာက္ ကိုတစ္ေယာက္ အေဖာ္ျပဳျပီ ေနလာ
ျကရတယ္ အေဖေရာ အေမေရာ နင္ကိုဘဲ ဦးစား ေပး ဂရုစိုက္ျကတယ္ အားေနရင္း နင့္အေျကာင္း
ဘဲေဆြးေႏြးျကတယ္ နင္အနာဂတ္အတြက္ဘဲ စိတ္ပူျပီ ေျပာျကတယ္ ငါတို့အတြက္ မစဥ္းစား
ေပးဘူး အေဖခ်ထားတဲ႔စည္းကမ္းအတိုင္း ငါတို့ေန
ျကရတယ္ အေဖကို တစ္ခါမွမျငင္းဆန္ရဲဘူး နင္ကေတာ့ အျမဲတမ္း အေဖကို ျငင္းဆန္တယ္ အေဖဘာမွမေျပာဘဲ နင္ဆႏၵအတိုင္းေနေစ ခဲ႔
တယ္ အေဖအျမဲတမ္း နင့္ကို ဘာလုပ္ေပးရမလဲ
ဒါဘဲေတြးတယ္ ေဆးပညာဆိုရင္ ငါတို့ထက္ နင္
ကို ပိုသင္ခြင့္ ေပးထားတယ္ နင္က ငါတို့ထက္ပို
ေတာ္တယ္ ျပီေတာ့မင္းသားေတြရဲ႕ စိိတ္ေတာင္ကို ျငိဳ႕ယူဖမ္းစားနိုင္တယ္ နင္ဒီေလာက္ ကံေကာင္း
ေနတာကို နင္ကျငင္းဆန္လိုတယ္ ေကာင္းပါတယ္ ေမာ့ရန္ သိပ္ေကာင္းတယ္ နင့္ငါတိုနဲ႕ ညီမ
မျဖစ္ခဲ႔သင့္ဘူး နင့္သိပ္ေမ်ာ္လင့္တန္းတေနရတဲ႔
မင္းသားက်န္မင္းကလည္ နင့္ကိုလုံးဝ သူလာမ
ေတြ႕ဘူးမွတ္လား နင့္အျမဲတမ္း ကံေကာင္းေနတာ
ပါ ငါတို့ထက္နင္ အားလုံးရဲ႕ဂရုစိုက္မူကိုပိုရခဲ႔တယ္
အခုနင္ မင္းသား က်န္မင္းေျကာင့္ နင္ဒီလိုေရြး
ခ်ယ္တာမွန္း ငါသိတယ္ ဒါေျကာင့္ မင္းသားက်န္
မင္း နင့္ဆီလာျပီ နင္ကိုလာမေတြတာ ငါဝမ္းသာ
တယ္ နင္တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ လည္ဥပကၡာျပဳ
တာ ခံရသင့္တယ္ ငါနင့္ကို အရင္ကတည္းက သိပ္မုန္းတယ္ ငါနင့္ကို ဘယ္တုန္းကမွ ညီမအျဖစ္
မသတ္မွတ္ဖူးဘူး "
အေဖျဖစ္သူက
"ရန္ရြယ္ေတာ္ေတာ့ နင္ဆက္မေျပာနဲေတာ့"
သူမက ျပဳံးျပီ မူရမ္ကို
"ေျပာပါေစအေဖ အမရန္ရြယ္ ေျပာတာလည္ မွန္
ပါတယ္ မမွားပါဘူး အရွင့္သားေျကာင့္ သမီးေသ
ဖို့ ေရြးခ်ယ္လိုက္တာပါ သူမလာနိုင္ဘူးေလ သမီး
ရွိေနရင္ အရွင့္သားက ဘုရင္မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူး အရွင့္သားအတြက္သမီးက အေရးမျကီးပါဘူး
အေဖ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံအတြက္သာ အရွင့္သားက
မင္းေကာင္း တစ္ပါးျဖစ္ေနဖို့ လိုအပ္ပါတယ္ အရွင့္
သားက အရမ္းေတာ္တဲ့လူလို့ ထင္ပါတယ္ သမီး
ေျကာင့္ သူကိုပါဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး"
သူမကို ရပ္ျကည့္ေနေသာမင္းသား ရွန္းပင္က
"မင္း ဒီလိုေရြးခ်ယ္တာ ေကာင္းပါတယ္ ဒါနဲ မင္း
မ်က္နွာကို ပုဝါအျမဲ အုပ္ထားတယ္ေနာ္ ငါ ျဖဳတ္၍ မင္းကိုျကည့္ပါရေစ"
ရွန္ပင္းက သူမမ်က္နွာက ပုဝါကို ျဖဳတ္ရန္ ခ်ိန္
လိုက္သည္။ သူမက ေရွာင္လိုက္သည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ မင္းသားရွန္ပင္း က်ြန္မကို
ဘယ္သူကမွ မွတ္မိေနတာ မလိုခ်င္ဘူး ျပီေတာ့ က်ြန္မ မ်က္နွာေပၚက ပုဝါကို ျဖဳတ္ခြင့္ မရွိဘူး အရွင့္သားက်န္မင္း မဟုတ္ဘဲ က်ြန္မကို ဘယ္သူ့
ကိုမွခြင့္မျပဳဘူး တစ္ျခားဘယ္သူမွလည္ ထိခြင့္
မရွိဘူးမင္းသားရွန္ပင္း အဲဒါက်ြန္မရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ဘဲ မင္းသားလိုက္နာမယ္လိုထင္ပါတယ္"
သူမရဲ႕ ခက္ထန္တဲ႔ မ်က္လုံးျဖင့္ ခပ္မာမာေျပာ
လိုက္သည္။ မင္းသားရွန္းပင္က သူရဲ႕စကားကို
ျငင္းလိုက္ေသာ သူမကိုျကည့္၍ ရွက္သြားျပီ
"ဟားးးးးးးဟားးးးးေမာ့ရန္ ေမာ့ရန္ ေကာင္းပါျပီ
က်ဳပ္ ကေနာက္ဆုံးေတြ႕သင့္တယ္ထင္လိုပါ ျပီ
ေတာ့ အကိုေတာ္ကို ျပန္ေျပာျပမလိုပါ"
"မလိုေတာ့ဘူး ရွင့္ အကိုေတာ္ကိုေျပာလိုက္ပါ
ကတိမတည္ တဲ႔ သူကို အရမ္းမုန္းခဲ႔ပါတယ္လို့ ေျပာလိုက္ပါ ေနာက္ဆုံးက်ြန္မ မွားခဲ႔ပါတယ္လို့ပါ"
"ေကာင္းပါျပီ ဆက္ဆက္ေျပာေပးလိုက္ပါမယ္"
သူမျပဳံးလိုက္သည္။ ရြာကလူျကီးတစ္ေယာက္က
"ကယ္ အားလုံး အျပစ္ေပးကြင္းကို သြားျကတာ
ေပါ့ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ လင့္ေနျပီ"
သူမနွင့္ အတူ အားလုံးလည္ အိမ္အေဆာင္ေတာ္
မွာ ထြက္လာခဲ႔ျကသည္။ သူမကိုျကိုးတုပ္၍ ရြာလူ
ျကီးေတြက ဖမ္းေခၚလာျကသည္။ လမ္းတစ္
ေလ်ွာက္တြင္လည္ ရြာရွိလူအမ်ားက မိစာၧမ ဟု
ေအာ္ကာ ခဲေတြနွင့္ သူမကိုေကာက္ေပါက္ျက
သည္။ သူမကေတာ့ ခဲေတြနွင့္ ေပါက္ခံထိေနတာ
ေတာင္ အျပဳံးမပ်က္ပါ အသက္မပါတဲ႔ လူေသ
ေကာင္ ပုံစံျဖင့္ ေလ်ွာက္လွမ္းလာေတာ့သည္။
အျပစ္ေပးကြင္းသို့ ေရာက္ေတာ့ သူမကို ထင္းပုံ
ေပၚသို့ တင္၍ တိုင္တြင္ ျကိုးတုပ္လိုက္သည္။ သူမ
ကို မီးရိႈ႕သည္ကို တစ္ရြာလုံးက စိတ္ဝင္တစားလာ
ျကည့္ျကသည္။ သူမရဲ႕ဝတ္စုံ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့
ေလနွင့္ သူမကို တိုင္တြင္ခ်ည္ထားရာ ေလျပည္က
တိုက္ခက္ေနသျဖင့္ သူမ၏ အဝတ္ အစေလမ်ား
လြင့္ေနေတာ့သည္။ သူမကေတာ့ တိုင္တြင္ ခ်ည္း
ေနွာင္ထားကတည္းက မ်က္လုံးမွိတ္၍ အေသခံ
ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ရြာကလူျကီး
လူျကီးတစ္ေယာက္ကို မူရမ္အမိန့္ကိုသာေစာင့္ေန
ျကသည္။ မူရမ္လည္သူ သမီးကိုမေသေစလိုပါ။
ဒါေပမယ့္လည္ သူလည္ကယ္လိုမရေခ် ရြာေခါင္း
ေဆာင္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဘက္မလိုက္ဘဲ ဆုံးျဖတ္ရ
ေတာ့မည္။ မူရမ္ စိတ္ကိုဒုန္ဒုန္ခ်က ရင္ထဲမွာ ဝမ္း
နည္းေနရေပမယ့္ သတ္ရန္အမိန့္ေပးလိုက္ ရေတာ့သည္။
"ေမာ့ရန္ အေဖေတာင္းပန္ပါတယ္ သမီးကို ကာ
ကြယ္မေပးနိုင္ေတာ့ဘူး ေတာင္းပန္ပါတယ္ သမီး
ရယ္"
နူတ္မွတီးတိုးေလး ေရရြတ္ကာျဖင့္ မူရမ္က သတ္
ဖို့ အမိန့္ေပးသည့္နွင့္ ထိုသတ္ရန္လူျကီးက ထင္း
ကိုစတင္ မီးရႈိ႕ေလေတာ့ သည္။ ထင္းက စတင္ ေလာင္က်ြမ္းတာနဲ႔ မီးခိုေတြက အျမားအျပားထြက္
ကာသူမ ကိုဖုံးအုပ္ေလေတာ့သည္။ သူမမီးခိုေတြ
ေျကာင့္ သူမ တေျဖးေျဖး အသက္ရွဴရျကပ္လာ
ေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္ နတ္က်ြန္းကို ျမင္းျဖင့္ မရပ္မနားခရီး
နွင္လာေသာသူ ေရာက္လာေတာ့သည္။ သူတစ္
ကိုယ္လုံး ေပညစ္၍ ေနလ်ွက္ရွိသည္ ဆံပင္မ်ား
လည္ သပ္ရပ္မူမရွိဘဲ စုတ္ဖြာလ်ွက္ရွိသည္ မ်က္နွာတြင္ ရႊံ႕မ်ားေပက်ံေနလ်ွက္ရွိသည္။ သူ၏
အရပ္သား အဝတ္စားလည္စုတ္ျပဲေနေတာ့သည္။
ခရီးကို အျပင္နွင္ခဲ႔ရသျဖင့္ ေတာကိုျဖတ္လာရာ
ေတာက်ားတစ္ေကာင္နွင့္ ေတြ၍ ရင္ဆိုင္တိုက္
ခိုက္ခဲ႔ရသျဖင့္ ရႊံ႕အိုင္သို့ ျပဳတ္က်ကာ ေပက်ံေန
ျခင္းျဖစ္ေတာ့သည္။ အသက္လု တိုက္ခိုက္ရသျဖင့္
အက်ီၤမ်ားပါ စုတ္ျပဲေန၏ သူကို မည္သူမည္ဝါမွန္း
ေတာင္ မည္သူကမွ သိနိုင္မည္မဟုတ္ပါ သူက
ေတာ့ က်ားကိုသတ္၍ နတ္က်ြန္းကို ေရာက္လာ
ေတာ့ သည္။ ရြာထဲသို့ စဝင္လိုက္ရာ ရြာတစ္ခုလုံး
တိတ္ဆိတ္ေနလ်ွက္ရွိသည္။ မည္သူတစ္ဦးတစ္
ေယာက္ကိုမွ မေတြ႕ရေခ်။ သူရြာသားေတြကို မေတြ႕ရသျဖင့္ ထူးဆန္းသည္ဟု ထင္မိသည္။ သူ
ရြာထဲကို တစ္ေျဖးေျဖး ဆက္ဝင္လာလိုက္သည္။
သူသတိထားမိရာ အရင္က နတ္က်ြန္းဟာ ပန္းမ်ား
ပြင့္လန္းကာ လွပေသာ က်ြန္းျဖစ္သည္။ အခုမွက
ပန္းေတြ ညိႈးႏြမ္းလ်ွက္ရွိသည္။ သူအျမင္ရသည္မွာ နတ္က်ြန္းဟာ ထူးဆန္ေနသည္က အမွန္ပင္ျဖစ္
ေတာ့သည္။ သူေကာင္းကင္ကိုေမာ့ျကည့္လိုက္ရာ
ရြာအလယ္ေလာက္က မီးခိုးမ်ားစြာ ထြက္ေနသည္
ကို သူသတိျပဳလိုက္မိသည္။
"ဟင္ ရြာလယ္မွာ မီးခိုးေတြ ထြက္ေနပါလား ငါ
သြားျကည့္ရင္ေကာင္းမယ္"
သူျမင္းကို ရြာလယ္ဆီသို့ေမာင္းနွင္လိုက္သည္။
ရြာလယ္သို့ေရာက္ေတာ့ သူျမင္းကိုရပ္လိုက္ျပီ
ျကည့္လိုက္ တစ္ရြာလုံးနီးပါ မီးရိႈ႕ေနသည္ကို ေပ်ာ္
ရႊင္စြာ ရပ္ျကည့္ေနျကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သူလည္ ျမင္းေပၚက ဆင္းျပီျကည့္ရန္ စိတ္ဝင္
စားသြားသည္။ဘာမ်ားလည္ဟု ဆင္းျကည့္မိေတာ့
သည္။ သူကလူအုပ္ကိုတို့ မီးရိႈ႕ေနရာဆီ သို့ တိုးဝင္ကာ ေရွ႕သို့ ေရာက္ခဲ႔လာသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သတ္ရန္ေအာ္ေနေသာ အသက္ ၅၀ေက်ာ္ ေယာ
က်ာ္းျကီးတစ္ေယာက္ကို သူပါဘုမသိဘမ
သိျဖင့္ ရယ္ျပီ
"အဘ ဒါဘာလုပ္ေနျကတာလဲ"
"မိစာၦမကို မီးရိႈ႕သတ္ေနတာေလး ေကာင္းေလး"
"ေျသာ္…ဘယ္က မိစာၦမလဲ အဘ"
"ရြာမွာ လူေတြသတ္ေနတဲ႔ မိစာၦမပါ ဒီကေကာင္း
ေလးကို ျကည့္ရတာ ဒီရြာက မဟုတ္ဘူး ထင္
တယ္"
"ဟုတ္တယ္ က်ြန္ေတာ္ ခရီးသြားတစ္ေယာက္ပါ"
"ဒါေျကာင့္ မသိတာျဖစ္မယ္ ဒီရြာမွာက မိစာၦရွိ
တယ္"
"ေျသာ္ ဟုတ္ကဲ႔ အဘ ေက်းဇူးဘဲ"
သူ မီးရိႈ႕သတ္ေနသည္ ကိုမီးခိုေတြေျကာင့္ မည္
သူမွန္း သူမျမင္ရပါ။ သူစိတ္ထဲတြင္ ငါညီေတာ္
ကေတာ္တယ္ မိစာၦမေတာင္ ဖမ္းေပးနိုင္တယ္
ငါသူကို အကူညီေတာင္းတာမွန္သြားျပီ သူျပဳံးကာ
ေတြးလိုက္မိသည္။ သူလည္ မိစာၦမ မိျပီ ျဖစ္၍
သူေက်နပ္သြားကာ ေပ်ာ္သြားသည္။ သူလူေတြ
ကို တစ္ခ်က္ မ်က္လုံးေဝွ႕ကာ ျကည့္လိုက္သည္။
ေစာ္ဘြားမူလန္းကို စင္ေပၚမွာေတြ႕လိုက္ရသည္။
မ်က္နွာမေကာင္းဟန္ ရွိသည္။
"ဦးေလး မူရမ္ ပါလား မ်က္နွာလည္မေကာင္းပါ
လား ေဘးက အေဒၚတစ္ေယာက္က ဘာလို့
ဦးေလးမူရမ္ကို ဖက္ငိုေနတာလဲ"
တစ္ရြာလုံးက ေပ်ာ္ေနျကသည္။ ေစာ္ဘြားမူရမ္နွင့္
ေစာ္ဘြာကေတာ္က မေပ်ာ္နိုင္ဘဲ ရွိသည္။ ေစာ္
ဘြားမူရမ္ေဘး တြင္ မိန္းကေလး ေလးေယာက္
ရပ္ေနသည္။ သူ၏ညီေတာ္ကပါ ျပဳံးျပီရပ္ေန
သည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္ သူစိတ္ထဲတြင္ ေတြး
ေဝသြားသည္။
"မဟုတ္ေသးပါဘူး ဦးေလး မူရမ္သမီးက ငါး
ေယာက္ပါ တစ္ေယာက္ကဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ
ဘာလို တစ္ရြာလုံးေပ်ာ္ေနတာကို သူအိမ္က လူ
ေတြ မေပ်ာ္နိုင္ျကတာလဲ"
သူမီးရိႈ႕ခံထိေနသာ သူကို ေသခ်ာျကည့္လိုက္
ရာ မိန္းကတစ္ေယာက္ဟန္တူေနေတာ့သည္။
"မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါလား"
ခဏက ဦးေလးကို သူက
"အဘ အခု သတ္ေနတဲ႔ မိစာၦမက ဘယ္သူလဲ"
"ေစာ္ဘြားမူရမ္ရဲ႕ သမီးေလ"
"ဘာ………ေစာ္ဘြားမူရမ္ သမီး ေမာ့ …ေမာ့ရန္
လား"
"ဟုတ္တယ္ေလ သူက မိစာၦၱမဘဲ သူကေသသင့္
တယ္"
"ဘာ……………"
သူလန့္သြားေတာ့သည္။ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္
ေလာင္ေနတဲ ျကားမွာ သူမ အသက္ရွဴျကပ္ေန
သျဖင့္ ရုန္း ေနမိသည္။ သူခ်က္ခ်င္း ေဘးမွ
ေထာင္ထားေသာ လွံကိုယူကာ မီးပုံကို ျဖိဳလိုက္
သည္။ သူမ ကေမ့ေတေတ့ မ်က္လုံးျဖင့္ သူကို
ျကည့္လိုက္သည္။ သူက မီးပုံကိုျဖိဳျပီ သူမကို ခ်ည္
ထားေသာ ျကိဳကို လွံနွင့္ ျဖဳတ္လိုက္သည္။ သူမ
ကို မီးပုံထဲမွ ေပြခ်ီကာ အျပင္သို့ ထုတ္လာသည္။
သူမကို ေျမျပင္ခ်ျပီ သူမေပြ႕ကာျကည့္လိုက္သည္
သူမကလည္ သူကိုျကည့္၍ မနက္ က က်ြန္မကယ္
လိုက္တဲ႔ သူဆိုတာ သိသြားသည္။
"ရွင္ဘာလာလုပ္တာလဲ က်ြန္မကိုေသခြင့္ ေပးပါ"
သူက သူမအသက္ရွဴ ျကပ္ေနမွာ စိုးသျဖင့္ သူမ
မ်က္နွာေပၚက ပုဝါကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္သည္။သူမ
က အားယူ၍ ရုန္းကာျဖင့္
"က်ြန္မပုဝါျပန္ေပးပါ ရွင္မျဖဳတ္ရဘူး ရွင္ျဖဳတ္ခြင့္
မရွိဘူး ရွင္ျဖဳတ္လို့မရဘူး"
သူက သူမရုန္းေနသျဖင့္ သူမကို ဖမ္းခ်ဳပ္ျပီ သူမ
မ်က္နွာကို ေသခ်ာျကည့္ကာ
"မင္း သိပ္လွပါတယ္ ေမာ့ရန္ ငါမင္းကို ေသခြင့္ မေပးနိုင္ဘူး မင္းကိုငါ ေတြ႕ခြင့္ရွိတယ္ ငါရွိေနရင္
မင္း ပုဝါ အုပ္ထားျပီ ဘယ္သူမွမေတြ႕ေအာင္ ပုန္း
ေနစရာမလိုေတာ့ဘူး ငါမင္းဆီ ေရာက္လာခဲ႔ျပီ"
သူက သူမမ်က္နွာကို ေသခ်ာျကည့္ ၍ ေျပာလိုက္
သူမက သူကိုျကည့္ေနရင္းနွင့္ မ်က္လုံးမ်ားတစ္
ေျဖးေျဖး မွိတ္သြားေတာ့သည္။ သူလုပ္ပုံကို ရြာက
လူေတြနွင့္ ေစာ္ဘြားမူရမ္တို့ပါ အားလုံး အံျသသြား
ေတာ့သည္။ ေစာ္ဘြားမူရမ္က
"ဒီေကာင္ေလးက ဘယ္သူလဲ"
ရွန္းပင္းကေသခ်ာ ျကည့္၍ အံျသကာျဖင့္
"'အကိုေတာ္ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ"
ရန္ရြယ္က သူနားမွရပ္ေနသျဖင့္ ရွန္းပင္နူတ္မွ
ေျပာလိုက္သည္ကို ျကားသြားေတာ့သည္။ သူမပါ
"သူက မင္းသား က်န္မင္းလား"
ရွန္းပင္က စင္ေပၚကာ ေျပးဆင္လာျပီ သူဆီ
ေရာက္လာသည္။ သူက ရြာလူေတြက သူမကို သူ
ကကယ္လိုက္သျဖင့္ ေသာင္က်န္းေနျကေတာ့
သည္။ သူ သူမကိုေျမပၚတြင္လွဲခ်လိုက္ကာ သူမ ကို ဒီအတိုင္း ေခၚသြားရင္ ရြာသားေတြ ေက်နပ္မွ
မဟုတ္ဆိုတာ သူသိလိုက္သည္။ ဒါေျကာင့္ သူထ
ရပ္လိုက္သည္။ ရွန္ပင္းက အနားေရာက္လာျပီ
"အကိုေတာ္ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ"
သူက
"ေနာက္မွ ငါမင္းနဲ စကားေျပာမယ္ မင္းတာဝန္
မေက်ဘူး"
ရွန္းပင္ လန့္သြားသည္ သူေဒါသထြက္ေနသည္ကို
သိသြားသည္။ သူက ရြာသားေတြ က ဆူညံေန
ျကသျဖင့္
"အားလုံးတိတ္ျကပါ က်ဳပ္ ေမာ့ရန္ကို ကယ္လိုက္
တာ တစ္ရြာလုံးမေက်နပ္ ျကဘူးဆိုတာ သိတယ္
ခင္ဗ်ား တို့ အားလုံးမေက်နပ္ လည္ က်ဳပ္ေမာ့ရန္
ကို ကယ္မွာဘဲ"
ရြာသား တစ္ေယာက္က
"မင္းက ဘယ္သူမို့လဲ ရြာက သခင္ျကီးေတာင္
သတ္ ခြင့္ေပးထားတာ ကို မင္းလို ေကာင္းေလး
က တားရဲလား"
"က်ဳပ္ဘယ္သူလဲ ဆို တာ သိပ္အေရးမျကီးပါဘူး က်ဳပ္လိုအပ္ရင္ ငါအမိန့္ကို မင္းတို့ သခင္ျကီးမွ
မဟုတ္ဘူး တစ္တိုင္းျပည္ လုံး နားခံရမယ္"
"ဟားးးးဟားးးးဟားးးးးဒီေကာင္းေလးအရူးဘဲ သူ
ကိုသူ ရွင္ဘုရင္မ်ား မွတ္ေနလား မသိဘူး ဟားးးး"
ရြာသားေတြက အားလုံး ေအာ္ရယ္ ျကကုန္ေတာ့
သည္။ မူရမ္လည္ မင္းသားမွန္း သိသြားသျဖင့္
စင္ေပၚမွ ေျပးဆင္းလာေတာ့သည္။ သူေနာက္မွ
သူဇနီးနွင့္ သမီးေလးေယာက္လုံးပါ ဆင္းလာ
ေတာ့သည္။ မူရမ္က သူအနားေရာက္လာျပီ ဒူး
ေထာက္၍
"မင္းသား ကို အရိုေသေပးပါတယ္"
သူဇနီးေရာ သမီးေတြပါ အားလုံး သူအေဖ လုပ္
သလို သူကို အရိုေသေပးျကေတာ့သည္။ မူရမ္
အရိုေသေပးေနတာ ကိုရြာသာေတြက ပါေတြ႕
လိုက္ရေသာ အခါ ရယ္သံေတြ တိတ္ဆိတ္သြား
ေတာ့သည္။ ရွန္းပင္ကပါ သူအျပစ္ကို သူသိသျဖင့္
ဒူးေထာက္ကာ
"အကိုယ္ေတာ္ကို အရိုေသေပးပါတယ္"
ရြာသားေတြလည္ မင္းသားရွန္ပင္ပါ အရိုေသေပး
ေနသည္ကို ေတြရသျဖင့္ ေျကာက္လန့္ကုန္ျက
သည္။ သူက ရြာသားေတြရဲ႕ အမူအယာကိုျကည့္၍
"ခင္းဗ်ာတို့ က်ဳပ္ ဘယ္သူလဲဆို တာသိေလာက္
ျပီထင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား တို့က ဘုရင္ကို ခ်စ္ခင္
ေျကာက္ျကတာမွ မဟုတ္ဘဲ ဝတ္ရုံေတာ္ကို
ေျကာက္ျကတာဘဲ က်ဳပ္ အျပင္ဝတ္ရုံျဖင့္ စုတ္
ျပတ္သက္ေရာက္လာတာ မေလးစားခ်င္ျကဘူး
ဂရုမစိုက္ဘူး မင္းအမိန့္ဆိုတာ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္
ကို ေသမိန့္ေပးပိုင္ခြင့္ ရွိတယ္ က်ဳပ္က အခုနန္း
တတ္မယ္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားဘဲ က်ဳပ္အမိန့္ကို ဘယ္သူ ဆန္က်င့္ရဲလဲ"
သူေမးလိုက္ရာ ရြာသားေတြက
"ေတာင္းပန္းပါတယ္ မင္းသား မင္းသားအမိန့္ကို
မဆန္က်င္ရဲပါဘူး အရိုေသေပးပါတယ္ မင္းသား"
တစ္ရြာလုံးက အရိုေသေပးျကေတာ့သည္။ သူက
"ေမာ့ရန္က လူသတ္တယ္ ခင္းဗ်ာ တို့ေျပာျကတာ
သူလူသတ္တာ ခင္ဗ်ားတို မ်က္စိနဲျမင္ခဲ႔လား မ်က္
ျမင္ ကိုယ္ေတြ႕ ဘယ္သူရွိလဲ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ရွိ
တဲ႔ လူ ထြက္လား ေမာ့ရန္ကို က်ဳပ္အခု သတ္ေပး
မယ္"
တစ္ရြာလုံးတိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္
လူလတ္ပိုင္း ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကာ ထ၍
"သူကို ဘုရားေက်ာင္းပ်က္ထဲက ထြက္လာတာ
ျမင္လိုက္တယ္ မင္းသား "
"ျမင္ယုံနဲ သူသတ္လား သူလူေတြ သတ္ေနရင္
ရြာမွာ တစ္ေယာက္မွေတာင္ က်န္မွမဟုတ္ဘူး သူ
ဘုရားေက်ာင္း ထဲက ထြက္လာတဲ႔ အခ်ိန္ လူေသ
ခဲ႔လား အေလာင္ေရာေတြ႕ရလား"
"မဟုတ္ဘူး ေမာ့ရန္ကိုမေတြ႕ခ်ိန္ နွစ္ရက္ေလာက္ ကေသေနတာပါ မင္းသား အေလာင္းကိုအရင္
ေတြ႕တာပါ မင္းသား"
"ေနာက္ထပ္ သူကိုမွေသြးစြန္းတာေတြ ေတြရလား
သူပုံ႑န္ေျပာင္း တာေတြ မူမမွန္တာ ရွိလား"
"မရွိပါဘူးမင္းသား"
" ဒါကို ေမာ့ရန္က သတ္ပါတယ္လို ဘယ္သူက
စြပ္စြဲလိုက္တာလဲ စြပ္စြဲရဲတဲ႔လူထြက္လား ေမာ့ရန္
လူသတ္တာမမွန္ရင္ သူကိုေရႊစဥ္ မ်ိဳးဆက္ က်ဳပ္
အျပစ္ေပးမယ္ ဘာမွမေသခ်ာဘဲနဲ လူတစ္
ေယာက္ကို အျပစ္သက္သက္ သတ္ခြင့္ ဘယ္သူ
မွာရွိလဲ"
သူစကားေျကာင့္ အားလုံးတိတ္ဆိတ္ျက၏။သူက
"ေကာင္းျပီ ဘယ္သူမွမေျပာျကဘူးလား ဒါဆို
့ေမာ့ရန္ လူသတ္လား မသတ္လား ေသခ်ာခ်င္ရင္
လြယ္ပါတယ္ သူနဲအလုပ္တူတူတြဲလုပ္ျဖစ္ျကတဲ႕
သူေတြ ဘယ္သူရွိလဲ ထြက္လာခဲ႔ပါ"
တစ္ခဏျကာ လူျကီးနွစ္ေယာက္ ထြက္လာျက
သည္။ ေနာက္ထပ္ လူသုံးေယာက္က ပါထြက္
လာျကျပန္သည္။
"ဦးေလးတို့က ေမာ့ရန္နဲ ဘယ္လိုပါတ္သတ္လဲ "
"ေမာ့ရန္ေလးနဲ အျမဲတမ္း ေဆးသြားခူးျကတဲ႔ သူ
ေတြပါ က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးနာမည္က ဟူက်န္ပါ မင္း
သား "
ေနာက္တစ္ေယာက္ကပါ
"က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးက ရင္လိပါမင္းသား"
"ေကာင္းျပီ ဦးေလးဟူက်န္နဲ႕ ဦးေလးရင္လိ ေဆး
တစ္ခါသြား ခူးရင္ ေတာထဲမွာဘယ္ေလာက္ သြား ျကာလဲ"
ရင္လိက
"တစ္ပါတ္ဆယ္ရက္ျကာပါတယ္ မင္းသား"
"တစ္လကို ဘယ္နွျကိမ္သြားလဲ"
"တစ္လတစ္ခါ သြားျကပါတယ္"
"ေမာ့ရန္ပါျပီ ဘယ္နွခါေလာက္သြားျဖစ္လဲ"
"အျကိမ္တိုင္း လိုက္ပါ ပါတယ္ မင္းသား"
"ေကာင္းျပီ သူအႏၲရာယ္ တစ္စုံတရာ လုပ္လား
သူ လူဒါမွမဟုတ္ တိရစာၦန္ တစ္ေကာင္မ်ား သတ္
တာ ေတြ႕ဖူးလား"
"မေတြ႕ဖူးပါ ဘူး အျမဲတမ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ေဆး
ျမစ္ လိုက္တူးတဲ႔ ကေလးမပါ ဘယ္သုူမွ သူသတ္
တာမေတြ႕ဖူးျကပါဘူး မင္းသား"
"ကယ္ အားလုံး့ျကားျကတဲ႔ အတိုင္းဘဲ ေမာ့ရန္
က ဘယ္အရာကိုမွမသတ္ဖူးဘူး ဒီက လူငါး
ေယာက္ကို ရြာသားေတြ သိျကမယ္ထင္ပါတယ္
ခင္ဗ်ားတို့က ေမာ့ရန္သတ္တာကို သတ္ေသမျပ
ျကနိုင္ျကဘူး က်ဳပ္ကေတာ့ သက္ေသျပနိုင္တယ္
ဒီက ဦးေလးရင္လိကို လူတိုင္သိျကတယ္ မဟုတ္
လား သူကိုေမးျကည့္နိုင္ပါတယ္ မယုံတဲ႔သူမ်ားရွိ
ရင္။ သူလိမ္ေျပာေနသလား ဒါမွမဟုတ္ သူအမွန္
ေျပာေနလားဆိုတာ ရြာသားေတြက ဦးေလးရင္
လိကို သိျကမယ္ထင္တယ္ ဒါေတာင္မွ ေမာ့ရန္
ကိုလူသတ္တယ္လို စြပ္စြဲခ်င္ျကေသးလား ရြာသား
ေတြက ေမာ့ရန္ လူသတ္တယ္လို ထင္ျကေပမယ့္
က်ဳပ္ေတာ့ မယုံျကည္ဘူူး သူလို့ ေဆးကုေနတဲ႔
မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အျပင္ေတာင္သိပ္မ
ထြက္တဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ လူသတ္ပါ့မ
လား သူသတ္မယ္ဆိုရင္ ရြာမွာ လူတစ္ေယာက္
ျပီတစ္ေယာက္ ဇတ္တိုက္ေသမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူး
လား ဘုရားေက်ာင္း ပ်က္မွာမွ ဘာလိုေသမလဲ
တစ္ျခားေနရာေရာ သူသတ္လို့ မရဘူးလား ေတာ
ထဲ မွာလဲ သူသတ္ခ်င္ရင္ သတ္လို့ရတာဘဲ ဒါေပ
မယ့္ သူမသတ္ဘဲေတာ့ သူကို သတ္ပါတယ္လို
ခင္ဗ်ားတို့ အားလုံး စြပ္စြဲျပီ သတ္လိုက္ရင္ ခင္ဗ်ား
တို့ဟာ အျပစ္မရွိသူကို သတ္မူနဲ အားလုံးက လူ
သတ္မူ က်ဴးလြန္ျကတာဘဲ"
ရြာသားအားလုံးလည္ သူစကားေျကာင့္ တစ္
ေယာက္ မ်က္နွာတစ္ေယာက္ ျကည့္ျပီ ေျကာက္
လန့္ ကုန္ျကသည္။ ရြာသားတစ္ေယာက္က
"ဒါဆို ဘုရားေက်ာင္းပ်က္မွာ ဘာလို လူေသ
တာလဲ မင္းသား"
"ေကာင္းျပီ ဒီကိစၥက်ဳပ္ေျဖ ရွင္းေပးမယ္ က်ဳပ္ကို
အခ်ိန္နွစ္ရက္ေပးပါ ရြာသားေတြရဲ႕ အသက္အႏၲ
ရာယ္ကိုမွ မကာကြယ္ေပးနိုင္ရင္ က်ဳပ္မင္းျကီး
မျဖစ္နိုင္ဘူးအခုခုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို့ အားလုံး က်ဳပ္အမိန့္ကို နားခံရမယ္ ေမာ့ရန္ကို ဘယ္သူကို
မွသတ္ခြင့္မေပးနိုင္ဘူး ကယ္အခု က်ဳပ္အမိန့္ကို ဘယ္သူဆန့္က်င္ခ်င္ေသးလဲ ေျပာပါ ဘယ္သူထပ္ ေမးစရာထပ္ရွိေသးလဲ"
ရြာသားေတြ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ ကုန္ျကေတာ့
သည္။
"ထပ္ေမးစရာမရွိေတာ့ရင္ က်ဳပ္ေမာ့ရန္ကို ေခၚ
သြားမယ္ သူရဲခံ အစစ္ကို မေဖာ္ျပနိုင္မခ်င္း ဘယ္
သူမွ ေမာ့ရန္ကို သတ္ခြင့္မရွိဘူး"
ရြာသားေတြ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ကုန္ျကသည္။
ဘယ္သူမွ ထပ္မေမးရဲျကေတာ့ပါ သူလည္ သူမ
ကိုေခၚသြား သင့္ျပီ ဟုယူဆလိုက္ကာ ဒူးေထာက္
ေနေသာ မူရမ္ကို
"ဦးေလး မူရမ္ထပါ ေမာ့ရန္ကို အိမ္ျပန္ေခၚသြား
ရေအာင္"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ မင္းသား ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အခုလို
ေရာက္လာေပးတာကိုး ေနာက္ဆို ေမာ့ရန္ ကို
မကယ္နိုင္ေတာ့ဘူး မင္းသား""
'"လာတာေနာက္က်မိတဲ႔ အတြက္ေတာင္းပန္းပါ
တယ္ ဦးေလး မူရမ္"
မူရမ္ကသူကိုျကည့္၍
" ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ မင္းသား ေပက်ံလိုပါလား က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးျဖင့္ မွတ္ေတာင္မမွတ္မိဘူး မင္းသားကို"
"လမ္းမွာ ေတာရိုင္းက်ားတစ္ေကာင္ ကိုသတ္ခဲ႔
ရင္းနဲ ဒီလိုျဖစ္လာတာပါ သြားျကရေအာင္ ဦးေလး က်ြန္ေတာ္ေမာ့ရန္ ေခၚခဲ႔မယ္ ေရွ႕က လမ္းျပပါ"
"ေကာင္းျပီ မင္းသား"
သူဘယ္သူကို မွ ဂရုမစိုက္မဘဲ သူမကို ေျမျပင္ခ်
ထား ရမွ သူမကိုျပန္လည္ ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။ သူ
မေတာ့ မီးခိုအရွိန္ေျကာင့္ အသက္ရွဴျကပ္ကာ သတိေမ့ေနေတာ့ သည္။ လူအမ်ားရဲ႕ အေရွ႕အား
လုံးရဲ႕ အေရွ႕မွာ သူမကို ခ်ီမေပြ႕ကာ လူအုပ္ေရွ႕
မွ ထြက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။သူကို မည္သူကမွ
မတားရဲျကေတာ့ပါ။ ထိုအခ်ိန္ မင္းသား ရွန္းပင္
လည္ သူကိုျကည့္၍ ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္လာပါ
လိမ့္ မလာေလာက္ဘူး ထင္ထားတာ ဒုကၡဘဲ
ေမာ့ရန္ကို ငါသတ္ရခက္ျပီ ဟုေတြးက စိတ္ပ်က္
သြားေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္သူ၏ အကိုေတာ္ကို
ေငးျကည့္ေနသည္ကို ရန္ရြယ္က
"အိမ္ျပန္ရေအာင္ မင္းသား"
သူေငးရာမွ ရပ္လိုက္ျပီ သူမကိုျကည့္လိုက္သည္။
"ေကာင္းပါျပီ ရန္ရြယ္"
ရွန္းပင္နွင့္ ရန္ရြယ္တို့ ညီအမေတြလည္ သူတို့
အေနာက္မွ လိုက္လာခဲ႔ျကေတာ့သည္။ သူကေတာ့ သူမကို ေပြ႕ခ်ီလ်ွက္သူ ေခၚလာေန
ေတာ့သည္။
အပိုင္း(21)ျပီး၏စာဖတ္သူမ်ားအားေလးစားလ်ွက္
စာေရးသူ…လင္းသုခ
ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
အပိုင္း(22)
သူမကိုခ်ီမလ်ွက္ သူမူရမ္အေနာက္ေန လိုက္လာ
ေတာ့သည္။ သူမကို သူမအေဆာင္ဆီသို့ ေခၚ
လာျပီ သူမအိပ္ယာကုတင္ေပၚသို့တင္လိုက္သည္
သူမကေတာ့ သတိမရေခ်။ သူမေဘး၌ ထိုင္လ်ွက္
သူမကို ျကည့္ေနမိသည္။ သူတို့ကို မူရမ္နွင့္ မင္း
သားရွန္းပင္ နွင့္အတူသူမ၏ညီအမမ်ားပါ ရပ္
ျကည့္ေနျကသည္။သူက
"ဦးေလး မူရမ္ သူအေျခေနကို ျကည့္ေပးပါဦး"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသား"
သူက သူမနားကေန ဖယ္ေပးလိုက္သည္။ မူရမ္
ကသူမကို စစ္ေဆးျကည့္လိုက္ျပီ သူတပည့္တစ္
ေယာက္ကို ေဆးနည္းေရးေပးလိုက္သည္။ သူက
ရပ္ျကည့္ေနရင္း
"ဘယ္လိုေနေသးလဲ ဦးေလး မူရမ္"
"အားနည္းေနတာပါ ခဏေနေကာင္းသြားမွာ"
"ေမာ့ရမ္ကို က်ြန္ေတာ္ဘဲ ဂရုစိုက္ပါရေစ"
"မဟုတ္တာ မင္းသား ခဏေလာက္နားပါဦး ရန္
ရြယ္ မင္းသားကို နားေနေဆာင္ ပို့ေပးလိုက္ပါ မင္း
သား ခရီပမ္းလာတယ္ ခဏေလာက္နည္းပါ က်ြန္
ေတာ္မ်ိဳး ျကည့္လိုက္ပါမယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသား လိုက္ခဲ႔ပါ"
"ေကာ္းပါျပီ ဦးေလးမူရမ္"
သူျကည့္လိုက္သည္ မူရမ္က နားေစခ်င္သျဖင့္ သူ
ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါ ရန္ရြယ္ေနာက္ကလိုက္ လာ
ေတာ့သည္။ က်န္တဲ႔လူေတြကေတာ့ ေစာ္ဘြားမူ
ရမ္နွင့္ သူမအေဆာင္တြင္ က်န္ခဲ႔ျကေတာ့သည္။
သူ ရန္ရြယ္နွင့္ အတူတူေလ်ွာက္လာသည္။ လမ္း
တြင္ သူမက
"မင္းသား"
"ေျပာပါ ရန္ရြယ္"
"က်ြန္မကို မွတ္မိလား ငယ္ငယ္တုန္းက မင္းသား
ကို ဒီပန္းျခံထဲ မလာဖို့ တားဖူးတယ္ေလ"
"ေျသာ္…အင္း…ဟို..မ်က္လုံးကို အဝတ္နဲ စည္းျပီ ကစားေနျကတဲ႔ မိန္းကေလးလား"
"ဟုတ္ပါတယ္ မင္းသား ေမာ့ရန္ကို လက္ကိုဓါးနဲ
ရွာျပီ မင္းသားရဲ႕ေသြးကို တိုက္ခဲ႔ေသးတယ္ေလ"
"ဟုတ္ပါတယ္ အဲဒီတုန္းက မင္းငါကိုတားလိုက္
တယ္ မင္းတားလိုငါစိတ္ဆိုးမိေသးတယ္"
"မင္းသား ကေမာ့ရန္ကို ကယ္ေနသလိုဘဲေနာ္
ငယ္ငယ္တုန္းကေရာ အခုေရာဘဲ"
"အင္း"
"သိခြင့္ရွိမလား ေမာ့ရမ္ကိုမွ ဘာေျကာင့္ကယ္တာ
ေနတာလဲ ဟင္"
"သူက ငါရဲ႕ ကံျကမၼာမို့ လိုပါ အေဆာင္မေရာက္
ေသးဘူးလား ရန္ရြယ္"
"ေရာက္ေတာ့ မယ္မင္းသား ေရွ႕နား အေဆာင္
ဘဲ"
သူပုံက သူမနွင့္ စကားေျပာခ်င္ပုံမရသျဖင့္ သူမ
စကား ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ သူေရွ႔ကေန ခပ္ျမန္
ျမန္ေလး ေလ်ွာက္ကာ အေဆာင္ တံခါးကို ဖြင့္၍
"ျကြပါ မင္းသား "
သူမက ေဘးမွရပ္ေနေသာ အခိုင္းေစေတြကို
"မင္းသားအတြက္ အဝတ္ တစ္စုံယူလာေပးလိုက္
မင္းသား ေရခ်ိဳးဖို့ ျပင္ဆင္ေပးလိုက္ ကယ္သြားျက
ျမန္ျမန္ေလး လုပ္ေပးလိုက္"
"ဟုတ္ကဲ႔"
အခိုင္းေစမ်ား က သူမအမိန့္အတိုင္း ထြက္သြား
ျကေတာ့သည္။ သူက
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ရန္ရြယ္"
"လိုအပ္တာရွိရင္ေျပာပါ မင္းသား"
"ေကာင္းပါျပီ"
"က်ြန္မကို ခြင့္ျပဳပါဦး"
"အင္း"
သူမက အေဆာင္မွ ထြက္သြားေတာ့သည္။ သူက
ေတာ့ အေဆာင္ကို လိုက္ျကည့္ရင္း သူ၏အဝတ္
စားကို ျကည့္ကာ လဲမွျဖစ္ေတာ့မည္ ဆိုတာသိ
လိုက္သည္။
သူေရခ်ိဳးျပီ အဝတ္အစားလဲျပီ အျပင္ဘက္သို့
ေလ်ွာက္လာသည္။ လမ္းတြင္ သူ၏ညီေတာ္ ျဖစ္
ေသာ ရွန္းပင္းနွင့္ ဆုံသည္။ ရွန္ပင္းက
"အကိုေတာ္"
"ငါတို့ စကားေျပာရေအာင္ ဟိုမွ ေရကန္ဘက္
ေလ်ွာက္ရေအာင္"
ရွန္ပင္းကေနာက္မွ အိမ္ေစမ်ားကို
"ဒီမွာဘဲ ေစာင့္ေနပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔"
သူတို့ ေရကန္ဘက္သို့ ေလ်ွာက္လာျကေတာ့ သည္။ ရွန္ပင္းက
"အကိုေတာ္ ညီေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေမာ့ရန္
က ညီေတာ္နွင့္ လက္မဆက္ခ်င္ဘူး ဒါေျကာင့္
သူဆႏၵ အတိုင္း သူကိုေသခြင့္ ေပးလိုက္တာပါ"
ရွန္ပင္းစကားေျကာင့္ သူျပဳံးလိုက္မိသည္။
"ငါနားလည္ပါတယ္ ညီေတာ္ ေမာ့ရန္က တျခားလူ
စကား နားေထာင္မွမဟုတ္ဘူး ညီေတာ္မွမဟုတ္
ဘူး ဘယ္သူမွသူကို မတားဆီနိုင္ဘူး ညီေတာ္ ကို
အျပစ္မတင္ပါဘူး"
"အကိုေတာ္ ဒီကို ဘာေျကာင့္ေရာက္လာတာလဲ"
"ဆရာေတာ္ ဝူစြမ္းစကားေျကာင့္ပါ အကိုေတာ္ သူ
ကို လိုအပ္တယ္ညီေတာ္ ဒါေျကာင့္ လာခဲ႔တာ"
"အကိုေတာ္ သူက…သာမာန္လူ မဟုတ္ဘူးေနာ္"
လမ္းေလ်ွာက္ေနရာမွ အေရွ႕သို့ သူဆက္ေလ်ွာက္
ကာ ေရကန္ကိုျကည့္ရင္းး
"အကိုေတာ္သိပါတယ္ ညီေတာ္ "
"အကိုေတာ္နွင့္ ေမာ့ရန္က ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္ဘူး
အကိုေတာ္ သူကိုမကယ္သင့္ဘူး ထင္တယ္"
"ကယ္ရမယ္ ညီေတာ္ သူအကိုေတာ္အနားမွာမွ
ရွိမွျဖစ္မယ္ ဦးရီေတာ္ကိုရင္ဆိုင္ဖို့ လက္နက္ဟာ
သူဘဲ သူကိုလိုအပ္တယ္ အကိုေတာ္နဲ ေမာ့ရန္က
မျဖစ္နိုင္မွန္းသိပါတယ္ ဒါေပ့မယ္ ေမာ့ရန္က အကို
ေတာ္ ကံျကမၼာဘဲ ညီေတာ္"
"အဲဒီ ကံျကမၼာကို တားစီးရမွ မဟုတ္ဘူးလား အ
ကိုေတာ္"
ညီေတာ္စကားေျကာင့္ ထပ္ျပဳံးမိျပန္သည္။
"ညီေတာ္ မျဖစ္နိုင္ေသးတဲ႔ ကံျကမၼာကို ျကိုမွန္းျပီ
ေျကာက္ေနမယ္အစား လာမယ္ငါကံျကမၼာ ကိုငါ
ေျပာင္းလဲယူလိုက္မယ္ ကံဆိုတာ တစ္ခါတစ္ေလ
လူေတြကဖန္တီး ထားတာပါ ကံဇာတာက ကိုယ္
အေပၚမွာဘဲ မူတည္းေနပါတယ္ ညီေတာ္"
"မင္းသား က်န္မင္း"
သူတို့လွည့္ျကည့္လိုက္ရာ ေစာ္ဘြား မူရမ္ေရာက္
လာသည္။
"မင္းသားကို အေဆာင္မွာ သြားျကည့္ေသးတယ္
မေတြ႕လို့ လိုက္လာတာ"
"ေျပာစရာရွိလိုလား ဦးေလး မူရမ္"
မူရမ္က မင္းသားရွန္ပင္းရွိေနသျဖင့္ စကားေျပာ
ရန္ အခက္ေတြ႕ေနသည္။ ရွန္ပင္းကရိပ္မိ၍
"အကိုေတာ္ ညီေတာ္ အေဆာင္ျပန္နားလိုက္ဦး
မယ္"
"အင္း ေကာင္းပါျပီ"
ရွန္ပင္းက သူနွင့္မူရမ္ေရွ႔မွထြက္သြားသည္။သူက
"ေျပာပါ ဦးေလး မူရမ္"
"မင္းသား သမီးကို လာကယ္ေတာ့ မင္းသားဘာ
ဆက္လုပ္မယ္ စဥ္းစားထားလဲ အေျခေနေတြက မင္းသား အေျဖတစ္ခုခုေပးမွရမယ္"
"က်ြန္ေတာ္သိပါတယ္ ေမာ့ရန္ကို က်ြန္ေတာ္နဲအ
တူရေအာင္ေခၚသြားမယ္ စိတ္မပူနဲ ဦးေလးမူရမ္"
"မင္းသားနဲ ေမာ့ရန္ကို က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးစိတ္မပူေတာ့
ပါဘူး ဒါေပ့မယ္ မင္းသားေရာ အဆင္ေျပပါ့မလား"
"က်ြန္ေတာ္က အဆင္ေျပပါတယ္ ဦးေလး"
"မင္းသား ဘုရားေက်ာင္းပ်က္ထဲက လူသတ္မူ
ကို ဘယ္လိုရွင္းမွာလဲ မင္းသား"
"ေမာ့ရန္ ဘုရားေက်ာင္းပ်က္ထဲက ထြက္လာ
တယ္ဆိုဟုတ္လား သူကဘာေျပာခဲ႔လဲ"
"သူမသတ္ဘူးလိုေျပာတယ္ ဒါေပ့မယ္ ဘုရား
ေက်ာင္းပ်က္ထဲမွာ မိစာၧရွိတယ္လိုေတာ့ ေျပာ
တယ္"
"ဒါဆို အေျဖက ေမာ့ရန္မွာဘဲရွိတာေပါ့"
"ဟုတ္ေလာက္မယ္"
လုရိက ေျပးလာျပီ
"အေဖ အေဖ မင္းသားေလး"
မူရမ္က
"ဘာျဖစ္လိုလဲ သမီးလုရိ"
"ေမာ့ရန္သတိရလာျပီ ရန္ရြယ္ကို ေစာင့္ခိုင္းခဲ႔
တယ္ အေဖတို့ကိုသမီး လာေျပာျပတာ"
"ေအးေအး ငါတို့ အခု လိုက္ခဲ႔မယ္ မင္းသား သြားစို့"
"အင္း"
သူလည္းေခါင္းညိတ္ျပီ လုရိေနာက္မွာ သူနွင့္
မူရမ္တို့ ခပ္သြက္သြက္ေလး လိုက္လာေတာ့သည္။
သူမ သတိရလာကာ အိပ္ေနရာမွ ထထိုင္လိုက္
သည္။ ရန္ရြယ္က
"နင္သတိရလာျပီ နင္မေသ ေသးဘူးေနာ္"
သူမက ရန္ရြယ္ကိုျကည့္လိုက္၍ ဘာမွမေျပာ
"ငါအံျသလိုက္တာ မင္းသားကို ဒီကို လာေအာင္
နင္ ဘယ္လိုမိစာၧနည္းေတြ သုံးလိုက္လဲ"
သူမ ရန္ရြယ္စကားေျကာင့္ အံျသသြားသည္။ သူထိုင္ရာမွ ထရပ္ကာ
"သူေရာက္လာတယ္…"
"ဟုတ္တယ္ နင့္ကို မီးဟုန္းဟုန္ေတာက္ေလာင္
ေနတဲ႔ စင္ကိုျဖိဳျပီ နင္ကိုကယ္ထုတ္လာတာ သူဘဲ
နင့္မသိဘူးလား နင့္ကို အဲလိုမ်ိဳး ဘယ္သူကကယ္
မွာလဲ ငါတို့ ရြာမွာ ငါအပါအားလုံးက နင္ကိုေသေစ
ခ်င္တာ နင့္အသက္မေသဖို့ သူဘဲကယ္နိုင္တာ"
"သူ ဘယ္လိုကယ္…လိုက္တာလဲ"
"လူအမ်ားျကီးေရွ႔မွာ တစ္ရြာလုံးကိုရဲ႕ေမးခြန္းကို
တစ္လုံးမက်န္ေျဖနိုင္ခဲ႔တယ္ တစ္ရြာလုံးကို ျပန္
ေမးစရာမရွိေအာင္ နင္ကို သတ္လိုမရေအာင္
ကာကြယ္ေျပာဆိုခဲ႔တယ္ ဒီလိုအရည္ခ်င္းနဲ႕ ျပည္
စုံတယ္သူ ဘုရင့္တစ္ေယာက္လို ရဲရင့္ျပတ္သာတဲ႔
သူက နင့္လို မိစာၦမကို ကာကြယ္ေပးေနတာ ဘာ
ေျကာင့္လဲ ငါေတာ္ေတာ္ သိခ်င္တယ္ ဘာေျကာင့္
လဲ နင္ဘဲ ဘာေျကာင့္ ကံေကာင္းေနရတာလဲ"
သူမ ဘာမွျပန္ေျပာေတာ့ေခ်။ သူမေတြးလိုက္
သည္။ ဒါဆို ငါတြင္းထဲကကယ္လိုက္တဲ႔ သူဟာ
အရွင့္သားလား ငါကိုကယ္ဖို့ သူလားရင္း ျပဳတ္
က်ခဲ႔တာထင္တယ္ သူငါကိုလာကယ္ခဲ႔တာဘဲ မီးပုံ
ထဲမွာ ငါျငင္းမိေသးတယ္ သူလာျဖစ္ေအာင္လာခဲ႔
တာဘဲ။ သူကိုငါဘာလိုမမွတ္မိတာလည္ ငါျမင္
လိုက္တဲ႔ လူကသာမာန္ေယာက်ာ္း တစ္ေယာက္
ပါ ထင္ေတာ့ထင္သား အေဝးကေန သူအသံကို
ငါျကားေနရကတည္းက သူသာမာန္မဟုတ္ဆိုတာ
ငါရိပ္မိသင့္တယ္ သူေရာဘာလို ငါကိုမသိရတာလဲ
အရွင့္သားက ငါဆီလာမယ္ေျပာျပီ ဘာလိုအခုမွ
လာခဲ႔တာလဲ ရွင့္ကတိမတည္ဘူး ျပီေတာ့ ရွင့္
လည္ မင္းသားရွန္ပင္းေျပာသလို က်ြန္မကိုကို
ေသေစခ်င္ေနတာလား က်ြန္မ အရွင့္သားကိုထပ္ မယုံေတာ့ဘူး။
"ေျပာေလ ဘာေျကာင့္လဲ"
သူမမ်က္နွာကို ပုဝါျပန္အုပ္လိုက္ျပီ
"ထြက္သြားးး ရန္ရြယ္ ငါတစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္တယ္ နင္ေျပာတာငါမသိဘူး သိခ်င္ရင္
အရွငိ့သားကို နင္သြားေမး ငါဘယ္သူကိုမွ မေတြ႕
ခ်င္ဘူး ထပ္မလာနဲ ငါတစ္ေယာက္တည္းေနခ်င္
တယ္ ထြက္သြားေတာ့နင္"
"ေကာင္းပါျပီ ငါသြားမယ္ ငါလည္ နင္ဆီကို မလာ
ခ်င္ေနဘူး နင္မွတ္ထား နင္ကို မင္းသားက ပစ္သြားေအာင္ ငါလုပ္ျပမယ္ နင္ေစာင့္ျကည့္ေန လိုက္ နင္နဲ မင္းသားဘယ္ေတာ့ မွ နီးဆက္ေစရ
ဘူး"
ရန္ရြယ္ သူမစကားလသူမအျပဳအမူေျကာင့္ ေဒါသ
ထြက္သြားက သူမအေဆာင္မွ သူမကို စိတ္တို၍ ထြက္လာလိုက္သည္။အေဆာင္ျပင္ေရာက္ေတာ့
"အေဖ… မင္းသားက်န္မင္း"
မူရမ္က
"ေမာ့ရန္ေရာ"
"အထဲမွာပါ ဘယ္သူမွမလာဖို့ ေျပာတယ္"
"က်ြန္ေတာ္ သြားလိုက္မယ္"
သူအေဆာင္သို့ ဝင္လာလိုက္သည္။ သူမက သူမ၏ ျကိုးပ်က္သြားေသာ ေစာင္းကို ျဖဳတ္၍ အသစ္ ျပန္တပ္ေနသည္။ သူကေနာက္မွ သူမကို
ျကည့္၍
"ေမာ့ရန္"
သူမ ျကိုးတပ္ေနရာမွာ သူအသံကိုျကား၍ ရပ္သြား
သည္။
"ေမာ့ရန္"
သူမကဂရုမစိုက္ဟန္ ျဖင့္ ေစာင္ျကိဳးကို ထယူ
လိုက္သည္။ သူက သူမအေရွ႔မွ မ်က္နွာခ်င္ဆိုင္
ရပ္လိုက္သည္။သူမလည္ ျငိမ္သက္စြာ ရပ္လိုက္ျပီ သူကို စိုက္ျကည့္လိုက္သည္။ သူက သူမကိုျကည့္
ျပီ ျပဳံးလိုက္ကာ သူမ၏ မ်က္နွာက ပုဝါကို ျဖဳတ္
လိုက္သည္။ သူမ မတားပါ သူကိုလည္ စကား
မေျပာဘဲရပ္ ၍သူကိုစိုက္ ျကည့္ေနသည္။ သူက
"ငါကို စိတ္ဆိုးေနလား ေမာ့ရန္"
သူမ ပါးျပင္ဆီသို့ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာေတာ့
သည္။ သူက ပုဝါကို ဆုပ္ကိုင္၍ ပုဝါကိုျကည့္ျပီ
"အခုခ်ိန္က စျပီ မင္း ပုဝါ တပ္စရာမလိုေတာ့ဘူး
ပုန္းကြယ္စရာမလိုဘူး တစ္ေယာက္တည္းမေန ရ
ဘူး မင္းကို ငါပိုင္တယ္ေမာ့ရန္ မင္းအခုခ်ိန္ကစျပီ ငါေျပာတဲ႔အတိုင္းဘဲေနပါ"
သူမ မ်က္ရည္ကို သုတ္လိုက္ျပီ
"ရွင္ထြက္သြားပါ ရွင့္ကို မေတြ႕ခ်င္ဘူး ရွင့္လို ကတိမတည္တဲ႔ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္နဲ စကား
မေျပာခ်င္ဘူး ရွင္ထြက္သြားပါ"
သူမက သူကိုဂရုမစိုက္ဘဲ သူမေစာင္းျကိုးယူကာ
ပ်က္သြားတဲ႔ ျကိုးအစား ျပန္တပ္ေနေတာ့သည္။
သူက
"မင္းေစာင္းတီးေနခဲ႔တာလား ငါနန္းေတာ္မွ
ျကားေနရတာ မင္းေစာင္းရဲ႕သံလားေမာ့ရန္"
သူျကားရေသာ ေစာင္းသံသည္ အရမ္းေျကကြဲဝမ္း
ေနေသာ အသံျဖစ္သည္။ သူမသူကို မုန္းေနျပီ
ဆိုတာ သိလိုက္ရသည္။
"ဘာေျကာင့္ လဲေမာ့ရန္"
"ရွင့္ ကို မကယ္ခဲ႔ သင့္ဘူး ေစာင္းျကိုးက ရွင့္တြင္း
ထဲ က်လို ပ်က္ေတာက္ခဲ႔တာ အေဝးျကီးကေန ရွင့္
အသံကို က်ြန္မျကားေနရတယ္ ဒါေျကာင့္ ရွင့္ကို
လာကယ္ခဲ႔တာ အခု ရွင္နဲက်ြန္မ အေျကြးမရွိေတာ့
ဘူး ရွင္သြားလိုရာသြားပါ က်ြန္မ…ရွင့္ဘဝအတြက္
ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုးတစ္ခုပါ က်ြန္မကို ေနာက္ထပ္ မ
ကယ္ပါနဲေတာ့ ရွင္ က်ြန္မနဲေဝးေဝးမွာဘဲေနပါ"
"မဟုတ္ဘူး ေမာ့ရန္ ငါမင္းကို လိုအပ္တယ္ မင္းငါနဲ အနီးဆုံးမွာဘဲေနရမယ္"
"ရွင္က တိုင္းျပည္ရဲ႕ဘုရင္ေလာင္းပါ က်ြန္မလို
ဘာမဟုတ္တဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ရွင္
အတြက္ လိုအပ္တယ္ ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး က်ြန္
မကို ေမ့လိုက္ပါေတာ့ ထက္ျပီ ဒုကၡမရွာပါနဲ"
"ငါမင္းကို ေစာင့္ေရွာက္မယ္လို ကတိေပးထား
တယ္ ငါတည္ခ်င္တယ္ ေမာ့ရန္ ငါမင္းကို ေစာင့္
ေရွာက္ရမယ္"
"ဟားးးးဟားးးးးက်န္မင္း ရွင့္ေတာ္ေတာ္နွလုံးသား
မရွိတဲ႔သူဘဲ က်ြန္မကို ကတိေျကာင့္ ေစာင့္ေရွာက္
မယ္ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ ရွင့္ညီေတာ္ရဲ႕ ျကင္ယာေတာ္
အေနနဲလား ရွင့္အတြက္ က်ြန္မကေရာ ဘာလဲ အခုခ်ိန္ထိ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရွင္အလာကိုဘဲ
ေစာင့္ေနခဲ့တာပါ က်ြန္မ ဘဝအတြက္ ေယာက်ာ္း
တစ္ေယာက္ဟာ ရွင္ဘဲ တျခားလူကို က်ြန္မ မလို
ခ်င္ခဲ႔ဘူး က်ြန္မ ဘဝမွ ဘာမွမရွိရင္ေနပါ ရွင္သာ
က်ြန္မကို ခ်စ္ျပီ က်ြန္မနားမွရွိရင္ ရျပီ က်ြန္မအဲ
လို ေတြးျပီ ဒီေလာက္ထိ အသက္ရွင္ခဲ႔တယ္ အခု
က်ြန္မ ရွင္ကိုျကည့္လိုက္တာ က်ြန္မအေပၚမွာ သံ
ေယာဇဥ္နည္းနည္းေတာင္မရွိပါလား ကတိေပး
ထားလိုက်ြန္မကို ေစာင့္ေရွာက္မယ္ မလိုအပ္ေတာ့
ဘူး က်ြွန္မတစ္ေယာက္ တည္းလည္ေနတတ္ေနျပီ ရွင္ကို မလိုအပ္ေတာ့ ဘူး ရွင့္ကို ေနာက္ထပ္ ထပ္
မယုံေတာ့ဘူး ထြက္သြားပါ က်ြန္မဆီကိုေနာက္
ထပ္မလာပါနဲေတာ့ ရွင္အခု က်ြန္မေရွ႕က ရွင္ ထြက္သြားလိုက္ပါေတာ့"
"ငါမသြားဘူး မင္းမပါဘဲနဲ ငါနန္းေတာ္ မျပန္ဘူး
မင္းမွန္ပါတယ္ေမာ့ရန္ငါမွ အခ်စ္မရွိဘူး ဒါေပ့မယ္ ငါ ဘဝမွာဘယ္ မိန္းကေလးမွမခ်စ္ဘူး ငါ အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ျကင္ယာေတာ္ဆိုတာ ရွိလာမွမဟုတ္
ဘူး ဒါေပမယ္ငါကတိေပးနိုင္ပါတယ္ မင္းကို ငါ…"
"ေတာ္ေတာ့ ရွင္ထြက္သြားေတာ့ ရွင္မသြားရင္ ရွင္
ကို က်ြန္မသတ္မယ္"
"ေကာင္းျပီ မင္းငါကို သတ္လိုက္ ငါေသမွ မင္းစိတ္
ခ်မ္းသာမယ္ဆိုရင္ ငါကိုသတ္လိုက္ ေမာ့ရန္"
"ေကာင္းျပီ ရွင္ရဲ႕ေသခ်င္တဲ႔ ဆႏၵကိုျဖည့္ေပးမယ္"
သူမ မ်က္လုံးမ်ား အရာင္ေျပာင္ျပီ ပန္းႏြယ္မ်ားျဖင့္
သူကို ခ်ည္ေနွာင္လိုက္သည္။ သူကိုယ္နွင့္ ပန္းမ်ား
ထိသည့္နွင့္ ပန္းေတြဟာ ညိႈးႏြမ္းကုန္သည္။ သုူမ
လည္ ပန္းေတြ ညိႈးႏြမ္းတာနွင့္ ရင္ဘက္ကေအာင့္
၍လဲက်ကာ ျကမ္းျပင္ထက္ နာက်င္လြန္း၍ လူး
လိမ့္ေတာ့သည္။ သူက သူမျကည့္ျပီ လန့္ကာ
"ေမာရန္းးးးးးး"
ျကမ္းျပင္ထက္လူး လိမ့္ေနသာ သူကို ေျပး၍ေပြ႕
ဖက္လိုက္သည္။ သူမက သူရင္ခြင္ထဲတြင္ ေခါင္း
ေလးေငါက္စိုက္က်လ်ွက္ သူက
"မင္းဘာျဖစ္လဲ ေမာ့ရန္ မင္းဘာျဖစ္တာလဲ"
သူမက
"ရွင္႔ကို…က်ြန္မ မသတ္ နိုင္ ဘူး ရွင့္က က်ြန္မ ကို
နာ က်င္ ေအာင္ လုပ္ နိုင္တဲ႔ လူဘဲ ရွင္က်ြန္မဘဝ
ထဲက ထြက္သြားေပးပါ…"
သူမ ထပ္၍ေမ့သြားျပန္ေတာ့သည္။ သူက သူမကို
ျကည့္လိုက္ နူတ္ခမ္း၌ ေသြးမ်ား မရွိေတာ့ပါ။ သူက သုူမကို ေပြ႕၍ အိပ္ယာထပ္ ျပန္တင္လိုက္ျပီ
သူငယ္ငယ္ ကလုပ္ေပးဖူးသလို သူလက္ကို ဓါးနွင့္
ရွ၍ သူေသြးကို သူမနူတ္ခမ္းထက္၌ က်ေစကာ သူ
မကို ေသာက္ေစလိုက္ေတာ့သည္။ သူလက္မွေသြး
စက္မ်ား သူမနူတ္ခမ္းဆီသို့ က်ေလေတာ့သည္
အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ျကာ သူေသြးေတြကို သူမကို
ေသာက္ေစလိုက္သည္ ။ ျပီ မွသူလက္ကို အဝတ္
ျဖင့္ စည္းကာ သူမ ခဏက တပ္လိုမျပီေသးေသာ
ေစာင္းျကိုးကို သူျပန္တပ္လိုက္သည္။ ျပီေတာ့ သူမအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူမေဘးတြင္ သူမအခ်ိန္
တိုင္း တီးခတ္ေနေသာ သံစဥ္ကို သူတီးလိုက္
ေတာ့သည္။ အေဆာင္အျပင္၌ ရပ္၍နားေထာင္ေန
ေသာ မူရမ္နွင့္ ရန္ရြယ္လည္ ဘာမွ မေျပာေတာ့
ဘဲ သူတို့ခ်င္း အဆင္ေျပေစရန္ အေဆာင္ထဲသို့
မဝင္ေတာ့ဘဲ လွည့္ထြက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။
အပိုင္း(22)ျပီး၏စာဖတ္သူမ်ား အားေလးစား
လ်ွက္
စာေရးသူ…လင္းသုခ
ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
အပိုင္း(23)
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔ သူမအေဆာင္ေလးဟာ သူတီး
ခတ္ေနတဲ႔ ေစာင္းရဲ႕သံစဥ္ေတြေျကာင့္ သာယာ
ေနေတာ့သည္။ သူမသတိမရမခ်င္း သူရဲ႕တီးခတ္
ေနမႈကမရပ္မနားပါ။ သူတီးေနသည့္အခ်ိန္တိုင္း
သူမ ေျပာေသာစကားမ်ားကို သာသူျကားေနရ
သည္။ 'ငါမွားျပီထင္တယ္ ေမာ့ရန္ ငါကို မုန္းေနျပီ
ငါဘာလုပ္ရမလဲ ငါ …သူကို လိုအပ္ေနမွာ သူဆီ
ေရာက္လာသလိုျဖစ္ေနျပီလား ငါေျကာင့္ ေမာ့ရန္
စိတ္ပ်က္ေနရျပီ ငါသူကို ဘယ္လိုေခၚသြားရမလဲ
သူတစ္ဘဝလုံစာအတြက္ ငါကိုေမ်ွာ္လင့္ေနျပီ သူ အသက္ရွင္ေနတဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ ငါ
သူကို ဘယ္လို ကာကြယ္ေပးရမလဲ ငါကိုယ္ငါ
ေတာင္ မကာကြယ္နိုင္ေသးတဲ႔အခ်ိန္မွာ ငါကအခု
ဘာ မွမဟုတ္ေသးဘူး ေမာ့ရန္ရယ္ မင္းေျပာသလို
ငါက အခ်စ္မရွိတဲ႔လူပါ မဟုတ္ဘူး ငါမခ်စ္ရဲတဲ႔လူ
ပါ မင္းဘဝမွာ ငါဘဲရွိသလို ငါဘဝမွာလည္း မင္း
ဘဲရွိပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ငါ မင္းကို ဆုံးရႈံွးရလိမ့္မယ္
ငါကံျကမၼာက မင္းကို ဆုံးရႈံးရလိမ့္မယ္ ဒါေျကာင့္
ငါ မင္းကို အေဝးက ေစာင့္ေရွာက္ဖို့ ငါေရြးခ်ယ္
ခဲ႔တာပါ ငါတစ္ေယာက္တည္း အေဝးကေန မင္း
ကို လြမ္းေနရင္ ရျပီ ငါတို့ မေတြ႕ဘဲ ေနရင္ ရျပီ
လို ငါေတြးခဲ႔မိတယ္ ငါဘဝမွာ ငါမယ္ေတာ္ ငါ
ဖခမည္းေတာ္ ငါရဲ႕ဆရာေတာ္ ေတြဆုံးရႈံွးခဲ႔ျပီျပီ
ေနာက္ထပ္ ငါထပ္ျပီဆုံးရႈံးရမွေျကာက္လာတယ္
ဘယ္သူမွမသိပါဘူူး ငါဦးရီေတာ္ကို ရႈံးမွာစိုးရိမ္ေန
တာ။ငါကပါစိုးရိမ္ေနရင္ ဘယ္သူကမွ ဦးရီေတာ္ကို
ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့ဘူး ငါမင္းကိုလိုအပ္တာ အမွန္ပါ
ျဖစ္နိုင္ရင္ မင္းကိုငါရဲ႕အေဝးမွာ မင္းကို ေပ်ာ္ရႊင္
စြာေနေစသူပါ ေမာ့ရန္ရယ္"
သူမ သူတီးခတ္ေနေသာ သံစဥ္ေျကာင့္ နိူးထလာ
သည္။ သူတီးခတ္ေနပုံကိုျကည့္ျပီ ေက်နပ္မိသည္။
သူမအခ်ိန္ျကာျကီး သူတီးခတ္ေနသည္။ ကိုထိုင္
၍ျကည့္ေနမိသည္။သူက သူကိုျကည့္ေနေသာ သူမကို ေတြ႕၍ သံစဥ္ဆုံးေအာင္ တီးခတ္လိုက္ျပီ
မွာ ထကာသူမအနားသို့ ျပဳံး၍ ေရာက္လာသည္။
"သတိရျပီလား ေမာ့ရန္"
သူမအနားကို ထိုင္လိုက္ခ်ိန္ သူမက သူအနားက
ေနထလိုက္ျပီ အဝတ္အစာ လဲရန္ ခ်ိန္လိုက္သည္။
သူမ အဝတ္လဲရန္ အက်ီ ၤယူလိုက္ျပီ
"ရွင္အျပင္ ထြက္သြားပါ"
"မင္း ဘာလုပ္မလိုလဲ"
"က်ြန္မလအဝတ္အစားလဲမလို့ ရွင္ထိုင္ေန
မလိုလား ဒီမွာ"
သူက သူမရဲ႕ စိတ္ဆိုးတဲ႔အမူအယာေလးကို ျပဳံး
မိ၍ ထရပ္လိုက္သည္။
"ေကာင္းပါျပီ အျပင္ထြက္ေပးပါ့မယ္"
သူအျပင္ ထြက္လိုက္သည္။ သူမ ခဏျကာ အဝတ္
စားလဲ ျပီ ျခင္းေတာင္းေလး ကိုင္ကာ အျပင္သို့
ထြက္လာသည္။ သူက အျပင္မွရပ္ကာ စဥ္းစား
ေနရာ မွာ
"ဘယ္သြားဖို့လဲ"
သူမကသူစကားေျကာင့္ ခဏရပ္ျပီ စကားမေျပာ
ပါ။ သူမေရွ႔က သြား၍ သူအေနာက္က ေနလိုက္
လာသည္။ သူမ ကပန္းေတြကို ျခံထဲကေန တစ္ပြင့္ခ်င္လိုက္ခူးေနေတာသည္။
"မင္း ပန္းေတြ ဘာလုပ္ဖို႕လဲ"
သူမကမေျဖပါ
" ငါ ပန္းေတြနဲ ထိလိုမရဘူးေလ"
သူက ပန္းပြင့္ ေတြကို ထိမွာစိုးသျဖင့္ ေရွာင္၍တိန္
၍သြားေနရေတာ့သည္။ သူမ ကသူကိုလွည့္ျကည့္
လိုက္ျပီ ျပဳံးေတာ့သည္။ သူကို ပန္းေတြကပါ ျကည့္ ၍ စကားေတြ ေျပာျပီ ရီေနျကသည္။
"ဘာလဲဟ ဒီပန္းေတြ အသံကို ငါဘာလို့ျကားရ
တာလဲ သူတို့ရီေနျကတာလား"
"ဟုတ္တယ္"
"ဘာျဖစ္လိုလဲ"
"ရွင့္ကိုအျမင္ကတ္လို့"
"သူတို့ သက္ရွိေတြလား"
"အင္း သူတို့ က်ြန္မရဲ႕ကေလးေတြေလ"
ပန္းေတြက
"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ေမေမ ေမေမ ေမေမ"
သူက ပန္းေတြက ေအာ္ေနသည္ကို ျကည့္၍
"သူက နင့္တို့အေမဆိုေတာ့ ငါကနင့္တို့ရဲ႕ အေဖ
ဘဲ ေဖေဖ လိုေခၚစမ္း"
ပန္းေတြက
"ဟင္……"
သူမက သုူကိုျကည့္ျပီ ျပဳံးမိသည္။ ပန္းတစ္ပြင့္က
"ေမေမ သူက ကေလးတို့ရဲ႕ ေဖေဖလား"
"မဟုတ္ဘူး ရန္သူ"
"ဘာငါက ရန္သူ"
သူက စိတ္ဆိုးျပီ
"ျပန္ေျပာလိုက္ေလ ေဖေဖဟုတ္တယ္လို့"
သူမက မ်က္ေစာင္းေလးထိုးကာ ေရွ႕ကိုဆက္သြား
လိုက္သည္။
"ေဟ့ ေျပာလိုက္ေလ ေမာ့ရန္"
သူမက ျပဳံး၍ေနမိသည္။ သူကေနာက္ကေနေအာ္
ရင္းေျပးလိုက္လာေတာ့သည္။ သူမက ပန္းေတြ
ခူးျပီ အေဆာင္ထဲသို့ ျပန္ဝင္လာသည္။ သူပါ
ေနာက္ကေနလိုက္လာသည္။ သူမ ျခင္းကို ခ်
လိုက္ ျပီ သူက သူမေရွ႔က ပိတ္ရပ္ကာ
"ေမာ့ရန္ စကားခဏေလာက္ေျပာရေအာင္ ေမးစ
ရာေတြရွိတယ္"
သူမက
"က်ြန္မမွာေျဖစရာေတြမရွိဘူး"
သူမ ပုခုံးကို လက္နွစ္ဘက္ဆုပ္ကိုင္၍ သူမမ်က္
ျကည့္ျပီ
"ေမာ့ရန္ ငါေမးတာကို ေျဖပါ မင္း ဘုရားေက်ာင္း
ပ်က္ထဲမွာ တစ္ခုခုေတြ႕ခဲ႔လာ သူသတ္သမားက
ဘယ္သူလဲ"
"ဘာလုပ္မလိုလဲ"
"ေျပာပါ ေမာ့ရန္ ငါမွာအခ်ိန္ သိပ္မရွိဘူး"
"မိစာၧတစ္ေကာင္ပါ အခုမရွိေတာ့ဘူး က်ြန္မသတ္
လိုက္ျပီ"
"ဘယ္လို မိစာၦမ်ိဳးလဲ"
"က်ြန္မမသိဘူး သူကို အေစာင့္ရဲမတ္ရုပ္ထုက
ျကိုးနဲ ခ်ည္ျပီေျမျပင္မွာ ဖမ္းထားတယ္ ရွင္ဘာလုပ္
ဖို့လဲ"
"မင္းကို ငါ ဒီကေန ကယ္ထုတ္သြားရမယ္"
ထိုအခ်ိန္ လုရိနွင့္ ရန္ရြယ္ ေရာက္လာသည္။
သူတို့နွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္မ်က္နွာ တစ္
ေယာက္ျကည့္ျပီ စကားေျပာဆိုေနတာကိုေတြ႕ျပီ
အံျသသြားျကသည္။ လုရိက
"မင္းသား ေမာ့ရန္"
သူက
"ေျသာ္…လုရိ နဲ ရန္ရြယ္ပါလား ဘာကိစၥမ်ားလဲ"
"အေဖက မင္းသားကို ေခၚခိုင္းလိုက္လိုပါ"
"ေျသာ္…ေကာင္းျပီေလ အခုသြားျကတာေပါ့"
သူက သူမလက္ကို ဆြဲလိုက္သည္။ သူမက
"ဘယ္ကိုလဲ"
"ငါနဲလိုက္ခဲ႔ ပါ"
"မလိုက္ဘူး လူေတြနဲ မေတြ႕ခ်င္ဘူး"
"အခုကစျပီ မင္း ပုန္းမေနရဘူး ငါအနားမွာဘဲ အခ်ိန္တိုင္း ေနရမယ္"
"မေနဘူး ရွင္သြားပါ"
သူမက သူလက္ကို အတင္းရုန္းက ဖယ္ခိုင္းသည္။
သူက တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္၍
"မင္း ထြက္ေျပးဖို့ မျကိုးစားပါနဲ ေမာ့ရန္ ငါက မင္း
ဘဝရဲ ရွင္သန္ေနရတဲ႔ အေျကာင္းအရင္းဆို ငါကို
ဘဲ မင္းေစာင့္ေမ်ွာ္ေနခဲ႔တယ္ မဟုတ္လား အခု
ငါေရာက္လာျပီ ငါအနားမွွာဘဲမင္းေနပါ"
သူမစကားေျကာင့္ သူစိတ္တိုသြားသည္။
"မေနဘူး"
"ဘာ မေနဘူး မင္းငါကိုဘယ္သူမ်ား မွတ္ေနလဲ
ငါအိမ္ေရွ႔စံေနာ္ ငါအမိန့္ေပးရင္ မင္းအေဖေတာင္
ျငင္းခြင့္ မရွိဘူး ငါအမိန့္ကို မင္းဆန့္က်င္ေနတာ
လား ငါအမိန့္ေပးမယ္ အခုခ်ိန္ကစျပီ ငါအနားက
ေနတစ္ဖဝါးမွ မခြါဘဲ သတ္ေတာ္ ေစာင့္လုပ္ရမယ္
အမိန့္ကို ဆန့္က်င္ရင္ တစ္အိမ္လုံကို ငါအျပစ္ေပး
မယ္ ဒါအမိန့္ဘဲ သြားမယ္ မလိုက္လိုမရဘူး"
သူမ စိတ္ဆိုးတဲ႔ အမူအယာျဖင့္ သူလက္ဆြဲရာ
လိုက္လာေတာ့သည္။
"အျမင္ကတ္လိုက္တာ တကယ္ပါဘဲ"
သူကေတာ့ျပဳံးျပီ သူမကစိတ္ဆိုးကာျဖင့္ အေနာက္
သို့ လိုက္လာခဲ႔ေတာ့သည္။ လုရီနွင့္ရန္ရြယ္ ေရွ႔
က ဦးေဆာင္၍ ဧည့္ခန္းေဆာင္သို့ လာျကေတာ့
သည္။ အေဆာင္သို့ ေရာက္ေတာ့ အေဆာင္ထဲ
ရွိလူမ်ား က သူမနွင့္ သူကို လက္ေလးတြဲလ်ွက္
ျမင္လိုက္ျကရ သျဖင့္ အားလုံးအံအား သင့္ျကကုန္
ေတာ့သည္။ အထူးျခားဆုံးကေတာ့ မင္းသားရွန္း
ပင္ သူမကို အျမဲတမ္း ေတြ႕ေနျက ပုဝါေလး မ်က္
နွာအုပ္ တစ္ခါမ်ွေတာင္မေတြ႕ဖူး မျမင္ဖူးေပ။ ယခု
သူမ ကပုဝါေတာင္ မတပ္ေတာ့ပါ အရမ္းလွပေခ်ာ
ေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို သူအကိုယ္
ေတာ္ ကလက္ေလးဆြဲေခၚလာသျဖင့္ သူအံျသမိ
သည္။ မူရမ္က
"မင္းသား သမီးေမာ့ရန္ ပါလိုက္လာတယ္"
သူမက သုူအေဖကိုေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ သူက
"ဦးေလးမူရမ္ အခုခ်ိန္ကစျပီ ေမာ့ရမ္ဟာ က်ြန္
ေတာ္ရဲ႕ သက္ေတာ္ေစာင့္ ျဖစ္သြားျပီ က်ြန္ေတာ္
သြားတဲ႔ ေနရာတိုင္း သုူလိုက္ရမယ္ ျငင္းခြင့္မရွိဘူး
ဦးေလးကေရာ သေဘာတူရဲ႕လား"
"မင္းသား သေဘာပါဘဲ က်ြန္ေတာ္မ်ိဳး သေဘာ
တူပါတယ္ မင္းသား"
သူမက
"အေဖ…"
မူရမ္က ျပဳံးျပီ
"သမီး မင္းသားရဲ႕ အမိန့္ကို အေဖမျငင္းဆန္နိုင္
ဘူး ဒါေျကာင့္ လက္ခံလိုက္ပါသမီး"
သူမက သူကိုျကည့္ကာ မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္
သည္။ သူကေတာ္ ျပဳံးစိစိနွင့္
"နွလုံးသားမရွိတဲ႔ လူရဲ႕အနားမွ မေနခ်င္ဘူး"
"မေနခ်င္လည္ မင္းေနရမွာဘဲ ဒါအမိန့္ဘဲ"
"ရွင္…"
သူက သူမလက္ကိုျဖဳတ္၍ ျပဳံးစိစိျဖင့္ ေနရာတြင္
ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။သူမလည္ သူေဘးတြင္ထိုင္
လိုက္ေတာ့သည္။ အားလုံးက ဝိုင္းျကည့္ေန၍ဘာ
မွမေျပာျကေခ်။
"ဦးေလး မူရမ္ က်ြန္ေတာ္ေခၚတယ္ဆို ဘာကိစၥ
မ်ားလဲ"
"မင္းသား မင္းသား ရြာသားေတြ ကိုအခ်ိန္ေပး
ထားတယ္ေလ"
"အင္း မနက္ျဖန္ က်ြန္ေတာ္ ေမာ့ရန္နဲ စုံစမ္းလိုက္
မယ္ ဦးစိတ္မပူပါနဲ"
"ဟုတ္ကဲ႔"
"စိတ္မပူပါနဲ က်ြန္ေတာ္ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပး
နိုင္မွာပါ"
"ေနာက္ မင္းသား ရွန္းပင္နဲ သမီးေမာ့ရန္ ကိစၥ
ကေရာ မင္းသား အားလုံးက မင္းသားရွန္ပင္းနဲ
လက္ဆက္မယ္ ကိစၥကိုေမးေနျကတယ္ က်ြန္
ေတာ္ မ်ိဳးဘယ္လိုေျဖရမလဲမင္းသား"
"ဒီကိစၥက…"
သူမကို သူျကည့္ျပီသူပုံစံက သူကိုျငင္းေစခ်င္
သျဖင့္
"ေနာက္မွေျပာျကတာေပါ့ ေမာ့ရန္က လက္မခံခ်င္
ဘူးဆိုေတာ့ က်ြန္ေတာ္အတင္းမေတာင္း ဆိုေတာ့
ပါဘူး ညီေတာ္ကေတာ့ က်ြန္ေတာ္သေဘာပါဘဲ
ေမာ့ရန္ လက္မခံဘူးဆိုရင္ သူလက္ဆက္မွာ
မဟုတ္ဘူး"
"မင္းသားရွန္ ဘာမ်ားေျပာခ်င္ေသးလဲ"
ရွန္ပင္းက
"ေမာ့ရန္ကို က်ြန္ေတာ္ လက္ဆက္မေတာ့ဘူး သူ
က က်ြန္ေတာ္ကို ျငင္းဆန္ခဲ႔တယ္"
"ေကာင္းပါျပီ မင္းသား သမီးကေရာ ဘာေျပာစရာ
ရွိလဲ"
သူမက သူကိုျကည့္ျပီ
"ဒီလူကို ခဏေခၚထားေပးပါ သမီးကို လိုက္ရႈပ္
ေနတယ္ သမီးအေနွာက္ယွက္ျဖစ္တယ္အေဖ"
"သမီး မင္းသားက်န္ကို အဲဒီလိုမေျပာရဘူးေလး"
သူက
"ရတယ္ ရတယ္ ဦးေလး ေျပာပါေစ သုူဘယ္လို
ေျပာေျပာ က်ြန္ေတာ္အမိန့္နာခံရမွာဘဲ"
"ရွင္…"
မ်က္ခုံေလးပင့္ကာ သူမကိုျပဳံးျပလိုက္သည္။ သူမကမ်က္ေစာင္းေလးထိုးလိုက္ျပန္သည္။
မူရမ္က
"မင္းသား လိုအပ္တာရွိရင္ေျပာပါ"
"ဘာမွမလိုပါဘူး လိုအပ္တာရွိရင္ ေမာ့ရန္ရွိပါ
တယ္ သူေဘးမွာအျမဲရွိေတာ့ သူကိုဘဲေျပာလိုက္
ပါ့မယ္ စိတ္မပူပါနဲ က်ြန္ေတာ္ရဲ႕ သက္ေတာ္အ
သစ္က လိမၼာပါတယ္ ဟုတ္တယ္မွတ္လား ေမာ့ရန္"
"ဟမ္…အျမင္ကတ္လိုက္တာ"
မင္းသားက ေမာ့ရန္ကို စေနာက္ေနသျဖင့္ မူရမ္
ျပဳံးမိသည္။
"ဒါဆို ကိစၥမရွိေတာ့ဘူး ဆိုရင္ က်ြန္ေတာ္တို့ကို
ခြင့္ျပဳပါဦး ဦးေလးမူရမ္ "
"ေကာင္းပါျပီ မင္းသား မင္းသားကို ေနွာက္ယွက္မိ
သျဖစ္သြား ရင္ ေတာင္းပန္းပါတယ္"
"ရပါတယ္"
သုူက ထရပ္လိုက္ျပီ လက္ေလးေနာက္ပစ္ကာ
ေရွ႔ကေန ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ေလးသြားလိုက္
သည္။ သူမက သူထတာနွင့္ စိတ္ပ်က္စြာ ထလိုက္
ျပီ
"အေဖ…ခြင့္ျပဳပါ"
"အင္း လိုက္သြားပါ…ေမာ့ရန္ "
"ဟုတ္ကဲ႔ အေဖ…မင္းသားကို ေစာင့္ေရွာက္လိုက္
ပါ မင္းသားကို စိတ္ညစ္ေအာင္မလုပ္နဲေနာ္ မင္း
သားမွာ တာဝန္အမ်ားျကီးရွိတယ္ စိတ္ခ်မ္းသား
ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္လိုက္ပါသမီး"
"အရွင့္သား ဘာေတြျဖစ္ေနလိုလဲအေဖ"
"သမီး မင္းသားကိုျကည့္ရင္း ေနာက္သိလာမွာပါ
လူတစ္ေယာက္ျပဳံးေနတိုင္း ေပ်ာ္ေနတာမဟုတ္
ဘူး သူရဲ႕စိတ္ညစ္စရာေတြကို တစ္ျခားလူကိုမကူး
ဆက္ေစဖို့ သူျပဳံးေပးေနရတယ္"
သူက
"ေဟ့ မလားေသးဘူးလား ျကားတယ္ ျမန္ျမန္"
သူေခၚသံေျကာင့္ သူမသူကိုလွည့္ျကည့္လိုက္
သည္။
"ဟုတ္ကဲ႔ အေဖ သမီး လိုက္သြားလိုက္ဦးမယ္"
သူမက မူရမ္ကို နူတ္ဆက္ျပီ သူအေနာက္သို့လိုက္
ခဲ႔ေတာ့သည္။ သူတို့ကို ျကည့္ေနျကေသာ ရွန္ပင္း
က
"ေမာ့ရန္ ကပန္းတစ္ပြင့္ လိုလွပါတယ္ ဒါေပမယ့္
သူကံျကမၼာကေတာ့ အကိုေတာ္အတြက္ရင္ေလး
စရာဘဲ"
မူရမ္က ရွန္ပင္းကိုျကည့္လိုက္ျပီ
"မင္းသား သမီးဟာ ပန္းတစ္ပြင့္လိုလွပါတယ္ မိန္း
ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အလွ သူရဲ႕အရည္ခ်င္းဘဲ
အဲဒီအရည္ခ်င္နဲ႔ လိုက္ဖက္တဲ႔ သူကလည္တစ္ဦး
ဘဲရွိတယ္ အဲဒီလူဟာ မင္းသားက်န္မင္းဘဲ"
မူရမ္စကားေျကာင့္ ရွန္ပင္းျပဳံးလိုက္သည္။
ညအခ်ိန္တြင္ ရွန္ပင္းအိပ္၍မရပါ အေဆာင္
အျပင္ဘက္သို့ ထြက္ကာ လကိုျကည့္၍ စဥ္းစား
ေနသည္။ထိုအခ်ိန္ေနာက္မွာ
"မင္းသားရွန္"
"ေျသာ္ ရန္ရြယ္"
"မအိပ္ေသးဘူးလား မင္းသားရွန္"
"အိပ္မေပ်ာ္လို့ပါ ရန္ရြယ္ မင္းေရာ"
"ဒီဘက္ေလ်ွာက္လာရင္း မင္းသားရွန္ကို ေတြ႕လို
ပါ"
"ေျသာ္…"
သူမကပါ လကိုျကည့္ေငး၍
"မင္းသားရွန္က မင္းသား က်န္ပင္ရဲ႕စကား နား
ေထာင္တယ္ေနာ္"
"အင္း"
"မင္းသားအားလုံး သုံပါးမဟုတ္ဘူးလား"
"ဟုတ္တယ္"
"မင္းသား သုံးပါလုံးမွာမွ ဘာလို မင္းသားက်န္ကမွ အိမ္ေရွ႔စံျဖစ္တာလဲ"
"အကိုေတာ္က က်ြန္ေတာ္တို့ ထပ္အရည္ခ်င္း ပို
ရွိပါတယ္ ဒါေျကာင့္ပါ"
"မင္းသားျကီးက အရည္ခ်င္းမရွိလို့လာ ဒါမဟုတ္
မင္းသားရွန္ကေရာ မင္းျကီးမျဖစ္နိုင္လိုလား"
"အကိုေတာ္ျကီးက အရည္ခ်င္းရွိပါတယ္ ဒါေပမယ့္
မင္းျဖစ္ေလာက္တဲ႔ လကၡဏမရွိဘူး အဓိက
အားျဖင့္ ဦးရီေတာ္ရဲ႕အမိန့္ကို မလြန္ဆန္နိုင္ဘူး
က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ အကိုေတာ္ က်န္ရဲ႕ အရည္
ခ်င္းမယွဥ္နိုင္ဘူးေလ"
"မင္းသားက်န္ကဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲ"
"ဘယ္သူမွ ခန့္မွန္းလိုမရေအာင္ ေတာ္တဲ႔ လူမ်ိဳးပါ"
သူမ နားေထာင္ရင္ျပဳံးလိုက္သည္။
"မင္းကို ျကည့္ရတာ ေမာ့ရန္ကို ေတာ္ေတာ္မုန္း
ေနပုံရတယ္ ညီမအရင္းေတြဘဲ အဲဒီေလာက္ထိ
မုန္းေနရလား"
"ညီမအရင္း…"
သူမမဲ႔ျပဳံးျပဳံးလိုက္သည္။
"သူကို တစ္ခါမွ ညီအမလို့မသတ္မွတ္ဖူးဘူး က်ြန္မ
မွ ညီမ ေလးေယာက္ဘဲရွိတယ္ သူမပါဘူး သူက
က်ြန္မတိုနဲသီးျခားဘဲ"
"ဘာျဖစ္လိုလဲ"
"က်ြန္မ သူကိုမုန္းတယ္ သူကငယ္ငယ္ကတည္းက
မင္းသမီးတစ္ပါးလိုဘဲ အေဖက က်ြန္မတို့ကိုဆို အေစးခံ လိုဘဲ သေဘာထားတယ္ ဒါဆိုရင္ဒါဘဲ
အေဖအမိန့္ကို မလြန္ဆန္ရဲျကဘူး ညီအမေလး
ေယာက္လုံးက တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ကာ
ကြယ္ျပီ ေနလာရတယ္ အမျကီးဆို သူမမခ်စ္မနွစ္
သက္တဲ႔ လူနဲ အေဖ ေပးစားခဲ႔တယ္ အခု အမျကီး
ဘဝဟာ ရွင္လ်ွက္နဲေသေနသလိုဘဲ သူျကေတာ့
နန္းတတ္မင္းသားကေတာင္ သူအသက္ကို ပဓန
မထားဘဲ သက္စြန့္စံဖ်ားကယ္ေပးတယ္ သူခ်စ္တဲ႕
သူကိုဘဲ အေဖက ေရြးခ်ယ္ေစတယ္ ေဆးပညာ
ကို က်ြန္မတို့မ်ိဳးႏြယ္အရ မိန္းကေလး သင္ခြင့္မရွိ
ဘူး အေဖက သူကို အခြင့္ေရးေပးျပီ ေပးသင္ခဲ႔
တယ္ က်ြန္မတို့ညီအမေတြ မရတဲ႔ အခြင့္ေရးေတြ
ကို သူတစ္ေယာက္တည္းရတယ္ က်န္တဲ႕ညီအမ
ေတြက အေဖကို ေျကာက္လို့မေျပာျကေပမယ့္
က်ြန္မကေတာ့ ေျပာမွာဘဲ သူက သူကိုသူနစ္နာ
တယ္လိုဘဲ ထင္ေနတာ သူစိတ္ခ်မ္းသား ဖို့ က်ြန္မ
တို့ေတြက အနစ္နာခံေပးခဲ႔ရတာ ငယ္ငယ္ကဆို
က်ြန္မတို့ကို အမလိုေတာင္မေခၚဖူးဘူး လွည့္
ေတာင္တစ္ခ်က္မျကည့္ခဲ႔ဖူးဘူး သူနဲ မတူသလို
မတန္သလိုဘဲ သေဘာထားခဲ႔တယ္"
"ေမာ့ရန္က အဲဒီလို မိန္းကေလးမ်ိဳးလား"
"မေျပာနိုင္ဘူး သူစိတ္ကို ဘယ္သူကမွ မသိနိုင္
ဘူး အခုေတာ့ မင္းသားက်န္ကာကြယ္ေပးေနေပ
မယ့္ ေနာက္နွစ္သူဘယ္လို အသက္ရွင္မလည္းဆို
တာ ေစာင့္ျကည့္ရမွာေပါ့"
သူမရဲ႕ မ်က္နွာမွာ အမုန္းေတြနဲ ျပည့္နက္ေနသည္
ကို သူသတိထားလိုက္မိသည္။
"ညဥ့္နက္ေနျပီ မင္းသားရွန္လည္ အိပ္ပါေတာ့
က်ြန္မလည္ သြားေတာ့မယ္"
သူမလွည့္ထြက္ခ်ိန္
"ရန္ရြယ္"
သူေခၚသံေျကာင့္ သူမလွည့္ျကည့္လိုက္သည္။
"က်ြန္ေတာ္ရဲ႕ ျကင္ယာေတာ္ လုပ္မလား"
"ရွင္…"
သူစကားေျကာင့္ သူမအံအားသင့္သြားသည္။
"က်ြန္ေတာ္ မင္းကို သေဘာက်တယ္ က်ြန္ေတာ္
ရဲ႕ ျကင္ယာေတာ့ လုပ္နိုင္မလား"
"အိပ္ပါေတာ့ မင္းသား ခြင့္ျပဳပါဦး"
သူမ လန့္ကာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္ျဖစ္သြားသည္။
သူအေရွ႕ကေန ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ေလ်ွာက္ထြက္
လာေတာ့သည္။ သူကေတာ့ သူမကိုျကည့္၍ ျပဳံး
လ်ွက္က်န္ခဲ႔ေတာ့သည္။
အပိုင္း(23)ျပီ၏ စာဖတ္သူမ်ားအား ေလးစား
လ်ွက္
စာေရးသူ…လင္းသုခ
ပဥၥေျမာက္ပန္းေဒဝီ
………………………
အပိုင္း(24)
မနက္ေရာက္ေတာ့ က်န္မင္းနွင့္သူမကမူရမ္နွင့္ရြာ
လူျကီးေတြကိုေခၚ၍ ဘုရားေက်ာင္ပ်က္သို့လာ
ျကသည္။ သူမေျပာပုံအတိုင္း ရုပ္ထုဆီသို့လာ
ျကည့္ျကသည္။ အမွန္ပင္ ေျမ၌ဆြဲထားေသာ ပန္း
ခ်ီပုံကမရွိေတာ့ပါ ထိုေနရာ၌ ရဲမတ္ရုပ္ထုသာ ရွိေနေတာ့သည္။ သူမဒီရုပ္ထုဟာ အသက္ဝင္
တယ္ဟုေျပာသည္။ သူလည္ ရုပ္ထုနားသို့သြား၍ ရုပ္ထုကို အကဲခတ္ျကည့္လိုက္သည္။ ရုပ္ထုကို ပတ္လည္ျကည့္၍ သူစဥ္းစားလိုက္သည္။ ရုပ္ထုက သာမာန္သာျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ဒီရုပ္ထုကသာ အသက္ဝင္မယ္ဆိုရင္ ဒီရုပ္ထုဟာ သူမအတြက္ အေကာင္းဆုံးမ်က္ျမင္သက္ေသပါဘဲ ဒါေပမယ့္ ဒီေက်ာက္ရုပ္ ရုပ္ထုက အသက္ဝင္တာ ျဖစ္နိုင္ပါ့
မလားဟုလည္ သူေတြးမိျပန္သည္။ သူမကိုတစ္ ခ်က္ သူျကည့္လိုက္ရာလည္း သူမက လိမ္ညာ
ေနဟန္မရွိပါ။ ထိုေျကာင့္ သူမအတြက္ ရုပ္ထုက
သာ နိုးထလာဖို့သာရွိေတာ့သည္။ သူမနွင့္အတူ
ဝိုင္းျကည့္ေနျကေသာ မူရမ္နွင့္ ရြာသားအခ်ိဳ႕မွာ
က သူဘယ္မလိုလုပ္မလဲဟု ေစာင့္ျကည့္ေနျက
သည္။ သူလည္ ရုပ္ထုကို ေလးငါးပတ္၍ ျကည့္ေန
ရာမွာ ရုပ္ထုရဲ႕ ပုခုံးကို လက္ဝဲဘက္နွင့္ တင္လိုက္
ကာ ရုပ္ထုနားရြက္နားကပ္ျပီ
"သင့္ကသက္ရွိလား သက္မဲ႔လား သင့္က အသက္ ဝင္တယ္ဆိုတာ ငါသိထားတယ္ အခုငါကိုေတာ္က သင့္ကို အလိုရွိတယ္ အသင့္ လူတစ္ေယာက္ကို
ကို ကယ္ေပးပါ အသင့္သာကူညီမယ္ဆိုရင္ အသင့္ လိုအပ္တာျပန္ေတာင္ခံနိုင္ပါတယ္ ငါကိုယ္ေတာ္က အသင့္လိုခ်င္တာျပန္ေပးမယ္
အသင့္ကိုအခု ငါကိုယ္ေတာ္ မ်က္ျမင္သက္ေသအ
ျဖင့္ အလိုရွိတယ္ အသင့္နိုးထလာပါ"
သူကေျပာျပီ ပုခုံးကို သုံးခ်က္ပုတ္လိုက္သည္။ ရုပ္
ထုက ထိုင္ရမွ တစ္ေျဖးေျဖးလႈပ္လာျပီ သူေရွ႕
ဒူးေထာက္လိုက္သည္။ ရြာသားေတြလည္ ျကည့္
ေနရာမွအလြန္ အံျသသြားတာေတာ့သည္။
"အရွင္မင္းသား ကိုအရိုေသေပးပါတယ္"
"ေကာင္းျပီ အသင့္ထပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသား"
"အသင့္ဘယ္သူလဲ"
"က်ြနု္ပ္က မင္းသားျကည္ရန္ရဲ႕ သက္ေတာ္ေစာင့္
ေဝရန္က်န္ပါ မင္းသား"
သူကလက္ေလး ေနာက္ပစ္ကာ ရုပ္ထုအမူယာကို
ျကည့္ေနလိုက္သည္။ ရုပ္ထုက ဒူးေထာက္ရာမွ
ထရပ္လိုက္သည္။
"ေကာင္းျပီ သင့္ကို ငါကိုယ္ေတာ္ေမးမူမယ္ အ သင့္ေျဖေပးပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔ အရွင္မင္းသား သိလိုရာေမးပါ"
"သင္ ့သူကိုသိလား"
ေမာ့ရန္ကိုလက္ညိႈးထိုး၍ျပလိုက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ႔ သိပါတယ္ ပန္းေဒဝီသခင္မပါ"
"ပန္းေဒဝီ သခင္မ"
"ဟုတ္ပါတယ္ အရွင့္သား"
"ဘာေျကာင့္ သူကိုပန္းေဒဝီလိုေခၚတာလဲ"
"အရွင့္သား က်ဳြနု္ပ္ေျပာျပပိုင္ခြင့္မရွိပါဘူး အရွင့္
သား သခင္မက ေကာင္းကင္နွင့္ဆက္ႏြယ္၍ က်ိမ္စာသင့္ေနတာပါ မင္းသား"
"ေကာင္းျပီ မေျပာျပခ်င္လည္ေနပါ ငါကိုယ္ေတာ္
သိခ်င္တာ ဒါမဟုတ္ဘူး ဒီဘုရားေက်ာင္းပ်က္ရဲ႕
လူသတ္မႈ ကိစၥပါ သင္ေျပာျပနိုင္မလား"
"ဟုတ္ကဲ႔ ေျပာျပနိုင္ပါတယ္ အရွင္သား"
"ေကာင္းျပီ အားလုံးျကားေအာင္ အသင့္ေျပာျပ
လိုက္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါအရွင့္သား အရင္က က်ြနု္ပ္ ဖမ္းထား
ေသာ ေစာရန ဘီးလူးမေျကာင့္ပါ အရွင့္သား"
"ေစာရန ဘီလူးမ ဘယ္လိုဘီလူးမမ်ိဳးလဲ"
"လြန္ခဲ႔ေသာနွစ္ေပါင္း ၅၀၀ေက်ာ္က ေစာနရ
ဘီလူးမဟာ ေတာထဲေတာင္ထဲ သာမက ေနျပည္
ေတာ္ထိေတာင္ လူေတြကိုသတ္ျပီ ေသြးစုပ္ေလ့
ရွိတယ္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တိုင္ျပည္ရဲ႕ အိမ္ေရွ႕စံ
ျကည္ရန္ဟာ ေစာရနကိုသတ္ဖို့ ေတာထဲကို
ေရာက္လာခဲ႔တယ္ ေစာရနက သာမန္မိန္းကေလး
ပုံဖန္ဆင္း၍ အိမ္ေရွ႔စံျကည္ရန္နဲ ခ်စ္က်ြမ္းဝင္ခဲ႔
ျကတယ္ ေစာရနဟာ အိမ္ေရွ႔စံျကည္ရန္ရဲ႕ တ
ေျဖးေျဖးနဲ ျကင္ယာေတာ္အျဖစ္လာခဲ႔တယ္ အိမ္ ေရွ႔မင္းသား ျကည္ရန္ဟာစာရနကို ေတာမွဒုကၡ
ေရာက္ေနတဲ႔ မိန္းကေလးထင္၍ ျကင္ယာေတာ္
ေျမာက္က ျမတ္နိုးခဲ႔တယ္ ေစာရနလည္ မင္းသာ
ျကည္ရန္ကို တေျဖးေျဖးနဲ တကယ္ခ်စ္မိလာခဲ႔
တယ္ ဒါေပမယ့္ သူဟာ မင္းသားရဲ႕ျကင္ယာေတာ္ ျဖစ္လာေပမယ့္ လူသတ္မူကမေလ်ာ့ ပို၍ျပင္ထန္း
လာခဲ႔တယ္ အျပင္သာမက နန္းေတာ္က အပ်ိဳ
ေတာ္ေတြ ရဲမတ္ေတြကိုပါ သတ္သတ္လာတယ္ မင္းျကီးဟာ အရင္က နန္းေတာ္အျပင္ဘက္ ေတာ
ထဲေတာင္ထဲမွာဘဲ လူေသျကတာပါ အခုဟာက နန္းေတာ္ထဲမွွာပါ လူေတြေသလာျကေတာ့ အံျသ ျပီ အေျဖရွာမရျဖစ္လာျကတယ္ ေနာက္ေတာ့မွ ေစာရနလူသတ္ေနတာကို တေျဖးေျဖးနဲမင္းသား
ျကည္ရန္ ရိပ္မိသြားခဲ႔တယ္ အဲဒီေတာ့မွ လူသတ္
တာ ေစာရနမွန္းသူသိသြားခဲ႔တယ္ က်ြနု္ပ္က အိမ္
ေရွ႕စံရဲ႕ သက္ေတာ္ေစာင့္ပါ အိမ္ေရွ႕မင္းသားက
ေစာရနကို သူကိုယ္တိုင္ မသတ္နိုင္လို က်ြနု္ပ္ကို
အကူညီေတာင္းခဲ႔တယ္ ဒါေပမယ့္က်ြနု္ပ္လည္း
သူကို မသတ္နိုင္ခဲ႔ဘူး ဒါေျကာင့္ အိမ္ေရွ႕စံဟာ
ေစာရနကို ခ်စ္ေပမယ္ ျပည္သူေတြကို ငဲ႔ျပီ သူကို
သတ္ဖို့ နည္းလမ္းရွာရေတာ့တယ္ ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ
ပုေရာဟိတ္တစ္ပါးက မင္းသားဆီေရာက္လာခဲ႔
တယ္ ပုေရာဟိတ္က သူကို မင္းသားသတ္ခ်င္ရင္ သူခ်စ္တဲ႔လူရဲ႕ေသြးကို အသုံးျပဳရမယ္လိုေျပာ
တယ္ မင္းသားလည္ ေစာရနက သုကိုခ်စ္တာ
သိသျဖင့္ သူကိုယ္သူစေတးရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္
ေတာ့တယ္ ေစာရနဟာသူခ်စ္တဲ႔သူကို သူမသတ္
နိုင္ဘူး သူခ်စ္တဲ႔လူရဲ႕ေသြးကို ေသာက္မိရင္ သူစြမ္းအားေတြ ေပ်ာက္ဆုံးျပီ သူကိုအလြယ္တ ကူ ဖမ္းလို့ရနိုင္မယ္ ဒါေျကာင့္ မင္းသားဟာ သာမာန္ ရဲမတ္ပုံစံနဲ ရုပ္ဖ်က္ျပီ သူသြားရာ၌လမ္း ကေန ေစာင့္၍ ေစာရနရဲ႕ အစာအျဖစ္နဲ သူကိုယ္
ကိုသတ္ရန္ စေတးခံ၍ ေစာင့္ေနခဲ႔ေတာ့တယ္
ေစာရနလည္ မင္းသားမွန္မသိဘဲ တျခားလူ
အမွတ္နွင့္ မင္းသားကို သတ္လိုက္တယ္ မင္းသား
ေသြးကို ေသာက္မိျပီ သူစြမ္းအားမရွိတာ ခံစားမိ
မွ သူသတ္တဲ႔လူကို ျကည့္လိုက္ရာ မင္းသားျဖစ္
ေနမွန္းသိသြားတယ္ သူစြမ္းအားေတြ ဟာမင္းသား
ေသြးကို ေသာက္မိျပီ ေစာရနဟာ သာမာန္မိန္းမ
တစ္ေယာက္ျပန္ျဖစ္သြားေတာ့တယ္ အဲဒီေတာ့မွ
မင္းသားနွင့္ က်ြနု္ပ္က ေစာရနကို ဖမ္းလိုက္ျပီ သူကို ဒီဘုရားေက်ာင္းေခၚလာကာ ရာသက္ပန္
ေျမျမဳပ္လိုက္ျပီ သူသခ်ိဳၤ ၤင္းဂူးအျဖစ္နဲ ဒီဘုရား
ေက်ာင္းကို ခ်ိတ္ပိတ္လိုက္ေတာ့ မည္သူမွဒီဘုရား
ေက်ာင္းကို မဝင္ရပါ မင္းသားက ေျမျမဳပ္ျပီ သုူေသြးျဖင့္ သစၥာဆိုကာ ဒီေနရာမွာဘဲ သုကိုယ္ သူပါ အဆုံးစီရင္သြားခဲ႔တယ္ မင္းသားေသျပီတာနဲ ဒီခ်ယ္ရီပန္းပင္ျကီးအျဖစ္ေျပာင္းကာ သူမအနားမွ ေနခဲ႔တယ္ ဒါေပမယ့္ စာရနကေတာ့သူကိုဘယ္
လိုသတ္သတ္ မေသနိုင္ခဲ႔ဘူး ေျမျမဳတ္ထားတာ
ေတာင္ သူက လကြယ္ေရာက္တိုင္း သူျပန္ထြက္ျပီ
လူသတ္ေနတုန္းဘဲ ဒါေျကာင့္ က်ြနု္ပ္လည္ သူကို မင္းသားရဲ႕က်န္ခဲ႔တယ္ မင္းသားလက္စြဲဓါးနွင့္ သံ
ကြင္းလုပ္ျပီ ခ်ိန္ျကိုးနွင့္သူကို ခ်ည္ကာ က်ြန္ပ္ကို အရွင္လတ္လတ္ ရုပ္ထုလုပ္ေစခဲ႔ျပီ သူကိုအေစာင့္
အျဖစ္ မင္းျကီးက အမိန့္ခ်ခဲ႔တယ္ မင္းသား"
အားလုံးလည္ အံအားသင့္ကုန္ျကသည္။သူ
က
"ဒါဆိုဒီမွာ လူသတ္ေနတာက ေစာရနဘဲလား"
"ဟုတ္ပါတယ္ ေစာရနက သူလြတ္ေျမာက္ဖို့ လူ
အေယာက္၁၀၀ကို သတ္ရမွာပါ ဒါေျကာင့္ ဘုရား
ေက်ာင္းပ်က္ကို လာတဲ႔သူတိုင္းေသျကတာပါ"
"အဲဒီေစာရန အခုဘယ္မွာလဲ"
"မရွိေတာ့ပါဘူး ေသသြားျပီမင္းသား"
"ဘယ္သူသတ္လိုက္လဲ"
"ပန္းေဒဝီသခင္မပါ"
"ဘာ……ဒါဆို ေမာ့ရန္ေျပာတာေတြက တကယ္
ေပါ့"
"ဟုတ္ပါတယ္ ဟိုတစ္ေန့ညက ဒီကို သခင္မေလး
ေရာက္လာတယ္ က်ြနု္ပ္က သူကိုမလာဖို့ တားခဲ႔
ေပမယ့္ သခင္မက ေလ်ွာက္လာတယ္ အစေတာ့
သခင္မကို သာမာန္မိန္းကေလး အထင္နဲ ေစာရန
သတ္မွာစိုးလို သြားခိုင္းခဲ႔တယ္ ေနာက္မွ သခင္မ
ကို ပန္းေဒဝီမွန္းသိခဲ႔တာ သခင္မသာလ်ွင္ ေစာရန
ကို သတ္နိုင္တဲ႔လူပါ မင္းသား"
"ဒါဆို ေမာ့ရန္က လူမသတ္ခဲ႔ဘဲ ေစာရနကို သတ္
ခဲ႔တာလား"
"ဟုတ္ပါတယ္ မင္းသား"
သူက အားလုံးဘက္လွည့္ျပီ
"ကယ္ အားလုံးျကားတယ္ေနာ္ ေမာ့ရန္က လူ
မသတ္ဆိုတာ ဒီက ရြာလူျကီးေတြ ျကားတဲ႔အတိုင္း
ဘဲ အျပစ္မရွိသူကို အျပစ္ေပးျခင္းဟာ လူသတ္မႈ
ကို က်ဴးလြန္တာဘဲ"
ရြာလူျကီး အခ်ိဳ႕က
"မင္းသား ေတာင္ပန္းပါတယ္မင္းသား က်ြန္ေတာ္
မ်ိဳးတို့ ေသသင့္ပါတယ္"
"ေကာင္းျပီ မင္းတို့အားလုံး ရြာကလူေတြကိုျပန္
ေျပာပါ ေမာ့ရန္က ဘယ္တုန္းကမွလူမသတ္ခဲ႔
ေျကာင္းကို ရွင္းျပပါ ထပ္ျပီ ေမာ့ရန္ကို ေနွာက္
ယွက္ ငါကိုယ္ေတာ္ ေသမိန့္ခ်မယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါမင္းသား ေနာက္မျဖစ္ေစရပါဘူး"
အကုန္ဒူးေထာက္ကုန္ျကေတာ့သည္။ သူကျပဳံးျပီ
ရုပ္ထုကိုျကည့္လိုက္ျပီ
"သင့္ဘာအလိုရွိသလဲ သင့္လိုအပ္တာေျပာပါ"
"က်ြနု္ပ္ ဒီကလြတ္ေျမာက္ခ်င္တယ္ မင္းသား မင္းသားက အမိန့္ျပန္ထုတ္ေပးပါ ျပီေတာ့သခင္မ ေသြးျဖင့္ က်ြနု္ပ္ကို ပက္ျဖန္းေပးပါ ဒါမွ က်ြနု္ပ္ လြတ္ေျမာက္ရပါလိမ့္မယ္ မင္းသား"
"ေကာင္းျပီ ေမာ့ရန္ မင္းလုပ္ေပးနိုင္မလား"
"ဟုတ္ကဲ႔ အရွင့္သား"
သူမက ခ်က္ခ်င္ပင္သူမလက္ကို ဓါးနွင့္ရွျပီ လက္မွ ေသြးစက္ေတြျဖင့္ ပက္ျဖန္းလိုက္သည္။
သူက
"ကယ္ သင့္လိုရာသြားပါ သင့္ကို ေပးေသာ အမိန့္
ကို ငါကို္ယ္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕စံမင္းသား ျပန္ရုတ္သိမ္း
တယ္ သင့္သြားလိုရာ သြားနိုင္ပါျပီ ေဝရန္က်န္"
"ဟုတ္ကဲ႔ အရွင့္သား"
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ရုပ္ထုကေပ်ာက္ကြယ္သြား
ေတာ့သည္။ သူကသူကိုျပဳံးျပီ ျကည့္လိုက္ျပီ သူမ
လက္ရွေသာ ဓါးဒဏ္ရာကို သူ၏အဝတ္အစ ျဖဲကာ စည္းေပးလိုက္သည္။ သုူစိတ္ထဲတြင္ ခ်ယ္
ရီပန္းပင္ကိုျကည့္ျပီ
"ငါသာ ျကည္ရန္လိုမ်ိဳးျဖစ္လာခဲ႔ရင္ ျပတ္သားနိုင္
ပါလား"
သူမကလည္း
"အရွင့္သားက က်ြန္မလူမသတ္ေအာင္ တားနိုင္ပါ
မလား မင္းသားျကည္ရန္လိုမ်ား သူကိုသူ အေသ
ခံမလား ငါဘာေရွ႕ဆက္လုပ္ရမလည္ ငါက…"
သူတို့ နွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္မ်က္နွွာတစ္
ေယာက္ ျကည့္လိုက္ျပီ ျပဳံးလိုက္ျကေတာသည္။
မည္သူ့မွလည္ ဝင္မေျပာရဲျကေတာ့ပါ မူရမ္လည္
မင္းသားနွင့္ သူမကိုျကည့္ျပီ ေက်နပ္မိေတာ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန့တြင္ ရြာ၌သူမက လူမသတ္ဆိုတာ
ရြာသားေတြ သိသြားျကသျဖင့္ မည္သူကမွ သူမကို
မိစာၦမဟုမေခၚရဲ ျကေတာ့ပါ သူလည္ အခ်ိန္က သိပ္ ဆြဲ၍ မရသျဖင့္ေနျပည္ေတာ္သို့ အျမန္ျပန္
ရန္ ေျပာေလသည္။ ဧည့္ခန္းတြင္ ရွန္ပင္းက
"အကိုေတာ္ နန္းေတာ္ကို ျပန္ေတာ့မလိုလား"
"ဟုတ္တယ္ ညီေတာ္ အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူး မနက္ျဖန္
ဦးရီေတာ္ နန္းတတ္ေတာ့မယ္ အကိုေတာ္အခ်ိန္မီ
သူကို တားနိုင္မွျဖစ္မယ္"
"ေမာ့ရမ္ကိုေရာ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ"
သူထိုင္ရာမွ ထရပ္လိုက္ျပီ သူမကိုမ်က္နွာခ်င္
ဆိုင္ျကည့္ကာ အားလုံးေရွ႕၌
" အကိုေတာ္ရဲ႕ ျကင္ယာေတာ္အျဖစ္ ေခၚသြား
မယ္ေမာ့ရန္ကို"
"ဘာ……"
အားလုံးက အံအားသင့္ကုန္ျကသည္။မူရမ္က
"မင္းသား…"
သူက လက္ေလးေထာင္ျပကာ မူရမ္ေျပာတာကို
ရပ္ေသလိုက္သည္။
"ေမာ့ရန္ကို ငါျကင္ယာေတာ္ အျဖစ္ေတာ္ေကာက္
တယ္ ဒါငါအမိန့္ဘဲ ဘယ္သူကမွ တားဆီးပိုင္ခြင့္
မရွိဘူး ဘယ္သူကမွ ဝင္ေရာက္ စြပ္ဖက္ခြင့္မရွိဘူး
ဒါငါကိုယ္ေတာ္ရဲအမိန့္ဘဲ"
ရွန္ပင္းက
"အကိုေတာ္ အျဖစ္ဘူး သူကိုျကင္ယာေတာ္ အကို
ေတာ္ ေျမာက္လိုမရဘူး"
"ညီေတာ္ ငါဘာလုပ္ေနလဲ ဆိုတာ ငါသိတယ္
မျဖစ္ဘူးဆိုတာ ငါရာဇာဝင္မွမခ်န္ခဲ႔ဘူး မျဖစ္နိုင္
တာကိုျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ္ အဲလိုလုပ္နိုင္တဲ႔သူ
ကလည္း ငါက်န္မင္းဘဲျဖစ္ရမယ္ ေမာ့ရန္ဟာ ငါ
ရဲ႕ျကင္ယာေတာ္ဘဲ ဘယ္သူကမွ သူကိုျငင္းပိုင္
ခြင့္ မရွိဘူး ငါအမိန့္မရဘဲ သူကို ထိပိုင္ခြင့္မရွိဘူး
အားလုံး ျကားလား"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသား မင္းသားသေဘာအတိုင္းပါဘဲ"
သူမက
"အရွင့္သား အရွင့္သာအမိန့္ကို ဘယ္သူမွမလြန္
ဆန္နိုင္ပါဘူး က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးမရဲ႕နွလုံးသားလည္း
မလြန္ဆန္နိုင္ပါဘူး အရွင့္သား"
သူမက သူမ်က္နွာခ်င္ဆိုင္ရပ္ျပီ သူမ်က္လုံးကို
ခ်င္ ဆုံျကည့္ကာ
"ေမာ့ရန္ မင္းဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ"
"အရွင့္သားရဲ႕ စကားကို က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးမ နွလုံးသား
နဲစဥ္းစားရင္ မျငင္းဆန္နိုင္ပါဘူး အေတြးအေခၚ
စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ မင္းသားကိုျငင္းဆန္ရပါလိမ့္
မယ္ အရွင့္သား က်ြန္မအရွင့္သားရဲ႕ ျကင္ယာ
ေတာ္မျဖစ္နိုင္ပါဘူး" အရွင့္သား
"ဘာ…ေမာ့ရန္ မင္း…"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ အရွင့္သား က်ြန္ေတာ္ မ်ိဳးမ
အတြက္ မင္းသားျကည္ရန္နဲ ေစာရနတို့က အ
ေကာင္းဆုံးဥပမာတစ္ခုပါ အရွင့္သား အရွင့္သား
ကို မင္းသားျကည္ရန္လို မျဖစ္မ်ိဳးနဲအဆုံးသတ္မွာ
မျမင္ခ်င္ပါဘူး မင္းသားအနား မွက်ြန္ေတာ္မ်ိဳးမ ရွိ
ေနရင္ အရွင့္သားကို ကူညီရာမေရာက္ဘဲ ဝန္
ထုတ္ဝန္ပိုးတစ္ခု ထပ္ေပးရေရာက္လိမ့္မယ္ အရွင့္သား အရွင့္သားရဲ႕စကားကို ျပန္ရုတ္သိမ္း
ေပးပါ"
သူမက အနူးအညြန့္ေတာင္းပန္လိုက္သည္။သူက
သူမစကားေျကာင့္ ေဒါသထြက္သြားသည္။
"ငါကအမိန့္ကိုျပန္မရုတ္သိမ္းတတ္ဘူးေမာ့ရန္
မင္းနွလုံးက ငါကိုမျငင္းဆန္နိုင္ရင္ မင္းဦးေနွာက္
ကလည္း ျငင္းဆန္တာ ငါလက္မခံနိုင္ဘူး ငါက
ငါနူတ္ထြက္အမိန့္ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုျပန္ျပင္မွာ
မဟုတ္ဘူးဘယ္သူကမွလည္းတာလိုမရဘူး မင္းကို ငါျကင္ယာေတာ္အျဖစ္ တင္ေျမာက္တာ မင္းကို ကာကြယ္ေပးယုံ တစ္ခုတည္းအတြက္
မဟုတ္ေမာ့ရန္ ငါနွလုံးသား ငါဘဝ ငါကံ အားလုံး ေလာင္းေျကးထပ္ျပီမင္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တာ မင္းရဲ႕အသုံးမဝင္တဲ ့ေတြးေခၚမူေတြကိုရပ္လိုက္
ေမာ့ရန္ မင္ထင္သလိုငါလည္ မင္းသားျကည္ရန္
မဟုတ္ဘူး မင္းလည္ ေစာရနမျဖစ္နိုင္ဘူး
ဒါေျကာင့္ မင္းရဲ႕ေတြးေဝမႈေတြရပ္လိုက္ပါ ငါအမိန့္
ကိုလက္ခံျပင္ထားပါ"
သူစိတ္ဆိုးကာ ျဖင့္ အားလုံးေရွ႕မွ လွည့္ထြက္သြား
လိုက္သည္။ သူကေဒါသထြက္ေနသျဖင့္ မည္သူ
ကမွ ဝင္မေျပာရဲျကပါ သူမလည္း သူကိုျကည့္ျပီ
ဘာမွ ဆက္မေျပာရဲေတာ့ေခ်။ သုအမိန့္ကို မည္သူ
ကမွ မလြန္ဆန္ရဲသျဖင့္ အားလုံလက္ခံရန္သာ ရွိ
ေတာ့သည္။
အပိုင္း(24)ျပီး၏စာဖတ္သူမ်ားအားေလးစားလ်ွက္
စာေရးသူ…လင္းသုခ
ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
အပိုင္း(25)
နတ္က်ြန္းကေန အားလုံးကိုနူတ္ဆက္၍ ညေနပိုင္း
တြင္ သူတို့ေတြ ေနျပည္ေတာ္သို့ ခရီးနွင္ျကေတာ့
သည္။ ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ ရွန္ပင္းနွင့္ သူမကို စီး
ေစလိုက္သည္။ သူကေတာ့ သူ၏ျမင္း စီးေတာ္ျမင္း
နွင့္သာ ခရီးနွင္ေတာ့သည္။ သူမကျငင္းဆန္၍မရ
သျဖင့္ သူနွင့္အတူ လိုက္ပါလာခဲ႔သည္။သူက စိတ္
ဆိုးမေျပေသးသျဖင့္ သူမကိုစကား လုံးမေျပာေခ်။
သူစကားမေျပာ၍ သူမေနရခက္ေနသည္။ မည္သို့
ေတာင္းပန္ရမည္လည္မသိပါ။ လမ္းခရီးေရွ႕ကေန
ရဲမတ္ေတြ ကိုဦးေဆာင္၍ ခရီးနွင္ေလေတာ့သည္။
ရွန္ပင္းက သူမအမူအယာကိုျကည့္၍
"ေမာ့ရန္ ငါအကိုေတာ္က သာမန္လူမဟုတ္ဘူး
မင္းေျကာင့္ ငါအကိုေတာ္ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ငါခြင့္မ
လြတ္ဘူးေနာ္ ငါအကိုေတာ္က မင္းကိုမသတ္ရင္
ေတာင္ ငါမင္းကိုသတ္မယ္ ဆိုတာမင္းမွတ္ထားပါ"
သူမ ရွန္ပင္းကို တစ္ခ်က္သာ ျကည့္လိုက္သည္။
ဘာမွမေျပာ ဂရုမစိုက္ခ်င္ဟန္ျဖင့္ မသိခ်င္ေယာင္
ေဆာင္လိုက္ေတာ့သည္။ ခဏျကာ ခရီးနွင္လာ
ရာ၌လမ္းတြင္ လူတစ္စု၏ ဓါးျပတိုက္ျခင္းကို ခံရ
ေတာ့သည္ အျပင္မွာ ဓါးသံေတြ ျကားေတာ့ သူမ
ေရာ ရွန္ပင္းေရာ လန့္သြားျကသည္။ ဓါးျပေတြက
လူအုပ္မ်ားသျဖင့္ သူနွင့္ရဲမတ္မ်ားက တိုက္ခိုက္
ျကသည္။ ရဲမတ္ေတြက အထိအခိုက္မ်ားလာသည္
သူလည္ အေျခေနကမဟန္ေတာ့သည္ကို သိ
ရသျဖင့္ လူခြဲသြားရန္ေတြးလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္
ဓါးျပတစ္ေယာက္က လွည္းကိုဖ်က္ဆီးလိုက္သည္
ရွန္ပင္းက လွည္းေပၚကေန ျမင္းေပၚခုန္တတ္
လိုက္သည္။ သူမကလွည္းကေန လြင့္လာသျဖင့္
သူဖမ္းကာ ေပြ႕ျပီ သူျမင္းေပၚဆြဲတင္ကာ ျမင္းကို
ဒုန္းစိုင္းေမာင္းနွင္သြားေတာ႔သည္။ ရွန္ပင္းလည္
က်န္ေသာ ရဲမတ္သုံးေလးေယာက္ျဖင့္ အျခားမွာ
ျမင္းကိုေမာင္းနွင္သြားသည္။ ဓါးျပေတြလည္ မည္
သူဘက္လိုက္ရမယ္မွန္းမသိသျဖင့္ နွစ္ဖြဲခြဲ၍ လိုက္
ျကေတာ့သည္။ သူနွင့္သူမ ျမင္းကိုဒုန္းစိုင္းျဖင့္ ခရီး
နွင္းခဲ႔ေလေတာ့သည္။ တစ္ဖက္လမ္းမွွ လာမည္
ရွန္ပင္းနွင့္ရဲမတ္ေတြကို ေစာင့္ရန္ ျမင္ကိုေျဖး
လိုက္ျပီ ရပ္ကသူျမင္းေပၚကဆင္းလိုက္သည္။ သူမကိုလည္ ခ်ီခ်လိုက္သည္။ ျမင္းကို သစ္ပင္တစ္
ပင္တြင္ ခ်ီလိုက္ကာ လမ္းရဲ႕ သစ္ပင္ေအာက္ဆီ
သို့ညႊန္ျပလိုက္သည္။
"ဟို မွာခဏထိုင္ေစာင့္ရေအာင္ ဓါးျပေတြေတာ့
လိုက္မလာနိုင္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္ မင္းဘာမွမျဖစ္
ဘူးမဟုတ္လား"
"အင္း…ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
သူမကိုမ်က္နွာလြဲလိုက္ျပီ သူကေရွ႕ကေန သစ္ပင္
ဆီသို့ သြားလိုက္ေတာ့သည္။ သစ္ပင္ေအာက္မွ
သူထိုင္လိုက္သည္။ သူမကသူကို စကားလုံးဝမ
ေျပာေသာ သူမ်က္နွာကိုျကည့္၍ တိတ္ဆိတ္စြာ
ျဖင့္ သူအနားမွထိုင္လိုက္သည္။ သူကခဏျကာ
"ေမာ့ရန္ မင္း ျပန္ခ်င္လား"
"ဟင္…"
သူစကားေျကာင့္ သူမွခ်က္ခ်င္းျကီး ဘာျပန္ေျဖ
ရမွန္းမသိျဖစ္သြားသည္။
"မင္း ပုံစံက မလိုက္ခ်င္တယ္ပုံစံျဖစ္ေနတယ္"
"မဟုတ္ပါဘူးမင္းသား…မင္းသား က်ြန္မေျကာင့္
ဒုကၡေရာက္မွစိုးရိမ္လိုပါ"
"မင္းေျကာင့္ ငါဒုကၡေရာက္ပါေစ ငါမင္းကိုေရြးခ်ယ္
မူအတြက္ ေနာင္တဆိုတာငါမွမရွိဘူး မင္းငါကိုေရြး
ခ်ယ္မိလို ေနာင္တရေနရင္ေျပာပါေမာ့ရန္ ငါမင္း
ကိုအတင္မဆြဲထားေတာ့ပါဘူး"
"ဟင္အင္း မရပါဘူး …မင္းသားကိုေရြးခ်ယ္မိလို
ေနာင္တဆိုတာမရွိပါဘူးမင္းသား…မင္းသားကို က်ြန္မအသတ္ ျမတ္နိုးျပီ ခ်စ္ခဲ႔တာပါမင္းသား မင္းသားကို စိတ္ပ်က္ေစလို့ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"မေတာင္းပန္ပါနဲေမာ့ရန္ ငါကသာမင္းကို ေတာင္း
ပန္ရမွာပါ …ေမာ့ရန္"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသား"
"ငါကိုမင္း က်န္မင္းလိုဘဲေခၚပါလား"
"ဟင္…မေခၚရဲပါဘူး မင္းသားက က်ြန္မထက္
အသက္ျကီးတာဘဲ"
"အင္…ဒါဆို အကိုက်န္ေခၚ"
"အကိုက်န္"
"အင္း…မင္းငါကို ဘယ္ေတာ္မွ မင္းသားလိုမေခၚနဲ
ငါက မင္းအတြက္ဆိုရင္ မင္းသားမဟုတ္ဘူး သာ
မာန္လူဘဲ"
"အင္း…အကိုက်န္"
"နားေထာင္လိုေကာင္းတယ္ ေနာင္တစ္ေခါက္
ေလာက္"
သူမရွက္ကိုး ရွက္ကန္းျဖင့္ ျပဳံးကာ
"အကိုက်န္"
သူက သူမမ်က္နွာကိုျကည့္ျပီ ျပဳံးလိုက္သည္။ သူမ
လက္ေလးကိုဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပီ
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေမာ့ရန္ ငါကို ခ်စ္ခဲဲ႔ျပီ ငါကို
ဘဲ ေစာင့္ေနေပးလို့ ငါမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မစြန့္
လြတ္ဘူး အဲဒါငါရဲ႕ကတိစကားပါ ေမာ့ရန္"
သူမလည္းသူစကားေျကာင့္ ေက်နပ္စြာျပံဳးမိသည္။
သူကသူမရဲ႕ ပုခုံးကိုလက္ျဖင့္ဆြဲကာျဖင့္ သူမ
ေခါင္းေလးကို သူပုခုံးထက္မွီေစလိုက္သည္။ သူတို့
နွစ္ေယာက္ အေတာ္ျကာျကာထိုင္ေနရင္း အေဝးမွ
ရဲမတ္နွစ္ေယာက္နွင့္ ရွန္ပင္းတို႕ျမင္းကိုဒုန္းစိုင္း
ေမာင္းကာ ေရာက္လာျကေတာ့သည္။ သူတို့လည္
ထိုင္ရမွထရပ္လိုက္ျပီ ရွန္ပင္းကျမင္းေပၚမွဆင္း၍
"ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ အကိုေတာ္"
"ငါဘာမွမျဖစ္ဘူး ညီေတာ္တို့ေရာ"
"ရဲမတ္ေတြက နွစ္ေယာက္ဘဲ က်န္ေတာ့တယ္'
"ဘယ္တတ္နိုင္မလဲ လူတို့ဘက္က လူဦးေရမ်ား
ေနတာကိုး ဓါးျပေတြဆီကထူးဆန္းတာေတြ႕မိ
ေသးလား"
"မေတြ႕မိဘူး အကိုေတာ္ သာမန္ ဓါးျပေတြဘဲ
ထင္တယ္"
"ေကာင္းျပီ ဒါဆိုငါတို့ ခရီးဆက္နွင္ရေအာင္"
"ဟုတ္ကဲ႔ အကိုေတာ္ ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသား"
သူတို့ေတြ ျမင္းေပၚ ျပန္တတ္စီးလိုက္ျပီ သူနွင့္ သူမက ျမင္းတစ္ေကာင္ထဲ အတူစီးကာ ခရီးနွင္
ေလေတာ့သည္။
မရပ္မနား ခရီးကိုနွင္ရသည္။ မနက္မိုးမလင္
ခင္မွ နန္းေတာ္သို့ျပန္ေရာက္သည္။ သူတို့ေတြ
နန္းေတာ္ထဲ သို့ အားလုံးဝင္လာခဲ႔ျကေတာ့သည္။
ရွန္းပင္က
"အကိုေတာ္ ညီေတာ္အေဆာင္ျပန္ေတာ့မယ္"
"ခဏေနအုန္း ငါေျပာစရာရွိတယ္ "
သူက ရွန္ပင္းအနားကပ္ကာ တီးတိုေလးေျပာ
လိုက္သည္။ ရွန္ပင္းက
"ျဖစ္ပါ့မလားအကိုေတာ္ အကိုေတာ္ျကီးက"
သူက
"စိတ္မပူနဲ ငါေျပာတဲ႔အတိုင္းလုပ္ပါ ကိုယ္ေတာ္
ျကီးလက္ခံလိမ့္မယ္ မနက္ျဖန္က ဦးရီေတာ္ကို
တားနိုင္ဖို့ အေရးျကီးဆုံးဘဲ"
"ဟုတ္ကဲ႔"
"ကယ္သြားေတာ့ မင္းတို့ မင္းသားရွန္ပင္းနဲလိုက္
သြားလိုက္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔မင္းသား"
ရဲမတ္ေတြကို ရွန္ပင္းနွင့္လိုက္သြားေစလိုက္သည္
ျမင္းေတြကိုပါ ရဲမတ္ေတြ ကယူေဆာင္သြားျက
သည္ နန္းေတာ္တစ္ခုလုံးက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္
လ်ွက္ရွိေတာ့သည္။
"သြားစို့ေမာ့ရန္"
"ဘယ္ကိုလဲ"
"ငါနန္းေဆာင္ကို"
သူမလက္ေလးဆြဲကာ သူေနာက္သို့လိုက္ေစသည္
သူကေတာ့ သူမကိုေခၚ၍သူ နန္းေဆာင္သို့ျပန္
လာခဲ႔သည္။သူနန္းေဆာင္သို့ေရာက္ေတာ့ ရန္ရွမ္း
နွင့္ရန္က်ိက ေျပးထြက္လာျပီ သူအားအရိုေသေပး
ျကသည္။
"မင္းသားျပန္ေရာက္လာျပီလား"
"အင္း"
ရန္ရွမ္းက
"သူက…"
"ေမာ့ရန္"
သူမက
"ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္"
ရန္က်ိ
"က်ဳပ္တို့ကိုမွတ္မိလား ေမာ့ရန္ ငယ္ငယ္က မင္း
ဆီကို မင္းသားနွင့္အတူပါလာတဲ႔ ညီအကိုေတြ
ေလ"
"ေျသာ္…ဟုတ္လား မမွတ္မိေတာ့ဘူးထင္တယ္"
ရန္က်ိဘာဆက္ေျပာရမယ္မွန္းမသိျဖစ္သြားသည္။
သူက
"ရန္ရွမ္း နန္းေတာ္မွအေျခေနဘယ္လိုရွိလဲ"
"ဦးရီေတာ္ မရိပ္မိေသးဘူး ဒါေပမယ့္ မင္းသားဒီ
တစ္ရက္နွစ္မေတြ႕ေတာ့ မင္းသားဘာျကံေနလည္
ဆိုျပီ သသ်ွိဳးပို့ခဲ႔တယ္ ရန္က်ိက အဲဒီသသ်ိဳးကိုဖမ္း ျပီသတ္လိုက္ျပီ မင္းသား"
"အင္း ေကာင္းတယ္ေက်းဇူးဘဲ ရန္က်ိ"
"ရပါတယ္မင္းသား မင္းသားအတြက္ဘဲ လုပ္ေပး
ရမွာေပါ့"
" ငါတို့အထဲဝင္ရေအာင္ "
"ဟုတ္ကဲ႔"
အေဆာင္ထဲသို့ေရာက္ေတာ့ အခိုင္းေစးေတြကို
"ေမာ့ရန္ကို ငါအေဆာင္မွဘဲထားမယ္ ဟိုဘက္
တစ္ခန္းကို သူအတြက္ေနဖို့ စီစဥ္ေပးလိုက္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔"
သူက သူမကို
"ေမာ့ရန္ ခဏနားလိုက္ဦး မနက္ျကမွေတြ႕မယ္"
"အင္း"
"လိုက္သြားပါေမာ့ရန္ သူတို့နွစ္ေယာက္ေနာက္ကို
ငါအေဆာင္ေတာ္က လူေတြက စိတ္ခ်ရပါတယ္
ေအးေအးေဆးေဆးအနားယူပါ "
"အင္း"
သူက သူမကိုနားေစလိုက္ေတာ့သည္။သူမက ေခါင္းေလး ညိတ္ျပီ အခိုင္းေစနွစ္ေယာက္နွင့္ သူ
ေရွ႕ကေနထြက္သြားလိုက္သည္။
သူက ဧည့္ခန္းခုံတြင္ ထိုင္လိုက္ျပီ ရန္ရွမ္းက
" မင္းသား ေမာ႔ရန္ကို ဒီမွထားလို့ ျဖစ္ပါ့မလား မင္းသား ဘာဆက္လုပ္ဖို့စဥ္းစားထားလည္"
"ငါေမာ့ရန္ကို ျကင္ယာေတာ္ ေျမွာက္မယ္ အခု
ခဏ ငါအေဆာင္ေတာ္မွ ထား ထားတာ ေနာက္
မွ မယ္ေတာ္ျကီးနဲ ညိွျပီ ငါမိဖုရားျဖစ္လာေစရမယ္
ဒါေပမယ္ ့သုူအေျကာင္းကိုေပါက္ျကားလို့မျဖစ္ဘုူး
အားလုံး နူတ္ပိတ္ထားျကပါ သူဟာ သာမန္
ေစာ္ဘြားမူရမ္ရဲ႕ သမီးအေနနဲဘဲ အားလုံးသိျက
ပါေစ"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသား"
"ရန္က်ိ မနက္ျကရင္ မယ္ေတာ္ျကီးဆီသြားပါ "
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသား"
"ခမည္းေတာ္က ငါကိုနန္းလႊဲခဲ႔တဲ႔ စာလႊာပါ ယူျပီ
မနက္ျဖန္ ညီလာခံကို လာခိုင္းလိုက္"
"ဟုတ္ကဲ႔မင္းသား'"
"ရန္ရွမ္း မနက္ျဖန္မနက္ ပညာေရးအမတ္ဆီသြား
ဒီစာကို ေပးလိုက္ ငါေပးလိုက္တယ္လိုေျပာ"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသား"
သူအသင့္ေရးထားေသာ စာအိတ္ကိုယူ၍ ရန္ရွမ္း
ကိုေပးလိုက္သည္။
"မိုးလင္းေတာ့မယ္ ငါခရီးပမ္းလာတယ္ ခဏ
ေလာက္ အနားယူဦးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသား "
"မင္းတို့့လည္ ပင္ပန္းသြားျပီ အခန္းမွ သြားျပန္
နားျကပါ မနက္ျကမွ ငါတို့ စတင္လႈပ္ရွားျကတာ
ပါေပါ့ ငါ ဦးရီေတာ္ကိုနိုင္ကို နိုင္ရမယ္"
"အမိန္ေတာ္အတိုင္းပါမင္းသား"
"ကယ္သြားျကပါ"
ရန္က်ိနွင့္ရန္ရွမ္းတို့လည္ မင္းသားအေဆာင္မွ
ထြက္သြားျကေတာ့သည္။ သူလည္ သက္ပ်င္း
တတ္ခ်က္ခ်ကာ သူအိပ္ယာေပၚသို့ လဲအိပ္လိုက္
ေတာ့သည္။ မနက္ျဖန္အတြက္ သူမွာအင္းအား
အျပည့္ရွိေနရန္ လိုအပ္ေနေတာ့သည္။
အပိုင္း(25)ျပီး၏ စာဖတ္သူ ပရိတ္သက္မ်ားကို
ေလးစားလ်ွက္
စာေရး…လင္းသုခ
ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
အပိုင္း(26)
ဦးရီေတာ္ရန္ေခ်ြးရင္းဟာ သူနန္းေတာ္သို့သြားရန္
ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ ေမွာ္ဆရာေလာ့ရင္း ေရာက္လာ
သည္။ ေမွာ္ဆရာေလာ့ရင္းဟာ သူ၏ညာလက္ရုံး
တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ထိုျပင္ ျကီးျကပ္ေရးမူးခ်ဳပ္
အမတ္မင္းကလည္း သူ၏ ဘယ္လက္ရုံးအမတ္
မင္းျဖစ္ေတာ့သည္။ ဒီေန့သူဟာ နန္းတတ္ပြဲ အခန္းနားကို သြားရန္ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာေမွာ္ဆရာ
ေလာ့ရင္ဟာ မ်က္နွာမေကာင္းျဖစ္ေနသည္ကို သူသတိထားလိုက္မိသည္။သူက
"ေလာ့ရင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ မ်က္နွာလည္
မေကာင္းပါလား တစ္ခုခု စိုးရိမ္မ်ားစရာရွိလား"
"ဟုတ္ကဲ႔ သခင္ျကီး"
"ဘာမ်ားကို စိုးရိမ္ေနတာလည္ ေလာ့ရင္း"
"ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွ မေျပာသင့္ေပမယ့္ က်ြန္ေတာ္မ်ိဳး
စိုးရိမ္ေနမိလိုပါ သခင္ျကီး"
"ေကာင္းျပီေလာ့ရင္း မင္းေျပာနိုင္ပါတယ္ မင္း
ရဲ႕စိုးရိမ္ေျကာက္က်မႈကဘာမ်ားလဲ"
"ဒီလိုပါ သခင္ျကီး ညက က်ြန္ေတာ္မ်ိဳး သခင္ျကီး
အတြက္ ေမွာ္စြမ္းအင္နဲ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္မျဖစ္ကို အာယုံခံျပီ တြက္ခ်က္ျကည့္တယ္ ဒါေပမယ့္ သခင္
ျကီးကိုအာယုံခံလိုမရဘဲ မင္းသားက်န္မင္းကိုသာ အာယုံခံမိတယ္ သခင္ျကီး"
ဦးရီေတာ္ ေလာ့ရင္းစကားကို စိတ္ဝင္းစားသြား
သည္။ သူ၏ဝတ္ရုံေတာ္လဲေပးေနျကေသာ အခိုင္း
ေစမ်ားကို လက္ေထာင္ျပကာ ရပ္နားေစလိုက္ျပီ
ေလာ့ရင္းမ်က္နွာကိုျကည့္ကာ
"က်န္မင္း…ကိုအာယုံခံမိတယ္ ဟုတ္လား
ေလာ့ရင္း"
"ဟုတ္တယ္ သခင္ျကီး"
သူက ျပဳံးလိုက္ကာ ေလာ့ရင္းကိုျကည့္လိုက္သည္။
"မင္းဘာျမင္ခဲ႔လည္း ေလာ့ရင္း"
"ပလႅင္မွာ ထိုင္ေနတာက သခင္ျကီးမဟုတ္ဘဲ
မင္းသားက်န္မင္းပါ သခင္ျကီး"
"ဘာ…ငါမဟုတ္ဘဲ ပလႅမွာ ထိုင္ေနတာက်န္မင္း
မျဖစ္နိုင္ဘူး မျဖစ္နိုင္ဘူး ငါဘဲျဖစ္ရမယ္"
"ဒီတိုင္းျပည္မွာ မင္းသားက်န္မင္း အသက္ရွင္ေန
သ၍ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ဘုရင္မျဖစ္
နိုင္ဘူး သခင္ျကီး မင္းသားက်န္မင္းက အႏၱရာယ္
အရွိဆုံး လူဘဲ သခင္ျကီး သူကိုသတ္ရမယ္"
"ဘာေျကာင့္လဲ ငါကိုယ္ေတာ္ေတာင္ ဘုရင္လုပ္
ခြင့္မရွိဆိုေတာ့ သူက ငါကိုယ္ေတာ္ထက္ ဘယ္
ေလာက္ ပိုေတာ္ျပီ ျမင့္ျမတ္ေနလိုလဲ ဆိုစမ္းပါဦး"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသားက်န္မင္းဟာ ေနနကၡနဲယွဥ္
ေမြးတဲ႔မင္းသားတစ္ပါးပါ ဘုန္းတခိုးစြမ္ရည္က မိုးေပၚကနတ္ေတြနဲေတာင္ ယွဥ္ျပိဳင္နိုင္တဲ႔ သူပါ သခင္ျကီး မင္းသားက်န္မင္း အသက္ရွင္ေနသ၍ သူထက္သာတဲ႔ မင္းဟူ၍ မေပၚထြန္းနိုင္ဘူး သူကံ
ကုန္မွသာလ်ွင္ မည္သူမဆိုမင္းျဖစ္နိုင္လိမ့္မယ္ သခင္ျကီးး"
ေလာ့ရင္စကားကိုျကား၍ စိတ္ပ်က္စြာရယ္မိသည္။
"ဟားးးးးငါက မင္းေျပာတာေတြကို လကၡံမယ္ထင္
ေနလားေလာ့ရင္း က်န္မင္းဟာ ေနနကၡနဲယွဥ္ျပီ
ေမြးေမြး နတ္နကၡနဲဘဲယွဥ္ျပီေမြးေမြး ငါဂရုမစိုက္
ဘူး ဟားးးသူက မဟာဘုန္းတခိုးစြမ္းရည္ျကီးတဲ႔
သူဟုတ္လားေလာ့ရင္း သူသာမဟာဘုန္းတခိုးရွင္
ဆိုရင္ သူက အားလုံးကာကြယ္နိုင္ရမွာေပါ့ အခု
သူ မယ္ေတာ္နဲ ဖခည္မည္းေတာ္ကိုေတာင္ သူ ကာကြယ္ေပးနိုင္လိုလား သူမကာကြယ္နိုင္ေသးပါ
ဘူး… ေလာ့ရင္း ေလာ့ရင္း မင္းမွားေနျပီ မင္းမစိုး
ရိမ္နဲ သူဆီမွာ နတ္တခိုး စြမ္းအင္ဆိုတာမ်ိဳးမရွိဘူး သူက သာမာန္လူသားပါ ငါက သူရဲ႕ဇာတာနကၡ
ေတြကို စိတ္မဝင္စားဘူး ေလာ့ရင္း မျဖစ္
လာေသးတဲ႔ အေျခေနကို စိုးရိမ္ျပီ ေျကာက္ေနမယ္
ခဲ႔မယ္ဆိုရင္ ငါဒီေန့အခ်ိန္ထိ ဒီလိုေနရာကိုေရာက္
မလာဘူးဆိုတာ မင္းနားလည္ထားပါ ဟားးးးး"
"သခင္ျကီး ဒါေပမယ့္ က်န္မင္းကို ေပါ့ေပါ့ဆဆ
တြက္ခ်က္လိုမရဘူး သူကို အသက္ရွင္ခြင့္ေပး
ထားရင္ သခင္ျကီးအတြက္ေနာင္တရစရာ ျဖစ္လာ
နိုင္တယ္"
"ဟားးးးေလာ့ရင္းေလာ့ရင္း မင္းဘာကို စိတ္ပူေန
လည္းဆိုတာ ငါမသိေပမယ့္ ငါဘုရင္ျဖစ္ရင္ က်န္း
မင္းကို နန္းခ်ျပီ အရင္ဆုံး ကြပ္မ်က္မွာပါ ဟားးးး
အခုငါ က်န္မင္း သတ္လိုက္ရင္ အမတ္ေတြအား
လုံး စိတ္ဝမ္းကြဲကုန္ျပီ ငါကိုျပည္သူနဲေပါင္းျပီေတာ္
လွန္ျကလိမ့္မယ္ ျပီေတာ့က်န္းမင္ကလည္း အလြယ္တကူသတ္လိုရတဲ႔ လူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး က်န္မင္းဟာ ငါအတြက္ေတာ့ အနွစ္နွစ္အလလ
က ရွာေနတဲ႔ ငါျပိဳင္ဘက္ေကာင္းဟာ က်န္မင္းဘဲ
သူကငယ္ေပမယ့္ ဘယ္သူနဲမွမတူတဲ႔ အရည္ခ်င္း
ရွိတယ္ ငါကိုယွဥ္ျပိဳင္နိုင္တယ္ သူကိုသတ္ဖို့ထက္
ငါလက္ေအာက္ခံလုပ္ေစရမယ္ ဒါေျကာင့္သူရဲ႕
အစြယ္ကို ငါအရင္ဆုံးရိုက္ခ်ိဳးထားရမယ္ မင္း
ေစာင့္ျကည့္ေနလိုက္ပါဟားးးးး"
ဦးရီေတာ္ရယ္ ရီသံဟာ ေအာင္နိုင္သူတစ္ေယာက္
ရဲ႕ အသံကို ေလာ့ရင္းနားေထာင္လိုက္ရသျဖင့္ သူ
စိုးရိမ္တာ အပိုတစ္ခုဆိုတာ သူသိလိုက္သည္။
ဦးရီေတာ္ရန္ေခ်ြးရင္းဆိုသူလည္ ရဲရင့္ျပီ ထက္
ျမက္သူတစ္ဦးျဖစ္တဲ႔အတြက္ ေလာ့ရင္းစိတ္မပူ
ေတာ့ပါ။
ပညာရွိအမတ္ ေရွာင္က်န္႕ရွင္း အိမ္ေတာ္၌ မင္းသား က်န္မင္းဆီက လာေသာ စာကိုျကည့္၍
ေရွာင္က်န္ရွင္း အံျသေနသည္။ ဘုရင္စည္းတံဆိပ္
ကိုရိုက္နိွပ္ထားသျဖင့္ ပို့၍ အံျသမိသည္။ စာတြင္
မင္းအမိန့္၏ နာခံစာျဖစ္ေနသည္။ မနာခံလ်ွင္ ေရႊ
စင္မ်ိဳးဆက္ကို ပုန္းကန္မႈနွင့္ သတ္လို့ရနိုင္သည္။
မင္းသား က်န္မင္းက ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နွင့္ အမိန့္
စာကို ပိုလည္ဆိုတာ စဥ္းစားေနေတာ့သည္။ အခု
လက္ရွိအာဏာက မင္းသားက်န့္မင္းမွမရွိ ဦးရီ
ေတာ္ကသာ နန္းေတာ္တစ္ခုလုံးကို အုပ္စိုးထား
သည္။ မင္းသားရဲ႕အမိန့္ကိုလည္ ေပါ့ဆလိုမရပါ။
သူက အရင္မင္းျကီးရဲ႕ နန္းလႊဲဆက္ခံတဲ႔ မင္းသား
မင္းသားအမိန့္ကိုနားခံရင္ေကာင္းမလား ဦးရီေတာ္
အမိန့္ကို လကၡံရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားရခက္
လာေတာ့သည္။ ဦးရီေတာ္နန္းတတ္ရင္ သူကို
ုပုန္းကန္မယ့္လူမွန္းသမ်ွကို သတ္ျပစ္မွာဘဲ အကယ္၍ မင္းသားက ဦးရီေတာ္ကို ရင္ဆိုင္နိုင္ခဲ႔
ရင္လည္ ငါကမင္းအမိန့္ကို နာခံသူမဟုတ္လို မင္းသားလည္ ငါကို ကြပ္မ်က္ခံရမွာဘဲ သူေတြး
ရင္းနွင့္ စိတ္ပ်က္မိသည္။
"ဟူးးးးး"
ပညာရွိအမတ္ေရွာင္က်န္ရွင္းက ေလပူတစ္ခ်က္
မႈတ္ထုတ္လိုက္ျပီ ေခါင္းကိုခါရမ္းကာ စဥ္းစား
ျကပ္သြားေတာ့သည္။ ညီလာခံကတစ္ေျဖးေျဖးစ
ရန္နီးလာျပီ သူ၏အိမ္ေတာ္မွာ ေျခတစ္လွမ္း
ေတာင္မစနိုင္ေသးပါ။ထိုအခ်ိန္မွာ သူ၏ေျမးျဖစ္
ေသာ ၇နွစ္ရြယ္ ကေလး ေလးက ေျပးလာသည္။
"ဖိုးဖိုး ဖိုးဖိုး ဖိုးဖိုး"
ကေလးေျကာင့္ သူ၏အေတြးရပ္သြားသည္။
"ေျသာ္ ငါရဲ႕ မင္းသားေလးပါလား ဖိုးဖိုးဆီ ဘာ
လာလုပ္တာတုန္း"
"ေဖေဖက ေျပာတယ္ နန္းေတာ္ကိုသြားမယ္တဲ႔"
"အင္း ေကာင္းပါျပီ ဗ်ာ ဒါနဲ အဖိုးရဲ႕မင္းသားေလး
ကေရာလိုက္မလား"
"မလိုက္ဘူးဖိုးဖိုး သားသားက ကေလးဘဲရွိေသး
တယ္ဖိုးဖိုး သားသားျကီးလာရင္ အဖိုးထက္ေတာ္
တယ္တဲ႔လူျဖစ္ရမယ္ ဖိုးဖိုးကိုစိတ္မညစ္ေစရဘူး"
"ဟားးးေကာင္းပါျပီဗ်ာ ေကာင္းပါျပီ"
ကေလးရဲ႕စကားေျကာင့္ သူျပဳံးျပီရယ္လိုက္သည္
ကေလးကို ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ျပီ ခ်ီကာျဖင့္ သူအ
ေတြးရသြားသည္။ မင္းသားသည္ သာမာန္လူမ်ိဳး
မဟုတ္ ဦးရီေတာ္ကို ေကာင္းစြာရင္ဆိုင္နိုင္သူ
ျဖစ္သည္။ ယခင္မင္းျကီးထက္ ရဲရင့္သည္။ ဦးရီ
ေတာ္ေတာင္ သူကိုလန့္၍ေစာင့္ျကည့္ေနရသည္
ကို သတိထားလိုက္မိသည္။ အခုလည္ မင္းသား
ဟာရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲ သူဆီကို စာပို့မည္မဟုတ္
ဦးရီေတာ္နွင့္ မင္းသားက်န္မွာ မင္းသားက်န္ကို
ေရြးခ်ယ္ ရန္ အသင့္ေတာ္ဆုံးျဖစ္သည္။ ဦးရီ
ေတာ္ ကိုေထာက္ခံလ်ွင္ မိမိရရွိထားေသာ ေနရာ
သည္ တည္ျမဲရန္ခက္လွမည္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ
ဆိုသည္ျဖစ္ေစ ဦးရီေတာ္ အမ်က္တစ္ခုရွတာနွင့္
ကြပ္မ်က္ခံရနိုင္သည္။ မင္းသားသည္ ဦးရီေတာ္
ထက္ သမာတမတ္ရွိသည္ အေျခေနကို သုံးသတ္
နိုင္စြမ္းရွိသည္။ ယခင္မင္းျကီး၏ နန္းလႊဲခံရသူျဖစ္
သည္။ ေနာင္တတ္မည္ ဘုရင္ဟု ငယ္ငယ္က
တည္းကေက်ာ္ေစာသူျဖစ္သည္။ မင္းသားကိုသာ
ေထာက္ခံလ်ွင္ အသင့္ေတာ္ဆုံးျဖစ္သည္။ ထို
ေျကာင့္ သူေလးပူတစ္ ခ်က္မႈတ္ထုတ္လိုက္ျပီ
"အရွင္ မင္းသားကို က်ြန္ေတာ္မ်ိဳး မိသားစု၏
အသက္နွင့္ အလဲလွယ္ လုပ္ျပီ ေထာက္ခံလိုက္
ပါမယ္ မင္းသား မင္းသား ေအာင္ျမင္ပါေစ"
တီးတိုးေလးေျပာကာ ကေလးကိုျကည့္ျပီ ျပဳံးလိုက္
သည္။ကေလးက သူ၏စိတ္ေသာကေရာေနပုံကို
မသိပါ သူကိုျပဳံး၍သာ အားကိုးတျကီး ျကည့္ေန
ရွာသည္။သူလည္ျပန္လည္ျပဳံးလိုက္သည္။ စိတ္
ထဲတြင္ ကေလးကေလး တစ္ေန့လူျကီးျဖစ္လာ
မွာပါလား လူျကီးထက္ပိုေတာ္တဲ႔ကေလးကသာ
နိုင္ငံတစ္ခုလုံးကို ဦးေဆာင္မွာပါလားးး သူေတြး
ရင္းနွင့္ အေဆာင္ထဲမွထြက္လာေတာ့သည္။
နန္းေတာ္တြင္ မူမတ္မ်ား အမတ္ဝန္းမင္မ်ား
အခိုင္းေစမ်ား ကုန္းကုန္းမ်ား ဦးရီေတာ္နန္းတတ္
ေရးအတြက္ မလစ္လပ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေနျက
ေတာ့သည္။ ညီလာခံတြင္ လူမ်ားစုံညီစြာေရာက္
ရွိေနျကျပီျဖစ္သည္ ဘုရင့္ပလႅင္သည္လည္ လွပ
ခန္းနားစြာ တည္ရွိေနသည္။ အခ်ိန္က်ျပီမို့ စည္
ေတာ္ျကီးက ျမည္းဟိန္းေနသည္။ စည္ေတာ္
အေလ်ွာက္ ဦးရီးေတာ္က ဘုရင့္ဝတ္ရုံေတာ္ျဖင့္
ဝတ္ဆင္ကာ ညာလက္ရုံး ဘယ္လက္ရုံးကိုျခံရံ
လ်ွက္ စီးခ်က္အတိဳင္း တစ္လွမ္းဆီ လွမ္းလာ
သည္။ ထိုညီလာခံတစ္ခုလုံးကို မ်က္လုံးေလ ေဝ႕
ဝဲျကည့္လိုက္ရာ မင္းသား ယူနဇရာဇ္ မင္းသား
ရွန္းပင္ကို သာေတြ႕ရသည္။ မင္းသားက်န္မင္းကို မေတြ႕ရေခ်။က်န္းမင္းကိုမေတြ႕ရသျဖင့္ သတိ
ထားရန္လိုအပ္ေနေတာ့သည္။ သူ၏ေျခလွမ္းေတြ
ကဘုရင္ ပလႅင္ရွိရာ စင္ျမင့္ေပၚသို့ တတ္လိုက္
လာျပီ အမတ္ေတြဘက္ကိုလွည့္ျကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္ကုန္းကုန္းေတြက
"မိဖုရားျကီး ျကြခ်ီလာပါျပီ"
မိဖုရားျကီးလာသည္ကို ျကည့္၍သူျပဳံးလိုက္သည္။
မိဖုရားျကီးက သူကိုအရိုေသေပး၍ သူ၏ ထိုင္ရာ
ေနရာခုံ၌ ထိုင္လိုက္သည္။ အမတ္ေတြကလည္
တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္လ်ွက္ရွိသည္။ ပညာရွိအမတ္
က မင္းသားက်န္ကိုမေတြ႕ရသျဖင့္ အံျသသြား
သည္။ စိတ္လည္ပူသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္ စင္ျမင့္
ေပၚသို့ ကုန္းကုန္းခ်ဳပ္ျကီး က တတ္လာျပီ စာခ်ြန္လႊာကိုစတင္ဖတ္ျကားေတာ့သည္။
"နန္းတတ္ပြဲ အခမ္းနားစတင္ပါေတာ့မည္"
ထိုအခ်ိန္ေအာက္မွာ ရွိေသာကုန္းကုန္းက
"အိမ္ေရွ႕စံ မင္းသား ျကြခ်ီလာပါ"
အမတ္အားလုံးက တီးတိုး၍ ဟိုတစဒီတစ ေျပာ
ျကေတာ့သည္။ သူကေတာ့ အိမ္ေရွ႕စံမင္းသား
ဝတ္စုံအျပည့္နွင့္ အမတ္ေတြကို တာတားျပကာ
ျပံဳးလ်ွက္ ရန္ညီကိုနွင့္ ေမာ့ရန္ကိုျခံရံကာဝင္လာ
ေတာ့သည္။ သုူရဲ႕အျပဳမႈကို အမတ္ေတြအကုန္း
လုံးက အံျသကုန္ျကသည္။ ဦးရီေတာ္မွမႈ သူရဲ႕
ရိုင္းစိုင္းတဲအျပဳမႈကိုျကည့္၍ ေဒါသအျကီးအက်ယ္
ထြက္လ်ွက္ရွိသည္။ သူက ဦးရီေတာ္ကို မ်က္နွာ
ခ်င္းဆိုင္ရပ္လိုက္ျပီ ဦးရီေတာ္ကို ျကည့္ကာ လက္
ခုပ္ သုံးခ်က္တီးျပီ ျပဳံးျပလိုက္သည္။ သူမက မ
ေကာင္းတဲ႔ အနံ႕သက္တစ္ခုကို ခံစားရသျဖင့္ သူမ
အနံ႕လာရာျကည့္လိုက္သည္။ ေလာ့ရင္းကို မ်က္
နွာခ်င္းဆိုင္ျကည့္လိုက္မိေတာ့သည္။ ေလာ့ရင္း
က သူမကို မင္းသားေဘးမွရုတ္တရပ္ သူေတြ႕
လိုက္ ရသျဖင့္လန့္သြားေတာ့သည္ သူမလည္
ေလာ့ရင္းကို ျကည့္ျပီး ျပဳံးျပလိုက္သည္။ ေလာ့ရင္း
ေျခကို ေနာက္သုံးလွမ္း ဆုတ္ျပီယိုင္ခနဲျဖစ္သြား
သည္။
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ သူက ငါ အာယုံနဲ ျကည့္တုန္း
ကျမင္ဖူးတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးပါလား သူက သာမာန္လူ
မဟုတ္ဘူး မင္းသားအနား ဘယ္လိုေရာက္လာ
တာလဲ ငါကိုသူသတိထားမိေနျပီထင္တယ္ "
ေလာ့ရင္း သူမကိုျကည့္၍ တုန္ရီသြားလ်ွက္ရွိ
သည္။ သူမကေတာ့ ေလာ့ရင္းကိုသာ ျပဳံးလ်ွက္
စိုက္ျကည့္ေနေတာ့သည္။ ဒီလူက မေကာင္းဆိုး
ဝါးဘဲ သူဆီက ေသြးညီနံ႕ေတြရတယ္ လူသတ္
ထားပုံဘဲ ေအာက္လမ္းပညာ က်ြမ္းက်င္တယ္
ထင္တယ္ ငါသတိထားရမယ္ အရွင့္သားကို သူ
တစ္ခုခု လုပ္ခြင့္ ငါခြင့္မျပဳနိုင္ဘူး သူမျပဳံးလ်ွက္
သာ ေလာ့ရင္းကို စိုက္က္ျကည့္ေနလိုက္ေတာ့
သည္။
အပိုင္း(26)ျပီး၏ စာဖတ္သူမ်ားအားေလးစား
လ်ွက္
စာေရးသူ…လင္းသုခ
ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
အပိုင္း(27)
ညီလာခံတစ္ခုလုံးသည္ မင္းသားက်န္မင္းရဲ႕ လက္
ခုပ္တီး၍ ရယ္သံေျကာင့္ အမတ္ေတြလည္ တိုက္
ပြဲစျပီဆိုတာသိလိုက္သည္။ ဦးရီေတာ္က
"က်န္မင္း… ခြင့္ျပဳေပးထားတဲ႔ အျပဳမႈတစ္ခုရဲ႕
အတိုင္းတာတစ္ခုကို ေက်ာ္လြန္လာရင္း မင္း
အတြက္ ေနာင္ေရးမေကာင္းနိုင္ဘူးေနာ္"
"ဦးရီေတာ္ က်ြန္ေတာ္က ဘယ္သူခြင့္ျပဳ ခ်က္မွ
မယူဖူးဘူး က်ြန္ေတာ္ခြင့္ျပဳခ်က္ မရဘဲနဲ ဘယ္သူ
ကမွ ဘာမွ လုပ္ပိုင္ေတြခြင့္မရွိဘူး"
"ဟားးးဟားးးးဟားးးးး"
ဦးရီေတာ္ဟာရယ္ရင္းနွင့္ ပလႅင္မွဆင္းလာျပီ သူေရွ႕သို့ရပ္လိုက္သည္။သူကိုျကည့္၍
"က်န္မင္း ဘာဆက္လုပ္ရမယ္မွန္းမသိတဲ႔ အခ်ိန္
မွာ ဘာမွဆက္မလုပ္တာ အေကာင္းဆုံးဘဲ ဘာ
ဆက္လုပ္ရမွန္းမသိဘဲ မင္းဆက္လုပ္ေနမယ္ဆို
ရင္ မင္းေနရာတစ္ခုကိုမင္းမကာကြယ္နိုင္ေတာ့
ဘူး ငါဘာကို ဆိုလိုတယ္ဆိုတာ မင္းသိမွာပါ မင္း
ကခပ္ညံညံလူတန္းစားမွမဟုတ္တာ ငါကိုလူဆိုး
ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္နဲ က်န္မင္း"
"ေကာင္းပါျပီဦးရီေတာ္ က်ြန္ေတာ္မွာ ဘာအာဏာ
မွမရွိဘူး ဘာလုပ္ပိုင္ခြင့္မွမရွိဘူးလို့ ဦးရီေတာ္က
ဆိုလိုခ်င္တာလား ဟုတ္မွာပါ လုပ္ပိုင္ခြင့္ဆိုတာ
လုယူလိုမွမရတာဘဲ"
"ကိုယ့္အေျခေနကို ကိုယ္သိသင့္တယ္ မင္းလည္
အရြယ္ေရာက္လာျပီ ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး
ငါကိုယ္ေတာ္ မဂၤလာယူေနခ်ိန္မွာ မေကာင္းတာ
မလုပ္ခ်င္ဘူး"
သူက ဦးရီေတာ္က လူေကာင္းဟန္ေဆာက္ေန
သျဖင့္ ျပဳံးကာ
"ဦးရီေတာ္… သစ္ပင္တစ္ပင္ဟာ အပင္ျမင့္ေတာ့
ေလတိုက္ခံရနိုင္ပါတယ္ အပင္နိမ့္ရင္ေတာ့ တက္
နင္းခံလိုက္ရတာျကီးဘဲ ဒါကိုဦးရီေတာ္သိမယ္လို
ထင္ပါတယ္"
"မင္းက အပင္နိမ့္တဲ႔ အပင္တစ္ပင္ပါဘဲ တက္နင္း
မခံရခ်င္ရင္ ပန္းအိုးထဲမွာေနသင့္တယ္ လွလွပပ
ေလးေပါ့ကြာ"
"ဟားးးးးးဦးရီေတာ္ ဦးရီေတာ္ က်ြန္ေတာ္က အပင္
ျမင့္လည္မဟုတ္ေသးဘူး အပင္နိမ့္လည္မဟုတ္
အနင္းမခံရေအာင္ ေလတိုက္မခံရေအာင္ မာ
ေက်ာတဲ႔ သစ္ပင္တစ္ပင္ပါ ဦးရီေတာ္ကေတာ့ ေလတိုက္ခံရတဲ႔ သစ္ပင္မျဖစ္ေစနဲ"
"မင္းအခု ငါနန္းတတ္တာကို လာတားေနတာ
လား က်န္မင္း"
"ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ ဦးရီေတာ္ကဥာဏ္ေကာင္း
သားဘဲ"
သူက အမတ္ေတြဘက္လွည့္ျပီ
"ဟားးးးးအမတ္မင္းအေပါင္းတို့ ငါနန္းတတ္တာကို
မေထာက္ခံတဲ႔လူရွိလားး ဆန့္က်င္မယ္႔သူဘယ္သူ
ရွိျကလဲ"
အမတ္တို့ကလည္
"မရွိ ေျကာင္းပါ ဦးရီေတာ္"
အားလုံး ေခါင္းငုတ္၍ ဦးရီေတာ္ကို အရိုေသေပး
ျကေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ပညာေရးအမတ္က အရိုေသမေပးဘဲ ဘာမွမေျပာကာ ခပ္မတ္မတ္ရပ္
ေနေတာ့သည္ကိုဦးရီေတာ္က သတိထားမိျပီ
"ပညာေရးအမတ္ ငါကိုယ္ေတာ္ကို ဆန့္က်င္ခ်င္
တာလား"
ပညာေရးအမတ္က သူ မ်က္နွာကိုျကည့္လိုက္ျပီ
သူကေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ပညာေရးအမတ္
လည္ ဦးရီေတာ္ စကားကို ျပန္တုန့္ျပန္ေတာ့သည္။
"ဦးရီေတာ္ အရင္မင္းျကီးရဲ နန္းလႊဲအမိန့္စာ က
မင္းသားက်န္မင္းကို နန္းလႊဲခဲ႔ျပီပါျပီ မင္းအမိန့္လႊဲ
တဲ႔စာမို့ ဆန့္က်င္ရင္ ေရႊစင္မ်ိဳးဆက္ ပုန္းကန္မႈ
နဲ ကြပ္မ်က္ခံရနိုင္ပါတယ္ဦးရီေတာ္ ဘယ္အမတ္
ကမွ ဆန့္က်င္လို့မရဘူးဆို ဦးရီေတာ္လည္ သိပါ
တယ္ မင္းအမိန့္နဲလႊဲစာက နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံမွာ နိုင္ငံသား တိုင္းက ေလးစားျကရပါတယ္"
"ဘာ……နန္းလႊဲ အမိန့္စာ ဘယ္သူက လႊဲတာလဲ
တံဆိပ္တုံးက ငါကိုယ္ေတာ္ဆီမွာပါ နန္းလႊဲအမိန့္
စာဆိုတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး "
"ယခင္မင္းျကီးက မင္းသားက်န္မင္းကို နန္းလႊဲခဲ႔ပါ
တယ္ ဦးရီေတာ္"
"မျဖစ္နိုင္ဘူးး က်န္မင္း ဒီကထြက္သြားကတည္က
တံဆိပ္တုံးက ငါလက္ထဲမွာပါ ငါကိုလာလွည့္စား
မေနနဲ ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္ဘူး"
"ဦးရီေတာ္မယုံရင္ မယ္ေတာ္ျကီးဆီမွွာ အမိန့္စာ
ရွိပါတယ္ ယူေဆာင္၍စစ္ေဆးနိုင္ပါတယ္"
""""ဟာ…""""""
တျခားမတ္ေတြလည္ မထင္မွတ္ထားေသာ စကား
ကိုျကားလိုက္ ရသျဖင့္ အံျသသြားျကတာ တီးတို
ေျပာဆိုျကေတာ့သည္။ ဦးရီေတာ္က ခပ္တည္
တည္ျဖင့္
"မယ္ေတာ္ျကီးဆီက အမိန့္စာယူလာစမ္း"
မယ္ေတာ္ျကီးနားက ကုန္းကုန္းက မယ္ေတာ္ျကီး
ထံကေန အမိန့္စာကိုယူလာကာ ဦးရီေတာ္လက္
ထဲသို့ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ဦးရီေတာ္ဟာ အမိန့္
စာကိုျကည့္ျပီ အမွန္တကယ္ျဖစ္ေနသည္ကို ျကည့္
ျပီ အံျသသြားကာ သတိျပန္ထားလိုက္ျပီ အမိန့္စာ
ကို ျကမ္းျပင္ထက္သို့ ေဆာင့္၍ပစ္ခ်ကာ
"မျဖစ္နိုင္ဘူး ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္ဘူး လာျကစမ္း
မင္းသားက်န္မင္းကို အမိန့္တုျပဳလုပ္မႈနဲ ဖမ္း
လိုက္ျကစမ္းးးးး"
သူေသြးပ်က္စြာ ေဒါသထြက္ျပီ ရဲမတ္ေတြကို ဆင့္
ေခၚလိုက္ေတာ့သည္။ အမတ္ေပါင္းလည္ ထိုအ
ျဖစ္ ပ်က္ကိုျကည့္၍ အံျသကာေနျကေတာ့သည္။ ရဲမတ္အေယာက္ နွစ္ဆယ္ေလာက္ကာ သူတို့ကို
ဝိုင္းလိုက္ျကေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ ရန္ရွမ္းနွင့္
ရန္က်ိက ဓါးထုတ္ကာ သူကိုကာကြယ္လိုက္သည္။
သူက သူမလက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပီ သူမကိုျပဳံး
ျပလိုက္သည္။ သူမကသူကို စိုးရိမ္းတျကီးနဲ ျကည့္
လိုက္ေနသည္။ သူကသူမကိုျပဳံးျပီ ဦးရီေတာ္ကို
ျကည့္ကာ ဦးရီေတာ္က
"'က်န္မင္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး မင္းလို လူေတာ္
တစ္ေယာက္ကို ငါမသတ္ခ်င္ေပမယ့္ မင္းရဲ႕အမိန့္
တုနဲ လာလွည့္စားေနတာကိုေတာ့ ခြင့္မျပဳနိုင္ဘူး"
"ေကာင္းျပီး ဦးရီေတာ္ အမိန့္တုကို အသုံးျပဳတဲ႔
လူက ပုန္းကန္သူေပါ့ က်ြန္ေတာ္ကိုဖမ္းမယ္ေပါ့
အမတ္ေတြ အားလုံးျကားတယ္ ဘုရင့္တံဆိပ္
တုံးအတု အသုံးျပဳသူကို ပုန္ကန္သူအေနနဲ ဖမ္း
ခြင့္ရွိတယ္ ဒါကို ဦးရီေတာ္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္နူတ္ထြက္
အသုံးနႈန္းပါ က်ြန္ေတာ္လကၡံပါတယ္ အမတ္ေတြ
ေရာ လမကၡံတဲ႔ လူရွိလား"
အမတ္ေတြက တိတ္ဆိတ္လ်ွက္ရွိသည္။ တစ္
ေယာက္မွျငင္းဆန္ပုံမရျကပါ"
"ဘယ္သူမွ ျငင္းဆန္ပုံမရရင္ ဦးရီေတာ္ စကားကို
လကၡံျကတယ္လို ယူဆလိုက္မယ္"
ဦးရီေတာ္က ဒီေကာင္ ဘာသေဘာလဲ ငါကသူကို
ဖမ္းမယ္ဆိုတာေတာင္ လက္ခံျပီ အားလုံးကို ငါ
စကားကို အယုံသြင္းေနပါလား ငါသတိထားမွရ
ေတာ့မယ္ ဟုေတြးလိုက္ေတာ့သည္။ သူက
"ေျဖာင့္ …ေျဖာင့္ …ေျဖာင့္"
လက္ခုပ္သုံးခ်က္ကို က်ယ္က်ယ္ေလးတီးလိုက္
သည္။ ခဏျကာ အျပင္မွ စစ္သူျကီးမူလန္နွင့္ အတူ ရဲမတ္ေတြအမ်ားျကီးေရာက္ရွိလာေတာ့
သည္။ အထဲက သုူတို့ကိုဝိုင္းထားေသာ ရဲမတ္ေတြ
ကိုျပန္ဝိုင္းလိုက္ျကသည္ ျမွားပစ္ေတြ အေဝးကေန
ေနရာယူလိုကိျကသည္။ အမတ္အေပါင္းတို့လည္
ျကည့္၍ လန့္သြားေတာ့သည္။ဦးရီေတာ္လည္
တစ္ခ်က္ ေျကာင္သြားျပီ မင္းသားျကီယူဇရာဇ္
ကိုျကည့္လိုက္ကာ
"ဒါဘာသေဘာလည္ ယူဇရာဇ္"
မင္းသားျကီးက
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဦးရီေတာ္ ညီေတာ္က်န္ကို
ကာ ကြယ္ေပးရပါလိမ့္မယ္"
"ေတာက္!!!မင္းးးး"
ဦးရီေတာ္ ေဒါသက ကေပါက္ကြဲလာေတာ့သည္။
သူရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ ေမွာ္ဆရာေလာ့ရင္း
က ဦးရီေတာ္ကို ကာကြယ္ျကေတာ့သည္။ ဦးရီေတာ္က
"က်န္မင္း မင္းရဲ႕ရိုင္းစိုင္မႈက မင္းကို မကာကြယ္
နိုင္ဘူး မင္း ရဲမတ္ေတြကို အသုံးျပဳတာ ဘာ
အတြက္လဲ မင္းဒီလိုလုပ္လို အမတ္ေတြက မင္း
ကို ေထာက္ခံမယ္ထင္ေနလား"
"မထင္ပါဘူး ဒါေပမယ္ ဦးရီေတာ္ရဲ႕ ခုနက စကား
ေျကာင့္ေတာ့ သူတို့ေထာက္ခံရပါလိမ့္မယ္"
"ဘာ…"
သူက စစ္သူျကီးနွင့္သူ့ရဲမတ္ေတြကို
"တံဆိပ္တုံးအတု ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ႔ ဦးရီေတာ္
ကို ဖမ္းလိုက္ျကစမ္း"
"ဘာ…တံဆိပ္တုံးအတု"
ရဲမတ္ေတြကလည္ စစ္သူျကီးက ေခါင္းညိတ္ျပ
တာနွင့္ ဦးရီေတာ္နွင့္ သူရဲ႕အေပါင္းအပါေတြကို
ပါ ဝိုင္းရံလိုက္သည္။သူက ဦးရီေတာ္ ေတြ႕ေဝသြား
ပုံကိုျကည့္ျပီ ျပဳံးကာ သူမလက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထား
ရာမွလြတ္လိုက္ျပီ ပလႅင္ထက္သို့ တတ္ကာ
ဘုရင့္စားပြဲေပၚ၌တင္ထားေသာ တံဆိပ္တုံးကို
ယူ၍ ေျမွာက္ကာ ျကည့္၍
"အတုလည္ အစစ္ေလာက္နီးနီးတူပါလား ဒါေပ့မယ္ အစစ္နဲ အတုက လုံးဝေတာ့မတူနိုင္
ဘူး" """ခြမ္းးးး"
သူတံဆိပ္တုံးကိုျကမ္းျပင္၌ ပစ္ခ်၍ခြဲလိုက္ေတာ့
သည္။ တံဆိပ္တုံးဟာ ဖန့္တုံးကို ပုံေဖာ္ထားသျဖင့္
စင္ျမင့္မွ ေအာက္သို့ သူအားနွင့္ ပစ္ခ်လိုက္သျဖင့္
တစဆီ ကြဲေျကသြားေတာ့သည္။ ထိုအျဖစ္ကို
ျကည့္၍ အမတ္ေတြလည္ ထပ္၍ အံျသရျပန္
သည္။ ဦးရီေတာ္လည္ တံဆိပ္တုံးတစဆီ ကြဲသြား
တာကိုျကည့္ျပီ သူနွစ္ရွည္လမ်ား ထိန္းသိမ္းထား
တဲ႔ တံဆိပ္တုံးက အတုမွန္းသိသြားသည္။ သူတံ
ဆိပ္တုံးကိုျကည့္၍ စိတ္ပ်က္သြားေတာ့သည္။
"ဘယ္လိုျဖစ္လဲ ငါကိုယ္ေတာ္ ကိုယ္နွင့္မကြာ
သိမ္းထားတဲ႔ တံဆိပ္က အတုျဖစ္ေနပါလား"
သူျပဳံးကာ စင္ျမင့္ေပၚက ျပန္ဆင္းလာျပီ
"ဟုတ္တယ္ဦးရီေတာ္ ဦးရီေတာ္ခမည္းေတာ္ဆီက ယူခဲ႔တဲ႔တံဆိပ္တုံး ကအတုပါ အစစ္က က်ြန္ေတာ္ ဒီက ထြက္သြားကတည္းက ဖခမည္းေတာ္က က်ြန္ ကိုယူသြားေစခဲ႔တာပါ ဆင္တူတံဆိပ္တုံးအတုကို
စစ္သူျကီးမူလန္ကို လုပ္ခိုင္းျပီ အရံအေနနဲ အသုံးျပဳခဲ႔တာပါ တံဆိပ္အတုနဲ ဖခမည္းေတာ္
ဟာ အမိန့္စာကိုဘယ္သူဆီမွမျပန္ေတာ့ဘဲ ဒီ
အတိုင္း ဘုရင့္ေဆာင္မွထားခဲ႔တယ္ တံဆိပ္တုံး
အစစ္ကို က်ြန္ေတာ္ဒီကမထြက္ခင္ေနာက္ဆုံး နန္း
လႊဲအမိန့္စာကို တံဆိပ္တုံး အစစ္နဲ ထုရိုက္ခဲ႔တာပါ
အကိုေတာ္ျကီး မယ္ေတာ္ျကီး ညီေတာ္ စစ္သူျကီး
မူလန္ က်ြန္ေတာ္ရဲ႕ အထိန္းေတာ္ ပညာရွိအမတ္
သူတို့ရဲ႕ ေရွ႔မွာ က်ြန္ေတာ္ကို နန္းလႊဲစာ ထုရိုက္
ျပီ ခမည္းေတာ္က မယ္ေတာ္ျကီးကို အပ္နွံခဲ႔တာ
ပါ"
"ဘာ……ညီေတာ္မင္းျကီးက အတုကို ေဆာင္ျပီ
အစစ္ကို မင္းကိုေပးခဲ႔တယ္"
"ဟုတ္တယ္ က်ြန္ေတာ္ ဒီကမထြက္သြားခင္က
တည္းကာ နန္းလႊဲခံရျပီသားပါ တံဆိပ္တုံးအစစ္က
က်ြန္ေတာ္ ဆီမွာပါ က်ြန္ေတာ္တစ္ျကိမ္တစ္ခါမွ
တံဆိပ္တုံးအတုကို အသုံးမျပဳခဲ႔ဖူးဘူး ဒါေျကာင့္ အတု သုံးျပီ ပုန္ကန္သူက က်ြန္ေတာ္မဟုတ္ဘူး
ဟားးးးးး"
သူရဲ႕ အားရပါရရယ္သံက ဦးရီေတာ္ကို ေသြးပ်က္
သြားေစေတာ့သည္။ခုနက သူရဲ႕စကားကို သူက
အတည္ယူ ၍ အမတ္ေတြကို ေထာက္ခံခိုင္သျဖင့္
အမတ္ေတြက တစ္ခြန္းမွ ဟမည္မဟုတ္ေတာ့ပါ
အေျခေနက သူဘက္မွမရွိေတာ့ေခ်။ ငယ္ရြယ္တဲ႔
က်န္မင္းရဲ႕အမူယာ ထက္ျမက္တဲ႔ အျကည့္ ခိုင္မာ
တဲ႔စိတ္ဓါတ္နဲ အေတြးေခၚေတြက အကြက္က်က် ေခ်ာင္းပိတ္ကာ သူကို ျကိုးခ်ည္လိုက္ျပီဆိုတာ သူ
သိသြားသည္။
"ငါမယုံဘူး မင္းမွတံဆိပ္တုံး အစစ္ရွိေနတာ ငါမယုံနိုင္ဘူး မင္းလိမ္ညာေနတာ"
သူက သူရဲ႕ညာဘက္အက်ီ ၤအိတ္ထဲကေန တံ
ဆိပ္ တုံးအစစ္ကိုထုတ္၍
"က်ြန္ေတာ္ ကိုယ္နဲမကြာ သိမ္းထားတဲ႔ တံဆိပ္
တုံးပါ ပစ္ခ်၍ ခြဲျပလိုက္သည္။ အမတ္ေတြက
"ဟင္""""''
သူရဲ႕အျပဳမႈကိုျကည့္၍ အံျသသြားျပန္ေတာ့သည္။
တံဆိပ္တုံးက အားယူ၍ ပစ္ခြဲတာေတာင္ ဘာမွ
မျဖစ္ေခ်။ သူျပန္ေကာက္လိုက္ျပီ ဦးရီေတာ္ကို
ျကည့္ကာ
"ယုံသင့္ျပီထင္ပါတယ္ ဦးရီေတာ္ တံဆိပ္တုံးက
အစစ္ပါ"
သူေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားေတာ့သည္။ သူ
မင္းသားက်န္မင္းကို ရႈံးသြားျပီဆိုတာ သိလိုက္
ေတာ့သည္။မင္းသာက
" ကယ္ ပုန္းကန္သူကို ဖမ္းလိုက္ျကေတာ့"
ရဲမတ္ေတြက ဦးရီေတာ္ကိုဖမ္းဖို့ အနားကပ္လာ
ျကေတာ့သည္။ဦးရီေတာ္က
"အားလုံးေနာက္ဆုတ္ျကစမ္း ငါကိုဘယ္သူဖမ္း
ရဲလဲ"
ဦးရီေတာ္က မာန္နဲျဖီးလိုက္သည္။ ေမွာ္ဆရာ
ေလာ့ရင္းကလည္ ကာကြယ္ေပးေနသျဖင့္ ရဲမတ္
ေတြေနာက္သို့ တြန္းဆုတ္ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
သူက ေဒါသထြက္ျပီ
"က်ြန္ေတာ္ဖမ္းရဲတယ္ ရန္ရွမ္း ရန္က်ိ ဦးရီေတာ္
ကို ဖမ္းလိုက္စမ္း သူကို ကာကြယ္တဲ႔ လူမွန္ သ
မ်ွ ဖမ္း၍ သတ္ေစ"
သူအမိန့္ခ်ကာ မ်က္နွာလႊဲ၍ ရန္ရွမ္းနဲရန္က်ိ
လည္ သူတစ္ခြန္းအမိန့္ဆုံးတာနဲ ဦးရီေတာ္နွင့္ သူကိုကာကြယ္ေပးေသာ ရဲမတ္အခ်ိဳ့ကို တိုက္ခိုက္
လိုက္ျကျပီ ဦးရီေတာ္ကို ဖမ္းလိုက္ျကသည္။ ေမွာ္
ဆရာေလာ့ရင္းလည္ ျပန္လည္ခုခံျခင္းမရွိဘဲ အဖမ္းခံလိုက္ေတာ့သည္။ သူ႕ကို သူမက သတိ
ထား၍ မ်က္ေျခမမပ်က္ ေစာင့္ျကည့္ေနေသာ
ေျကာင့္သာျဖစ္သည္။ ဦးရီေတာ္က ေမွာ္ဆရာ
ေလာ့ရင္းကမတိုက္ခိုက္သျဖင့္ သူလည္အံျသသြား
ေတာ့သည္။ မင္းသားက်န္မင္းလည္သူအနားလာ
သို့ေရာက္ျပီ ပုခုံးကိုပုတ္၍ျပဳံးကာ
"ခင္ဗ်ား သတိနဲေနပါ က်ြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားဆီမွာ
အေျကြး ျပန္ယူစရာရွိတယ္ ဘာမွမလုပ္ဘဲေစာင့္
ေနပါ"
သူျပဳံးကာ ေလာ့ရင္းကိုျကည့္လိုက္သည္။ ေလာ့
ရင္လည္ သူရဲ႕အျပဳံးနဲ သူရဲ႕အျကည့္ကို သိသည္။
သူမကို တစ္ခ်က္ျကည့္လိုက္ျပီ မင္းသားဟာ ငါရဲ႕
နိုင္ကြက္ကို သိသြားပါလားဟု ေတြးလိုက္မိေတာ့
သည္။မင္းသားက
"ကယ္ ဦးရီေတာ္တို့ကို ဖမ္းေခၚသြားျကပါ အခ်ဳပ္
ခန္းထဲမွာ ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားလိုက္ပါ စစ္သူျကီးမူလန္
ဦးေလးကို က်ြန္ေတာ္အပ္လိုက္ျပီ ေနာက္မွအမိန့္
အပစ္ေပးမယ့္ အမိန့္ကိုခ်မယ္"
"ေကာင္းပါျပီမင္းသား"
စစ္သူျကီးမူလန္နွင့္ရဲမတ္ေတြလည္ ဦးရီေတာ္နွင့္
သူအေပါင္းအပါးေတြကို ဖမ္းေခၚသြားျကေတာ့
သည္။ သူလည္ ပလႅင္ရွိရာ စင္ျမင္ေပၚသို့ တတ္
၍ ေျကာက္လန့္ေနျကေသာ အမတ္အေပါင္းတို့
ကိုျကည့္ကာ
"လာမယ္ လျပည့္ေက်ာ္သုံးရက္ေနျကရင္ ငါကိုယ္
ေတာ္ တရားဝင္ နန္းတတ္မယ္ ငါကိုဆန့္က်င္
မယ္သူ ဘယ္သူရွိလဲ ငါ အမိန့္လက္ေအာက္မွာ
မေနခ်င္ရင္ ေစာေစာစီစီ ရာထူးထဲက နူတ္ထြက္
သြားျကပါ ေမာင္မင္းတိုကို အခြင့္အေရးေပးလိုက္
မယ္သစၥာမရွိတဲ႔ အမတ္ေတြ ငါအလိုမရွိဘူး ကိုယ္
က်ိဳးျကည့္တဲ႔ အမတ္ေတြလည္ ငါအုပ္ခ်ဳပ္မႈ
ေအာက္မွာမထားဘူး ငါကိုယ္ေတာ္ သတိေပး
လိုက္တယ္ေနာက္မွာ ငါကိုယ္ေတာ္ကို ရက္စက္တဲ႔ရွင္ဘုရင္လို မေျပာျကနဲ"
အမတ္ေတြလည္ တစ္ေယာက္မ်က္နွာျကည့္ကာ
ေျကာက္လန့္ကုန္ျကသည္။ သူက အမတ္ေပါင္း
တစ္ရာရဲ႕ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ေနျကသည္ကိုျကည့္ ၍
အခ်ိန္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္ အမတ္ခ်ဳပ္ကာ
ထြက္လာျပီ
"က်ြန္ေတာ္မ်ိဳး ရာထူးစြန့္ပါမယ္ အရွင္မင္းသား"
သူလည္ တုန့္ဆိုင္းမေနဘဲ ခ်က္ခ်င္းပင္ အမိန့္ျပန္
လိုက္ေတာ့သည္။
"ေကာင္းျပီ ဒီေန့ကစျပီ အမတ္ခ်ဳပ္ျကီးဟာ သာမန္ အရပ္သာ ျဖစ္ေစ သူ၏ အေဆာင္အ
ေယာင္ေတြကို အားလုံးကိုဖယ္ရွားေစ"
အမတ္ခ်ဳပ္ျကီး အေဆာင္အေယာင္ကို ကုန္ကုန္း
ေတြက လာ၍ ဖယ္ရွားလိုျကေတာ့သည္။ တျခား
ေသာ ၉၉ေယာက္အမတ္အေပါင္းတို့လည္ မင္း
သား က်န္က ေျပာတဲ႔အတိုင္းလုပ္တတ္သျဖင့္
တစ္ခြန္းမွထပ္မဟရဲျကေတာ့သည္။သူက
"ကယ္ ထပ္ျပီနူတ္ထြက္မယ္သူရွိေသးလား ငါကိုယ္ေတာ္ နန္းတတ္မွာ အမူျပန္စစ္လို တစ္ခု
ခု အမွားေတြ႕ရင္ ကြပ္မ်က္ခံမွာေနာ္ ကိုယ္နဲ မ
ဆိုင္သလို ေမာင္မင္းတို့ေနေနျကတာလား"
မင္းသားက အမူျပန္စစ္မယ္ဆိုမွာ အမတ္ေတြ
လည္ အားလုံက
"""အရွင္မင္းသား ေတာင္ပန္းပါတယ္ က်ြန္ေတာ္
မ်ိဳးတို့ကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ""""
တတ္ညီလက္ညီ ေအာ္ျကေတာ့သည္။ ပညာရွိ
အမတ္ကာ
"အရွင္မင္းသား လူဆိုတာ အမွားနဲမကင္းနိုင္ပါဘူး
မမွားတဲ႔လူလည္မရွိပါဘူး အေျခေနရ ျဖစ္ပ်က္
ျကတဲ႔ သေဘာေတြလည္ရွိပါတယ္ နားလည္ေပး
ခြင့္လႊတ္ေပးပါ အရွင္မင္းသား"
သူဟာ ပညာေရးအမတ္ရဲ႕စကားကို ခဏစဥ္းစား
လိုက္သည္။ျပီမွ
"ေကာင္းျပီေလ ငါကိုယ္ေတာ္အမႈစစ္လို့ ပစ္မႈေသး
ရင္ ခြင့္လြတ္ေပးလိုက္မယ္ ေမာင္းမင္းတို့က ဖခ
မည္းေတာ္ လက္ထက္ကတည္းက အမတ္ေတြ
ဆိုေတာ့လည္ ငါကိုယ္ေတာ္လည္ မပစ္ပယ္ရက္ပါ
ဘူး ဒါေပမယ့္ အမႈျကီးေနရင္ေတာ့ ထိုက္သင့္တဲ႔ အျပစ္ကိုက်ခံရမွာပါ"
"ေက်းဇူး ျကီးမားလွေျကာင္းပါ အရွင္မင္းသား"
"ကယ္ ညီလာခံသိမ္းမယ္ "
"ဘုန္းျကီးလွေျကာင္းပါ အရွင္မင္းသား"
သူပလႅင္ရွိရာ စင့္ျမင့္ေပၚကဆင္းကာ သူမနွင့္ရန္
ညီေနာက္ကို ေခၚကာ မယ္ေတာ္ျကီးကိုအရိုေသ
ေပးျပီ ညီလာခံမွ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ မင္း
သာျကီးနွင့္ ရွန္းပင္လည္ သူရဲ႕ အျပဳမႈကိုျကည့္၍
ေက်နပ္ေနျကေတာ့သည္။
အပိုင္း(27)ျပီး၏စာဖတ္သူမ်ားအားေလးစားလ်ွက္
စာေရးသူ…လင္းသုခ
ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
အပိုင္း(28)
ညဥ့္နက္အခ်ိန္တြင္ သူတစ္ေယာက္တည္း အိပ္
မေျပာနိုင္လ်ွက္ရွိေတာ့သည္။ ရာဇပလႅင္ကိုျကည့္
ျပီ အေတြးေတြနယ္ခ်ဲေနလ်ွက္ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္
နန္းေတာ္ ညီလာခံထဲသို့ ရွန္းပင္လည္ အိပ္မေပ်ာ္
နိုင္ဘဲ ညီလာခံအေဆာင္သို့ ေလ်ွာက္ဝင္လာခဲ႔
သည္။ ထိုအခ်ိန္ စင္ရဲ႕ေအာင္မွ ရပ္၍ ရာဇပလႅင္
ကိုျကည့္ေနေသာ သူ၏အကိုေတာ္ကို ေတြ႕ရေလ
သည္။ သူလည္ ဘယ္သူမွမရွိေသာ ညီလာခံ
ထဲမွာ သူ၏အကိုေတာ္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ သူ၏
အကိုေတာ္အနားသို့ ေလ်ွွာက္လာခဲ႔ေတာ့သည္။
ေဘးခ်င္းယွဥ္ရပ္လိုက္ျပီ ရာဇပလႅင္ကိုျကည့္ကာ
"အကိုေတာ္ ဘာေတြမ်ားပလႅင္ကိုျကည့္ျပီ စဥ္းစား
ေနတာလဲ"
သူကရပ္ေနရာမွ ရွန္ပင္းကိုျကည့္ျပီျပဳံးလိုက္သည္။
ျပီေတာ့ ပလႅင္ကိုျပန္ျကည့္ျပီ
"ဒါကပလႅင္းလား ဓါးေပါင္းမ်ားစြာ ခင္းက်င္းထာတဲ႔
ထိုခုံတစ္ခုလားလို ငါေတြေနတာပါ ညီေတာ္"
"ဘာျဖစ္လိုလဲ အကိုေတာ္"
"ငါဒီေနရာကို စထိုင္ျပီဆိုတာနဲ႕ ငါဟာငါမဟုတ္
ေတာ့ဘူးေလ ငါရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြ ငါရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္
မႈေတြ အားလုံးကို လႊင့္ပစ္လိုက္ရေတာ့မယ္ လူ
ဆိုတာက ထက္ေနဓါးေတြလိုဘဲ အေတြးအေခၚ
ေတြရွိျကသလို တုံးေနတဲ႔ ဓါးေတြနဲတူတဲ႔ လူေတြ
လည္ ရွိတတ္ျကတယ္ ထက္ရွတဲ႔ ဓါးေတြေျကာင့္ လူေတြက ေသနိုင္သလို တုံးေနတဲ႔ ဓါးေတြေျကာင့္ အျကိမ္ျကိမ္အလီးခံရျပီေသဆုံးနိုင္ျကတယ္"
"အကိုေတာ္ ဘာကိုဆိုလိုေနတာလဲ အကိုေတာ္"
သူစကားကို ရွန္းပင္ကနားမလည္သျဖင့္ သူျပဳံး
လိုက္သည္။
"တစ္ေန့ ညီေတာ္ ဒီေနရာကို ေရာက္လာနိုင္
တယ္ အဲအခ်ိန္ျကရင္ ဒီထိုင္ခုံကို နားလည္လာမွာ
ပါ"
"ဗ်ာ…မျဖစ္နိုင္ပါဘူး အကိုယ္ေတာ္ရွိေနတာဘဲ"
"အင္းး ငါရွိေနတုန္း ငါဘာေတြလုပ္ခဲ႔လဲဆိုတာ ေသခ်ာ သင္ထားပါ ညီေတာ္"
"ဟင္…"
"လူတစ္ေယာက္ဆီမွာ အေတြးအေခၚ ယူဆခ်က္
တစ္ခု စီရွိျကတယ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕အေတြးနဲ တျခား တစ္ေယာက္အေတြးေတြက မတူညီျကဘူး တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြ တူညီတယ္ဆိုတာက ညိွယူျက
တာ ဒါမွမဟုတ္ ဆိုလိုခ်က္ခ်င္း တိုက္ဆိုင္ျကတာ ဒါေပမယ့္ ယူဆတာျခင္းေတာ့ မတူျကဘူးညီေတာ္ ဒါကိုမင္းျကီးျဖစ္တဲ႔အခါျကရင္ သိထားရမယ္ အခု ညီေတာ္ အေတြးနဲ အကိုေတာ္အေတြးေတြေတာင္ တူညီမူရွိရဲ႕လား မရွိဘူးမဟုတ္လား ညီေတာ္ ဒီလိုဘဲ အမတ္တစ္ေယာက္ခ်င္ ဆီမွာလည္အ
ေတြးအေခၚတစ္ခုခ်င္ဆီရွိျကတယ္ အမတ္၉၉
ေယာက္လုံးမွာလည္ သူတို့ရဲ႕အေတြးအေခၚေတြ
က ၉၉မ်ိဳးဆီရွိေနမွာဘဲ ပညာရွိေတြျဖစ္ျကေတာ့ ထက္ျမက္တဲ႔ ဓါး၉၉ေခ်ာင္းနဲ ဆင္တူျကတယ္ ကိုယ္က သူတို့ထက္ ထက္ေသာဓါးမျဖစ္ရင္ ဓါးေတြရဲ႕ဘုရင္မျဖစ္နိုင္ဘူး ညီေတာ္ သူတို့ရဲ႕ေလးစားခ်င္းကိုမရဘဲ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္
ခ်င္ကို ခံရနိုင္တယ္ အမတ္ေတြ နန္းေတာ္ထဲက မိဖုရားေတြ အားလုံးကို ထက္ေသာဓါးလိုမွတ္ယူ
ရမယ္ ညီေတာ္"
"ဓါးတုံးေတြကေ ရာအကိုေတာ္"
"ဓါးတုံးဆိုတာ အခိုင္းေစးေတြ ရဲမတ္ေတြ တိုင္းသူ
ျပည္သားေတြလည္ပါတာေပါ့ လူတိုင္းက ကိုယ္
အေတြးကိုယ္စီနဲ ေလတိုင္းသူျပည္သားေတြက ဓါးေတြလည္ ျဖစ္သလို ပ်ိဳးပင္ေတြဆိုလည္ဟုတ္
တယ္ သူတို့ထဲက အသစ္နွံေကာင္း မ်ိဳးေစ့ေကာင္
ေတြရေအာင္ ကို ပ်ိဳးေထာင္ေပးရမယ္ လိုအပ္တဲ႔
ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ျခင္းနဲ အပင္ရိုင္းေတြကို သုတ္သင္ရွင္းလင္းေပးရမယ္ ညီေတာ့ လူေပါင္း
မ်ားရဲ႕အေတြးေတြကို နားေထာင္ေပးနိုင္တဲ႔သူဟာ ရွင္ဘုရင္ဘဲ သူတို့ရဲ႕အေတြးတိုင္းကိုသိဖို့ လြယ္ကူ
တာေတာ့မဟုတ္ဘူး ညီေတာ္ သူတို့ထက္တဲ႔ ဓါးျဖစ္ေနဖို့သာ လိုအပ္တာ သူတို့ေတြ ေလးစား
ျကည့္ညိဳေျကာက္ရြံ႕ေနမွာ သူတို့ရဲအေတြးေတြးကို သတ္နိုင္ျပီ ကူညီေပးနိုင္မွာ ဒါေျကာင့္ ဒီပလႅင္မွာ ငါထိုင္လိုက္ရင္း ဓါးေတြတင္ထားတဲ႔ ထိုင္ခုံလိုပါဘဲ သက္ေသာက္သက္သာ မရွိနိုင္ဘူး ညီေတာ္"
"အကိုေတာ္ေျပာတာလည္ မွန္ပါတယ္ အကိုေတာ္"
သူက ျပဳံးလိုက္ျပီ
"ညီေတာ္ ဒီေနရာကိုတစ္ေန့ေရာက္လာ လိမ့္မယ္
လကၠာတားျပည္ကို ညီေတာ္ ဆက္လက္တည္
ေထာင္သြားပါ ညီေတာ္"
"အကိုေတာ္ကအျမဲ ရွိေနမွာဘဲ ဒီလိုစကားမ်ိဳး
မေျပာသင့္ဘူး အကိုေတာ္"
သူထပ္ျပဳံးကာ ေသခ်ာေတြးေတာ္ျပီမွ
"ငါေမာ့ရန္ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ျပီ ညီေတာ္ ငါရဲ႕သက္
ဆိုးက မရွည္နိုင္ဘူး ညီေတာ္ ငါကိုယ္တိုင္က သာ
ေမာ့ရန္ကို ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္မယ့္လူပါ သူေနာက္နွစ္
လေလာက္ဆိုရင္ အသက္နွစ္ဆယ္ျပည့္ျပီ ညီ
ေတာ္ သူကံျကမၼာက တေျဖးေျဖး စတင္ေျပာင္းလဲ
လာေတာ့မယ္ထင္တယ္ ဒီတိုင္းျပည္က ငါကံေတာ္
မကုန္မခ်င္း တစ္ျခားမည္သူမွ မင္းမျဖစ္နိုင္ဘူး ညီ
ေတာ္ ငါရဲ႕ဘုန္းတစ္ခိုးေျကာင့္ ေနာက္ထက္ မင္း
ေလာင္း ထက္မေပၚဘူး ငယ္ငယ္တုန္းကက နကၡက္ဆရာကေျပာဖူးတယ္ ဖခမည္းေတာ္ကို ခမည္းေတာ္ေျပာေနတာ ငါျကားခဲ႔တယ္ ဖခမည္း
မေတာ္မွာ ဘုရင္ျဖစ္မယ့္ သားေတာ္နွစ္ပါးရွိ
တယ္တဲ႔တယ္အဲဒါက အကိုေတာ္နဲညီေတာ္ဘဲ ဒါေပမယ့္ အကိုေတာ္က ကံမကုန္မခ်င္း ညီေတာ္
က ဘုရင္ျဖစ္မလားနိုင္ဘူးလို နကၡက္ဆရာေျပာခဲ႔
တဲ႔ အကိုေတာ္ဘုန္းကံကို တစ္ေလာကလုံး မွ မည္သူကမွ ယွဥ္ျပိဳင္နိုင္တဲ႔သူမရွိဘူးတဲ႔ ဒါေပမယ့္ အကိုေတာ္က ေမာ့ရန္ေျကာင့္အကိုေတာ္က ေသ
ဆုံးရလိမ့္မယ္ ညီေတာ္"
"အကိုေတာ္ မေသေစရဘူး တစ္ေလာကလုံးမွ ညီေတာ္အေလးစားရဆုံးပုဂိၢဳလ္ဟာ အကိုေတာ္ဘဲ အကိုေတာ္သာသက္ဆိုးရွည္ရွည္ ဒီနိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေပးပါအကိုေတာ္ ညီေတာ္လည္း တတ္နိုင္
သေလာက္ ကူညီေပး ပါမယ္ ဒါမွမဟုတ္ ေမာ့ရန္
ကိုသတ္လိုက္ရမလား ေနာက္သူကို တစ္ဖက္နိုင္ငံ ပို့လိုက္ပါလား အကိုေတာ္လည္ သူနဲ အေဝးမွာ
ေနခ်င္ေနတာဘဲ"
သူက ျပဳံးလိုက္ျပီ ရွန္ပင္း ပုခုံးလက္ျဖင့္ ပုတ္ကာ
"သူမရွိရင္ ငါမရွိနိုင္ဘူး ညီေတာ္ သူရွိတာ ငါရွိေန
လိုပါ ငါမရွိရင္သူလည္မရွိဘူး သူမရွိရင္ ငါလည္
မရွိနိုင္ဘူး ညီေတာ္"
"ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ ညီေတာ္"
"ညီေတာ္ တစ္ေန့အကိုေတာ္ စကားကို နားလည္
လိုက္ပါ လိမ့္မယ္ သိလာပါလိမ့္မယ္"
နန္းေတာ္ထဲတြင္ ေလက သင့္လာသျဖင့္ ေစာင္း
တီးသံကို ျကားလိုက္ရေတာ့သည္။
"ဒါေမာ့ရန္ေစာင္းသံဘဲ သူအိပ္မရဘူး ထင္တယ္
အကိုေတာ္ သြားေတာ့မယ္"
"ေကာင္းပါျပီ အကိုေတာ္"
သူက စကားေျပာဆိုျပီ ညီလာခံေဆာင္မွထြက္
သြားလိုက္ေတာ့သည္။ ရွန္ပင္းကာေတာ့
"အကိုေတာ္အတြက္ ညီေတာ္ ေမာ့ရန္ကို မရရ
ေအာင္သတ္မယ္ အကိုေတာ္ ကို မေသေစရဘူး"
သူနူတ္မွေရရြတ္လိုက္ေတာ့သည္။
အခ်ဳပ္ေဆာင္ အမတ္ျကီးတစ္ေယာက္ သူကို အခ်ဳပ္ခန္းတြ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားသျဖင့္ မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္
ေနေတာ့သည္။ ေလာ့ရင္းက တစ္ဖက္အခန္းတြင္ တရားထိုင္ေန လ်ွက္ရွိသည္။ သူက
"ေလာ့ရင္း "
ေလာ့ရင္း ကတရားထိုင္ေနရာမွရပ္လိုက္ျပီ သူအနား ကပ္လာသည္။
"မင္းေျပာတာမွန္တယ္ ငါ က်န္မင္းကို ေလ်ာ့တြက္
မိသြားတယ္ သူကို ငါအရင္သတ္လိုက္ရမွာ "
"ေနာက္က်သြားပါျပီ သခင္ျကီး"
"ေနာက္က်တယ္ ဘာကိုေနာက္က်တာလည္
ေလာ့ရင္း ငါျကည့္ရတာ မင္းအမႈယာေတြက တစ္
မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္ မင္းဘာျဖစ္ေနတာလည္ ညီလာခံ
မွာ မင္းခုခံလိုရတာဘဲ မင္း ဘာလိုျပန္မခုခံဘဲ ငါ နဲအတူ အဖမ္းခံလိုက္တာလဲ"
"ျပန္တိုက္ခိုက္လည္ က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးေရာ သခင္ျကီး
ပါ အသက္ကို မကာကြယ္နိုင္ေတာ့ဘူး"
"ဘာျဖစ္လိုလဲ ေလာ့ရင္း"
"မင္းသားက်န္နားမွွာ ဟိုမိန္းကေလးေရာက္လာျပီ
သခင္ျကီး"
"ဟိုမိန္းကေလးဆိုတာ…က်န္မင္းေဘးမွရပ္ေနတဲ႔
မိန္းကေလးလား…ဒါဆို့ အဲဒီမိန္းကေလးက
က်န္မင္းရဲ႕ ဇာတာက မိစာၧမလား"
"ဟုတ္တယ္ သခင္ျကီး က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးသူကို မတိုက္ခိုက္နိုင္ဘူးထင္တယ္"
"ဘာ…ဒါဆိုငါတို့က ရႈံးျပီလား ဒီမိစာၦမက က်န္မင္း
အနားကို ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ"
"က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးလည္ သတိမထားလိုက္မိဘူး သခင္ျကီး"
"ဒါေျကာင့္ က်န္မင္း ဒီေလာက္အတင္႔ရဲေနတာကိုး
မျဖစ္ရဘူး လုံးဝမျဖစ္ရဘူး ငါက်ရႈံးလိုမျဖစ္ဘူး
မင္းတစ္ခု ခုလုပ္ပါ ေလာ့ရင္း ငါတို့ အေသခံလိုက္
ရင္း ရႈံးျပီ"
"သခင္ျကီးက ဘာလုပ္ေစခ်င္လိုလဲ"
"ငါတို့ ဒီကေနရေအာင္ ထြက္ရမယ္"
"ေကာင္းပါျပီ သခင္ျကီး က်ြန္ေတာ္မ်ိဳး လုပ္ေဆာင္
ေပးပါမယ္"
ညကနက္ေနေပမယ့္ သူမေစာင္းတီးသံေျကာင့္ သူ
မဆီသို့ ေလ်ွာက္မိသည္။ သူမက သံစဥ္ကို ခံစား
၍ တီးခတ္ေနရာမွာ သူေရာက္လာသျဖင့္ တီးခတ္
မႈရပ္တန့္ သြားေတာ့သည္။
"ဟင္ အကိုက်န္"
"အင္း"
သူကျပဳံးျပီ အိပ္ယာေပၚထိုင္လိုက္သည္။
"ဒီမွ အိပ္လို့ရမလားေမာ့ရန္ ကိုအိပ္မေပ်ာ္လိုပါ "
သူမက
"ရပါတယ္ အိပ္ခ်င္အိပ္ေလ"
သူကလွဲအိပ္လိုက္သည္။
"ဆက္တီးေပးနိုင္မလား မင္းရဲ႕ေစာင္းသံကို နား
ေထာင္ျပီ အိပ္ခ်င္လိုေမာ့ရန္ မင္းဆက္တီးေပးနိုင္
မလား မင္းရဲ႕တီးခတ္မူကို ငါသေဘာက်လိုပါ"
"အင္း တီးေပးနိုင္ပါတယ္"
သူမ်က္လုံးမွိတ္ကာ ျပဳံးလိုက္သည္။
"မင္းရဲ႕ ေစာင္းသံကို ဟိုအေဝးျကီးမွာ ငါရွိေနရင္
ေတာင္ သံစဥ္ကို ငါနားေထာင္တာနဲ သိေနနိုင္ျပီ
ထင္တယ္ ေမာ့ရန္"
"ဒီေန့ပင္ပန္းသြားျပီ အကိုက်န္ အနားယူပါေတာ့
ေနာ္"
"ေကာင္းပါျပီ ဗ်ာ ေနာက္ဆို ဒီအခန္းေလးကို ငါ
အျမဲ ငါလာမိေနေတာ့မယ္ထင္တယ္"
"ဘာျဖစ္လိုလဲ"
"မင္းရွိေနလိုေလ မင္းရွိတဲ႔ေနရာတိုင္းမွာ ငါအခု
ခ်ိန္ကစျပီ ငါလိုက္ရွိေနေပးမယ္"
"မလိုပါဘူး ရွင့္လိုမခ်စ္တတ္တဲ႔ လူျကီးကို က်ြန္မ
ဘဝအတြက္မလို အပ္ဘူး"
သူမ်က္လုံးေလးဖြင့္ကာ သူမဘက္သို့ေခါင္းေလး
ေစာင္းျပီ သူမက သူကိုျကည့္၍ျပဳံးလိုက္ျပီ ေစာင္း
ကို စတင္တီးေတာ့သည္။သူလည္သူမကိုျကည့္ျပီ
တီးတိုးေလျဖင့္
"ငါ…မင္းကို ခ်စ္ ပါတယ္ ေမာ့ရန္ရယ္ …"
သူမကိုသာစိုက္ျကည့္ေနရင္းးမ်က္လုံးမ်ားစဥ္းလာ
ေတာ့သည္။ သူမရဲ႕ေစာင္းတီးသံက သူကိုျငိမ္ခ်မ္း
စြာ အိပ္စက္ေစေတာ့သည္။
မနက္ေရာက္ေတာ့ သူမ်က္လုံးမ်ားကို အသာ
အယာဖြင့္ျကည့္မိလိုက္သည္။
"ေျသာ္…ငါတကယ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာဘဲ"
သူအားယူထ ထိုင္လိုက္သည္ သူမကေတာ့ ခုံေလးမွာထိုင္လ်ွက္ စာပြဲေပၚ တံေတာင္ေစ့ေလး
ေထာင့္ကာ ေခါင္းကိုလက္ေလးနဲ႕ေထာက္ကာ
အိပ္ေပ်ာ္ေနေတာ့သည္။ သူမကိုျကည့္၍ ျပဳံးလိုက္
ျပီ "ငါေျကာင့္ မင္းဘယ္အခ်ိန္မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားလဲ
ကြာ ေတာင္းပန္းပါတယ္ မင္းကို ပင္ပန္းေစမိျပီ"
သူအိပ္ယာမွ ထလိုက္ျပီ သူမနားလာကာ သူမကို
ေပြ႕လိုျပီ အိပ္ယာေပၚသိုျပန္တင္လိုက္သည္ သူမ ကို ေစာင္ပါျခဳံေပးကာ ေသခ်ာေလး ေပးအိပ္ေစ
ျပီမွ သူမအခန္းထဲကေန ထြက္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္ ရန္ရွမ္းကာ ေျပးလာျပီ
"မင္းသား"
"ဘာျဖစ္လိုလဲ ရန္ရွမ္း"
"ဦးရီေတာ္တို့ အခ်ဳပ္ခန္းမွမရွိေတာ့ဘူး ထြက္ေျပး
သြားျကျပီ"
"ဘာ…"
"လိုက္ရွာေနျကတယ္ ဘယ္ေနရာမွ ရွာလိုမေတြ႕
ေသးဘူး ဝရမ္ထုတ္ျပီ ေျကာ္ျငာလိုက္ကပ္လိုက္
ရလား"
"မကပ္နဲ ရန္ရွမ္း"
"ဘာျဖစ္လိုလဲ မင္းသား"
"သူလိုလူမ်ိဳးက ထြက္ေျပးမယ့္လူစားမဟုတ္ဘူး
ျပန္လိုက္လိမ့္မယ္ သူကိုဝရမ္မထုတ္ခိုင္းတာ သူက မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ျဖစ္ေနလို အမ်ိဳးႏြယ္ဂုဏ္
သိကၡထိပါး လာနိုင္တယ္ ငါတို့ သူကို ေစာင့္ျက
တာေပါ့ လိုက္ရွာေနတာေတြကို ရပ္ခိုင္းထားလိုက္
ပါ သူကိုငါတို့မရွာေတာ့ရင္ သူကငါတို့ လာျပန္ရွာ
လိမ့္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းသား"
ရန္ရွမ္းလည္ သူစကားကို နားလည္ သေဘာ
ေပါက္သြားကာ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူကိုအရိုေသေပးျပီ
ထြက္သြားေတာ့သည္။ သူလည္ နူတ္မွ
"ဦးရီေတာ္ ဦးရီေတာ္ ဖမ္းထားတာေတာင္ ထြက္
ေျပးခ်င္ေသးတာလား က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ ဦးရီး
ေတာ္ကိုလိုက္မရွာခိုင္းေတာ့ဘူး က်ြန္ေတာ္ရဲ
မတ္ေတြပင္ပန္းမွာစိုလို့ ဦးရီေတာ္က သိပ္မျကာ
ခင္ ဦးရီေတာ္က က်ြန္ေတာ္ကို လာျပန္ရွာမယ္
လူဘဲေလ မဟုတ္ဘူးလား ဟားးးးဟားးးး"
သူရီလ်ွက္ ျပဳံးျပီ သူအေဆာင္ထဲသို့ ျပန္ဝင္လာ
လိုက္ေတာ့သည္။
အပိုင္း(28)ျပီး၏စာဖတ္သူမ်ား အားေလးစား
လ်ွက္
စာေရးသူ…လင္းသုခ
ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
အပိုင္း(29)
နွစ္လေျမာက္ျကားျပီေနာက္ လကၠားျပည္တြင္
မင္းသားက်န္မင္းနန္းတတ္၍ တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္း
သာယာလ်ွက္ရွိသည္။ စစ္သူျကီးမူလန္က အနား
ယူလိုက္သျဖင့္ သူ၏သတ္ေတာ္ေစာင့္ျဖစ္ေသာ ရန္က်ိကို စစ္သူျကီးအျဖင့္ ရာထူးခန့္အပ္လိုက္
သည္။ ရန္ရွမ္းကေတာ့ သူရဲ႕အနီးကပ္အျကံေပး သက္ေတာ္ေစာင့္ အျကီးအမွဴးျဖစ္လာခဲ႔သည္။ မင္းသားျကီးယူနရာဇ္ကိုေတာ့ ဦးရီေတာ္ရာထူး
ေပးအပ္ခဲ႔ေလသည္။
ရွန္းပင္ကို နန္းတြင္ဝန္ျကီးခ်ဳပ္ျဖင့္ ခန့္အပ္၍
အမတ္ေတြ႕ရဲ႕ အျကီးအမွဴးျဖစ္ေစေတာ့သည္။
ေမာ့ရန္ကိုလည္ သူ၏မိဖုရားေျမွာက္၍ သူမ၏
ေနာက္ေျကာင္းကို ကြယ္ေပ်ာက္ေစေတာ့သည္။ ဦးရီေတာ္မွာမႈ နွစ္လျကားသည္တိုင္ေအာင္ပင္ မည္သည့္သတင္းအစအနေတာင္ မရေတာ့ေခ်။ သူလည္ တိုင္းျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေနရာသျဖင့္ သူ၏
အားလပ္ခ်ိန္အေတာ္ ပင္နည္းပါလာေတာ့သည္။ ယခုလည္ သူ၏ေယာကၡမေတာ္ေတြျဖစ္ျကေသာ ေစာဘြားမူရမ္နွွင့္ သူတို့၏မိသားစုတို့ဟာ နန္း
ေတာ္သို့ ေရာက္ေနျကေတာ့သည္။ ဒီလျပည့္တြင္
ေမာ့ရန္ေလ အသက္နွစ္ဆယ္ျပည့္ေမြ႕ေန့ကို လာေရာက္က်င္းပျကျခင္းျဖစ္ေတာ့သည္။ သူမမိဖုရားအေဆာင္တြင္ ညီမမ်ားက သူမဆီသို့ လာေရာက္ျကကာ လာနႈတ္ဆက္ျကေျပာျက
သည္။ပန္းျခံထဲတြင္ ညီမေတြစုထိုင္၍ ရန္ရြယ္က
"မိဖုရားက သိပ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေနရတာဘဲေနာ္"
သူက ရန္ရႊယ္သူကို ခနဲ၍ေျပာဆိုလိုက္သည္ကို
သိ၍
"အင္း လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔လူနဲအတူ
တူေနရရင္ မေပ်ာ္ရႊင္တဲ႔လူမ်ားရွိသလား အမရန္"
"အင္း ဟုတ္မွာပါ ဘယ္အခ်ိန္ထိ နင္ေပ်ာ္ေနနိုင္
မလဲဆိုတာ ငါေစာင့္ျကည့္ေနမယ္"
ရန္ရြယ္စကားေျကာင့္ သူမတိတ္ဆိတ္သြားသည္။
လုရိက သူမမ်က္နွာသြားသျဖင့္ ဝင္ထိန္းလိုက္
သည္။
"မိဖုရားေမာ့ရန္ အသက္နွစ္ဆယ္ျပည့္တာ ဂုဏ္
ျပဳပါတယ္ေနာ္ ဝမ္းေျမာက္လွေျကာင္းပါ မိဖုရား"
"အင္း ေက်းဇူးပါ အမလု"
သူမေရေႏြးခ်မ္းကို ယူ၍တစ္ခ်က္သာျပဳံးလိုက္
သည္။ရန္ရြယ္က
"ငါနန္းေတာ္ကို ေလ်ွာက္ျကည့္လိုက္ဦးမယ္ ဒီမွာ
ထိုင္ေနရတာ ပ်င္းဖို့ေကာင္းတယ္ ငါကဟန္
ေဆာင္ မေနတတ္ဘူး"
သူမက
"သြားခ်င္သြားေလ"
သူမအနားက အခိုင္းေစနွစ္ေယာက္ ကို သူမကမ်က္စျပ၍ လိုက္ေစလိုက္သည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မိဖုရား"
ရန္ရြယ္က ထိုင္ေနရာမွ ထက ထြက္သြားလိုက္
ေတာ့သည္။ လုရိက
"မိဖုရား မိဖုရား ဥယ်ာဥ္ကေတာ္က လွလိုက္
တာေနာ္"
"အင္း"
သူမ လုရိကပန္းျခံကို ေငးကာျကည့္ရင္းးေျပာသ
ျဖင့္ သူမလည္ ျပဳံး၍ေထာက္ခံေပးလိုက္သည္။
က်န္ေသာ ညီမေတြက မုန့္ခ်ိဳေလစားရင္း ေရေႏြး
ခ်မ္းေလေသာက္ေနျကေတာ့သည္။
နန္းေတာ္ညီလာခံတြင္ ညီလာခံျပီသျဖင့္ သူနွင့္
အတူ ရွန္းပင္နွင့္ ေစာ္ဘြားမူရမ္သာ က်န္ေနေတာ့
သည္။ သူကရွန္ပင္းမ်က္နွာတစ္ခုခု ေျပာခ်င့္ပုံရ
သျဖင့္
"ညီေတာ္ ဘာေလ်ွာက္တင္စရာမ်ားရွိလဲ"
"ေျသာ္ …ဟုတ္ကဲ႔ အကိုေတာ္"
"ေလ်ွာက္တင္ေလ ဘာအေရးကိစၥမ်ားလဲ ညီ
ေတာ္"
ရွန္ပင္းက တစ္ဖက္တြင္ရပ္ေနေသာ ေစာ္ဘြား
မူရမ္ကိုျကည့္၍
"ညီေတာ္ ေမတၲာရွိေနတဲ႔ မိန္းကေလး တစ္
ေယာက္ရွိတယ္ သူနဲ လက္ဆက္ခ်င္ပါတယ္ မင္း
ျကီး ခြင့္ျပဳေပးေတာ္မူပါ"
"ဟားးးတယ္ဟုတ္ပါလား ဘယ္သူတုန္းဟ ခြင့္ျပဳ
ေပးရမွာေပါ့ ဘယ္ကမိန္းကေလးလဲ"
"ဟုတ္ကဲ႔ သူက ေစာ္ဘြားမူရမ္ရဲ႕ တတိယေျမာက္
သမီး ရန္ရြယ္ကိုပါ ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ"
"ရန္ရြယ္…"
ေစာ္ဘြားမူရမ္လည္ ရွန္းပင္စကားေျကာင့္ အံျသ
သြားသည္။ မင္းျကီးလည္ ရုတ္တရက္အေတြးဝင္
သြားေတာ့သည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ မင္းျကီး ညီေတာ္ ရန္ရြယ္ ကိုနွစ္
သက္ျမတ္နိုးပါတယ္ ျကင္ယာေတာ္အျဖစ္ လက္
ဆက္ပါရေစ ခြင့္ျပဳေပးေစလိုပါတယ္"
"ေကာင္းျပီ ညီေတာ္ ငါကိုယ္ေတာ္ စီစဥ္ေပးမယ္
ရန္ရြယ္ေရာ ညီေတာ္ကျမတ္နိုးတာ သူလကၡံပါ
လား သူေရာသိပါသလား ညီေတာ္"
"သူသိပါတယ္ မင္းျကီး ဒါေပ့မယ္ သူကို လက္
ဆက္မယ္လိုေတာ့မေျပာရေသးပါဘူး မင္းျကီး မင္းျကီးကိုအရင္ဆုံး ေလ်ွာက္တင္တာပါ"
"ဟားးးးေကာင္းပါျပီ ငါကိုယ္ေတာ္ ခြင့္ျပဳတယ္"
"ေက်းဇူးျကီးလွပါတယ္ အရွင္မင္းျကီး"
သူက မူရမ္ကို ျကည့္၍
"ေယာကၡထီးေတာ္ ေရာဘယ္လို ဒီကိစၥကို ဘယ္ လို သေဘာရလဲ ငါကိုယ္ေတာ္မိဖုရားရဲ႕ အမေတာ္
ဆိုေပမယ့္ အတင္းေတာ့ မတိုက္တြန္းခ်င္ဘူး"
"မင္းျကီးသေဘာဆႏၵအတိုင္းပါဘဲ သင့္ေတာ္
သလိုသာစီစဥ္ပါမင္းျကီး မင္းသားရွန္ပင္းက ရန္
ရြယ္ ကိုအခုလိုျမတ္နိုးတာကိုဘဲ ေက်းဇူးတင္မိ
ေျကာင္းပါ မင္းျကီး"
"ေကာင္းပါျပီ ေယာကၡထီးေတာ္ ငါကိုယ္ေတာ္
ေတာ့ ညီေတာ္နွင့္ရန္ရြယ္ကို လက္ဆက္ေပးဖို့
ဝမ္းေျမာက္ေျကာင္းပါ ရက္ေကာင္းရက္သာေရြး
၍ လက္ဆက္ျကေစ ေယာကၡထီးေတာ္က ေဆာင္
ရြက္ေပးလိုက္ပါ လိုအပ္တာကို ရန္ရွမ္းကို ကူညီ
ခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္"
"ေက်းဇူး ျကီးျမတ္ေျကာင္းပါ အရွင္မင္းျကီး"
ရွန္ပင္းေရာ မူရမ္ပါတစ္ညီတစ္ညႊတ္ေျပာျကေတာ့
သည္။ ရွန္ပင္းက
"မင္းျကီး က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးကို ခြင့္ျပဳပါဦး ကိစၥေလးရွိ
ေသးလိုပါ"
"ေကာင္းပါျပီ ညီေတာ္"
ရွန္ပင္းက မူရမ္ကို အရုိေသေပး၍ ညီလာခံမွ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။သူက
"ေယာကၡထီးေတာ္ ဘာမ်ားစိုးရိမ္ေသာကေရာက္
ေနတာလဲ မ်က္နွာကမသာမယာျဖစ္ေနပါလား"
"ဟုတ္ပါတယ္ မင္းျကီး မိဖုရား ေမာ့ရန္ ေျကာင့္
စိတ္ပူေတာ္ မူေနေျကာင္းပါ"
"ေယာကၡထီးေတာ္ စိတ္ပူေနတာကို သိပါတယ္
ဘာမွမစိုးရိမ္ပါနဲ ငါကိုယ္ေတာ္ သတိထားလ်ွက္
အျမဲေစာင့္ျကည့္ေနပါတယ္"
"စိတ္မပူလိုမရဘူး သူေမြးေနက မနက္ျဖန္ဘဲ
ေလ အသက္၂၀ျပည့္ျပီ သူရဲ႕ဇာတာကေျပာင္းလဲ
ေတာ့မယ္ အခုထိ သူရဲ႕ ထူးျခားတဲ႔ေျပာင္းလဲမူ
ေတြကို သတိထားမိတာ မရွိေသးဘူးလား မင္းျကီး"
သူပလႅင္ေပၚကာေနဆင္းလာျပီ သက္ပ်င္းတစ္
ခ်က္ခ်မိသည္။မူရမ္အနား ေရာက္သို့ေရာက္လာ
ျပီ
"စိုးရိမ္စရာတစ္ခုခု ရွိရင္ေျပာျပမွာ ေမာ့ရန္အခု
ထိေတာ့ ပုံမွန္ပါဘဲ ေယာကၡထီးေတာ္ စိတ္လည္
သိပ္မပူပါနဲ ေမာ့ရန္နားမွာ ကိုယ္ေတာ္အျမဲရွိေန
ပါတယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ မင္းျကီး က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးက စိုးရိမ္မိေန
လိုပါ"
"ငါကိုယ္ေတာ္လည္ အေဆာင္ျပန္နားေတာ့မယ္ ေယာကၡထီးလည္ နန္းေတာ္ေရာက္တုန္းေလး အျပန္ေျဖပါဦး"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ မင္းျကီး"
သူလည္နူတ္ဆက္ကာ ညီလာခံမွထြက္သြားေလ
ေတာ့သသည္။
ဥယ်ာဥ္ေတာ္တြင္ အေဝးမွာေငးေမာ၍ လမ္း
ေလ်ွာက္လာေသာ ရန္ရြယ္ကို ေတြ႕လိုက္သျဖင့္
ရွန္ပင္းဝမ္းသာသြားသည္။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္သို့
သြားလိုက္ျပီ သူက
"ရန္ရြယ္"
"ေျသာ္ မင္းသား ရွန္း"
"ဘယ္သြားမလိုလဲ"
"ပ်င္းလို့ ဥယ်ာဥ္ေလ်ွာက္ျကည့္ေနတာပါ မင္းသား
ရွန္းေရာ ဘယ္ကလာတာလဲ"
"မင္းျကီးနဲေတြ႕ျပီ ျပန္လာတာပါ"
"ေျသာ္ ဟုတ္ကဲ႔ပါ"
"ရန္ရြယ္"
"ေျပာပါ မင္းသားက်န္"
"က်ဳပ္ မင္းျကီးမွ တစ္ခုေတာင္းဆိုခဲ႔တယ္"
"ဘာမ်ားလဲ မင္းသားရွန္း"
"မင္းကို လက္ဆက္ခ်င္တယ္လို့ ေျပာခဲ႔"
"ရွင္………"
"မင္းျကီးက ခြင့္ျပဳလိုက္ျပီ မင္းရဲ႕ဆႏၵက ငါအေပၚ
ဘယ္လိုရွိတယ္ သိခ်င္မိတယ္ ရန္ရြယ္"
"ရွင္…"
သူမအံျသသြားသည္ ဘာေျပာရမွန္းလည္မသိ
ေတာ့ပါ။ သူေနာက္ျပန္လွည့္၍ ထြက္သြားဟန္
ျပဳလိုက္သည္။ ရွန္ပင္းက
"'က်ဳပ္မင္းကို ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးခ်စ္တယ္ ရန္ရြယ္
က်ဳပ္ကို လက္ခံေပးပါ"
"က်ြန္မကို ခြင့္ျပဳဦး မင္းသားရွန္"
သူခပ္သြက္သြက္ေလး ေလ်ွာက္လွမ္းလာျပီ။ ငါ
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ငါ မင္းသားရွန္းကို လက္မခံ
နိုင္ဘူး ငါမင္းသားရွန္ကို ေမတၱာမရွိဘူး ငါေမတၲာ
ရွိတာ အရွင္မင္းျကီးကိုပါ ေမာ့ရန္သာေမြးမလာဘူး
ဆိုရင္ ငါအခုဆိုမိဖုရားျဖစ္ေနျပီ ေမာ့ရန္ နင့္ဟာ
ငါအတြက္ ျဂိဳလ္ဆိုးဘဲ နင္ကိုငါမုန္းတယ္ ငါအခု
ဘယ္လိုလုပ္ရေတာ့မလဲ မင္းျကီးကလည္ ငါကို
တစ္ခ်က္ေတာင္ လာမေတြ႕ဘူး ဘာျဖစ္လိုလည္
ဘာျဖစ္လို မင္းျကီးက ေမာ့ရန္ကိုမွ ေမတၲာရွိရတာ
လဲ ငါမုန္းတယ္ အားလုံးကို ငါမုန္းတယ္ ေမာ့ရန္
ငါနင္ကို ဒီအတိုင္းမထားဘူး နင္နဲ မင္းျကီးကို ငါ
ရေအာင္ခြဲျပမယ္ ငါမပိုင္ရတဲ႔ မင္းျကီးကို နင္လည္
မရေစရဘူး ငါနင္ကို မုန္းတယ္ နင့္ငါတို့ေမာင္နွမ
ထဲမွာ နင့္ ေမြးမလာသင့္ဘူး သူမေတြးရင္းပါးျပင္
ဆီသို့ မ်က္ရည္မ်ားက်လာေတာ့သည္။သူေလ်ွာက္
ဝင္ျပန္လာခဲ႔သည္။ ခုနကသူမထြက္လာရာ ေနရာ
သို့ျပန္ေရာက္ေတာ့သည္။ ထိုေနရာတြင္ ေမာ့ရန္
တစ္ေယာက္သာ ထိုင္ေနလ်ွက္ရွိသည္။ သူမ
ျကည့္လိုက္ျပီ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ကာ အေဆာင္ထဲသို့ ဝင္ဟန္ျပဳလိုက္သည္။
"အမ ရန္ရြယ္"
ေမာ့ရန္ေခၚသံေျကာင့္ သူဆက္မသြားဘဲရပ္လိုက္
သည္။သူလည္ျကည့္လိုက္ျပီ ေမာ့ရန္ကသူကို
ျကည့္ကာ
"စကား ခဏေလာက္ေျပာရေအာင္"
"ငါမွနင့္ကို ေျပာစရာမရွိဘူး"
ေမာ့ရန္ သူအနားသို့ ထိုင္ေနရာမွထ၍ ေလ်ွာက္
လာေတာ့သည္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ျကည့္လိုက္ျပီ
ရန္ရြယ္က
"ငါနင္ကို ေျကာက္မယ္ထင္ေနလား နင့္ဟာနင္
မိဖုရားဘဲျဖစ္ျဖစ္ မိစာၧမဘဲျဖစ္ ငါမေျကာက္ဘူး
နင္ငါကို အမိန့္ေပးလိုမရဘူး ေမာ့ရန္"
"အမရန္ရြယ္က တျခားညီမေတြနဲမတူဘူး အမႈအ
ရာျပတ္သားတယ္ ဟန္မေဆာင္တတ္ဘူး စိတ္
ထဲရွိတိုင္းေျပာတတ္တယ္ ဒါေျကာင့္ အမရန္ရြယ္
ကို ညီမတစ္ခါမွ စိတ္မဆိုးဖူးပါဘူး"
"နင္ရူးေနလား ငါကေတာ့ နင္ကိုမုန္းတယ္ နင္
ကိုမုန္းလို့ နင္ငါကိုသတ္ခ်င္လည္ရတယ္ ငါဂရု
မစိုက္ဘူး"
"နင္ဘာလို့ ငါကိုဒီေလာက္မုန္းေနတာလဲ နင္လို
ခ်င္တဲ႔ အေဖနဲအေမတုိ႕ဆီကေန ငါထြက္လာခဲ႔
ေပးျပီျပီ ဒါေတာင္နင္ ငါကိုမုန္းေနေသးတာလား
ဘာေျကာင့္ မ်ားလဲ ငါနင့္ဆီကဘာယူထား ေသး
လိုလဲ"
"ေကာင္းျပီေလ နင့္ကိုမုန္းေနရတဲ႔ အေျကာင္းအ
ရင္းကို နင္သိခ်င္လား ငါလိုခ်င္တဲ႔ အရာတိုင္းကို
နင့္ကယူသြားလိုဘဲ ဒါေျကာင့္ ငါနင့္ကို မျမင္ခ်င္
ေလာက္ေအာင္ကိုမုန္းတယ္"
"နင့္ ကဘာကိုထပ္လိုခ်င္ေနလိုလဲ"
"နင့္ကေပးမွာမို့လား"
"ငါေပးမယ္ နင္ငါ့ဆီက လိုခ်င္ေနတာဘာလဲ"
"အရွင္မင္းျကီး"
"ဘာ…"
"နင္အံျသသြားေနတယ္မွတ္လား ငါလိုခ်င္ေနခဲ႔
တာ အစကတည္းက ငါအရွင္မင္းျကီးကို ပိုင္ဆိုင္
ခ်င္ခဲ႔တာ အရွင္မင္းျကီးက ငါရဲ႕မ်က္နွာေတာင္ တစ္ခ်က္မွမျကည့္ခဲ႔ဘူး ငါကို စကားေလးေတာင္
တစ္ခြန္းမွမေျပာဖူးဘူး ဒါေတြအားလုံးက နင့္
ေျကာင့္ျဖစ္ခဲ႔ရတာ နင့္နဲမသိခင္ ငါနဲအရင္ဆုံခဲ႔
ငါပထဦးဆုံး ဆုံေတြ႕ျပီေလးစားခဲ႔ရတာ မင္းျကီး
ကို ဘဲ "
"ဘာ နင့္ လိုခ်င္ေနခဲ႔တာက အကိုက်န္ကိုလား မျဖစ္ရဘူး မျဖစ္နိုင္ဘူး မျဖစ္နိုင္ဘူး"
"နင္မေပးနိုင္ဘူး မွတ္လား ဒါနဲမ်ား ငါဘာလိုခ်င္
လဲလို နင့္မို့ေမးရဲတယ္ အခုနင္ရဲ႕ အရွင္မင္းျကီးက
ငါကို ဘာလုပ္လိုက္လည္သိလား မင္းသား ရွန္ပင္း
နဲ လက္ထက္ေပးဖို့ အမိန့္ခ်လိုက္ျပီေလ ငါကသူရဲ႕
မိဖုရားျဖစ္ခ်င္တာ ငါမင္းသားရွန္းပင္နဲ လက္ မ
ဆက္ခ်င္ဘူး နင္ဘာလုပ္ေပးနိုင္မလဲ မင္းသားရွန္း
ပင္နဲ လက္ဆက္ေပးဖို့ကို နင္ငါအတြက္တားေပး
နိုင္မလား ဒါမွမဟုတ္ အရွင္မင္းျကီးက ငါကိုမိဖု
ရား အျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ နင္လုပ္ေပးနိုင္လိုလား "
သူမ ဘာမွဆက္၍မေျပာနိုင္ေတာ့ပါ။ရန္ရြယ္ကို
သာျကည့္မိေနေတာ့သည္။ ရန္ရြယ္က သူမကို
စိတ္ပ်က္စြာျကည့္ျပီ
"နင္ဘာမွမလုပ္ေပးနိုင္ဘူးမဟုတ္လား ဘယ္လုပ္
ေပးနိုင္မလဲ နင္ကနင္လိုခ်င္တာေတြရေနျပီဘဲ
တျခားဟာေတြက နင္အတြက္အေရးမွမပါေတာ့
တာ နင္က ငါလိုခ်င္ေနတာမွန္သမ်ွ နင္ဘဲရေန
ေတာ့ ငါနင္ကို မုန္းေနတာ မွန္ပါတယ္ေနာ္"
သူမဘာမွကိုျပန္မေျပာနိုင္ေတာ့ေခ်။ ရန္ရြယ္ေျပာ
တာလည္မမွားပါ။ သူဘာမွမကူညီေပးနိုင္ပါ။ ရန္
ရြယ္ကေတာ့ သူေရွ႔မွ သူကိုစိတ္ပ်က္စြာ ထြက္
သြားလိုက္ေလေတာ့သည္။ သူမလည္ထိုေနရာ၌
ပင္ျပန္ေျပာစရာတစ္လုံးမွမရွိသျဖင့္ ေက်ာက္ရုပ္
ပမာရပ္ေနမိေတာ့သည္။
အပိုင္း(29)ျပီး၏စာဖတ္သူမ်ားအားေလးစားလ်ွက္
စာေရးသူ…လင္းသုခ
ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
အပိုင္း(30)
ညပိုင္းတြင္မင္းျကီးက စာဖတ္ေဆာင္တြင္ သူမနွင့္
အတူ ေဘးခ်င္ယွဥ္၍ စာထိုင္ဖတ္ေနသည္။ သူမ
က စာအုပ္ကို မျကည့္ဘဲ သူကိုျကည့္လိုက္ စာအုပ္
ကိုျကည့္လိုက္ျဖစ္ေနသည္။ သူကေဘးတြင္ စာ
အုပ္ကို ဂရုစိုက္၍ဖတ္ေနေသာ မင္းျကီးကို ျကည့္
လိုက္ စာကိုျကည့္လိုက္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သူက
သူမ တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေနသည္။ကို စာအုပ္ကိုဖတ္
ေနရာမွသိလိုက္သည္။ သူက စာရြက္တစ္ရြက္ကို
လွန္၍
"မိဖုရား ဘာေျပာစရာရွိေနလဲ"
သူမက မင္းျကီးက သူေျပာစရာရွိတာ သိသြား
သျဖင့္ အံျသသြားသည္။သူမက
"အင္း ဟိုေလ ေျပာစရာေတာ့ရွိတယ္ ဒါေပမယ့္
ေျပာသင့္ မသင့္ စဥ္းစားေနတာပါ"
သူကဖတ္လက္စ စာအုပ္ကိုပိတ္လိုက္ျပီ သူမမ်က္
နွာကိုျကည့္လိုက္သည္။ ျပဳံးကာျဖင့္
"ေျပာေလ ေမာ့ရန္ မင္းဘာျဖစ္လိုလဲ"
"က်ြန္မ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး"
"အင္း ဆက္ေျပာ"
"ဟိုေလ က်ြန္မေျပာတာကို အရွင္မင္းျကီး စိတ္မ
ဆိုးရဘူးေနာ္ တစ္မ်ိဳးလည္မျမင္ပါနဲ"
"ဘာမ်ားလဲ မိဖုရား ငါကိုယ္ေတာ္က မင္းကိုဘယ္
ေတာ့မွ စိတ္မဆိုးပါဘူး ေျပာပါ"
"အင္း ဟိုေလ အရွင္မင္းျကီး မိဖုရား အသစ္ထပ္
ေျမာွက္ေပးနိုင္မလား"
သူမစကားေျကာင့္ သူအံျသသြားသည္။ သူမဘာ
ကိုေတြးေနလည္ဟုလည္ ထင္ကာ စိတ္ပ်က္သြား
သည္။ သူမလက္ေလးကို ဖမ္းဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပီ သူ
မမ်က္နွာ ကိုစိုက္ျကည့္ကာျဖင့္
"ငါကိုယ္ေတာ္မွာ မင္းရွိေနျပီဘဲ ေမာ့ရန္ ေနာက္ထပ္ မိဖုရားအသစ္မလိုေတာ့ပါဘူး"
သူမလည္ သူအေျကာင္းကိုသိေပမယ့္
"မဟုတ္ေသးဘူး အရွင္မင္းျကီး က်ြန္မက မင္းျကီး
အတြက္ မိဖုရားေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္မလာ
နိုင္ပါဘူး ဒါကိုမင္းျကီးလည္ သိပါတယ္ ေနာက္
တစ္ခ်ိန္မွာက်ြန္မသာ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ႔ရင္ မင္းျကီးကို က်ြန္မ စိတ္ခ်ခ်င္တယ္"
"ေမာ့ရန္ မင္းဘာေတြးလည္ဆိုတာ ငါသိတယ္ ဒါ
ေပမယ့္ ငါကိုယ္ေတာ္ မင္းကလြဲ၍ ငါမွတျခား
ေသာ မိဖုရား ငါကိုယ္ေတာ္မွာမရွိလာနိုင္ဘူး"
သူစကားေျကာင့္ ျပဳံးမိသည္။
"အရွင္မင္းျကီးက အဲလိုေျပာတာျကားရေတာ့ က်ြန္
မေပ်ာ္ရႊင္မိပါတယ္ ဒါေပမယ့္…"
သူက သူမကိုထပ္မေျပာေစ သျဖင့္ သူမနူတ္ခမ္း
ေလးကို လက္ျဖင့္ ဆက္မေျပာရန္ ရပ္ေစလိုက္
သည္။
"မင္း ဆက္မေျပာနဲေတာ့ ေမာ့ရန္ ငါမင္းကိုဘဲ
ျမတ္နိုးတယ္ တျခားေသာ မိန္းကေလးတစ္
ေယာက္ဟာ မင္းေနရာကို အစားဝင္ခြင့္မရွိဘူး
ငါမွ မိဖုရားဟာ တစ္ပါးဘဲရွိရမယ္ မင္းဟာ ငါဘဝ
ရဲ႕ ကံျကမၼာပါ ေမာ့ရန္ ငါဘယ္သူကိုမွေနာက္ထပ္
မိဖုရားေျမာက္မွ မဟုတ္ေတာ့ဘူး"
သူမကို ေသခ်ာျကည့္၍ေျပာလိုက္သည္။သူမက တိတ္ဆိတ္သြားသျဖင့္ သူမနူတ္ခမ္း၌ေတ႔၍ ပိတ္
ထားေသာလက္ကို ဖယ္ေပးလိုက္သည္။ သူမက
"က်ြန္မကို ကံေကာင္းတယ္လို အမရန္ရြယ္ေျပာ
တယ္ အျမဲတမ္း က်ြန္မလိုခ်င္တာ မွန္သမ်ွ ရတယ္
တဲ႔ အခုအမရန္ရႊယ္ေျပာတာ ယုံသြားျပီ မင္းျကီး"
"ေျသာ္ ေျပာျပဖို့ေမ့ေနေသးတယ္ ဒီေန့ ညီေတာ္
က ရန္ရႊယ္နဲ လက္ဆက္ေပးဖို့ ဒီေန့ ေျပာတယ္ ကိုယ္ေတာ္ေတာင္ လက္ခံေပးလိုက္တယ္ မိဖုရားကေရာ ဘယ္လို သေဘာရလဲ"
ဒုကၡဘဲ ငါဘယ္လိုေျပာရမလဲ အမရန္က ရွန္ပင္း
နဲ လက္မဆက္ခ်င္ဘူး ငါဘယ္လိုေျပာရမလဲ ငါ
အမရန္ကို မိဖုရားေျမာက္ခိုင္းလိုက္ရင္လည္ မင္း
ျကီးက စိတ္ဆိုးဦးမယ္ ငါဘာျပန္ေျဖရမလဲ သူမ
က သူစကားေျကာင့္ ေတြးေနသည္ကို သတိထား
မိ၍
"မိဖုရား ဘာျဖစ္လိုလဲ သေဘာမက်ဘူးလား"
"မဟုတ္ပါဘူး မင္းျကီး အမရန္က လက္ခံပါ့မလား
လို ေတြးေနမိလိုပါ"
"ဘာျဖစ္လိုလဲေမာ့ရန္ ညီေတာ္ကို ရန္ရြယ္က လက္မခံနိုင္ဘူးလား"
" အမရန္ရႊယ္က ရည္မွန္းခ်က္ျကီးတယ္ေလ သူ
တစ္ကယ္မခ်စ္တဲ႔ သူနဲသူအတူတူေနေနရင္ သူကို
သတ္ေနသလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလားလိုပါ မင္းျကီးကို
စဥ္းစားေစခ်င္တယ္"
"အင္းးး သူဆႏၵရွိမွပါ သူဆႏၵမရွိရင္ အတင္းမ
တိုက္တြန္းပါဘူး"
"အင္း"
သူမက မင္းျကီးအေျဖကို ေက်နပ္သြားျပီျပဳံးလိုက္
သည္။သူက သူမကိုျကည့္၍ အေက်ာဆန့္ကာ
"ကိုယ္ေတာ္ပင္ပန္းေနျပီ မိဖုရားေလး ငါကိုယ္
ေတာ္ အနားယူေတာ့မယ္ ကိုယ္ေတာ္ကို ျပဳစုေခ်
ဦး"
သူက စေနာက္ကသူမကိုရြဲ႕၍ ေျပာသျဖင့္ သူမက
ျပဳံးလိုက္သည္။သူမကလည္
"စာအုပ္ဖက္ဦးမယ္ အရွင္မင္းျကီး အနားယူခ်င္
သြားနားေလ "
"မရဘူး ငါကိုယ္ေတာ္ခြင့္မျပဳဘူး ထသြားမယ္ အိပ္
ေဆာင္ကို မင္းပါလိုက္ရမယ္"
"ဒီစာအုပ္ဖက္ျပီ လိုက္လာခဲ႔မယ္ မင္းျကီးအရင္
သြားနွင့္"
သူက ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ျပီ ခါးေထာက္ကာျဖင့္
"ငါကိုယ္ေတာ္ကို စိမ္ေခၚေနတာလား မိဖုရား"
သူမက စာအုပ္ေလးကို မ်က္နွာနွင့္ကာ၍
"ဒီစာအုပ္ဖက္ျပီ လိုက္လာခဲ႔ပါမယ္ဆိုမွ"
"ဘာ…"
သူမက သူကိုျပန္ရြဲ႕၍ေျပာသျဖင့္ သူမရဲ႕ခ်စ္စဖြယ္
အျပဳမူကို ျကည့္၍ျပဳံးမိသည္။သူက သူမမ်က္နွာ
ကိုစာအုပ္နွင့္ ကာထားသည္႔ သူမကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္
သည္။သူမက
"အရွင္မင္းျကီး ဒါဘာလုပ္တာလဲ ျပန္ခ်ေပး
ေအာက္ကို"
"ေျပာစကားနားမေထာင္တဲ႔ မိဖုရားကို ဆုံးမလို့
မခ်ေပးဘူး"
"စာအုပ္ဖတ္ဦးမယ္ဆိုမွ"
"မဖတ္ရဘူး ေနာက္ေန့မွဖတ္"
သူကျပဳံးကာ ရြဲ႕၍ေျပာသျဖင့္ သူမလည္ျပဳံးကာ
ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ရွိေတာ့သည္။သူက သူမကို
ေပြ႕ခ်ီလ်ွက္ စာျကည့္ေဆာင္မွာ ထြက္သြားလိုက္
ေတာ့သည္။ ညကနက္လာသည္နွင့္ လေရာင္က
ပို၍လင္းေနေတာ့သည္။ နန္းေတာ္ရဲ႕ ပန္းဝန္းက်င္
ဟာ လေရာင္ေျကာင့္ ေကာင္းမြန္စြာျမင္ေတြ႕နိုင္
ေတာ့ေလသည္။
ဒီေန့ဟာ သူမအသက္နွစ္ဆယ္ျပည့္ေမြ႕ေန
ေလးပါ မိဖုရားေမြ႕ေနမို့ နန္းေတာ္ျကီး တစ္ခုလုံး
က စီးကားလ်ွက္ရွိသည္။ နန္းေတာ္ရင္ျပင္ေတာ္
တြင္ မင္းျကီးနွင့္သူမတို့က အေခ်ြးအရံမ်ားကို ျခံရံလ်ွက္ ရင္ျပင္ေတာ္ရွိ ပလႅင္၌ထိုင္ျကသည္။
ထိုေနာက္ အမတ္အေပါင္း ရဲမတ္အေပါင္းတို့က
လည္ မိမိသက္ဆိုင္ရာ ေနရာ၌ ထိုင္ျကေတာ့
သည္။ ေစာ္ဘြာမူရမ္နွင့္ သူမ၏မိသားစုလည္ ကိုယ္ေနရာ ထိုင္ခင္း၌ ထိုင္ျက၍ သူမကို ဂုဏ္ျပဳ
ျကေတာ့သည္။ သူမသည္။ ယေန့တြင္ အလြန္အ
မင္ လွပလြန္းေနသည္။ နန္းေတာ္အတြင္းသို့လည္
ပန္းမ်ားစြာရဲ႕ ေမြးရနံ႕မ်ား ကလႊမ္းျခံဳထားလ်ွက္
သင္းပ်ံေမြးျကိုက္ေနေတာ့သည္။ အခန္းအနားကို
စည္ေတာ္တီး၍ စတင္ေလေတာ့သည္။ ေရွ႕ဦးစြာ
ဂီတ ေစာင္းတို့ တီးခက္၍ေဖ်ာ္ေျဖျကသည္။ ျပီ
ေနာက္ အကအလွမ်ားျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖျကျပန္ေတာ့
သည္။ လူအေပါင္းတို့လည္ အပ်ိဳေတာ္ေတြရဲ႕
အကအလွကို ျကည့္ရင္ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား
ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စားေသာက္ျကေတာ႔သည္။ သူက
သူမ ျပဳံး၍ေပ်ာ္ေနပုံကို ျကည့္၍ သူမလက္ေလးကို
ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပီ ျပဳံးလိုက္သည္။ သူမလည္ မင္း
ျကီးကို တစ္ခ်က္ျကည့္၍ ျပဳံးလိုက္ျပီ အနားကိုကပ္
ကာ
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အကိုက်န္ က်ြန္မ ဒီေန့
အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္"
သူက ျပဳံးျပီ ကေနျကသည္ကို ျကည့္ကာ
"ငါလည္ေပ်ာ္တယ္ေမာ့ရန္ မင္းလက္ကိုဆုပ္ကိုင္
ထားျပီ မင္းကငါနဲအတူရွိေနေပးလို့ပါ"
ခဏျကာ ကုန္းကုန္းက အနားေရာက္လာျပီ
ေသတာၱ ဘူးေလးတစ္ဘူးကို သူမကို လာကမ္းေပး
သည္။
"မိဖုရား ဒါက မင္းျကီးရဲ႕ လက္ေဆာင္ပါ"
"လက္ေဆာင္"
သူမက အံျသကာျဖင့္ ျပဳံးေနေသာ သူကိုျကည့္
လိုက္ျပီ ကုန္းကုန္းေပးေသာ ေသတၲာေလးကို
ယူလိုက္သည္။ သူက သူမကိုျကည့္လိုက္ျပီ
" ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ေမြ႕ေနလက္ေဆာင္ပါ"
သူမက ေသတၲာေလးကိုဖြင့္လိုက္ျပီ ျကည့္လိုက္
သည္။ ပုလဲအလုံးျကီးျကီးတစ္လုံးကို ေသတၲာ
ထဲ ထည့္ထားသည္။ သူမကထုပ္ယူကာ ပုလဲကို
လက္ေပၚတငိလိုက္ျပီ
"ပုလဲ ပါလား လွလိုက္တာ"
သူက
"အင္း ဒါက အေရွ႕ပိုင္း ပင္လယ္က ထြက္တဲ႔
ညလင္း ပုလဲပါ ေမာ့ရန္ ဘယ္ေတာ့မွာ မင္းဘဝ
ေလးကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမွာင္ေစခ်င္လို့ ညဘက္
ေတာင္ လင္းေနေအာင္ ဒီပုလဲကို လက္ေဆာင္
ေပးတာပါ ေမာ့ရန္ မင္းကိုယ္နဲမကြာျမဲသိမ္း
ထားပါ"
"အင္း"
သူမျပဳံးကာျဖင့္ ေခါင္းကို ညိတ္ျပလိုက္သည္။သူက
အနားကပ္လိုက္ျပီ
"ငါလက္ေဆာင္ေပးျပီျပီေနာ္ မင္းဆီက ငါလက္
ေဆာင္ ျပန္ယူရမယ္ ငါကိုယ္ေတာ္ကို မင္းဘယ္
ေတာ့မ်ား လက္ေဆာင္ျပန္ေပးမွာလဲ"
သူမက ေျကာင္သြားကာျဖင့္
"ဘာလက္ေဆာင္လိုခ်င္လို႕လဲ"
သူက ကေနျကေသာဘက္သို့ေငးကာ သူမနား
ကပ္ျပီ တိုးတိုးေလးျဖင့္
"မင္းသားေလး တစ္ပါးေလာက္ေတာ့ လိုခ်င္တယ္ ဘယ္ေတာ့ ေလာက္မ်ားရမလဲ"
"ဘာ…"
သူကျပဳံးကျဖင့္ သူမကိုေျပာျပီ ခပ္တည္တည္
ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ သူမကလည္ သူအနားကပ္၍
"သမီးေတာ္ေလး ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"ခ်စ္ရမွာေပါ့ သမီးေတာ္ေလးလဲ အေရးျကီးတာက ငါကိုယ္ေတာ္က ဖခမည္းေတာ္ ျဖစ္ဖို့ ပို အေရးျကီး
တယ္"
"ေကာင္းပါျပီ ဖခမည္းေတာ္မင္းျကီး အမိန့္ေတာ္
အတိုင္းဘဲ"
"တကယ္လား ေမာ့ရန္"
သူမကိုျကည့္၍ေျပာလိုက္သည္။ သူမက သူကို
မ်က္ေစာင္းေလးထိုးကာ ျပဳံးလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္
ကပြဲက ျပီးဆုံးသြားေတာ့သည္။ သိုင္းအလွျပပြဲကို
က်င္းပေတာ့သည္။ မ်က္နွာတြင္ မ်က္နွာဖုံးတပ္
ဆင္၍ သိုင္းအလွ ကျပျကေတာ့သည္။ သူနွင့္သူမ
လည္ ထိုျပကြက္ေတြကို အာရုံစိုက္၍ ျကည့္ေန
ေတာ့သည္။ အမတ္အေပါင္းနွင့္ လူအားလုံးလည္
အာရုံစိုက္ျကည့္ရွဴေနျကခ်ိန္ ဘယ္ကလာမွန္းမသိ
ဘဲ စာရြက္ေတြက လႊင့္လာျကေတာ့သည္။ ရုတ္
တရပ္ အမ်ားျကီး လႊင့္လာျကသျဖင့္ လူေတြလည္
ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားျကေတာ့သည္။ ရန္ရွမ္းက
စာရြက္တစ္ရြက္ကို ဖမ္းလိုက္ျပီ ဖက္လိုက္ရာ ထို
နည္းအတူ လူအားလုံးလည္ စာရြက္ကို ယူ၍ ဖက္
လိုက္ျကေတာ့သည္။ ရန္ရွမ္းက
"မင္းျကီးနဲ မိဖုရားကို ကာကြယ္ပါ"
ရဲမတ္ေတြက မင္းျကီးနွင့္ သူမအနားသို့ ဝိုင္းအုံ
လာျကေတာ့သည္။ သူက
"ရန္ရွမ္း စာရြက္မွာ ဘာေရးထားလို့လဲ "
ရန္ရွမ္းက အနားကပ္လာျပီ စာရြက္ကိုကမ္းေပး
လိုက္သည္။
"မဟုတ္မမွန္သတင္းပါ မင္းျကီး"
သူက စာရြက္ကိုျကည့္လိုက္ျပီဖတ္လိုက္ရာ
လျပည္ေန႕ယေန့ခ်ိန္ခါတြင္ မိဖုရား ေမာ့ရန္ဟာ
လူသတ္မိစာၧ ဘဝသို့ ကူးေျပာင္းေတာ့ပါမည္။
ဒါေျကာင့္ မိစာၦမ မိဖုရားကို ဝိုင္းဝန္း နိွမ္းနင္ျက
ပါစို့ ".ဟုေရးထားေလေတာ့ သည္။ သူက သူမ
မ်က္နွာကို ျကည့္လိုက္ျပီ သူမက ဘာျဖစ္တာလဲ
အျကည့္ျဖင့္ သူကိုေမးလိုက္သည္။ သူက ဘာမွ
မေျပာဘဲ မ်က္နွာကိုျပန္လြဲလိုက္ေတာ့သည္။
"ဒီစာရြက္ေတြကို ဘယ္သူျဖန့္တာလဲ ရွာျကစမ္း
ငါမိဖုရားကို ေစာ္ကားရဲတယ္ ဖမ္းမိလို ကေတာ့
ေသဒဏ္ေပးေစ"
သူေဒါသ ထြက္ကာ အမိန့္ေပးလိုက္သည္။
သိုင္းအလွက ပြဲလည္ရပ္သြားေတာ့သည္။ ရဲမတ္
ေတြလည္ ထိုစာရြက္ျဖန့္သူကို လိုက္ရွာျကေတာ့
သည္။ သူမဆီသို့ စာရြက္က လႊင့္လာသျဖင့္ သူမ
ယူ၍ ဖတ္လိုက္သည္။ စာကိုျကည့္၍ သူမလည္
အံအားသင့္သြားသည္။ သူက သူမလက္က စာရြက္ကိုယူ၍ ျဖဲလိုက္ျပီ
"ဒါ တစ္ေယာက္ေယာက္လုပ္ျကံတာ ေမာ့ရန္
ဘာမွမျဖစ္ဘူး စိတ္မပူနဲ ဒီလို လုပ္နိုင္တာ တစ္
ေယာက္ဘဲရွိတယ္ ဦးရီေတာ္ဘဲ စိတ္မပူနဲေမာ့ရန္
ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
လူေတြလည္ ရႈပ္ယွက္ခက္ကုန္ျကေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ရုတ္တရပ္ ေနက က်က္ေတာ့သည္။
လူေတြလည္ လန့္ကုန္ျကေတာ့သည္ ။ အမတ္
တစ္ေယာက္က ေအာ္ေျပာေတာ့သည္။
"ေနက်က္ေနျပီ ေနက်က္တာ နိမိတ္မေကာင္းဘူး
တိုင္ျပည္ ပ်က္ေတာ့မယ္ မိစာၦေတြ ျကီးစိုးေတာ့
မယ္"
သူေရာ သူမေရာေနက်က္ေနတာကို ျကည့္လိုက္
ျကျပီ ေနက တစ္လုံး လုံးကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့
ထိုအခ်ိန္ ေကာင္းကင္တြင္ ျကယ္စင္ခုနွစ္စင္
ျကယ္ကာ ထြက္ေပၚလာခဲ႔သည္။ ငါလုံးေျမာက္
ျကယ္ကိုေတာ့ မေတြရေခ်။ သူမ ခုနွစ္ျကယ္ကို
လွမ္းျကည့္လိုက္ခ်ိန္ နားထဲတြင္
"ေဒဝီ ေဒဝီ ပန္းေဒဝီ"
သူမကို ေအာက္က လူအုပ္ျကားထဲကေခၚသျဖင့္
ေအာက္လူအုပ္ျကီးကို ျကည့္လိုက္သည္။ ဝတ္
ရုံအျဖဴနွင့္ လူျကီးတစ္ေယာက္ဟာ သူမကို ေအာက္ကေန လူအုပ္ျကားထဲကေနစိုက္ျကည့္ေန
သည္။ လူေတြအားလုံး အခ်ိန္ေတြအားလုံးဟာ ရပ္
တန္႔သြားေတာ့သည္။ အဲဒီအဖိုးအိုးဟာ သုူမဆီသို့
ေလ်ွာက္လာျပီ သူမထိုင္ေနရာမွ အံျသ၍ထရပ္
ျကည့္လိုက္သည္။
"ပန္းေဒဝီ သမီးေတာ္အတြက္ အခ်ိန္က်ျပီ က်ိမ္
စာသင့္ခ်ိန္ေရာက္ျပီ က်ိမ္စာသင့္ျပီ ေကာင္းကင္
သို့ ျပန္လာခဲ႔ပါ"
သူမက အဖိုးအိုးကိုျကည့္ျပီ တုန္ရီစြာျဖင့္
"အဖိုးက ဘယ္သူလဲ"
"ေကာင္းကင္ နတ္သမီး ခုနွစ္ေဖာ္ရဲ႕ အေစာင့္
ေလ်ွာက္ပါ ပန္းေဒဝီ"
"က်ြန္မကေရာ ဘယ္သူလဲ ဘယ္ကလာတာလဲ"
"ခုႏွစ္ျကယ္ရဲ့ ငါးလုံးေျမာက္ျကယ္ ပန္းေဒဝီ မင္း
သမီးေလးပါ အလွည့္က် မင္းသမီးခုနွစ္ေဖာ္ဟာ
က်ိမ္စာသင္႔ျကရပါတယ္ အခုအခ်ိန္ သမီးေတာ္ရဲ႕
အလွည့္က်ပါ ကိုယ္ကံျကမၼာမို့ လက္ခံရပါလိမ့္ မယ္ သမီးေတာ္ပန္းေဒဝီ"
"ပန္းေဒဝီ"
"သမီးေတာ္ဟာ ပန္းေတြရဲ႕ ဘုရင္မပါ အခုခ်ိန္မွာ
ပန္းေတြလည္ အဆိပ္သင့္ျကေတာ့မယ္ ကိုယ္က်ိမ္
စာမို့ လက္ခံေတာ္မူပါ ပန္းေဒဝီ"
"လက္မခံနိုင္ဘူး လက္မခံနိုင္ဘူး က်ြန္မကို လြတ္
ေပးပါ က်ြန္မဘာမွ အမွား မလုပ္ခဲ႔ဖူးဘူး က်ြန္မ မိစာၦ မျဖစ္ခ်င္ဘူး"
"အရင္ဘဝက အမွားက ညီမခုနွစ္ေဖာ္ အလွည့္က်
က်ိမ္စာသင့္ျကရမွာဘဲ"
"ဘာညီမ ခုနစ္ေဖာ္လဲ က်ြန္မ မသိဘူး က်ိမ္စာ
လဲမသိဘူး ဘာမွလက္မခံနိုင္ဘူး"
"ျငင္းဆန္လိုမရဘူး သမီးေတာ္ လက္ခံရပါမယ္
သမီးေတာ္ ျငင္းဆန္႔ေနရင္ သမီးေတာ္ မိသားစု
ပါ ကံျကမၼာဆိုး က်ေရာက္လာနိုင္ပါတယ္"
သူမေျကာက္လန့္ တုန္လႈပ္ေနမိသည္။
"မျဖစ္နိုင္ဘူးးး အဲလိုမျဖစ္ရဘူး"
"ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသဖို့မစဥ္းပါနဲ သမီးေတာ္
ကံျကမၼာအတိုင္းသာ လက္ခံပါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
သတ္ေသ ရင္ က်ိမ္စာက မေျပဘဲ ကိုယ္နဲပါတ္
သူတိုင္းဆီကို က်ေရာက္လာနိုင္ပါတယ္ သမီး
ေတာ္ ကိုယ္တိုင္သာ ခံယူလိုက္ပါ"
သူမ ေသြးပ်က္ေျကာက္လန့္ကျဖင့္
"က်ြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ က်ြန္မကို ကူညီမယ့္
သူ မရွိနိုင္ေတာ့ဘူးလား အဖိုးေရာ မကူညီနိုင္ဘူး
လား ဒီအျဖစ္ဆိုးကို လက္မခံနိုင္ဘူး"
"ကူညီသူတိုင္းက က်ိမ္စာသင့္ျပီ ေသေပးရပါလိမ့္
မယ္ သမီးေတာ္ သမီးေတာ္ကို မည္သူမွ ကူညီ
လို့မရ နိုင္ပါဘူး"
"ရွင္…"
"ဒါဆို မင္းျကီးကေရာ ဘာျဖစ္လာမွာလဲ"
ထိုနတ္မင္းျကီးက ေက်ာက္ရုပ္ပမာ ျဖစ္ေနေသာ သူကိုေသခ်ာ ျကည့္ျပီ ျပဳံးကာ
"သူကိုယ္တိုင္းက ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တဲ႔ ကံျကမၼာမို့ သူ
လက္ခံရ ပါလိမ့္မယ္ သမီးေတာ္"
"သူကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တဲ႔ ကံျကမၼာ"
"ဟုတ္တယ္ သမီးေတာ္ သူဟာ အခုဘဝမွာ သာမာန္လူသားပါ ဒါေျကာင့္ သူလည္ အလြန္
တရား နာက်င္မႈကို သမီးေတာ္နွင့္ အတူခံစားရ
ပါလိမ့္မည္ အေျကာင္းကာ သူဟာ အရာအားလုံး
ထက္ သမီးေတာ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ႔လိုဘဲ"
"ရွင္ ဒါဆို မင္းျကီက ဘာျဖစ္လာမွာလဲ"
"သမီးေတာ္ မေသလ်ွင္ သူေသရပါလိမ့္မယ္
သမီးေတာ္ ဒါဟာ သူနဲသမီးေတာ္ရဲ႕ ကံျကမၼာပါ
သမီးေတာ္ ေရွာင္လြဲလို မရပါဘူး"
သူမ အဖို့စကားေျကာင့္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားရ
ေတာ့သည္။ ေကာင္းကင္၌ေနက ျပန္ပြင့္ဖို့ ျဖစ္ေန
သျဖင့္ အဖိုးအိုကာ ေကာင္းကင္ကေနကို ေမာ့
ျကည့္ျပီ
"အခ်ိန္လင့္ေနျပီ အဖိုးျပန္ေတာ့မယ္ သမီးေတာ္
သတင္းေပးျပီျပီဆိုေတာ့ ကံကိုသာ လက္ခံပါ သမီး
ေတာ္ပန္းေဒဝီ"
သူမ သူထိုင္ေသာေနရာသို့ ေသြးပ်က္စြာျပန္ ထိုင္
ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ အဖိုးကေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ
နွင့္ အရာအားလုံးက ပုံမွန္အတိုင္းျဖစ္သြားေတာ့
သည္။ ေနကလည္ တေျဖးေျဖးနဲ ေနက်က္ရာမွ
ျပန္လည္ ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ လူေတြအား
လုံးလည္ အုံ႕အုံ႕က်က္က်က္ျဖစ္ကုန္ျကေတာ့
သည္။ သူက ထိုင္ေနေသာ သူမကိုအနား သို့ မ်က္
နွာခ်င္ဆိုင္ ျကည့္၍ တုန္ရီေနေသာ သူမလက္ကို
ဆုပ္ကိုင္လ်ွက္
"ေမာ့ ရန္ မေျကာက္နဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဒါဦးရီေတာ္
အကြက္ဆင္လိုက္တာ စိတ္မပူနဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
အားေပးေနေသာ သူကိုျကည့္ သူမ မ်က္ရည္မ်ား
က်လာသည္။ ငါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ မင္းျကီး
အတြက္ ငါသားေတာ္ေလး ေမြးေပးခ်င္ေသးတယ္
ငါမေသရင္ သူေသရလိမ့္မယ္ ငါကို သူကာကြယ္
ေပးရင္ သူဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္ ငါေပ်ာ္ခ်င္တယ္
ငါ မင္းျကီးရဲ႕ဇနီးျဖစ္ျပီ သာမာန္ဘဝေလးနဲေန
ထိုင္ခ်င္တယ္ ငါ့မွာဘာလို ဒီအခြင့္ေရးေလး
ေတာင္မွ မရွိတာလဲ ငါ ဘယ္လိုအသက္ရွင္ေန
ထိုင္ရမွာလဲ သူမေတြးရင္း မ်က္ရည္မ်ားစြာ က်ဆင္းလာေတာ့သည္။ သူကေတာ့ သူမငိုေန
သည္ကို ျကည့္၍ သူေျကကြဲရပါျပီ သူမ ဘာ
ေျကာင့္ မ်က္ရည္မ်ားစြာ က်ေအာင္ ငိုေနလဲဆို
တာ နားမလည္ေပမယ္ သူမ သူကိုယ္သူ စိတ္
ပ်က္သြားမွာ စိုးရိမ္ေနမိေတ့ာသည္။
အပိုင္း(30)ျပီး၏စာဖတ္သူမ်ားအား ေလးစား
လ်ွက္
စာေရးသူ…လင္းသုခ
ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
အပိုင္း(31)
ေနျပည္ေတာ္၏ ဧည့္တည္ခိုေဆာင္တစ္ခုတြင္ အေဆာင္
၏ အခန္းထဲတြင္ ဦးရီေတာ္နွင့္ ေလာ့ရင္းတို့သည္ စကား
ေျပာဆိုေနျကလ်ွက္ရွိသည္။ ေရေႏြးခ်မ္းေလကိုေသာက္
ရင္း ဦးရီေတာ့က
"ေလာ့ရင္း အခုဆို ငါပစ္လိုက္တဲ႔ ျမားက မင္းျကီးေရာ မိဖု
ရားကိုပါ ထိမွန္းသြားလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္တယ္သခင္ျကီး ဒါနဲေရွ႕ဆက္ဘာဆက္လုပ္ျက
မလဲ သခင္ျကီး မင္းျကီးက က်ဳပ္တို့ကိုလြတ္ေပးမွာမဟုတ္
ဘူးထင္တယ္"
"အင္း အခုငါကို မင္းျကီးအေသလည္း လိုက္ရွာေနျကလိမ့္
မယ္ ဒါေပမယ့္ ငါအံျသတာ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္"
"ဘာမ်ားလည္း သခင္ျကီး"
"ငါေထာင္ေဖာက္ျပီေျပးလာတုန္းက မင္းျကီးက ဘာလိုငါ
ကိုဖမ္းဝရမ္ အမိန့္မခ်ခဲ႔တာလဲ တကယ္ဆို ငါက ပုန္းကန္
ျပီ ေထာင္ေဖာက္ ထြက္ေျပးခဲ႔တဲ႔လူဘဲ သူ့ဘက္က ဘာတုံ႕ျပန္မႈမွမရွိခဲ႔ဘူး ဒါဟာ တမင္သက္သက္ ျငိမ္ လိုက္တာ ဘာေျကာင့္မ်ားလဲဆိုတာ ငါသိခ်င္မိတယ္"
"သခင္ျကီး ျကာရွည္ ပုန္းမခိုဘဲ ျပန္လာမယ္ဆိုတာ သိလို
ျဖစ္မယ္ သခင္ျကီး"
"အဲဒီအေျကာင္းတစ္ခုတည္းေျကာင့္ေတာ့ မျဖစ္နိုင္
ေလာက္ဘူး ငါတို့ မင္းျကီးကိုေလ်ာ့တြက္လိုေတာ့ မရဘူး ညီအကို သုံးေယာက္မွ သူကအထက္ဆုံးဘဲ အခုလည္
သူ့မိဖုရားက မိစာၦမဆိုျပီ ငါျဖန့္တာ သူသိေလာက္မယ္
ငါကို သူတားဆီးဖို့ အတြက္လိုက္ရွာေနမွာဘဲ"
"ဒါဆို ဒီတည္ခိုခန္းမွာ မလုံျခဳံနိုင္ဘူး သခင္ျကီး သခင္ျကီး
ဘယ္သြားမယ္လို့ စိတ္ကူးထားလဲ"
"ငါဘယ္မွမသြားပါဘူး ငါကိုဖမ္းမိလည္ ငါဂရုမစိုက္ေတာ့
ဘူး သူက ငါကို သတ္လိုမရနိုင္ဘူး"
"ဘာျဖစ္လိုလည္ သခင္ျကီး"
"ဟားးးးးးဟားးးးးးးဟားးးးးသူရဲ႕ အနည္းခ်က္ကို ငါဆုပ္
ကိုင္လိုက္လိုဘဲ သူမိဖုရား ဒီညမိစာၦျဖစ္ကို ျဖစ္ရမယ္ မင္း
လုပ္နိုင္တယ္မွတ္လား ေ့လာ့ရင္း"
"ဟုတ္ကဲ႔ သခင္ျကီး"
"ငါစိတ္ခ်မယ္ ဒီတစ္ခါ အရင္လို ေပါ့ဆလိုမရဘူး ေလာ႔ရင္း"
"စိတ္ခ်ပါသခင္ျကီး က်ဳပ္ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္မွာပါ"
"ငါ ဒီည အမတ္ခ်ဳပ္ျကီးနဲေတြ႕မယ္ လိုအပ္တာေတြ စီစဥ္
ရမယ္ ငါကို ဖမ္းမိဖို့မ်ားတယ္ ငါမေျပးေတာ့ဘူး မင္းေတာ့
လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ေနလိုက္ပါ ငါမိရင္ မင္းအေဝးက ကာ
ကြယ္ေပးလို့ရေသးတယ္ ငါကို မင္းျကီးက သတ္မွာေတာ့
မဟုတ္ဘူး မင္းဘက္သာ မိဖုရားေမာ့ကို မိစာၦျဖစ္ေအာင္ လႈံေဆာ္ဖို့ ေသခ်ာေနဖို့လိုတယ္"
"ေသခ်ာပါတယ္ ေမာ့ရန္ဟာ သူစြမ္းအားကို တစ္ခါသုံးရင္
လူတစ္ေယာက္ကို သူသတ္ရပါလိမ့္မယ္ သူကိုမိစာၧျဖစ္ေစ
ဖို့ဟာ သူခ်စ္တဲ႔သူကို ထိခိုက္ေအာင္လုပ္မွ ရလိမ့္မယ္"
"ေကာင္းျပီးေလာ့ရင္း ဟားးးးးးးးဟားးးးက်န္မင္း က်န္မင္း မင္းက မင္းကိုယ္မင္းသိပ္ေတာ္တယ္လို ထင္ေနတာဘဲ မင္းရဲ႕ အားနည္းခ်က္က ငါလက္ထဲမွာဘဲ မင္းရဲ႕ မိဖုရား
ကို မင္းကဘယ္လိုကာကြယ္မလဲ မင္းတို့တစ္ေယာက္နဲ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္လို အကာအကြယ္ေပးျကမလည္ ဆိုတာငါ ေစာင့္ျကည့္လိုက္ဦးမယ္ ဟားးးး"
ဦးရီေတာ္က သူအကြက္က်က် စီစဥ္ျပီသားမို့ မင္းျကီးကို
သူျပန္လာေျကာင္း စစ္ေျကျငာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေတာ့သည္။
ညေရာက္ေတာ့ မင္းျကီးသူ၏အေဆာင္တြင္ ေတာ္ယုံနွင့္
အိပ္မေပ်ာ္ေခ်။ စာအုပ္ကိုဖတ္၍ ဦးရီေတာ္ အေျကာင္းကို
ထိုင္၍ စဥ္းစားေနေတာ႔သည္။
*ဦးရီေတာ္က ေမာ့ရန္အေျကာင္းဘယ္လို သိတာလဲ ေလာ့ရင္း ေျပာျပတာျဖစ္မယ္ ငါဦးရီေတာ္ကို ဖမ္းတုန္းက
ေလာ့ရင္းျငိမ္ေနတာ ေမာ့ရန္ေျကာင့္ျဖစ္မယ္ ငါသူကို
လြတ္ေပးလိုက္တာ ငါကိုသတ္မယ့္ ရန္သူကို ျပင္ဆင္ခြင့္
ေပးလိုက္သလိုမ်ားျဖစ္ေနျပီလား ေမာ့ရန္က မိစာၧျဖစ္ခဲ႔
ရင္ ငါနဲ အမတ္ေတြ စိတ္ဝမ္းကြဲကုန္ျကလိမ့္မယ္ သူတို့
ေမာ့ရန္ကို လက္ခံျကမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး ငါေမာ့ရန္ကို
ဘယ္လို ကာကြယ္ေပးရမလဲ ဦးရီေတာ္ အခုဘာလုပ္ေန
မလည္ သူကို ငါအခုလိုက္ဖမ္းေနတာ သူသိေလာက္မယ္
ငါသူကို တားဆီးမယ္ဆိုလည္ သူရိပ္မိေနမယ္ သူကိုယ္
သူ ငါမသတ္နိုင္ေအာင္ေတာ့ ကာကြယ္မႈ သူလုပ္ေနလိမ့္
မယ္ သူကငါကို ဒါစစ္ေျကျငာလိုက္တာဘဲ ငါသူကိုရႈံးလို
မျဖစ္ဘူး ငါသူကို ဘယ္နည္းနဲမဆို ဖမ္းမွအနိုင္ရမယ္"
သူ သက္ျပင္းတခ်ခ်နွင့္ ေတြးလိုက္မိေတာ့သည္။
အရင္က အမတ္ခ်ဳပ္အိမ္ အခုေတာ့ သာမာန္အိမ္တစ္္ခုပါ
နန္းတြင္ရမတ္ ဆယ္ငါးေယာက္ေလာက္ ေရာက္ေနျက
ေတာ့သည္။ ဦးရီေတာ္လည္ သူတို့နွင့္ ေတြဆုံျကေတာ့
သည္။ ရုတ္တရပ္မို့ ဦးရီေတာ္ကို သူတို့ေတြ႕လိုက္ျကရ
သျဖင့္ အံျသသြားျကသည္။ ထိုင္ေနရာ ဦးရီေတာ္က ခန္း
မေဆာင္ထဲ ဝင္လာသျဖင့္ အားလုံးမတ္တပ္ထရပ္ကုန္ျက
ေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္ေသာ အမတ္က
"ဦးရီေတာ္ ဒါက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ"
သူက
"အားလုံး ထိုင္ျကပါ ငါကိုယ္ေတာ္က သင္တို့ကို ဖိတ္ခိုင္း
လိုက္တာပါ"
ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္က
"ဘာေျကာင့္ က်ဳပ္တို့ကို ေခၚတာလဲ မင္းျကီးသိရင္ က်ဳပ္
တို့ အားလုံးအသတ္ခံရနိုင္တယ္ ဦးရီေတာ္ကို မင္းျကီးက
ဖမ္းဝရမ္းထုတ္ထားတယ္"
ထိုအမတ္ရဲ႕ စကားေျကာင့္ ဦးရီေတာ္ရီေတာ့သည္။
"ဟားးးးးးးအခြန္ဝန္ျကီးအမတ္ သင့္က အာဏာရွိမွာ အဆိပ္ ရွိမွန္းသိေနတာလား ငါကိုယ္ေတာ္က အာဏာမရွိ
လည္ အဆိပ္ရွိတယ္ သင့္တို့ကို ေခၚေတြ႕တယ္ဆိုတာ
နန္းေတာ္မွာ မိစာၦ အုပ္စိုးေနလို့ဘဲ"
"ဘာမိစာၦ…"
အမတ္ေတြ တစ္ေယာက္မ်က္နွာ တစ္ေယာက္ျကည့္ျပီ အံ
ျသျကေတာ့သည္။
"ဟုတ္တယ္ ယခုမင္းျကီးဟာ မိစာၧမကို မိဖုရားေျမာွက္
ထားတယ္ အခု အဲဒီမိစာၦမေျကာင့္ လူေတြအမ်ားျကီးေသ
ျကရေတာ့မယ္ သင့္တို့ဘယ္လိုကာကြယ္မလဲ အဲဒီမိစာၦမ
ကိုသတ္နိုင္တဲ႔သူ ဘယ္သူမွမရွိဘူး"
"မျဖစ္နိုင္ဘူး မင္းျကီးက အဲဒီလို လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး မိဖုရားေမာ့ဟာ မိစာၦမမျဖစ္နိုင္ဘူး"
"ဟားးးးးး ေကာင္ျပီ ေဆာင္ရြမ္အမတ္ သင့္ေျပာသလို
မိဖုရားေမာ့ဟာ မိစာၦမဟုတ္ဘူး ဆိုရင္ ဘာလို သူအသက္
နွစ္ဆယ္ေမြးေနမွာ ေနက်က္လဲ သူအေျကာင္းကို မင္းျကီး
က ဘာလိုဖုံးကြယ္ထားတာလဲ ေျပာေလ အေျဖရွိျကလား"
"ဒါက…"
အမတ္ေတြလည္ ဘာဆက္ေျပာရမလဲမသိျဖစ္ကုန္ ျက
ေတာ့သည္။
"သင့္တို့ အားလုံး ဒီညကေန ေစာင့္ျကည့္ပါ နန္းေတာ္မွာ
လူေသတာကို စတင္ျကားရေတာ့မယ္ ဟားးးးး"
"မျဖစ္နိုင္ဘူး"
ေနာက္တစ္ေယာက္က
"ဒါဆို ငါတို့တိုင္းျပည္ကို မိစာၦမက ကျကီးစိုးေတာ့မွာလား"
"သင့္တို့ အားလုံး ဒါကို လက္မခံနိုင္ရင္ မင္းျကီးကို ေလွ်ာက္တင္ ျကပါ မိဖုရားကို နန္းခ်ျပီ အျပစ္ေပးခိုင္း
ျကပါ"
အခြန္အမတ္က
"မင္းျကီးက လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူးး"
"လက္မခံတာ မိဖုရားကို ကာကြယ္ဖို့ဘဲ အခုလည္ငါကို
မင္းျကီးက မိဖုရားေျကာင္း မေပါက္ျကားေအာင္ နူတ္ပိတ္
ဖို့ဘဲ မိဖုရားက မိစာၧဆိုတာ ျပည္သူေတြ နားထဲေရာက္
သြားရင္ မင္းျကီးရဲ႕ ေနရာကို လႈပ္ယမ္းသလိုျဖစ္သြားမယ္
ငါကို တားဆီးနိုင္လည္ သူ့မိဖုရားကံကို မတားဆီးနိုင္ဘူး"
"ဒါဆို ဦးရီေတာ္က မင္းျကီးကို နန္းခ်မယ္လို ဆိုလိုတာ
လား"
"မင္းျကီး နန္းခ်ဖို့ အဲေလာက္မလြယ္ ဒါေပမယ့္ မိဖုရားကို
နန္းခ်ဖို့ေတာ့ လြယ္တယ္ မိဖုရားကို နန္းခ်ရင္ မင္းျကီးရဲ႕
ပလႅင္ကို လႈပ္ယမ္း လိုက္သလိုျဖစ္သြားမယ္ ဟားးးးးးးး"
"ဒါဆို ဦးရီေတာ္က ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ"
"ငါမင္းျကီးနဲ ေတြ႕ရမယ္ ဒါေျကာင့္ မင္းတို့က ငါကို မင္း
ျကီးနဲ ေတြ႕ခြင့္ရေအာင္ မင္းတို့လုပ္ေဆာင္ေပးရမယ္ အခု
ခ်ိန္မွာ သင့္တို့ ကိုကာကြယ္နိုင္ ငါကိုယ္ေတာ္ဘဲ မင္းျကီး
မဟုတ္ဘူး သင့္တို့ ငါကိုယုံျကည္မွရမယ္ စဥ္းစားျကပါ
ငါနဲ လက္တြဲျပီ မိစာၧကို နိွမ္နွင္းျကမလားဆိုတာ မင္းျကီး
စကားနားေထာင္ျပီ မိစာၦမ သတ္တာထိုင္ေစာင့္ျကမလား
ဆိုတာကို သင့္တို့ကိုအတင္း မတိုက္တြန္းပါဘူး"
ဦးရီေတာ္က ေတြးေဝးသြားတဲ႔ အမတ္ေတြ မ်က္နွာကို အကဲ ခတ္လိုက္သည္။ ခဏျကာ အမတ္ေတြက
"ေကာင္းျပီ ဦးရီေတာ္ က်ဳပ္တို့ လက္ခံတယ္ မိစာၦမကို
ေတာ္ နန္းေတာ္ထဲမွာ မရွိေစရဘူး ဦးရီေတာ္နဲ လက္တြဲ
မယ္"
"သင့္တို့ အားလုံးလား"
အမတ္ေတြက တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္ေယာက္ျကည့္ျပီ
"ဟုတ္ကဲ႔"
"ေကာင္းျပီ ဒါဆို သင့္တို့ တျခား အမတ္ေတြကို ပါ စည္းရုံး
ထာပါ အမတ္ေတြ အားလုံးနည္းပါ ေထာက္ခံမွာ မင္းျကီး
အမိန့္ကို ဖယ္ခ်နိုင္မွာပါ"
"က်ဳပ္တို့ အထက္မွာ မင္းသားရွန္ပင္းရွိေနတယ္ သူက
အမတ္ခ်ဳပ္ဘဲ သူကိုအရင္တင္ျပျပီ မွာ မင္းျကီးဆီ အမိန့္
ကေရာက္မွာ မင္းသားရွန္ပင္းက လက္မခံရင္ ဘယ္လို
လုပ္မလဲ ဦးရီေတာ္"
"ျပည္္သူ့ေတြနဲ ခ်ိန္ေျခာက္ျပီ ထိန္းလိုက္ပါ ရွန္ပင္းက အစြမ္းအစ ရွိေပမယ့္ အေတြးအေခၚက မင္းျကီးေလာက္
မေတာ္ဘူး သူလည္ ဒီကိစၥကို ျကိုတင္သိေနေလာက္မယ္
ရွန္ပင္းက မင္းျကီး ဒုကၡေရာက္မယ့္ ကိစၥမို့ သူလည္ မိဖု
ရားကို ဖယ္ရွားမွာဘဲ "
သူျပဳံးလိုက္ျပီ အေရးျကီးဆုံးက မိဖုရား ဒီည လူသတ္ဖို႕
ဘဲ ေလာ့ရင္း မင္းေသခ်ာလုပ္ပါ ငါကံက မင္းလက္ထဲမွာ
ဘဲ သူေတြးက ျပဳံးလိုက္ေတာ့သည္။
ညကနက္လာသည္။ သူမ အိပ္ယာထက္ေတြ အိပ္ေပ်ာ္
ေနလ်ွက္ ရွိသည္။ နန္းေတာ္ထဲသို့ မေကာင္းတဲ႔ အရာ
တစ္ခု ဝင္လာသလိုခံစားလိုက္သည္။ အိပ္ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္း လန့္နိုးသြားသည္။ ေခ်ြးစီးေတြ ကက်လ်ွက္ရွိ
သည္။အာယုံေတြက ထိုမေကာင္းဆိုးဝါးရဲ႕ အနံ႕သတ္
ေျကာင့္ စိတ္ေတြပါ ဂေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ သူနန္းေဆာင္မွာ အေစာင့္ေတြလည္
အိပ္ေပ်ာ္ေနလ်ွက္ရွိသည္။ သူမညအိပ္အီက်ီၤျဖင့္ဘဲ အေဆာင္ အျပင္ဘက္သို့ ထြက္လာခဲ႔သည္။ သူမေကာင္း
ကင္ကို ေမာ့ျကည့္လိုက္ျပီ လျပည့္လက က်က္ေနေတာ့
သည္။
"မေကာင္းဆိုးဝါ ဝိညာဥ္ေတြ ျကီးစိုးေနတဲ႔အခ်ိန္ပါလား"
နူတ္မွေရ ရြတ္ေနတုန္းမွ အရိပ္မဲမဲတစ္ခုခုက မင္းျကီးနန္း
ေဆာင္ဆီသို့ ဦးတည္သြားေနသည္ကို သူမသိလိုက္သည္။
"မင္းျကီးအေဆာင္ကို သြားေနပါလား ဘယ္သူကမင္းျကီး
ကိုသတ္ဖို့လဲ မျဖစ္ဘူး"
သူရဲ႕ ေလးလံျပီ ဂေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနတဲ႔ သူရဲ႕ စိတ္
ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ ထိန္းလိုက္ျပီ မင္းျကီးနန္းေဆာင္သို့
သူကိုယ့္ေဖာ့ကာ ထို အရိမ္မဲေနာက္ကို လိုက္ေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္ ရန္ရြယ္က အိပ္မေပ်ာ္သျဖင့္ လမ္းေလ်ွာက္လာ
ရာ သူမကိုရုတ္တရပ္ ျမင္လိုက္ရသျဖင့္
"ေမာ့ရန္ပါလား သူဘယ္သြားတာလဲ သူရဲ႕လႈပ္ရွားမူက
ျမန္လိုက္တာ"
ရန္ရြယ္လည္ သူမဘယ္သြားလည္သိခ်င္ သျဖင့္ ေနာက္ကေျပးလိုက္ေတာ့သည္။ သူမက မင္းျကီးနန္း
ေဆာင္ထဲ သို့ ဝင္သြားေတာ့ သည္။ အထဲသို့ေရာက္ေတာ့
မင္းျကီးက အိပ္ယာထက္တြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနလ်ွက္ရွိသည္။
အေစာင႔္နွင့္ ကုန္းကုန္းေတြလည္ အိပ္ေငြ႕ခ်ခံထားရ
သည္။ ထိုအရိပ္မဲျကီးက မင္းျကီးကို ပတ္၍မ လိုက္သည္။
"ဟားးးးးးးဟားးးးးဟားးးးးးဟားးးးး မင္းျကီးကို သတ္မယ္
ဟားးးးးးးမင္းျကီးးးကငါ့အစာဘဲ ဟားးးးးးးးး ငါစားမယ္"
သူမက ထိုအရိပ္မဲျကီးက မင္းျကီးကို ေျမာွာက္၍ ေသြး
စုပ္ ေနသည္။ သူမ ထိုျမင္ကြင္းကိုျကည့္ စိတ္မထိန္နိုင္
ေတာ့ဘဲ အာယုံေတြက မင္းျကီးထိခိုက္ေနတာေျကာင့္ ေဒါသျဖစ္လာျပီ မူလပုံ႑န္မွအျခားေသာ အသြင္
သ႑န္သို့ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့သည္။ ပုံသ႑န္မွအစ
သူမ မ်က္လုံးမ်ားပါ အျပာေရာင္အျဖစ္ေျပာင္းသြားျပီ
နဂို မူလရုပ္နမ္ပါ ေပ်ာက္သြားသည္။
"ရားးးးးးးးးးးးး"
စူးဝါးလွေသာ သူမဆီမွ အသက္နက္ျကီးကို က်ယ္ေလာင္
စြာေအာ္ ျမည္ေတာ့သည္။သူမ၏အသံသည္ ေျကာက္စ
ရာေကာင္းေလာက္ ေအာင္နန္းေတာ္ တစ္ခုလုံးကိုပင္ ျမည္ဟီးသြားေတာ့သည္။ သူမက ထိုအရိပ္မဲကို ေဒါသနွင့္
လက္ျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ကာ သူမစြမ္းအားနွင့္ ဆြဲယူ၍နံရံဘက္
ကိုေဆာင့္ျပစ္လိုက္သည္။ မင္းျကီးကိုေျမာွက္ ထားရာမွ
ေအာက္သို့ ျပန္၍က်လာေတာ့သည္။ သူမက သူအျကည့္
နွင့္ပင္ မင္းျကီး ကို နဂိုအတိုင္း ျပန္အိပ္ေစလိုက္သည္။
အရိပ္မဲကလည္ သူမကို ခ်က္ခ်င္းပင္ လာေရာက္တိုက္ခိုက္ေတာ့သည္။
သူမ၏ စြမ္းအားနွင့္ သူကို ထိန္းခ်ဳပ္ကာ ပန္းတစ္ပြင့္
ေျပာင္းလိုက္သည္ ျပီေတာ့ သူမထိုပန္းလက္ေပၚတင္ျပီး
ျပဳံးလိုက္္ကာ
"ဟားးးးးးးးဟားးးးးးဟားးးးးး"
အသံနက္ျကီးနဲ ေအာ္ရီျပီ ထိုပန္းကို စားလိုက္ေတာ့သည္။
ေလာ့ရင္းလည္ သူထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ မေကာင္းဆိုးဝါကို
သူမက စားလိုက္သျဖင့္ သူထိန္ခ်ဳပ္မူလြတ္ကာ သူပါ ထိုင္
ေနရာကေန အေဝးသို့လြင့္ စင္သြားေတာ့သည္။ သူျကမ္း
ျပင္ေပၚသို့ လဲက်ေနရာသို့ ဦးရီေတာ္က ေရာက္လာျပီ
ေျပးကာ သူဒဏ္ရာ ရထားသျဖင့္ ဆြဲထူျပီ
"ေလာ့ရင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"ဟုတ္…ကဲ႔…သ.…ခင္ျကီး…မိဖုရား မိစာၧျဖစ္သြားပါျပီ"
"ဟားးးးးးးးးးးေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္
ဟားးးးးးးး ငါေအာင္ျမင္ျပီဟားးးးးးး"
ဦးရီေတာ္က ထိုင္ေနရာကေန ျပန္ထျပီ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္း
သာ ေအာ္ရီေတာ့သည္။ သူမ ထို မေကာင္းဆိုးဝါးကိုစား
ျပီ ရင့္ဘက္ေအာင့္ တတ္လာသည္။ လက္ျဖင့္ ရင္ဘက္
ကိုဖိလိုက္ျပီ
"အားးးအားးးး"
သူမမ်က္လုံးထဲတြင္ ဘာမွမျမင္ေတာ့ တိရစာၧန္တစ္
ေကာင္လို့ အသိစိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားျပီ သားေကာင္
ကို အနံ႕လိုက္ခံေတာ့သည္ သူမအေဆာင္ထဲက ေျပး
ထြက္လာျပီ အျပင္ဘက္သို့ ေရာက္ေတာ့ ရင္ဘက္ကပို
ပိုေအာင့္ လာကာ အသိစိတ္လုံဝေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။
သူမအန႕ံတစ္ခုကို ခံစားလိုက္သည္ အစာကိုေတြ႕ေသာ
တိရစာၧန္တစ္ေကာင္လို့ ျပဳံးလိုက္သည္။
"ေရွ႔မွာ ဘယ္သူလဲ မင္းျကီး နန္းေဆာင္ကို ဘာလာလုပ္
တာလဲ"
မီးဒုတ္ကို ကိုင္ထားေသာ အေစာင့္ရဲမတ္ တစ္ေယာက္က
သူမအနားကို ကပ္၍မီးဒုတ္ျဖင့့္ ရုပ္ကို လာ၍ကပ္ျကည့္္
သည္။ သူမက ျငိမ္သက္ေနလိုက္ျပီ ျပဳံး၍ အနားကပ္လာ
ေသာ အေစာင့္ရဲမတ္ကို ျကည့္လိုက္သည္။ ရဲမတ္ကသူမ
ရဲ႕ေျကာက္စရာေကာင္းတဲ႔ ပုံစံကိုေတြ႕ျပီ ထြက္ေျပးရန္
ခ်ိန္လိုက္သည္ အေနာက္ကိုသုံးလွမ္း ဆုတ္လိုက္ေပမယ့္
မမွီေတာ့ပါ သူမရဲ႕လ်ွင္ျမန္ ဖ်က္လပ္မႈက ထိုအေစာင့္ရဲ
ကို သတ္ျဖတ္ကာ ဂုတ္၌ေသြးကိုစုပ္၍ ေသာက္ေလေတာ့
သည္။ထိုအရာကို ပုန္းကြယ္ျကည့္ေနေသာ ရန္ရြယ္ကာ
လန့္ျပီ
"အမယ္ေလးးးးးးးးး"
ေနာက္သို့ ့ယိုင္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္မွ ရပ္ေနေသာ
ရွန္ပင္းက ဖမ္း၍ထိန္လိုက္သည္။
"ဟင္…မင္းသားရွန္"
"ရွဴးးးးးးးး"
သူမကို တိတ္တိတ္ေနရန္ ေျပာေတာ့သည္။ေမာ့ရန္
ျကားသြားလ်ွင္ အႏၱရာယ္ရွိနိုင္သည္။ ေမာ့ရန္ကေတာ့ ရဲမတ္ရဲ႕ေသြးကိုအဝေသာက္ျပီ ထိုေနရာမွ ယိုင္တိုင္ယိုင္
တိုင္နွင့္ ထိုေနရာမွ တစ္လွမ္းခ်င္း ထြက္သြားလိုက္ေတာ့
သည္။ ရွန္ပင္းနွင့္ရန္ရြယ္ လည္သူမအမူယာကို ျကည့္၍
ေျကာက္လန့္ေနျကေတာ့သည္။ အသံေတာင္မွမထြက္ရဲ
ျကေတာ့ပေခ်။ ခဏျကာ အျခားရဲမတ္ေတြကေရာက္
လာျကျပီ ရဲမတ္တစ္ေယာက္က
"ဒီမွာလူေသေနတယ္"
အားလုံးက ေသေနေသာ ရဲမတ္ကိုလာအုံျကည္ျကသည္။
သူတို့ထဲက ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က
"ဒီမွာ လူသတ္ထားတယ္ လိုက္ရွာျက လူသတ္သမား
နန္းေတာ္ထဲ မွာဘဲရွိရမယ္ မင္းျကီးကို ကာကြယ္ျက"
အေလာင္းကို စစ္ေဆးျကသူက စစ္ေဆး လူသတ္သမား
ကို လိုက္ရွာသူကရွာျကေတာ့ သည္။ သူနွင့္ သူမလည္
ေမာ့ရန္က ေျပာင္းလဲသြားျပီဆိုတာ သိလိုက္ရသျဖင့္ ထိုေနရာမွ အေဆာင္သို့ျပန္လာျကေတာ့သည္။
အပိုင္း(31)ျပီး၏စာဖတ္သူမ်ား အားေလးစားးလ်ွက္
စာေရးသူ…လင္းသုခ
ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
အပိုင္း(32)
ေဆာင္ေလက ေအးျမစြာျဖင့္ တိုက္ခက္လ်ွက္ရွိသည္။ တေျဖးေျဖးနွင့္ မနက္မိုးေသာက္ယံ ေရာင္နီဦးက ထြက္
လာသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္လုံးဟာ လင္းလို့လာေတာ့
သည္။ျမဴေတြေျကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္က မသဲကြဲေပမယ့္
နီးစပ္ရာကိုေတာ့ ေကာင္းစြာျမင္ရပါသည္။ မိဖုရားေဆာင္
၌မိဖုရားက အေဆာင္ေတာ္၌မရွိသျဖင့္ အထိန္ေတာ္နွင့္
အခိုင္းေစမ်ား မိဖုရားေဆာင္တြင္ ျပာယာခက္ကုန္ျက
ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ ညကသတင္းေျကာင့္ ရန္ရွမ္းဟာ မိဖုရားေဆာင္သို့ အေျပးအလႊာလာေတာ့သည္။ ထိုအခါ
မိဖုရား အေဆာင္ေရွ႕ သလင္းျပင္တြင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္
ေယာက္ လဲက်လ်ွက္ရွိေနသည္ကို သူခပ္ေဝးမွေတြ႕လိုက္
ရသည္။ သူထိုအမ်ိဳးသမီးဆီသို့ ခပ္ျမန္ျမန္ေျပးေရာက္
လာျပီ ေမ့ေနေသာ သုူမကို မည္သူမည္ဝါလည္ဆိုတာ
ျကည့္လိုက္သည္။ သူမကေတာ့သတိမရေခ်။
"ဟင္ မိဖုရားေမာ့ ပါလား"
သူေသြးေက်ာ စမ္းကာ ေသျပီလာဟု စမ္သတ္ျကည့္လိုက္
သည္။ သူမရဲ႕ေသြးခုန္နူန္းက လႈပ္ရွားေနေသးသည္။ သူမ
ကို သူေသခ်ာစမ္းသပ္ျကည့္ရာ တစ္စုံတစ္ရာထိခိုက္မႈမရွိ
သည္ကို ေတြ႕ရလိုက္သည္။ သူလည္ သူမကို တစ္ျခားလူ
မ်ား မျမင္ခင္ အေဆာင္ထဲသို့ ျပန္ပိုရန္ေတြးလိုက္သည္။
သူမကို ေပြ႕ခ်ီမလိုက္ျပီ အေဆာင္ထဲသို့ သူေခၚလာခဲ႔
ေတာ့သည္။ အထိန္ေတာ္နွင့္ အေစခံမ်ားလည္ သူမကို စိတ္ပူေနျကျဖင့္ သူမကိုရန္ရွမ္းက ခ်ီမလာသည္ကို ေတြ႕
ရသျဖင့္ ဝမ္းသာသြားျကသည္။ ရန္ရွမ္းက သူမကို အိပ္
ယာေပၚသို့ တင္ကာ အထိန္ေတာ္ကို
"နန္းတြင္းသမားေတာ္ ပင့္ျပီ ေရာဂါစစ္ေဆးျကည့္လိုက္
ပါ ျပီေတာ့ မိဖုရားကို အဝတ္ရုံလဲေပးလိုက္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔"
"မိဖုရားကို အျပင္လုံးဝေပးမထြက္နဲ ေစာင့္ျကည့္ထားပါ
သတိရလာတာနဲ က်ဳပ္ဆီ သတင္းပို့ေပးပါ"
"ဟုတ္ပါကဲ႔ ကိုယ္ရန္ေတာ္ရွမ္း"
သူလည္ အထိန္ေတာ္ကို မွာျကားျပီ အေဆာင္ေတာ္မွ
ထြက္လာေတာ့သည္။ မင္းျကီးအေဆာင္ေတာ္သို့ေရာက္
ေတာ့သည္။ အေဆာင္ေတာ္တြင္ မင္းသားရွန္းပင္က အခ
စားဝင္ေရာက္ေနသျဖင့္ အျပင္မွေစာင့္ေနလိုက္ရသည္။
ခဏျကာ ရွန္းပင္က မင္းျကီးနဲေတြ႕ျပီ အျပင္သို့ ျပန္ထြက္
လာေတာ့သည္။သူကို မင္းသားရွန္ပင္းက ျကည့္လိုက္
သျဖင့္သူက အရိုေသေပးလိုက္သည္။ မင္းသားရွန္းပင္
လည္ ဘာမွမေျပာဘဲ သူေရွ႔မွထြက္သြား လိုက္ေတာ့
သည္။ သူလည္ မင္းျကီးနဲေတြရန္ အခန္းအျပင္မွ
"မင္းျကီး က်ြန္ေတာ္မ်ိဳး ရန္ရွမ္းပါ"
"ဝင္လာပါ"
မင္းျကီးကစာျကည့္ခုံတြင္ ထိုင္လ်ွက္ရွိသည္။ သူကိုျကည့္
လိုက္ျပီ
"ရန္ရွမ္း မိဖုရားေမာ့အေျခေန ဘယ္လိုရွိလဲ"
"ဘာမွေတာ့မျဖစ္ဘူး သတိေမ့ေနတယ္"
"ညက သူ ရဲမတ္တစ္ေယာက္ကို သတ္လိုက္ျပီ"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းျကီး အခုဘာဆက္လုပ္ျကမလဲ မင္းျကီး မိဖုရားေမာ့ဟာ အရင္က သာမန္မိဖုရားမဟုတ္ေတာ့ဘူး
ထင္တယ္ မင္းျကီး"
"ဟူးးးး"
မင္းျကီးဟာ ေလပူတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္လိုက္ျပီ စိတ္ညစ္မႈ
မ်ားစြာ ရွိေနသည္ကို သူျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ရန္ရွမ္း ငါအခုဘာဆက္လုပ္ရမလဲ ညီေတာ္ ခုနက အခစားဝင္သြားတယ္ အမတ္ေတြက ငါမိဖုရားက မိစာၦ
ဆိုတာ သိေနကုန္ျကျပီ မိဖုရားကို နန္းခ်ျပီ ကြပ္မ်က္ဖို့
ေလ်ွာက္တင္ေနျကတယ္တယ္ ငါဘာဆက္လုပ္ရမလဲ
ရန္ရွမ္း ငါကို အျကံဥာဏ္ေလးမ်ား ေပးပါအုံး"
"မင္းျကီး ဒါဟာ ဦးရီေတာ္ သတင္းျဖန့္လိုက္တာျဖစ္မယ္
အမတ္ေတြရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ဦးရီေတာ္ ရွိေနလိမ့္မယ္ "
"အင္း ငါကိုယ္ေတာ္လည္ ရိပ္မိပါတယ္ အမတ္ေတြရဲ႕ ေနာက္မွ ဦးရီေတာ္ရွိေနတယ္ဆိုတာကို ေမာ့ရန္ဟာမိစာၧ
ဆိုတာ ဦးရီေတာ္မေျပာဘဲနဲ ဘယ္သူမွမသိနိုင္ဘူး ဒါေပမယ္႔ အခုခ်ိန္မွာ ငါကိုယ္ေတာ္က ဦးရီေတာ္ကို ဖမ္းျပီ ကြပ္မ်က္လိုမရေသးဘူး သူကိုဖမ္းျပီသတ္လိုက္ရင္ မိဖု
ရားက မိစာၧဆိုတာကို ဝန္းခံလိုက္သလိုျဖစ္သြားမယ္ သူကို ပုန္ကန္သူအေနနဲဘဲ ဖမ္းလို့ရမယ္ရန္ရွမ္း"
"အမတ္ေတြရဲ႕ ေနာက္မွ ဦးရီေတာ္ရွိေနရင္ အမတ္ေတြရဲ႕
အေရွ႔မွာ မင္းသားရွန္းပင္ရွိေနတာဘဲ မင္းသားရွန္ပင္ကို
ေက်ာ္ျပီ ဦးရီေတာ္ ဘာမွလုပ္လိုမရနိုင္ပါဘူး မဟုတ္ဘူး
လား မင္းျကီး"
"မဟုတ္ဘူး ရန္ရွမး္ ညီေတာ္က အမတ္ေတြရဲ႕ အေရွ႕မွ
ရွိေပမယ့္ ဦးရီေတာ္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို မယွဥ္နိုင္ဘူး
ဦးရီေတာ္က အမတ္ေတြကိုဘယ္လို ထိန္းခ်ဳပ္ျပီ ငါဆီ
သူလမ္းေဖာက္ကာ ဘယ္လိုျမားပစ္ရမလဲဆိုတာ သူသိ
တယ္ ညီေတာ္က အမတ္ေတြရဲ႕ စိတ္ကို မထိန္နိုင္ေသး
ဘူး ဦးရီေတာ္ကို တိုက္ခိုက္နိုင္ဖို့ဆိုရင္လိုေသးတယ္ အခု
ေတာင္ သူအမတ္ေတြစကား နားေယာင္ျပီ ငါကိုေတာ္
ရဲ႕ မိဖုရားကို ကြပ္မ်က္ဖို့ သူ လာေလ်ွာက္တင္တာပါ ရန္
ရွမ္း"
"ဒါဆို ဦးရီေတာ္ကို ဘယ္လိုဆက္လုပ္မလဲ ဒီအတိုင္း
လြတ္ေပးထားလိုမရနိုင္ဘူး"
"သူ ငါကို လာေတြ႕လိမ့္မယ္ သိပ္မျကာေတာ့ဘူး မ်က္
နွာခ်င္ဆိုင္ျပီ သူကို လူအမ်ားျကီးရဲ႕ အေရွ႕မွေတြ႕ရလိမ့္
မယ္ ထင္တယ္"
"ဘာျဖစ္လိုလဲ မင္းျကီး"
"သူက သူသိကၡာကို သူျပန္ဆယ္ျပီလာခဲ႔မွာ ငါကိုသိကၡာခ်
နန္းခ်ျပီ လူေတြကအယုံျကည္မဲ႔ အသုံးမက်တဲ႔ ဘုရင္ျဖစ္
ေအာင္ သူလုပ္ဖို့ ရည္ရြယ္ထားပုံရတယ္"
"ဒါဆို မင္းျကီးဘာဆက္လုပ္မလဲ"
"သူထက္ ငါအရင္ဦးမွ ျဖစ္မယ္ ရန္ရွမ္း ေနာက္ဆိုငါသိ
ကၡာအတြက္ ငါ့မိဖုရားကို ညီေတာ္ေျပာသလိုလုပ္ရလိမ့္
မယ္ မိဖုရားမရွိရင္ ငါဘဝမွာ ဘာမွမလိုအပ္ေတာ့ဘူး
ရန္ရွမ္း ငါေမာ့ရန္ကို ရေအာင္ကယ္ခ်င္တယ္"
"က်ြန္ေတာ္မ်ိဳး မိဖုရားေမာ့ကို အသတ္ေပးျပီ ကာကြယ္
ေပးပါမယ္ မင္းျကီးစိတ္မပူပါနဲ"
"ငါခ်စ္ရတဲ႔ လူေတြကို ဆုံးရႈံးရေတာ့မယ္ထင္တယ္"
"ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ မင္းျကီး"
"ငါမိဖုရား ငါညီေတာ္ အကိုေတာ္ ရန္က်ိ ျပီေတာ့မင္း
မင္းတို့ေတြက ငါအေလးထားရဆုံး လူေတြပါ မင္းတို့ မရွိရင္ ငါဆိုတာလဲရွိမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး ငါထပ္ျပီ ဘယ္သူ
ကိုမွမဆုံးရႈံးခ်င္ေတာ့ဘူး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂရုစိုက္ျကပါ
မင္းတို့ထဲက တစ္ေယာက္က ငါကိုကာကြယ္ဖို့လမ္းလႊဲကို
ေလ်ွာက္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္ ဘယ္သူျဖစ္မလဲဆိုတာ ငါ
မသိေပမယ့္ ငါအတြက္ေတာ့ အထိခိုက္ဆုံးျဖစ္လိမ့္မယ္"
"က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးေတာ္ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး မင္းျကီး မင္းျကီးရဲ႕
အမိန့္ကိုသာ နာခံျပီ ေဆာင္ရြက္မွာပါ က်ြန္ေတာ္အတြက္
စိတ္မပူပါနဲ"
"ငါအခု ညီလာခံတက္မယ္ မင္းလိုက္ခဲ႔ပါ ငါအမတ္ေတြရဲ႕
စိတ္ပ်က္စရာ စကားကို သြားနားေထာင္ျပီ လုပ္သင့္တာ
ကို စျပီလုပ္ရမယ္ ရန္ရွမ္း"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းျကီး"
မင္းျကီးဟာ ဝတ္ရုံေတာ္လဲျပီ သူနွင့္အတူ ညီလာခံ
အေဆာင္သိုျကြခ်ီလာေတာ့သည္။ ညီလာခံအေဆာင္
အမတ္မ်ား စုံညီလ်ွက္ရွိသည္။ အမတ္ေတြက တီးတိုး
တီးတိုး ေရရြတ္ေနျကေတာ့သည္။ မင္းျကီးက ပလႅင္ထက္
တြင္ေနရာယူလိုက္ျပီ သူကမင္းျကီး ေဘး၌အေစာင့္အျဖစ္
ရပ္ေနလ်ွက္ရွိသည္။အားလုံးက
"ဘုန္းတခိုျကီးျမတ္လွေသာ အရွင္မင္း့ျကီး အသက္ရာ
ေက်ာ္ ရွည္ပါေစ"
သူလည္ ပလႅင္၌ ထိုင္ကာ အမတ္ေတြကို ကဲခတ္လိုက္
သည္။အခြန္ေတာ္အမတ္က
"အရွင္မင္းျကီး က်ြန္ေတာ္မ်ိဳး ေလ်ွာက္တင္စရာရွိပါတယ္"
"ေကာင္းျပီ ေလ်ွာက္တင္ပါ"
"ညက နန္းေတာ္ထဲမွာ မိစာၧတစ္ေကာင္ လူသတ္ျပီေသြး
စုပ္သြားပါတယ္ ဒီမိစာၧက နန္းေတာ္ထဲလို့ ထင္မိပါတယ္
မင္းျကီးလည္ ျကားထာျပီျပီထင္ပါတယ္ ဒီမိစာၦကို နွိမ္နင္း
ေပးပါ အရွင္မင္းျကီး အရွင္ထားရင္ ေနာင္အႏၲရာယ္ရွိပါ
တယ္ နန္းေတာ္ထဲက မိစာၦကို နွိမ္နင္းးေပးပါ မင္းျကီး"
"မိစာၧကို နွိမ္နင္းေပးပါ အရွင္မင္းျကီး"
အျခားေသာ အမတ္ေတြကပါ တစ္ညီတစ္ညႊန့္တည္း ေျပာ
ဆိုျကေတာ့သည္။ သူသိလိုက္သည္။ အမတ္ေတြက စတင္ တိုက္ပြဲဆင္ႏြဲျပီဆိုတာကိုး ရိပ္မိေတာ့သည္။ သူက
"အမတ္မင္းတို့ အတြင္းမိစာၦနဲ အျပင္မိစာၦဘယ္မိစာၦကို
အရင္ဖမ္းျပီနွိမ္နင္းရင္ ေကာင္းမလဲ အမတ္တို့"
မင္းျကီးစကားေျကာင့္ အမတ္ေတြ တစ္ေယာက္မ်က္နွာ
တစ္ေယာက္ ျကည့္ကုန္ျကေတာ့သည္။ အမတ္တစ္
ေယာက္က
"ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ အရွင္မင္းျကီး အျပင္ကမိစာၧက
ဘယ္ကေပၚလာတာလဲ"
"ဟားးးးငါကိုယ္ေတာ္ ဘာကိုဆိုလိုရမလဲ အတြင္းမွ မိစာၦ
တစ္ေကာင္ရွိတယ္လို အမတ္ေတြေျပာတယ္ အျပင္မွာ
မိစာၧတစ္ေကာင္ရွိတာ ငါကိုယ္ေတာ္သိတယ္ အျပင္က
မိစာၧကို အထဲသြင္းခ်င္တာလား အတြင္းကမိစာၧကို နိွမ္း
နင္းခ်င္တာလား အမတ္တို့ေလ်ွာက္တင္တာမသဲကြဲဘူး"
အခြန္အမတ္က
"မင္းျကီးကို စိုးရိမ္လို့ ေလ်ွာက္တင္တာပါ အျပင္မွ မိစာၦ
ဆိုတာမ်ိဳးကိုေတာ့ က်ြန္ေတ္ာမ်ိဳးတို့မျကားမိပါဘူး အတြင္း
ကမိစာၦကေတာ့ ညကရဲမတ္တစ္ေယာက္ကိုသတ္သြားလို့
ပါ အရွင္မင္းျကီး"
"ဟားးးးးးအတြင္းမိစာၦ အတြင္းမွာ မိစာၦသတ္တယ္လို ေျပာရေအာင္ အမတ္မင္းတို့က အဲဒီမိစာၦကို ျမင္လိုက္ရလို
လား နန္းေတာ္ထဲမွာ မိစာၦရွိတယ္လိုဘာသက္ေသရွိလဲ
အဲဒီသတင္းကို ဘယ္သူကလႊင့္တာလဲ မိစာၦကိုေတြ႕
တဲ႔လူထြက္ခဲ႔ ငါကိုယ္ေတာ္ေသခ်ာေမးမယ္ ဘယ္သူဘယ္
ဝါ ဘယ္လိုပုံစံ အတိအက်မေျပာနိုင္ရင္ သတင္းမွား ထုတ္ျပန္မူနဲ ေသမိန့္ခ်မယ္ ဘယ္သူမ်က္ကိုယ္ေတြ႕ ေတြ႕လဲ"
အမတ္ေတြ အေျဖျကပ္ကုန္ျကသည္။ ဘာေျပာရမယ္မွန္း
မသိေတာ့ေခ်။ မင္းျကီးက
"ငါကိုယ္ေတာ္ သင့္တို့ေျပာသလိုအတြင္း မိစာၦကို ငါကိုယ္ ေတာ္နွိမ္နင္းမွာပါ ဒါေပမယ့္ အတြင္းမိစာၦကို မနွိမ္နင္းခင္
အျပင္ မိစာၦကို အရင္နွိမ္းနင္ရလိမ့္မယ္ စစ္သူျကီးရန္က်ိ"
"အမိန့္ရွိပါမင္းျကီး"
"အျပင္ မိစာၦကိုျဖစ္တဲ႔ ဦးရီေတာ္နဲေမွာ္ဆရာေလာ့ရင္ကို အခုခ်က္ခ်င္း ရွာေဖြပါ ျမိဳ႕ေတာ္တည္ခိုေဆာင္ေတြ အ
မတ္ အိမ္ေတာ္ေတြက အစ ရွာေဖြပါ ေတြရွိပါက လက္ခံ
ထား တဲ႔ အိမ္ေဆြစင္မ်ိဳးဆက္ သတ္ေစ"
"အမိန့္အတိုင္းပါ မင္းျကီး"
"စစ္ေဆး ေရးမွဴး"
"အမိန့္ရွိပါ မင္းျကီး"
"အျပင္မိစာၦကို အထဲသြင္းလာတဲ႔ လူ မည္သူမဆို သတ္
ေစ နန္းေတာ္ကို ပုန္းကန္ဖို့ အကြက္က်က် စီစဥ္ထားသူမို့
ေတာ္ယုံအရည္ခ်င္းရွိသူ မျဖစ္နိုင္ဘူး ေထာင္ေဖာက္ ထြက္ေျပးသြားသူ ဦးရီေတာ္နဲ ေမွာ္မိစာၦတတ္ က်ြမ္းသူ
ေလာ့ရင္း တို႔ျဖစ္နိုင္ေခ်ရွိတယ္ သူတို့နွင့္ပတ္သက္တဲ႔လူ
မည္သူမဆို ရွာ၍ ငါကိုယ္ေတာ္ထံေရွ႔ကို ဖမ္းလာေစ ပုန္း ကန္သူကို ကာကြယ္ေပးတဲ႔ သူမွန္သမ်ွကိုလည္ ငါကိုယ္
ေတာ္က ခြင့္မလြတ္ဘူး ပူေပါင္းျကံစည္သူမ်ားကိုလည္ သိရွိလာရင္ ကြပ္မ်က္ေစ"
"ဟုတ္ကဲ႔မင္းျကီး အမိန့္ေတာ္အတိုင္းပါ"
"ရန္ရွမ္း"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းျကီး"
"နန္းတြင္းထဲက မိစာၦကို မင္းလက္ထဲ အပ္လိုက္ျပီ ရွာေဖြ
ျပီ သုတ္သင္လိုက္ပါ ေနာက္ထပ္ ငါလူေသတာ ထပ္
မျကားခ်င္ဘူး"
"ဟုတ္ကဲ႔ အမိန့္အတိုင္းပါ မင္းျကီး"
မင္းျကီးက သူဘက္ေတာ္သား ယုံျကည္ရသူမ်ားကို
တာဝန္အသီးသီးေပးလိုက္သည္။ အမတ္ေတြလည္ မင္း
ျကီး မ်က္နွာတင္းတင္းနဲ ျပတ္ျပတ္သားသား မိန့္လိုက္
သျဖင့္ အမတ္ေတြလည္ လန့္ကုန္ျကေတာ့သည္။ ရွန္ပင္း
က မင္းျကီးရဲ႕ အမတ္ေတြကို ထိန္းသြားပုံ မိဖုရားေမာ့ကို
ကာကြယ္သြားပုံ လူယုံေတြကို အမိန့္ေပး၍စနစ္တက် ေစ
ခိုင္းပုံေတြကို ျကည့္ျပီ မင္းျကီးရဲ႕ အရည္ခ်င္းကို မခ်ီးက်ဴး
ဘဲမေနနိုင္ေတာ့ပါ ျပဳံးမိသည္။ မင္းျကီးက
"ကယ္ ဘယ္သူ ေလ်ွာက္တင္စရာရွိေသးလဲ"
အမတ္ေတြက တိတ္ဆိတ္ကုန္ျကသည္။ မင္းျကီးက သူ
စိတ္ကို ျပန္ေလ်ာ့လိုက္သည္။ အမတ္ေတြလည္ ထပ္၍
ေလ်ွာက္တင္ ရဲပုံမရေတာ့ပါ အားလုံးျငိမ္သက္ေနျက
သည္။သူေဒါသကိုျပန္ေလ်ာ့လိုက္ျပီ မင္းသားရွန္ပင္း
ကိုျကည့္လိုက္မိသည္။
"ညီေတာ္"
"အမိန့္ရွိပါ အကိုေတာ္"
"ေနထြက္ရာျကည့္ပါ ေနဝင္သြားတာလည္ ညီေတာ္ျမင္
ေတြ႕ရလိမ့္မယ္ ေနသြားရာမွ သူအက်ိဳးျပဳပုံကို ျကည့္ပါ
သူလို့ ျဖစ္ေအာင္လည္ ေလ့လာသင္ယူထားပါ"
""အမိန့္အတိုင္းပါ မင္းျကီး"
မင္းျကီးဆိုလိုတာကို သူသိလိုက္သည္။ မင္းျကီးရဲ႕ပညာ
အရည္ကို အတုယူ၍ေလ့လာမွတ္သားခိုင္းသည္ သိကို
သိလိုက္ေတာ့သည္။ မင္းျကီးက
"ကယ္ အမတ္မင္းတို့ ေလ်ွာက္စရာမရွိေတာ့ရင္ ညီလာခံ
သိမ္းမယ္"
အားလုံးကတစ္ညီ တညာတည္းျဖင့္
"ဘုန္းေတာ္ ျကီးျမတ္ျကာင္းပါ အရွင္မင္းျကီး"
"ကုန္ကုန္ ျမိဳ႕နယ္အသီးသီးမွ ေလ်ွာက္တင္လႊာေတြ ယူ
၍ ငါကိုယ္ေတာ္ စာျကည့္ေဆာင္သို့ ပို့ေဆာင္လိုက္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းျကီး"
သူနွင့္ ရွန္ပင္းလည္ ညီလာခံကို သိမ္း၍ အျပင္သို့ ညီလာ
ခံေဆာင္မွ ထြက္လာခဲ႔သည္။ ရန္ရွမ္းက
"မင္းျကီး "
"ေျသာ္ ရန္ရွမး္ မိဖုရား အေဆာင္ သြားရေအာင္ မိဖုရား
အေျခေန ဘယ္လိုရွိမလဲ သိခ်င္မိတယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔"
ရန္ရွမ္းက မ်က္နွာမေကာင္းသျဖင့္
"ရန္ရွမ္း ေလ်ွာက္တင္စရာ ရွိေနလား"
"ဟုတ္ကဲ႔"
"ေျပာပါ"
"မင္းသားရွန္းပင္ကို အိမ္ေရွ႕မင္း လုပ္ခိုင္းဖို့ စဥ္စားထား
လိုလား"
"ရန္ရွမ္း မင္းလည္ အရမ္းအရည္ခ်င္းရွိတဲ႔ လူတစ္
ေယာက္ပါ ငါဘာကိုဆိုလိုလဲ ဆိုတာ မင္းသိပါတယ္
အေျခေနက ေျပာင္းလဲလာ နိုင္တယ္ ဘယ္အခ်ိန္ထိ
ငါ ေတာင့္ခံနိုင္မလဲ ငါမသိဘူး ဒါေျကာင့္ ျကိုတင္ စီစဥ္
ထားဖို့ လိုတယ္"
"မင္းျကီး"
ရန္ရွမ္းက စိတ္ပူဟန္ မ်က္နွာျဖင့္
"စိတ္မပူပါနဲ ရန္ရွမ္း ငါေရြးခ်ယ္ခဲ႔တဲ႔လမ္းပါ ငါေနာင္တ
မရဘူး မင္း စိတ္မပူေနပါနဲ ငါလြယ္လြယ္ေတာ္ အဆုံးရႈံး
ခံမွမဟုတ္ဘူး သြားျကရေအာင္ မိဖုရားညက ဘာေတြ
ျဖစ္ခဲ႔လဲဆိုတာ သိဖို့လိုတယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔"
သူတို့ လမ္းကိုဆက္ေလ်ွာက္ျကလာေတာ့သည္။ မင္းျကီး
ကေတာ့ အရာအားလုံးကို ေသခ်ာဆုံးျဖတ္ေနျပီ ဆိုတာ
သိလိုက္သည္။ ရန္ရွမ္းတစ္ေယာက္ စိတ္မေကာင္းေတာ္
ေတာ္ ျဖစ္ေနမိေတာ့သည္။ မိဖုရားေဆာင္ တို့ေရာက္လာ
ျကေတာ့သည္။ မိဖုရားအေဆာင္က အေစာင့္မ်ားနဲ႕
အထိန္းေတာ္မ်ားက ေျပးထြက္လာျကသည္။ သူတို့လည္
အေဆာင္ေတာ္သို့ ဝင္လာျကေတာ့သည္။ နန္းတြင္း
သမားေတာ္မ်ားက သူမကို စမ္းသပ္စစ္ေဆးေနျကသည္။
သူရပ္ျကည့္ေနလိုက္ျပီ သမားေတာ္က စမ္းသပ္ျပီ ျပဳံး
ေတာ့သည္။ ျပီေတာ့ ထရပ္လိုက္ျပီ မင္းျကီးကိုအရိုေသ
ေပးကာ မင္းျကီးက
"မိဖုရားအေျခေနဘယ္လိုရွိလဲ"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းျကီး ဘာေရာဂါမွ ေထြေထြထူးထူးမရွိပါဘူး
ထိခိုက္ဒဏ္ရာလဲ မရွိပါဘူး မိဖုရားေမာ့မွာ ကိုယ္ဝန္ရွိ
ေနပါျပီမင္းျကီး ကိုယ္ခံအားနည္းေနလိုသာ ေမ့လဲသြား
တာပါ"
"ဘာ ငါ့ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕မိဖုရားမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနျပီ တကယ္လား"
သမားေတာ္ စကားေျကာင့္ သူေတာ္ေတာ္ေလးေပ်ာ္သြား
ေတာ့သည္။
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းျကီးတကယ္ပါ လုံးဝမမွားနိုင္ပါဘူး မင္းျကီး"
"ဟားးးးးးဟားးးးးဟားးးးးး ဝမ္းေျမာက္စရာ စကားပါလား"
ရွန္ရွမ္းအပါအဝင္ သမားေတာ္ အထိန္ေတာ္ ကုန္းကုန္း
ေတြေရာ အားလုံးက
"ဂုဏ္ျပဳပါတယ္ မင္းျကီး ဘုန္းေတာ္ ျကီးျမတ္ေျကာင္းပါ
မင္းျကီး"
"ဟားးးးးးဟားးးးးဟားးးးး ငါကိုယ္ေတာ္ ဝမ္းေျမာက္တယ္
အားလုံး သြားျကပါ မိဖုရား အနားမွာ ငါကိုယ္ေတာ္ ကိုယ္
တိုင္ ေစာင့္ေလ်ွာက္လိုက္မယ္ဟားးးးးးဟားးးး"
"ဟုတ္ကဲ႔ မင္းျကီး"
သူကဝမ္းသာေနသျဖင့္ အားလုံလည္ေက်နပ္ျကေတာ့
သည္။တကယ္ေတာ့သူမွာ စိတ္အထိခိုက္ဆုံးစကားကို
ျကားရသျဖင့္ ဟန္ေဆာင္ေအာ္ရယ္လိုက္ျခင္းသာျဖစ္
ေတာ့သည္။ အားလုံးလည္ သူနဲ မိဖုရားနွစ္ေယာက္တည္း
ရွိေစျကသျဖင့္ အခန္းေဆာင္ထဲကအျပင္သို့ ထြက္သြား
ျကေတာ့သည္။ အိပ္ေနေသာသူမရဲ႕ အနားသို့သူထိုင္
လိုက္သည္။ သူမရဲ႕လက္ေလးကို တယုတယကိုင္လိုက္ျပီ သူမနံဖူေလးကို က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ကာ ေမာ့ရန္ ကိုဂရုတစိုက္ေလးျကည့္မိေနသည္။ ေမာ့ရန္ရယ္ ငါဝမ္းသာရမလား ဝမ္းနည္းရမလားကြာ ငါမင္းကိုမကာ ကြယ္နိုင္မွာ ငါစိုးရိမ္းမိတယ္ ငါဘာဆက္လုပ္သင့္လဲ ေမာ့ရန္ ငါအရမ္းစိတ္ပင္ပမ္းေနတယ္ မင္းကိုထိခိုက္မိမွာ ငါသိပ္ေျကာက္ေနတယ္ ငါမင္းကို ဆုံးရႈံးသြားခဲ႔ရင္ ငါခံ နိုင္ရည္မရွိနိုင္ဘူးေမာ့ရန္ ငါကေလး ငါတို့ရဲ႕ ေရွ႕ဆက္
မယ့္ ကံတရားကို ငါဘယ္လို ေျပာင္းလဲယူရမလဲ ေမာ့ရန္
ရယ္ မင္းကို ဘာမွမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး သူေတြးရင္းနွင့္ မ်က္
ရည္ပါဝဲလာသည္။ သူမကသတိရလာျပီ မ်က္လုံးမ်ားကို
အသာအယာ ဖြင့္ျကည့္လိုက္သည္။ သူမရဲ႕မ်က္လုံးကို
သူရုတ္တရပ္ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ အံျသသြားသည္။
"ေမာ့ရန္ မင္း မင္း မင္းမ်က္လုံး ဟာ မဟုတ္ေသးဘူး မင္း
သတိရလာျပီလား"
"မ်က္လုံးက ဘာျဖစ္လိုလဲ"
"ဘာ မွာ မျဖစ္ပါဘူး မင္းသက္သာရဲ႕လား"
သူမ ေခါင္းေလးညိတ္ကာ လဲအိပ္ေနရာမွ ထထိုင္လိုက္
သည္။ သူလည္ သူမအခုမွသတိရလာသျဖင့္ သူမမ်က္လုံး
ေတြ အျပာေရာင္သန္းေနသည္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္
ကာ ေခါင္းေလးကို ပြတ္သပ္ျပီ
"ေနေကာင္းရဲ႕လား ေမာ့ရန္"
သူမက သူရင္ခြင္ထဲကို ေခါင္းေလးထိုးကာ သူကိုဖက္
လိုက္သည္။ သူလည္ သူမကိုျပန္လည္ေပြ႕ဖက္လိုက္ျပီ
ေက်ာေလးကို လက္နွင့္အသာအယာေလး ပုတ္၍
"ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ ေမာ့ရန္ ေျကာက္ေနပါနဲ ငါကိုယ္ေတာ္
ရွိပါတယ္ မင္းကို ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး ငါကိုယ္ေတာ္ကတိ
ေပးတယ္"
"အဟင့္ အဟင့္ …………"
သူမက ငိုေတာ့သည္။ သူလည္သူမကို ေခ်ာ့ေမာ့ေနမိ
သည္။ သူမေျကာက္ေနသည္ကို သူသိလိုက္ေတာ့သည္။
"ေမာ့ရန္"
သူေပြ႕ဖက္ထားရမွ သူမမ်က္ေလးကို လက္ျဖင့္ ကိုင္၍
မ်က္ရည္ စမ်ားကို သုတ္ေပးလိုက္ျပီ သူကျပဳံးျပကာ
"ကိုယ္တို့ သားေတာ္လား သမီးေတာ္လား မသိဘူး ရေတာ့မယ္ ကေလးေလးက ေမာ့ရန္ရဲ႕ ဗိုက္ထဲမွာရွိ
ေနျပီ ကိုယ္ေတာ္ မင္းဆီက လက္ေဆာင္ရျပီ ထင္တယ္"
"ဘာ…ကေလး"
သူမ သူဗိုက္ကို အံျသက လက္ျဖင့္ ကိုင္လိုက္က
"အင္း"
"မျဖစ္နိုင္ဘူး …အခုခ်ိန္က မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူးထင္တယ္
ေတာင္း ပန္းပါတယမ မင္းျကီး ကေလးကို ယူလိုမျဖစ္
နိုင္ေတာ့ဘူး"
သူမ ေခါင္းခါ၍ တစ္အား ငိုေတာ့သည္။ သူလည္သူမကို
ေပြ႕ဖက္၍
"မင္း ငါအတြက္ ေမြးေပးရမယ္ မျဖစ္နိုင္ဘူးလို မေျပာပါနဲ
ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ငါမင္းျကီးရဲ႕ ကေလးပါ မင္းေမြးရ မယ္ ဘယ္သူကမွ မိစာၦကေလးလို့ ေျပာလိုမရ ေစရဘူး ငါကိုယ္ေတာ္ မ်ိဳးဆက္ရဲပါ ငါအဆုံးရႈံးမခံနိုင္ဘူး မိဘဆို
တာ ကိုယ္သားသမီး ကိုကာကြယ္နိုင္ရမယ္ ဘယ္လို အေျခေနမ်ိဳး ငါမစြန့္လြတ္ဘူး မင္းငါ့အတြက္ ေမြးရမယ္"
"က်ြန္မရင္ေတြ ကြဲသြားနိုင္ပါတယ္ အရွင္မင္းျကီး ကေလး
ကို ဘယ္လိုအင္းအားနဲ ေမြးရမလဲ က်ြန္မအသက္ရွင္ဖို့ လူ
ေတြ အမ်ားျကီး ေသရလိမ့္ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာမွ ကေလးကို ……ဟီးးးဟီးးးးး"
"ေမာ့ရန္ရယ္…"
သူလည္ သူမနွင့္အတူ ငိုေျကြး မိေလေတာ့သည္။ ကံျက
မၼာရဲ႕ ခါးသီးမူက သူတို့နွစ္ေယာက္အေပၚ ရက္စက္လြန္း
လွေတာ့သည္။
အပိုင္း(32)ျပီး၏စာဖတ္သူမ်ားအားေလးစားလ်ွက္
စာေရးသူ…လင္းသုခ
Post a Comment