‌ေဆးရံု‌ေပၚက တ‌ေစၧ

ေဆးရုံေပၚက တေစၦ (ဝတၳဳတို)

(တစ္)
ေဆးရုံေပၚမွာ တေစၦတစ္ေကာင္ရွိေနေၾကာင္းသိသြားသူမွာသူတစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္။ ထုိကိစၥဟာအံ့ၾသစရာကိစၥျဖစ္ေပမယ့္ (၃၁)ဘုံကုိယုံၾကည္သူမ်ားအတြက္ တစ္ကယ္တမ္းအံ့ၾသစရာမဟုတ္ပါ။တစ္ကယ္ပဲေဆးရုံေပၚမွာ တေစၦတစ္ေကာင္ရွိေနခဲ့တာေသခ်ာပါသည္။
ေဆးရုံတက္ရျပီးသုံးရက္ေျမာက္ညမွာပဲ ေဆးရုံေပၚမွာတေစၦတစ္ေကာင္ရွိေနေၾကာင္းသူသိလုိက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိညကမုိးေတြဟာအဆက္မျပတ္ရြာသြန္းေန၏။ လူနာေတြေကာ လူနာေစာင့္ေတြပါ ႏွစ္ႏွစ္ျခဳိက္ျခဳိက္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ညလည္းျဖစ္သည္။ ေဆးရုံေခါင္းမုိးေပၚကို တေျဖာင္းေျဖာင္းရုိက္ခတ္ေနသည့္မိုးေရစက္ေတြ၏အသံဟာလူေတြကိုအိပ္ေမာက်သြားေအာင္ ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ခဲ့တာမ်ားလား။ ေလေတြကလည္းတေဝါေဝါ တုိက္ေနလိုက္တာ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တဒိန္းဒိန္းပစ္ခ်လိုက္ေသာ မိုးၾကိဳးပစ္သံ လင္းကနဲလက္ကနဲ ဝင္းလက္သြားသည့္လွ်ပ္စီးလက္ေရာင္ေတြၾကားမွာပဲ ေကာ္ရစ္တာမွာရပ္ေနသည့္ တေစၦတစ္ေကာင္ကို သူေတြ႔လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ တေစၦတစ္ေကာင္ဟာ ေကာ္ရစ္တာမွာရပ္ေနလိုက္တာ မိုးေရေတြနဲ႕ရြဲရြဲစိုလို႔...။
တေစၦကိုသူျမင္ေနရေပမယ့္ တေစၦကသူ႔ကိုျမင္ဟန္မတူပါ။ လူေတြအားလုံးအိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္၊ အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္သည့္ သူ႔ကိုယ္သူအျပစ္တင္ေနမိခ်ိန္မွာပဲ ေကာ္ရစ္တာကတေစၦကို သူျမင္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တေစၦကိုသူျမင္ေနရေပမယ့္ တေစၦကသူ႔ကိုျမင္ဟန္မတူပါ။ မုိးေရထဲမွာၾကြက္စုတ္တစ္ေကာင္လို ခ်မ္းတုန္ေနသည့္ တေစၦဟာအခန္းထဲကို ဝင္လာခ်င္ပုံေပၚေနခဲ့သည္။
တေစၦကိုျမင္စက ၾကက္သီးေမႊးညွင္းထသြားခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့တေစၦကို သူသနားသြားခဲ့သည္။ တေစၦဟာလူေတြထင္သလိုေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ အရုပ္ဆုိးဆိုးျဖစ္မေနခဲ့ပါ။ တေစၦဟာသနားစရာေကာင္းေအာင္ ညိွဳးငယ္လ်က္ရွိသည္။ သူဟာ ကုတင္ေပၚမွျဖည္းညွင္းစြာထလာရင္း တေစၦဆီသို႔ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေကာ္ရစ္တာအထြက္မွာေတာ့ တေစၦကလည္းသူ႔ကိုျမင္သြားခဲ့ပါသည္။ ပထမေတာ့ တေစၦဟာထြက္ေျပးဖုိ႔ၾကံစည္ခဲ့ျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ၾကက္ေသေသရင္းသူ႔ကို ငိုင္ၾကည့္ေနသည္။
"ခင္ဗ်ား သိပ္ခ်မ္းေနလား"
တေစၦကိုသူေမးလိုက္မိသည္။ တေစၦကသူ႔ကိုေမးသည္မထင္ပဲ၊ သူ႔ေနာက္ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။
"ခင္ဗ်ားကိုေမးေနတာ ခင္ဗ်ားတအားခ်မ္းေနလားလို႔"
ထုိအခါက်မွတေစၦဟာသူ႔ကို ေျပာမွန္းသိသြားခဲ့ျပီး ေနာက္ကိုတေရြ႕ေရြ႕ဆုတ္ခြာသြားခဲ့သည္။
"မေၾကာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ ခင္ဗ်ားေရေတြရႊဲစိုေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ေနတာၾကာပါျပီ။ ခင္ဗ်ားအေအးပတ္မွာစိုးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ထလာတာ"
အခုတိုင္ေအာင္တေစၦက စကားတစ္ခြန္းမွသူ႔ကိုမေျပာပါ။
"လာပါ.. ကြ်န္ေတာ္လည္းအိပ္မေပ်ာ္လို႔ ေကာ္ဖီပူပူေလးေသာက္ရင္းစကားေျပာရေအာင္။ လူနာေတြေကာ လူနာေစာင့္ေတြေကာ အိပ္ေမာက်ကုန္ၾကျပီဗ်"
"ခင္ဗ်ားကြ်န္ေတာ့္ကိုျမင္ရတယ္"
"ျမင္ရတာေပါ့ဗ်ာ၊ျပီးေတာ့ခင္ဗ်ားဟာ တေစၦတစ္ေကာင္ဆိုတာလဲ ျမင္ျမင္ျခင္းက်ဳပ္သိလိုက္ပါတယ္။ လာပါေကာဖီပူပူေလးေသာက္ၾကရေအာင္"
"ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ ဘာမွမေသာက္ရတာအေတာ္ၾကာပါျပီဗ်ာ။ လူ႔ဘဝတုန္းကေတာ့ အရက္ျပီးရင္၊ေကာ္ဖီကိုကြ်န္ေတာ္အၾကဳိက္ဆုံးပဲ။ ဆရာ့ကိုကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုေက်းဇူးတင္ရမွန္းတာင္ မသိေတာ့ဘူး"
ထုိေနာက္မွာေတာ့ တေစၦဟာလူနာေဆာင္ထဲကို သူႏွင့္လိုက္လာခဲ့သည္။ ေရစိုေနသည့္တေစၦကို မ်က္ႏွာသုပ္ပဝါလွမ္းေပးအျပီး၊ ဓာတ္ဗူးထဲကေရေႏြးကို မတ္ခြက္ထဲငွဲ႔ထည့္ကာ ေကာ္ဖီမစ္ႏွစ္ထုတ္ကို ဖြင့္ေဖာက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သူႏွင့္တေစၦဟာ...။

(ႏွစ္)
မနက္ခင္းေလဟာ ေဆးနံ႔ေတြ၊ ကာေဘာ္ခစ္ဆီနံ႔ေတြ၊ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ပုပ္သိုးသိုးေဆးရုံနံ႔ေတြကုိသယ္ေဆာင္ရင္း လူနာေဆာင္ထဲကုိျဖတ္သန္းသြားသည္။ ထုိအနံ႔ေတြကို သယ္ေဆာင္ရင္း လူနာေဆာင္ထဲကိုျဖတ္သည္းသြားသည္။ ထုိအနံ႔ေတြေၾကာင္ပဲ သူဟာအိပ္ယာကႏုိးလာခဲ့၏။
အိပ္ယာကႏုိးေတာ့ ပထမဦးဆုံးသူသတိရလိုက္တာ ညကေတြ႔ခဲ့ေသာတေစၦကိုျဖစ္သည္။ သူဟာေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္းတေစၦကိုရွာၾကည့္မိေပမယ့္ လူနာေဆာင္ထဲမွာ တေစၦမရွိေတာ့ပါ။ သူ႔ေဘးကုတင္ကလူနာေစာင့္ဟာ သူ႔လူနာကိုေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနသည္။ ထုိလူနာေစာင့္ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း၊
"တေစၦတစ္ေကာင္ကိုျမင္မိေသးလားဗ်"ဟု သူလွမ္းေမးလိုက္သည္။
"တေစၦတစ္ေကာင္"
"ဟုတ္တယ္ေလ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ မ်က္ႏွာက..."
ဆက္ေျပာမည္လုပ္ျပီးမွ သူမေျပာျဖစ္တာ့ပါ။ လူနာေစာင့္ကလည္းသူ႔ကိုနားမလည္သလုိၾကည့္ရင္း သူ႔လူနာအတြက္ေကာ္ဖီဆက္ေဖ်ာ္ေပးေနသည္။ ထိုအခါမွာပဲညကတေစၦႏွင့္ေသာက္ထားခဲ့ေသာေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ကိုသူသတိရသြားကာ တေစၦေသာက္သြားေသာ ေကာ္ဖီခြက္ကိုကိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။

(သုံး)
ထုိညမွာေတာ့တေစၦျပန္ေရာက္လာ၏။ ပထမ တေစၦဟာအခန္းထဲကိုဝင္ရေကာင္းႏိုး၊ မဝင္ရေကာင္းႏိုး ခ်ီတုန္ခ်တုန္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာအခန္းထဲကုိဝင္လာဖို႔ သူလွမ္းေခၚလိုက္သည္။ သူ႔ေခၚသံေၾကာင့္ လူနာေဆးလာထည့္ေပးေနေသာ ထမီအနီဝတ္နက္စ္မေလးက သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း
"လူနာဘာျဖစ္ေနတာလဲ အခန္းထဲမွာတစ္ျခားလူနာေတြလည္းရွိတာအက်ယ္ၾကီးမေအာ္နဲ႔ေလ"ဟု လွမ္းေျပာေနသည္။
"မပာုတ္ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြတေစၦ..."
"ဘာ... တေစၦ၊ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ေကာ္ရစ္တာကျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတာျမင္လိုက္လို႔ပါ"
သူစကားမွားသြားသျဖင့္ ခိြကနဲရယ္မိလိုက္ခ်ိန္မွာ၊ သူ႔မိတ္ေဆြတေစၦဟာလည္း သူ႔ကုတင္နားကိုေရာက္လာခဲ့သည္။
"အဲ့ဒါ... အသစ္ေရာက္လာတဲ့ နက္စ္မေလးေပါ့၊ သေဘာေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ဆရာဝန္ေပါက္စေလးနဲ႔ျငိခါနီးေနပါျပီ၊ အပ်ဳိလူပ်ဳိ ဆုိေတာ့ျငိသြားလည္းေကာင္းတာပါပဲဆရာရယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာဝန္ေတြေကာ ဆရာဝန္ရဲ႕မိဘေတြကပါ နက္စ္မဆုိရင္ ဆရာဝန္နဲ႔မတန္ဘူးလို႔ထင္ေနၾကတာ"
တေစၦကသူ႔ကုတင္ေရွ႕မွာဝင္ထိုင္ရင္း သူ႔ကုိေျပာျပေနသည္။
"မေန႔ကလိုပဲ ေကာ္ဖီေသာက္ၾကရေအာင္"
ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ကိုသူေဖ်ာ္ျပီး တေစၦကိုတစ္ခြက္ခ်ေပးလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္မွာေတာ့သူသိခ်င္သည့္ အေၾကာင္းေတြကုိ တေစၦဆီမွာေမးေနမိေတာ့သည္။ ဒီထဲမွာတေစၦႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းေတြေကာ၊ ေဆးရုံႏွင့္ပတ္သက္သည့္အေၾကာင္းေတြပါ ပါသည္။
တေစၦကလည္း ဒီေဆးရုံမွာသူေရာက္ေနတာႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ရွိျပီျဖစ္ေၾကာင္း။ လူ႔ဘဝတုန္းက သူဟာဆပ္ကပ္ထဲမွာ ဓါးေပါက္သူလုပ္ေၾကာင္း။ သူဟာဓါးေပါက္ရသည့္ေကာင္မေလးကိုခ်စ္ခဲ့ေပမယ့္ ေကာင္မေလးကဆပ္ကပ္ဆရာႏွင့္ျငိေနေၾကာင္း။ သူဟာဓါးေပါက္ရေပမယ့္သူ႔ႏွလုံးသားကတအားကိုႏုခဲ့ေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္းအရက္သမားၾကီးလုံးဝျဖစ္သြားေၾကာင္း။ ေနာက္ဆုံးေကာင္မေလးကိုယ္ဝန္ရခ်ိန္မွာဆပ္ကပ္ဆရာကမယူသျဖင့္ ေကာင္မေလးကိုေကာက္ယူျပီး ဆပ္ကပ္ထဲက သူထြက္လာခဲ့ေၾကာင္း။ ျပီးေတာ့သူဟာဆပ္ကပ္လူျပက္လိုဝတ္၊ မ်က္ႏွာဖုံးေတြလိုက္ေရာင္း။ သည္လုိႏွင့္ပဲေကာင္မေလးကိုလုပ္ေကြ်းခဲ့ရေၾကာင္းဝမ္းနည္းဖြယ္ရာေျပာျပခဲ့ပါသည္။
"ေကာင္မေလးက ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္သြားတာေပါ့"
"တကယ္ေတာ့ဒီလုိပဲျဖစ္ရမွာေပါ့ဆရာရယ္။ ဒါေပမယ့္လက္ေတြ႔ဘဝက ဒီလိုျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး မိန္းမဆိုတာတအားကို နားလည္ရခက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္က ဘယ္ေလာက္ပဲခ်စ္ခဲ့ေပမယ့္ ေကာင္မေလးက ကြ်န္တာ့္ကုိမခ်စ္ဘူး။ ဆပ္ကပ္ဆရာနဲ႔ရတဲ့ကေလးက အဖတ္မတင္ေပမယ့္ ေကာင္မေလးက ဆပ္ကပ္ဆရာနဲ႔ျပန္ဆက္သြယ္ေနတာကိုကြ်န္ေတာ္သိသြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္းအဲ့ဒီအခ်ိန္ကတည္းက အရက္ေတြကိုျပန္ျပီးေသာက္ျဖစ္လိုက္တာ ကားတုိက္ခံရျပီးဒီေဆးရုံေပၚမွာေသတဲ့အထိ။ မွတ္မွတ္ရရဆရာ့ ကုတင္ေပၚမွာပဲကြ်န္ေတာ္ေသခဲ့တာ"
"ဗ်ာ... အဲ့ဒီလိုေတာ့ မေနာက္ပါနဲ႕ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကေၾကာက္တတ္တယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ခင္ဗ်ားကိုျမင္ကတည္းက ဆပ္ကပ္လူျပက္နဲ႔တူတယ္လို႔က်ဳပ္ထင္ေနတာ"
"ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ဒီေဆးရုံမွာ ေနလာရေတာ့အေတြ႔အၾကဳံလည္းမ်ားျပီဆရာရဲ႕။ ေဆးရုံလာတက္တဲ့လူနာေတြအေၾကာင္း တာဝန္က်တဲ့ဆရာဝန္ေတြအေၾကာင္း၊ တာဝန္က်တဲ့နက္စ္မေတြအေၾကာင္း ေဆးရုံအုပ္ၾကီးေတြနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရး အလုပ္သမားေတြအေၾကာင္း။ တစ္ခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ေဆးရုံအထူးခန္းမွာလာတက္ျပီး မဟုတ္တာေတြလုပ္သြားတဲ့လူနာေတြအေၾကာင္း။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆရာဝန္ေတြအခန္းထဲကို ညဘက္ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ နက္စ္မေတြအေၾကာင္း။ သူတုိ႔ကကြ်န္ေတာ့္ကိုမျမင္ၾကေပမယ့္ျမင္ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ရွက္တယ္ဆရာရယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆရာဝန္ေတြက်ေတာ့လည္း တစ္ကယ္ကိုစိတ္ထားေကာင္းတာပါ။ မႏူးမနပ္ဆရာဝန္ေတြကေတာ့ ဟန္ပန္ေတြသိပ္မ်ားတယ္ ဆရာရဲ႕။ ကားနဲ႔လာရတာေတာင္ ကိုယ့္ေဆးေသတၱာေပါ့ေပါ့ေလးကို ကိုယ္ေနတဲ့အခန္းထဲလုိက္ထည့္ေပးဖုိ႔အိမ္ကအိမ္ေဖာ္ကိုေခၚလာတဲ့ ဆရာဝန္ကလည္းရွိေသးတယ္ (တစ္ကယ္ၾကီးလားဟင္??? မွတ္ခ်က္။ admin) တစ္ခ်ဳိ႕ဆရာဝန္ေတြဆို သိပ္ရယ္ရတယ္။ တစ္ပတ္တစ္ခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘီတြဲထိုးတယ္။ အရက္ေသာက္တာတုိ႔ ကြမ္းစားတာတို႔ဆိုကြ်န္ေတာ္မအံ့ၾသဘူး။ တစ္ခ်ဳိ႕က်ေတာ့ေပၚျပဴလာ တအားျဖစ္ခ်င္ၾကျပန္ေရာ။ ေဆးရုံအုပ္ၾကီးကိုဖားျပီး အခ်င္းခ်င္းေထာင္တဲ့ဆရာဝန္ကလည္းရွိေသး"
"ဒါကေတာ့ ပုတုဇဥ္ေတြပဲဗ်ာ။ ရွည္တုဇဥ္ေတြမွမဟုတ္တာ။ ပုတုဇေနာဥမၼတေကာဆုိလား။ ဆရာဝန္ျဖစ္လို႔ ဒီလိုမျဖစ္ရဘူးေျပာလို႔မွမရတာ"
"ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနတာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ဆုိေတာ့ အေျခအေနေတြကလည္း အေတာ္ေျပာင္းသြားျပီဆရာရဲ႕။ ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ ေဆးဆုိတာဝယ္ျပီးကိုသုံးလာရတာ။ ေဆးရုံတက္ကတည္းက ထုိးေဆး ေသာက္ေဆး၊ ေဆးထိုးအပ္ကအစ၊ အသည္းအသန္လူနာေတြကိုလာၾကည့္ဖုိ႔ဆရာဝန္ၾကီးေတြဆုိလည္း ေငြနဲ႔သြားကန္ေတာ့မွလာၾကည့္ၾကတာ။ နက္စ္မေတြဆုိလည္း အခ်ိန္ပိုင္းစပါယ္ရွယ္နက္စ္ေတြငွားမွ ေသေသခ်ာခ်ာဂရုစိုက္ၾကတာ။ ပညာသင္ခဲ့ျပီးခါမွ လူေတြရဲ႕ႏွလုံးသားေတြဟာဘာေၾကာင့္ပ်က္စီးသြားတာလဲ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားမရဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ကြ်န္ေတာ့္လူ႔ဘဝက ဖတ္ဖူးတဲ့ေနာမန္ဗက္သြန္းလို ဆရာဝန္ေတြနဲ႔မာသာထရီဆာလို သူေတာ္စဥ္ေတြကုိပဲေတြ႔ခ်င္ေနတာ"
"ခင္ဗ်ားျဖစ္ခ်င္တာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီဗ်။ လူ႔ဘဝဆုိတာက ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သလိုျပ႒ာန္းလို႔ရတာမွမဟုတ္တာ။ ေနာ္မန္ဗက္သြန္းနဲ႔မာသာထရီဆာဆုိတာကလည္း သန္းေပါင္းေထာင္ခ်ီတဲ့အထဲကတစ္ေယာက္တစ္ေလျဖစ္လာတာပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားစိတ္ကိုေလွ်ာ့စမ္းပါ။ စိတ္ကိုေလွ်ာ့တာဟာေရာဂါကို သက္သာေစတယ္ဗ်။ တေစၦသက္ရွည္ခ်င္ရင္ စိတ္ကိုေလွ်ာ့၊ ေလေကာင္းေလသန္႔ေလးရွဳေပါ့ဗ်ာ။ ေဆးရုံထဲမွာေတာ့မရွဳနဲ႕ဗ်၊ ေဆးရုံထဲမွာအနံ႔အသက္မေကာင္းဘူး"
ဒီလိုႏွင့္ပဲ တေစၦႏွင့္သူအတာ့္ကိုရင္းႏွီးသြားခဲ့ၾက၏။ တေစၦဟာညတိုင္းလိုလိုသူ႔ဆီလာျပီး စကားေျပာ၏။ သူကလည္းညတိုင္းလိုလိုတေစၦကိုေကာ္ဖီျဖစ္ျဖစ္၊ လက္ဖက္ရည္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေဖ်ာ္ျပီးဧည့္ခံေနခဲ့သည္။
တစ္ည ..........။
ႏွစ္ည  ..........။
သုံးည ..........။
ငါးည ..........။
ဆယ္ည ..........။

(ေလး)
ထုိေန႔မနက္က တိမ္ေတြဟာေကာင္းကင္မွာ အဆုပ္လိုက္အဆုပ္လိုက္လြင့္ေျမာေနခဲ့သည္။ တိမ္ေတြၾကားကေနေရာင္ျခည္ဟာတစ္ခါတစ္ခါေျမျပင္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ျပန္သည္။ ထုိေန႔မနက္ဆယ္နာရီေလာက္မွာပဲ ေဆးရုံစကားအရ၊ ဆရာဝန္ၾကီး round လွည့္လာသည္။ ဆရာဝန္ၾကီးႏွင့္အတူေဆးေက်ာင္းသားေတြတစ္သီၾကီးပါလာခဲ့သည္။ ဆရာဝန္ၾကီးဟာ တေစၦစကားအရမိန္းမႏွစ္ေယာက္ရွိျပီး ဆရာဝန္ေပါက္စ စပ္စလူးမေလးႏွင့္လည္း ဘာလုိလုိဟုဆုိပါသည္။ လူနာေတြတစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းသူ႔ကုတင္နားကို ဆရာဝန္ၾကီးေရာက္လာခဲ့သည္။ သူ႔လူနာမွတ္တမ္းကိုဆရာဝန္ၾကီးေကာက္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေဆးေက်ာင္းသားေတြလည္းစာအုပ္ေလးေတြဖြင့္လိုက္ၾကသည္။
"ညဘက္ညဘက္ေတြမအိပ္ဘူးဆို"
"ဟုတ္ကဲ့..."
"ျပီးေတာ့စကားေတြလည္းေျပေျပာေနတယ္ၾကားတယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔မ်ားေျပာေနတာလဲ"
"ကြ်န္ေတာ္.... ကြ်န္ေတာ္"
"ေခါင္းကိုနည္းနည္းထိခိုက္သြားတယ္ထင္တယ္။ ဘာလို႔တစ္ေယာက္ထဲစကားေတြေျပာေနရတာလဲ"
"ဆရာဝန္ၾကီးယုံမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဆရာဝန္ၾကီးဟာ အင္ဒေရရာဂင္လို ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္မယ္လို႔ကြ်န္ေတာ္ယုံၾကည္ပါတယ္"
"အင္ဒေရရာဂင္၊ ဘယ္သူလဲ အင္ဒေရရာဂင္ ဆိုတာ"
"ခ်က္ေကာ့ဗ္ ေရးတဲ့ လူနာေဆာင္အမွတ္ေျခာက္ဝတၳဳထဲက ေဆးရုံအုပ္ပါ"
"အင္း... က်ဳပ္မဖတ္ဖူးဘူး၊ ေျပာပါဘယ္သူနဲ႔ စကားေျပာေနသလဲဆိုတာ"
"ဒီေဆးရုံမွာ တေစၦတစ္ေကာင္ရွိတယ္ ဆရာဝန္ၾကီးရဲ႕။ ဒီတေစၦကသနားဖုိ႔လည္းေကာင္းပါတယ္။ ဒီမွာသူေနလာတာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဆိုေတာ့ ဒီကအေၾကာင္းေတြသူသိေနတယ္တဲ့။ ေဆးရုံလာတက္တဲ့ လူနာေတြအေၾကာင္းေရာ။ ဒီကဆရာဝန္၊ ဆရာမ၊ နက္စ္မေတြအေၾကာင္းေရာ၊ ညညဆို အဲ့ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာေျပာေနတာ"
"ေၾသာ္... တေစၦနဲ႔စကားေျပာေနတာကိုး။ က်ဳပ္အေၾကာင္းေရာ တေစၦကဘာေတြေျပာသြားေသးလဲ"
"ဆရာဝန္ၾကီး... ဆရာဝန္ၾကီး၊ အဲ့ဆရာဝန္ၾကီးဆီမွာ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္လို႔ တေစၦကေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ဒီေဆးရုံက ဆရာဝန္မေပါက္စေလး..."
သူ႔စကားေၾကာင့္ ဆရာဝန္ၾကီးမ်က္ႏွာကြက္ကနဲ႔ပ်က္သြားသည္။ ေဆးေက်ာင္းသားေတြထဲက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဟာခိြကနဲရယ္လိုက္ျပီး တာဝန္က်ဆရာဝန္မကေတာ့ မ်က္ႏွာနီကနဲျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ဆရာဝန္ၾကီးမ်က္ႏွာပ်က္သြားသျဖင့္ သူ႔စကားကိုဆက္ရေကာင္းႏုိး မဆက္ရေကာင္းႏုိးစဥ္းစားေနခ်ိန္မွာပဲ ဆရာဝန္ၾကီးလည္းတစ္ျခားကုတင္ရွိရာကို ဆက္ေလွ်ာက္သြားေတာ့သည္။

(ငါး)
ထုိေန႔ေနလည္မွာပဲ တာဝန္က်ဆရာဝန္မႏွင့္ နက္စ္မၾကီးေရာက္လာခဲ့၏။ ျပီးေတာ့သူ႔ကိုေဆးရုံေျပာင္းရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အိမ္ကိုအေၾကာင္းၾကားျပီး ပစၥည္းေတြသိမ္းထားဖုိ႔လုိေၾကာင္းလာေျပာသြားခဲ့သည္။
"ဘယ္ေဆးရုံေျပာင္းရမွာလဲ"သူေမးၾကည့္ေတာ့ အျပာဝတ္နက္စ္မၾကီးက...။
"ရွင္နဲ႔ေတြ႔ေတြ႔ေနတဲ့ တေစၦၾကီးေမးၾကည့္ေပါ့"ဟုဆိုကာသူ႔ေရွ႕ကေနေဆာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီးႏွင့္လွည့္ထြက္သြားပါသည္။
တေစၦကိုသူေစာင့္ေနေပမယ့္ ညမေရာက္ေသးသည့္အတြက္တေစၦႏွင့္သူမေတြ႔ရေသးပါ။
Creditမူရင္‌း