အျမင့္ျမတ္ဆံုးႏွင့္ အယုတ္ညံ့ဆံုး
✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ကိုယ္တိုင္ မက်ဴးလြန္ သူတစ္ပါးကိုလည္း တားျမစ္
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ဆင္းသူမရွိေသာ္လည္း ေနျပည္ေတာ္ကို “ပ” စားေပး
ခ်င္ေသာ စိတ္ေၾကာင့္ ရန္ကုန္-မႏၱေလး၊ အစုန္-အဆန္
ရထားမ်ားသည္ ေနျပည္ေတာ္ဘူတာသို႔ အခ်ိန္ေကာင္းတြင္ ဆိုက္ေပးရသည္။
အေရးမပါပါ၊ ဆင္းသူ၊ တတ္သူ တစ္ေယာက္
ႏွစ္ေယာက္သာရွိေသာ အက်ိဳးမရွိေသာ ေနျပည္
ေတာ္ဘူတာတြင္ ခပ္ၾကာၾကာရပ္ေပးရေသာေၾကာင့္
အေရးပါေသာဆင္းသူ တက္သူ ေပါမ်ားေသာ၊
အက်ိဳးရွိေသာ မႏၱေလးဘူတာတြင္ ဒုစရိုက္သမား
တို႔အႀကိဳက္ ညသန္းေခါင္က်မွ ဆိုက္ႏိုင္ေတာ့သည္။
အငွားကားေမာင္းသူမ်ား၊ ဆိုကၠားသမားမ်ားမွာ
အိပ္ေရးအပ်က္ခံၿပီး ရထားကိုေစာင့္ၾကရသည္။
အဆိုးဆံုးမွာ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေပၚ လမ္္းခရီးကို မကၽြမ္းက်င္ေသာ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ကာမဘီလူးမ်ား၏ လက္တြင္းသို႔
သက္ဆင္းရျခင္းျဖစ္၏။
ဘဝပ်က္သြားေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို တရုတ္ျပည္သို႔ ေရာင္းစားတတ္ျပန္သည္။ တရုတ္ျပည္တြင္ မိသားတစ္စု ကေလးတစ္ေယာက္သာ ေမြးခြင့္ေပးထားေသာ္လည္း
လူဦးေရ သန္းေပါင္း ၁၃၀၀ေက်ာ္ေနသည္။
တစ္ေယာက္တည္း ေမြးခြင့္ရေသာအခါ ေယာက်္ား
ေလးသာ ေမြးၾကသည္။ မိန္းခေလးေမြးလာလွ်င္
သတ္ပစ္ၾကသည္။
ႏွစ္ေတြၾကာလာေသာအခါ ေယာက်္ားေတြမ်ားလာၿပီး
လက္ထပ္စရာ မိန္းခေလး ရွားပါးကုန္သည္။ ထိုအခါ
ျမန္မာႏိုင္ငံကဲ့သို႔ အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံမ်ားမွာ မိန္းကေလး
မ်ားကို ဝယ္ယူလက္ထပ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
ယုတ္ညံ့ေသာ ဘာသာျခား မုတ္ဆိတ္ကုလားအခ်ိဳ႕သည္ တကၠဆီဆိုင္ကယ္သမား အေယာင္ေဆာင္ၿပီး
ညသန္းေခာင္မွ ဝင္လာသည့္ ရထားမွာ ထြက္လာေသာ
ခပ္အအ မိန္းကေလးမ်ားကို ကူညီသေယာင္ႏွင့္ ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္တတ္ၾကသည္။
ရန္ကုန္ရထားႀကီး ဝင္လာေလၿပီ၊ ကိုလွမိုးသည္
ဆိုကၠားကို ေသာ့ခတ္ၿပီး ဘူတာထဲ လူသြားစႀကသို႔
ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းလိုက္သည္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ညနာရီျပန္တစ္ခ်က္ထိုးေတာ့မည္။ သားငယ္ေလး
သံုးေယာက္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးကား ႐ံႊ႕ဗြက္တစီစီထဲတြင္
ေဆာက္ထားေသာ တဲအိမ္ထဲတြင္ အိပ္ေမာက်ေန
ေလာက္ေပၿပီ။
မိုးရြာတိုင္း ေရဝင္ကာ ဗြက္ထေနေသာ ေျမကြက္သည္
ပင္ ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္။ တစ္လငါးေထာင္ ေပးငွားရၿပီး ကိုယ့္တဲကိုယ္ထိုးေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုရြာႀကီးထဲတြင္
သူတို႔ကဲ့သို႔ လက္လုပ္လက္စားေတြ မနည္းေပ။
ဥစၥာ စည္စိမ္ဆင္းရဲလို႔ အပါယ္မက်၊ ကိုယ္က်င့္သီလ
ဆင္းရဲမွ အပါယ္က်သည္။
ဥစၥာ စည္းစိမ္ဆင္းရဲလို႔ ဘယ္ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းမွ
အထင္မေသး၊ကိုယ္က်င့္သီလ ဆင္းရဲမွ(ပ်က္မွ)
အထင္ေသးသည္။မိမိေနာက္ ပါမလာႏိုင္ေသာ ဥစၥာ၊
စည္းစိမ္၊ ရာထူး၊ အာဏာမ်ားျဖင့္ မိမိေနာက္
ပါလာႏိုင္ေသာ အကုသိုလ္မ်ားကို လဲမယူမိပါေစႏွင့္။
ဟူေသာ အဆံုးအမေလးေၾကာင့္ ကိုလွမိုးတစ္ေယာက္ ကိုယ္က်င့္သီလကိုေတာ့ ခ်မ္းသာေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။
မတရားေသာနည္းျဖင့္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေငြမရွာခဲ့။
တရားသျဖင့္ရေသာ ေငြျဖင့္သာ သားမယားကို
လုပ္ေကၽြးခဲ့သည္။ ခရီးသည္မ်ားထဲတြင္ ပါလာတတ္ေသာ
မလည္မဝယ္ မိန္းကေလးမ်ားကို ကာမဘီလူးမ်ား
လက္ထဲ မေရာက္ေအာင္ သူမၾကာခဏ ကယ္တင္ေပး
ရတတ္သည္။ ထိုသို႔ ကယ္တင္ရေသာ ေန႔ဆိုလွ်င္
သူ႔မွာကုသုိလ္ရသည္။ ဆိုကၠားခ မရေခ်။
ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ဆရာေတာ္တစ္ပါး ဆံုးမခဲ့ဖူးေသာ
ဒႆနေလးျဖင့္ စိတ္ကိုေျဖရသည္။
ေငြသည္ လ႔ူဘံုတစ္ဘံုသာ သံုး၍ရသည္။
ကုသိုလ္ကား (၃၁)ဘံုလံုး သံုး၍ရသည္။
ပညာမဲ့ လူမိုက္သည္ ေငြကိုသာရွာသည္။ ကုသိုလ္ကို မရွာ။
ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းကား ေငြေရာ၊ ကုသိုလ္ကိုပါ
ႏွစ္မ်ိဳးလံုး ရွာသည္။
ထိုဒႆန အဆံုးအမေလးေၾကာင့္သာ သူ႔မွာ အမ်ား
အက်ိဳးကို ကိုယ္က်ိဳးစြန္ၿပီး လုပ္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။
ကိုလွမိုးတစ္ေယာက္ ရထားေပၚမွ ဆင္းလာေသာ
ခရီးသည္မ်ားကို မ်က္စိရွင္ရွင္ျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။
အလုပ္က သင္ေပးသြားေသာေၾကာင့္ လူကိုျမင္
လိုက္သည္ႏွင့္ ကားငွားမည့္ ခရီးသည္လား ဆိုသည္ကို
ခဲြျခားတတ္ေနၿပီ။ ေတြ႔လိုက္ပါၿပီ အသက္ႏွစ္ဆယ္ အရြယ္ခန္႔မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ လက္ထဲတြင္ အညံ့စာ ခရီးေဆာင္အိတ္တစ္လံုးကို ကိုင္ကာ ဟုိသြားရမလို၊
ဒီသြားရမလို ျဖစ္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ ကေလးမ
နားကို ကပ္သြားၿပီး တစ္စံုတစ္ခု ေျပာေနသည္ကို
ေတြ႔ရသည္။ ကေလးမေလးက မ်က္လံုးအဝိုင္းသားႏွင့္
ထုိဘာသာျခားကို ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ ဘာမွ် မၾကာလိုက္၊ ထိုဘာသာျခားက ကေလးမ၏ အိတ္ကိုဆဲြယူကာ ေရွ႕မွ
ထြက္သြားသည္။ ေကာင္မေလးက ေနာက္က
လုိက္သြားသည္။
ဘာသာျခားႏွင့္ ျမန္မာ အေျခအေန မေကာင္းမွန္း
ကိုလွမိုးသိလိုက္ၿပီ။ ထိုသူမ်ားကား လူသားစား
မႏုႆက်ားမ်ား မဟုတ္ပါလား။
ကိုလွမိုး ယေန႔ည ကုသိုလ္ယူရေတာ့မည္ဆိုတာ
သိလိုက္သည္။ ထိုသူမ်ားေနာက္သို႔လိုက္ရန္ ဆိုကၠားဆီသို႔
ျပန္ေျပးသည္။ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေသာ့ဖြင့္ၿပီး
တကၠစီဆိုင္ကယ္မ်ား ရွိရာဘက္သို႔ နင္းထြက္လိုက္သည္။
ထိုသူသည္ တကၠစီဆိုင္ကယ္သမား တစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္း သူသြားေနေသာလမ္းကို ၾကည့္ၿပီး သိလိုက္ၿပီ။
မုတ္ဆိတ္ႏွင့္ ဘာသာျခားသည္ ဘူတာႀကီးထဲမွ
ထြက္ၿပီး က်ဴံးေထာင့္ဘက္ကို သြားေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ဆိုကၠားကို ျမန္ျမန္နင္းလိုက္သည္။
ေသခ်ာၿပီ၊ သစ္ပင္ေမွာင္ရိပ္ အကြယ္တြင္ ဆိုင္ကယ္
တစ္စီးႏွင့္ မုတ္ဆိတ္တစ္ေယာက္ ေစာင့္ေနသည္ကို
ေတြ႔ရသည္။ တစ္ေယာက္က လူရွာ၊ တစ္ေယာက္က
တင္ေျပးမည့္ အစီအစဥ္ပင္။ ကိုလွမိုးက ဆိုင္ကယ္ဆီကို
ေရာက္ေအာင္ အရင္နင္းလိုက္သည္။
ဆိုင္ကယ္နားကပ္ရပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ဆိုင္ကယ္သမား
ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားသည္။ ဒုစရိုက္သမားသည္
လူေကာင္းကို ေၾကာက္တတ္သည္ မဟုတ္ေလာ။
အနားသို႔ေရာက္လာေသာ ဘာသာျခား လက္ထဲမွ
မိန္းကေလး၏အိတ္ကို ကိုလွမိုး ဆဲြယူလိုက္သည္။
ထိုဘာသာျခားက ေဒါသမ်က္လံုးျဖင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။
ကိုလွမိုးက ဂရုမစိုက္၊ ဘာသာျခားႏွစ္ေယာက္ကို
မၾကည့္။ မိန္းကေလးကိုသာ ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
“ကေလးမ ငါကျမန္မာ၊ ဒီေကာင္ေတြက ဘာသာျခား။ ကေလးမကိုယ္တိုင္က ျမန္မာဆိုေတာ့ ေသခ်ာ စဥ္းစား
- ကေလးမကို ကူညီဖို႔ တျခားခရီးသည္ေတြေတာင္မတင္ဘဲ ဦးေလးလိုက္လာတာ။ ဘာသာျခားကို ယံုရင္
ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္၊ ျမန္မာျဖစ္တဲ့ ဦးေလးကို ယံုရင္
ဆိုကၠားေပၚတက္”
အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ခန္႔ မိန္းကေလးသည္ ထိုမွ်ေတာ့ စဥ္းစားတတ္ပါေသးသည္။ ကိုလွမိုး၏ ဆိုကၠားေပၚသို႔
ေစြ႔ခနဲ တက္လိုက္သည္။ မိန္းကေလး ဆိုကၠားေပၚ
ေရာက္သည္ႏွင့္ ကိုလွမိုးက အျမန္နင္းထြက္လိုက္သည္။
ကေလးမကို ေခၚလာေသာ ဘာသာျခားက ဆိုကၠားကို
လွမ္းဆဲြထားက ရန္စကာ ေျပာလာသည္။
“မင္း- လူလည္မက်နဲ႔၊ ငါတို႔ ခရီးသည္ကို ဘာလို႔
လုယူရတာလဲ” ကိုလွမိုး နားလည္သည္။ ဆင္ေသကို
ဆိတ္ေရႏွင့္ ဖံုးၾကည့္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္
ဆိုကၠားေပၚမွ ဆင္းလိုက္ၿပီး ရင္ဆိုင္လိုက္သည္။
“ငါမ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္စမ္း၊ ခရီးသည္လုတင္မယ့္
လူစားမ်ိဳးလားဆိုတာ မင္းတို႔ ဒီကေလးမကို မဟုတ္တာ
ႀကံဖို႔ဆိုတာ မသိဘူးမ်ား ထင္ေနသလား။ ဥပေဒ
ေၾကာင္းအရ ရွင္းခ်င္ရင္ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး အခု
ရဲစခန္းကိုလိုက္ခဲ့၊ လက္နဲ႔ ျပႆနာရွင္းခ်င္ရင္လည္း လာခဲ့”
ေျပာေျပာဆိုဆို လက္ႏွစ္ဖက္ကို အသင့္ျပင္ၿပီး
ေရွ႕တိုးလိုက္ရာ ဘာသာျခားသည္ ေနာက္သို႔ သံုးေလးလွမ္း ဆုတ္သြားသည္။
ေၾကာက္မည္ထင္၍ ေျခာက္ၾကည့္ျခင္းသာ၊ မေၾကာက္မွန္း သိသြားေသာအခါ မေျခာက္ေတာ့သည့္အျပင္ သူတို႔က ျပန္ေၾကာက္သြားသည္။ ထိုအခါက်မွ ကိုလွမိုး ဆိုကၠားေပၚ
ျပန္တက္ကာ နင္းလာလိုက္သည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ ကေလးမကို ေသခ်ာေမးၾကည့္ရသည္။
“ကေလးမ ဘယ္သြားမွာလဲ”
“အခ်ိဳရည္ဘူး စက္ရံုကို သြားမွာပါ၊ အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္တာ”
“လိပ္စာပါလား”
“ဟင့္အင္း.. ပါမလာဘူး”
“ေဟာဗ်ာ၊ လိပ္စာမပါဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ရွာမွာတုန္း”
“ေန႔ခင္းဘက္ဆိုရင္ေတာ့ လမ္းမွတ္မိတယ္။
အခုလို ညဆိုရင္ေတာ့ မမွတ္မိဘူး”
“ဒါဆိုရင္ မင္းမိဘအိမ္ သြားၾကတာေပါ့”
“ကၽြန္မက ေတာကပါ၊ ဒီၿမိဳ႕က မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ
အခ်ိဳရည္ဘူးစက္ရံုမွာ ေျခာက္လေလာက္ လုပ္ဖူးတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ရန္ကုန္က အခ်ိဳရည္ဘူးစက္ရံု တစ္ရံုက
လခပိုရတယ္ဆိုလို႔ ေျပာင္းသြားတာ၊ ဟိုက်ေတာ့
အဆင္မေျပပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစက္ရံုကို ျပန္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး
ရန္ကုန္က ဆင္းလာတာ”
“ဒါဆို ဒီကစက္ရံု မန္ေနဂ်ာဆီကိုေရာ မင္းလာ
လုပ္မယ့္အေၾကာင္းကို ႀကိဳအေၾကာင္းၾကားၿပီးၿပီလား”
“မၾကားရေသးဘူး”
“ဟင္- အဲဒီလိုဆိုရင္ လိပ္စာသိေတာင္ ခ်က္ခ်င္းသြားလို႔
ဘယ္ျဖစ္မွာတုန္း။ တစ္ေနရာမွာ တည္းၿပီး အလုပ္ျပန္ခန္႔ႏိုင္၊
မခန္႔ႏိုင္ စံုစမ္းအံုးမွ ျဖစ္မွာေပါ့”
“ ......... ”
ကေလးမ ထံမွ မည္သည့္အသံမွ ထြက္မလာ။
“မင္းမွာ တည္းခိုစရာ အသိအိမ္ေရာ ရွိလား”
“မရွိဘူး”
“ကိုင္း ... အဲဒါဆိုရင္လည္း ဦးေလးအိမ္မွာသာ
လိုက္တည္းေတာ့။ အိမ္မွာ ဦးေလးအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ သားေလးသံုးေယာက္ရွိတယ္။ ဦးေလတို႔က
ဆင္းရဲတယ္ကြ၊ မင္းက အိမ္ထဲမွာ ဦးေလးဇနီးနဲ႔ အတူအိပ္ေပါ့၊ ဦးေလးကေတာ့ အိမ္အျပင္ထြက္ၿပီး တန္းလ်ားေပၚအိပ္မယ္”
ကိုလွမိုးကဲ့သို႔ ျမင့္ျမတ္ေသာသူႏွင့္ ေတြ႔ရသည္မွာ
မိန္းကေလး အလြန္ကံေကာင္းပါသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္မွာ ကိုလွမိုးက အစအဆံုး ကူညီ
လုပ္ကိုင္ေပးရာ အခ်ိဳရည္စက္ရံုတြင္ အလုပ္ျပန္ရသြားသည္။
ထိုျဖစ္ရပ္ကို ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေဒၚၾကင္ၾကင္ၿမိဳင္ထံမွ
အရင္သိရျခင္းျဖစ္သည္။ ပရဟိတစိတ္ရွိေသာ
ေဒၚၾကင္ၾကင္ၿမိဳင္က ကိုလွမိုးကို ေငြငါးေထာင္
ဆုခ်ခဲ့သည္။
ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးတိကၡ ဦးေဆာင္ေသာ ေတာင္တန္း
သာသနာျပဳအဖဲြ႔ကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္ရာ ထိုအဖ႔ဲြက တိုင္ကပ္နာရီတစ္လံုး၊ ေခါင္းအံုး၊ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္မ်ားကို ဆုခ်လိုက္ေၾကာင္း သိရသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကား ကိုလွမိုးကို ၾကည္ညိဳလို႔မဆံုးေတာ့။
ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚၾကင္ၾကင္ၿမိဳင္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး
ကိုလွမိုးရွိရာ ဆင္းရဲသားရြာႀကီးသို႔ အေရာက္သြားသည္။ ရြာထိပ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ကိုလွမိုး အေျပးအလႊား
ထြက္လာသည္။
“ဆရာေတာ္ တပည့္ေတာ္အိမ္ ႂကြလာတာလား ဘုရား”
“ဟုတ္တယ္ေလ .. ကိုလွမိုးကို ဆုခ်ခ်င္လို႔”
“တပည့္ေတာ္အိမ္က ရဲႊ႕ဗြက္ထဲ ေဆာက္ထားရတာဘုရား၊ ေတာ္ေတာ္ညစ္ပတ္တယ္။ ဒီဒကာက ဒီရြာထဲကပါဘုရား၊
သူတို႔ကေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ဘုရား။ တစ္ထပ္တိုက္ကေလး ေဆာက္ထားတယ္။ သူတို႔အိမ္ကို ႂကြရေအာင္ဘုရား”
ကိုလွမိုးႏွင့္ အတူပါလာေသာ ဒကာကလည္း ေလွ်ာက္သည္။
“တပည့္ေတာ္အိမ္ကို ႂကြပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္အိမ္က
ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားေခြေတြနာ၊ စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး အျပင္မွာ တအားဖူးခ်င္ေနတာဘုရား။ အခုမွ အျပင္မွာ
ဖူးခြင့္ရတာပါဘုရား”
“ေနာက္က်ေတာ့ ဒကာ့အိမ္ေတြဆီ သီးသန္႔ႂကြေပးပါ့မယ္။ အခုႂကြလာတာက ကိုလွမိုးဆီဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္
ညစ္ပတ္ညစ္ပတ္ ကိုလွမိုးအိမ္ပဲ ႂကြပါရေစ”
ေနာက္ဆံုး ကိုလွမိုးသည္ ေပ်ာ္တစ္လွည့္၊ ဝမ္းနည္း
တလွည့္ျဖင့္ သူ႔အိမ္သို႔ ပင့္သြားသည္။ လမ္းထဲ
ဝင္လိုက္ကတည္းက ရႊံ႕ဗြက္အိုင္မ်ားက ကၽြႏ္ုပ္ကို ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ဟုတ္ေပသည္၊ ကိုလွမိုး
အိမ္ထဲဝင္ဖို႔က မလြယ္။ တဲကုပ္ေလးက ေမွာင္မည္း
ေနသည့္အျပင္ အိမ္ဝိုင္းတစ္ခုလံုးက ရံႊ႕အိုင္ႀကီးျဖစ္ေနသည္။
ကိုလွမိုးတို႔ အိမ္ေရွ႕ သစ္ပင္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္မွာပဲ
ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ ကိုလွမိုးဇနီးႏွင့္ ကေလး
သံုးေယာက္ပါ ထြက္လာၿပီး ကန္ေတာ့ၾကသည္။
“ကိုလွမိုး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ကယ္တင္
လိုက္တဲ့အေၾကာင္း ေဒၚၾကင္ၾကင္ၿမိဳင္ ေျပာျပလို႔ သိရတယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း ကိုလွမိုးရဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ကို
ေလးစားၿပီး ဆုခ်ခ်င္လို႔ လုိက္လာတာ”
“ဆရာေတာ္ တပည့္ေတာ္အိမ္ကို ႂကြေပးတာကိုက
တပည့္ေတာ္ကို ဆုခ်လိုက္တာပဲဘုရား။ ဆရာေတာ္တို႔လို
ထင္ရွားတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါး တပည့္ေတာ္အိမ္ကို
ႂကြလာဖို႔ဆိုတာ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးပါဘူး ဘုရား”
“ေဟာဒီမွာ ေငြတစ္သိန္းနဲ႔ ဆရာေတာ္ေရးတဲ စာအုပ္ေတြ”
ကိုလွမိုးက ဟန္မေဆာင္ပါ၊ ရိုေသစြာပင္ လက္ခံယူသည္။
ေနာက္လည္း အခုလိုဒုကၡျဖစ္မယ့္ မိန္းကေလးေတြ
ေတြ႔တိုင္း အခုလိုပဲ ကယ္တင္ေပးပါ”
“စိတ္ခ်ပါဘုရား၊ ဒီအလုပ္ကို တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ဘဝေပး
အသိအရ ဘယ္သူမွ အခိုင္းဘဲ လုပ္သင့္တယ္ထင္လို႔ကို လုပ္ေနတာပါဘုရား။ အခုလို ဆရာေတာ္တို႔က
ခ်ီးေျမႇာက္တဲ့အခါ တပည့္ေတာ္ လုပ္အားပိုရွိသြား
တာေပါ့ဘုရား”
“ေဒၚၾကင္ၾကင္ၿမိဳင္နဲ႔ ေတြ႔ၿပီးကတည္းက ကိုလွမိုးမွာ
အိမ္နဲ႔ၿခံမရွိဘူးဆိုတာ သိရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကိုလွမိုးတို႔
မိသားစုကို အိမ္နဲ႔ၿခံပါဝယ္ၿပီး ဆုခ်ဦးမွာ။ ဆရာေတာ္ရဲ႕
ဒကာေတြကို ရွာခိုင္းထားၿပီ။ အိမ္ဝိုင္းဝယ္ၿပီး
အိမ္ေဆာက္ၿပီးတာနဲ႔ ဒကာေလးတို႔ မိသားစုကို
လာေခၚမယ္”
သူတို႔လင္မယားသည္ ေက်းဇူးတင္စကားကို ရႊန္းရႊန္း
ေဝေအာင္ ေျပာတတ္ေသာ အထက္တန္းစား အမည္ခံ
ေရေပၚဆီ ဟန္သမားမ်ား မဟုတ္ၾက။ သူတို႔ ကၽြႏ္ုပ္ကို
မည္မွ်ေလာက္ထိ ေက်းဇူးတင္ဝမ္းသာေနေၾကာင္းကို
သူတို႔မ်က္လံုးမ်ားမွ ထြက္လာေသာမ်က္ရည္မ်ားက
သက္ေသခံေနသည္။ ကၽြႏ္ုပ္သာ မကူညီမေထာက္ပံ့လွ်င္ သူတို႔တစ္သက္တြင္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ႏွင့္ ၿခံႏွင့္ ေနဖို႔ မည္သို႔မွ် မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ တည္းခိုရာ သီတဂူၾကယ္တစ္ပြင့္ ဆရာေတာ္၏ ေက်ာင္းသို႔ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ မႏၱေလးၿမိဳနယ္ခံျဖစ္ေသာ
ရတနာကဖီး ဆိုင္ပိုင္ရွင္ မစိုးကို ေျမကြက္ရွာရန္
တာဝန္ေပးလိုက္သည္။ ေတြ႔ပါၿပီ။ ျပည္ႀကီးတံခြန္ၿမိဳ႕နယ္၊
တံခြန္တိုင္ ေတာင္ဥယ်ာဥ္ရပ္ကြက္ထဲမွ ေပ ၄၀ x ၆၀
ေျမကြက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ၂၁သိန္းျဖင့္ ရလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ေျမကြက္က ခ်ိဳင့္က်ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
ေက်ာက္တန္းစီၿပီး ေျမဝယ္ဖို႔ရသည္။ ေရတံုကင္
တူးေပးရသည္။ ေျမညီညီညာညာ ျဖစ္သြားေသာအခ်ိန္တြင္
ကၽြႏ္ုပ္၏ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားျဖစ္ေသာ
ကိုေက်ာ္သင္းဦး၊ မျမင့္ျမင့္ေအးတို႔က သြပ္မိုး၊
ထရံကာ အိမ္လွဴဖို႔ တာဝန္ယူသည္။
သူတို႔ေဆာက္လုပ္မည့္ ပမာဏကို ၾကည့္လို္က္ေသာအခါ ေသးလည္းေသးသည္။ တစ္ထပ္အိမ္လည္း ျဖစ္ေနသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အခန္းတစ္ခန္း ထပ္တိုးရန္ႏွင့္ ႏွစ္ထပ္္
ေဆာက္ေပးရန္၊ အလွဴရွင္မ်ားက မိမိသဒၶါျပတ္
သေလာက္သာ လွဴရန္၊ လိုတာကို ကၽြႏ္ုပ္က စိုက္မည္ဟု
ေျပာလိုက္သည္။ အိမ္က ၂၁သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလး
က်သြားသည္။ သြပ္မိုး၊ ထရံကာ၊ ပ်ဥ္ခင္း
အေတာ္သပ္ရပ္သည္။ ၂၅ေပ ပတ္လည္ခန္႔
က်ယ္မည္ဟုထင္သည္။
မႏၱေလးၿမိဳ႕သည္ ေႏြအခါ အင္မတန္ပူသည္။
အိမ္ေပၚတြင္ မေနႏိုင္ေပ။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ လူတစ္ရပ္လြတ္ရံု ေအာက္ထပ္ရွိလွ်င္ အပူခိုလို႔ရသည္။ ႏွစ္ထပ္
ေဆာက္သည့္အတြက္ ထုတ္၊ ေလ်ာက္၊ ဒိုင္း၊ မွ်ား၊
အမိုး၊ အခင္း ဘာမွ် ပိုကုန္သည္မဟုတ္။ တိုင္တို
တိုင္ရွည္သံုးရသျဖင့္ အနည္းငယ္ပိုကုန္သည္။ ယခုလည္း
မူလ အလွဴရွင္ခန္႔မွန္းသည္ထက္ ေျခာက္သိ္န္းခန္႔
ပိုကုန္ရံုျဖင့္ မူလ တစ္ထပ္အိမ္မွာ ႏွစ္ထပ္
အိမ္ရလိုက္သည္ မဟုတ္ပါလား။
အပူအားႀကီးေသာ မႏၱေလးတိုင္းႏွင့္ မေကြးတိုင္းတို႔တြင္ အိမ္ေဆာက္လိုသူမ်ားအတြက္ အတုယူဖို႔
ထည့္ေရးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္၊ ေျမ၊ ေရ၊
အျပည့္အစံု ၆၈သိန္းေက်ာ္ ကုန္က်ရတြင္ ကၽြႏ္ုပ္က
၅၃သိန္းေက်ာ္ ေထာက္ပံ့ႏိုင္ခဲ့သည္။ အေပၚယံၾကည့္လွ်င္
ကိုလွမိုးတို႔ မိသားစုကို အိမ္ႏွင့္ၿခံလွဴျခင္းျဖစ္သည္။
နက္နဲစြာၾကည့္လွ်င္ ကိုလွမိုးသႏၱာန္မွ
သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္ကို ပူေဇာ္ျခင္းျဖစ္သည္။
အကယ္၍ ကိုလွမိုးေနရာတြင္ ခ်မ္းသာသူ
တစ္ေယာက္ေယာက္ ျဖစ္ပါက ယခုကဲ့သို႔
စာတစ္ေစာင္ေပတစ္ဖဲြ႔ ေရးမွာမဟုတ္သလို
ေထာက္ပံ့မည္လည္း မဟုတ္ေပ။
ကိုလွမိုး မၾကခဏ ကယ္တင္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို
မကယ္တင္ဘဲ ဖ်က္ဆီးၿပီး ေရာင္းစားေနမည္ဆိုလွ်င္
ကိုလွမိုးတစ္ေယာက္ သူေဌးႀကီးျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။
ထိုသို႔လုပ္လွ်င္ ရမွန္းလည္း ကိုလွမိုးသိသည္။
အမ်ားႀကီးလုပ္စရာမလို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို တစ္ဖက္ႏိုင္ငံပို႔လိုက္သည္ႏွင့္ ယခုလို ဗြက္ေတာထဲ
ေနရေသာဘဝမွ ခ်က္ခ်င္းလြတ္ေျမာက္သြားေပမည္။
မိမိမွာ အိမ္ပို္င္၊ ေျမပိုင္ မရွိေလာက္ေအာင္
ဆင္းရဲေသာ္လည္း ႀကိတ္မွိတ္ခံသည္းခံၿပီး ဘဝပ်က္မည့္
မိန္းကေလးမ်ားကို ကယ္ဆယ္ေနျခင္းသည္ တကယ့္သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ျဖစ္သည္။
ထိုသူေတာ္ေကာင္းစိတ္ရွိသူေတြ ေပါမ်ားလာမွ
ေလာကတြင္ ဓမၼဝါဒထြန္းကားၿပီး အဓမၼဝါဒ
ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ ျဖစ္သည္။ သားမယားမ်ားကို
တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ထားခ်င္ရွာေပမည္။ ဝိသမ
ေလာဘကို ကိုယ္က်င့္သီလျဖင့္ မနည္း
သတ္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။
သူ၏ ကိုယ္က်င့္သီလကို ယခုကဲ့သို႔ အသိအမွတ္ျပဳ အားေပးမည့္သူမရွိလွ်င္ တစ္ခ်ိန္တြင္ ဝိသမေလာဘက
ကိုယ္က်င့္သီလကို ျပန္ႏိုင္သြားလွ်င္ ေလာကႀကီးပို၍
ပ်က္စီးေပေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔က
ေထာက္ပံ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုလွမိုးကို ေထာက္ပံ့ျခင္း
ဆိုသည္ထက္ ကိုယ္က်င့္သီလကို အားျဖည့္ေပးျခင္းဟု
ဆိုလွ်င္ ပို၍မွန္မည္ထင္သည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ သူရဲေကာင္းဒႆနေလးကို
အမွတ္ရသည္။
“သူရဲေကာင္းဆိုတာ လံုးလံုးမေၾကာက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေၾကာက္စိတ္ရွိေသာ္လည္း အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးရွိရင္
ေနာက္မဆုတ္ဘဲ ေရွ႕တိုးလုပ္တာဟာ သူရဲေကာင္းပါပဲ”
မွန္ေပသည္။ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ေသာ၊ အမ်ားအက်ိဳးကို
ေသသည္အထိ လုပ္သြားေသာ အဲလဘတ္ရႊိဳက္ဇာ၊
မာသာထရီဇာ၊ ဟင္နရီဒူးနန္႔၊ ဖြားဦးဇြန္း၊ ဦးလွထြန္း(ကင္ဆာေဖာင္ေဒးရွင္း)တို႔သည္
ပုထုဇဥ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိဟူေသာ ကိေလသာတရားဆိုးမ်ား အျပည့္ရွိၾကသည္။
ထိုသို႔ရွိပါလ်က္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ေပၿပီး
ေရွ႕တိုးလုပ္ၾကေသာေၾကာင့္ ပရဟိတ
သူေတာ္စင္မ်ားအျဖစ္ ကမာၻက အသိအမွတ္ျပဳရျခင္း ျဖစ္သည္။
ေမတၱာရွင္- ေရႊျပည္သာ
❁ ❁ ❁ ❁ ❁ ❁ ❁ ❁ ❁ ❁ ❁
━━━━━━━━━━━━━━━━
အျမင့္ျမတ္ဆံုးႏွင့္ အယုတ္ညံ့ဆံုး
စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
Post a Comment