မဟူရာစံအိမ္ႏွင့္ တမလြန္ရြာ
***************
အပိုင္း(၄)
ဇာတ္သိမ္း
ေဒစီေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေျပးမိေျပးရာသို႔ ေျပးလာခဲ့ရာ အေဖာ္မ်ားႏွင့္ ကြဲသြားေလသည္ ။
တစ္ေယာက္တည္း အားငယ္ထိတ္လန္႔မႈအျပည့္ျဖင့္ သစ္ပင္မ်ားထူရာသို႔ ေျပးေနမိသည္ ။ အေဝးမွ ငွက္ဆိုးေအာ္သံႏွင့္ ေခြးေဟာင္သံမ်ားကို မပီမသ ၾကားေနရသည္ ။
" ဟင္ ... ဘယ္သူမွလည္း မေတြ႔ဘူး ... ငါတစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ... သူ သူတို႔ ျပန္မ်ားျပန္ကုန္ၾကၿပီလားမသိဘူး ... ငါတစ္ေယာက္တည္းသာဆို ဘယ္လိုမွ အိမ္ျပန္လို႔ရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး "
ေတြးရင္း ဝမ္းနည္းလာရာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ စီးက်လာသည္ ။
ထို႔ေၾကာင့္ ဆက္မေျပးေတာ့ဘဲ ေတာအုပ္အလယ္႐ွိ သစ္ပင္ေအာက္၌ ထိုင္ကာ ငိုေႂကြးေနမိေတာ့သည္ ။
" ငါ .. ငါ ဘယ္လို အိမ္ျပန္ရမလဲ ... ငါ့ဘဝေတာ့ ဆံုးပါၿပီ ... ဒီေတာထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း .. ငါဘယ္လို ေနရမလဲ "
တစ္ကိုယ္တည္း ညည္းတြားရင္း ငိုေနရာမွ ေဒစီေက်ာ္၏ လက္ေမာင္းကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဖမ္းဆြဲလိုက္သျဖင့္ လန္႔သြားသည္ ။
" ဟင္ ... ေဖေဖ "
အဝတ္နက္ႀကီးျခံဳထားေသာ သူမ၏ ဖခင္ကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ လြန္စြာ ဝမ္းသာသြားသည္ ။
" လာ ... သမီး ... ျမန္ျမန္လာ "
ဟုဆိုကာ သူမကို ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားအနီးသို႔ ဆြဲေခၚသြားေလသည္ ။
ႀကီးမားေသာေက်ာက္တံုးမ်ားၾကား ဝင္ေရာက္ပုန္းခိုေနရင္း ေဒစီေက်ာ္ အတိုင္းမသိ ဝမ္းသာေနမိသည္ ။
" သမီး ... သမီးတို႔ ဘာလို႔ ဒီေနရာကိုလာၾက တာလဲ ... မဟူရာစံအိမ္ႀကီးကို မေရာင္းပစ္ေသးဘူးလား "
" မေရာင္းျဖစ္ေသးပါဘူး အေဖ ... သမီးတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျမေအာက္ခန္းထဲက စာေတြဖတ္ၿပီး စိတ္ဝင္စားလို႔ စူးစမ္းၾကည့္တာပါ "
" မိုက္လိုက္တာ သမီးရယ္ "
ဂ႐ုဏာသံျဖင့္ေျပာေနေသာ ဖခင္ကို သူမအတန္ၾကာ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္ ။ ျဖဴဖတ္ေသာ မ်က္ႏွာ ၊ အေရာင္မွိန္လွေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ေအးစက္စက္အေျပာမ်ားမွလြဲလွ်င္ အျခား ေျပာင္းလဲျခင္းမ႐ွိေပ ။
" ေဖေဖ ... ေဖေဖက ဘာလို႔ ဒီေနရာကိုေရာက္ေနတာလဲဟင္ ... ၿပီးေတာ့ ဒါ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးလဲ "
သက္ျပင္းခ်သံသဲ့သဲ့ကို ၾကားရသည္ ။
" ဒီေနရာဟာ သက္႐ွိလူသားေတြ မလာအပ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုပဲ .. အလြယ္ေျပာရင္ တမလြန္ရြာေပါ့ .. ေသဆံုးၿပီးသားလူေတြသာ ဒီမွာေနၾကတာ "
" ေသတဲ့လူတိုင္း ဒီေနရာကို ေရာက္ၾကရတာေပါ့ "
" မဟုတ္ဘူးသမီး ... ဝဋ္ေႂကြးတစ္ခုေၾကာင့္ ဒီမွာ ေပးဆပ္ၾကရတာ "
" ဘယ္လိုဝဋ္ေႂကြးမ်ိဳးလဲ ေဖေဖ .. ေဖေဖလည္း ဝဋ္ေႂကြးေၾကာင့္ ဒီကို ေရာက္လာခဲ့တာေပါ့ "
" ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာရရင္ ေဖေဖ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပရင္ ျပည့္စံုပါတယ္ ... ၿပီးေတာ့ ေဖေဖ ဘာေၾကာင့္ ဒီေနရာကို ေရာက္ခဲ့ရသလဲဆိုတာ သမီးလည္း သိရတာေပါ့ "
" ဟုတ္ ေဖေဖ ... သမီးစိတ္ဝင္စားပါတယ္ "
" ဒီလို သမီးရဲ႕ .. ေဖေဖတို႔ မိသားစုက အရင္က အရမ္းဆင္းရဲတာ ... သမီးရဲ႕ ဖိုးဖိုး ဖြားဖြား နဲ႔ ေဖေဖတို႔ မနားမေနလုပ္မွ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားႏိုင္တာ ...
ေဖေဖတို႔က အရင္က ႐ွမ္းျပည္မွာေနတာေလ .. မဟူရာစံအိမ္ဆိုတာ ေဖေဖတို႔ရဲ႕ ဘိုးဘြားပိုင္ ေပါ့ .. မဟူရာစံအိမ္မျဖစ္ခင္ကေတာ့ အဲ့ေနရာမွာ တဲစုတ္ေလးေပါ့ ...
ေဖေဖလည္း အရြယ္ေရာက္လာၿပီး သမီးေမေမနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တယ္ ... သမီးေမေမတို႔ဖက္ကလည္း ဆင္းရဲတာပဲဆိုေတာ့ ဆင္းရဲတြင္ နက္သထက္ နက္တာေပါ့ ...
ရရာအလုပ္ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ရင္း သမီးေလးကို ေမြးခဲ့တယ္ ... မၾကာပါဘူး .. အေဖေရာ အေမေရာ ေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို ဆံုးပါးသြားခဲ့တယ္ ...
ဒီလိုနဲ႔ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေနလာရင္း တစ္ေန႔မွာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က လမ္းၫႊန္ေပးလို႔ ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ပါေရာ ...
ေဖေဖလည္း ဆရာႀကီးကို အကူအညီေတာင္းတာေပါ့ ... ေဖေဖ့မိတ္ေဆြဆိုတာလည္း ေဖေဖနဲ႔ ဘဝတူေတြပဲေလ ... သူပါ ဆရာႀကီးကို အပူကပ္တယ္ ...
ခ်မ္းသာႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းကိုေပါ့ ... ဆရာႀကီးက အင္မတန္ အစြမ္းထက္တာလို႔ နာမည္ႀကီးေနတာကိုး .. အေဖတို႔လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတာင္းပန္ၾကည့္တာေပါ့ ...
ေနာက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ေျပာတယ္ .. သူကူညီေပးႏိုင္တာ တစ္ခုေတာ့႐ွိတယ္တဲ့ .. ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ဖို႔ တစ္ခါတည္းေျပာတယ္ ..
သူက ဘယ္လိုကူညီေပးမလဲဆိုေတာ့ ... အစီအရင္ ျပဳလုပ္ၿပီး ေဖေဖတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တမလြန္ရြာက သခင္မဆီ ပို႔ေပးမယ္ ... ဟိုေရာက္ရင္ ကတိသစၥာျပဳၿပီး ေရႊေငြရတနာေတြ အသနားခံဖို႔ပါပဲ "
စကားကို ခဏရပ္လိုက္သည္ ။
" ဘယ္လို ကတိသစၥာမ်ိဳးလဲေဖေဖ "
စိတ္ဝင္စားေသာေၾကာင့္ မေနႏိုင္ဘဲ ေမးလိုက္မိသည္ ။
" ရတနာေတြကို အလို႐ွိသေလာက္ ယူႏိုင္တယ္ ... ဒါေပမယ့္ ယူသြားတဲ့ ပစၥည္းပမာနနဲ႔ ညီမွ်တဲ့ အသက္ကို ေပးဆပ္ရမယ္ ... ဥပမာ .. ငါးက်ပ္ သားတန္ဖိုးဟာ အသက္ တစ္ႏွစ္စာနဲ႔တြက္ရင္ ယူမိတဲ့ ငါးက်ပ္ သားအတြက္ အသက္တစ္ႏွစ္တိုသြား မယ္ ..
အခ်ိန္အခါမေရြး လာယူခြင့္႐ွိတယ္ေပါ့ ... "
" ဟင္ .. ေၾကာက္စရာပဲ ေဖေဖ "
" ဟင္း ဟင္း ... မၿပီးေသးဘူး သမီးရဲ႕ "
" က်န္ေသးတယ္ေပါ့ "
" အဲ့လို ယူမိတဲ့သူဟာ လူ႔သက္တမ္းေစ့ မေနႏိုင္ရံုပါမကဘူး ... ေသၿပီးရင္လည္း သခင္မဆီမွာ အမႈထမ္းပါ့မယ္ဆိုၿပီး ကတိေပးရတယ္ ... တစ္ခါပဲ ယူယူ .. အခါခါပဲ ယူယူ .. ေသၿပီးတာနဲ႔ တမလြန္ရြာကို ေရာက္ၾကရမွာပဲ "
" ဒါ ဒါဆို ေဖေဖလည္း ယူခဲ့တာေပါ့ "
" ဟုတ္တယ္ သမီး ... ဆရာႀကီးက အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားခိုင္းပါေသးတယ္ ... ေဖေဖတို႔လည္း ဆင္ရဲတဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္တာရယ္ .. သမီးေလးေ႐ွ႕ေရး ရယ္ကို စဥ္းစားၿပီး လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္ ...
ဆရာႀကီးက အစီအရင္ေတြ လုပ္ၿပီး ေဖေဖတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တမလြန္ရြာကို ပို႔ေပးခဲ့တယ္ ..
ေတာထဲေရာက္ေတာ့ လူမည္းႀကီးေတြ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံရၿပီး သခင္မဆီ ေရာက္သြားၾကတယ္ ..
သခင္မက စစ္ေဆးေမးျမန္းေတာ့ ေဖေဖတို႔လည္း ရတနာေတြေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတာေပါ့ ... သခင္မကလည္း ကတိသစၥာျပဳႏိုင္ရင္ အလို႐ွိသေလာက္ ယူႏိုင္တယ္ေျပာေတာ့ ေဖေဖတို႔လည္း ဝမ္းသာသြားတာေပါ့ ...
ေနာက္ေတာ့ ရတနာတစ္ေယာက္တစ္ထုပ္စီယူၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္ ... ရတနာေတြရၿပီး ခ်မ္းသာေတာ့မွာမို႔ ကိုယ့္အသက္ကိုေတာင္ ႏွေမ်ာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး ...
ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ မဟူရာစံအိမ္ႀကီးကို ေဆာက္တယ္ .. တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာႀကီးက သူခရီးထြက္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္းေျပာတယ္ ..ေဖေဖတို႔လည္း သူမ႐ွိရင္ သြားလို႔မရဘူးေလ ...
အဲ့ဒီမွာ ဆရာႀကီးက မဟူရာစံအိမ္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ ေျမေအာက္ခန္းတူးခိုင္းၿပီး အစီအရင္ျပဳေပးခဲ့တယ္ ... သူမ႐ွိလည္း လိုအပ္တဲ့အခါသြားလို႔ရေအာင္ စနစ္တက် ဖန္တီးေပးခဲ့တာပဲ သမီး ... "
" ဒီလိုဆို ေဖေဖတို႔က တစ္ေခါက္ထက္ ပိုသြားခဲ့တာေပါ့ "
" လူ႔ရဲ႕ ေလာဘစိတ္ဆိုတာ အေတာမသတ္ႏိုင္ဘူးေလ ... ဆင္းရဲတုန္းက ခ်မ္းသာခ်င္တယ္ ... ခ်မ္းသာလာျပန္ေတာ့ ပိုခ်မ္းသာခ်င္လာတယ္ ... ပိုခ်မ္းသာလာျပန္ရင္လည္း အခ်မ္သာဆံုး ျဖစ္ခ်င္ၾကတာ လူ႔ဓမၼတာပဲေလ ...
ေဖေဖလည္း လူတစ္ေယာက္ပဲမို႔ ေတာၿမိဳ႕မွာေနရာထက္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာ လူတန္းေစ့ေနၿပီး ခ်မ္းသာခ်င္တာ .. ဒါေၾကာင့္မို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္သြားခဲ့တယ္ "
" ေဖေဖ့မိတ္ေဆြေရာလား "
" ဟုတ္တယ္ သမီး ... ေဖေဖတို႔ရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ အသိမေပးခဲ့ဘူး ... ပိပိရိရိလည္း ေနခဲ့ၾကတယ္ .. သူကလည္း ေဖေဖ့လို စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးပဲ ... ရႊံ့ေပေနတဲ့ေနာက္ေတာ့ ရႊံ့ႏြံထဲက ငါးကို မိေအာင္ဖမ္းဖို႔ ရႊံ့ထပ္ေပမွာ မေၾကာက္ေတာ့သလိုေပါ့ "
တစ္ခဏ တိတ္ဆိတ္သြားသည္ ။
" ေဖေဖ "
" ဘာလဲသမီး "
" သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကြဲၿပီး တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတယ္ .. အိမ္ျပန္လို႔မရဘူး .. သမီးကို ေဖေဖကူၫီေပးပါလား "
" အင္း .. ခက္တယ္သမီး ... သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္သြားတာျဖစ္ေစ ၊ ျပန္မေတြ႔ေတာ့တာျဖစ္ေစ သမီးတစ္ေယာက္တည္းဆို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ျပန္လို႔မရေတာ့ဘူး "
" ႐ွင္ "
" သမီးကို သူတို႔က ျပန္လႊတ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး "
" ဘယ္ .. ဘယ္လို ေဖေဖ "
" ဟုတ္တယ္ သမီး ... သမီးတို႔က ဒီေနရာကို စူးစမ္းခ်င္တဲ့ စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ေရာက္လာခဲ့တာဆို အျပစ္မ႐ွိပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ .. . သမီး အမွားလုပ္ခဲ့တယ္ "
" ႐ွင္ ... အမွား "
ေဒစီေက်ာ္ မ်က္လံုးအဝိုင္းသားျဖစ္သြားသည္ ။ သူမဘာမွားသနည္း ။
" သမီး တမလြန္ရြာက ပန္းတစ္ပြင့္ ခူးလိုက္မိတယ္မဟုတ္လား "
ေဒစီေက်ာ္ လမ္းေဘးမွ ပန္းကိုခူးရာမွ ငွက္ဆိုးေအာ္ျခင္းႏွင့္ ဝတ္ရံုမည္းမ်ား ေရာက္လာျခင္းကို ျပန္သတိရလိုက္သည္ ။
" ဒါ တမလြန္ရြာက မရဏပန္းလို႔ေခၚတယ္ .. အျမတ္တႏိုးထားတဲ့ပန္းဆို မမွားဘူး ... သမီး မရဏ ပန္းကို ခူးလိုက္မိတဲ့အတြက္ သခင္မက စိတ္ဆိုးၿပီး သမီးကို အျပစ္ေပးလိမ့္မယ္ "
" ေဖ .. ေဖေဖ .. သမီးကို ကယ္ပါဦး ... သမီး မေသခ်င္ေသးဘူး ... သမီးကို ကူညီပါ ေဖေဖရယ္ "
ေဒစီေက်ာ္ ငိုယိုကာ အသနားခံေလသည္ ။
" ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္း ေဖေဖလည္း မသိေတာ့ပါဘူး .. ေဖေဖတတ္ႏိုင္သေလာက္ စံုစမ္းၾကည့္ပါ့မယ္ .. သမီး ဒီေနရာကေန ဘယ္ကိုမွ မသြားပါနဲ႔ "
" ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဖေဖ "
" ဒါဆို ေဖေဖသြားလိုက္ဦးမယ္ "
" ဟုတ္ "
လွွ်က္တျပတ္ ထြက္ခြာသြားေသာ ဖခင္ကိုၾကည့္ကာ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်လာၿပီး မိမိဘဝအတြက္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကျခင္း ၊ ထိတ္လန္႔ဝမ္းနည္းျခင္းႏွင့္ ယူၾကံဳးမရေသာ ေနာင္တတို႔ႏွင့္အတူ ... ။
~~~~~~~~~~
မာဂ တို႔သံုးေယာက္ သတိျပန္ရလာခ်ိန္ဝယ္ အနားတြင္ ရဲရဲႏွင့္ဝါဝါတိုကို ေတြ႔လိုက္ရသည္ ။
" ဟင္ ... နင္တို႔ ျပန္လာၾကၿပီလား ... ေဒစီေရာ ... ေဒစီမပါဘူးလား "
ထိုသို႔ ဆီးႀကိဳေမးလိုက္သျဖင့္ မာဂတို႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားၾကသည္ ။
" ေဒစီက နင္တို႔နဲ႔ ျပန္လာတာမဟုတ္ဘူးလား "
" မဟုတ္ဘူး ... ငါလည္း မင္းတို႔နဲ႔ ျပန္လာတာ ထင္ေနတာ "
ရဲရဲ၏ စကားေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္တြင္ လဲက်ေနေသာ ေဒစီေက်ာ္အနားကို သြားၾကကာ ေဒစီေက်ာ္ကို ႏိႈးၾကသည္ ။
" ေဒစီ ... ေဒစီ ... သတိရပါေတာ့ဟာ ... နင္ဘယ္မွာလဲ ... ထပါေတာ့ "
သီရိသည္ ေဒစီေက်ာ္၏ ခႏၶာကိုယ္ကို လႈပ္ရမ္းေနသည္ ။ ေဒစီေက်ာ္မွာ လံုးဝ သတိရမလာေပ ။ ထိုစဥ္ သီရိက ေဒစီေက်ာ္၏ ရင္ဝတြင္ နားအပ္လိုက္မိသည္ ။
" ဟာ .. ေဒစီေက်ာ္ ႏွလံုးမခုန္ေတာ့ဘူး ... ေခြးေတြ လူမည္းေတြနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေသမ်ား ေသသြားၿပီ လား မသိဘူး "
သီရိစကားေၾကာင့္ မာဂ လြန္စြာ စိုးရိမ္သြားၿပီး ေဒစီေက်ာ္၏ လက္ေကာင္ဝတ္မွ ေသြးေၾကာကို စမ္းၾကည့္သည္ ။
ေသြးခုန္ႏႈန္းမ်ား ရပ္တန္႔ေနသည္ ။
" မဟုတ္ဘူး သီရိ .. ခုနက ငါတို႔လည္း နင္တို႔ကို အဲ့လိုထင္ခဲ့တာ ... နင္တို႔လည္း သတိမရခင္တုန္းက ေသြးခုန္ႏႈန္း မ႐ွိဘူး "
ဝါဝါက ထိုသို႔ေျပာမွ အနည္းငယ္ ေျဖသာသြားသည္ ။
" ငါတို႔အခု ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ... ေဒစီတစ္ေယာက္တည္း ဒုကၡေရာက္ေနေလာက္ၿပီ "
" ဟုတ္တယ္ .. သူတစ္ေယာက္တည္းသာဆို ဘယ္လိုမွ ျပန္လာလို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး "
" ေဒစီ့ဘဝေတာ့ သြားပါၿပီ .. သူ႔အေမကို ဘယ္လိုေျပာၾကမလဲ "
" အျဖစ္ဆိုးလိုက္တာ သူငယ္ခ်င္းရယ္ "
သီရိႏွင့္ ဝါဝါတို႔ ငိုၾကေလၿပီ ။
ထိုစဥ္ မာဂသည္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ႏိုင္စြာ ခ်လိုက္သည္ ။
ေဒစီေက်ာ္ေနာက္သို႔ လိုက္သြားရန္ပင္ ။
" ဇာနည္ .. "
" ေျပာေလ မာဂ "
" အေပၚမွာ ၾကက္႐ွိေသးတယ္ မဟုတ္လား "
" ႐ွိတယ္ေလ ... ဘာလုပ္မို႔လဲ "
" ငါ့ကို ၾကက္ေသြးနဲ႔ ဖေယာင္းတိုင္ ယူလာေပးပါ "
" မင္း .. မင္း ... "
" ဟုတ္တယ္ .. ငါ ေဒစီေနာက္ကို လိုက္သြားၿပီး ေဒစီ့ကို မေတြ႔ေတြ႔ေအာင္ ႐ွာရမယ္ "
" ျဖစ္ပါ့မလားကြာ "
" ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့ ... ဒီအတိုင္းေနတာထက္စာရင္ ႀကိဳးစားၾကည့္တာ အရာထင္လိမ့္မယ္ .. ျမန္ျမန္ ယူလာေပးပါ "
ဇာနည္ အေပၚသို႔ အေျပးတက္သြားသည္ ။
ဝါဝါႏွင့္ သီရိတို႔က ငိုေနရင္းမွ တားၾကသည္ ။
" မသြားျကပါနဲ႔ဟာ ... ေတာ္ၾကာ အေျခအေနေတြ ပိုဆိုးကုန္မွျဖင့္ "
" မသြားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ ... ဟိုမွာ ေဒစီတစ္ေယာက္တည္း .. ျပန္လာခ်င္ရက္နဲ႔ ျပန္လာလို႔မရရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ "
" ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ .. နင္ အႏၲရာယ္နဲ႔ေတြ႔မွာ စိုးလို႔ပါ "
" အဲ့လိုျဖစ္သြားခဲ့ရင္ေတာင္ ေဒစီတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္သြားတာဆိုရင္ သူ႔အေမကို ငါတို႔ဘယ္လိုေျပာမလဲ ... ငါတို႔ကို ဘယ္လိုထင္ၾကမလဲ ...
ဒါေၾကာင့္မို႔ ေဒစီ့ကို မေတြ႔မခ်င္း ငါျပန္လာမွာ မဟုတ္ဘူး ... ေသသြားခဲ့ရင္ေတာင္ ေဒစီတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္လို႔ လူေတြအေျပာေတာ့ လြတ္တာေပါ့ "
ထိုစဥ္ အေပၚထပ္မွ ဇာနည္ျပန္ဆင္းလာသည္ ။
" ဇာနည္နဲ႔ ရဲရဲ ... မင္းတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ေတာ့ ငါနဲ႔လိုက္ၿပီး ကူညီေပးဖို႔ လိုလိမ့္မယ္ ... တစ္ေယာက္တည္း သြားလို႔ရရင္ေတာ့ ငါတစ္ေယာက္တည္း သြားခ်င္တာ ... မရလို႔ ကူညီၾကပါ "
" ငါလိုက္ခဲ့မယ္ "
" ငါလည္း လိုက္မယ္ ... သံုးေယာက္သြားၾကတာေပါ့ "
ႏွစ္ေယာက္လံုးက တက္ညီလက္ညီေျပာသည္ ။
" ႏွစ္ေယာက္လံုးေတာ့ လိုက္လို႔ မရဘူးေလ ... သီရိနဲ႔ ဝါဝါတို႔နဲ႔ တစ္ေယာက္ေနေပးမွ ရမွာေပါ့ ... ရဲ႐ဲ မင္းလိုက္ခဲ့ "
" ျဖစ္တယ္ "
" ဒါဆို ဇာနည္ .. မင္း သီရိနဲ႔ ဝါဝါကိုေခၚၿပီး အေပၚမွာသြားေနၾက .. ငါတို႔လုပ္ေနတုန္း ေခ်ာင္းမၾကည့္ၾကနဲ႔ေနာ္ "
" ေအးပါကြာ ...သတိနဲ႔ သြားၾက "
ဇာနည္ ၊ သီရိႏွင့္ ဝါဝါတို႔ အေပၚတက္သြားၾကသည္ ။
မာဂတို႔ႏွစ္ေယာက္ လိုအပ္သည္မ်ားကို အျမန္ျပဳလုပ္ကာ ေတာနက္ထဲသို႔ ေရာက္႐ွိသြားေလေတာ့သည္ ။
~~~~~~~~~~
" ဂစ္ ... ဂစ္ ... ဂစ္ "
" ဟာ ငရဲ .. ငွက္ေအာ္သံၾကားတယ္ .. ငါတို႔ အဲ့ဖက္သြားၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္ "
" သြားေလ "
ငွက္ဆိုးေအာ္သံၾကားရာသို႔ မွန္းဆကာ အျမန္သြားၾကသည္ ။ ေတာအုပ္ေလးတစ္ခုအနီးသို႔ ေရာက္ေသာ္
" ငရဲ .. ရပ္ ရပ္ "
ေ႐ွ႕တြင္ လူမည္းမ်ားကိုျမင္သျဖင့္ ရဲရဲကို ဆြဲကာ သစ္ပင္ေနာက္သို႔ ပုန္းလိုက္သည္ ။ တစ္ဖန္ သစ္ပင္အကြယ္မွ ေခါင္းျပဴကာ ၾကည့္လိုက္သည္ ။
" ဟာ .. ေဒစီ "
" ဟုတ္တယ္ မာဂ .. ေဒစီ "
ဝတ္ရံုမည္းႀကီး ေလးေယာက္က ေဒစီကို ဖမ္းခ်ဳပ္ေခၚေဆာင္သြားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္ ။
" ဘယ္လိုလုပ္မလဲ မာဂ "
" သူတို႔ေနာက္က အသာေလး လိုက္ေခ်ာင္းရံုေပါ့ ... ၿပီးမွ အေျခအေနၾကည့္တာေပါ့ "
ထို႔ေနာက္ လူမည္းႀကီးမ်ားေနာက္မွ ပုန္းလွ်ိဳး ကြယ္လွ်ိဳး လိုက္ပါလာၾကသည္ ။
အေတာ္ေဝးေဝးသို႔ေရာက္မွ အျဖဴေရာင္နန္းေတာ္ႀကီးဆီသို႔ ဦးတည္ေနေၾကာင္း သတိထားမိလိုက္သည္ ။
လူမည္းႀကီးမ်ားသည္ အျဖဴေရာင္နန္းေတာ္ႀကီး၏ ေလွကားထစ္မ်ားအေျခတြင္ ရပ္လိုက္ၾကသျဖင့္ မာဂႏွင့္ ရဲရဲတို႔လည္း ထိုေနရာႏွင့္ နီးႏိုင္သမွ်နီးေစရန္ ခ်ံဳမ်ားကို အကာအကြယ္ယူ၍ တိုးကပ္သြားလိုက္သည္ ။
သူတို႔ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ေလွကားထက္မွ အနက္ေရာင္ဝတ္စံု ဝတ္ဆင္ထားသည့္ တင့္တယ္လွပေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ဆင္းလာသည္ ။
အသက္ ၄၀ ဝန္းက်င္ခန္႔႐ွိၿပီး သူမေနာက္တြင္ မိန္းမပိ်ဳ ေျခာက္ေယာက္ လိုက္ပါလာသည္ ။
သူမကိုျမင္သည္ႏွင့္ ႐ွိ႐ွိသမွ် လူမည္းႀကီးမ်ားအားလံုး ေျမျပင္တြင္ ဒူးေထာက္လိုက္ၾကသည္ ။
ေဒစီ့ကိုလည္း လူမည္းႀကီးမ်ားက ဒူးေထာက္ေစသည္ ။
" မိန္းကေလး "
႐ုပ္ရည္လွပသလို အသံကလည္း စူး႐ွထက္ျမေနသည္ ။
ေဒစီေက်ာ္သည္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးအား မဝံ့မရဲေမာ့ၾကည့္ကာ ေဖေဖေျပာေသာ တမလြန္ရြာ၏ သခင္မဟု သိလိုက္သည္ ။
" သင္တို႔ဟာ ငါ့ရဲ႕ ပိုင္နက္ထဲကို က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာတယ္ ... ဒါ သင္တို႔နဲ႔ မအပ္ဆက္တဲ့ ေနရာတစ္ခုဆိုတာ သင္တို႔ မသိၾကဘူးလား ...
မသိလို႔ မွားမိတာဆို ခြင့္လႊတ္လို႔ ရတယ္ ... ဒါေပမယ့္ သင္ဟာ ငါတို႔အထြတ္အျမတ္ထားတဲ့ ပန္းကို ခူးယူခဲ့တယ္ ...
ဒီမွာ႐ွိတဲ့ သူေတြေတာင္ ငါ့အမိန္႔မရရင္ ခူးယူပိုင္ခြင့္ မ႐ွိဘူး .. သင္ဟာ ႀကီးမားတဲ့ ျပစ္မႈတစ္ခုကို က်ဴးလြန္လိုက္တာပဲ "
" မ မဟုတ္ရပါဘူး႐ွင္ ... ကြၽန္မ တကယ္မသိလို႔ ခူးမိတာပါ ... ကြၽန္မကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ "
" မရေတာ့ဘူး ... အားလံုး ေနာက္က်သြားၿပီ ... ငရဲစခန္းထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္ဒဏ္ခတ္ရလိမ့္မယ္ "
" ႐ွင္ ... ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ပိတ္ေလွာင္ခံရမွာလဲ "
" တစ္ရက္တည္းပါ "
" ႐ွင္ ... တစ္ရက္တည္း "
ေဒစီေက်ာ္ ႏွင့္အတူ ေခ်ာင္းေျမာင္းနားေထာင္ေနၾကေသာ မာဂႏွင့္ ရဲရဲတိုပါ ဝမ္းသာသြားၾကသည္ ။
" သင္ေပ်ာ္ေနတာလား .. တမလြန္ရြာရဲ႕ တစ္ရက္ဟာ လူ႔ျပည္က တစ္သက္ထက္ၾကာတယ္ဆိုတာ သင္မသိေသးဘူးထင္တယ္ "
" ႐ွင္ "
" ဘာ ... မျဖစ္ႏိုင္ဘူး .. မရဘူး ... ခင္ဗ်ား အဲ့လိုလုပ္လို႔မရဘူး "
" မာဂ .. ေဟ့ေရာင္ "
ရဲရဲတားေနသည့္ၾကားမွ မာဂ ေျပးထြက္သြားေလသည္ ။
ေအာ္ဟစ္ကာဝင္ေရာက္လာေသာ မာဂကို လူမည္းႀကီးမ်ားက အထူးအဆန္းသဖြယ္ ၾကည့္ေနၾကသလို သခင္မလည္း မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာ ၾကည့္ေလသည္ ။
" ဪသင္တို႔ပဲ "
" ခင္ဗ်ား မတရားမလုပ္နဲ႔ ... ပန္းေလးတစ္ပြင့္ခူးမိတာနဲ႔ အသက္ေပးရေအာင္ ခင္ဗ်ားပန္းက ဘယ္ေလာက္အဖိုးတန္လို႔လဲ "
ေဒစီေက်ာ္သည္ မာဂႏွင့္ ရဲရဲတို႔ကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ ဝမ္းသာရမွာထက္ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားျဖင့္ ဝမ္းနည္းသြားသည္ ။
မိမိတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ က်န္ႏွစ္ေယာက္၏ အသက္ပါ အာမခံခ်က္မ႐ွိေပ ။
သခင္မသည္ ကက္ကက္လန္ေအာင္ မေၾကာက္မရြြံေျပာဆိုေနေသာ မာဂကို ၾကည့္ကာ စိတ္မဆိုးႏိုင္ေပ ။
" သင္တို႔က မလာအပ္တဲ့ေနရာကို ဘာ့ေၾကာင့္ ေရာက္လာခဲ့တာလဲ .. "
" စူးစမ္းခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေရာက္လာခဲ့တာပါ "
" စူးစမ္းတာကို ငါအျပစ္မဖြဲ႔ႏိုင္ပါဘူး .. သင္တို႔ စူးစမ္းခ်င္ရင္ တစ္ခါဆို ရၿပီေပါ့ .. ဒုတိယေျမာက္ လာခဲ့ျခင္းဟာ သင္တို႔ရဲ႕ ပထမအမွား ... တမလြန္ရြာနဲ႔ ပတ္သတ္ေစႏိုင္တဲ့ မရဏပန္းကို ခူးဆြတ္ျခင္းက ဒုတိယအမွား ... အခု သင္ တတိယေျမာက္အမွားကို က်ဴးလြန္လာခဲ့ျပန္ၿပီေလ ...
အဲ့ဒီအမွားေတြအတြက္ ငါ့မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္ .. သင္တို႔ အားလံုးကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားလို႔ရတယ္ ...
မလုပ္ခ်င္လို႔ မရဏပန္းနဲ႔ ဆက္ႏြယ္မိသူကိုသာ အျပစ္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ "
သခင္မ၏ ႐ွင္းလင္းခ်က္မ်ားေၾကာင့္ မာဂ တံု႔ျပန္ေျပာဆိုႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေတာ့ ။
" ဒီ တစ္ခါေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေပးပါဗ်ာ ... ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
" မရေတာ့ဘူး ... ငါဟာ တမလြန္ရြာရဲ႕ သခင္မ တစ္ေရာက္အေနနဲ႔ အထက္က ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ လမ္းစဥ္ေတြကိုေတာ့ လိုက္နာက်င့္သံုးရမွာပဲ ...
ဒါေပမယ့္.. သင္တို႔ကို အခြင့္အေရးေပးတဲ့အေနနဲ႔ သင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႔ကိုထားခဲ့ၿပီး ျပန္ၾကပါ "
ေျပာ၍ရမည္မဟုတ္မွန္း သိလိုက္ၾကရသည္ ။
" ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခုေလာက္ အခြင့္အေရးထပ္ေပးပါ သခင္မ "
" ဘာမ်ားလဲ "
" သူ႔အစား ကြၽန္ေတာ္ ျပစ္ဒဏ္ခံယူပါ့မယ္ ... သူ႔ကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ပါ "
မာဂစကားေၾကာင့္ ေဒစီေက်ာ္ႏွင့္ ရဲရဲတို႔ မ်က္လံုးျပဴးသြားၾကသည္ ။
" မာဂ .. နင္ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ "
" ဘာမွမေျပာနဲ႔ ေဒစီ ... နင္တို႔ျပန္ၾက .. ၿပီးရင္ မဟူရာစံအိမ္ႀကီးကပါ ထြက္သြားၾကေတာ့ဟာ ... ငါ့အိမ္ ကိုေတာ့ ေကာင္းသလိုသာ ၾကည့္ေျပာလိုက္ပါဟာ "
" မရဘူး မာဂ ... ငါ့ကိစၥကို ငါ့ဖာသာ ေျဖ႐ွင္းမယ္ .. နင္ဝင္ပါစရာ မလိုဘူး ... နင္ျပန္ေတာ့ "
ေဒစီေက်ာ္က ျပတ္သားစြာေျပာသည္ ။
" သခင္မ .. ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းဆိုတာကို လက္ခံေပးႏိုင္မလား "
သခင္မက ခ်က္ခ်င္း အေျဖျပန္ေပးသည္ ။
" ရပါတယ္ ... တစ္ေယာက္ေနခဲ့ရင္ ရၿပီ "
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သခင္မ .. ေဒစီ ... နင္သြားေတာ့ "
" မသြားဘူး ... ငါလည္း မျပန္ေတာ့ဘူး "
ထိုစဥ္ လူအုပ္ထဲမွ ဝတ္ရံုမည္းတစ္ေယာက္ထလာၿပီး ေဒစီေက်ာ္၏ လက္ကို ဆြဲထူသည္ ။
သူမ၏ ဖခင္ ။
တင္းက်ပ္က်ပ္ သတိေပးသလို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သျဖင့္ ေဒစီေက်ာ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထူးဆန္းေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသည္ ။
ေဒစီေက်ာ္ကို မလွမ္းမကမ္းတြင္ရပ္ေနေသာ ရဲရဲထံသို႔ တြဲေခၚသြားေလၿပီး ေလသံတိုးတိုးျဖင့္
" ေျမေအာက္ခန္းက စားပြဲကို လွန္လိုက္ "
ဟု ေျပာသျဖင့္ ေဒစီေက်ာ္လည္း မျငင္းဆန္ေတာ့ဘဲ ရဲရဲႏွင့္ျပန္ရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္ ။
သတိရလာသည္ႏွင့္ အေပၚမွသံုးေယာက္က ဆီးႀကိဳေမးသည္ကို ရဲဲရဲကသာ ဒိုင္ခံေျဖေနၿပီး ေဒစီေက်ာ္က မနီးမေဝးမွ စားပြဲကို လွန္လိုက္သည္ ။
စာမ်ား ။
အကယ္၍ အႏၲရာယ္တစ္စံုတစ္ရာႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔
ပါက ေသြးႏွင့္ ဆားကို ေရျဖင့္ေဖ်ာ္၍ နံရံမွ အ
႐ုပ္မ်ားကို ဖ်က္စီးပါ ။
ေက်ာက္ခြက္ထဲသို႔ အၾကင္သူ၏ ဆံစထည့္ကာ
မီး႐ိႈ့ပါ ။
ထို႔ေၾကာင့္ က်န္႐ွိေနေသာ ၾကက္တစ္ေကာင္၏ ေသြးမ်ားကို ဆားမ်ားျဖင့္ ေရာစပ္ေဖ်ာ္ကာ နံရံမွ အ႐ုပ္မ်ားကို တိုက္ဖ်က္ၾကသည္ ။
ေဒစီေက်ာ္က မာဂ၏ ဦးေခါင္းထက္မွ ဆံပင္အခ်ိဳ႕ကို ျဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေက်ာက္ခြက္ေလးထဲထည့္ကာ မီး႐ိႈ့လိုက္သည္ ။
" အဟြတ္ .. အဟြတ္ "
ေညႇာ္နံ႔မ်ား လြန္စြာထြက္လာသျဖင့္ ႏွာေခါင္းမ်ား ပိတ္လိုက္ၾကရသည္ ။
နံရံမွ အ႐ုပ္မ်ားကို ဖ်က္ေနခ်ိန္တြင္ ေျမေအာက္ခန္းသည္ မသိမသာ လႈပ္လာသည္ဟု ထင္ရသည္ ။
အားလံုးပ်က္ခါနီးခ်ိန္တြင္ သိသိသာသာ လႈပ္လာသည္ ။
" အေပၚျပန္တက္ၾကေဟ့ "
" ဇာနည္ ... မာဂကို ထမ္းခဲ့ၾက "
ဇာနည္ႏွင့္ ရဲရဲတို႔ မာဂ ၏ ခႏၶာကိုယ္ကို မကာ အားလံုး အေပၚသို႔ တက္ၾကသည္ ။
သူတို႔ ေလွကားထိပ္အေရာက္တြင္ ေျမေအာက္ခန္းနံရံမ်ား အလႊာလိုက္ကြာက်ကာ ေသြးကဲ့သို႔ အနီေရာင္အရည္မ်ား စိမ့္ထြက္လာၾကသည္ ။
အားလံုး အိမ္ေပၚသို႔ ေရာက္ခ်ိန္ဝယ္ မာဂ ခႏၶာကိုယ္ကို ခ်ကာ ေဒစီေက်ာ္တစ္ေယာက္ အလူးအလဲ ငိုေခ်ၿပီ ။
" ဒါ ငါ့ေၾကာင့္ျဖစ္တာ ... ဒီခရီးကို ငါအတင္းေခၚလို႔ သူလိုက္လာရတာ ... သူေသရတာ ငါ့ေၾကာင့္ ငါ့ကို ခြင့္မလႊတ္ၾကပါနဲ႔ "
အားလံုး မ်က္ႏွာမေကာင္းၾကေပ ။
" ဟာ ... မာဂ အသက္႐ွဴေနတယ္ ... "
ဇာနည္၏ အသံေၾကာင့္ ေဒစီေက်ာ္အငိုရပ္ကာ မာဂ ၏ ရင္ဘတ္ကိုကပ္ကာ နားေထာင္ၾကည့္သည္ ။
ႏွလံုးခုန္သံ တဒုန္းဒုန္း ကို အတိုင္းသားၾကားေနရသည္ ။
" ဟုတ္တယ္ ... မာဂ .. မာဂ ႏွလံုးခုန္ေနတယ္ "
အားလံုးဝမ္းသာကာ မာဂကို ႏွိပ္နယ္သူက ႏွိပ္နယ္ ၊ ယပ္ခပ္သူက ခပ္ျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ကုန္သည္ ။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ မာဂ သတိမရေသး ။
" ဟင္ .. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ "
" ေအးဟ ... ဘာသေဘာလဲ "
" ေဆးရံုေတြ ဘာေတြ ပို႔ရင္ေကာင္းမယ္ "
ေဒစီေက်ာ္တစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္း မာဂ ရင္ဘတ္သို႔ ကပ္ကာ နားေထာင္ျပန္သည္ ။
ထိုစဥ္ မာဂ ၏ လက္ႏွစ္ဖက္က ေဒစီေက်ာ္ကို သိုင္းဖက္လိုက္သည္ ။
" ဟာ .. မာဂ "
" ဟင္ .. မာဂ "
" ဟား ဟား ဟား .. မာဂတို႔ေတာ့ လုပ္ၿပီ "
" အဟိ "
ေဒစီေက်ာ္ လြန္စြာ႐ွက္သြားၿပီး အတင္း႐ုန္ကန္သည္ ။
မာဂလည္း ေဒစီေက်ာ္ကိုလႊတ္က ထလိုက္သည္ ။
" ေကာင္စုတ္ ... အက်င့္ပုတ္တယ္ ... ငါျဖင့္ သူ႔အတြက္ စိုးရိမ္လိုက္ရတာ "
" ၾကားပါ့ ... အသံႁပဲႀကီးနဲ႔ ေအာ္ငိုေနတာ "
" ဟင္ ... နင္သိေနတယ္ ... မာဂ နင္ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ .. "
ေဒစီေက်ာ္ စိတ္ဆိုးကာ မာဂ၏ လက္ေမာင္းကို ႐ိုက္သည္ ။
" ဒါနဲ႔ မာဂ .. မင္းဘယ္လို လြတ္လာတာလဲ "
" ငါ့ကို ငရဲစခန္းထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္ဖို႔ ေခၚသြားတုန္း ႐ုတ္တရက္ ေလျပင္းေတြတိုက္ၿပီး ေမွာင္မည္းသြားတာကြ ... ေနာက္ေတာ့ ငါလည္း သတိေမ့သြားတာပဲ ... သတိျပန္ရေတာ့ မေဒစီရဲ႕ ငိုခ်င္းကို အားေပးေနတာေလ "
" မာဂ ... နင္ေျပာျပန္ၿပီလား "
ေဒစီေက်ာ္က ႐ိုက္ျပန္သျဖင့္ မာဂက ေဒစီေက်ာ္၏ လက္မ်ားကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိုက္သည္ ။
" မင္းတို႔ အတြဲကေတာ့ တကယ့္ကို စံပဲ ... တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္အတြက္ အသက္ေပးတယ္ .. တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္အတြက္ ပူေဆြးေနတာမ်ား အသက္သာျပန္မ႐ွင္ရင္ သူလည္း ရင္ကြဲနာက်ၿပီး ေသမွာ "
ရဲရဲ စကားေၾကာင့္ အားလံုး ပြဲက်သြားသည္ ။
ဖြင့္မေျပာေပမယ့္ နားလည္ႏိုင္မယ့္ အခ်စ္ရဲ႕ သေက္တေတြ ၊ ဘာသာစကားေတြက မာဂနဲ႔ ေဒစီ ေက်ာ္တို႔ကို ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ အခ်စ္ၿမိဳ႕ေလး ကို ေခၚေဆာင္သြားမွာ အေသအခ်ာပါပဲ ... ။ ။
(ၿပီး)
###########
မွ်ေဝခံစားေပးသူမ်ားကို
ေလးစားလွ်က္ ...
ဂမ႓ီရရြာ
Post a Comment