မင္းသမီးေလးရဲ႕အိမ္မက္
………………………………
{ဇာတ္သိမ္းပိုင္း}
သက္မင္းတစ္ေယာက္ ညကတည္းတစ္ေရးမွ
မအိပ္ရေသးပါ ပိုးအိမ္ဆီသို့ ဖုန္းကိုေတာက္
ေလ်ွာက္ ဆက္ေနတာလည္ ဖုန္းကပိတ္ထား
တယ္ဟုသာေျပာေနေတာ့သည္။ အလုပ္ကိုျမန္
ျမန္သြားျပီ ေနထက္ကို အကူညီေတာင္းမယ္
ဟုဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။ အိမ္ကထြက္မယ္
ဟုေတြးလိုက္ခ်ိန္ သူမက
"ကိုကိုအေစာျကီးအလုပ္သြားေတာ့မလိုလား"
"အင္း နင္ေရာမသြားဘူးလား"
"မသြားရဘူး"
"ဟမ္ ဘာျဖစ္လို့လည္း"
"ဘီလူးျကီးက မလာနဲတဲ႔"
"ေကာင္းပါတယ္ နင္တို့နွစ္ေယာက္ဘဲ အဆင္ေျပ
တယ္ ငါကေတာ့ ဖုန္းေတာင္ဆက္လို့မရဘူူး"
"ဘယ္သူဆီကိုလဲ"
ရုတ္တရပ္ဖုန္းဝင္လာေတာ့သည္ သက္မင္းဖုန္း
ကိုကိုင္လိုက္ျပီ
"ေျပာေနထက္"
"မင္းအခုဘယ္မွာလည္"
"အိမ္မွာေလ"
"မင္းအခု ေလဆိပ္ကိုျမန္ျမန္လာခဲ႔"
"ငါ ပိုးအိမ္ကို အခ်ိန္ဆြဲထားမယ္"
"သူေလဆိပ္ေရာက္ေနျပီလား ေလယာဥ္ဘယ္
အခ်ိန္ထြက္မွာလဲ"
"ဆယ္နာရီ"
သက္မင္းနာရီကိုျကည့္လိုက္ေတာ့ ၉နာရီေက်ာ္
ေနခဲ႔ျပီ
"ငါအခုခ်က္ခ်င္းလာခဲ႔မယ္"
သက္မင္းကဖုန္းကိုခ်လိုက္ျပီ သူမက
"ဘီလူးလား"
"အင္း"
သက္မင္း ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္သည္ သူမလည္ ဘာ
မွဆက္မေမးေတာ့ပါ။ သက္မင္းအေလာတျကီး
အိမ္ကေန ခပ္ျမန္ျမန္ေလးထြက္လာေတာ့သည္။
သူမ သူအကိုျကည့္ရင္း စိတ္ညစ္ေနပုံရသျဖင့္ဘာ
မွဆက္မေမးေတာ့ဘဲ ရပ္၍သာျကည့္ေနေတာ့
သည္။
ေလဆိပ္တြင္ ေလယာဥ္က မထြက္ေသးသျဖင့္
ထိုင္ခုံ၌ ထိုင္ေစာင့္ေနေတာ့သည္။ ေနထက္က
ပိုးအိမ္ဆီသို့ ေလ်ွာက္လွမ္းလိုက္သည္ ပိုးအိမ္က
သူကိုျမင္ေတာ့
"ဟင္ နင္ ဘယ္လိုေရာက္လာလည္"
သူက ျပဳံးလိုက္ျပီ သုူမေဘးနားဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
သူမကေတာ့ သုူအျပဳံးကိုနားမလည္နိုင္အျကည့္
မ်ိဳးနဲျကည့္ေနေတာ့သည္။သူက
"နင္တကယ္သြားေတာ့မွာလား"
"အင္း ဆက္ေနစရာအေျကာင္းမွမရွိေတာ့ တာဘဲ"
"ငါေျကာင့္လား"
"ဟုတ္တယ္လိုေျပာရင္ေရာ နင္က ဝန္းကိုထားခဲ႔
ျပီ ငါဆီလာမွာမို့လား"
သူျပဳံးလိုက္သည္။
"ပိုးအိမ္…ငါမွားခဲ႔တာရွိရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ငါ…
နင္ကို မခ်စ္နိုင္တဲ႔အတြက္လည္ေတာင္ပန္းပါ
တယ္"
"မလိုပါဘူးဟာ အခ်စ္ဆိုတာက ေပးတိုင္းျပန္ရ
တာမွမဟုတ္တာ"
"အခ်စ္ကျပန္ရပါတယ္ ပိုးအိမ္ ကိုယ္ေပးေနတဲ႔သူ
က လက္ခံမယ္သူဆိုရင္ ျပန္ရပါတယ္ပိုးအိမ္ ကိုယ္
ေပးလိုက္တဲ႔ သူက လက္ခံမယ္သူ မဟုတ္မွသာ
ျပန္မရတတ္တာပါ"
"ေအးေပါ့ေလ နင္ကေတာ့ ေျပာအားရွိတာေပါ့
ဝန္းက နင္ကိုျပန္ခ်စ္တာကိုး"
"ငါဝန္းကိုခ်စ္တယ္ ပိုးအိမ္ ငါသူ့ကိုခ်စ္မိသြားလိမ့္
မယ္ဆိုတာ ငါကိုယ္ငါေတာင္မယုံနိုင္ဘူး ငါျမတ္ျမတ္နိုးနိုးနဲကို ဒီေကာင္မေလးကိုခ်စ္မိသြား
တာ"
သူမတစ္ခ်က္ျပဳံးလိုက္ျပီ
"ငါေလ နင္ကို တျခားတစ္ေယာက္နဲဆိုရင္ တားမိ
မယ္သိလား ျပာသနာလည္ အျကီးအက်ယ္ရွာမိ
မယ္ ဝန္းေလးမို့လို့ ငါေနာက္ဆုတ္ေပးလိုက္တာ
နင္မေျပာနဲ ငါေတာင္ ဝန္းေလးကို ကိုယ့္ညီမေလး
လို ခ်စ္မိတယ္"
" ဟုတ္မယ္ ငါတို့ထဲမွာ သက္မင္းက ကံေကာင္း
တယ္ ခ်စ္စရာ ညီမနွစ္ေယာက္ေတာင္ရွိတယ္"
"ဟုတ္ပါ့ ကံျကမၼာျကီးက လုံးဝမတရားဘူး ဒို့မ်ား
ျက ေမာင္နွမတစ္ေယာက္ေတာင္ မရွိဘူး"
"ဒါဆိုရင္ပိုးအိမ္ နင္ငါ့ညီမလုပ္မလား"
"ဘာဆိုင္လို့"
"ဆိုင္တာေပါ့ ငါက ေယာက္ဖရွာထားျပီျပီ"
"ဘာရယ္ ေယာက္ဖ ဟုတ္လား ေအးေပါ့ နင္က
သက္မင္း ညီမကိုျကိုက္ေတာ့ သက္မင္းရဲ႕နင္က
ေယာက္ဖေပါ့ "
"ငါေယာက္ဖကို နင္မျကိုက္ဘူးလား ငါေယာက္ဖ
ေလးက စိတ္သေဘာထားေကာင္းရွာပါတယ္"
"ဟားးးးးအဲလိုေတာင္ေအာ္ရီလိုက္ခ်င္တယ္ နင္
ေယာက္ဖက ငတုံးျကီး သူခံစားခ်က္ဘဲသိတယ္
သူမ်ားခံစားခ်ကိုနားမလည္ဘူး ငတုံး"
"ေဟာ့ ဟိုမွ နင္ေျပာတဲ႔ ငတုံးျကီးလာပါျပီ"
သက္မင္းတစ္ေယာက္ ေလဆိပ္ထဲသို့ အူယာဖယာ ေျပးလာေတာ့သည္ သူကလက္ကိုျပ
လိုက္ျပီ သက္မင္းက သူတို့ကို ျမင္မွ ေျပးတာ
ရပ္သြားေတာ့သည္ သူတို့ဆီသို့လမ္းေလ်ွာက္
လာခဲ႔ေတာ့သည္ သူနွင့္ ပိုးအိမ္တို့နဲ ထိုင္ေနရာ
မွ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ျကေတာ့သည္။ သက္မင္းက
သူတို့ေရွ႕မွာမ်က္နွာခ်င္ဆိုင္ရပ္လိုက္ျပီ သူမကို
ျကည့္လိုက္သည္။ သူကျပဳံးျပီ သက္မင္း ပုခုံးကို
လက္ျဖင့္ပုတ္ကာ
"မင္း ပိုးအိမ္ကို ဒီကေန ျပန္မေခၚထုတ္နိုင္ရင္ မင္း
ပါေလယာဥ္နဲ လိုက္သြားလိုက္ ျပန္ထြက္မလာနဲ
ေတာ့ ငါ ကားေပၚမွာေစာင့္ေနမယ္ OK"
"ေအးပါကြာ သြားေတာ့မင္း"
"သြားမွာပါ ေမာင္းမထုတ္ပါနဲ ငါသြားျပီ ပိုးအိမ္"
ပိုးအိမ္ကေခါင္းကို ျငိမ့္ျပသည္။ သုူကျပဳံးလိုက္ျပီ
သက္မင္းနဲပိုးအိမ္နဲက တစ္ေယာက္မ်က္နွာတစ္
ေယာက္ျကည့္ေနျကသျဖင့္ သူကဒီေနရာေတြ
လူပိုျဖစ္ေနပါလားဟု ေတြးမိသြားသည္။ သူ ထို
ေနကေန ကားဆီသို့ထြက္လာေတာ့သည္။
ပိုးအိမ္က
"ငါ့ကို နင္ေျပာစရာမရွိဘူးဆို ဘာလိုလာတာလဲ"
"နင္ကိုထပ္ျပီဆုံးရႈံးမွေျကာက္လို့"
"ေလယာဥ္ထြက္ေတာ့မယ္ ေျပာစရာရွိတာေျပာ
ျပီျပန္ေတာ့"
သုူမ မ်က္နွာေလးကို လြဲျပီေနလိုက္သည္ သက္မင္းက သူမလက္ထဲမွကိုင္ထားတဲ႔ ေလယာဥ္
လက္မွတ္ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။သူမက
လန့္သြားကာ
"နင္ဘာလုပ္တာလဲ ျပန္ေပးငါလက္မွတ္"
"ငါနင္ကိုေပးမသြားနိုင္ဘူး"
"ငါသြားမွာဘဲ ျပန္ေပးလက္မွတ္"
"နင္ဒီကေနထြက္သြားခ်င္ရင္ ငါကို သတ္ျပီမွာ
သြား နင္ဒီကထြက္သြားရင္ ငါေသသြားသလိုျဖစ္
သြားမယ္ လုံးဝမေပးဘူး"
"ျဖန္းးးး"
သူမ သက္မင္းကို ပါးတစ္ခ်က္ရိုက္လိုက္သည္
"ငါနင့္ကိုမုန္းတယ္ ငါစိတ္ကို ငါအခုမွသိလိုလည္
ငါမုန္းတယ္ နင့္ငါကိုအစကတည္းက ေနထက္ကို
မခ်စ္မိေအာင္ နင္မတားခဲ႔ဘူး နင္ငါအနားမွအခ်ိန္
ျပည့္ရွိေနျပီ ငါကိုခ်စ္တယ္လို အခုမွေျပာတယ္ နင္
အရင္ကတည္းကေျပာခဲ႔ရင္း ငါလည္းဒီလိုမျဖစ္ဘူး နင့္ငါ့ကို ေနထက္ကို မခ်စ္မိေအာင္ နင္တားခဲ႔ရင္
အခုလို မ်က္နွာပူစရာမျဖစ္ဘူး ငါနင္ကိုမုန္းတယ္"
သူမသက္မင္းရင္ ဘက္ကို ထုရိုက္ကာ ငိုေတာ့
သည္။ သက္မင္းလည္ သူမကို သူရင္ခြင္ထဲသို့
ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္သည္။
"ငါကို အားမနာပါနဲ ပိုးရယ္ ငါ့ကိုမ်က္နွာမပူပါနဲ
ငါနင္ကို အရာရာ နားလည္ျပီသားပါ ငါနင့္ကို သိပ္
ခ်စ္တယ္ နင္မခ်စ္ရင္ေတာင္ ငါခ်စ္တယ္ ငါဆီကို
လာခဲ႔ပါ ပိုးရယ္ ငါနင္ကို မတားခဲ႔မိတဲ႔အတြက္ ငါ့
ကို ခြင့္လြတ္ပါ ပိုးရယ္"
"ခြင့္မလြတ္ဘူး နင္ကိုဘယ္ေတာ့မွခြင့္မလြတ္ဘူး"
သူမကငိုေတာ့သည္။ သက္မင္းကသူမေခ်ာ့ျပီ
အျပင္သို့ ျပန္ေခၚထုတ္လာေတာ့သည္။ေနထက္
တစ္ေယာက္ အျပင္မွေစာင့္ေနေတာ့သည္။ သူက
ကားေဘးနားမွာ ရပ္၍ေစာင့္ေနေတာ့သည္။
နာရီဝက္ေလာက္အျကာတြင္ သက္မင္းနွင့္ ပိုး
အိမ္ အျပင္သို့ ထြက္လာျကေတာ့ သည္။သူျကည့္
လိုက္ျပီ
"ငါေယာက္ဖကေတာ႔ ေတာ္သြားျပန္ျပီ ပိုးအိမ္
ေျပာသေလာက္ေတာ့လည္း ဒီေကာင္မတုံးပါဘူး"
သူေရွ႔သို့ သက္မင္းနွင့္ ပိုးအိမ္တို့ လက္ေလး
တြဲကာ ေလ်ွာက္လာျကေတာ့သည္။
"ငါဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး ကားေပၚတတ္ျက ဒီေန့
ငါ ဒရိုင္ဗာ လုပ္ေပးမယ္"
သက္မင္းက
"မင္းမလိုေတာ့ဘူးရျပီ ျပန္ေတာ့"
ပိုးအိမ္က ရီေတာ့သည္။
"ဘာကြ မင္းကငါကို အခုမွသစၥာေဖာက္တာလား
မရဘူး မင္းတို့ကိစၥျပီရင္ ငါကိစၥရွိေသးတယ္"
"ဘာကိစၥလဲ"
"နွစ္ခုဟာ အခုငါတို့ တရားရုံးသြားရမယ္"
"ဘာလုပ္ဖို့လဲ ငါတို့က ခိုးေျပျကတာမဟုတ္ဘူး
ေလ လက္မွတ္ထိုးဖို့ မလိုေသးဘူး"
"ဟာ မင္းတို့ ကို တရားရုံးမွလက္ထက္ခိုင္းဖို့
မဟုတ္ဘူး စိတ္ကူးယဥ္မေနနဲ ငါအေဖ နဲေဒၚျမ
ခက္နဲ ဆယ္နာရီခြဲမွ ကြာရွင္းျကေတာ့မယ္"
"တကယ္လားဟ"
"အင္း လာတက္ အခ်ိန္မရွိဘူး အဲဒါျပီ ေနာက္တစ္
ခုဆီသြားရဦးမယ္ မင္းတို့နွစ္ေယာက္ကို သတ္ေသ
လုပ္ခိုင္းရမယ္"
"ေဟ့ေရာင္ မင္းဟာကလည္ း ဘာေတြလည္ကြာ"
ပိုးအိမ္က
"ဟုတ္ပါ့ ငါတို့ကို ကူညီျပီ ခိုင္းစားမလိုလားမသိ"
"စကားမမ်ားနဲ တက္ဆိုတက္ လိုက္ ကားေပၚ"
သုူတို့လည္ စကား ထက္မေျပာေတာ့ဘဲကား
ေပၚ တတ္လိုက္ျကေတာ့သည္။ သူလည္းတရား
ရုံးသို့ ေမာင္းလာျကေတာ့သည္။
သူတို့လည္းတရားရုံးသို့ေရာက္လာေတာ့ ကား
ေပၚက ဆင္းလိုက္ျပီ တရားရုံးထဲကေန ေဒၚျမခက္
က ထြက္လာေတာ့သည္။ သူဆီသို့ ေဒၚျမခက္က
ေလ်ွာက္လာေနသျဖင့္ သူရပ္၍သာ ျကည့္ေန
ေတာ့သည္။ေဒၚျမခက္ကအနားေရာက္လာျပီ
"မင္းျဖစ္ေစခ်င္တဲ႔အတိုင္းေတာ့ ျဖစ္သြား့ျပီ ငါနဲ
မင္းအေဖနဲ အခုဘဲကြာရွင္းျပီတယ္ မင္းသိပ္ေတာ့
ေပ်ာ္ေနမွာေပါ့"
"ဒါက ေဒၚျမခက္ရဲ႕ေရြးခ်က္မႈဘဲေလ"
သက္မင္းနွင့္ ပိုးအိမ္က ဘာမွမေျပာဘဲရပ္ျကည့္
ေနေတာ့သည္။ ေဒၚျမခက္ကသုူစကားေျကာင့္
"ဟားးးးးဟားးး ဟုတ္တာေပါ့ ေလာကမွငါ့သား
ထက္အေရး့ျကီးတာ ဘာမွမရွိဘူး ငါအားလုံးနဲ
လဲရဲတယ္ ငါေျပာတယ္မွတ္လား ငါ့သားကို ငါရ
ေအာင္ကယ္မယ္လို့"
"ေဒၚျမခက္ကို က်န္တာ က်ြန္ေတာ္ဘာမွမေလး
စားေပ့မဲ႔ ခင္ဗ်ား သားအေပၚထားတဲ႔ စိတ္ကိုေတာ့
ေလးစားပါတယ္ ဒါေျကာင့္ က်ြန္ေတာ္ ညီဘြားကို
ခြင့္လြတ္ေပးလိုက္မယ္ ဒါေပ့မယ့္ ေနာက္တစ္ျကိမ္
ဆိုတာေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး ခင္ဗ်ားမွတ္ထားပါ"
"ငါလည္မင္းနဲေနာက္တစ္ျကိမ္ ပါတ္သတ္စရာ
မလိုေတာ့ပါဘူး ငါသြားေတာ့မယ္ နူတ္ဆက္ခဲ႔ပါ
တယ္"
"ေကာင္းပါျပီ လိုက္မပို့ေတာ့ဘူး"
ေဒၚျမခက္က သူတို့ေရွ႔မွထြက္သြား လိုက္ေတာ့
သည္။ သူအေဖက ေနာက္လိုက္ထြက္လာျပီ
သုူက သုူအေဖဆီသို့ေလ်ွာက္လာျပီ
"အေဖ…အေဖတို့က ကြာရွင္းျပီျပီ က်ြန္ေတာ္ကို
လည္မေစာင့္ဘူး"
"မင္းတို့မလိုပါဘူးကြာ လူျကီးေတြကိစၥ လူျကီး
ေတြဘဲရွင္းလိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္ မင္တို႕ရွိ
ရင္ ငါတို့အေနခက္ေနျကဦးမယ္"
"က်ြန္ေတာ္က အမီလိုက္လာတဲ႔ဟာ"
"ထားလိုက္ပါ ငါကိစၥကမလိုေတာ့ဘူး မင္းကိစၥ
ဘဲသြားရေအာင္ ငါေခ်ြးမေလး ကို သြားေတာင္း
မယ္လာ ငါေတြ႕ခ်င္ေနတယ္"
"ဟာ အေဖကလည္း နည္းနည္မ်ားေစာေနသလား
လို့ ဒီအခ်ိန္ျကီး တစ္ခုစားျပီမွသြားရေအာင္"
"ဟာ ဆယ္နာရီခြဲေနျပီ မေစာေတာ့ပါဘူး မင္း
ေစာတယ္လို့ေျပာရေအာင္ ငါတို့က မနက္ေျခာက္
နာရီသြားေတာင္ေနတာမွမဟုတ္တာ"
"ေျပာမရလည္း အေဖသေဘာဘဲ အေဖကလူ
ျကီး က်ြန္ေတာ္က ကေလးဘဲ"
"အေစာျကီး ကတည္းက မင္းအဲလိုရမွာ ငါေျပာ
တာနားေထာင္ ငါကို ဆရာျပန္မလုပ္နဲ ကယ္
ကားေပၚတတ္… မင္းတို့ပါတတ္ လူစုံေတာ့ပို
ေကာင္းတာေပါ့"
သုူတို့လည္ ကားေပၚတတ္လိုက္ျကျပီ ကားကို
တရားရုံးမွေမာင္းထြက္လာေတာ့သည္။
သူမတစ္ေယာက္ အိမ္တြင္ေယာက္ယက္ခပ္
ေနသည္။ေရွ႕ေလ်ွာက္ေနာက္ေလ်ွာက္ အိမ္တြင္
လည္ဘာမွ ဝိုင္းမကူေခ်။ အေမျဖစ္သူက အိမ္
မီးဖို့ေခ်ာင္တြင္ ခ်က္ျပဳတ္ျပီ ထြက္လာသည္။
"ကိုေအးေမာင္ ရွင္ကေတာ့ သတင္းစာဖတ္ေန
ရွင္သမီး ေယာက္ယက္ခပ္ေနတာ ရွင္မျမင္ဘူး
လား"
အိမ္ေရွ႔တြင္ ပလက္ကုလားထိုင္တြင္ သတင္းစာ
ဖတ္ေသာ အေဖျဖစ္သူကို အေမျဖစ္သူကေျပာ
လိုက္ေတာ့မွ သူမလမ္းေလ်ွာက္ေနတာ ရပ္သြား
သည္။
"ဟာ မင္းကလဲကြာ သူဖာသာ သူေနပါေစ မင္းက
ေနရာတိုင္းဝင္ေျပာေနေတာ့တာဘဲ"
"မေျပာလိုလည္ မရဘူး လိုေလ သူတစ္ခုျဖစ္ေန
တာထင္တယ္"
အေမက အေဖနားထိုင္လိုက္ျပီ
"ညည္းလာစမ္းလာပါဦး ဒီကို"
အေမေခၚသျဖင့္ သူမ အေမနားသို့ လာလိုက္
သည္။
"ညည္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
"ဟိုေလ…သူေဌးက အိမ္ကိုလာမယ္တဲ႔ အဲဒါ မလာေသးလို"
"ဒီကေလးက ဘာလာလုပ္မွာလဲ"
"မသိဘူးေလ"
"ငါကိုမွန္မွန္ေျပာစမ္း ညည္းကို အဲဒီကေလးက
ေတာ္ေတာ္ အခြင့္အေရးေတြေပးေနသလိုဘဲ
ဒီေန့လည္ အလုပ္မသြားခိုင္းျပန္ဘူး ညည္းနဲသူက
ဘယ္လိုပတ္သက္ေနလဲ"
"ဟို… ေဟာ္ ဟိုမွာကားေရာက္လာျပီအေမ"
အိမ္ေရွ႔သို့ ကားကေရာက္လာေတာ့ သည္။ ကား
ကရပ္လိုက္ျပီ အားလုံးကားေပၚက ဆင္းလာ
ျကေတာ့သည္။ အေမျဖစ္သူနွင့္အေဖျဖစ္သူက
သူေဌးကားေရာက္လာသျဖင့္ အံျသသြားျကသည္။
သက္မင္းက ဦးေဆာင္ျပီ အားလုံးကို အိမ္ေပၚသို့
ေခၚလာခဲ႔ေတာ့သည္။
အိမ္ ဧည့္ခန္း၌အားလုံးထိုင္လိုက္ျကျပီ သူမအေဖ
နွင့္အေမက သူေဌးရဲ႕အေဖပါလာသျဖင့္ ပိုအံျသ
ေနေတာ့သည္ သူမအေဖနွင့္အေမပါ ဝင္ထိုင္
လိုက္ျပီ အေမျဖစ္သူက
"ဝန္း သြား coffeeသြားေဖ်ာ္ခဲ႔ ေသခ်ာ ဗမ္းနဲ
ထည့္ျပီသယ္လာခဲ့ မက်ေစနဲေနာ္ ေသခ်ာလုပ္"
အနားကပ္ကာတိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္ သူမ
လည္ အိမ္ေနာက္ေဖသို့ ဝင္လာလိုက္သည္ ေနာက္မွ ပိုးအိမ္က လိုက္လာျပီ
"ဝန္းး"
"မမ"
"ဘာလုပ္မလိုလဲဝန္း"
"coffeeေဖ်ာ္မလိုမမ"
"မမပါ ဝိုင္းလုပ္ေပးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔႔"
သူတို့ coffeeေလ ေဖ်ာ္ျပီ ထြက္လာျကေတာ့
သည္။ ေကာ္ဖီခြက္ေလးေတြခ်ေပးရာ ဦးဘုန္းျမင့္
က ျပဳံးျပသည္။ သူကိုခ်ေပးရာ
"အနားမွလာထိုင္"
တိုးတိုးေလးေျပာေလသည္ သူမကသူကိုျကည့္
လိုက္ျပီ အေမက
"ဝန္း ထိုင္ဦး"
"ဟုတ္ကဲ႔"
သုူအနားမွထိုင္လိုက္သည္။အေမက
"ခုနက သူေဌး့ျကီး ေျပာတဲ႔စကားဟာ ဝန္းကို
လာေတာင္းတာလား"
"ဟုတ္ပါတယ္ အမ"
"ဝန္းနဲသူေဌးက"
သူက
"က်ြန္ေတာ္တို့ ခ်စ္သုူေတြျဖစ္ေနျကပါျပီ ေဒၚေဒၚ"
"ဟုတ္လား ဝန္း"
"ဟုတ္ကဲ႔"
"ညည္းကကို ဘာလိုျကိုမေျပာလည္း"
"ေျပာမလိုဘဲ"
ဦးေအးေမာင္က
"က်ြန္ေတာ္တို့ကေတာ့ ဘာမွ ကန့္ကြက္စရာမရွိ
ပါဘူး သူတို့ခ်င္ခ်စ္သူျဖစ္ေနျကျပီ ဆို့ေတာ့
သေဘာတူပါတယ္ ဒီကသူေဌးေလးကလည္း သား
သူငယ္ခ်င္းဘဲဆိုေတာ့ ေျပာစရာသိပ္မလိုပါဘူး"
ဦးဘုန္းျမင့္က
"က်ြန္ေတာ္တို့က လာျမန္းတာလည္မဟုတ္ေသးပါ
ဘူး က်ြန္ေတာ္ ေခ်ြးမေလာင္းေလးကိုျမင္ခ်င္လို
က်ြန္ေတာ္လိုက္လာတာ ဒီေကာင္ကို မယုံလိုေလ
ဒီေကာင္က အခုမွမိန္းမယူမယ္လိုေျပာလာတာ
က်ြန္ေတာ္က ေပးစားခ်င္တာျကေနျပီ"
"ဟာအေဖကေတာ့ ေျပာျပီ"
"ေျပာမွာဘဲမဟုတ္လိုလားမင္းက ယုံစရာမွမရွိတာ
… သမီးေလး"
သူမက
"ရွင္"
"အန္ကယ္ကို မွတ္မိတယ္မွတ္လား"
"ဟုတ္ကဲ႔ "
"ဘာမွ အားမငယ္နဲ ငါသမီးကို တင့္ေတာင္းတင့္
တယ္ျဖစ္ေစရမယ္ အန္ကယ္မွာကသားတစ္
ေယာက္ဘဲရွိတာ မဂၤလာကို အခမ္းခမ္းနားနား
ျဖစ္ေစရမယ္ ဒီေကာင္အနိုင္က်င့္ရင္လည္ေျပာ
အန္ကယ္ကိုယ္တိုင္ဆုံးမေပးမယ္"
"ဟုတ္"
"ဘာဟုတ္လဲ"
"အန္ကယ္ေျပာတာေထာက္ခံတာေလ"
"အတိုင္အေဖာက္ကို ညီေနျကတာဘဲေနာ္"
သူမကျပဳံးလိုက္သည္။
အေမျဖစ္သူေဒၚနွင္းျမက
"ေနစမ္းပါဦး ညည္းက သူေဌးနဲလက္ထက္မယ္
ဆိုေတာ့ ညည္းမင္းသားေလး ျမင္းျဖဴစီးျပီလာရင္
ညည္းဘယ္လိုလုပ္မလဲ ကယ္ေျပာစမ္းပါဦး ညည္း"
သက္မင္းက
"ဟုတ္တယ္အေမ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒီမင္းသား
ေလးကို အျမဲတမ္း အိမ္မက္တိုင္း တစ္ေယာက္မွ
ေကာင္းေကာင္းမေနရဘူး ဘယ္လိုလုပ္မလည္း
ေျပာ ငါတို့သိခ်င္တယ္"
သူကပါ
"ဟုတ္သားဘဲ ဝန္း မင္းရဲ႕မင္းသားေလးက"
"ဘီလူးျကီးဘဲေလ"
သူမစကားေျကာင့္ သူအံျသသြားသည္။
"ငါ……ငါေပါ့ေလ ငါမွ ျမင္းျဖဴလည္မရွိဘူးေနာ္
ကားဘဲရွိတာ နန္းေတာ္ေလာက္လည္ ငါအိမ္က မခမ္းနားဘူး ငါက မင္းရဲ႕မင္းသားေလျဖစ္
ေရာလား"
"မသိဘူး ဝန္းအိမ္မက္ မက္ရင္တစ္ခါေလမွ အဲဒီမင္းသားေလး မ်က္နွာမျမင္ဖူးဘူး ေနာက္
ဆုံးတစ္ေခါက္မက္တဲ႔ အိမ္မက္မွ ဘီလူးျကီး ျဖစ္
ေနတာ"
"ဘာ"
သက္မင္းက
"ဟုတ္ရဲ႕လား ဝန္းရယ္ ဘယ္အခ်ိန္တုန္းကလည္
ငါတို့လည္းမသိရပါလား"
"ကုမၸဏီ နွစ္ပတ္လည္မေရာက္ခင္မက္တာ အဲဒီ
တုန္းကေတာ့ မဟုတ္ပါေစနဲဆိုျပီ ထိုင္ဆုေတာင္း
ေနတာ"
သူက
"ဘာျဖစ္လိုလည္"
"သူေဌးကို ျကည့္မရလို့ေပါ"့
"ဘာကြ မင္း…""
"အဲဒီတုန္းကေျပာတာပါ အခုမဟုတ္ေတာ့ဘူး"
ဟားး ဟားးးဟားးး သူမစကားေျကာင့္အကုန္လုံး
ဝိုင္းရီျကေတာ့သည္။ သက္မင္းက
"အေမ အေဖ သားလည္းေျပာစရာရွိတယ္ အေမ
နဲေဖတို့ကို"
အေမျဖစ္သူက
"ဘာမ်ားတုန္း ေျပာေလ သား"
"ဒါ ကသားရဲ႕ခ်စ္သူပါ နာမည္ကပိုးအိမ္တဲ႔"
ေနထက္က
"မင္းကဘာလဲဟ ပြဲလန့္တုန္း ျဖာခင္းတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ အခြင့္သာတုန္း ဝင္ေလ်ွာက္
လိုက္တာပါ မင္း မေက်နပ္မျဖစ္နဲ မင္းတစ္
ေယာက္တည္း မိန္းမယူလိုရသလား ငါလည္ယူ
မွာေပါ့"
"ေအးပါကြာ ေကာင္းပါတယ္ကြာ ယူပါ ယူပါ"
ပိုးအိမ္ကို သက္မင္းသူမိဘေတြနဲ မိတ္ဆက္ေပး
လိုက္ေတာ့သည္။ ေဒၚနွင္းျမက ပိုးအိမ္ကို တစ္ခု
ျပီတစ္ခုေမးေတာ့သည္။ ပိုးအိမ္လည္ ရွက္ရွက္
နွင့္ လိုက္လာျပီမွေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုကာ
ေျဖေတာ့သည္။
ဒီလိုနဲသိပ္မျကာခင္အခ်ိန္ကာလအတြင္းမွ
ေနထက္ေဇာ္နွင့္ လဝန္းအိမ္တို့ဟာ ခမ္းခမ္းနား
နား မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္ခဲ႔ျကသည္။ တစ္နွစ္တည္း
နွစ္မဂၤလာမျဖစ္ေကာင္းတာနဲ ပိုးအိမ္က သူမိဘေတြ ကို usaမွာ သြားျပန္ေခၚျပီ ေနာက္
တစ္နွစ္ အဝင္မွာဘဲ လက္ထပ္လိုက္သည္။ သူမ
ရဲ႕ ညီမအငယ္ဆုံးေလးက ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူး
ေလးဘာသာနွင့္ ေအာင္ျမင္၍သူရည္ရြယ္ေသာ
ေဆးေက်ာင္းတတ္နိုင္ခဲ႔သည္။ သရဖီေလးရဲ႕
ေက်ာင္းစရိတ္ကို ေနထက္ကအစအဆုံးေထာက္
ပံ႔ေပးေတာ့သည္ ေနထက္နွင့္လဝန္းအိမ္တို့သည္ သာယာတဲ႔ မိသားစုဘဝကိုတည္ေဆာက္ျကေတာ့
သည္။ ေဒၚျမခက္နွင့္ ညီဘြားတို့လည္ ျမန္မာနိုင္ငံ
မွမေနခ်င္ေတာ့တာနဲ စင္ကပူသို့ထြက္သြားလိုက္
ျကေတာ့သည္။
တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာေပးတဲ႔သူဆီကယူ
တဲ႔လူသာလ်ွင္ ေပးတဲ႔လူကအခ်စ္ကိုျပန္ေပးတာ
ပါ ကိုယ္ကေပးေနပါလ်ွက္သူက မယူခ်င္တဲ႔လူ
ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ေပးတိုင္းက အလည္းကားပါ
ဘဲ တန္းဖို့မရွိပါဘူး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
ဟာအမ်ားျကီး တတ္ေနဖို့မလိုဘူး ကိုယ္ခ်စ္သူ
ကိုနားလည္ေနဖို့နွင့္ သစၥာရွိတတ္ဖို့ဘဲလိုပါတယ္
ေယာက်ာ္းေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ျဖဴစင္ျပီ
ေႏြးေထြးတဲ႔ မိန္းကေလးမ်ိဳးကို သာပို၍ျမတ္နိုး
တတ္ျကပါတယ္ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္
အတြက္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ေရြးခ်ယ္
စရာဆိုရင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္
ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ဟာလည္ ကိုယ္နွလုံး
ရဲ႕ေရြးခ်ယ္ရပါဘဲ ကိုယ္တိုင္းေတာ့ မွန္ကန္တဲ႔
ေရြးခ်ယ္တတ္ဖို့ဘဲလိုတာပါ မိန္းကေလးအမ်ား
စုရဲ႕ လိုခ်င္တဲ႔ ခ်စ္သူကို စိတ္ကူးယဥ္တတ္ အိမ္
မက္ေလ့ရွိျကပါတယ္ ဒါေပ့မယ္ လက္ေတြ႕နဲ႕
ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္တူမက်တတ္ျကပါဘူး။
************************************
ဇာတ္သိမ္းပိုင္းျပီ၏ ဒီဝထၳဳေလးက မိန္းကေလး
တိုင္းရဲ႕ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ ဆႏၵ လိုခ်င္တဲ႔ဘဝ သူတို့ကို
ကာကြယ္ေပးနိုင္တဲ႔ သူမ်ိဳးလိုခ်င္တတ္ျကတယ္
ဆိုတာကို ေဖာ္ျပခ်င္လို့ေရးေပးထားပါ။
အားလုံးလည္ လင္းသုခရဲ႕စာမ်ားကိုဖတ္ေပး
ျကတဲ႔ အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္လ်ွက္ပါ။
ေနာင္ေရးမယ့္ {ရာဇဝင္ထဲကပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ} ကိုအား
ေပးျကပါဦး ရာဇဝင္တစ္ခု သြားျကရေအာင္
ေနာ္။ လင္းသုခ ခဏနားပါဦးမယ္ေနာ္။
စာေရးသူ…လင္းသုခ
Post a Comment