သူငယ္‌ခ်င္‌းဆိုတာ အပိုင္‌း၅ + အပိုင္‌း ၆

သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ (Best friends forever)
              အပိုင္း ၅+ အပိုင္‌း၆

လရိပ္ခ်ိဳ  (ငိုမယ္)
သူမကႏိုဒါ့သူငယ္ခ်င္းထြန္းထြန္း၏တစ္ဦးတည္းေသာ
ညီမေလး၊မိဘမ်ားအသက္ႀကီးမွရထားသျဖင့္ဖူးဖူး
မႈတ္ထားေသာေၾကာင့္ဆိုးခ်င္ေပမည့္သူမကခံစားလြယ္
ကာတစ္စိတ္႐ွိငိုဖို႔ပင္။ မိဘမ်ားကအလိုလိုက္ထားသ
ျဖင့္ စာက်က္ရမွာကိုအပ်င္းႀကီးသူပီပီသူငယ္ခ်င္းမ်ား
ႏွင့္ေဝလားဝါးလားလုပ္လြန္းအားႀကီးတာကို သေဘာၤ
မွျပန္လာေသာအစ္ကိုျဖစ္သူ၏ေကာင္းမႈ့ေၾကာင့္သူမ
ႏိုဒါ့ဆီေရာက္လာရျခင္းျဖစ္သည္။
...............................................................................
အေ႐ွ႕မွမိန္းကေလးငါးေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီးသူေခါင္းငံု႔
ေနမိ၏။ မိန္းကေလးေတြကသူသင္ေပးသည့္မိန္းက
ေလးေတြလို ၿငိမ္ၿငိမ္ႏွင့္နာခံမွာမဟုတ္တာေတာ့ေသ
ခ်ာသည္။ ဟိုတစ္ခါသူ႔ကိုမထံုတတ္ေသးႏွင့္ပညာျပ
သြားေသာလရိပ္ခ်ိဳဆိုသည့္ေကာင္မေလးကို သူမသိမ
သာၾကည့္မိေတာ့ ေကာင္မေလးကေခါင္းေလးငံု႔ကာ
သူ႔ကိုခိုးခိုးၾကည့္ေနသည္ႏွင့္ဆံုသြားကာပိုေခါင္းငုံ႔
သြားသျဖငိ့သူပိုၿပီးရယ္ခ်င္မိသည္။
"သူကခြန္းသာၾကည္ မယ္ေလးေတြကိုစာသင္ေပးမယ့္
ဆရာေလ၊ ေမာင္ခြန္းသာၾကည္သူတို႔ကိုမိတ္ဆက္ေပး
မယ္ ဟိုတစ္ေယာက္ကဗီးနပ္စ္း၊သူေလးကလရိပ္ခ်ိဳ
သူကသက္တန္႔ေမ၊သူကၿဖိဳးခက္ခက္ေအာင္၊သဲသုတ ဘယ္ေန႔ေတြအားမလဲဆိုတာပဲ ေမာင္ခြန္းကေျပာေလ"
"ကြၽန္ေတာ္ အားတာေတာ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ ပါ အန္တီ"
"ခစ္ ခစ္"
"ဟိ ဟိ"
သူ႔စကားေၾကာင့္သက္တန္႔ေမႏွင့္သဲသုတမေအာင့္နိင္
ပဲရယ္လိုက္သျဖင့္သူမ်က္ေမွာက္ကုတ္ကာသူမတို႔ကို
ၾကည့္လိုက္သည္။ က်န္သည့္သံုးေယာက္ကျပဳံးစိျပဳံးစိ
ျဖစ္ေနၾကသည္ကိုလည္းသူဘဝင္မၾကမိေပ။
"ဟဲ့ မယ္ေလးေတြဘာလို႔ရယ္တာလဲ"
"မမႏိုကို အန္တီဆိုလို႔"
"ေဩာ္ အန္တီအရြယ္မို႔အန္တီေခၚတာ ေခၚပါေစ၊မယ္
ဆူရယ္၊ ကဲ့စေန၊ တနဂၤေႏြ အားတယ္ဆိုေတာ့ ႏွစ္ရက္
ကို ဘာသာစံုသင္ေပးေစခ်င္တယ္"
"ဘာသာစံု ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ေလ သူတို႔ေတြကစာက်က္ပ်င္းၾကတယ္၊
ေမာင္ခြန္းပဲ ကူၿပီးသူတို႔နဲ႔ေရာက်က္ေပးရမွာျဖစ္နိင္
ရင္ေန႔တိုင္းေတာင္လာေစခ်င္တာ"
ေန႔တိုင္းဆိုသည့္စကားေၾကာင့္ခြန္းသာၾကည္ မ်က္ခံုး
ပင့္သြားရ၏။ ျဖစ္နိင္ရင္ေတာင္သူတို႔အစားလိုက္ေျဖ
ေစခ်င္တဲ့ပံုစံေတြ၊သူမသိမသာသက္ပ်င္းခ်ရင္း
"ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳးစားၿပီးသင္ေပးပါ့မယ္ ဒါေပမဲ့သူတို႔
ဘက္ကႀကိဳးစားဖို႔လဲလိုေသးတယ္"
"အဲ့ဒါေတာ့ သိပ္အားမခံလို႔မရဘူးကြဲ႔ သူတို႔ကစာမ
က်က္ခ်င္ၾကဘူး"
ေကာင္းေရာ လူႀကီးကိုယ္တိုင္ကအားေပးအားေျမႇာက္
ျပဳၿပီးသူတို႔ဘက္ကရပ္တည္ေနမွေတာ့သူတို႔ကေရာင့္
တက္ေရာေပါ့၊ သူအတတ္နိင္ဆံုးစိတ္ကိုေလ်ွာ့ခ်ၿပီး
"အဓိက ကေက်ာင္းသားေပၚမွာမူတည္တယ္၊ကြၽန္
ေတာ္ဘယ္ေလာက္သင္ေပးေပး သူတို႔ဘက္ကစိတ္မ
ပါရင္ကြၽဲပါးေဆာင္းတီးေနသလိုျဖစ္မွာပဲ"
"အဲ့ဒါေတာ့ ေမာင္ခြန္းသူတို႔ကိုကိုင္တြယ္ပံုမွာမူတည္
ပါတယ္၊ႀကိဳးစားၾကည့္ေပးပါ"
"ေကာင္းၿပီေလ စေနေန႔က်ရင္ ကြၽန္ေတာ္သူတို႔အ
တြက္အခ်ိန္စာရင္းလုပ္ေပးမယ္ အခုေတာ့ကြၽန္ေတာ့္
ကိုျပန္ခြင့္ျပဳပါမမႏိုႏို"
"ဟားဟား"
"အဟင္း ဟင္း"
"ခစ္ခစ္"
"ဟိ"
"ဟိ ဟိ"
"ခီး...."
"ဟဲ့ သူ႔ဘာသာေခၚတတ္သလိုေခၚတာပဲ မယ္ေလးေတြ
ကလည္းကြယ္"
ခြန္းသာၾကည္သူမတို႔ေ႐ွ႕ကအျမန္ဆံုးထြက္လာခဲ့၏။
ပထမသူ၏အေဒၚႏွင့္မတိမ္တယိမ္မို႔အန္တီေခၚတာကို
အရယ္ခံရသလို၊သူ႔ထက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲငယ္သည့္သူ
မတို႔ကမမလို႔ေခၚသျဖင့္သူလည္းလိုက္ေခၚတာကိုရယ္
ၾကသည္ဆိုေတာ့၊ ဟူး မင္းေတာ့ေ႐ွ႕ဆက္ခက္ၿပီးခြန္း
သာၾကည္ေရ......
..............................................................................
"အဲ့ဒါကေတာ့ ေျပာရခက္တယ္ မႏိုဒါရဲ႕"
ႏိုဒါကေ႐ွ႕မွာထိုင္ေနေသာရပ္ကြက္ဥdကၠဌႏွင့္အဖြဲ႔ဝင္
ေတြကိုၾကည့္ၿပီးမ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္လိုက္၏။ သူတို႔
မ်က္ႏွာေတြကရယ္ခ်င္တာကိုမနည္းထိန္းေနရသည့္
ပံုေတြပင္။
"အပ်ိဳကိုလူပ်ိဳကပန္းစည္းပို႔တယ္ဆိုတာသဘာဝက်ပါ
တယ္ မႏိုဒါ"
"ကြၽန္မကလည္းသဘာဝမက်ပါဘူးလို႔မေျပာပါဘူး
ပန္းစည္းကေန႔စဥ္ရက္ဆက္ျဖစ္ေနလို႔၊လာထားတဲ့
သူကိုေစာင့္ဖမ္းေပးဖို႔ေျပာတာပါ"
"အဲ့ဒါက်ေတာ့ သူကသူခိုး၊လူဆိုးမဟုတ္ဘူးေလ ဖမ္း
ေပးဖို႔ဆိုတာေတာ့ေဝးတာေပါ့"
"ကြၽန္မက ေမတၱာရပ္ခံတာပါ ကြၽန္မဆီမွာအပ်ိဳေလး
ငါးေယာက္လည္း႐ွိေနေတာ့၊ေနာက္တခါဆိုပိုေတာင္
ဆိုးလာမွာ ေဩာ္ ေမ့ေနလို႔ ဟိုတစ္ခါ ဓမၼာ႐ုံအသစ္
ေဆာက္ဖို႔အလႉခံတာကြၽန္မလႈဖို႔ေမ့သြားတယ္၊နဲတယ္
မ်ားတယ္သေဘာမထားပဲကြၽန္မလႉပါတယ္႐ွင္"
ႏိုဒါကလက္ကိုင္အိတ္ထဲကစာအိတ္တစ္အိတ္ကိုထုတ္
လိုက္ၿပီးသူတို႔ေ႐ွ႕သို႔လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္တိုးေပးလိုက္သ
ျဖင့္
"ေဩာ္ ရပါတယ္ မႏိုဒါ ေက်းဇူးပါ"
"စိတ္ခ်ပါ မနက္ေလာက္မွာကြၽန္ေတာ္တို႔မႏိုဒါအိမ္ေ႐ွ႕
ေစာင့္ၾကည့္ေပးပါ့မယ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကြၽန္မကိုျပန္ခြင့္ျပဳပါအံုးေနာ္"
သူမထထြက္လာၿပီးမဲ့ျပဳံး ျပဳံးလိုက္မိသည္။ အစက
တည္းကစာအိတ္ထုတ္ေပးလိုက္ရင္သူမ အခုလိုအား
ေပါက္ေအာင္ေျပာစရာမလို။ စာအိတ္မ်က္ႏွာကပိုႀကီး
သကိုး။
................................................................................
"ကိုႀကီးကလည္းလာမယ္ဆိုမေျပာဘူး "
လရိပ္ခ်ိဳကအကိုျဖစ္သူလက္ေမာင္းကိုဆြဲကာဧည့္ခန္း
ထဲသို႔ဝင္လာကာေျပာလိုက္သည္။
"ညီမေလးအံ့ဩသြားရေအာင္ပါ ဒီကညီမေလးေတြ
အတြက္လည္းလက္ေဆာင္ပါတယ္"
"ေက်းဇူးပါကိုႀကီး"
ေဘးကမိန္းကေလးေတြကိုႀကီးကိုျပဴးးျပဲၾကည့္ေနေပမည့္သူမကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္အား ၊ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ကာဟို
ၾကည့္ဒီၾကည့္ျဖစ္ေနေသာအကို ကိုသာၾကည့္ေနမိ
သည္။
"ကိုႀကီးကလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါ"
"ႏိုဒါေရာ ဘယ္သြားလဲ"
"အဲ့ဒါေၾကာင့္ကိုႀကီးကိုေျပာတာေပါ့၊မမႏို႐ွိလားမ႐ွိ
လားသိၿပီးမွလာတာမဟုတ္ဘူး"
"ႏိုဒါကဘယ္သြားလို႔လဲ"
"စာမူေတြသြားပို႔တယ္ၿပီးရင္ဝင္စရာ႐ွိတယ္လို႔ေျပာ
တယ္"
"ကိုႀကီးကလရိပ္လိုပဲျဖဴ ျဖဴေခ်ာေခ်ာႀကီး"
ဗီးနပ္စ္စကားေၾကာင့္လရိပ္ခ်ိဳကအကိုျဖစ္သူလက္
ေမာင္းကိုပိုဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး
"ကိုႀကီးကို မမႏိုဖုန္းနံပတ္ေပးထားမယ္ ေပးကိုႀကီး
ဖုန္း"
လရိပ္ခ်ိဳက ထြန္းထြန္းေပးေသာဖုန္းကိုယူလိုက္ၿပီးႏို
ဒါ့ဖုန္းနံပတ္ကို႐ုိက္ထည့္ေပးလိုက္သည္။
"ကိုႀကီး သြားေတာ့ မမႏိုကိုလွမ္းဆက္လိုက္၊ကိုႀကီး
လမ္းၾကဳံရင္ေတြ႔လို႔ရတာပဲ"
"ညီမေလးကလည္းကြာ ဒီကညီမေလးေတြကိုႀကီး
ျပန္လိုက္အံုးမယ္"
"ဟုတ္ ကိုႀကီး"
"ဟင္ အေအးမေသာက္သြားေတာ့ဘူးလား"
မနီကအေအးဗန္းကိုကိုင္ကာဝင္အလာလရိပ္ခ်ိဳက
အကိုျဖစ္သူကိုတြန္းတြန္းထိုးထိုးႏွင့္အိမ္ေ႐ွ႕သို႔ေခၚ
သြားေတာ့သည္။
"ဟြန္႔ အဲ့ဒီ့မိန္းမ ဘာအထာလဲ"
"ေအးေလ ဟုတ္ပ သူ႔အကိုကငါတို႔အေဖရဲ႕သူငယ္
ခ်င္းေနာ္ ကိုယ့္အေဖအရြယ္ကိုရင္ခုန္စရာလား"
"အသိသာႀကီး သူ႔အကိုေ႐ွ႕မွာ လုပ္ျပသြားတာ"
လရိပ္ခ်ိဳ အိမ္ထဲသို႔အဝင္ဗီးနပ္စ္တို႔စကားေၾကာင့္႐ုတ္
တရက္ေျခလွမ္းရပ္သြားကာ
"လရိပ္က အဲ့လိုသေဘာနဲ႔ ကိုႀကီးကိုထုတ္လိုက္တာ
မဟုတ္ပါဘူး"
"အဲ့ဒါေတာ့ လ်ွာမွာအ႐ုိးမ႐ွိတိုင္းေျပာတာ၊တကယ္ကို
သိသာပါတယ္ ေျပာကိုမေျပာခ်င္ဘူး"
"အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူးလို႔ေျပာေနတာ မယံုလည္းမတတ္
နိင္ဘူး"
"လရိပ္ နင္ကတကယ္ဆို ငါတို႔နဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ကိုယ့္
အကို ကိုအဲ့ေလာက္ကပ္ဖို႔မလိုပါဘူး"
"ဟြန္႔ နင့္အကို အဖိုးႀကီးကိုငါတို႔ကကပ္စရာလား"
"နင့္စိတ္နဲ႔ႏိႈင္းေျပာတာလို႔ပဲသတ္မွတ္တယ္"
လရိပ္ခ်ိဳကို ဗီးနပ္စ္၊သက္တန္႔ေမႏွင့္ၿဖိဳးခက္ခက္
ေအာင္တို႔ကေျပာၿပီးထြက္သြားသလို၊သဲသုတကသူမ
ပုခံုးကိုပုတ္လိုက္ၿပီး
"ထားလိုက္စမ္းပါ နင္ဘာျဖစ္လို႔ ပ ထုတ္တာလဲဆို
တာငါသိတယ္၊မမႏိုကိုေယာင္းမေတာ္ခ်င္ေဇာ္နဲ႔ပထုတ္တာမဟုတ္လား ဂြတ္လပ္ခ္"
သဲသုတထြက္သြားမွလရိပ္ခ်ိဳမ်က္ရည္က်ကာငိုေနမိ၏။
သူမလုပ္ရပ္ကသူတို႔ေတြအတြက္အက်ဥ္းတန္သြားတာ
သူမ မသိလိုက္သျဖင့္အားလံုးအထင္လြဲစရာျဖစ္သြား
သည္။ သူမဘယ္လို႐ွင္းျပရမည္ကိုမသိေသာေၾကာင့္
ဝမ္းနည္းကာငိုမိသည္မွတပါးသူမ မတတ္နိင္ေတာ့။
................................................................................
"က်က္ခိုင္းတဲ့စာေတြရၿပီလား"
"မရေသးဘူး"
"က်က္တာပဲ ရကိုမရနိင္တာဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"ဟို ဆရာပဲကူက်က္ေပးမယ္ဆို"
"ေတာ္ၿပီ မေျပာနဲ႔ေတာ့ မင္းတို႔ကေက်ာင္းသာေတြျဖစ္
ၿပီးစာက်က္ပ်င္းတာဒီတစ္ခါပဲေတြ႔ဖူးတယ္"
"စာမက်က္ခ်င္လို႔ စာေမးပြဲက်ပါတယ္လို႔ေျပာထားတာ
ပဲ၊စာက်က္လာခ်င္ေအာင္သင္ေပးေပါ့"
ေကာင္မေလးေတြရဲ႕အေျပာေၾကာင့္ခြန္းသာၾကည္တိုင္ႏွင့္ေခါင္းႏွင့္သာေျပးေဆာင့္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။
"ဒီမွာ ငါစာသင္လာခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြမွာငါ့ေက်ာင္းသားေတြ
ဂုဏ္ထူးဘယ္ႏွစ္သာပါရမလဲဆိုၿပီးသင္လာတာ၊မင္း
တို႔နဲ႔က်မွ ေအာင္ ေအာင္မနည္းသင္ရမွာ ဘယ္ေလာက္
ခက္တယ္မွတ္လဲ"
"ဟင္ ဘာခက္လို႔လဲ ဆရာပဲစဥ္းစားၾကည့္ေလ ဂုဏ္
ထူးရေအာင္သင္ေပးရတာပဲခက္တာမဟုတ္ဘူးလား"
"ေအး အဲ့ဒီ့ လူေတြကဂုဏ္ထူးပါခ်င္လို႔ႀကိဳးစားတာေလ
ေအာင္ခ်င္ယံုေလးမွမဟုတ္တာ၊အခုဟာကမႀကိဳးစား
ပဲေအာင္ခ်င္တဲ့သူေတြကိုသင္ေပးရမွာ ကဲ့ ဘယ္ဟာ
ခက္လဲေျပာ"
သူ႔စကားေၾကာင့္ဗီးနပ္စ္တို႔ေတြတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ
တစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။
"မင္းတို႔ေတြက ဘဝအေၾကာင္းနားမလည္တဲ့သူေတြပဲ
ပိုက္ဆံ႐ွိရင္ဘာမဆိုျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ေဆာင္းပုဒ္ကိုလက္ဝယ္ထားခ်င္ၾကတယ္၊လူဆိုတာနဲ႔ အသိပညာအ
တတ္ပညာ ႐ွိဖို႔လိုတယ္၊စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္တတ္ရမယ္၊ပ
ညာတတ္မွအမွားအမွန္ကိုခြဲျခားတတ္မွာေလ၊သူေဠး
သားပံုျပင္လို ဥစၥာပစၥည္းေပါႂကြယ္ဝလည္းစာေပမ
တတ္လို႔ ဆင္းရဲၿပီးေသသြားတယ္ဆိုတာဖတ္ရလား"
"မသိဘူး"
"မဖတ္ရဘူး"
"မသင္လို႔မသိတာေပါ့"
ေသလိုက္ေတာ့ ခြန္းသာၾကည္၊ သူေမ့သြားသည့္တစ္
ခ်က္ကသူမေလးေတြကစာႏွင့္ရန္သူျဖစ္ေနျခင္းပင္၊
သူသက္ပ်င္းတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္ၿပီး
"ကဲ့ ဟိုတစ္ေယာက္ စာရလားဆိုရင္ မက်က္ရေသးလို႔
မရဘူးလို႔ေျပာမွာပဲ အဂၤလိပ္စာအုပ္ထုတ္ မီးနင္းေတြ
က်က္ဖို႔ေပးမယ္"
"အဟင့္ ဟင့္"
"ဟာ စာမေမးဘူးေလ ဘာျဖစ္လို႔ငိုတာလဲ ေဟ့"
လရိပ္ခ်ိဳကေခါင္းငံု႔ကာငိုေနသျဖင့္ခြန္းသာၾကည္ေခါင္း
ႀကီးသြားရသည္။
"ေဟ့ ဘာျဖစ္လို႔ငိုတာလဲ ငါေျပာတဲ့အထဲမွာဘာအမွား
ပါသြားလို႔လဲ"
"မသိဘူးေလ သူ႔ကိုေမးေပါ့"
ဗီးနပ္စ္ကပုခံုးတြန္႔ျပရင္းေျပာလိုက္သျဖင့္သူေခါင္းကို
ကုတ္ကာ
"ငိုတယ္ဆိုတာ ဝမ္းနည္းစရာ႐ွိလို႔ငိုတာ လရိပ္ခ်ိဳ ဘာ
ျဖစ္လို႔ဝမ္းနည္းတာလဲေျပာ"
"သူတို႔က လရိပ္ကိုမေခၚဘူး လရိပ္ကိုစိတ္ဆိုးေနၾက
တယ္"
"မင္းတို႔ကေရာ ဘာျဖစ္လို႔စိတ္ဆိုးေနၾကတာလဲ"
"သူကေတာ္ေတာ္ကပ္လြန္းလို႔၊ သူငယ္ခ်င္းစိတ္ဓတ္
မ႐ွိလို႔"
"မဟုတ္ပါဘူး လို႔ေျပာတာပဲ နင္တို႔မွမယံုတာ အဟင့္
ဟင့္အခုထိစြပ္စြဲေနတုန္းပဲ"
"ကဲ့ ေတာ္ၾကေတာ့ အိမ္ထဲမွာေသြးမေတာ္သားမဆပ္
လာေနရတဲ့သူအခ်င္းခ်င္းေျပလည္ေအာင္ႀကိဳးစားေန
ရမွာေပါ့ ဒီမွာ မင္းတို႔ေက်ာင္းသြားရင္ဘာနဲ႔သြားလဲ"
"ေက်ာင္းကားလာေခၚတယ္"
"က်ဴ႐ွင္က်ေတာ့ေရာ"
"ဆရာ လာသင္တယ္ေလ"
"စားရင္ေရာ "
"မနီ ခ်က္ေပးတယ္ေလ"
"အဲ့ဒီလိုျပည့္စံုတဲ့ဘဝကိုရထားတာပဲ၊စာကိုႀကိဳးစား
သင္ၿပီးတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္သင့္ျမတ္ေအာင္ေန
ၾကပါလား၊အခုမင္းတို႔ျဖစ္တဲ့ျပသနာေတြငါမသိဘူး၊သိ
လည္းမသိခ်င္ဘူး ေျဖ႐ွင္းရေအာင္လည္းငါ့အလုပ္မ
ဟုတ္ဘူး၊ဒါေပမဲ့ သံုးခါပဲေတြ႔ဖူးတဲ့လရိပ္ခ်ိဳရဲ႕စိတ္ဓတ္
ကိုအကဲခတ္ရသေလာက္ဆိုရင္တစ္ဆိတ္႐ွိထစ္ကနဲဆိုဝမ္းနည္းလြယ္ၿပီးငိုလြယ္တဲ့မိန္းကေလးကသူ႔ရင္
ထဲမွာေကာက္က်စ္တာမ႐ွိဘူးလို႔ခန္႔မွန္းရတာပဲ၊က်န္
တာမင္းတို႔အပိုင္းဆံုးျဖတ္ အခုစာဆက္သင္မယ္စာ
အုပ္ထုတ္က်ေတာ့"
သူေျပာၿပီး ေဘးမွာခ်ထားေသာေရခြက္ကိုအားရပါးရ
ေသာက္လိုက္ပါေတာ့သည္။
................................................................................" ဘာတဲ့ သံုးခါပဲေတြ႔ၿပီး လရိပ္ရဲ႕စိတ္ကိုသိေနတယ္
ဆိုေတာ့ ဧကနၱေတာ့ဧကနၱပဲ"
သဲသုတကလရိပ္ပုခံုးကိုသူမပုခံုးႏွင့္တိုက္ၿပီးေျပာလိုက္
သျဖင့္လရိပ္မ်က္ႏွာရဲသြားသည္။
"နင္ကလည္းဟာ သူကစာေတာ္တဲ့လူပဲ၊လူကဲခတ္
တတ္လို႔ေျပာတာေနမွာေပါ့"
"ငါကလည္းဘာေျပာေနလို႔လဲ"
"နင္တို႔ငါ့ကိုစိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္ ကိုႀကီးေပးတဲ့လက္
ေဆာင္ေတြေရြးယူၾက နင္တို႔မလိုခ်င္မွငါယူမယ္၊ငါ့ကို
ေနာက္တခါမေခၚပဲမေနၾကပါနဲ႔ေနာ္"
လရိပ္က ဗီးနပ္စ္တို႔ေ႐ွ႕ပစၥည္းေတြတိုးေပးရင္းေျပာ
လိုက္သျဖင့္ သက္တန္႔ကပစၥည္းတစ္ခုကိုကိုင္ၾကည့္
ကာ
"ေအးေလ ေနာက္တခါနင္ကလည္း ထင္ေယာင္ထင္
မွားပံုစံမလုပ္နဲ႔ေပါ့ ေျပာခ်င္ရင္ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာ
ဒါေလးငါယူလိုက္မယ္ ေက်းဇူးပဲဟာ"
သက္တန္႔ကပစၥည္းတစ္ခုကိုယူလိုက္သျဖင့္ၿဖိဳးခက္ႏွင့္
သဲသုတကပါေကာက္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။
"ဗီးနပ္စ္ နင္လည္းယူေလ"
"ငါ ဘာတစ္ခုမွမႀကိဳက္ဘူး"
"ဘာလဲ နင္ကငါ့ကိုစိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲလား"
"မဆိုးပါဘူး"
"မဆိုးရင္တခုခုယူေလဟာ"
ဗီးနပ္စ္ကပစၥည္းေတြကိုမၾကည့္ပဲသူမ ကင္မရာႏွင့္အ
လုပ္႐ႈပ္ျပေနသျဖင့္က်န္သံုးေယာက္ကမသိဖာသာေန
ေပမည့္လရိပ္ကမိတ္ကပ္ဘူးကိုကိုင္ၿပီးဗီးနပ္စ္နား
သြားကာ
"နင္က အလွျပင္တာဝါသနာပါတယ္ဆိုေတာ့ဒါေလး
ေတာ့ယူေနာ္"
"မယူပါဘူးဆို နားညီးတယ္ဟာ"
ဗီးနပ္စ္ကေျပာၿပီး ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚတက္ကာ
ထိုင္ေနလိုက္သည္။
"တကယ္ဆို ငါ့ဘဝကအထီးက်န္ပါတယ္၊ငါ့မွာအ
သက္ႏွစ္ဆယ္က်ာ္ကြာတဲ့အကို႐ွိေပမယ့္သူကသေဘာၤေပၚမွာပဲေနတာမ်ားတယ္၊မိဘေတြဆိုတာလဲအ
သက္ႀကီးေတာ့ငါ့အဖိုးအဖြားအရြယ္ျဖစ္ေနတယ္
၊က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့မိဘနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့သားသမီးေတြ
ကိုေတြ႔ရင္ငါအရမ္းအားက်တယ္သူတို႔ဘဝေလးလိုမ်ိဳးငါ
အရမ္းလိုခ်င္ခဲ့တယ္၊ငါကအစစအရာရာအလိုလိုက္ခံရတာမွန္တယ္ေဖႀကီးတို႔ကငါႏိုးဆိုတာနဲ႔သူတို႔ကဘယ္
ေတာ့မွတိုက္တြန္းမွာမဟုတ္ဘူး၊ဒီမွာနင္တို႔နဲ႔ေနရမယ္
လို႔႔ၾကားတုန္းကေလ ငါဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္သြားလဲဆို
တာနင္တို႔ခံစားတတ္မွာမဟုတ္ပါဘူး ငါအျမဲတမ္းလို
ခ်င္တဲ့မိသားစု၊ေမာင္ႏွမ၊ညီအစ္မပံုစံေလးကိုဒီမွာျပည့္
ျပည့္ဝဝရမယ္ဆိုၿပီးငါေရာက္လာတာ အခုေတာ့ အခုေ
တာ့ဟာ အဟင့္ ဟင့္"
"မငိုပါနဲ႔ လရိပ္ရယ္နင္နဲ႔ငါနဲ႔ဘဝတူေတြပဲ ငါ့အကို
ကလည္းနင့္အကိုသူငယ္ခ်င္းေလ နင္ထက္သာတာတခု႐ွိတယ္ ငါ့မွာအမ႐ွိတယ္ဒါေပမဲ့ နင့္ေနရာကိုအားက်တယ္ဘာျဖစ္လို႔လဲသိလားငါ့အမကတဗ်စ္ေတာက္ေတာက္လုပ္လြန္းအားႀကီးလို႔ဟ"
သက္တန္႔ေမကလရိပ္ခ်ိဳကိုဖက္ကာေျပာလိုက္သျဖင့္
သဲသုတႏွင့္ၿဖိဳးခက္ကလည္းလရိပ္ခ်ိဳကိုလာဖက္ကာ
ဗီးနပ္စ္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကသည္။
"မငိုနဲ႔ေတာ့ ငါစိတ္ေျပေနပါၿပီ ငါကအငယ္ေတြနဲ႔ေန
ရေတာ့ အငယ္ေတြဆိုးတာသိေနရတယ္၊သူငယ္ခ်င္း
ေလာက္ေတာ့ေပါင္းနိင္ပါတယ္၊ေနာက္တစ္ခါငါတို႔
ေတြရန္မျဖစ္ေၾကး၊စိတ္ဆိုး၊စိတ္ေကာက္မလုပ္ၾက
ေၾကးေနာ္"
ဗီးနပ္စ္ကလရိပ္ခ်ိဳပါးေပၚကမ်က္ရည္ေတြသုတ္ေပးရင္း
ေျပာလိုက္သျဖင့္လရိပ္ခ်ိဳကျပဳံးကာေခါင္းကိုအဆက္မ
ျပတ္ညိတ္ျပလိုက္ၿပီးသူမလက္ထဲကိုမိတ္ကတ္ဘူး
ထည့္ေပးလိုက္သည္။
"ေဩာ္ ဘာတဲ့ သံုးခါပဲေတြ႔ဖူးၿပီးစိတ္ဓတ္ကိုသိတယ္
ဆိုေတာ့"
"ဟြန္းေနာ္ ဗီးနပ္စ္"
"ငါတို႔ညံ့ေသးတယ္ေျပာမလို႔ပါလရိပ္ရယ္"
"ဟားဟား ဘာေျပာမယ္ထင္ေနလို႔လဲမသိဘူးလရိပ္
မ်က္ႏွာနီသြားၿပီ"
"႐ွက္ပါတယ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္"
"မေနာက္နဲ႔ေနာ္ ကဲ့ဟာ "
လရိပ္က႐ွက္႐ွက္ႏွင့္မိန္းကေလး ေလးေယာက္ကို
လိုက္႐ုိက္ေနသျဖင့္အိမ္ေပၚတြင္႐ုန္းရင္ဆန္ခတ္ျဖစ္
ေနေတာ့သည္။

ဆက္ရန္
ေက်းဇူးတင္လ်က္ ႏိုဒါ UK
17.09.16
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ (Best friends forever)
           အပိုင္း ၆

သက္တန္႔ေမ (ေဆြးမယ္)
သူမကတူးတူး၏ညီမအငယ္ဆံုးျဖစ္ၿပီးတူးတူးႏွင့္သူမ
ၾကားတြင္သက္တန္႔ခ်ိဳဆိုေသာအစ္မတစ္ေယာက္႐ွိ
သည္။ သူမကစာက်က္ရမွာပ်င္းၿပီးအလြမ္းအေဆြးဇတ္
ကားမ်ားကိုႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူျဖစ္၍ညလံုးေပါက္ကိုရီး
ယားကားေတြထိုင္ၾကည့္တတ္သူျဖစ္သည္။
"တစ္ေန႔တစ္ေန႔ စာမက်က္ဘူး ႐ုပ္႐ွင္ေတြပဲထိုင္ၾကည့္
ေနတာပဲ ေျပာကိုမေျပာခ်င္ဘူး"
"နားညီးတယ္မမရာ ေယာက်ာၤးျမန္ျမန္ယူလိုက္"
"ဟင္ နင္ ဘာစကားေျပာတာလဲ ေဖေဖတို႔အရမ္းအလို
လိုက္ထားတာနဲ႔ဆိုးကိုဆိုးေနတာ"
"သမီးႀကီးရယ္ ေျပာမေနနဲ႔ သမီးငယ္ ဒီႏွစ္က်ရင္ ေမေမတို႔စီစဥ္ေပးတာကိုနားေထာင္ရမယ္"
အေမေျပာစကားကိုသူမအလြယ္ေခါင္းညိတ္ျပၿပီးစာ
ေမးပြဲကိုေပါ့ေပါ့ဆဆေျဖခဲ့သည့္အတြက္ျမန္မာကမ္း
႐ုိးတန္းမွျပန္လာေသာကိုႀကီးေၾကာင့္သူမ ႏိုဒါ့ဆီ
ေရာက္ဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာျခင္းျဖစ္သည္။
အိမ္ကအပ်ိဳႀကီးႏွင့္မတည့္ေသာသက္တန္႔ေမ၊အပ်ိဳႀကီး
ႏိုဒါ့ဆီမလာခ်င္သျဖင့္ ဆနၵအမ်ိဳးမ်ိဳးျပေသာလည္း
ေနာက္ဆံုးေတာ့ေရာက္လာရတာပင္ျဖစ္သည္။
................................................................................
"နင္တို႔ကလည္းဟိုတစ္ေန႔ကပဲတည့္ေသးတယ္၊အခု
တေစာင္းေစာင္းနဲ႔ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
ဗီးနပ္စ္ကျပတင္းေပါက္မွာကုန္းလိုက္ကြလိုက္အျပင္
ကိုေခ်ာင္းေနေသာသက္တန္႔ေမပုခံုးကိုပုတ္ကာေျပာ
လိုက္သည္။
"ဟိုမွာေလ မမႏိုနဲ႔ငါ့ကိုႀကီးရယ္လရိပ္ကိုႀကီးရယ္စ
ကားေျပာတာမျမင္ဘူးလား"
"ျမင္တာပဲ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"သူတို႔ေတြဘာျဖစ္လို႔လူပ်ိဳႀကီး၊အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနရတာ
လဲမသိဘူး"
"စဥ္းစားမေနနဲ႔ "
"ငါ့အထင္နင္တို႔အကိုႏွစ္ေယာက္ကႀကိဳက္ေနတယ္လို႔
ထင္တယ္ မမႏိုဘက္ကဘာမွျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး"
"ငါ့ကိုႀကီးကမမႏိုဆီအရင္ေရာက္လာတာအဲ့ေန႔တုန္း
ကမမႏိုမ႐ွိလို႔ေပါ့"
"ဘယ္သူအရင္ေရာက္ေရာက္ မမႏိုလက္ခံတဲ့သူရ
မွာပဲ"
"ေတာ္ၾကေတာ့ မေျပာခ်င္ဘူး ဘယ္သူနဲ႔ရရေပါ့၊စကား
ပဲမ်ားခ်င္ၾကတယ္"
ဗီးနပ္စ္ကေအာ္ေျပာလိုက္ၿပီးေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းသြား
သျဖင့္သဲသုတကပုခံုးတြန္႔ျပကာ
"ဆရာဝင္လုပ္လိုက္ရမွ ေျပာကိုမေျပာခ်င္ဘူး၊ေဖႀကီး
ကဘာျဖစ္လို႔မိန္းမယူေစာသြားတာလည္းမသိဘူး
ေနာက္ဆို မမႏိုကိုအၿပိဳင္ပိုးလို႔ရမွာ"
"ဟဲ့ အ႐ူးမ သဲသုတ နင့္အေမနဲ႔ရလို႔နင္ထြက္လာတာ
ေပါ့"
"ေအးေလ ဒီႏွစ္ေယာက္နဲ႔ေတာင္မမႏိုစိတ္ညစ္ေနရ
တာ"
"သဲတို႔ကေတာ့ေလ"
ေကာင္မေလးသံုးေယာက္ရယ္ကာေျပာလိုက္သျဖင့္
သဲသုတျပဳံးလိုက္ၿပီး
"ေတြ႔လား ငါေျပာလို႔နင္တို႔ရယ္ေနၾကၿပီ၊ငါေမေမ့ကို
အရမ္းခ်စ္ပါတယ္ နင္တို႔စိတ္ညစ္ေနတာေတြ႔လို႔အ
ေပ်ာ္စတာ၊ဘယ္သူပဲရရ ငါတို႔ကအျမဲတမ္းအခ်စ္ဆံုး
သူငယ္ခ်င္းေတြ အခိစ္မပ်က္ေၾကးဟာ"
သဲသုတစကားေၾကာင့္သက္တန္႔ေမႏွင့္လရိပ္ခ်ိဳသူမကို
ဖက္လိုက္ၿပီး
'ငါတို႔ေတြကအျမဲတမ္း ဘတ္စ္ဖရန္႔ေဖာ္အဲဗားပါ"
အေပၚကိုျပန္တက္လာေသာဗီးနပ္စ္ႏွင့္အခန္းထဲက
ထြက္လာေသာၿဖိဳးခက္ခက္ေအာင္တို႔ကလည္းသူမေလးတို႔ဆီေျပးသြားလိုက္ၾကသည္။
...............................................................................
"သခ်ာၤေတြတြက္ဖို႔ေပးထားတာ ဘာျဖစ္လို႔မတြက္ရ
တာလဲ"
"ထပ္႐ွင္းျပပါ မရေသးဘူး"
"လရိပ္တြက္ၿပီးသြားၿပီ"
လရိပ္ကတြက္ၿပီးသားစာအုပ္ကိုခြန္းသာၾကည္အေ႐ွ႕
တြင္သြားခ်ေပးသျဖင့္မိန္းကေလး ေလးေယာက္သူမ
အားမ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ၾကသည္။
"လရိပ္ တစ္ကယ္ဆိုငါတို႔ကမၿပီးေသးတာ နင္ၿပီး
လည္းျပဖို႔မသင့္ဘူး"
"ေအးေလ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ေအးအတူပူအမ်ွပဲ"
"ငါညကမတြက္တတ္ဘူးညဥ္းေနတာကိုဘာမွမေျပာ
ျပပဲအခုမွတြက္ၿပီးသားကိုျပတယ္ေပါ့"
"ဒါသက္သက္မဲ့ငါ့တို႔ကိုေက်ာတာ"
"မတရားဘူး မျပနဲ႔ငါတို႔ၿပီးမွတူတူျပ"
မိန္းကေလးေတြရဲ႕တစ္ေယာက္တေပါက္စကားေၾကာင့္
လရိပ္ခ်ိဳစာအုပ္ကိုျပန္ဆြဲမည္အျပင္၊ခြန္းသာၾကည္က
မေပးပဲဆြဲထားလိုက္ၿပီး
"မင္းတို႔ကဘာေတြလဲ နားေထာင္တဲ့သူကိုမင္းတို႔လိုအ
သံုးမက်ေအာင္ျဖစ္ေစခ်င္လို႔လား"
"ဆရာ စကားေျပာရင္ၾကည့္ေျပာပါ ဗီးနပ္စ္တို႔ကိုအသံုး မက်ဘူးလို႔မေျပာပါနဲ႔ မရလို႔မဟုတ္ဘူး မတြက္ခ်င္လို႔"
"သြားစမ္းပါ အသံုးမက်ဘူးဆိုအသံုးမက်ဘူးေပါ့၊အ
ထင္မခံခ်င္ရင္တြက္ျပေလ"
"တြက္မယ္ လရိပ္ခ်ိဳတစ္ေယာက္တည္းရတာမဟုတ္
ဘူး"
"ဟုတ္တယ္ လရိပ္ခ်ိဳ သစၥာေဖာက္ "
မိန္းကေလး ေလးေယာက္ကလရိပ္ခ်ိဳကိုမ်က္ေစာင္းထိုး
ကာစာအုပ္ကိုဖြင့္ၿပီးေစာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးတြက္ေနၾက
သည္။
လရိပ္ခ်ိဳကမ်က္ရည္ဝိုင္းကာသူမတို႔ကိုၾကည့္ေနေပမယ့္
အားလံုးကမေက်မနပ္ႏွင့္ေပးထားေသာပုစာၦကိုတြက္
ေနၾကသည္။
"မင္း တြက္ထားမွန္တဲ့အတြက္ေနာက္တစ္ပုဒ္ျပမယ္"
လရိပ္ခ်ိဳကိုေျပာၿပီးေနာက္ထပ္ပုစာၦေတြေပးေနေသာ
လည္းသူမရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္သူမစိတ္မပါသ
ျဖင့္တြက္တာမရျဖစ္ေနသည္။
လရိပ္ခ်ိဳ ဂုဏ္ထူးလိုခ်င္လား
ပုစာၦတြက္မည့္ေနရာမွာခြန္းသာၾကည္ေရးထားေသာစာ
တန္းေလးေၾကာင့္လရိပ္ခ်ိဳမ်က္လံုးျပဴ းသြားသည္။
"မင္းနဲ႔သူတို႔ေတြကစာညံ့တာမဟုတ္ဘူး၊အပ်င္းႀကီး
တာ၊မင္းကသူတို႔အတြက္သူငယ္ခ်င္းေကာင္းပီသမယ္
ဆိုရင္သူတို႔ကိုမင္းကဦးေဆာင္ျပရမွာေပါ့၊အခုပဲၾကည့္
ေလ မင္းသစၥာေဖာက္တယ္လို႔ထင္ေနေပမယ့္၊မခံခ်င္
တဲ့စိတ္နဲ႔တြက္ေနၾကတာပဲ သူတို႔ေျပာသလိုမင္းသာသူ
တို႔လိုလိုက္ေနရင္ ဒီတစ္ခါလည္းဆယ္တန္းမွာထိုင္ေန
ရလိမ့္မယ္၊သူတို႔စာသင္လာေအာင္မင္းမွာတာဝန္႐ွိ
တယ္"
သူကလရိပ္ခ်ိဳနားမွာလာထိုင္ၿပီးတိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သျဖင့္လရိပ္ခ်ိဳမိန္းကေလးေတြဘက္အလန္႔တၾကား
ၾကည့္ကာ
"လရိပ္ကက်က္စားအားနဲတယ္၊တြက္တာေတာ့ရတယ္
ဂုဏ္ထူးမေျပာနဲ႔ရေအာင္ ေအာင္ေတာင္မနဲႀကိဳးစားရ
မွာ"
"လူတိုင္းေမြးကတည္းကဘာမွတတ္မလာဘူး၊ႀကိဳး
စားၿပီးေတာ့သင္ယူရတာခ်ည္းပဲ၊ႀကိဳးစားတာနဲ႔မႀကိဳးစား
တာပဲကြာတယ္၊သူငယ္ခ်င္းေတြကိုရေအာင္စည္း႐ုံ
ေပါ့"
"လရိပ္ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ့မယ္ဆရာ"
"ဆရာ တြက္ၿပီးၿပီ"
"သဲလည္းတြက္ၿပီးသြားၿပီ"
"ဗီးဗီးလည္းၿပီးၿပီ"
"ကဲ့ဒီမွာလာထပ္ၾက၊မင္းတို႔ကမတတ္တာမဟုတ္ဘူး
အပ်င္းႀကီးေနၾကတာ၊လရိပ္ခ်ိဳကို စိတ္ဆိုးစရာမလိုဘူး
အခုသူ႔ေၾကာင့္မတြက္ခ်င္တဲ့ပုစာၦတြက္ျဖစ္တာပဲမ
ဟုတ္ဘူးလား၊လရိပ္ခ်ိဳကက်က္အားနဲတယ္၊တြက္တာ
ေကာင္းတယ္၊ဒါဆိုေကာင္းတဲ့သူခ်င္းဖလွယ္ၾကေပါ့"
မိန္းကေလးေတြကတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္
ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ဘယ္လိုသေဘာရလဲ၊အဲ့အစီစဥ္ေကာင္းတယ္လို႔ေတာ့ငါထင္တယ္"
"ေကာင္းၿပီေလ ငါတို႔ေတြကိုယ္သာတာခ်င္းဖလွယ္ၿပီး
ကူညီၾကတာေပါ့"
"ပံုစံၾကည့္ရတာ အားလံုးသေဘာတူမယ့္ပံုဆိုေတာ့
မေန႔ကက်က္ခိုင္းတဲ့စာကိုရေအာင္က်က္၊ငါလည္းငါ့
စာကိုၾကည့္လိုက္အံုးမယ္"
ခြန္းသာၾကည္ကေျပာၿပီးစာသင္ခန္းကေနထြက္လာ
ခဲ့၍ျခံထဲကဒန္းေပၚတြင္ထိုင္ခါစာအုပ္ဖြင့္၍ဖတ္ေန
လိုက္သည္။
................................................................................ "သဲသုတ နားေထာင္ခ်င္ရင္တစ္ေယာက္ထဲနားေထာင္
နားၿငီးတယ္"
"မနားေထာင္ခ်င္ရင္တစ္ေနရာသြားေလ ငါကဒီေနရာ
အရင္ေရာက္တာ"
"ငါ့ဘာသာအရင္ေရာက္ေရာက္၊ေနာက္မွေရာက္
ေရာက္ သီးခ်င္းဖြင့္ထားတာအက်ယ္ႀကီးေဘးကလူ
ေတြလည္းအားနာအံုး"
ဗီးနပ္စ္ကေျပာၿပီးႏႈတ္ခမ္းစူပုတ္ကာထြက္သြားသည္။
သဲသုတကေတာ့သူမကိုဂ႐ုမစိုက္ပဲသီးခ်င္းဖြင့္ကာက
ေနေတာ့သည္။
................................................................................
"စာရြက္ေတြကလည္းတစ္ခန္းလံုး လံုးေျခထားတာစာ
အုပ္တစ္အုပ္စာ႐ွိတယ္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ လရိပ္"
"စာေရးေနတာ ဇတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေရးေနတာစိတ္တိုင္း
မက်လို႔"
"လြယ္လိုက္တာလရိပ္ရယ္ မမႏိုကိုသင္ခိုင္းေပါ့ အခု
ငါဂစ္တာတီးခ်င္တယ္ရမလား"
"ရတယ္ေလ သီးခ်င္းဆိုမယ္ဆို ေလသာေဆာင္မွာ
သြားဆိုၾကမယ္ေလ"
"ဟို ဆူမယ္မမကျပသနာ႐ွာလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္တယ္ေနာ္သူကသီးခ်င္းဆိုတာ၊နားေထာင္ရ
တာမႀကိဳက္ဘူး"
"ဓတ္ပံု႐ုိက္တာေတာ့ဝါသနာပါသလားမေမးနဲ႔ငါ
ေတာင္ဟိုတေလာကေမာ္ဒယ္လုပ္ေပးလိုက္ရေသး
တယ္"
"ကဲ့ပါ သီးခ်င္းတစ္ပုဒ္ေတာ့ေလသာေဆာင္မွာသြား
ဆိုၾကမယ္"
"အိုေခ"
သဲသုတကဂစ္တာကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီးလရိပ္ခ်ိဳ
လက္ကိုဆြဲကာအခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။
"ဟင္ နင္တို႔ဘယ္သြားမလို႔လဲ"
ၿဖိဳးခက္ခက္ေအာင္ႏွင့္သက္တန္႔ေမကအခ်ဥ္ထုပ္ေတြ
ကိုင္ကာအေပၚထပ္သို႔တက္လာသည္ႏွင့္တိုးကာေမး
လိုက္သည္။
"ေလသာေဆာင္မွာသီးခ်င္းဆိုမလို႔"
"စာရၿပီးၿပီလား "
"ဆရာလာမွာကသဘက္ခါမွပါ မနက္ျဖန္က်က္မယ္"
"မနီကိုသြားၿပီးလက္ဖက္သုတ္ခိုင္းေလ "
"မမႏို အျပင္ထြက္တုန္း သီးခ်င္းဆိုၾကမယ္"
"ငါ သြားေျပာမယ္မနီကို"
သက္တန္႔ေမကေျပာၿပီး ေအာက္သို႔ေျပးဆင္းသြား
သည္။ သဲသုတကေလသာေဆာင္သံမံတလင္းတြင္
ထိုင္လိုက္၍လရိပ္ခ်ိဳကပါဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
ၿဖိဳးခက္ခက္ေအာင္ကဒန္းေပၚတြင္ထိုင္ကာသဲသုတ
ဂစ္တာႀကိဳးညိွတာကိုၾကည့္ေနသည္။
"အပ်ိဳႀကီးမ႐ွိတုန္းအပ်ိဳႀကီးသီးခ်င္းဆိုၾကည့္မယ္"
"ဟိုသီးခ်င္ဆိုေလ အပ်ိဳႀကီးတကယ္လုပ္မွာလားေျပာ
စမ္းပါ လူပ်ိဳႀကီးပဲလုပ္ေတာ့မယ္"
"ဟားဟား အပ်ိဳႀကီးၾကားရင္ေတာ့မလြယ္ဘူး အိုေခ
သက္တန္႔နဲ႔မနီကိုေစာင့္ၾကရေအာင္"
"လာပါၿပီ လာပါၿပီ "
"မနီႏွင့္သက္တန္႔ေမတို႔လက္ထဲတြင္လင္ဗန္းႀကီး
ႏွစ္ခ်ပ္ကိုင္လာသျဖင့္ၿဖိဳးခက္ခက္ေအာင္ကဧည့္ခန္း
ထဲတြင္႐ွိေသာေကာ္ဖီစားပြဲေသးေသးေလးႏွစ္ခုယူၿပီး
ေလသာေဆာင္တြင္ခ်ကာလက္ဖက္ပန္ကန္ႏွင့္ေရ
ေႏြးၾကမ္းခရားႏွင့္ေရေႏြးပန္ကန္လံုးေတြကိုခ်လိုက္
သည္။ ဗီးနပ္စ္ကပါေလသာေဆာင္ဆီေရာက္လာသ
ျဖင့္အားလံုးလွည့္ၾကည့္ကာတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္
ေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။
"သီးခ်င္းဆိုမလို႔လား ဆိုေလ ငါကနင္တို႔ေတြကိုဓတ္
ပံုပဲ႐ုိက္မွာ"
"နားၿငီးတယ္ဆိုရင္ နင္ပဲထြက္သြားရမွာေနာ္"
"ေအးပါ အခုနင္တို႔ပံုေတြကိုစ႐ုိက္ၿပီ၊ပိုစ့္ေပးစရာမလိုဘူးနဂို
အတိုင္းပဲေနၾက"
"ကဲ့ ကဲ့ စၿပီ ဆိုတတ္ရင္လိုက္ဆို"
"ငါကလည္းစ႐ုိက္ၿပီ ဟဲ့ လရိပ္ ေအာက္ကိုအရမ္းမငုံ႔
ထားနဲ႔ ေဩာ္ ၿဖိဳးခက္ရယ္ အစားႀကီးပဲမစားနဲ႔အံုးေလ"
"ေျပာေတာ့ ပိုစ့္မေပးပဲ႐ုိက္မယ္ဆို ဒီလိုပဲ႐ုိက္"
"ဆိုၿပီ ရရင္လိုက္ဆိုၾက"
အပ်ိဳႀကီးတစ္ကယ္လုပ္မွာလား .....ရယ္ရြယ္တဲ့မင္းအ
ေၾကာင္းေတြ.....တကယ္လို႔မင္းနဲ႔မေပါင္းျဖစ္ရင္ေတာ့
အားက်မခံလူပ်ိဳႀကီးပဲလုပ္ေတာ့မယ္........
တစ္ခါတေလမင္းမွာမ႐ွိပဲနဲ႔...... ဇြတ္ျငင္းတာ
တစ္ခါတေလေတာ့စိတ္ဆိုးမိတယ္.....
ၿဖိဳးခက္ခက္ေအာင္ကမနီကိုလက္ဆြဲကာဟန္အမူယာ
ႏွင့္အပ်ိဳႀကီးႏွင့္လူပ်ိဳႀကီးဟန္လုပ္ျပသျဖင့္မနီကအပ်ိဳ
ႀကီးပံုစံလုပ္ျပသျဖင့္လရိပ္ႏွင့္သဲသုတကမေအာင့္နိင္
ပဲရယ္လိုက္ၾကသည္။
မိန္းမတို႔အတတ္ေတြနဲ႔..... မထိတထိစသလိုမ်ိဳးေတာ့
ေနာင္မလုပ္နဲ႔ကြာ......အပ်ိဳသိုးႀကီးျဖစ္လိမ့္မယ္......
အရြယ္မလြန္ခင္ခ်စ္ၾကဖို႔......ေျပာလိုက္ရတာအေမာ
ပဲ တစ္ခါမကပါ အႀကိမ္ႀကိမ္မို႔အားေညာင္းလွၿပီ
ေရြးလြန္ေတာ့ခက္မယ္ေနာ္.......မလႈပ္တလႈပ္မသိသ
လိုမ်ိဳးနဲ႔ဟန္လုပ္ေကာင္းရင္အပ်ိဳက်န္ရစ္ႀကီးျဖစ္လိမ့္
မယ္.......
ေနဝင္ဆည္းဆာအခ်ိန္ေလသာေဆာင္ေပၚတြင္သဲသု
တရဲ႕အပ်ိဳႀကီးသီးခ်င္းကိုလိုက္ဆိုရင္းႏွင့္ၿဖိဳးခက္ခက္ေအာင္ႏွင့္မနီတို႔ရဲ႕ဟန္ပန္အမူယာေတြကိုအမိအရ
လိုက္႐ုိက္ေနေသာဗီးနပ္စ္၊သက္တန္႔ေမႏွင့္လရိပ္တို႔
ရဲ႕သေဘာတက်ခပ္အုပ္အုပ္ရယ္သံတို႔ေၾကာင့္ဆည္း
ဆာေနဝင္သည္ကပိုၿပီးျပည့္စံုသြားသလို၊မၾကာေသး
ခင္ကမွျပန္ေရာက္လာေသာႏိုဒါကတိတ္တိတ္ေလး
ေလသာေဆာင္ေအာက္ကဒန္းေပၚတြင္ထိုင္ကာမိုး
ေကာင္ကင္ေပၚသို႔ေမာ့ၾကည့္ကာအေတြးလြန္ေနသည္
အပ်ိဳႀကီး တစ္ကယ္လုပ္မွာလား ေျပာစမ္းပါ ရယ္ရြယ္
တဲ့မင္းအေၾကာင္းေတြ.......တကယ္လို႔မင္းနဲ႔မေပါင္း
ျဖစ္ရင္ေတာ့......အားက်မခံလူပ်ိဳႀကီးပဲ လုပ္ေတာ့မယ္...

ကြၽန္မအပ်ိဳႀကီးလုပ္ရင္.....လူပ်ိဳႀကီးပဲလုပ္ေတာ့မယ္ဆို
တာတကယ္လားလို႔ေမးခ်င္ေပမယ့္....ကြၽန္မမွာေမး
ပိုင္ခြင့္မ႐ွိေတာ့မေမးေတာ့ပါဘူး...ကြၽန္မကေတာ့အပ်ိဳ
ႀကီးပဲတကယ္လုပ္ေတာ့မွာကို ႐ွင္သိရင္သိပ္ေကာင္း
မွာပဲေနာ္.....
...............................................................................
"ဟိတ္ ရႊတ္ ရႊတ္"
သဲသုတကဂ်င္းေဘာင္ဘီဒူးေလာက္ကိုဝတ္ထားၿပီး
ေအာက္ခံလက္တလံုးအမဲေရာင္အက်ီကိုဂ်င္းကုတ္ကိုအေပၚမွာထပ္ဝတ္ထားသျဖင့္အမွတ္တမဲ့ၾကည့္လ်င္
ေယာက်ာၤးေလးပံုစံျဖစ္ေနသည္။ နားမွနားၾကပ္တတ္
ၿပီးသီခ်င္းနားေထာင္ေနသလိုေက်ာပိုးအိတ္ကိုပုခံုးမွာထားကာလက္တဖက္ႏွင့္ကိုင္၍႐ုိလာစကိတ္ကိုစီးကာ
လမ္းအတိုင္ဝင္လာစဥ္အေနာက္မွလူေခၚေနတာကိုသူ
မ မၾကာေပ။
"ဟိတ္ ေခၚေနတာမၾကာဘူးလား"
လူရြယ္ကေျပာေျပာဆိုဆိုသဲသုတနားၾကပ္ကိုျဖဳတ္ပစ္လိုက္သျဖင့္သူမေဒါသထြက္သြားကာလူရြယ္ကိုေမာ့
ၾကည့္လိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့နားၾကပ္ကိုျဖဳတ္တာလဲ"
"နင့္ကိုေခၚေနတာလမ္းစဝင္ကတည္းကမၾကားလို႔
ဆြဲျဖဳတ္ပစ္တာေပါ့"
"ဘာျဖစ္လို႔ေခၚတာလဲ၊ဇယားလာမ႐ႈပ္နဲ႔ မမႏိုဆီဘာ
မွမေပးေပးနိင္ဘူး"
"ဟ ဘလိုင္းႀကီးပါလား ငါ့႐ုပ္ကအပ်ိဳဟိုင္းႀကီးကိုပိုး
မယ့္႐ုပ္လား၊စဥ္းစဥ္းစားစားလည္းေျပာအံုး"
"လူရြယ့္စကားေၾကာင့္သဲသုတဘုၾကည့္ ၾကည့္လိုက္၏
သူ၏ပံုစံကဂ်င္းေဘာင္ဘီအ႐ွည္ႏွင့္စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ကိုဝတ္ထားၿပီး႐ွပ္အက်ီကိုခါးတြင္ပတ္ထားသည္။
လ်ွာထိုးဦးထုပ္ကိုေနာက္ျပန္ေဆာင္းထားသျဖင့္အမွတ္
တမဲ့ၾကည့္လ်င္ဂ်စ္ကန္ကန္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
ႏွင့္တူေနသည္။
"ဘယ္ကေကာင္ေတြလည္းမသိဘူး၊အပ်ိဳႀကီးအိမ္ေ႐ွ႕
သီးခ်င္းဆိုလို႔ဆို၊ပန္းစည္းေပးလို႔ေပးသူတို႔ေၾကာင့္ငါ့
လိုလူပ်ိဳသိကၡာက်တယ္ "
"ေအာင္မယ္ မမႏိုကိုမ်ားမေတြ႔ဖူးပဲနဲ႔လာေျပာရတယ္
႐ွိေသး"
"ဟုတ္တယ္ မေတြ႔ဖူးဘူး၊ဒါေပမဲ့အသက္ေလးဆယ္
မွန္းဆလို႔ရတယ္၊အဲ့ဒါကိုမွႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ဒါမဟုတ္
ဘူးဒါ"
လူရြယ္ကသူ႔ရင္ဘတ္ကိုပုတ္ျပၿပီးေနာက္မွသူ႔ႏွာထင္
ကိုလက္ညိဳးႏွင့္ေထာက္ျပလိုက္သည္။
"သိုက္တူးသမားေတြထဲမွာငါမပါဘူး၊ဘာျထစ္လို႔လဲသိလား၊ငါကအခ်စ္ကိုပဲဦးစားေပးမွာ၊ပိုက္ဆံကလည္း
ထားစရာမ႐ွိဘူးေလ"
"သြားေသလိုက္ပါလား နင့္အေၾကာင္းေတြကိုငါမသိ
ခ်င္ဘူး လာမေျပာနဲ႔"
"နင္နဲ႔ခင္ခ်င္လို႔လာမိတ္ဆက္တာ ငါ့နာမည္ ၾကယ္တာ
ရာ၊အားလံုးကၾကယ္လို႔ပဲေခၚတယ္"
"မသိခ်င္ဘူး ငါကေယာက်ာၤးေလးေတြနဲ႔မေရာခ်င္ဘူး"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္နင္ကအခ်ိန္တန္ေယာက်ာၤးယူမွာပဲမ
ဟုတ္လား"
"ေသလိုက္ပါလား ငါ့ဘာသာယူယူ မယူယူ မနင့္အပူ
မပါဘူး"
"ဟား ဟား ဟား သဲသုတ ငါကတစ္ေန႔နင့္ရဲ႕ၾကယ္တာ
ရာပဲဖစ္ေစရမယ္မယံုရင္ေစာင့္ၾကည့္"
ၾကယ္တာရာကရယ္လိုက္ၿပီး လက္ညိဳးႏွင့္လက္မကို
ေကြးကာေသနပ္ပံုစံလုပ္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။
"အ႐ူး၊ ဘဝင္႐ူး၊ ဘယ္သူကေရာသူ႔ကိုခင္မယ္လို႔ေျပာ
ေနလို႔လဲ"
သဲသုတမ်က္ႏွာမဲ့ကာခပ္သြက္သြက္ေလးအိမ္ဘက္
ဆီသို႔႐ုိလာစကိတ္စီးလာခဲ့ေတာ့သည္။

ဆက္ရန္
ေက်းဇူးတင္လ်က္ ႏိုဒါ UK
18.09.16