က‌ေလးမ‌ေလးရဲ႕ခ်စ္‌ပံုျပင္‌ အပိုင္‌း၆ ဇတ္‌သိမ္‌း

#သစၥာ6   ``သစၥာ´´  ( ကေဝမေလးရဲ႕ခ်စ္ပံုျပင္ )  အပိုင္း ၆

   ေနထြဋ္ေနာင္ေရးသားသည္....
    ( ၁၅ ) သူမကခႏၶာကို္ေပၚတြင္လႊမ္းၿခံဳထားေသာ အနက္ေရာင္ပဝါကိုျဖတ္ယူလိုက္ၿပီးေလထဲသို႔ ေျမႇာက္တင္လိုက္ၿပီးပါးစပ္မွ တစံုတရာကိုေရ႐ြတ္ေနပါသည္.... သူမ၏တည္ၿငိမ္ေနလြန္းေသာ အမူအယာေၾကာင့္ကိုေဌးႂကြယ္ပင္ ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ခံုလာေနမိပါသည္.........

     ေလထဲတြင္ေျမႇာက္တင္ထားေသာ ထိုပိုးပဝါအနက္ကိုေခါင္ေပၚသို႔သူမဘာသာအုပ္ခ်လိုက္စဥ္မွာပင္ သူမကဖ်ာေပၚသို႔ပံုကနဲလဲက်သြားခဲ့ပါေတာ့သည္.... ထိုစဥ္မွာပင္ထူးဆန္းေသာငွက္လိုလိုအရိပ္မဲႀကီးက သူမခႏၶာကယ္ထဲမွထြက္ေပၚလာၿပီး ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ေကာင္းကင္သိူ႔လြင့္ပ်ံတက္သြားပါေလသည္.... ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင့္ကိုေဌးႂကြယ္တစ္ေယာက္ၾကက္သီးဗမႊးညႇင္းမ်ားပင္ထသြားမိၿပီး ေငးစိုက္ၾကည့္ေနရာမွ ျပန္လည္သတိဝင္လာေတာ့ ကိုေဌးႂကြယ္ကေျပးေပြ႕ထားလိုက္ၿပီး သူမကိုဖ်ာေပၚသို႔အာအယာလွဲေလ်ွာင္းခ်ထားလိုက္ပါသည္............

    ထူးျခားမႈတိူင္းကို ဂရုတစိုက္ေစင့္ၾကည့္ေနေသာ ကိုေဌးႂကြယ္တစ္ေယာက္ အခ်ိန္အနဲငယ္ခန္႔အၾကာတြင္ေတာ့ ေကာင္းကင္ယံမွ အေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းရိုက္ခတ္ေနၾကေသာ က်ယ္ေလာင္လွလြန္းသည့္ အသံႀကီးမ်ားကိုသူၾကားေနရပါသည္... သူကတုန္လႈပ္ေနရာမွ ျပတင္းေပါက္မွေခါင္းပျပဴ ၾကည့္လိုက္ရင္း မဲေမွာင္ေနေသာေကာင္းကင္ပို ၾကယ္ေရာင္သဲ့သဲ့အလင္းးအားျဖင့္ၾကည့္္လိုက္ေတာ့ အရိပ္မႀကီးနွစ္ခုက ေကာင္ကင္တြင္ျပင္းထန္စြာတိုက္ပဲြဝင္ေနၾကေလသည္...........

    ထိုအရိပ္မဲႀကီးမ်ား၏ အေတာင္မ်ားျခင္းျပင္းထန္စြာရိုက္ခက္သံက က်ယ္ေလာင္လြန္းလွၿပီး တ႐ြာလံုးလဲသူလိုပင္ၾကားေနရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေဌးႂကြယ္ သတိျပဳေတြးၾကည့္ေနမိပါသည္...... ဘယ္သူမွအိ္ပ္လို႔ရၾကမည္မဟုတ္ပဲ ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္ေနမည္မွာေသခ်ာလွပါသည္..........

    ဖ်ာေပၚတြင္လဲေလ်ွာင္းေနေသာ သူမကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ တဆက္ဆက္တုန္ခါေနလိုက္ တဖန္ျပန္လည္လူးလြန္ေနလိုက္ျဖင့္... သိုေသာ္သူမသ္ အနားရိွသူ႔ကို လံုးဝမသိမျမင္သိုအဖ်င္းဖ်ားၿပီး သတိေမ့ေနသူတစ္ေယာက္နွင့္သာတူေနပါသည္...... သူမခႏၶာကို္တဆန႔္ဆန္႔လူးလြန္႔လာတိုင္း ဖေယာင္းတိုင္မီးကလဲတဖ်က္ဖ်က္လႈပ္ရွားလာေနၿပီး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ၿငိမ္းသြားေတာ့မည္ဟန္ျဖစ္ေနပါသည္...........
   ကိုေဌးႂကြယ္က ၿငိမ္းလုလုျဖစ္သြားေသာဖေယာင္ူးတိုင္ကိုသြားၿပီး လက္ျဖင့္ကြယ္လိုက္ သူမမ်က္နွာမွစီးက်လာေသာ ေခြၽးေစးမ်ားကို သုတ္ေပးလိုက္ျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနၿပီး အနားတစ္ခ်က္မွမရခဲ့ပါ.... သို႔တိုင္ေအာင္သူေမာရမည္မွန္းမသိနိင္ပဲ သူလဲေခြၽးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ဆင္းလာေနပါသည္....အမွန္ေတာ့အခ်ိန္မွာ နာရီဝက္ခန္႔သာရိွပါေသးသည္...........
   ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိေလာက္ေအာင္စိတ္ပူေနေသာအခ်ိန္မို႔ အခ်ိန္ကလြန္စြာကာလၾကာေညာင္းလွသလိုပင္ သူခံစားေနမိပါသည္....... ထိုစဥ္မွပင္ေလရူးမ်ားကလဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္ခပ္လာေနေသာေၾကာင့္ ေကာင္းကင္မွ အသံမ်ားကပုိမိုဆူညံလာေနၿပီး မိုးၿပိဳက်ေတာ့မေယာင္ပင္ခံစားေနရပါသည္...........

   ေလမ်ားပိုမိုတိုက္ခပ္လာၿပီးရာသီဥတုကေအးျမလာေနသည့္တိုင္ သူကေတာ့ပိုမိုပူျပင္းလာေနသလိုေခြၽးေစးမ်ားကလဲ တစ္ကိုယ္လံုးေရခ်ိဳးထားသလိုရဲြနစ္ေနေလၿပီ.... သူကသူမကိုေပြ႕ဖက္ထားရာမွ တလႈပ္လႈပ္တုန္ခါေနေသာဖေယာင္းတိုင္ကိုၾကည့္ၿပီးပိုမိုစိတ္ပူလာေနမိျပန္ပါသည္...... ဖေယာင္းတိုင္က တစ္ဝက္ေက်ာ္ခန္႔ကုန္ေနေလၿပီ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းထိုဖေယာင္းတိုင္ကလံုးလံုးကုန္ခမ္းသြားေပေတာ့မည္...........

    ထိုအခ်ိန္အထိသူမျပန္မလာေသးခဲ့ေသာ္သူဘာမ်ားဆက္လုပ္ရပါ့မလဲ... သူမေျပာထားသလိုကေလးမ်ားကိုပဲလက္ဆြဲေျပးရမည္လား... လာမည့္ေဘးေျပးေတြ႕ရန္ပဲငွက္ႀကီးေတာင္ဓားဆဲြၿပီးရင္ဆိုင္ရမည္လား.... ကိုေဌးႂကြယ္တစ္ေယာက္တစ္ကိုယ္လံုးပူထူေနသလို စိတ္ထဲတြင္လဲပူေလာင္ေနၿပီး မခံစားနိင္ေလာက္ေအာင္ပင္ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္..........

   ``ေဖ်ာင္း... ဟီး ဟီး.....´´...........
  ကမာၻေျမတုန္ခါသြာေလာက္ေသာ ရိုက္သံႀကီးနွသ့္ညည္းညဴ သံလိုမ်ဳိးႀကီးေၾကာင့္ေက်ာစိမ့္မတင္သူခံစားလိုက္ရၿပီး ဆံပင္မ်ားပင္ေထာင္လာေနမိပါသည္....... ထိုစဥ္မွာပင္ထံုအသံေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ အသံမ်ားကလံုးဝတိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ပါေတာ့သည္..... သူကအသက္ပင္မရူရဲေအာင္ခံစားေနရလ်ွက္ ပတသ္းေပါက္ဝကိုလွမ္းေငးၾကည့္ေနမိပါသည္...... ေစာေစာျပင္းထန္ေသာေလျပင္းမ်ားဝင္လာေသာ ျပတင္းေပါက္မဟုတ္ေတာ့..........

  ယခုေတာ့ ကိုေဌးႂကြယ္က တိ္တ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာညနင့္ေလတိုးသံမ်ားတိတ္ဆိတ္ေနစာ ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္ကိုသာျမင္ေတြ႕ေနရပါေတာ့သည္.... သူေတြေဝၿငိမ္သက္စြာေငးၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ျပတသ္းေပါက္မွ အရိပ္မဲႀကီးတစ္ခုကရုတ္တရက္က်ဆင္းလာပါသည္...... သူ႔အားစပ္မွေယာင္ၿပီးေအာ္ဟစ္တာ့မည္ကဲ့သို႔ျဖစ္သြားစဥ္မွာပင္ ထိုအရိပ္မဲႀကီးက အိမ္တြင္းသို႔ဝင္ေရာက္လာခဲ့လၿပီ............

    ``လြန္း လြန္း လြန္းလားဟင္...´´..........

   သူ႔စကားမဆံုးခင္မွာပင္ အရိပ္မဲႀကီးအိပ္တြင္သို႔လွစ္ကနဲဝင္ေရာက္လာၿပီး လြန္း၏အႏၶကိုယ္ေပၚသို႔ရစ္ဝဲဆင္းက်လာပါသည္.... ဖေယာင္းတိုင္အတိုေလးကိုေလမီးမၿငိမ္းေအာသ္ေလကာေနေသာကိုေဌးႂကြယ္တစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ရမည္မွန္မသိေသးပါ..... သို႔သာ္အရိပ္မဲႀကီးကလြန္းကိုယ္ေပၚမွငုတ္ရိႈးသြားသလိုေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါသည္.........
  ထိုစဥ္မွာပင္ လြန္းတစ္ေယာက္လူးလြန္႔လာေနေလၿပီ...........

   ကိုေဌးႂကြယ္က သူမကိုေျပၿပီး ေပြ႕ဖက္လိုက္စဥ္မွာပင္ သူမကေခါင္းေထာင္လာၿပီး သူကိုအားယူျပံဳးျပေနပါသည္...... ကိုေဌးႂကြယ္တစ္ေယာက္ သူမအၿပံဳးကိုျမင္ၿပီး ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း.... သူမအေျဖေပးစဥ္ေန႔ကခ်စ္အၿပံဳးတစ္ပြင့္ကိုကိုပင္ သူျပန္လည္ျမင္ေယာင္ရင္းလိႈက္လိႈက္လွဲလွဲခံစားလိုက္ရပါသည္.............

    ``လြန္း လြန္း လြန္းဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္ လြန္းျပန္လာတယ္ေနာ္ ကိုဝမ္းသာလိုက္တာလြန္းရယ္... ဟိုဟိုေအာက္လမ္းဆရာေရာလြန္း...´´............
    ``သူအတြက္ သူလမ္းကိုသူေ႐ြးသြာပါပီကိုရယ္.. သူသြားခ်င္တဲ့ေနရာကိုလြန္းပို႔ေပးလိုက္ပီေလ ကို...´´..........
 
  ``ကိုေလ ကိုလြန္းကိုေစာင့္ေနရတာ တစ္ကမာၻမကေအာင္ၾကာခဲ့တယ္လြန္းေရ ေမ်ွာ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက ကိုေျပာမျပတက္ေအာင္ပါပဲ လြန္းရယ္...´´..............
    သူအသံမ်ားကဝမ္းသာစိတ္လြန္ကဲေနမႈေၾကာင့္တဆက္ဆက္ပင္တုန္ခါေနပါသည္.........
    ``ေၾသာ္ ကိုရယ္ ကိုရိွေနရာ လြန္းကမာၻပါ ဘယ္အခါမဆိုလြန္းအရာက္ျပန္လာမွာေပါ့ကိုရယ္...´´...................
   ၿပီးေတာ့ သူမကကိုေဌးႂကြယ္ရင္ခြင္ထဲတြင္ေခါင္းကေလးဝွက္ကာခိုလႈံေနရင္း သူမခႏၶာကိူယ္ကေတ့ တသိမ့္သိမ့္တုန္ခါေနပါေလေတာ့သည္..........

       ``ကိုရိွရာ´´

  ကိုရိွေလရာ...
  လြန္းကမာၻသာ...
  တြယ္တာတာေနွာင္ရစ္...
  ကို႔အခ်စ္တြင္...
  စြဲမက္ကြၽမ္းဝင္ခ်စ္ရင္ခြင္......

  ကိုရိွရာဘက္...
  ျပန္လာတက္သည့္...
  ေက်းငွက္ပမာ......
 
  ကိုေနရာဘက္...
  တိုက္ခပ္တက္ေသာ...
  ေလညႇင္းသေဘာ......

  ကိုသာတည္ရိွ...
  ပကတိထင္...
  အသိအျမင္...
  ရင္တစ္ခြင္လံုး...
  ခ်စ္စိတ္ဖံုးသည့္...
  အဆံုးမရိွ...
  နာမ္ရုပ္၏...
  စိတ္၏ေစရာေမ့ကမာၻ.......!

         ေနထြဋ္ေနာင္... 2.3.2016....

    ( ၁၆ ) အခ်ိန္တို႔သည္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ညႇင္သာစြာခရီးဆက္ေနၾကပါသည္.... သူတို႔လႈပ္ရွားေ႐ြ႕လ်ွားေနမႈကညႇင္သာလြန္းေသာေၾကာင့္ မည္သူမွမခံစားမသိရိွလိုက္သလိုတြင္ပင္ တျဖည္းျဖည္းအိုေဟာင္းလာျခင္းနွင့္အတူ သက္တမ္းတို႔သည္လဲကုန္ဆံုးကုန္လာခဲ့ၾကရပါသည္....... ထိုအရာသည္ လူသားတို႔မေရွာင္နိင္ေသာ ေလာဂဒံ၏ကန္႔သက္ထားေသာေန႔ရက္မ်ားပင္ျဖစ္ေၾကာင္း မည္သူမွျငင္းပယ္နိင္မည္မဟုတ္ပါ.............

   သခၤာရရသေန႔မ်ား၏ အခ်စ္ အမုန္း အလြမ္း မ်ားနွင့္အတူ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာျဖတ္သန္းလာခဲ့ရေသာ သူတို႔ေန႔မ်ားသည္လဲ သခၤာရတရားကိုေတာ့ေက်ာ္လြန္နိင္စြမ္းမရိွခဲ့ပါ....... အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္လာေနပီျဖစ္ေသာလြန္းတစ္ေယာက္ အာအင္ခ်ိနဲ႔ေနေသာေန႔ရက္တစ္ရက္တြင္ ကိုေဌးႂကြယ္၏ရင္ခြင္ၾကားတြင္အၿပံဳးသဲ့သဲ့ျဖင့္သူခင္ပြန္းမ်က္နွာကို ေငးစိုက္ၾကည့္ရူ႕ေနမိပါသည္.......... သူမပါးစပ္မွ စကားတစ္ခြန္းကို ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ေျပာရန္သာ ႀကိဳးစားအားယူေနပါေတာ့သည္.............

     သူမ၏ေဖြးေဖြးျဖဴ ေနေသာဆံေကသာမ်ားထက္တြင္ေတာ့ အနီေရာင္နွစ္ဆီပန္ကေလးထိုးစိုက္ပန္ဆင္ထားေနလွ်က္.... ဒီနွင္းဆီအနီေလးကေတာ့ ကိုေဌးႂကြယ္ ကိယ္တိုင္စိုက္ပ်ဳိးထာေသာ နွင္းဆီခင္းထဲမွ အလွဆံုးစိတ္ႀကိဳက္တစ္ပြင့္ျဖစ္ေၾကာင္း ျငင္းစရာလိုမည္မထင္ပါ.... သူမကေဝသနာခံစားေနရသည့္ၾကားမွ သူကိုေနာက္ဆံုးအၾကည့္တစ္ခ်က္ျဖင့္ၿပံဳးျပလိုက္ကာ ေလသံဖြဖြဆုိလာခဲ့ပါသည္..............
   ``နႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ကိုရယ္ ဘဝမွာကိုဟာ လြန္းရဲ႕ထာဝရအခ်စ္ဆံုးပါ...´´.............

   ၿပီးေတာ့ သူမမ်က္လံုးေလမ်ာက သူမနွလံုးသားနွင့္အတူၿငိမ္သက္သြားၾကပါေလေတာ့သည္...........

   ``ကို႔ကို ထားခဲ့ၿပီလာလြန္းရယ္... ေျပာပါအံုးလြန္းရယ္ ကို႔ကိုထားခဲ့ပီလား လြန္းရယ္...အဟင့္ဟင့္...´´.............

      ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ေခတ္ကာလအဆက္ဆက္လူတို႔ေၾကာက္႐ြံ႕ခဲရေသာစံအိမ္မဲႀကီးႀကီးတြင္ အဘဦးေဌးႂကြယ္တစ္ေယာက္သာအၿမဲလိုိုလိုပံုမွန္ရိွေနခဲ့ရပါေတာ့သည္.... သူျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေနေသာပ်ဳိးပန္းကေလးမ်ားနွင့္ အရိပ္ရပင္ႀကီးမ်ားေအာက္တြင္ သူခ်စ္ရေသာလြန္းထံေမ်ွာ္မွန္းရင္းလြမ္းေနရေသာ အဘဦးေဌးႂကြယ္တစ္ေယာက္ အလြမ္းမ်ားအစားပန္းမ်ားကိုသာေဝလာေစခဲ့ရသည္မွာ ဆယ္စုနွစ္တစ္စုနီးပါးသို႔ပင္တိုင္လာခဲ့ေလၿပီ.........

    သားသမီးေျမးျမစ္မ်ားစံုညီလွလာေရာက္တက္ၾကေသာ သီတင္းကြၽတ္တန္ေဆာင္တိုင္နွင့္ သၾကၤန္တြင္းလိုေန႔ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ သူအိမ္ႀကီးတြင္လူစံုတက္ပါသည္..... ယခုတန္ေဆာင္တိုင္ညခ်မ္းတြင္ေတာ့ သူသားေျမးမ်ားအစံုအညီနီးပါလာေရာက္ၾကမည္မို႔ အဘဦးေဌးႂကြယ္က ေပ်ာ္႐ႊင္ေနမိပါသည္...........

   အဘဦးေဌးႂကြယ္က တံမ်က္ေစးလွည္းေနရင္း ရင္ေရာ္လာၾကသည္ေရာ္႐ြက္ဝါေႂကြမ်ားကိုေငးၾကည့္ေနရင္း ကြန္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္ေသာ ဇနီးသည္နွင့္အတူေျပးလႊားလႈပ္ရွားရင္းၾကည္ႏူးခဲ့ရပံုမ်ားကိုလဲ တဖန္ေအာင္းေမ့သတိရေနမိပါသည္....... ႐ြက္ႏုကေလးမ်ားသဖြယ္ဘဝငယ္စဥ္က မိမိတို႔နွစ္ဦးသား အတူၾကည္ႏူးခဲ့ရသည့္ေနရက္ကေလးမ်ားကိုလြမ္းေမာလာမိရင္း ဦးေဌးႂကြယ္ကမ်က္ဝန္းမ်ားၾကားတြင္မ်က္ရည္စက္မ်ားဝဲလာေနမိပါသည္..... တခ်ိန္ကဆြပ္ပ်ံ့ဖြယ္ အခ်စ္ရက္မ်ားကယခုေတာ့ အိုမင္းေသာဘဝေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မ်ားသာျဖစ္လာေနေလၿပီ.............

    လြမ္းဆြပ္ေအာင္းေမ့ျခင္းမ်ားကို မခံစားနိင္ေတာ့သည့္အလား ဦးေဌးႂကြယ္ကလက္တြင္းမွတံမ်က္ေစးကိပိေတာက္ပင္ႀကီးတြင္ေထာင္လိုက္ၿပီး ကြက္ပစ္ေပၚတြင္တက္ထိုင္ေနလိုက္မိပါသည္.... ပိေတာက္ပင္ႀကီးနပ်ဳိစဥ္က လြန္းဆံပင္ဆံႏြယ္ၾကားတြင္ပန္းေပးဖူးခဲ့သည့္ေနကိုျပန္ျမင္ေယာင္လာရင္ အလြမ္းေၾကာင့္မ်က္ရည္တစ္ေပါက္က သူ႔ပါးျပင္ေပၚမွလိမ့္ၿပီးကြက္ပစ္ေပၚသို႔စီးက်သြားခဲ့ရပါသည္............

    လြန္းတစ္ေယာက္လဲ ဘယ္အရပ္ဘယ္ဌာနီသို႔မ်ားေရာက္ေနၿပီလဲမသိ.... သု႔ိေသာ္သူမသူကိုေစာင့္ေမ်ွာ္ေနေၾကာင္း ဦးေဌးႂကြယ္ရင္တြင္းမွ အလိုလိုသိေနပါသည္...... မၾကာခင္ကိုအေရာက္လာခဲ့မွာပါလြန္းရယ္... ဘဝအဆက္ဆက္တိုင္းကိုကလန္းနဲ႔ အတူရိွေနမွာပါလြန္း ကို႔ကိုေစာင့္ေနပါေတာ့ကြယ္........

     ``ေေဖေရ ဘာေတြေတြးၿပီး တစ္ေယာက္ထဲထိုင္းစဥ္းစားေနတာလဲဟင္...´´..........
   အသံၾကာင့္ ဦးေဌးႂကြယ္တစ္ေယာက္ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သမီးငယ္တစ္ေယာက္ၿခံအတြင္းသို႔လွမ္းဝင္လာေနပါသည္... လက္ထဲတြင္သူ႔အတြက္ကန္ေတာ့ရာပစၥည္းမ်ားကိုင္လို႔... သူမေနာက္တြင္လဲ ေျမးသံုးဦးကအဘိုးျဖစ္ေသာသူ႔ကိုၿပံးျပရင္းနႈတ္ဆက္လာေနပါသည္..........

       ``ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္ မင္းတို႔အေမကိုသတိရေနမိလို႔ပါကြယ္...´´..........
    ``ေၾသာ္ အေဖရယ္ အဲ့တာေၾကာင့္ ဒီမွာတစ္ေယာက္ထဲမေနပါနဲ႔လို႔ေျပာတာလဲ အေဖကလက္မွမခံတာေလ... အခုသမီးတို႔ျပန္ရင္လိုက္ခဲ့ပါလား အေဖေရ...´´............

   ``ေနပါေစေတာ့ သမီးရယ္ အေဖလဲ အသက္ႀကီးပီေလ မင္းတို႔အေမေခါင္းခ်သြားတဲ့ ဒီအရပ္ကလဲြလိုအျခားလဲ သြားမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး...´´.............

    ဒီလိုနွင့္ထိုတစ္ေန႔လံုး ရန္ကုန္နွင့္အရပ္ရပ္သို႔ေရာက္ေနၾကေသာ သားသမီးေျမးမ်ားအစံုတဖဲြဖဲြေရာက္ရိွလာေနၾကပါသည္..... တစ္ကိုယ္တည္းရိွေနစဥ္ကသတိရလြမ္းဆြပ္မႈမ်ားက သားသမီးေျမးျမစ္အုပ္စုလိုက္ႀကီးေရာက္ရိွလာေသာ္လဲ ပိုေလ်ာ့ပါးသြားသည္ေတာ့မဟုတ္ျပန္ပါ..... လြန္နွင့္တစ္ေနရာရာတူေနေသာ သားသမီးေျမးကေလးမ်ားကိုျမင္တိုင္း သြားေလသူ သူမကိုသတိရေနမိသည္မွာအေမာပင္.........

    ညစာစားေသာက္ၿပီးေတာ့ ၿခံထဲရိွကြက္ပစ္ႀကီးေပၚတြင္ အဘဦးေဌးႂကြယ္နွင့္ သားေျမးတစ္စုက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီးလေရာင္ခံရင္းစကားစမည္ေျပာဆိုေနၾကပါသည္..... သားႀကီးတစ္ဦးဆိုလ်ွင္တကယ္ထိပ္တန္းအဆင့္အရာရိွႀကီးပင္ျဖစ္ေနေလၿပီ...အားလံုးေသာ သားေျမးမ်ားကလဲေျပလယ္ႂကြယ္ဝေသာအေျခအေနအရပ္ရပ္ျဖင့္ပင္... ဒါကိုၾကည့္ၿပီးဦးေဌးႂကြယ္ေက်နပ္ေနမိပါသည္.........
   အခုေတာ့ မိသားစုစံုညီသေလာက္ ေရေႏြးၾကမ္းလက္ဖက္ေျခာက္နွင့္ ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္ကေလးမ်ားစားသံုးရင္းရင္းစကားမဆံုးနိင္ေအာင္ပင္.... တခါတခါတြင္ေတာ့ အေယာက္သံုးဆယ္ေက်ာ္မ်ွေသာလူအုပ္ႀကီး၏ရယ္ေမာသံမ်ားက ဘဝဂၤသို႔တိုင္မ်ွေအာင္ပင္ဆူညံလြန္းလွပါသည္.........

   အကုန္လံုးကမအိပ္ခ်င္ၾကေသး... သူတို႔မအိပ္ခ်င္ၾကေအာင္လဲ တန္ေဆာင္မုန္းညလပည့္ဝင္းႀကီးကဆဲြေဆာင္ထားေနပါေတာ့သည္.... ထိုအခါတြင္လဲေမးျမစ္မ်ားက ဦးေဌးႂကြယ္ကို ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ေတာင္းဆိုေနၾကပါေသးသည္..... တစ္ယာက္ထဲအထည္းက်န္ညမ်ားတြင္လဲ အိပ္မေပ်ာ္တက္ေသာဦးေဌးႂကြယ္တစ္ေယာက္ ယခုညတြင္ေတာ့ စကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာေျပာရင္းမေမာနိင္ေတာ့ၿပီ..............

   ``ဘိုးဘိုးေရ ေနာက္တစ္ပံုေျပာျပပါအံုး...´´.........
   သားအႀကီးမွေမြးေသားျမစ္လား သမီးအင္၏ေျမးလားပင္သူသိိပ့္မသဲကြဲေတာ့ေသာ ကေလတစ္ဦးက သူေပါင္ကိုလက္ျဖင့္ကုတ္ရင္း ေနာက္တစ္ပံုေျပာဖို႔အတင္းတိုက္တြန္းေနျပန္ပါသည္........ သူဘာဆက္ေျပာရမလဲစဥ္းစားေနစဥ္မွွာပင္ ဇနီးသည္လြန္းနွင့္အတူ လက္ထပ္ျဖသ္ေစခဲ့သည္ေကေလအေၾကာင္းကိုျပန္ေျပာျပခ်င္စိတ္က တဖြားဖြားေပၚေပါက္ေနပါသည္.......
  
    ခက္တာက ထိုစကားအတြက္သစၥာကတိဆိုၿပီးငွက္ႀကီးေတာင္ဓားကိုသူမ်ဳိထားခဲ့ရပါသည္.... သို႔တိုင္သားေျမးမ်ားကိုေျပာျပခ်င္ေသာစိတ္ကို ယခုညတြင္ေတာ့တားမရနိင္ေတာ့ပါ.............

   ``အင္း မင္းတို႔ဖြားဖြားႀကီး ေဒၚလြန္းနဲ႔လက္ထက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကေလးအေၾကာင္းကို ဘိုးဘိုးေျပာျပမယ္ကဲြ႕...´............
   ထိုစကားေၾကာင္းအားလံုးစိတ္ဝင္တစားသူ႔ကိုေငးၾကည့္ေနၾကပါသည္... သူတို႔ဖခင္အဘိုးျဖစ္သူ၏ ျဖစ္ရပ္မွန္ျဖစ္ေသေၾကာင့္လဲ ပိုၿပီးစိတ္ဝင္စားေနၾကသည္မွာမဆန္းလွပါ.........
    သမီးအငယ္တစ္ဦးကေတာ့သူကိုစိုးရိမ္သည့္အမႈအယာျဖင့္လွမ္းၾကည့္ေနပါသည္...........
  သို႔ေသာ္ဦးေဌးႂကြယ္က သူမအၾကည့္ကိုမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လ်ွက္ စကားကိုဆက္ေၾကာေနခဲ့ပါသည္...............

    ``မင္းတို႔အဖြားလဲ ေခါင္းကိုျဖဳတ္ၿပီးဆံပင္ေတြျခားမွာ တခုခုရွာေနတုန္း... အဖိုးလဲေၾကာက္ၿပီးေတာ့ေလ........... ဟားဟား...´´..............
   သူေျပာျပေနသည့္ျဖစ္ရပ္က ထူးဆန္းၿပီးေၾကာက္စရာလဲေကာင္းေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကေလးမ်ားအားလံုးပင္ပူးကပ္ၿပီးဖက္တြယ္ေနၾကေလၿပီ................

    ``ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္းတို႔အဖြားရဲ႕ အဖြားက ငွက္ႀကီးေတာင္ဓားႀကီးကိုလိပ္ၿပီးေတာ့ အဖိုးကိုမ်ဳိခ်ခိုင္းေတာ့တာပါပဲကြယ္... မမ်ဳိးခင္ သစၥာလဲသူဆိုေစခ်င္သလိုလိုက္ဆိုရေတာ့တာေပါ့...´´...........
    ``အဲ့ဒီဓားကို အေဖအလြယ္တကူမ်ဳိလို႔ရခဲ့တယ္ေပါ့ေနာ္...´´.............

   ``ရခဲ့တာေပါ့ သားရဲ႕ အေဖပါးစပ္ဟလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဓားက...´´..........
   ``ေျဖာင္း ခ်လြမ္...´´.......

   အဘဦးေဌးႂကြယ္စကားမဆံုးေသးခင္မွာပင္ဓားကျပန္ၿပီးဆန္႔ထြက္လာကာရင္ဝနွင့္ေက်ာကုန္းတတို႔ကိုေဖာက္ထြက္လာပါေတာ့သည္... နွစ္ေပါင္း ခုနွစ္ဆယ္ခန္႔မပ်ယ္လြင့္ေသးေသာ ခ်စ္ခ်င္းမ်ာနွင့္အတူသစၥာတရားကလဲ တည္ရိွေနပါေသးသည္..... ဆယ္နွစ္ႀကိဳးကေဝပညာရွင္လြန္းနွင့္အဖြားျဖစ္သူတို႔မရိွၾကေတာ့သည့္တိုင္မပ်ယ္လြင့္ေသးေသာသစၥာတရားက စူးနစ္ေနဆဲပင္...နာက်င္ေနမႈမ်ားၾကားမွ အဘိုးဦးေဌးႂကြယ္ကၿပံဳးရင္းစကားသံတိုးတိုးျပဳလာေနပါသည္... သူကိုေပြ႕ဖက္ထားေသာသားသမီးမ်ားလက္တြင္းမွ သူကၿခံေပါက္ဝကိုလဲလွမ္းေမ်ွာ္ၾကည့္ေနပါသည္................

    ``အမေလး အေဖေရ...´´.... ``ဟာ လုပ္ၾကပါအံုးအေဖ့ကိုေဆးရံုပိုရေအာင္...´´.........
  သူကိုေပြ႕ဖက္ရင္းဆူညံေနၾကေသာစကားသံမ်ားကိုလဲဦးေဌးႂကြယ္တစ္ေယာက္မၾကားေတာ့ပါ.... သူကတခုခုကိုသာၾကည့္ၿပီးျမင္ေနဟန္ရိွပါသည္..............
   
   ``ဟို ဟိုမွာလြန္း... မင္းတို႔အေမလာေနပီ... အ အေဖကိုလာေခၚေနပီ... လြန္း.. လြန္းေရ...´´..........
   အဘိုးဦးေဌးႂကြယ္ကနက္နက္ရိွင္းရိႈင္းတစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္ပါသည္..... ေခါင္းတြင္ပန္မ်ားေဝဆာေနေသာ လြန္းကၿပံဳးေနရင္း သူ႔ထံသို႔တစ္လွမ္းခ်င္းေလ်ွာက္လာေနပါသည္..... လြန္းကငယ္စဥ္ကလိုပင္လွလြန္းေနပါသည္... ထိုစဥ္တြင္ေမႊးပ်ံ့ေနေသာ ရနံ႔တစ္မ်ဴိးကိုလဲ အားလုံးကရူရိႈက္ရင္းကို္ယ္စီခံစားေနရပါသည္..... အနားေရာက္ေတာ့ လြန္းလက္မ်ားက သူ႔ကိုေဖးကူရန္ကမ္းေပးလာေနပါသည္..... လြန္းအၿပံဳးမ်ားေၾကာင့္လဲ ဦးေဌးႂကြယ္နာက်င္ေနေသာေဝဒနာခံစားေနရဟန္ပင္မရိွေတာ့ပါ... သူလဲလက္ကိုကမ္းေပးရန္ျပင္ရင္း ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ၿပံဳးလိုက္မိျပန္ပါသည္

    ``ေၾသာ္ လြန္းေရာက္လာခဲ့ၿပီေလ...´´....... ထိုအၿပံဳးသည္ သူ႔ဘဝ၏ေနာက္ဆံုးအၿပံဳးလဲျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့သည္.............

      သစၥာဤတြင္ၿပီးပါၿပီ..........
       Written by - ေနထြဋ္ေနာင္....
       3.2.2016... John Jack Junior