နွစ္​၃၀၀၀ခ်စ္​သူ အပိုင္​း၁မွ၈ထိ (စ/ဆံုး)

💖💖ႏွစ္၃၀၀ခ်စ္သူ💖💖      (Part 1)

     "အိုအိုး…ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ တိုးလွခ်ည္လား…"
     "တိုးခ်င္လို႕တိုးေနတာ မဟုတ္ဘူးဗ်…ေနာက္ကလူေတြအတင္းတိုးေနတာမျမင္ဘူးလား……အဲ့ေလာက္ႏုရြေနရင္လဲ ဘတ္စ္ကားစီးမေနနဲ႕…Taxiသြားစီး"
    
     ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ားထဲက တစ္ခုျဖစ္ေသာ YBS ဘတ္စ္ကားစနစ္ေၾကာင့္ ယာဥ္ေၾကာမ်ားအတန္အသင့္ရွင္းသြားေသာ္လည္း ယာဥ္ေပၚတြင္ေတာ့ ၾကပ္တည္းမႈက ပိုမိုလာသည္။

     "ေယာက်္ားႀကီးတန္မဲ့ စြာလိုက္တာ…ဘယ္လိုလူစားလဲမသိဘူး…"
     "ဟာ…ဘလိုင္းႀကီးပါလား…မင္းအရင္စေျပာတာေလ…"
     "ရွင္အရင္ ကြ်န္မကိုလာတိုးတာေလ…"
     "မင္းကိုငါေျပာျပီးျပီ…ငါတိုးတာမဟုတ္ဘူး ေနာက္ကတိုးေနတာလို႕"

     သုသတိၱ အဖို႕ ဒီကေန႕က ျပႆဒါးျဖစ္လို႕ေနသည္။အိမ္ကထြက္လာကတည္းက ဖိနပ္ျပတ္သြားသျဖင့္ ဖိနပ္ဆိုင္ေျပးရသည္။Bus Stopေရာက္ေတာ့လည္း ပြဲေစ်းတန္းထဲတိုးရသလို အလုအယက္တိုးဝင္ရသည္။ယခုကားေပၚတက္လာေတာ့လည္း ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ေငါက္ငမ္းျခင္းကိုခံရျပန္သည္။

     "ေစာက္ေရးမပါဘူးကြာ…"
     "ဘာရွင့္…"
     "ဟမ္…ေဆာရီးေဆာရီး…ခင္ဗ်ားကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး…ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ…"
     "ရွင္တို႕ေယာက်္ားေတြ ဒီအတိုင္းႀကီးပဲ…စကားကိုေရွ႕မလြတ္ေနာက္မလြတ္အရမ္းေျပာတယ္…"

     ကားေပၚက ခ်က္ခ်င္းဆင္းေျပးသြားခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္သြားမိသည္။ဒီမိန္းကေလးစြာခ်က္က နိုင္းေက်ာ္သည္…။အလုပ္ေနာက္က်ေန၍သာ သီးခံစီးေနရသည္။

     "ဒီက အကိုေလး…ကားခေလးလွမ္းမယ္…"

     ဟိုက္…။အခုမွ ဂြက်ျပီ။အိမ္ကေနေလာေလာေလာေလာႏွင့္ ထြက္လာခဲ့သျဖင့္ ပိုက္ဆံအိတ္က က်န္ခဲ့သည္။အပိုပါလာသည့္ပိုက္ဆံကလည္းဖိနပ္ဝယ္တုန္းက အကုန္ကုန္သြားျပီ။

     "ဟို…ဟို ပိုက္ဆံအိတ္က်န္ခဲ့လို႕ အေၾကြးမွတ္ထားလို႕မရဘူးလား…ေနာက္ေန႕ေပးမယ္ေလေနာ္…"
     "ဟာ ဒီလိုလုပ္လို႕ရမလားဗ် ေနာက္ေန႕ေပးရင္ေနာက္ေန႕မွစီးဗ်ာ…ပိုက္ဆံမပါရင္ ေရွ႕မွတ္တိုင္မွာဆင္းေတာ့…"

     သုသတိၱ ႏွင့္ စပါယ္ယာတို႕ ေျပာေနသည္ကို ထိုမိန္းကေလးလဲၾကားေနရသည္။

     "အဲ့လိုေတာ့မလုပ္ပါနဲ႕ ကြီးရယ္…ကြ်န္ေတာ္တကယ္ပိုက္ဆံအိတ္ေမ့က်န္ခဲ့လို႕ပါ…လုပ္ပါဗ်ာ…"
     "ေဟ့လူ …ကြီးေတြဘာေတြလာလုပ္မေနနဲ႕…ဆရာေရ ေရွ႕မွတ္တိုင္ပါတယ္…က်ားတစ္ေယာက္ဆင္းမယ္…"

     ဒီေလာက္ေတာင္းပန္ေနသည့္ၾကားက စပါယ္ယာက လာေခ်ေနသည္။အင္းေပါ့ေလ…လုပ္ၾကေပါ့…ဒင္းတို႕ကစပါယ္ယာေတြပဲ။ကိုယ္ကလည္း ပိုက္ဆံမွပါမလာတာ…ေရွ႕မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းရံုကလြဲျပီးဘာမွမတတ္နိုင္ေတာ့…။

     "ခစ္ခစ္…"
     "ဘာရီတာလဲဗ်…ေလွာင္တာလား…ဒီမွာဒူးရင္းသီးေတြသီးေနတာေနာ္"
     "သီးေနရင္လည္း ခူးျပီးေရာင္းစားလိုက္ေပါ့ရွင္…အနည္းဆံုးေတာ့ ဘတ္စ္ကားခေလးရတာေပါ့…ခစ္ခစ္…"

     သြားျပီ…သြားျပီ။ဒီမိန္းကေလး ႏိုင္ကြက္ရသြားျပီ။မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားနိုင္လုေနျပန္လွ်င္လည္း လူၿကား၍မေကာင္း။ၾကည့္ဖူးေနၾက ျမန္မာကားေတြထဲကလို သူမ်ားစိုက္ေပးမလားလို႕ထင္ေနတာ…ခုေတာ့မစိုက္ေပးတဲ့ အျပင္ အေလွာင္ပါခံလိုက္ရသည္။သုသတိၱ တစ္ေယာက္ ျပႆဒါးကို စကြဲရားရု တင္ထားသည့္ေန႕ပင္ျဖစ္သည္။

     ထိုေန႕က သုသတိၱ အလုပ္ေနာက္က်၍ ဖိုင္းေကာက္ခံရသည္။အလုပ္ေရာက္သြားတာေတာင္ အခမဲ့ကား ကယ္ေသာေၾကာင့္…။ႏို႕မဟုတ္လွ်င္ အလုပ္တစ္ရက္ပ်က္ျပီး မစို႕မပို႕ရက္မွန္ေၾကးေလးက ကိုယ့္ကို တာ့တာဖလိုင္းကစ္ေတြလုပ္သြားေပဦးမည္…။

                                       * * * * * * *

     ရန္ကုန္ျမိဳ႕၏ ေန႕လည္ခင္းက ဆာဟာရကႏၲာရတမွ် ပူျပင္းလွသည္။ထိုမွ်ပူျပင္းလွေသာ ေနပူပူေအာက္တြင္ တဝမ္းတခါးအတြက္ ပ်ားပန္းခပ္မွ်လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကေသာ လူမ်ားကို ဆိုင္အတြင္းမွ သူေငးၾကည့္ေနမိသည္။

     "သုသတိၱ…"
     "ဗ်ာ အစ္မ…"
     "customer အလာက်ဲတဲ့အခ်ိန္ ပစၥည္းေမာ္ဒယ္နဲ႕ေစ်းႏႈန္းေတြ က်က္ေနေလ…ဘာရပ္ၾကည့္ေနတာလဲ…"
     "ဟုတ္ကဲ့အစ္မ…"

     သုသတိၱက ဆူးေလအနီးရွိ မိုဘိုင္းဖုန္းအပိုပစၥည္းေရာင္းခ်သည့္ လက္ကားဆိုင္တြင္ sale & marketing တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ဖုန္းတလံုး၏ အစိတ္အပိုင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေစ်းႏႈန္းႏွင့္တကြ အလြတ္က်က္ရသည္။သို႕မွသာ ဝယ္သူေမးျမန္းသည့္အခါ ဒိုးခနဲ ေဒါက္ခနဲ ေျဖနိုင္လိမ့္မည္။

     ဖုန္းေမာ္ဒယ္ တခုခ်င္းစီအလိုက္ က်က္ရသျဖင့္လြယ္လွသည့္အလုပ္ေတာ့မဟုတ္။သူမ်ားတကာေတြ ဖုန္းBrandတခု၏ ေမာ္ဒယ္အသစ္တမ်ိဳးထြက္လာလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကေပမယ့္ ထိုသူတို႕ႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဘက္ဆန္လြန္းစြာ ေသေလာက္ေအာင္ စိတ္ညစ္ေနၾကသူမ်ားကေတာ့ သုသတိၱတို႕လို႕ ဖုန္းအပိုပစၥည္း အေရာင္းဝန္ထမ္းမ်ားပင္…။

     အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဖုန္းေမာ္ဒယ္တစ္မ်ိဳး အသစ္ထပ္ထြက္လွ်င္ ထ္ုဖုန္းအတြက္ Touch,LCD မွအစ ic ေလးေတြအထိ ထပ္တိုး၍ က်က္မွတ္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္…။

     "သုသတိၱေရ…ဒီကိုခဏေလာက္လာပါဦး…"
     "ဟုတ္ကဲ့…အစ္မ"

     ဆိုင္မန္ေနဂ်ာ လွမ္းေခၚသျဖင့္ ေစ်းႏႈန္းႏွင့္ ေမာ္ဒယ္အမ်ိဳးအစားမ်ား က်က္မွတ္ေနရာမွ ထသြားလိုက္သည္။

     "Delivery သမားေတြ ျပန္မေရာက္ေသးလို႕ ဒီLCD ႏွစ္ခ်ပ္ (××××)mobile ကို သြားပို႕ေပးပါလား…ဆိုင္ကဖုန္းဆက္ေနတာၾကာျပီ"
     "ဟုတ္ကဲ့အစ္မ…"

     ပလတ္စတစ္ထုပ္ထဲသို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ S6 edge LCD ၂ခ်ပ္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။(S6 edge LCDသည္Touch ႏွင့္ တြဲလ်က္ျဖစ္သည္။ဤကား စကားခ်ပ္)

     "မသြားခင္ တခါတည္းစစ္သြားေနာ္…errorတက္လာရင္ customerဘက္ကလား ငါတို႕ဆီကလား သိရေအာင္လို႕"
    "ဟုတ္ကဲ့ပါအစ္မရယ္…ကြ်န္ေတာ္ Deliveryမပို႕ဖူးေပမယ့္ သူတို႕ေတြလုပ္တာၾကည့္ျပီး အကုန္သိေနပါျပီဗ်…ဟဲဟဲ…"
     "ေအး သိရင္လည္းျပီးေရာ…ျပီးမွတလြဲေတြလုပ္မလာနဲ႕"
     "ဟုတ္အစ္မ…ကြ်န္ေတာ္စစ္ျပီးျပီ အားလံုးအိုေကတယ္…သြားလိုက္ေတာ့မယ္ အစ္မ…"
     "ေအးေအး…ေရာ့ ဒီမွာ ကားခယူသြားအံုး…"
     "ဟုတ္…"

     မန္ေနဂ်ာေပးေသာ ကားခကို ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲ ထည့္လိုက္ျပီး လမ္းထိပ္ရွိ မွတ္တိုင္သို႕ ခပ္သြက္သြက္ေလးေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။

     "ဟူး…………အခုမွပဲ အေညာင္းအညာေျပေတာ့တယ္…ဆိုင္ထဲမွာတခ်ိန္လံုး မတ္တပ္ရပ္ေနရတာ ေညာင္းကိုက္ေနတာပဲ…"

     ေတာင့္တင္းေနေသာ အေၾကာမ်ားကို ေျဖေလ်ာ့လိုက္ျပီး ေလကိုတဝႀကီး ရႈသြင္းလိုက္သည္။မနက္ခင္းေလေလာက္ မလတ္ဆတ္ေပမယ့္ စိတ္ထဲေတာ့ၾကည္သြားသည္။

     မွတ္တိုင္မွာ ကားေစာင့္ေနရင္း စီးကရက္၂၀၀ဖိုးဝယ္ေသာက္ေနလိုက္တာ ၄လိပ္စလံုးသာ ကုန္သြားသည္။ကားကေရာက္မလာေသး…။အရင္က ေနာက္က်လွ်င္ ကားပိတ္ေနေသာေၾကာင့္ ဟု ဆင္ေျခေပးေလ့ရွိျပီး ယခုေတာ့ မွတ္တိုင္မွာကားေစာင့္ေနရလို႕ၾကာေနတာဆိုျပီး ဆင္ေျခအသစ္ေပးလို႕ရေခ်ျပီ။ဟင္းဟင္းဟင္း…။

      ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ေက်နပ္ေနတံုးမွာပင္ ေပၚေတာ္မူဘတ္စ္က ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ႀကီး တိုင္းခန္းလွည့္လည္လာေလသျဖင့္ အေတြးေလးမ်ားလက္စသတ္ျပီး ကားေပၚတက္လိုက္သည္။ဒီတေခါက္က ခါတိုင္းထက္ပိုသတိထားျပီး တက္ရသည္။အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားေသာ အထုပ္ထဲမွ LCDမ်ားကြဲလွ်င္ ၅လစာေလာက္ကေတာ့  တခါထဲအသာေလးျပဳတ္သြားနိုင္ေခ်တမံု႕…။

                                         * * * * * * *

     ငါးပိသိပ္ငါးခ်ဥ္သိပ္ တင္ထားေသာကားထဲတြင္ LCDႏွစ္ခ်ပ္ထိခိုက္မႈမရွိေစရန္ အာရံုစိုက္ေနရသည္။ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူရပ္ေနသည့္ေရွ႕ထိုင္ခံုမွ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကထသြားသည္။ေဘးကအဘြားအိုတဦးအား ထိုင္ရန္ေနရာေပးေသာ္လည္း သူလည္းဆင္းမွာဆိုသျဖင့္ ဝင္ထိုင္ရန္ျပင္လိုက္စဥ္ခဏ… ေနာက္မွတစံုတဦး၏ တိုးေဝွ႕ေနရာလုထိုင္ျခင္းကို ခံလိုက္ရေလသည္။

     "ဟာေဟ့ေဟ့…ေျဖးေျဖးလုပ္ပါဟ…ပစၥည္းေတြကြဲကုန္မယ္"

     အခ်ိန္မွီလွမ္းေအာ္လိုက္ေသာ္လည္း ေဖာ့ပတ္ထားေသာ ပလတ္စတစ္အိတ္ထဲမွ ဂြ်တ္ခနဲျမည္သံၾကားလိုက္ရေလသည္။ သြားျပီ…။
ဂရုစိုက္ေနသည့္ၾကားထဲက ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေဒါသကေထာင္းခနဲထြက္သြားျပီး …

     "ေဟ့…ဒီမွာ………ဟင္"
     "ေအာ္…ရွင္ကိုး…"
     "ေအာ္…မင္းကိုး…"

     ေနရာလုထိုင္သူက အျခားမဟုတ္ ဟိုတေန႕က သုသတိၱႏွင့္ ကားေပၚတြင္ စကားမ်ားေသာမိန္းကေလးျဖစ္ေနသည္။

     "ဘာလဲ…ရွင္ကဘာေျပာခ်င္လို႕လဲ…မိန္းကေလးကို ဦးစားေပးရမယ္ဆိုတာ ရွင္နားမလည္ဘူးလား…"
     "ဟာ…ငါနားလည္တယ္…မင္းကေနာက္ကေနအတင္းတိုးလာတာေလ…ငါကအေရွ႕မွာ မင္းကိုမျမင္ရဘူးဟ…"
     "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ…ဟိုတေခါက္က ရွင္ကြ်န္မကို အေနာက္ကေန ဝင္တိုးထားတာ မွတ္မိမွာေပါ့…အခု ေက်သြားျပီလို႕ပဲ မွတ္လိုက္ေတာ့…"
     "ဟ…အဲ့လိုလုပ္လို႕ရမလားဟ…ငါ့အိတ္ထဲက ပစၥည္းေတြက ကြဲကုန္ျပီလား မသိဘူး…အဲ့ဒါမင္းလုပ္တာ…တခုခုျဖစ္သြားရင္ မင္းေလ်ာ္ရမယ္…"

     ထိုမိန္းကေလးက သုသတိၱေျပာေနသည့္စကားမ်ားကို မၾကားခ်င္ဟန္ေဆာင္၍ မ်က္ႏွာအား တဖက္သို႕လႊဲေနေလသည္။သုသတိၱလည္း ပလတ္စတစ္အိတ္ထဲမွ ပတ္ထားေသာ ေဖာ့မ်ားကို တပါတ္ခ်င္းစီေျဖၾကည့္လိုက္ေတာ့…ထင္ထားသည့္အတိုင္း LCD ႏွစ္ခ်ပ္စလံုးမွာ အက္၍ သြားခဲ့ေလျပီ…။

     "ေတာက္…ကြဲသြားျပီ…"

     ထြက္ေနေသာ ေဒါသတို႕က ဝမ္းနည္းစိုးရိမ္မႈအျဖစ္ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားသည္။S6edge LCDတခ်ပ္ ဘယ္ေလာက္တန္သည္ကို သူသိသည္။မသိသည္က ထိုမိန္းကေလး…။ သူႏွင့္မဆိုင္သလို ဥေပကၡာျပဳကာ ဆက္လက္၍ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနဆဲပင္…။လုပ္ရက္လိုက္တာဟာ…။

     ပို႕ရမည့္ ပစၥည္းပ်က္စီးသြားျပီျဖစ္သျဖင့္ သူေရွ႕ဆက္မသြားခ်င္ေတာ့…။နီးစပ္ရာမွတ္တိုင္တြင္ ဆင္းျပီး ဆိုင္သို႕ျပန္ရန္သာရွိေတာ့သည္။ဆိုင္ေရာက္လွ်င္ ႏွစ္ျပားမတန္ေအာင္ အေျပာအဆိုခံရေပဦးမည္။

     "မွတ္တိုင္ပါတယ္…"

     ထိုသို႕ေအာ္ကာ အေပါက္ဝနားဘက္ဆီသို႕ စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာ ထြက္သြားေသာ သုသတိၱ၏ ေက်ာျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း အဆိုပါမိန္းကေလးမွာ ႏႈတ္ခမ္းတြန္႕ရံုမွ် တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္သည္။ထို႕ေနာက္ သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက ဖုန္းစကရင္ေပၚတြင္ ေျပးလႊားေနေလေတာ့သည္။

💖💖ႏွစ္၃၀၀ခ်စ္သူ💖💖  (Part 2)

     "အစ္မ…ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ LCDေတြကြဲသြားတယ္…"

     ဆိုင္ထဲသို႕ဝင္ဝင္ခ်င္းပဲ မန္ေနဂ်ာအစ္မကို အသိေပးလိုက္သည္။ဘယ္ကမွန္းမသိေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေၾကာငျ့္ဖစ္ရပါသည္ဟု ေျပာမေနခ်င္ေတာ့။မိမိေၾကာင့္ျဖစ္ရပါသည္ဟုသာ ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။လစာျဖတ္ရံုမက အလုပ္ထုတ္ခ်င္လည္း ထုတ္ပါေစေတာ့ေလဟု သူအဆံုးစြန္ ေတြးထားလိုက္သည္။

     "မင္းအျပစ္မင္းသိလား…"
     "ဟုတ္ကဲ့သိပါတယ္အစ္မ…"
     "ဒီLCDေတြ ဘယ္ေလာက္တန္သလဲ မင္းသိတယ္ေနာ္…"
     "ဟုတ္…"
     "ဒါဆို မင္းမွာ အျပစ္ရွိလား မရွိဘူးလား…"
     "ဟုတ္ကဲ့ အျပစ္ရွိပါတယ္…"

     ေခါင္းေလးကိုငံု႕ကာ မန္ေနဂ်ာအစ္မေျပာသမွ် ေျဖေနလိုက္သည္။

     "မင္းဘာလို႕ငါ့ကိုလိမ္ရတာလဲ…"
     "ဗ်ာ…"

     သူသတိၱ အံ့အားသင့္သြားသည္။နားမလည္ျဖစ္သြားသည္ဟုဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ေပလိမ့္မည္။

     "ဘာကိုေျပာတာလဲအစ္မ…ကြ်န္ေတာ္မလိမ္ပါဘူး"
     "လိမ္တယ္…မင္းလိမ္တယ္…ခုနကပဲ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဆီက ဖုန္းလာတယ္…သူလုပ္လိုက္လို႕ နင္ယူလာတဲ့ LCD ေတြကြဲသြားတယ္တဲ့ သူေလ်ာ္ေပးပါ့မယ္ဆိုျပီး ဖုန္းဆက္သြားတယ္"
     "ဟမ္…ဘယ္ကေကာင္မေလးလဲအစ္မ…"
     "အဲ့ဒါေတာ့ငါလဲမသိဘူးေလ…ဒီေန႕ေတာ့မမွီေတာ့လို႕ နက္ဖန္ဆက္ဆက္လာေပးပါ့မယ္ေျပာသြားတယ္…"

     သုသတိၱအဖို႕ ဒီရက္ထဲ အထူးအဆန္းေတြခ်ည္းႀကံဳေနရသည္။ထိုေကာင္မေလး ျပန္ေလ်ာ္လိမ့္မည္ဟု ဘယ္လိုမွထင္မထားခဲ့…။ေနာက္ျပီး ဆိုင္ကို ဖုန္းဆက္လိမ့္မည္ဟုလည္းထင္မထား…။ဖုန္းဆက္သည္ဆိုမွ သတိရမိသည္။သူဆိုင္ဖုန္းနံပါတ္ဘယ္လိုသိပါလိမ့္…။

     "အစ္မ …သူကဆိုင္ဖုန္းနံပါတ္ဘယ္လိုသိတာလဲ…"
     "သုသတိၱ …နင္ဟာေလ ေတာ္ေတာ္ေဝးတာပဲ…"
     "ကြ်န္ေတာ္ကေဝးတာမဟုတ္ဘူး…မေရာက္တာအစ္မ…မေရာက္တာ ဟီးဟီး…"

     စကားေျပာေနရင္း လမ္းႀကံဳရင္ႀကံဳသလို သူမ်ားစကားလံုးလဲ အငွားသံုးတတ္ေသးသည္။ဤစကားက ယခုတေလာfacebookေပၚတြင္ နာမည္ႀကီးေနေသာ ျမန္မာစကားေျပာတတ္သည့္ ဂ်ာမန္အဆိုေတာ္၏ ေတာ္ကီ…။

     "ေအး…နည္းနည္းပါးပါးေခါင္းေလးလည္းသံုး…နင္ဝတ္ထားတာငါတို႕ဆိုင္က ယူနီေဖာင္းေလ…အက်ၤီေနာက္ေက်ာမွာငါတို႕ဆိုင္လိပ္စာနဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ေရးထားတာ ေမ့ေနတာလား…"
     "အာ…ဟုတ္သားပဲဗ်ာ…အာ့ေၾကာင့္အစ္မကိုေျပာသားပဲ ကြ်န္ေတာ္ကေဝးတာမဟုတ္ဘူး မေရာက္တာလို႕…"
     "သြားသြား…လုပ္စရာရွိတာသြားလုပ္ေတာ့…ေနာက္တစ္ခါမလိမ္နဲ႕ေတာ့ၾကားလား…ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာအမွန္အတိုင္းေျပာ…"
     "ဟုတ္ကဲ့အစ္မ…ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္ကိုဆင္ေျခေပးတယ္ထင္မွာစိုးလို႕ပါ…"

     ကြဲသြားေသာ LCDမ်ားေလ်ာ္စရာမလိုေတာ့သျဖင့္ ရင္ထဲမွ အလံုးႀကီးက ကုန္းဆင္းတြင္ ဘရိတ္မမိေသာကားကဲ့သို႕ တရွိန္ထိုးက်ဆင္းသြားေလသည္။စိတ္ထဲမွာလည္း ထိုအမည္မသိမိန္းကေလးအား ေက်းဇူးေတြ လႊတ္တင္ေနမိသည္။

     အဲ့ဒါေၾကာင့္ ထင္ေတာ့ထင္မိသား… ဒီေလာက္ေခ်ာတဲ့ရုပ္ေလးက အဲ့ေလာက္ရက္စက္မွာမဟုတ္ပါဘူးလို႕…ဟုတ္တယ္မို႕လား…။

                              * * * * * * * * *

     ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ ဆိုင္ကိုအေစာဆံုးေရာက္ေနတဲ့သူက ဘယ္သူမွတ္လဲ…။သုသတိၱေလ…သုသတိၱ။
ဆိုင္တံခါးေတာင္မဖြင့္ရေသးဘူး ဆိုင္ေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ေနတာ။

     "ဟဲ့အမယ္ေလး…ဘုရားေရ…ငါ့မ်က္စိမ်ားမွားတာလားေဟ…"
     "ဟီးဟီး မမွားပါဘူးအစ္မ…ကြ်န္ေတာ္ပါ…"
     "သုသတိၱ …နင္ေဆးေတြမ်ား မွားေသာက္လာတာလား…အျမဲအလုပ္ေနာက္က်ေနတဲ့သူက ဒီေန႕မွ ေစာေစာစီးစီး…"
     "ဒီေန႕ေစာေစာနိုးေနလို႕ပါအစ္မရဲ႕…ေပးေပး ကြ်န္ေတာ့္ကိုေသာ့…ကြ်န္ေတာ္ဖြင့္လိုက္မယ္…"

     တစ္ေယာက္ထဲ တက္ၾကြေနေသာ သုသတိၱကို မန္ေနဂ်ာအစ္မတင္မက တဆိုင္လံုးရွိ ဝန္ထမ္းမ်ားကပါ နားမလည္နိုင္ၾကေပ…။

     တေန႕လံုးလဲ ဂနာမျငိမ္ျဖစ္ေနသည္။အရင္ကဆို အျပင္အရမ္းထြက္ခ်င္၍ Marketing ဘယ္ေတာ့ဆင္းရမလဲ အျမဲေမးေနတတ္သူက ဒီေန႕မွ ဆိုင္မွာကပ္ေနသည္။ယုတ္စြအဆံုး ေျပာရလွ်င္ Toiletေတာင္မသြား…။

     "သုသတိၱ…နင္ခါတိုင္းေန႕ေတြလို Toilet ထဲသြားထိုင္ျပီး အခ်ိန္မျဖဳန္းပါလား…"
     "ငမ္…အစ္မက ကြ်န္ေတာ္သြားသြားထိုင္ေနတာ ဘယ္လိုသိတာလဲ…"
     "ဟဲ့ ငါမန္ေနဂ်ာဟဲ့…ေအာက္ေျခကေနတက္လာတဲ့ မန္ေနဂ်ာ…အကုန္ေနာေက်တယ္သိလား…နင္တို႕ေတြကို မေျပာခ်င္လို႕သာလႊတ္ထားတာ…"
     "ဟီးဟီး…က်ိဳင္းဇူးဘာ"
     "စပ္ျဖီးျဖီးလုပ္မေနနဲ႕…နင္ ဒီေန႕ခါတိုင္းရက္ေတြနဲ႕မတူဘူးေနာ္…ဘယ္လိုေတြေတာင္ တက္ၾကြေနတာလားဟဲ့…"
     "အင္နာဗြန္စီေသာက္လာလို႕ပါ အစ္မ…"
     "မသာေလး…ငါအေကာင္းေမးေနတာကို…"

     ထိုသို႕ေျပာျပီးေနာက္ မန္ေနဂ်ာအစ္မမွာ အျပင္သို႕ထြက္သြားေလသည္။

     "ဟိုဘက္ဆိုင္ သြားမလို႕လား အစ္မ…ထီးယူသြားဦးေလ ေနအရမ္းပူတယ္…ဒီမွာ ထီး…ဟိဟိ"
     "ပံုမွန္ပဲဆက္ဆံ သုသတိၱေရ…သိပ္မဖားနဲ႕…ဆိုင္ကိုေသခ်ာၾကည့္ထားဦး…ဒီေန႕အေရးႀကီး customerလာမယ္"
     "ကြ်န္ေတာ္သိတယ္အစ္မ…ကြ်န္ေတာ္သိတယ္…စိတ္ခ်ပါအစ္မ ကြ်န္ေတာ္အခုပဲ ဆိုင္ထဲျပန္ဝင္လိုက္ပါ့မယ္…"
     "ဟဲ့…ဟဲ့…နင္က ဘာသိတာတံုး……ေၾသာ္ဒီေကာင္ေလးကေတာ့ ေျပာလို႔ေတာင္မဆံုးေသးဘူး…တစ္ေယာက္ထဲပ်ာယာကို ခတ္ေနတာပဲ…"

                                * * * * * * * * *

     တေနကုန္တက္ၾကြေနတဲ့ သုသတိၱတစ္ေယာက္ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဖဲရံႈး ဖိနပ္ေပ်ာက္ျပီး ေခြးပါလိုက္ဆြဲခံရသူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႕ မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္း လ ငပုပ္ဖမ္းသြားသည္။

     "အစ္မ…"
     "ဘာတံုး…"
     "ဟြာေလ…ကြ်န္ေတာ္ေမးစရာေလးတစ္ခုရွိလို႕…"
     "ဘာေမးမို႕လဲ…ေမးေလ…"
     "ဟိုေလ…အစ္မေျပာတဲ့ VIP customer ဆိုတာလာလဲမလာဘူး…"
     "ဟဲ့…အမယ္ေလး သုသတိၱရယ္…နင့္စိတ္ေတြ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ …နင္ကိုယ္တိုင္ပဲ ေဘာင္ခ်ာေတာင္ျဖတ္ေပးလိုက္ေသးတယ္ေလ…"

     သူေသခ်ာျပန္စဥ္းစားလိုက္သည္။customerေတြက မ်ားေတာ့ ဘယ္သူမွန္းရုတ္တရက္မမွတ္မိ…ဒါေပမယ့္ သူေမွ်ာ္ေနတဲ့ VIP မလာသြားတာေတာ့ က်ိန္းေသသည္။

     "ဘယ္သူလဲအစ္မ…"
     "ဆိုင္မွာ  Heat Gun အလံုး၂၀နဲ႕ 10A Power Supply ငါးလံုးဝယ္သြားတဲ့ customer ေလ…"
     "ေၾသာ္ အစ္မေျပာတဲ့ VIP customer ဆိုတာ အဲ့ဒါလား…"
     "ေအးေလ…ငါကသူ႕မေျပာလို႕ဘယ္သူ႕ေျပာရမွာလဲ…"
     "အာ့ဆို မေန႕က LCDႏွစ္ခ်ပ္ဖိုး လာေလ်ာ္မယ္ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကေရာ… ဒီေန႕လာလဲမလာဘူးေနာ္…"

     ထိုစကားကိုၾကားေတာ့ မန္ေနဂ်ာအစ္မက …

     "ေၾသာ္…သုသတိၱရယ္…ဒင္းက ဒီေန႕ဒါ့ေၾကာင့္မို႕ ဒီေလာက္တက္ၾကြေနတာကိုး…"
     "မဟုတ္ပါဘူးအစ္မရယ္…အင္နာဗြန္စီေသာက္လာလို႕ပါဆို …"
     "လာျပန္ျပီ အင္နာဗြန္စီ…ေအး ေမွ်ာ္မေနနဲ႕ေတာ့…အဲ့ေကာင္မေလးက မနက္ကငါ့ဆီဖုန္းဆက္ျပီး…အစ္မATM ထဲပဲ ေငြလႊဲလိုက္မယ္ဆိုလို႕ ေန႕လည္က ငါသြားထုတ္ျပီးျပီ…"
     "ဗ်ာ……"

                             * * * * * * * * *

💖💖ႏွစ္၃၀၀ခ်စ္သူ💖💖  (Part 3)

     လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည၇နာရီခြဲေနျပီ။

     သူမ လာမည္ထင္၍ မနက္ကတည္းက တက္ၾကြခဲ့ရသမွ် ယခုေတာ့ ဆန္႕က်င္ဘက္ဆန္စြာ အားအင္တို႕က ယုတ္ေလ်ာ့ေနေလသည္။ေလးပင္ေသာ အိမ္အျပန္ ေျခလွမ္းမ်ားက ကားမွတ္တိုင္ရွိရာသို႕ပင္ မနည္းသယ္ယူေနရသည္။

     "ေကာင္မေလးရယ္…ျဖစ္နိုင္မယ္ဆိုရင္ မင္းနဲ႕ငါ ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ဆံုခ်င္ပါေသးတယ္ကြယ္…"

     ပ်င္းရိေလးဖင့္စြာ တီးတိုးေရရြတ္လိုက္ရင္း…လမ္းထိပ္ ကြမ္းယာဆိုင္ေရာက္လွ်င္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ စီးကရက္ေလးဝယ္ေသာက္အံုးမည္ဟု စိတ္ကူးလိုက္သည္။သို႕ေသာ္လည္း လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ သူ႕စိတ္ကူးတစ္ခုေျပာင္းသြားသည္။

     သူ႕စိတ္ကူးကို ေျပာင္းသြားေစသည္က လမ္းမေတာ္ဘက္ဆီမွ ၾကားေနရေသာ ဗံုသံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ဒီေန႕ညက တရုတ္ရိုးရာ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ညမ်ားထဲမွ တစ္ညျဖစ္သည္။

     "ေၾသာ္ ငါလည္းစိတ္နဲ႕လူနဲ႕ကို မကပ္ဘူး…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အာရံုေလးေျပာင္းသြားေအာင္ ႀကံဳတုန္းေလး ေစ်းတန္းေလွ်ာက္ရင္း ျခေသၤ့အက သြားၾကည့္အံုးမွ"

     ထိုသို႕စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး တရုတ္တန္းဘက္သို႕ ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။

     တရုတ္တန္းေရာက္ေတာ့ တကယ့္တရုတ္ျပည္ေရာက္သြားသလို မီးပံုးနီနီမ်ား မုန္႕ပဲသေရစာေရာင္းခ်ေနသူမ်ား လာေရာက္ၾကေသာလူမ်ား ႏွင့္ ျခေသၤ့ကေနသည္ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသူမ်ားကိုေတြ႕ရေလသည္။တရုတ္တန္း၏ တရုတ္ရိုးရာႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္မွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း စည္ကားေလ့ရွိသည္။

     "live လႊင့္အံုးမွ…"

     လက္ထဲက ဖုန္းကိုဖြင့္၍ ကင္မရာဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ခ်ိန္ကာ live လႊင့္လိုက္သည္။လႊင့္ေနစဥ္ ခဏအၾကာ comment မ်ားတက္လာေလသည္။

     "တရုတ္ျပည္ေရာက္ေနတာလား…ဘယ္တုန္းကသြားလိုက္တာလဲ…"
     "ခါးပိုက္ႏိူက္ဖို႕သြားတာလားေဟ်ာင့္…"
     "နာမည္ေခၚေပးပါ…"
     "မုန္႕ဝယ္ေကြ်း…"

     comment မ်ားဖတ္ရင္းျပံဳးမိသည္။ထို႕ေနာက္ ျခေသၤ့ကေနသည္ကို ဆက္လက္ရိုက္ကူးေနလိုက္သည္။

     "မိုက္တယ္ဟ…"
     "အမေလး ျပဳတ္က်ေတာ့မယ္…အသဲယားစရာႀကီး"
     "မင္းဝင္ကေနတာလား…ေတာ္တယ္သားႀကီး"

     ငင့္…။ကင္မရာခ်ိန္ျပီး ရိုက္ေနတာျမင္ရဲ႕သားနဲ႕ မင္းဝင္ကေနတာလားဟု ေဆးဝင္ထိုးတဲ့ ေကာင္ေတြက ရွိေသးသည္။

     "ေစာ္ေလးကေခ်ာတယ္ဟ…"
     "ဟုတ္တယ္ေဟ့…အနီေလးနက္…စြန္းဖိုင္းခ်က္ပဲ…"

     အသစ္တက္လာေသာ comment မ်ားေၾကာင့္ ကိုယ္ရိုက္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းကို ျပန္ၾကည့္မိသည္။ဒီေလာက္လူေတြအမ်ားႀကီး ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့အထဲကမွ မိန္းကေလးေခ်ာေခ်ာေလးမ်ားကိုသာ ကြက္ျမင္တတ္ေသာ ဖြန္သမားေလးမ်ားကလည္း ရွိေသးသည္။

     "ဟင္…"

     သူတို႕ေျပာေသာ အက်ၤ ီအနီႏွင့္ေကာင္မေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ …သုသတိၱ ဟင္ခနဲ အံ့ၾသသြားသည္။အရမ္းလည္းေပ်ာ္သြားသည္။ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ ထင္ထားေသာ ဘတ္စ္ကားေပၚက ေကာင္မေလးျဖစ္လို႕ေနသည္။

     "ေက်းဇူးတင္လိုက္တာသားပုတို႕ရာ…မင္းတို႕ဒီတခါေတာ့ ေတာ္သြားျပီ…"

     တစ္ေယာက္ထဲ တီးတိုးေရရြတ္လိုက္မိသည္။ထိုမိန္းကေလးက ျခေသၤ႔အကကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနျပီး ဖုန္းႏွင့္ video ပါရိုက္ေနသည္။ထို႕ေၾကာင့္ live ဆက္မလႊင့္ေတာ့ပဲ ထိုေကာင္မေလးရွိရာသို႕ လူအုပ္ၾကားထဲမွ အလ်င္အျမန္ တိုးေဝွ႕ျပီးသြားလိုက္သည္။

     "ေဟ့ေဟ့…ဘယ္လိုျဖစ္လို႕အတင္းတိုးေနတာလဲ အလွဴအိမ္မဟုတ္ဘူး…"
     "ေဆာရီးပါဗ်ာ…ကြ်န္ေတာ္အေရးႀကီးလို႕ပါ…"

      ၾကပ္ညပ္ေနေသာ လူအုပ္ၾကားထဲမွ တိုးေဝွ႕ျပီးသကာလ…ထိုေကာင္မေလးအနားသို႕ေရာက္ရွိသြားသည္။ရင္ေတြလည္းအရမ္းခုန္ေနသည္။ေကာင္မေလးအနားေရာက္ေတာ့ ဘာလုပ္လို႕ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ။သုသတိၱ အရင္က ရည္းစားသက္ေစ့ေက်ာ္ေအာင္ ထားခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ဒီေကာင္မေလးကိုေတြ႕မွ ပီဘိကေလးငယ္သဖြယ္ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ားေအးကာ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္ေနေလသည္။ ထူးဆန္းေပစြ…။

     "အားပါးပါး…ေမႊးေနတာပဲဟ…"

     သူမအနားကို အနီးကပ္ေရာက္မွ ေရေမႊးမဟုတ္ေသာ ရနံ႕တမ်ိဳး၏ ေမႊးပ်ံ႕မႈကို ခံစားလိုက္ရသည္။ရင္ထဲ၌လည္း လိႈက္ခနဲ ေႏြးသြားသည္။ထူးျခားသည္က ဒီရနံ႕ကို သူ ရင္းႏွီးေနသလိုလိုပင္…။

     "ငါ ဒီအေမႊးနံ႕မ်ိဳးဘယ္မွာရဖူးပါလိမ့္…ေတာ္ေတာ္ေလးကို ငါနဲ႕ရင္းရင္းႏွီးႏွီးျဖစ္ေနတယ္…"

     စိတ္ထဲဇေဝဇဝါျဖစ္ေန၍ မ်က္စိကိုေခတၱပိတ္သည္။ေကာင္မေလးက အရပ္ပုေသာေၾကာင့္ ခါးအနည္းငယ္ကုန္းလိုက္ျပီး ေသေသခ်ာခ်ာေလး အာရံုစူးစိုက္ ရႈရိႈက္လိုက္သည္…။

     "ရႊတ္……"
     "ဟာ…"

     ေကာင္မေလးက ရုတ္တရက္ေနာက္သို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ႏွင့္ ကြက္တိသြားတိုးမိျပီး ပါးကိုနမ္းမိသြားသည္။ေကာင္မေလး၏ လက္ဝါးကလည္း သံပါတ္ေပးထားသကဲ့သို႕ auto ေျမာက္တက္လာသည္။

     "ဟာ…ငါေတာ့ သြားျပီ…"

     ထိုသို႕ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေရရြတ္လိုက္ေသာ္လည္း သုသတိၱမ်က္ႏွာကို ျမင္ေတာ့ ေျမာက္တက္လာေသာ လက္ဝါးက back ျပန္ဆုတ္ကာ ေအာက္သို႕ေနသားတက်ျပန္ခ်သြားသည္။

     "ဟူး…ေတာ္ပါေသးရဲ႕…ပါးကြဲေတာ့မလို႕…"
     "ရွင္ ကြ်န္မေနာက္မွာဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ…"
     "ဟို…ဟို ျခေသၤ႕ကတာ ၾကည့္ေနတာေလ.…"

     သုသတိၱအေျဖကို ၾကားေတာ့ ထိုေကာင္မေလးက တခစ္ခစ္ရယ္သည္။သူမဘာကို ရယ္လို႕ရယ္မွန္း သူမသိ။ထို႕ေနာက္ ေကာင္မေလးကပင္ ဆက္လက္၍…

     "ရွင္ကအေတာ္ရယ္ရတဲ့သူပဲေနာ္…မ်က္စိမိွတ္ျပီး ျခေသၤ့ကတာကို ဘယ္လိုၾကည့္သလဲ ေျပာပါအံုး…"
     "ဟမ္…အဲ…ဟို…အဲ့ဒါက…တီး…တီးလံုး…ဟုတ္တယ္ တီးလံုးသံထဲ နစ္ေမ်ာသြားတာ…မင္းၾကားဖူးမွာေပါ့ ငါတို႕ျမန္မာေတြေတာင္ နတ္ပြဲက ဆိုင္းသံဗံုသံၾကားရင္ အသံထဲစီးေျမာသြားျပီး auto ဝင္ကေနတာမ်ိဳး…"

     "ေၾသာ္…ဒါဆိုအခုရွင္က Auto တက္ကေတာ့မယ္ေပါ့…"
     "အာ…မတက္ကပါဘူးဗ်…သူတို႕လိုလဲ ေလ့က်င့္ထားတဲ့သူမဟုတ္ဘူး…နတ္ကႏၷားပြဲလိုလဲ ဘာညာရႊီေရွာင္ ဝင္လုပ္လို႕ရတဲ့အမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး…ေတာ္ၾကာ ျပဳတ္က်ေသေနမွျဖင့္…"

     "ရွင္ကေသမွာေတာ့ေၾကာက္တယ္ေပါ့…"
     "လူပဲဗ်…ေသမွာေတာ့ေၾကာက္ၾကတာႀကီးပဲ…ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကမိန္းမလည္းရေသးတာမဟုတ္ဘူး…မေသခ်င္ေသးပါဘူး…"

     "ဒါဆို မိန္းမရတာနဲ႕ ေသေတာ့မွာေပါ့…
သနားပါတယ္ရွင္…ရွင့္ဇနီးျဖစ္ရမယ့္ ေကာင္မေလးကေတာ့ မုဆိုးမအသစ္က်ပ္ခြ်တ္ရာထူးအတြက္ ႀကိဳျပီး စရံသတ္ထားရေတာ့မွာပဲ…"
     "ငမ္…"

     ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူပ်ိဳျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားျဖတ္ေၾကျငာလိုက္နိုင္သျဖင့္ စိတ္ႀကီးဝင္ေနခ်ိန္ ထိုမိန္းကေလးျပန္ေျပာေသာ စကားေၾကာင့္ ဝင္ေနေသာ စိတ္ႀကီးက ဝင္ရမလိုထြက္ရမလို ဆန္႕တငန္႕ငန္႕ျဖစ္သြားရေလသည္။ထို႕ေၾကာင့္ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္ရသည္။

     "ဒါနဲ႕ေနစမ္းပါဦး…မင္းက ဒီအခ်ိန္ႀကီးမျပန္ေသးပဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ…မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ထဲ အႏၲရာယ္အရမ္းမ်ားတယ္ေနာ္…ငါကစိတ္ပူလို႕ေျပာတာ…"
     "ရွင့္ကို တစ္ေယာက္ထဲလို႕ ဘယ္သူေျပာလို႕လဲ…"
     "ဟမ္…"

     ေဘးဘီဝဲယာကို လွည့္ပတ္ရွာေဖြလိုက္မိသည္။ထိုမိန္းကေလးႏွင့္ အေဖာ္ပါလာဟန္ရသည့္ တစံုတေယာက္မွမေတြ႕။

     "ဘာရွာေနတာလဲ…ကြ်န္မေျပာတဲ့ တစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဒီမွာ…"

      ထိုသို႕ေျပာရင္း သူမ၏ စလင္းဘတ္အိတ္ထဲမွ တစံုတခုကို အသာေလးလွစ္ဟျပေလသည္။

     "ဟာ…မင္း…မင္းက မိုးကုတ္သူလား…"
     "မိုးကုတ္သူေတာ့မဟုတ္ပါဘူး…ရန္ကုန္သူပါပဲ…ရွင္တို႕လိုလူေတြရဲ႕ ရန္ကိုေၾကာက္လို႕ အိတ္ထဲအျမဲေဆာင္ထားတာ…"

     ဘုရားဘုရား…ဒီေကာင္မေလး ဇ က မေသး။အိတ္ထဲတြင္ ဓါးတစ္ေခ်ာင္းေဆာင္ထားသည္။ဘတ္စ္ေပၚမွာ စကားမ်ားတုန္းက ထိုဓားျဖင့္ အထိုးမခံရသည္မွာ ကံေကာင္း။

     "သတိၱကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္…မင္းနာမည္က ဘယ္လိုေခၚလဲ…"
     "ဘာမွလဲမဆိုင္ဘူး…"
     "မဟုတ္ပါဘူး…မင္းနဲ႕ငါ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ျမင္ဖူးသိဖူးတာေတာ့ ၾကာျပီ…ခုထိနာမည္မသိေသးလို႕ပါ…"
     "ရွင္သိခ်င္ရင္ေတာ့ေျပာျပရမွာေပါ့…ကြ်န္မနာမည္ ရတုဆက္"

     အားပါးပါး…။လူတင္လန္းတာမဟုတ္ဘူး နာမည္ကပါ လန္ပ်ံထြက္ေနတာဟ…။

     "လွတယ္ေနာ္…နာမည္ေလးက…ငါ့နာမည္က သုသတိၱ ပါ…"
     "သိပါတယ္ ရွင့္နာမည္ကို…"
     "ဘယ္လို ဘယ္လို…"
     "ရွင္တို႕မန္ေနဂ်ာဆီ ဖုန္းဆက္ကတည္းက ကြ်န္မရွင့္နာမည္ကို သိတာ…"

     သုသတိၱ  အနည္းငယ္တင္းသြားသည္။ဟုတ္လည္းဟုတ္သည္။ေကာင္မေလးဘက္က သုသတိၱႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ေဒတာအားလံုးအကုန္သိေနျပီး သူကေတာ့အခုမွ နာမည္ေလးတစ္ခုပင္ သိခြင့္ရသည္။ဒါေတာင္ နာမည္က မွန္လားမမွန္လားမသိရေသး…။

     "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…ရတု"
     "ဘာအတြက္လဲ…"
     "ေၾသာ္…ကြဲသြားတဲ့ LCD ႏွစ္ခ်ပ္ဖိုးကို ျပန္ေလ်ာ္ေပးလို႕…"
     "မလိုပါဘူး ကြ်န္မေၾကာင့္ကြဲသြားတာပဲ…ကြ်န္မျပန္ေလ်ာ္ေပးတာေက်းဇူးတင္စရာမလိုပါဘူး…"

     ရတုဆက္ ဆိုေသာ ေကာင္မေလးအေၾကာင္းကို သူအရမ္းသိခ်င္ေနမိသည္။ဘတ္စ္ကားစီးေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က S6edge LCD ႏွစ္ခ်ပ္စာကို ပတ္ခနဲ ေလ်ာ္နိုင္သည့္ အခ်က္ကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာ ျဖစ္လို႕ေနသည္။

     "ကြ်န္မျပန္ေတာ့မယ္ ေနာက္က်ေနျပီ…"
     "ဘယ္ကိုျပန္မွာလဲ ငါလဲျပန္ေတာ့မွာေလ…အတူတူျပန္တာေပါ့…"
     "မလိုပါဘူး…၁၉လမ္းထိပ္မွာ ကြ်န္မအေဖေစာင့္ေနတယ္…"

     ရတုဆက္က ထိုသို႕ေျပာျပီး လူၾကားထဲမွ တိုးထြက္သြားသည္။

     "ေဟ့ေဟ့…ခဏေလး…ငါကို နင့္ဖုန္းနံပါတ္ေလးေပးလို႕ရမလား…"
     "ကြ်န္မဖုန္းနံပါတ္က ရွင္နဲ႕အနီးဆံုးေနရာမွာရွိတယ္…ရွင့္ဘာရွင္သတိထားျပီး ရွာၾကည့္ေပါ့…ကြ်န္မေနာက္ကို လိုက္မလာနဲ႕ေနာ္…လိုက္လာရင္ ရွင္နဲ႕ကြ်န္မေနာက္ထပ္ေတြ႕ရလိမ့္မယ္မထင္နဲ႕…"

     သူမစကားေၾကာင့္ ဟန္ျပင္ထားေသာ ေျခလွမ္းတို႕ပင္ရပ္တန္႕သြားသည္။သူမႏွင့္ ေနာက္တႀကိမ္ဆံုခ်င္ေသးသည့္အတြက္ သူမစကားကို သုသတိၱ နားေထာင္လိုက္သည္။

     တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ သူမ ေျပာသြားေသာ ဖုန္းနံပါတ္ကို ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႕လွည့္ပတ္ရွာၾကည့္မိသည္။

     "ဘာမွလဲမရွိပါလားဟ…သူ ငါ့ကိုအရူးလုပ္သြားတာေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ဘူး…သူဘာကိုဆိုလိုပါလိမ့္…"

     သုသတိၱတစ္ေယာက္ စဥ္းစားခန္းဝင္ေနစဥ္မွာပဲ ရတုဆက္ဆိုေသာ ေကာင္မေလးက လူအုပ္ၾကားထဲသို႕တိုးဝင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလေတာ့သည္။

     "မင္းဖုန္းနံပါတ္ ငါရကိုရရမယ္ ရတု…"

     လြန္စြာမွ ပေဟ႒ိဆန္လြန္းေသာ ရတုဆက္…။တတ္လည္းတတ္နိုင္ေပသည္။ဖုန္းနံပါတ္ရတဲ့အခါက် သူ႕ဆီဖုန္းဆက္ျပီး …ငါနင့္ကိုနမ္းမိတာ ဘာလို႕ ပါးမခ်တာလဲဟု ေအာင္နိုင္သူတစ္ေယာက္၏ ေလသံျဖင့္ ေမးျဖစ္ေအာင္ေမးလိုက္ပါအံုးမည္…။

                              * * * * * * * * *

💖💖ႏွစ္၃၀၀ခ်စ္သူ💖💖    (Part 4)

        အခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ The Chainsmokers ရဲ႕ Closer သီခ်င္းေလးကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလးဖြင့္ထားလိုက္သည္။ရတုဆက္ ဒီေန႕အရမ္းေပ်ာ္လာသည္။သူစိမ္းေယာက်္ားေလး တစ္ဦး၏ နမ္းခံရျခင္းကို ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည့္ မိန္းကေလးမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါ။

        ဒါေပမယ့္ သုသတိၱဆိုသည့္ အူတူတူ အတတ ေကာင္ေလးကိုေတာ့ စေတြ႕ကတည္းက စိတ္ထဲေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးေနသလိုခံစားမိသည္။သုသတိၱ၏ ပံုစံက ရတုဆက္ သေဘာက်သည့္ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္၏ ပံုစံမ်ိဳးမဟုတ္ေသာ္လည္း သုသတိၱကိုေတြ႕လွ်င္ ရင္ခုန္သည္။စိတ္လႈပ္ရွားသည္။ထို႕ေၾကာင့္ တရုတ္တန္းမွာ အနမ္းခံလိုက္ရသည့္အတြက္ ရတုဆက္ စိတ္မဆိုးပါ။စိတ္ထဲေဖာ္မျပတတ္ေအာင္ ၾကည္ႏူးေနမိသည္။

        သီခ်င္းကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ နားေထာင္ျပီးမွ ပိတ္လိုက္သည္။ရတုဆက္ ထိုသီခ်င္းကိုႀကိဳက္သည္။ထိုသီခ်င္းထဲကအတိုင္း ကိုယ္ခ်စ္ရေသာသူႏွင့္ လူေတြနဲ႕ေဝးရာအရပ္မွာ သြားေနခ်င္သည္။တီတီတာတာ ခြ်ဲႏြဲ႕၍ ေနခ်င္သည္။ကိုယ့္ခ်စ္သူႏွင့္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးေနရသည္ကို ဘယ္မိန္းကေလးက မႏွစ္သက္ပဲရွိပါမည္နည္း။ထို႕ေၾကာင့္ ရတုဆက္လည္း ႏွစ္သက္ပါသည္။

        အိပ္ရာဝင္ရန္အတြက္ စာၾကည့္စားပြဲမီးလံုးကို ပိတ္ဖို႕ျပင္ေတာ့ စားပြဲေပၚက ေမေမ့ဓါတ္ပံုကို ေတြ႕ရျပန္သည္။ေမေမ့ဓါတ္ပံုကိုေတြ႕ေတာ့ ရတုဆက္၏စိတ္က ေမေမ့ဆီေရာက္သြားျပန္သည္။ဓါတ္ပံုထဲတြင္ ေမေမက ပါးခ်ိဳင့္ေလးမ်ားခြက္ေနေအာင္ ျပံဳးျပေနသည္။ရတုဆက္တို႕မိသားစုကို ခြဲခြာ၍ လူ႕ေလာကႀကီးထဲက ေမေမထြက္ခြာသြားခဲ့သည္မွာ ၃ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ျပီ။

        "ေမေမရယ္ ေမေမဘာလို႕ သမီးကို အေစာႀကီးထားသြားရတာလဲဟင္…အခုေဖေဖယူထားတဲ့ မိန္းမႀကီးက အရမ္းစိတ္ပုပ္တာပဲေမေမရယ္…ေဖေဖရွာသမွ် အကုန္ သူပဲအပိုင္စီးခ်င္တယ္…ေမေမသာရွိရင္သမီးဒီလိုေနရမွာမဟုတ္ဘူးသိလား……ေဖေဖရယ္ ေမေမရယ္  သမီးရယ္ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလးျဖစ္မွာေမေမရဲ႕…သမီးအခုလိုစိတ္ညစ္ေနရမွာလဲ မဟုတ္ဘူး…"

        ထိုစဥ္ အခန္းတံခါးေခါက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

        "ေဒါက္……ေဒါက္……ေဒါက္…"

        တံခါးေခါက္သံၾကားသည္ႏွင့္ သူမကိုယ္သူုမ ေစာင္ႏွင့္ လ်င္ျမန္စြာေခါင္းျမီးျခံဳပစ္လိုက္သည္။

        "သမီးေလး…တံခါးခဏေလာက္ဖြင့္ပါဦးကြယ္…ငါ့သမီးေလးနဲ႕ ေဖေဖစကားေျပာစရာရွိလို႕…"

        အခန္းတံခါးကို ထဖြင့္မေပးပဲ ေစာင္ျခံဳထားလ်က္ကပင္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။

        "မနက္က်မွေျပာပါေတာ့ေဖေဖ…သမီးအိပ္ေတာ့မလို႕ အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနျပီ…"

        ရတုဆက္၏ အသံကိုၾကားေတာ့ ဖခင္ျဖစ္သူက အခန္းအျပင္မွ ဆက္လက္၍ …
        "သမီးမနက္က ေဖေဖ့အံဆြဲထဲက ပိုက္ဆံ ၆သိန္းယူသြားတယ္ဆို…သမီးဘာေတြမ်ားသံုးလိုက္လဲ…သမီးလိုအပ္တာရွိရင္ေဖေဖ့ကိုေျပာေလကြယ္…ေဖေဖက သမီးမဟုတ္တဲ့ေနရာမွာ ပိုက္ဆံကို ေလွ်ာက္သံုးပစ္မွာစိတ္ပူလို႕ပါ…သမီးကို ပိုက္ဆံယူလို႕ဆူတာမဟုတ္ဘူးေနာ္…"

        မိေထြးေတာ္က ေဖေဖ့ကို သံေတာ္ဦးတင္လိုက္ျပန္ျပီ မသာမႀကီး…ဟု ရတုဆက္ တီးတိုးက်ိန္ဆဲလိုက္သည္။

        "ေဖေဖ ပိုက္ဆံရွာေနတာ ဘယ္သူ႕အတြက္လဲ…ေဖေဖ့ပိုက္ဆံကို သမီးသံုးခြင့္မရွိေတာ့ဘူးလား…သမီးကေဖေဖ့သမီးမဟုတ္ဘူးလား…ေဖေဖ မေကာင္းဘူး…ေဖေဖ့ကိုမုန္းတယ္…ေနရာတကာဝင္ပါတဲ့ အဲ့မိန္းမႀကီးကိုလည္းမုန္းတယ္…သမီးအိပ္ေတာ့မယ္…အိပ္မက္ထဲမွာေမေမနဲ႕ေတြ႕ရင္ ေဖေဖ့ကို တိုင္ေျပာမယ္ ဒါပဲ…"

        ေဖ်ာက္ခနဲျမည္ေအာင္ အခန္းမီးကိုပိတ္ပစ္လိုက္ျပီး ရတုဆက္ တကယ္ပင္ အိပ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။အခန္းအျပင္ဘက္မွ သူမအေဖသည္လည္း သက္ျပင္းရွည္တစ္ခုကိုခ်ရင္း ေလးတြဲ႕စြာ ေခါင္းရမ္း၍ ထြက္သြားေတာ့သည္။

                                      * * * * * * * * *

        အခ်ိန္သံုးရက္ခန္႕ၾကာသြားသည္။သုသတိၱဆိုေသာ ေကာင္ေလးထံမွ ဖုန္းဝင္မလာခဲ့။သူတကယ္ပဲ ဖုန္းနံပါတ္ကိုမသိတာလား…ဒါမွမဟုတ္တမင္မဆက္ပဲေနတာလား ရတုဆက္ မေဝခြဲတတ္။

        ရတုဆက္က ဂ်ပန္စာသင္တန္းတက္ေနသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။Tourist Guide လုပ္ရျခင္းကိုဝါသနာထံုသည္။သင္တန္းသို႕ ေဖေဖ လိုက္ပို႕ေပးမည္ဆိုေသာ္လည္း သင္တန္းစတက္ကတည္းက ေဖေဖ့ကိုရြဲ႕ကာ ဘတ္စ္ကားစီး၍ သာ သင္တန္းသြားသည္။ဤသည္ကပင္ သုသတိၱဆိုေသာ ေကာင္ေလးႏွင့္ေတြ႕ဆံုရန္အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

        ဒီေန႕လည္း ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ ေတြ႕ႏိုးေတြ႕ႏိုးႏွင့္ ရွာၾကည့္ေသာ္လည္း မေတြ႕ခဲ့။သင္တန္းသို႕သာေရာက္လာခဲ့သည္။ရတုဆက္၏ မသိစိတ္ကလည္း ထိုေကာင္ေလးႏွင့္ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္ဆံုခ်င္ေနမိသည္။

        "ကဲ…တီခ်ယ္ ဒီေန႕ေတာ့ ငါးအမ်ိဳးမ်ိဳးရဲ႕ ဂ်ပန္လို အေခၚအေဝၚေတြသင္မယ္ေနာ္…"
        "ဟုတ္ကဲ့ပါ…"

        သင္တန္းတြင္ ရတုဆက္အပါအဝင္ အျခားမိန္းကေလး ၈ဦးခန္႕တက္ေရာက္သင္ၾကားေနသည္။ဆရာမ စာစသင္ေနသည့္ အခ်ိန္မွာပဲ ရတုဆက္၏ ဖုန္းringtone က ထျမည္လာသည္။

       🎶🎵🎶🎵🎶I know it breaks your heart🎶🎵🎶🎵🎶moved to the city in a broke down car and🎶🎵🎶🎵🎶

        စာသင္ေနခ်ိန္မို႕ silent အလ်င္အျမန္လုပ္လိုက္ရသည္။ခါတိုင္းေန႕ေတြက စာမသင္ခင္ silent လုပ္ထားတတ္ေသာ္လည္း ဒီေန႕မွ ေမ့ေလ်ာ့ေနျခင္းျဖစ္သည္။ဖုန္းနံပါတ္ကုိ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Contact ထဲမွာမရွိသည့္ နံပါတ္အစိမ္းတခုျဖစ္သည္။

        "အေရးႀကီးဖုန္းလားသမီး…အေရးႀကီးရင္ အျပင္ခဏထြက္ေျပာလိုက္ေလ ရတယ္…"
        "မဟုတ္ဘူး တီခ်ယ္…ရတယ္ အေရးမႀကီးပါဘူး…"

        "အိုေက…ဒါဆိုတီခ်ယ္ ဆက္သင္မယ္ေနာ္…ဆယ္လမြန္ငါးကို ဆ,မြန္…တူနာငါးကေတာ့ မာခုရို လို႕ေခၚတယ္…"

        စာဆက္သင္ေနခ်ိန္မွာလဲ ထိုနံပါတ္အစိမ္းက ထပ္ဝင္လာျပန္သည္။ဒီတခါေတာ့ silent လုပ္ထားသျဖင့္ အသံမၾကားရ။ဖုန္းscreen သို႕ၾကည့္ေန၍ သာ ျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။သံုးေလးcall ေလာက္ ဝင္လာျပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ မက္ေဆ့တစ္ေစာင္ပါ အဆစ္ပါလာေလသည္။

       "ဘာမက္ေဆ့ပါလိမ့္…"

        မိန္းကေလးတို႕ သဘာဝ တခုခုဆိုလွ်င္ အရမ္းသိခ်င္သည့္အတြက္ ဆရာမ မျမင္ေအာင္ ဖုန္းကို စားပြဲခံုေအာက္သို႕ ထိုးထည့္ျပီး မက္ေဆ့အား ဝင္ဖတ္လိုက္သည္။

        -ငါနင့္ဖုန္းနံပါတ္ကို ရျပီ…ေနာက္ျပီးငါနင့္ဆီက အေလ်ာ္ေတာင္းစရာတစ္ခုရွိေသးတယ္ အခုခ်က္ခ်င္းေအာက္ကို ဆင္းလာေပးပါ-

        မက္ေဆ့ ဖတ္လိုက္သည္ႏွင့္ သုသတိၱမွန္း ရတု ရိပ္မိလိုက္သည္။ဒါေပမယ့္ ရတု နားမလည္သည္က အေလ်ာ္ျပန္ေတာင္းမည္ဆိုေသာ စကား…ေနာက္ျပီး ခုခ်က္ခ်င္းေအာက္ကို ဆင္းလာပါတဲ့…ဘုရားေရ……သူသင္တန္းေအာက္မွာေရာက္ေနတာလား…ဒီမွာ သင္တန္းတက္ေနတာကို ဘယ္လိုသိတာလဲ…။သူမ်ားကို ပေဟ႒ိလုပ္ခဲ့သမွ် ကိုယ့္အလွည့္က် မေစာင့္နိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ အရမ္းသိခ်င္ေနျပီျဖစ္သည္။သင္တန္းျပီးရန္လည္း ၂နာရီေလာက္က်န္ေသးသည့္အတြက္ မက္ေဆ့ျပန္ပို႕လိုက္သည္။

        -ငါအခုသင္တန္းတက္ေနတယ္ မအားဘူး…ေနာက္ထပ္၂နာရီေလာက္မွျပီးမယ္ ဖုန္းလဲထပ္မေခၚပါနဲ႕ စာလဲထပ္မပို႕ပါနဲ႕-

        ထိုမက္ေဆ့ေရာက္သြားေတာ့မွ သေကာင့္သားက ျငိမ္သြားသည္။ဖုန္းလဲထပ္မဝင္လာေတာ့။မက္ေဆ့လဲ မပို႕ေတာ့ေပ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရလွ်င္ ရတုဆက္၏ စကားမွန္သမွ် ေျမဝယ္မက် အရမ္းနားေထာင္တတ္သည့္ ထိုေကာင္ေလးကိုေတာ့ ရတု စိတ္ထဲ ႀကိတ္ျပီးခ်ီးမြမ္းမိလိုက္ပါသည္။ထို႕ေနာက္ စာသင္ေနသည္ကိုသာ အာရံုစိုက္ေနလိုက္ေတာ့သည္။

        🎶🎵🎶🎵🎶အားကိုးထိုက္တဲ့ ေမာင္ရယ္ ေမခ်စ္တယ္🎶🎵🎶🎵🎶မိဘထက္ပိုေတာင္ပိုေသးတယ္🎶🎵🎶🎵🎶

        ဒီတစ္ေခါက္ ဖုန္းringtoneျမည္သံက ရတုဆက္ ဆီမွမဟုတ္ပဲ…ဆရာမ ဖုန္းဆီမွထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ဆရာမ အပ်ိဳႀကီး၏ ဖုန္းringtoneသံေၾကာင့္ သင္တန္းသူအားလံုး ျပံဳးစိစိျဖစ္သြားၾကသည္။
ဆရာမလည္း စာသင္ေနျခင္းကို ရပ္တန္႕ျပီး ဖုန္းကို အလ်င္အျမန္ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

        "ဟုတ္ကဲ့…အမိန္႕ရွိပါရွင္……………ဟုတ္ပါတယ္ရွင့္…(×××××)ဂ်ပန္စာႏွင့္စကားေျပာသင္တန္းကပါ…………ဟုတ္ကဲ့ရွိပါတယ္ရွင့္……………ရွင္…………ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ့ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္မအခုပဲေျပာလိုက္ပါ့မယ္ေနာ္…"

        ဆရာမ၏ ထူးဆန္းေသာ အျပဳအမူေၾကာင့္ အားလံုးက စိတ္ဝင္တစားနားစြင့္ေနၾကသည္။ဖုန္းခ်သြားျပီးေနာက္ သင္တန္းဆရာမက ရတုဆက္ ဆီသို႕ လွမ္းၾကည့္၍ ……

        "သမီးေရ…သမီးအေဖ company မွာ မူးလဲလို႕တဲ့ သူတို႕ရံုးက အတြင္းေရးမွဴး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ဖုန္းဆက္တယ္…အဲ့ဒါအခု အာရွေတာ္ဝင္ကို သြားပို႕ေနၾကျပီတဲ့…သမီးကိုလည္း လိုက္လာဖို႕ ဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့ ဖုန္းမကိုင္လို႕တဲ့…အဲ့ဒါ သင္တန္းကို ဖုန္းဆက္တာ…သမီးအခုအျမန္သြားလိုက္အံုးေနာ္…"
        "ရွင္………ဟုတ္…ဟုတ္ကဲ့ဆရာမ…"

        ဖုန္းscreen ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျခားနံပါတ္စိမ္းတစ္ခု၏ အဝင္call ႏွစ္ခုကိုေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ရင္ထဲထိတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ေဖေဖ့အတြက္လည္း အရမ္းစိုးရိမ္သြားမိသည္။စာအုပ္မ်ားကို လြယ္အိတ္ထဲကပ်ာကယာေကာက္ထည့္ကာ ေလွကားအတိုင္း အေျပးဆင္းလာလိုက္သည္။ေအာက္ကိုေရာက္ေတာ့ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ေခြ်းေစမ်ားပင္ထြက္ကာ ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနသည္။

        ရတု မုန္းေသာ မိေထြးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဖေဖ့ကို မေက်နပ္ေသာ္လည္း ယခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ေဖေဖ့ကို ဆံုးရံႈးလိုက္ရမွာ ရတုေၾကာက္ပါသည္။ဘာလုပ္လို႕ဘာကိုင္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနခ်ိန္ စိတ္ကို အတတ္နိုင္ဆံုးျပန္လည္စုစည္းလိုက္သည္။Taxi…။ဟုတ္သည္ Taxi အရင္ငွားရမည္။

        Taxi ငွားရန္အတြက္ ဟန္ျပင္လိုက္စဥ္မွာပဲ…

         "ေဟ့………"

        ေနာက္ဆီက အသံခပ္ဖြဖြ အထိအေတြ႕ခပ္ဖြဖြျဖင့္ ပခံုးပုတ္လွမ္းေခၚလိုက္သံ။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သုသတိၱ…။

        "ငါနင့္ဆီက အေလ်ာ္ေတာင္းမလို႕ေစာင့္ေနတာဟ…"
        "အာ…နင္ကတမ်ိဳး ဒီမွာ ငါအေရးႀကီးကိစၥရွိလို႕ ေဆးရံုသြားမလို႕ဟ…"

        ဟိ………ခနဲ ပခံုးၾကားထဲ ေခါင္းေလးနိမ့္ဝင္သြားေအာင္ သုသတိၱရယ္သည္။ျပီးေတာ့ ရတုနားရြက္နားသို႕ ကပ္ျပီး လက္ခုပ္ေလး ႏွစ္ဖက္အုပ္ကာ ခပ္တိုးတိုးေလသံျဖင့္……

        "အဲ့ဒါ ငါလုပ္လိုက္တာ… "  တဲ့။

        ရတုအံ့အားသင့္ေနစဥ္မွာပဲ သုသတိၱက ဆက္ေျပာသည္။

        "စိတ္မပူပါနဲ႕ဟာ…နင့္အေဖဘာမွမျဖစ္ပါဘူး အလတ္ႀကီး…ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပဲ…ငါကနင္သင္တန္းျမန္ျမန္ဆင္းေအာင္လို႕ လုပ္လိုက္တာ…ဟိုမွာေတြ႕လား…နင့္အေဖရံုးက အတြင္းေရးမွဴးဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး…"

         ထိုသို႕ေျပာရင္း လမ္းတဖက္ျခမ္းက ကြမ္းယာဆိုင္ဆီသို႕လက္ညိဳးထိုးျပသည္။ကြမ္းယာဆိုင္ထဲမွ မိန္းမဝဝႀကီးကလည္း ရတုတို႕ကို ျပီတီတီ မ်က္ႏွာႀကီးျဖင့္ ျပန္ျပံဳးျပေနသည္။

         "ငါ့ကိုစိတ္မဆိုးပါနဲ႕ဟာ…အဲ့ဒီအန္တီႀကီးကို အကူ့ညီေတာင္းျပီး ဖုန္းဆက္ခိုင္းလိုက္တာ…သင္တန္းဖုန္းနံပါတ္ကေတာ့ သိပ္ခက္ခက္ခဲခဲမရွာရပါဘူး…သင္တန္းဆိုင္းဘုတ္မွာ ျပဴးေနတာပဲ…ဟိဟိ"

        "မသာေကာင္…ငါ့မွာျဖင့္ ငါ့အေဖအတြက္စိုးရိမ္လိုက္ရတာ…ဆိုးတယ္ဟဲ့ ဆိုးတယ္ နင့္ကိုစိတ္ဆိုးတယ္ မသာေလး…"

        ရတု အခုမွပင္ သက္ျပင္းခ်နိုင္ပါသည္။ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းမသိ ရယ္လည္းရယ္ခ်င္မိသြားသည္။

        ယခင္က ခပ္တံုးတံုးခပ္အအ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟု ရတု ထင္မွတ္ထားခဲ့ေသာ္လည္း…ယခုေတာ့ သုသတိၱ ဆိုသည့္ေကာင္ေလးမွာ တစံုတခုကို အျပင္းအထန္ လိုခ်င္လာလွ်င္ ဘာမွစဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ေပါက္ကရနည္းလမ္းေပါင္းစံုျဖင့္ မရရေအာင္ ယူတတ္ေသာ အလြန္ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ေကာင္းသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟု သူမ သိလိုက္ရပါေတာ့သည္။

                                 * * * * * * * * *

        ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုေန႕က သုသတိၱႏွင့္ရတုဆက္တို႕ အေအးဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ အတူတူ ထိုင္ရင္း စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။

        "ေျပာစမ္းပါအံုး…နင္ငါ့ဖုန္းနံပါတ္ဘယ္လိုရလာတာလဲ…ေနာက္ျပီးငါ့အေၾကာင္းေတြနဲ႕ ငါဒီမွာသင္တန္းတက္တယ္ ဆိုတာ ဘယ္လိုသိတာလဲ…"
        "နင္ကလဲ ငါနင့္ဖုန္းနံပါတ္ရတာ ၾကာျပီဟ…လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ရက္ေလာက္ထဲက…"

        "ဟင္…ဒါဆိုဘာလို႕ခုမွဆက္တာလဲ…နင့္ပံုစံက ဖုန္းနံပါတ္ရရခ်င္း အူျမဴးျပီး ခ်က္ခ်င္းေခၚမယ့္ပံုမ်ိဳးပါ…ဒီေလာက္တည္ျငိမ္မွာေတာ့မဟုတ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္"
        "နင္ကေတာ့ ျဖဳတ္ျပီ…ငါေျပာတာလည္နားေထာင္ပါအံုးဟ…"

        "ေအးေျပာစမ္းပါအံုး…"
        "တကယ္ေတာ့ ငါလည္း ဖုန္းနံပါတ္ရရခ်င္းနင့္ဆီဖုန္းဆက္မလို႕ပဲ…ဒါေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ကိစၥတစ္ခုကျဖစ္လာတယ္ဟာ…အဲ့ဒီကိစၥကေတာ့ ငါနင့္ကို ပို႕လိုက္တဲ့ မက္ေဆ့ထဲက အေလ်ာ္ေတာင္းမယ့္ကိစၥပဲ…"

        "ဘာဆိုင္လို႕လဲဟ…ငါလဲနင့္ကို ဘာမွမလုပ္ရပါလား…ငါကနင့္ကိုဘာေလ်ာ္ရမွာလဲ…"
       "ဆိုင္တာေပါ့ဟ…ဒီလိုဟာ ငါေျပာျပမယ္…ငါနင္နဲ႕ေတြ႕ျပီး ေနာက္တစ္ေန႕မနက္က်ေတာ့ ဆိုင္ဖုန္းရဲဲ႕call log ေတြကိုျပန္စစ္တယ္ဟ…"

        "ခစ္ခစ္…အဲ့ေလာက္လြယ္မယ္ေတာ့ ငါမထင္ဘူးေနာ္…"
        "ေအး…တကယ္လဲမလြယ္ပါဘူးဟာ…ဆိုင္ကိုတေန႕တေန႕ဝင္လာတဲ့ဖုန္းေတြက အမ်ားႀကီးေလဟ…အဲ့ေတာ့ အနီးစပ္ဆံုး ငါအျပင္ကို ပစၥည္းသြားပို႕တဲ့အခ်ိန္အတြင္းလာတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ေတြကို အကုန္ကူးထားလိုက္တယ္…"

         စကားေျပာရင္းအာေျခာက္လာပံုရသည္။အေရွ႕တြင္ခ်ထားေသာ အေအးပုလင္းကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ျပီး ပိုက္ျဖင့္စုပ္ကာ ဂလုခနဲျမည္ေအာင္ မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ျပီးမွ……

        "ေနာက္ျပီး…ငါ့ရဲ႕ဒုတိယပစ္မွတ္က မန္ေနဂ်ာအစ္မရဲ႕ဖုန္းပဲ…"
        "ဟမ္…"
        "နင္မန္ေနဂ်ာအစ္မရဲ႕ဖုန္းကိုလည္းဆက္ဖူးတယ္မလား…ATM က လႊဲမယ္ဆိုတဲ့ေန႕ကေလ…"
        "ေၾသာ္ အဲ့ဒါမန္ေနဂ်ာဖုန္းလား…မသိဘူး ငါကပထမေခၚတဲ့ဖုန္းမအားလို႕ ေနာက္တလံုးေျပာင္းေခၚၾကည့္တာ…"

        "ေအးဟုတ္တယ္…အဲ့ဒါမန္ေနဂ်ာအစ္မရဲ႕ဖုန္းပဲ…ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ အဲ့ေန႕က ဆိုင္မွာငါတခ်ိန္လံုးရွိေနတာေလ အိမ္သာေတာင္မသြားဘူး…နင့္ဆီကဖုန္းဝင္လာရင္ငါသိရမွာေပါ့…ဒါေပမယ့္ ငါမသိလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ဖုန္းဝင္သြားေတာ့ မန္ေနဂ်ာအစ္မရဲ႕ ဖုန္းကိုနင္ဆက္လိုက္တာျဖစ္မယ္လို႕ ငါေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္…"

        "အင္း…ဆက္ေျပာပါဦး…"
        "အဲ့ဒါနဲ႕ ငါသူ႕ကိုအကူအညီေတာင္းေတာ့ သူလဲၾကည့္ေပးပါတယ္…ဒါေပမယ့္ contactထဲမရွိတဲ့နံပါတ္ဆိုေတာ့ဟာ…သူလည္းမမွတ္မိဘူးေပါ့ အဲ့ဒါနဲ႕သူ႕ဖုန္းထဲမွာ အဲ့ေန႕ကဝင္ထားတဲ့ အဝင္callေတြအကုန္ကူး…ဆိုင္ဖုန္းထဲက ကူးထားတဲ့ အဝင္callနဲ႕ ျပန္တိုက္ေတာ့…နင့္ဖုန္းနံပါတ္ကို ငါသိခဲ့ရတယ္…

       "ဟုတ္ပါျပီ…ဘယ္ဆိုးလို႕လဲ အလုပ္ရႈပ္ေတာ့ခံႏိုင္သားပဲေနာ္…ဒါနဲ႕ငါ့ဆီ အေလ်ာ္ေတာင္းမယ္ဆိုတာကေရာ…"
        "ငါfacebookမွာတင္ထားတဲ့ ဝတၳဳကို credit မေပးပဲ ခိုးကူးလုပ္ထားလို႕…"

        "ဘုရားေရ…"
        ရတုဆက္၏ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးမ်ားက ပို၍ပင္ ဝိုင္းစက္သြားၾကသည္။သုသတိၱတင္ထားေသာ ဝတၳဳကို သူမက credit မေပးပဲ ခိုးကူးသည္တဲ့…။

        "ေနပါဦး credit ဆိုတာဘာလဲ…ငါကေတာ့ ငါႀကိဳက္တဲ့စာေတြေတြ႕ရင္ အဲ့လိုပဲျပန္ကူးျပီးတင္ေနက်ပဲဟာ…shareရင္ လူသိပ္မျမင္လို႕…ျပီးေတာ့ ငါfacebook သံုးတာလဲ မၾကာေသးဘူး အဲ့ဒါေတြငါမသိဘူး"

        "သူမ်ားဟာကို ကူးရင္ creditဆိုတာေပးရတယ္ဟ…ဒါonlineေပၚက ယဥ္ေက်းမႈပဲ…မူပိုင္ခြင့္ေတြဘာေတြမရွိေတာ့ တရားစြဲလို႕ေတာ့ မရဘူးေပါ့ဟာ…ဒါေပမယ့္ မူရင္းပိုစ့္ပိုင္ရွင္က ငါျဖစ္တဲ့အတြက္ နင္ငါ့ကို credit ေပးရမယ္…အခုမေပးပဲတင္လို႕ မေက်နပ္ဘူး အဲ့အတြက္ငါ့ကို ဘာျပန္လုပ္ေပးမလဲ…"

        သုသတိၱေျပာေသာ creditယဥ္ေက်းမႈကို ရတုဆက္ နားမလည္ပါ။facebook သံုးသည္မွာလည္း မၾကာေသးသျဖင့္ အဲ့ေလာက္ထိထဲထဲဝင္ဝင္သူမသိ။online ေပၚကစာကို copy ယူျပီး ျပန္တင္တာ အျပစ္ႀကီးတစ္ခုလုပ္ထားသလို ဟိန္းလားေဟာက္လား လာလုပ္ေနသည္။

                             * * * * * * * * *

        သုသတိၱအတြက္ ကံေကာင္းတယ္ပဲေျပာရမလား…ကံဆိုးတယ္ပဲေျပာရမလား…အဲ့ဒီေန႕ကဖုန္းနံပါတ္ရတဲ့ေန႕ေပါ့…။အိမ္အျပန္လမ္းမွာ facebook ခဏဖြင့္လိုက္ေတာ့ Chat Box မွာ fri တစ္ေယာက္က ရတုဆက္ တင္ထားတာကို screenshot ရိုက္ျပီးလာျပထားသည္…။member 15သိန္းေက်ာ္ရွိေသာ Group တခုထဲမွာ တင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။သူမ်ား ဦးေႏွာက္ေဖာက္စားျပီး ေအာင္ျမင္ေနေသာ ထိုမိန္းကေလးကို သုသတိၱ ေဒါသေတာ္ေတာ္ထြက္သြားသည္။

        wallထဲဝင္ၾကည့္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မထားပဲ ရတုဆက္၏ အေကာင့္ျဖစ္ေနသည္။ပိုကံေကာင္းတာက ရတုဆက္၏ location က offမထား…ထိုမွတဆင့္ လိပ္စာသိခဲ့ရသည္။ထို႕ေၾကာင့္ လိပ္စာထဲကအတိုင္း ရတုဆက္တို႕ရပ္ကြက္ထဲသို႕ သြားကာ သူတို႕မိသားစုအေၾကာင္းစံုစမ္းသည္။အျမဲလိုလိုဖြင့္ထားတတ္ေသာ ရတုဆက္၏ ဖုန္းအင္တာနက္ေၾကာင့္ သင္တန္းတည္ေနရာကိုပါ သိခဲ့ရေလသည္။

        "ေနာက္ဆို profile ကိုပံုအစစ္မတင္နဲ႕သိလား…ငါ့လိုပဲ ကာတြန္းရုပ္ေလးတင္ထား…ေစတနာနဲ႕ေျပာတာ…ငါကေယာက်္ားေလး ဘာမွမျဖစ္ဘူး…နင္ကမိန္းကေလး ျပီးေတာ့ facebook ကိုလည္း ခုမွစသံုးတာဆိုေတာ့ တခုခုျဖစ္လာရင္ နင္ဘာမွလုပ္တတ္မွာမဟုတ္ဘူး…"

        သုသတိၱေျပာသမွ်ကို ေခါင္းေလးငံု႕ကာ နားေထာင္ေနသည္က ရတုဆက္…။ထို႕ေနာက္ သူမ၏ လက္ညိွဳးေလးႏွစ္ဖက္ကိုေကြးျပီး မ်က္လံုးေလးမ်ားကိုပြတ္ေနသည္။ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္က်ေနျခင္းပင္။

        "ဟာ…ငိုေနတာလား…မငိုပါနဲ႕ဟာ…ငါ………ငါက creditေလးေပးဖို႕ေျပာတာပါဟ"
        "ဘာ credit လဲ…နားမလည္ပါဘူးဆိုမွ ဒါပဲလာေျပာေနတယ္ …အီး…ဟီး………"

        ေျပာမိတာမွားေလသည္။အငိုတိတ္ေအာင္ေျပာကာမွ မ်က္ရည္ေတြက ရုရွားေရနံေတြလို တပြက္ပြက္ထြက္လာသည္။ဆိုင္ထဲက လူေတြကလည္းလွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။ဒီပံုစံအတိုင္းဆိုလွ်င္ အငိုရပ္မည့္ပံုမေပၚ။ပါးေၾကာစိမ္းေလးမ်ားပင္ ျမင္ေနရသည့္ သူမ၏ ပါးျပင္ေပၚမွ မ်က္ရည္စမ်ားကို ၾကည့္ရင္း သနားခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာသည္။

        "ကဲ…ကဲပါကြာ…ငါအေလ်ာ္မေတာင္းေတာ့ပါဘူး ဟုတ္ျပီလား…မငိုနဲ႕ေတာ့ေနာ္ တိတ္တိတ္…မ်က္ရည္ေတြႏွေျမာစရာေကာင္းတယ္ မငိုနဲ႕ေတာ့ေနာ္"

        သုသတိၱစကားကိုၾကားေတာ့ သူမေခါင္းေမာ့လာျပီး ေပါင္ေပၚတင္ထားေသာလြယ္အိတ္ကို စားပြဲေပၚသို႕ ဘုန္းခနဲပစ္တင္လိုက္သည္။သူမပံုစံက စိတ္ေက်နပ္မႈရသြားသည့္ အသြင္…။

        "ဟုတ္တယ္…ငါ့ မ်က္ရည္ေတြႏွေျမာစရာေကာင္းတယ္…အဲ့ဒီအတြက္ နင္ငါ့ကို ေလ်ာ္ေၾကးျပန္ေပးရမယ္…"
        "ငမ္……"

        ေနရာမွာတင္ ေခါက္ခနဲလဲသာေသလိုက္ခ်င္သြားသည္။အေလ်ာ္လာေတာင္းသည့္သူက အေလ်ာ္ျပန္ေပးရေတာ့မည့္ကိန္းဆိုက္ေခ်ျပီ။လက္မခံလို႕ကလည္းမျဖစ္။ေတာ္ၾကာထပ္ငိုေနမွ ဆိုင္ထဲက လူေတြက တမ်ိဳးဝိုင္းထင္ၾကဦးမည္။ထို႕ေၾကာင့္ အလိုက္အထိုက္ေလးဆက္ဆံမွ ရေတာ့မည္။

        "ဟုတ္…ဟုတ္ပါျပီ…ေျပာပါဦး…ငါက ဘာအေလ်ာ္ျပန္ေပးရမွာလဲ နင့္ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြအတြက္…"

        သူမက ခ်က္ခ်င္းမေျဖေသးပဲ ငါးေမြးကန္လံုးလံုးေလးကဲ့သို႕ ဝိုင္းစက္ေနေသာ မ်က္လံုးေလးမ်ားကို ဟိုၾကည့္လိုက္ဒီၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ဘာအေလ်ာ္ေတာင္းရမလဲဟုစဥ္းစားေနျခင္းျဖစ္နိုင္သည္။

        "ပံုျပင္…"
        "ဟမ္……"

        အဆက္အစပ္မရွိ ထေျပာလိုက္ေသာ စကားစုတစ္စုေၾကာင့္ သုသတိၱ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားသည္။ သူမကပင္ဆက္လက္၍…

        "ဟုတ္တယ္ နင္ငါ့ကို ပံုျပင္ေျပာျပရမယ္…ငါတခါမွနားမေထာင္ဖူးတဲ့ ပံုျပင္မ်ိဳးျဖစ္ရမယ္ဟာ…အဲ့ဒါဆို ငါေက်နပ္ျပီ"
        "ဟာ…နင္နားမေထာင္ဖူးတဲ့ ပံုျပင္ ငါက ဘယ္လိုလုပ္သိမွာလဲဟ"

        "နင္ကလဲ…ေျပာျပၾကည့္ေပါ့ဟာ…ငါနားေထာင္ဖူးတဲ့ဟာဆိုရင္ နားေထာင္ဖူးတယ္လို႕ေျပာမယ္…နားမေထာင္ဖူးဘူးဆိုရင္ ဘာမွမေျပာဘူး…ဒီတိုင္းျငိမ္ျငိမ္ေလး နားေထာင္ေနမယ္…အိုေခ…"
        "ေအး…အို……အိုေခပါတယ္ဟာ…"

        အလုပ္ပိတ္ရက္မို႕သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ဒီေကာင္မေလးက သူနားေထာင္ခ်င္သည့္ပံုျပင္မေျပာျပမခ်င္း ျပန္လႊတ္မည့္ပံုလည္းမေပၚ။ခ်က္ခ်င္းႀကီးဆိုေတာ့ ဘယ္ပံုျပင္မွ ေခါင္းထဲကလည္း ထြက္မလာ…။ထို႕ေၾကာင့္ ပံုျပင္မဟုတ္ေပမယ့္လည္း ပံုျပင္တစ္ပုဒ္လို နားေထာင္ရေကာင္းေလာက္မည္ဟု ယူဆရေသာ သုသတိၱႏွင့္လည္း မစိမ္းေသာ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ကိုေျပာျပရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

        တကယ္ေတာ့ သုသတိၱအခုေျပာျပမယ့္ ပံုျပင္ေလးက သူညတိုင္းအိပ္မက္ထဲမွာ ျမင္မက္ေနရသည့္ ဇာတ္လမ္းေလးျဖစ္သည္။ရတုဆက္ကလည္း နားေထာင္ရန္အသင့္အေနအထားျဖင့္ သုသတိၱမ်က္ႏွာကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေမာ့ၾကည့္ေနျပီမို႕…သူ႕ပံုျပင္ေလးကို အစခ်ီလိုက္ပါေတာ့သည္။

        "ဟိုး………ေရွးေရွးတံုးကေပါ့……………"

                                        * * * * * * * * *

💖💖ႏွစ္၃၀၀ခ်စ္သူ💖💖     (Part 5)

        အခ်ိန္က အခု ၂၀၁၇ခုႏွစ္ကေန ႏွစ္ေပါင္း၃၀၀ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လိုက္ရင္ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၇၁၇ ခုႏွစ္။

        အင္းဝေခတ္မင္းဆက္ေတြ အုပ္စိုးေနတဲ့ကာလ။ဒီထက္ပိုျပီး တိတိက်က်ေျပာရရင္ အင္းဝမင္းဆက္ အဆက္၃၀ ထဲကမွ ၂၉ဆက္ေျမာက္ မင္း ျဖစ္တဲ့တနဂၤေႏြမင္း(ခရစ္ႏွစ္၁၇၁၄-၁၇၃၃) ထီးနန္းစိုးစံစဥ္ ကာလအတြင္းမွာေပါ့…။

        "ေျပာမွာျဖင့္ေျပာပါဟာ…ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ေတြအတိအက်လုပ္မေနနဲ႕…ငါ သမိုင္းေမဂ်ာကမဟုတ္ဘူး…"
        "ဒါဆိုလဲျပီးေရာဟာ ဒီတိုင္းပဲေျပာေတာ့မယ္…"

        စိတ္မရွည္လွေသာ ရတုဆက္ေၾကာင့္ ဘာဘာညာညာေတြ အစခ်ီမေနေတာ့ပဲ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ အျဖစ္သာ သုသတိၱေျပာျပလိုက္ေတာ့သည္။

                                       * * * * * * * * *

        လြန္ခဲ့ဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း၃၀၀ ေလာက္က ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာ အိုးလုပ္ငန္းကို အဓိကလုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ ရြာငယ္ေလးတစ္ရြာ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။အဲ့ဒီရြာေလးက ထြက္တဲ့ အိုးေတြက အရမ္းနာမည္ႀကီးတယ္။အတိုင္းတိုင္းအျပည္ျပည္ကို လက္ေဆာင္ပ႑ာအျဖစ္ ဆက္သတဲ့ေနရာမွာလည္း အဲ့ဒီရြာေလးက အိုးေတြကိုပဲ မွာယူၾကရတဲ့အထိ အရည္အေသြးကလည္း ေကာင္းတယ္။

        အဲ့ဒီ အိုးလုပ္တဲ့ရြာေလးမွာ မိရိုးဖလား လုပ္ငန္းျဖစ္တဲ့ အိုးလုပ္ငန္းနဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္လည္းရွိေသးတယ္။သူ႕နာမည္က ေသာတိၳယ။

        ေမြးရာပါ ပါရမီ လို႕ပဲေျပာရမလား…။ေသာတိၳယ လုပ္တဲ့ အိုးေတြက တျခားသူေတြလုပ္တဲ့ အိုးေတြထက္ ပိုလွတယ္။ေသသပ္တယ္။အခ်ိန္တိုအတြင္းလည္း ျပီးစီးတဲ့အျပင္ အရည္အေသြးေကာင္းျပီး အင္မတန္က်စ္လစ္ခိုိုင္ခံ့သတဲ့။ ရြာသူႀကီးကိုယ္တိုင္ကေတာင္ အေက်ာ္ေဇယ်ဘြဲ႕ခ်ီးျမင့္ခံထားရသူလည္း ျဖစ္ေသးတယ္။

        "အေက်ာ္ေဇယ်ဘြဲ႕ဆိုတာဘာလဲဟင္…"
        ရတုဆက္က ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို မ်က္လံုးေလးကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း ေမးေတာ့…
        "အေက်ာ္ေဇယ်ဆိုတာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတာကို ေျပာတာဟ…"

        "ေၾသာ္…ဒါဆိုသူက သူတို႕ရြာမွာ ေခသူမဟုတ္ေပါ့ေနာ္…"
        "ေအးဟုတ္တယ္…Golden Disc ပါရထားတဲ့သူေပါ့…"

        "အာ…ငါကအေကာင္းမွတ္လို႕နားေထာင္ေနတာ myanmar idol နဲ႕လာေရာေနတယ္…"
        "နင္က ေခသူမဟုတ္လို႕ေျပာေတာ့ ငါလဲဦးသိန္းတန္ႀကီးကို သတိရသြားလို႕ပါဟ…"

        "ကဲကဲ ဆက္ေျပာပါဦး…"
        "ငါကေျပာေနတာကို နင္က စကားျဖတ္ေျပာတာေလ…ေျပာေတာ့ ျငိမ္ျငိမ္ေလးနားေထာင္မယ္ဆိုျပီးေတာ့…"

        "နင္ကလဲ ငါမသိလို႕ေမးတဲ့ဟာကို လာေအာ္တယ္…ငါငိုလိုက္မွာေနာ္"
        "အမယ္ေလး…ငိုေတာ့မငိုပါနဲ႕ဟာ…ငါဆက္ေျပာပါ့မယ္…"

        တေန႕ေတာ့  အဲ့ဒီရြာေလးကို ဘုရင့္အမိန္႕ေတာ္အရ ျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးေနၾက အိုးပံုသ႑ာန္ေတြက ကြဲထြက္ျပီး အရြယ္အစားမတူတဲ့ အိုးအလံုး ၁၀၀ ျပဳလုပ္ဆက္သၾကရမယ္လို႕ စာခြ်န္လႊာေရာက္လာခဲ့တယ္။ဒိဇိုင္းအသစ္နဲ႕ အရြယ္အစားမတူတဲ့ အိုးအလံုး၁၀၀ေပါ့။သာမန္အိုးထိန္းသည္ေတြအတြက္ ေဆာင္ရြက္ဖို႕ခက္ခဲတဲ့ တာဝန္ျဖစ္လို႕ ေသာတိၳယဆီကိုပဲ တာဝန္ေပးအပ္လိုက္တယ္။

        အဲ့ဒီေန႕ကစျပီး ေသာတိၳယ လူငယ္ေလးခမ်ာ ေန႕မအားညမနားနဲ႕ အိုးအလန္းေလးေတြကို လုပ္ရေလေတာ့တာေပါ့။တအိုးနဲ႕တအိုး ဒီဇိုင္းလည္းမတူရမယ့္အျပင္ အရြယ္အစားပါမတူေစဖို႕ အတြက္ အရမ္းဂရုစိုက္ရတာေပါ့။

         ဒီလိုနဲ႕ လအတန္ငယ္ၾကာေတာ့ ဘုရင့္အမိန္႕ေတာ္အတိုင္း ပံုသ႑ာန္မတူ အရြယ္အစားကြဲျပားတဲ့  အိုးအလံုး၁၀၀ ကို ျပဳလုပ္ျပီးစီးသြားခဲ့တယ္။တရြာလံုး ေခတ္အဆက္ဆက္ သြန္းလုပ္ခဲ့တဲ့ အိုးေတြနဲ႕မတူပဲ ေသာတိၳယ လုပ္တဲ့အိုးေတြက တမူဆန္းသစ္ေနတယ္။

        ေနာက္တေန႕မနက္မွာ ဘုရင္မင္းျမတ္ဆီကို ဆက္သရမွာမို႕ အဲ့ဒီအိုးအလံုး၁၀၀ကို ေသာတိၳယရဲ႕ အိမ္နံေဘးမွာ စီတန္းျပီးထားသတဲ့။အေရာင္အေသြးစံုစံုလင္လင္ အရြယ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ အိုးေတြကို ၾကည့္ရင္း ေသာတိၳယဟာ ပီတိျဖစ္မိတယ္။ဒါေပမယ့္ ေသာတိၳယရဲ႕ ဝမ္းေျမာက္မႈက ၾကာၾကာမခံခဲ့ဘူး…။အဲ့ေန႕ညေနခင္းမွာပဲ ေသာတိၳယ အိမ္နားကို ျမင္းဒုန္းစိုင္းစီးလာတဲ့  မိန္းမပ်ိဳတဦးေရာက္ရွိလာျပီး စီတန္းထားတဲ့ အိုးေတြကို ဝင္တိုက္သြားေတာ့တယ္။

        "ခြမ္း…ခလြမ္း……ဂြ်မ္း………"

        အိမ္အျပင္ဘက္ဆီက အသံေတြေၾကာင့္ ေသာတိၳယလည္း ဘာျဖစ္တာလား ဆိုျပီး အျပင္ထြက္ၾကည့္ေတာ့ အိုးတခ်ိဳ႕က ကြဲေၾကေနျပီး ျမင္းျဖဴတေကာင္နဲ႕ မိန္းမပ်ိဳတဦးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

        "အဲ့ေကာင္မကလည္း နေမာ္နမဲ့နဲ႕…ဒီေလာက္အိုးေတြစီထားတာ သူ႕မ်က္လံုးက မျမင္ဘူးလားမသိဘူး…ဟိုက ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ထားရတဲ့ဟာကို…"
        "ေၾသာ္ နင္ကလည္း သူ႕ျမင္းမွာ ABS system မပါေတာ့ တံု႕ခနဲ ရပ္လို႕မရလို႕ေနမွာေပါ့ဟာ…"

        "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ သူ႕လက္ထဲမွာဇက္ႀကိဳးကိုင္ထားတာပဲ…ဇက္ႀကိဳးဆြဲလိုက္ရင္ေတာ့ ဘယ္ျမင္းမွ အားအားယားယား ခုန္ေပါက္မေနဘူး တံု႔ခနဲရပ္မွာပဲ"
        "ေအးပါဟာ ငါေျပာတာလည္း နားေထာင္ပါအံုး…ေဒါသေလးကို နည္းနည္းေလ်ာ့ ဟုတ္ျပီလား…"

        "အြန္း…ဆက္ေျပာ…"

        အဲ့ဒါနဲ႕ ဘုရင့္ဆီဆက္သရမယ့္ အိုးေတြကြဲကုန္ေတာ့ ေသာတိၳယလည္း တင္းျပီး အဲ့မိန္းမပ်ိဳေလးကို ေျပာေတာ့တာေပါ့…။

        "အိုအသင္မိန္းကေလး…အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ အကြ်ႏ္ုပ္၏ အိုးမ်ားကို ဖ်က္ဆီးပစ္ရသနည္း…" လို႕ေမးေတာ့ အဲ့ဒီမိန္းမပ်ိဳက…

        "ဟိုးဟိုး…ခဏေလး…"
        "ဘာတုန္းဟ…ဘာျဖစ္ျပန္ျပီလဲ"

        "ဒီေခတ္စကားနဲ႕ပဲေျပာဟာ…နားေထာင္ရတာ နားထဲမွာကန္႕လန္႕ျဖစ္ေနလို႕…"
        "ျပီးေရာ အာ့ဆိုလဲ နင္နားလည္ေအာင္ ငါ ခုေခတ္စကားနဲ႕ပဲ သူတို႕ေျပာတဲ့စကားေတြကို ေျပာျပမယ္ေနာ္…"
        "အိုခီ…က်ိဳင္းဇူးပါဆင့္…"

        အဲ့ဒါနဲ႕ ေသာတိၳယက အဲ့မိန္းမပ်ိဳေလးကို…

        "ဟဲ့ နင္ျမင္းကို ဘယ္လိုေတြေတာင္စီးလာတာလဲ…ငါ့အိုးေတြကြဲကုန္ျပီ" လို႕ေျပာေတာ့…
        "ဟဲ့…ငါလည္း မျမင္လို႕ဝင္တိုက္မိတာေပါ့…နင့္အိုးေတြကို ဘယ္သူက တမင္သက္သက္ေတာ့တိုက္မလဲ" ဆိုျပီး ကတ္ကတ္လန္ ရန္ျပန္ေတြ႕သတဲ့…။

        ေသာတိၳယလည္း မေတာင္းပန္တဲ့အျပင္ ရန္ျပန္ေတြ႕ေနတဲ့ အဲ့ဒီမိန္းမပ်ိဳေလးကို ပိုျပီး ေပါက္ကြဲသြားတာေပါ။တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီမိန္းမပ်ိဳေလးက သူ႕အေပါင္းအပါေတြနဲ႕ ျမင္းစီးျပိဳင္ေနတာ…။ပန္းတိုင္ျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္ဆိုျပီး ျဖတ္လမ္းကေန စီးလာေတာ့ ေသာတိၳယ အိမ္ေဘး ေတာလမ္းကေနျဖတ္အတက္မွာ အိုးေတြကို အရွိန္မထိန္းနိုင္ပဲ တိုက္မိေတာ့တာပါပဲ…။ျမင္းစီးလာတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးကို ဒီရြာမွာ တခါမွလည္း မျမင္ဖူး မေတြ႕ဖူးေတာ့ ေသာတိၳယက ေမးလိုက္တယ္…။

        "ဒါနဲ႕ေနစမ္းပါအံုး…မင္းကို ဒီရြာမွာတစ္ခါမွမျမင္ဖူးပါဘူး…မင္းကဘယ္ရြာကလဲ"
        "ကြ်န္မဘာသာ ဘယ္ရြာကျဖစ္ျဖစ္ ရွင့္အပူမပါဘူး…ရွင္ လဝက လုပ္ေနတာနဲ႕ ကြ်န္မ ပန္းတိုင္မေရာက္ပဲ ရံႈးေတာ့မယ္…"

        ဆက္ေျပာမလို႕ဟန္ျပင္ေနတုန္းမွာပဲ ရတုဆက္က လက္ဝါးေလးေထာင္လိုက္သျဖင့္ …

        "ဘာေမးအံုးမလို႕လဲ ေဒၚရတုဆက္…"
        "ဟြာေလ…အဲ့ေခတ္က လဝက ရွိလို႕လား…နင္ခုနက လဝက ဆိုတာေျပာလိုက္သလားလို႕…"
        "ေၾသာ္…နင္ကလဲ နင္နားလည္ေအာင္ ဒီေခတ္စကားနဲ႕ေျပာျပတာေလဟာ…စံုစမ္းေမးျမန္းေနလို႕ လဝက လုပ္ေနတယ္လို႕ ေျပာလိုက္တာ"
        "သိသားပဲ…ခစ္ခစ္"

        ပါးခ်ိဳင့္ေလးမ်ားကိုခြက္ေနေအာင္ ရယ္လိုက္သျဖင့္ နဂိုထဲက ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ရတုဆက္မွာ ပို၍ပင္ ခ်စ္စရာေကာင္းသြားသည္ဟု သုသတိၱေတြးမိလိုက္သည္။

        "ဟဲ့ …ဘာေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ…ဆက္ေျပာေလ"
        "ေၾသာ္…ေအးေအး…ဆက္ေျပာမယ္ ဒါနဲ႕ငါေျပာတာ ဘယ္ထိေရာက္သြားျပီလဲ…"
        "ဘယ္ရြာကျဖစ္ျဖစ္ ရွင့္အပူမပါဘူးတဲ့"

        အဲ့ဒါနဲ႕ ေသာတိၳယလည္း ကြဲသြားတဲ့ အိုးေတြအတြက္ ဘာျပန္လုပ္ေပးမလဲဆိုျပီးေျပာေတာ့တာေပါ့။မိန္းမပ်ိဳေလးက အဖက္မလုပ္တဲ့ အျပင္ သူ႕ျမင္းေလး အိုးကြဲေတြရွသြားလားဆိုျပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ေနသတဲ့။စိတ္ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ သူ႕ျမင္းကို စစ္ေဆးျပီးေရာ မေျပာမဆိုနဲ႕ ျမင္းေပၚတက္ျပီး ထြက္သြားေတာ့သတဲ့။

        ေသာတိၳယလည္း ေနာက္ကေျပးလိုက္တာေပါ့။ဒါေပမယ့္ သူ႕ေျခေထာက္က ႏွစ္ေခ်ာင္းထဲေလ။ျမင္းက ေလးေခ်ာင္း ဘယ္မွီမလဲ။ေနာက္မွာျပတ္က်န္ခဲ့တာေပါ့…။အဲ့ဒါနဲ႕ စိတ္ပ်က္အားငယ္ျပီး ေနာက္ေန႕မနက္ ဘုရင့္ဆီသြားရင္ ေသဒဏ္ေပးခံရေတာ့မွာမို႕ အိမ္ကိုျပန္… မေသခင္ထမင္းဝေအာင္ပဲ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ထိုင္စားေနလိုက္ေတာ့တယ္။

        ေနာက္တေန႕မနက္ ဘုရင့္ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္ကိုေရာက္ေတာ့…သူ႕အျပစ္ကိုသူဝန္ခံလိုက္ေတာ့တယ္။အိုးေတြကို အခ်ိန္မီျပီးစီးခဲ့ေပမယ့္ ျမင္းစီးမိန္းမပ်ိဳတဦးက ဝင္တိုက္သြားလို႕ ကြဲသြားရတဲ့အေၾကာင္း…တရားခံကို လက္ရမဖမ္းဆီးနိုင္ခဲ့လို႕ သူ႕မွာအျပစ္ရွိပါတယ္…ထားရင္လဲေန သတ္ရင္လဲေသရမွာပါ ဘာညာနဲ႕ ေလွ်ာက္တင္ေတာ့တာေပါ့။

        ဘုရင္လည္း ၾကားၾကားခ်င္းအမ်က္ေတာ္ရွပါေလေရာ။ဘုရင့္အမိန္႕ကို မေလးမစားနဲ႕ ေပါ့ေပါ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ လုပ္တဲ့ အတြက္ ေသဒဏ္ေပးမလို႕ျပင္ေနစဥ္မွာပဲ ဘုရင့္သမီးေတာ္က ေဘးနားကိုေရာက္လာတယ္။တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီအိုးေတြက ဘုရင့္သမီးေတာ္ရဲ႕ ေမြးေန႕အတြက္ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ surprise ေပါ့…။ခုေတာ့အိုးေတြက ပ်က္စီးသြားတာမို႕ သူ႕သမီးေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ပဲ ေျပာျပလိုက္ေတာ့တယ္။သမီးေတာ္လည္း အိုးထိန္းသည္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေန႕က သူဝင္တိုက္ခဲ့တဲ့ အိုးေတြရဲ႕ ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေနမွန္းသိလိုက္ရတယ္။

        ဒါေပမယ့္ မ်က္လႊာခ်ျပီး အခစားဝင္ေနတဲ့ ေသာတိၳယကို စခ်င္တာနဲ႕ ဟန္လုပ္ျပီး ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းလိုက္ေသးတယ္။ေသာတိၳယလည္း ဘုရင္ႀကီးသာကူတိုက္တာေရာ…ဘုရင့္သမီးေတာ္ သာကူတိုက္တာေရာ ခံရေတာ့တာေပါ့။အားရေအာင္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းျပီးေတာ့မွ ေသာတိၳယကို ေမာ္ဖူးေစ လို႕ အမိန္႕ေပးတယ္။

        ေသာတိၳယ မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူအရမ္းအံ့အားသင့္သြားတယ္။ပိုျပီးေတာ့လည္း ထိတ္လန္႕သြားတယ္။သူမေန႕က ဘုရင့္သမီးေတာ္မွန္းမသိပဲ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုမိလိုက္ေတာ့ ဒုကၡိတ ပ်ားတုပ္ေတာ့တာေပါ့။အဲ့ဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳး အရွင့္သမီးကို မသိလို႕ ေျပာဆိုမိတာပါ ဆိုျပီး ထပ္တလဲလဲေတာင္းပန္ေတာ့တယ္။

        ဒါေပမယ့္ မင္းသမီးေလးက ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ဘယ္ခြင့္လႊတ္မလဲ သူ႕ကို ေျပာဆိုထားတာကိုး။အဲ့ဒါနဲ႕ ေသာတိၳယကို အျပစ္ေပးေတာ့တယ္။ေသာတိၳယလည္း ကိုယ့္အျပစ္နဲ႕ကိုယ္မို႕ ဘာမွမတတ္နိုင္ေတာ့ဘူး။အရွင့္သမီး ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလိုသာ အျပစ္ေပးပါေတာ့ဆိုျပီး တင္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့တယ္။

        မင္းသမီးေလးေပးတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေသာတိၳယေရာ မွဴးႀကီးမတ္ရာ ေသနာပတိေတြေရာ အကုန္အံ့အားသင့္ကုန္ၾကတယ္။ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ မင္းသမီးေလးက ေသာတိၳယကို နန္းတြင္းမွာ ျမင္းထိန္းအျဖစ္ အမႈေတာ္ထမ္းဖို႕ အျပစ္ေပးလိုက္လို႕ပဲ။

        အဲ့ဒီကေနတဆင့္ အိုးထိန္းသည္ ေသာတိၳယ ကေန ျမင္းထိန္းေသာတိၳယ အျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားေတာ့တယ္။ျမင္းစီးဝါသနာပါတဲ့ မင္းသမီးေလးဟာလည္း ျမင္းေဇာင္းကို ခဏခဏသြားရင္း အခ်ိန္ေတြၾကာလာေတာ့ ျမင္းထိန္းေလး ေသာတိၳယနဲ႕ ေမတၱာမွ်သြားၾကေတာ့တယ္။ဒါကို မနာလိုၾကတဲ့ နန္းတြင္းထဲက လူတခ်ိဳ႕က ဘုရင္ႀကီးဆီကို ေလွ်ာက္တင္လိုက္ၾကတာေပါ့။ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ ေရႊနားေတာ္ကိုလဲ ေပါက္ၾကားသြားေရာ တခါတည္း ရာဇမာန္အမ်က္ပြားျပီး ခ်စ္သူႏွစ္ဦးစလံုးကို စေတးဖို႕ အမိန္႕ထုတ္လိုက္ေတာ့တာေပါ့။

        ဒီသတင္းကိို ၾကားသိသိခ်င္းမွာပဲ မင္းသမီးေလးနဲ႕ ေသာတိၳယတို႕ဟာ ျမင္းစီးျပီးထြက္ေျပးၾကေတာ့တယ္။ခ်စ္တဲ့သူနဲ႕ ဘယ္သူမွမေဝးခ်င္ၾကဘူးေလ။အဲ့ဒါနဲ႕ ေျပးရင္းေျပးရင္း ဘုရားတစ္ဆူနားကို သူတို႕ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ေနာက္ကလိုက္လာတဲ့လူေတြနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး မ်က္ေျချပတ္သြားျပီမို႕ အဲ့ဒီဘုရားေပၚတက္ျပီး ပုန္းၾကတယ္။

        သူတို႕စိတ္ခ်လက္ခ် ပုန္းေအာင္းေနတုန္းမွာပဲ……

        "ခဏေလးေနအံုး…သုသတိၱ"
        "ဘာျဖစ္လို႕လဲ…"
        "နင့္ကို ငါေျပာတယ္ေလ…ငါနားေထာင္ဖူးတဲ့ဟာဆိုရင္ ငါေျပာမယ္လို႕"
        "ဘာလဲ နင္က နားေထာင္ဖူးလို႕လား"
        "နားေထာင္ဖူးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဟ…ငါမက္မက္ေနတဲ့ အိမ္မက္တစ္ခုနဲ႕ ဆင္တူေနလို႕…"
        "အိမ္မက္ ဟုတ္လား…"

        ရတုဆက္က သုသတိၱကို ေစ့ေစ့ၾကည့္သည္။ တစံုတရာစဥ္းစားဟန္ျဖင့္လည္း မ်က္လံုးကို ေအာက္စိုက္ကာ နည္းနည္းျငိမ္ေနေသးသည္။ျပီးမွ…

        "ဟုတ္တယ္…ငါမက္မက္ေနတဲ့ အိမ္မက္ထဲမွာလည္း ငါကနန္းဝတ္နန္းစားနဲ႕…ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္လဲပါေသးတယ္ဟ…သူ႕အဝတ္အစားကေတာ့ ငါ့ေလာက္မေတာက္ေျပာင္ဘူး။သူနဲ႕ငါ ျမင္းစီးျပီးထြက္ေျပးေနၾကတာ…ေနာက္ကလဲ ျမင္းေတြနဲ႕လူေတြအမ်ားႀကီး လိုက္လာေနၾကတယ္။ထြက္ေျပးရင္းနဲ႕ ဘုရားတစ္ဆူနားအေရာက္မွာ ငါနဲ႕သူနဲ႕ ဘုရားေပၚတက္ပုန္းၾကတယ္။ျမင္းကိုေတာ့ ဒီတိုင္းလႊတ္လိုက္တယ္။ေနာက္ကလိုက္လာတဲ့သူေတြ မရိပ္မိေအာင္လို႕ေပါ့…"

        "ဟာ…ဒါဆို ငါအခုေျပာျပေနတာနဲ႕တူေနတာေပါ့ေနာ္…"
        "ဟုတ္တယ္…ငါနဲ႕သူနဲ႕ ဘုရားေပၚမွာစကားေတြလဲေျပာၾကေသးတယ္ဟ…ဘာေတြေျပာတာလဲေတာ့ ငါမသိဘူး…ခဏအၾကာမွာပဲ ငါတို႕ကိုမိသြားၾကတယ္…ျပီးေတာ့အဲ့ဒီဘုရားမွာပဲ ငါနဲ႕သူနဲ႕အသတ္ခံလိုက္ရတယ္။အဲ့ဒီေနရာေရာက္ရင္ ငါအျမဲလန္႕လန္႕ ႏိုးလာတတ္တယ္။နိုးလာရင္လဲ အျပင္မွာ ငါ့မ်က္ႏွာက မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ရႊဲေနတယ္ တကိုယ္လံုးလဲ ေခြ်းေစးေတြျပန္ေနတတ္တယ္…"

        "နင္တကယ္ပဲ အဲ့လို မက္တာလား…"
        "ဟုတ္တယ္ဟ…ငါေလ ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းမသိ အဲ့ဒီအိပ္မက္ထဲက ေကာင္ေလးကို အရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနတာ…ျပီးေတာ့ ငါတို႕ဘာလို႕ထြက္ေျပးၾကတာလဲဆိုတာကိုလည္း အရမ္းသိခ်င္ေနတယ္…အခု နင္ေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္နဲ႕မ်ားဆက္စပ္ေနမလားမသိဘူးေနာ္…"

        ရတုဆက္၏ ေတာက္ပေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားမွတဆင့္ သူမ မည္မွ်သိခ်င္ေနသည္ကို သုသတိၱ ခန္႕မွန္းမိပါသည္။ရတုဆက္ကလည္း သုသတိၱ၏ မ်က္ႏွာကို အတန္ၾကာေငးၾကည့္ေနမိသည္။ျပီးမွ…

        "သုသတိၱ…နင့္ကိုငါေမးစရာ ရွိတယ္ အမွန္အတိုင္းေျဖေပးပါေနာ္"
        "ေမးေလ…ဘာေမးမလို႕လဲ"
        "နင့္ကို အဲ့ဒီပံုျပင္ ဘယ္သူေျပာျပတာလဲဟင္…"

        ရတုဆက္၏ ေမးခြန္းကို မကြယ္မဝွက္ပဲ အမွန္အတိုင္းပင္ သုသတိၱေျဖလိုက္ပါသည္။

        "တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒါ ပံုျပင္မဟုတ္ပါဘူး…ငါအျမဲမက္တတ္တဲ့ အိမ္မက္တစ္ခုပါရတု…"

        ထိုစကားကိုၾကားေတာ့ အံ့ၾသထူးဆန္းစြာျဖင့္ ျပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္ျပန္သည္။

       "နင္လည္း အိမ္မက္မက္တာပဲလား…ဒါဆိုငါကက်ေတာ့ ဝိုးတဝါးနဲ႕ တဝက္တပ်က္က မက္ျပီး နင္က်ေတာ့ ဘာလို႕အစအဆံုးမက္ရတာလဲ"
        "အဲ့ဒါေတာ့ ငါလည္းမသိဘူး…ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ အဲ့ဒီမင္းသမီးေလးနဲ႕ ေသာတိၳယတို႕ ဘုရားေပၚမွာေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြက ငါ့နားထဲမွာ သံမိႈရိုက္ထားသလို စြဲေနတယ္ဟာ…"

        ရတုဆက္ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ဝင္းသြားသည္။သူအရမ္းသိခ်င္ေနသည့္ စကားမ်ားကို ၾကားသိရမည့္ တစ္ခုတည္းေသာ သဲလြန္စက သုသတိၱပင္ျဖစ္သည္။ထို႕ေၾကာင့္…

        "ငါ့ကိုေျပာျပပါလား…သူတို႕ဘာေတြေျပာၾကလဲဆိုတာ…"
        "ေသာတိၳယကေျပာတယ္ ေမာင္ေတာ္တို႕ ဘယ္ေတာ့မွမခြဲဘူးေနာ္တဲ့…ဒီဘဝမွာမေပါင္းဖက္ခဲ့ရရင္ေတာင္ ေနာင္ဘဝေတြဆိုတာမ်ားရွိခဲ့ရင္ႏွမေတာ္နဲ႕ေပါင္းဖက္ခြင့္ရပါရေစတဲ့…"
        "မင္းသမီးေလးကေရာ ဘာျပန္ေျပာလဲ…"
        "ႏွမေတာ္တို႕ဒီဘုရားကိုတိုင္တည္ျပီးသစၥာျပဳၾကမယ္ေနာ္တဲ့…ႏွမေတာ္တို႕အခ်စ္ကစစ္မွန္ရင္ ဘဝဆက္တိုင္းအၾကင္လင္မယားအျဖစ္ေပါင္းစည္းၾကရပါေစလို႕ေပါ့တဲ့"

        ရတုဆက္ မ်က္ႏွာညိွဳးသြားသည္။မင္းသမီးေလးႏွင့္ေသာတိၳယတို႕၏ ဇာတ္သိမ္းခန္းက သူမအတြက္ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိစို႕နင့္ေစသည္။

        "သူတို႕သစၥာတိုင္တည္ၾကတယ္…အဲ့ဒီမွာ ငါၾကားလိုက္ရတာက မင္းသမီးေလးက သူ႕ကိုယ္သူ တပည့္ေတာ္မ ဝိုင္းေဒဝီ ဆိုျပီး သံုးႏႈန္းလိုက္တယ္…ျပီးေတာ့ မင္းသမီးေလးက ေသာတိၳယကိုေမးတယ္…ေနာင္ဘဝေတြမွာျပန္ဆံုေတြ႕ျဖစ္ၾကရင္ ႏွမေတာ္ကိုမွတ္မိဦးမွာလားဟင္တဲ့…"
         "ဒါဆို မင္းသမီးေလးနာမည္က ဝိုင္းေဒဝီ ေပါ့ေနာ္…ဒီေခတ္နာမည္ေတြနဲ႕ဆင္သလိုပဲ…"
         "နင္ကလဲဟာ ဘိုးေတာ္ဝိုင္း တို႕ဘာတို႕ေတာင္ရွိေသးတာပဲ…ဒါအဆန္းမဟုတ္ပါဘူး…"
         "အင္း ဟုတ္မွာေပါ့ေလ…ဒါနဲ႕ ေသာတိၳယက ဘာျပန္ေျဖလဲ…"
         "သူျပန္ေျဖတာက စကားေလးတခြန္းထဲပဲ…ႏွလံုးသားနဲ႕မွတ္ထားတဲ့အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွေမ့မွာမဟုတ္ပါဘူး တဲ့…"

        သုသတိၱစကားအဆံုးမွာ ရတုဆက္၏ မ်က္ရည္တို႕က လိမ့္ဆင္းလာၾကျပန္သည္။အလြန္အငိုသန္ေသာ ေကာင္မေလးပါေပ။ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ သုသတိၱကိုယ္တိုင္ပင္ ထိုမ်က္ရည္မ်ားကိုသုတ္ေပးျဖစ္ပါသည္။မ်က္ရည္စေႏြးေႏြးေလးမ်ားကို သုတ္ေပးေနရင္းက…

        "နင္က ငါ့ရဲ႕ ဝိုင္းေဒဝီလားဟင္…"  ဟု ေမးလိုက္သည္။

        ထိုေမးခြန္းကိုၾကားေတာ့ သုသတိၱကို သူမေမာ့ၾကည့္သည္။သူမမ်က္ဝန္းေတြက စိုစြတ္ေနသည္။သူမမ်က္ႏွာေလးက ေတြေဝေနသည္။အတန္ၾကာေအာင္ေတြေဝေနျပီးမွ မ်က္ႏွာကို ဆူပုပ္ပုပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ျပင္ျပီး…

        "ေကာင္စုတ္…ငါ့ကို အဲ့လိုေမးရေအာင္ နင္က ေသာတိၳယ မို႕လို႕လားဟဲ့…" 

ဟုဆိုကာ စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ လြယ္အိတ္ေသးေသးေလးႏွင့္ ေကာက္ထုျပီး ဆိုင္ျပင္ဘက္သို႕ ေဒါက္ဖိနပ္သံေလး တေဒါက္ေဒါက္ျမည္ေနေအာင္ ေျပးထြက္သြားေလသည္။

        ရတုဆက္ႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ သုသတိၱအဖို႕ ေဒါက္ဖိနပ္သံေလးကအစ ဂီတသံေလး တစ္ခုလို နားဝင္ခ်ိဳလြန္းေနသည္။ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ရတုဆက္အေပၚ သူစိတ္ဝင္စားမိသြားမွန္း သူ႕ကိုယ္သူလည္း မသိပါ။ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ရတုဆက္ကို ျမင္ထဲက အရမ္းရင္းႏွီးေနသလို ခံစားမိသည္။ေနာက္တစ္ခုက သူမရဲ႕ ကိုယ္သင္းရနံ႕…။ထိုရနံ႕ေလးကို လဲ ရင္းႏွီးေနသည္။

        ထို႕ေနာက္ အေတြးစမ်ားကို ျဖတ္ကာ …ရွက္ျပီးထြက္ေျပးသြားေသာ ရတု ေနာက္ကို လိုက္ရန္အတြက္ စားပြဲထိုးေလးအား လွမ္းေခၚလိုက္ပါေတာ့သည္။

        "ရွင္းမယ္ေဟ့…"

                                          * * * * * * * *

💖💖ႏွစ္၃၀၀ခ်စ္သူ💖💖    (Part 6)

        ဒီေန႕သမီးေလးကိုၾကည့္ရတာ အလြန္ေပ်ာ္ျမဴးေနသည္ဟု ဦးျမင့္ေက်ာ္ထင္မိသည္။သမီးေလး ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္ေပ်ာ္ေနရတာလဲ။သမီးေလး၏ မ်က္ႏွာတြင္ ထိုကဲ့သို႕ေသာ အျပံဳးေလးမ်ားကို ဦးျမင့္ေက်ာ္ မျမင္ခဲ့ရသည္မွာ ၃ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ေျမာက္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ဇနီးျဖစ္သူ ခင္မမ ဆံုးပါးသြားျပီးကတည္းက သမီးေလး၏ မ်က္ႏွာမွ အျပံဳးမ်ားလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့သည္။

        သမီးေလးအတြက္ မိခင္ေမတၱာေပးနိုင္ရန္ တစ္ပင္လဲ၍ တစ္ပင္ထူခဲ့ေသာ္လည္း မိေထြးအျဖစ္သာ အဖက္တင္ခဲ့သည္။သမီးေလးကေတာ့ သူ႕မိခင္ေနရာတြင္ မည္သူ႕ကိုမွ အစားမထိုးနိုင္ခဲ့။ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဦးျမင့္ေက်ာ္မွာ သမီးေလး၏ ေဘးတြင္လူပိုတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ခဲ့ရသည္။

        ထို႕ေၾကာင့္ သမီးေလးစိတ္တိုင္းက် လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနနိုင္ရန္စီစဥ္ေပးခဲ့သည္။အနည္းဆံုးေတာ့ သမီးေလး၏ မ်က္ႏွာတြင္ စိတ္ေက်နပ္မႈအရိပ္အေငြ႕ အနည္းငယ္ေတာ့ ဦးျမင့္ေက်ာ္ျမင္ခ်င္ခဲ့သည္ေလ။ယခုေတာ့ သမီးေလး၏ အျပံဳးမ်ား ျပန္ျမင္ခြင့္ရရွိခဲ့ျပီျဖစ္သည္။သို႕ေသာ္ ထိုအျပံဳးမ်ားက ဦးျမင့္ေက်ာ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးရင္နာလာေစနိုင္မွန္း ထိုအခ်ိန္က သူမသိခဲ့ပါေခ်။

                                  * * * * * * * * *

        "သု…ငါတို႕ခ်စ္သူေတြျဖစ္တာ တစ္လေတာင္ရွိျပီေနာ္…"

        သုသတိၱက ရတုတစ္ခုခုအတြက္ စကားခင္းေနမွန္းသိ၍ ဖ်တ္ခနဲလွည့္ၾကည့္သည္။ျပီးမွ…

        "အင္း…"
        "အြန္း…အာ့ဆိုငါေမးမယ္…ခ်စ္သူျဖစ္ျပီး တစ္လေတာင္ျပည့္ျပီ…ငါတို႕မလုပ္ရေသးတာဘာရွိလဲ…"

        သုသတိၱျပံဳးသည္။သူမ်ားေတြလို သြားထပ္မပါေသာ္လည္း သြားစြယ္ေလးေပၚေအာင္ေတာ့ ျပံဳးျဖစ္သည္။ရတုဆက္၏ ထင္မွတ္မထားေသာ အေမးကိုလည္း သူသေဘာက်၍ သြားသည္။ခ်က္ခ်င္းပင္ ရတု လက္ကိုဆြဲကာ ထိုင္ရာမွထလိုက္သည္။ျပီးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံ(မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံ)ႀကီးထဲမွ ေျပးထြက္ကာ လမ္းမေပၚသို႕ ထြက္ျပီး Taxi ငွားသည္။

        "ဟဲ့…ဘယ္သြားမလို႕လဲ…"

        ရတုဆက္၏ အေမးအား သုသတိၱက လက္ညိွဳးေလးကို သူ၏ႏႈတ္ခမ္းနားတြင္ ကပ္၍ေထာင္ကာ ျပန္ေျဖပါသည္။ရွဴးတိုးတိုး…ဘာမွမေျပာနဲ႕ တိတ္တိတ္ေလးေနျပီး ငါနဲ႕လိုက္ခဲ့ဟူသည့္ သေဘာပင္။ေျမနီကုန္းသို႕ေခၚသြားျခင္းျဖစ္သည္။Taxiကို ေျမနီကုန္း ဒဂံုစင္တာေရွ႕၌ ရပ္ခိုင္းသည္။

        ဒီလိုနဲ႕ သူတို႕ႏွစ္ဦး ဒဂံုစင္တာထဲမွာ ေစ်းဝယ္ျဖစ္ၾကသည္။ခ်စ္သူလက္ေမာင္းကိုဖက္ျပီး ေစ်းဝယ္ထြက္ရသည့္အတြက္ ရတုေပ်ာ္ပါသည္။ၾကည္လဲၾကည္ႏူးမိသည္။သို႕ေပမဲ့ ရတု ျဖစ္ေစခ်င္သည္က ဒါမဟုတ္ေသးပါ။သုသတိၱကေတာ့ ကမာၻႀကီးတခုလံုးကို အပိုင္စားရထားသလို ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြျဖစ္လို႕ေနသည္။

        "ဟယ္ …ဟိုဖိနပ္ေလးကလွလိုက္တာ…ၾကည့္စမ္းပါဦး သုရယ္"

        ရတုဆက္ညႊန္ျပသည့္ေနရာသို႕ သုသတိၱၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနက္ေရာင္ဖိနပ္ေလးတရံကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ရတုႏွင့္ဆို အရမ္းလိုက္မွာပဲဟု သူေတြးမိလိုက္သည္။ထို႕ေၾကာင့္ အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ ဖိနပ္ဆိုင္ထဲသို႕ ဝင္ရန္ျပင္လိုက္သည္။

        "ေနအံုး…ဖိနပ္ဝယ္ေပးရင္ ကြဲတတ္တယ္တဲ့ ငါၾကားဖူးတယ္"
        "ဘာဆိုင္လို႕လဲ ရတုရယ္…အဲ့ဒါက ကိုယ့္ခ်စ္သူလိုခ်င္တဲ့ဟာကို ဝယ္မေပးနိုင္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြ ေပးေလ့ရွိတဲ့ ဆင္ေျခပါဟ…ဘာမွစိတ္ထဲထားမေနနဲ႕…ငါကေတာ့ ငါတို႕ရဲ႕ အခ်စ္ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ နင့္ေျခေထာက္ေလး ဆူးေညာင့္ခလုတ္မထိေစဖို႕ ဝယ္ေပးတယ္လို႕ပဲ သေဘာထားတယ္ ဟုတ္ျပီလား"

        သုသတိၱစကားကို ၾကားေတာ့ ရတုျပံဳးသည္။ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ကိုျပံဳးသည္။ကေလးေလး တစ္ေယာက္လိုအျပစ္ကင္းလွေသာ ရတုအျပံဳးေလးမ်ားက သုသတိၱအတြက္ ေမွာ္ဝင္ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို ညိွဳ႕ငင္နိုင္လြန္းပါသည္။

        ဤသို႕ျဖင့္ ဖိနပ္ဝယ္ျပီး ျပန္အထြက္ သုသတိၱက စာေရးတာ စာဖတ္တာ ဝါသနာပါသူမို႕ စာအုပ္တန္းဘက္မွာ စာအုပ္ဝင္ေရြးၾကရင္း ရတုဆက္က မေက်နပ္သမွ် အတိုးခ်ပါေတာ့သည္။

        "သု…နင္ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲဟ"
        "နင္ကလည္း…နင္နဲ႕ငါခ်စ္သူျဖစ္တာ တစ္လျပည့္ျပီ…ခုထိ shopping တူတူမထြက္ဖူးေသးဘူး…နင္အဲ့ဒါေျပာမလို႕မဟုတ္လား ငါသိတာေပါ့ဟာ…"

        သုသတိၱက သူ႕စကားသူေက်နပ္ေနသည္။ရတုဆက္ကေတာ့ တရႈးရႈးတရွဲရွဲျဖစ္ကာ သုသတိၱအား စလင္းဘတ္အိတ္ျဖင့္ တဘုန္းဘုန္း ထုရိုက္ေလေတာ့သည္။

        "ေကာင္စုတ္…ငတံုး…ငအ…ဘာမွမသိဘူး အရူး"
        "ဟာ…ဘာ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ရတုရ…ငါေျပာတာဘာမွားလို႕လဲ…"
        "မွားတယ္…အႀကီးႀကီးမွားတယ္"
        "ဒါဆို ငါေျပာတာမဟုတ္ဘူးေပါ့"

        သုသတိၱက ေခါင္းကို တဗ်င္းဗ်င္းျမည္ေအာင္ကုတ္သည္။ရတုကေတာ့ ရတုျဖစ္ေစခ်င္သည္ကို ခုထက္ထိမသိေသးေသာ သုသတိၱအား သဲလြန္စေပးရန္အတြက္ ဟိုဟုိဒီဒီ လိုက္ရွာၾကည့္ေလသည္။ေတြ႕ပါျပီ စာအုပ္တစ္အုပ္…။စာေရးဆရာမ မမသဒၵါေမာင္၏ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္သည္။ထိုစာအုပ္အားဆြဲထုတ္လိုက္ကာ သုသတိၱကိုျပသည္။

        "ဒီမွာေတြ႕လား…ဘာလဲဖတ္ၾကည့္"

        စစခ်င္းေတာ့ သုသတိၱလည္း နည္းနည္းေတာ့ေၾကာင္သြားသည္။ဘာဆိုင္လို႕လဲေပါ့။စာအုပ္ကိုၾကည့္ရင္း ေနာက္မွတျဖည္းျဖည္းသေဘာေပါက္သြားသည္ထင္…စာအုပ္အား ရတုလက္ထဲမွ ဆြဲယူလိုက္ကာ ရတုကိုျပန္ေမးေလေတာ့သည္။

        "စာအုပ္နာမည္ေလးက ဘာတဲ့လဲ…"
        "အမယ္ေလး ေတာ္ေသးတာေပါ့…ဒါမွမသိရင္လဲ နင့္ကိုငါ ခ်စ္သူအျဖစ္က တခန္းရပ္ေတာ့မွာသိလား…ဟြန္း"

        ရတုဆက္က သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို စူျပီးစိတ္ေကာက္ျပသည္။

         "ကဲပါ…စိတ္မေကာက္ပါနဲ႕ေတာ့…ခ်စ္သူေတြျဖစ္တာတစ္လျပည့္ျပီ ခုထက္ထိ ဘာမလုပ္ရေသးဘူးလဲဆိုတာသိသြားပါျပီခဗ်ာ…"
        "သိရင္လဲ ျပီးေရာ…လာ သြားမယ္"

        ရတုဆက္၏ မ်က္ေစာင္းလွလွေလးမ်ားက သုသတိၱရင္ဘတ္ထဲသို႕ အေခ်ာင္းလိုက္စိုက္ဝင္ကုန္ၾကသည္။လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားေသာ စာအုပ္ေလးကိုေတာ့ ျပန္မထားျဖစ္ေတာ့ပဲ အမွတ္တရအျဖစ္ ဝယ္ယူလိုက္ၾကပါသည္။

        သူတို႕ကိုင္သြားတဲ့ စာအုပ္ေလးရဲ႕ နာမည္က …မမသဒၵါေမာင္ရဲ႕ "ေမာင့္ကို…" တဲ့။

        ဟုတ္ပါသည္။သူတို႕ႏွစ္ဦးခ်စ္သူျဖစ္တာ တစ္လၾကာေပမယ့္ အခ်င္းခ်င္း နာမည္သာေခၚျဖစ္ၾကသည္။အခ်စ္နာမ္စားေလးေတာ့ မသံုးျဖစ္ခဲ့ၾက။ယခုေတာ့ ရတုဆက္က သုသတိၱကို "ေမာင္"ဟုေခၚသလို သုသတိၱကလည္း ရတုဆက္ကို "ဝိုင္း" တဲ့။

        ဘာမွလဲ မဆိုင္ပါလားဟု ထင္ၾကေပမည္။တကယ္ေတာ့ သုသတိၱက အိမ္မက္ထဲက မင္းသမီးေလး ဝိုင္းေဒဝီအျဖစ္ ရတုဆက္ကို တင္စားေခၚေဝၚလိုက္ျခင္းသာ…။

                                      * * * * * * * * *

        "ကဲ……ေျပာစမ္းပါအံုး…အဲ့ဒီေကာင္က ဘယ္ကအေကာင္လဲ"

        ရတုဆက္ အျပင္မွ ျပန္လာသည္ႏွင့္ ဦးျမင့္ေက်ာ္က စတင္ေမးပါသည္။ေဖေဖ ဒီေန႕ေနမေကာင္း၍ အလုပ္မသြားပဲ အိမ္မွာအနားယူေနသည္။အျပင္ထြက္သည္က ဟိုမိေထြးေတာ္တစ္ေယာက္ပဲရွိသည္။သူ႕စနက္ဟု ရတုခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ပါသည္။တကယ္လည္း မိေထြးျဖစ္သူ ေဒၚဝင္းႏြယ္က ဒဂံုစင္တာထဲတြင္ ေစ်းဝယ္ရင္းေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

        ရတုဆက္က သုသတိၱမ်က္ႏွာကို အလိုလိုျမင္ေယာင္လိုက္ရင္း…

        "သူက သမီးခ်စ္သူပါ ေဖေဖ…"
        "ဘာ !!! ခ်စ္သူ ဟုတ္လား"

        ဦးျမင့္ေက်ာ္၏ ေအာ္သံက အိမ္အတြင္း၌ ထစ္ခ်ဳန္းသြားသည္။

        "အဲ့ေကာင္္က ဘယ္ကေကာင္လဲ…ဘာအလုပ္လုပ္လဲ"

        လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို အလုပ္အကိုင္ၾကည့္ျပီးဆံုးျဖတ္ျခင္းေလာက္ ရတုဆက္မုန္းသည့္အရာမရွိပါ။လူတိုင္းမွာ သူ႕အေၾကာင္းႏွင့္သူရွိသည္။

        ငါးတစ္ေကာင္၏ စြမ္းရည္ကို သစ္ပင္တက္ျခင္းႏွင့္ေတာ့ ဆံုးျဖတ္လို႕မရနိုင္ေပ။

        "ရန္ကုန္ကပါပဲ…မိုဘိုင္းအပိုပစၥည္းဆိုင္တဆိုင္မွာ Sale & Marketing ပါေဖေဖ"
        "ဝန္ထမ္းေပါ့…"
        "ဝန္ထမ္းလဲ လူပါပဲေဖေဖ"
        "ေတာ္စမ္းသမီး…ဝန္ထမ္းဆိုတဲ့ အမ်ိဳးက တသက္လံုးခ်မ္းသာဖို႕မရွိဘူး အဲ့လိုလူမ်ိဳးနဲ႕ ေဖေဖသမီးကို လံုးဝသေဘာမတူဘူး"

       ဦးျမင့္ေက်ာ္က သူ႕logic နဲ႕သူ ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ ေျပာခ်လိုက္သည္။လြန္စြာDateေအာက္လွေသာ ျမန္မာကား logic ဟု ရတု စိတ္ထဲကပင္ ေခ်ပေျပာဆိုမိလိုက္သည္။ေဘးမွာထိုင္ေနသည့္ ေဒၚဝင္းႏြယ္ကလည္း ခနဲ႕ျပံဳးတခ်က္ျပံဳးရင္း…

        "ဟုတ္တယ္ သမီး…ဘဝအာမခံခ်က္လည္းမရွိ ရက္၃၀ေလာက္အလုပ္လုပ္ျပီးမွ တခါပိုက္ဆံရတဲ့သူမ်ိဳးကို မေရြးခ်ယ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႕…"
        "ရွင္ဝင္မပါပါနဲ႕…ကြ်န္မကေလးမဟုတ္ဘူး ဦးေႏွာက္ရွိတယ္ အသိဥာဏ္ရွိတယ္ စဥ္းစားတတ္တယ္"

        လူႀကီးကို တခြန္းမခံျပန္ခံေျပာေနသျဖင့္ဦးျမင့္ေက်ာ္၏ ေဒါသကပိုမိုႀကီးထြားလာျပီး…

        "တိတ္စမ္းသမီး…ႏြယ္က ေဖေဖယူထားတဲ့ မိန္းမ…သမီးရဲ႕ေမေမပဲ လူႀကီးကို အဲ့လိုျပန္ေျပာရလား…"
        "ဘာေမေမလဲ…သူကသမီးေမေမ မဟုတ္ဘူး…မိေထြး မိေထြး"
        "ေျဖာင္း………………"

        ဦးျမင့္ေက်ာ္၏ လက္ဝါးက ရတု၏ ပါးမို႕မို႕ေလးေပၚအရွိန္ျပင္းထန္စြာရိုက္ခတ္သြားျပီး ရတုလဲ ထိုေနရာမွာပင္ ပစ္လဲက်သြားသည္။

        "ေဖေဖ သမီးကိုရိုက္တယ္…ေဖေဖ့ဟာမကို ထိေတာ့ နာတယ္ေပါ့ဟုတ္လား…ရိုက္ပါေဖေဖရိုက္ပါ…သမီးကေဖေဖ့သမီးပါ…ေဖေဖရိုက္ရံုတင္မက သတ္ခ်င္လဲ သမီးခံရမွာပါ…"
        "မဟုတ္ဘူးသမီး…ေဖေဖ…ေဖေဖေတာင္းပန္ပါတယ္သမီးရယ္ ေဖေဖ မရည္ရြယ္…"

         "ေတာ္ပါေတာ့ ေဖေဖရယ္…ေဖေဖသမီးကို ဘယ္တုန္းက ရိုက္ခဲ့ဖူးလို႕လဲ…သမီးေမေမ့ကို အရမ္းသတိရတယ္…ေမေမသာရွိရင္ သမီးကိုသူစိမ္းမိန္းမတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ ေဖေဖခုလိုရိုက္မွာမဟုတ္ဘူး။မုန္းတယ္…မုန္းတယ္ သမီးေဖေဖ့ကို မုန္းတယ္"

        ရတု ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ေအာ္သည္။သူ႕မ်က္ဝန္းထဲမွ မ်က္ရည္တို႕ကလည္း စီးက်ခြင့္အမိန္႕ရသည္ႏွင့္ ပါးျပင္ေပၚသို႕ျဖတ္သန္းလာၾကေတာ့သည္။ထို႕ေနာက္ စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္စမ်ားကိုသိမ္းကာ လဲက်ေနရာမွထျပီး အခန္းထဲသို႕ရတုေျပးဝင္သြားပါေတာ့သည္။ေရႊလိုဥထားခဲ့ရေသာ သူ႕သမီးကို သူကိုယ္တိုင္နာက်င္ေစခဲ့သည့္အတြက္ ဦးျမင့္ေက်ာ္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး …

        "ဒီလက္နဲ႕ငါ့သမီးကိုငါရိုက္မိျပီ…ဒီလက္က်ိဳးသြားမွျဖစ္မယ္ ငါ့ကိုယ္ငါ့အျပစ္ေပးရမယ္…ငါ့ကိုယ္ငါအျပစ္ေပးရမယ္"  ဟုဆိုကာ နံရံအား လက္သီးႏွင့္ ဆက္ကာဆက္ကာ ထိုးေလေတာ့သည္။ေဒၚဝင္းႏြယ္ကေတာ့ ဝင္မဆြဲပါ။ဖုန္းေလးကိုကိုင္ facebook ဖြင့္ျပီး ေအးေအးလူလူပင္ Newsfeed ပြတ္ေနေလသည္။မိေထြးပီသပါေပ။

                                 * * * * * * * * *

        "ဘာ……ဒါဆို ဝိုင္းအေဖက ေမာင္နဲ႕သေဘာတူဘူးေပါ့ဟုတ္လား"

        သုသတိၱ၏ အသံကေတာ္ေတာ္္က်ယ္သည္။က်ယ္သြားသည့္အသံထဲမွာ  မာနႏွင့္သိကၡာကို ထိပါးေစာ္ကားခံလိုက္ရသည့္အတြက္ ေဒါသသံတခ်ိဳ႕လည္း ေရာေထြးလ်က္ရွိသည္။

        "လူေတြကခက္တယ္…ဝင္ေငြမခိုင္လံုတာနဲ႕ သူတို႕သမီးကို တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ မထားနိုင္ဘူးလို႕ထင္ေနၾကတယ္။တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လဲ သူတို႕စည္းစိမ္ဥစၥာကိုမက္လို႕ သမီးကိုအပိုင္ကပ္တယ္လို႕ထင္ၾကျပန္ေရာ…ဝိုင္းလဲသိမွာပါ…ေမာင္.ဝိုင္းကို ဒီဘဝမွခ်စ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး ဟိုးအတိတ္ဘဝေတြထဲကခ်စ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ…"

        ရတုဆက္က ေခါင္းေလးငံု႕ကာ ေျမျပင္ေပၚသို႕အတန္ၾကာစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ျပီးမွ…

        "ဝိုင္းနားလည္ပါတယ္ေမာင္…ဒါေတြကို ေဖေဖ့ကိုေျပာရင္လဲ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္လို႕ အေျပာခံရမယ္။ေခတ္ကိုက ေငြမရွိရင္ အခ်စ္မရွိတဲ့ေခတ္ျဖစ္ေနေတာ့………"

        ရတုစကားတို႕က တပိုင္းတစႏွင့္ရပ္တန္႕သြားသည္။ရတုစကားကို သုသတိၱက ဆက္လိုက္သည္။

        "ဒါေတြက ေငြမက္တဲ့မိန္းမေတြအတြက္ေတာ့ မွန္ခ်င္မွန္လိမ့္မယ္…ေငြမက္တဲ့မိန္းမေတြရဲ႕ ဆင္ေျခကဘာလဲသိလား"
        "ေျပာပါေမာင္…ဝိုင္းနားေထာင္ေနပါတယ္"

        "ေလာကမွာ အခ်စ္တစ္ခုထဲနဲ႕ မျပည့္စံုဘူးတဲ့…လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဘဝသာယာဖို႕ ေငြရွိမွျပီးျပည့္စံုၾကတာမ်ိဳးတဲ့…တူႏွစ္ကိုယ္တဲအိုပ်က္မွာေနျပီး ခ်စ္နိုင္တယ္ဆိုတာ ဝတၳဳေတြထဲမွာပဲရွိတယ္တဲ့…လက္ေတြ႕ဘဝမွာေငြမရွိပဲ ေရွ႕ဆက္လို႕မရဘူးတဲ့"
        "ဟုတ္တယ္ေမာင္…တကယ္ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေနၾကတာက အဲ့လိုမိန္းမေတြပဲ…အဆင္သင့္ေငြပံုေပၚထိုင္ျပီး သံုးခ်င္ျဖဳန္းခ်င္တဲ့ စိတ္ကူးမွာရူးေနၾကတာ…လက္ေတြ႕ဆန္ဆန္သာျဖတ္သန္းခ်င္ရင္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႕ အတူတူႀကိဳးစားခြင့္ရွိတာပဲ…ေမာင္ကလဲ တဲအိုပ်က္တက္ေနရေလာက္တဲ့ထိ မြဲေနတာမွမဟုတ္တာ"

        "ေမာင္ေျပာခ်င္တာအဲ့ဒါ…ေငြရွိရင္စိတ္ခ်မ္းသာျပီတဲ့လား…တစ္ခုေတာ့ရွိတာေပါ့ေနာ္ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္က မူးရူးေသာက္စားေနတတ္တဲ့သူမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့…အဲ့လိုလူဆိုရင္ေတာ့ တဲအိုပ်က္နဲ႕ေတာင္ေနရမွာမဟုတ္ဘူး"
        "ေမာင္က အဲ့လိုလူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေလ ဝိုင္းအရမ္းကံေကာင္းတယ္…"

        ခ်စ္သူႏွစ္ဦး အတိုင္အေဖာက္ညီေနသည္။အသက္အရြယ္ငယ္ေသးေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕စံုတြဲမ်ားကဲ့သို႕ အသိဥာဏ္မ်ားမငယ္ၾကပါ။မိဘသေဘာမတူ၍ ခိုးေျပးေပါင္းသင္းဖို႕ထက္ မိဘသေဘာတူလက္ခံလာေအာင္ မည္သို႕ႀကိဳးစားၾကမည္ လက္ထပ္ျပီးလွ်င္မည္သို႕ေနထိုင္ၾကမည္ဟု ရင့္က်က္စြာ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးေနၾကေလသည္။

        "ေမာင္ ဒီစကားေတြေျပာလို႕ တခ်ိဳ႕ကထင္ၾကလိမ့္မယ္…လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဒိုးတူေဘာင္ဖက္ ႀကိဳးစားၾကမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဇနီးကို ခိုင္းရက္သလားေပါ့။ဒါေတြက ေခတ္ေနာက္က်ေနတဲ့အေတြးအျမင္ေတြပါ။ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း အမ်ိဳးသားေတြနဲ႕တန္းတူရင္ေဘာင္တန္းလာၾကျပီ…အိမ္ထဲမွာပဲေနျပီး အိမ္ရွင္မဘဝနဲ႕ ကိုယ့္ခင္ပြန္းအျပင္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ မသိရတဲ့ ဘဝမ်ိဳးအျဖစ္မခံၾကေတာ့ဘူး…"
        "ဝိုင္းလဲ အဲ့လိုအယူအဆေတြကို မျကိုက္ဘူး
တရုတ္ေတြဆို သားေမြးမွ မ်ိဳးဆက္ရတာ သမီးဆိုတာ အျပင္လူဆိုတဲ့အယူအဆေတြ…
ေယာက္်ားယူပီးရင္ ဘာမွမသက္ဆိုင္ေတာ့သလို အေတြးေတြ… ေနာက္ျပီး
ျမန္မာေတြမွာဆိုရင္ ေယာက္်ားေတြက ျမတ္ပီး မိန္းမေတြက နိမ့္က်တယ္ဆိုတ့ဲ အယူအဆေတြ…
ေရွးတခ်ိန္ကဆုိ ပိုဆိုးတယ္ မိန္းမေတြစာမသင္ရတာေတြ အိမ္ထဲမွာပဲ အိမ္မွူ့့ကိစၥေတြလုပ္ပီး ဘဝကိုအဆုံးသတ္ရတာေတြ
တန္းတူအခြင့္အေရး မရတာေတြ…ေျပာရမယ္ဆိုရင္အမ်ားႀကီးပဲ"

        "ဒီအယူအဆေတြမွားေၾကာင္း ေမာင္နဲ႕ဝိုင္းက သက္ေသျပဖို႕လိုတယ္"
         "မွန္တယ္ေမာင္…လူေတြရဲ႕စကားသာ နားေထာင္ေနရရင္ ျမည္းတစ္ေကာင္နဲ႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ပံုျပင္လိုပဲျဖစ္ေနလိမ့္မယ္…ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ ကဲ့ရဲ႕ဖို႕ပဲတတ္တာ…ခ်ီးမြမ္းဖို႕ဆို သူတို႕အေပါက္ေတြက ပိတ္ေနတတ္ၾကတာမ်ိဳး…ခစ္ခစ္"

        ရတုဆက္က သူ႕စကားသူျပန္သေဘာက်ကာ တခစ္ခစ္ရယ္သည္။ယေန႕မွ ထူးထူးျခားျခား စုစည္းလာေသာဆံႏြယ္ေလးမ်ားေၾကာင့္ ယခင္က ဖံုးကြယ္ေနေသာ သူမ၏ ေမးရိုးအဆံုးမွ ေသြးေၾကာစိမ္းေလးမ်ားက အသားျဖဴျဖဴေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္လြန္းစြာ တမ်ိဳးၾကည့္လို႕ေကာင္းေနသည္။

        ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတိုင္တည္ခဲ့ဖူးေသာ သစၥာေၾကာင့္ ယခုဘဝတြင္ တဖန္ဆံုေတြ႕ရျခင္းျဖစ္ရာ ရတုကို သူ႕ဘဝထဲက လက္လြတ္ဆံုးရံႈးလိုက္ဖို႕ရာ မစြမ္းနိုင္ေတာ့။ထို႕ေၾကာင့္ သက္ျပင္းတစ္ခုကို ခပ္ေလးေလးခ်ကာ စကားတခြန္းကို ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာလိုက္ေတာ့သည္။

        "ေမာင္…မနက္ျဖန္ ဝိုင္းေဖေဖနဲ႕လာေတြ႕မယ္"
        "ဟင္…"

        ရတုဆက္၏ မ်က္ႏွာတြင္ ထူးဆန္းေသာအေရာင္တမ်ိဳးဝင္းပသြားသည္။ထိုအေရာင္မ်ားတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနမွန္း သုသတိၱရိပ္စားမိလိုက္ပါသည္။

                              * * * * * * * * *

💖💖ႏွစ္၃၀၀ခ်စ္သူ💖💖    (Part 7)

        "မင္းနာမည္က…"
        "သုသတိၱၱ ပါခင္ဗ်"
        "သမီးေျပာျပလို႕ မင္းအေၾကာင္းအနည္းအက်ဥ္းေတာ့သိထားျပီးပါျပီ…ဒါနဲ႕ မင္းမိဘေတြကေရာ ဘာအလုပ္လုပ္ၾကသလဲ"
        "ေဖေဖကေတာ့ စစ္မႈထမ္းတစ္ေယာက္ပါ…စစ္ေတာ့မတိုက္ရပါဘူး…ရံုးမွာစာေရးလုပ္ရပါတယ္ တပ္ႀကပ္ႀကီးစာေရးပါခင္ဗ်…"

        စစ္မႈထမ္းဟူေသာ အသံၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ဦးျမင့္ေက်ာ္မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ပ်က္သြားသည္။စစ္သားဆိုလွ်င္ မုန္းရမည္ဟူေသာ အစြဲက အရိ္ုးထဲထိ စိမ့္ဝင္ေနသည္ထင္။

        "ဟုတ္ပါျပီ…အေမကေရာ"
        "ေမေမကေတာ့ မူလတန္းျပဆရာမတစ္ဦးပါ"

        သုသတိၱအေျဖအဆံုးမွာ ဦးျမင့္ေက်ာ္ တခ်က္စဥ္းစားသည္။ထို႕ေနာက္…

        "စစ္သားနဲ႕ဆရာမ အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဦးျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးပါတယ္…ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အစိုးရဝန္ထမ္းေတြပဲေပါ့…သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကေမြးတဲ့ မင္းကလဲ ပုဂၢလိက ဝန္ထမ္း…ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ေနျပီ"

        ဦးျမင့္ေက်ာ္၏ စကားက သုသတၱိကိုသာမဟုတ္ မိဘမ်ားကိုပါ တိုက္ရိုက္ေစာ္ကားလိုက္ျခင္းျဖစ္၍ သုသတိၱေဒါသထြက္သြားေသာ္လည္း တည္ျငိမ္ေအးေဆးစြာျဖင့္ ျပန္ေျဖျဖစ္သည္။

        "ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်…ပုဂၢလိကဝန္ထမ္းဆိုတာက ပင္စင္မရွိပါဘူး…တသက္လံုးလည္း လုပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး…အသက္ငယ္ရြယ္တုန္းမွာ အေတြ႕အႀကံဳရွာတဲ့အေနနဲ႕ လုပ္ျဖစ္တာပါခင္ဗ်…"
        "ဟုတ္ပါျပီ…ဒီလိုပဲေျပာၾကတာပါပဲ…ဒါနဲ႕မင္း ဘြဲ႕ရျပီးျပီလား"
        "ဟုတ္ကဲ့…ကြ်န္ေတာ္ Physics နဲ႕ ေက်ာင္းျပီးသြားပါျပီ"

        ဘြဲ႕ရျပီးသားဟူေသာ အသံၾကားမွ ဦးျမင့္ေက်ာ္ထံမွ အထင္ေသးသလိုလို အၾကည့္က အနည္းငယ္ေလ်ာ့နည္းသြားသည္။ဘြဲ႕ရမွ အထင္ႀကီးတတ္ၾကတဲ့ လူေတြကို သုသတိၱမုန္းပါသည္။

        "မင္းအေနနဲ႕ ဒီအလုပ္ကို တသက္လံုးမလုပ္ဘူးဆိုေတာ့ ေရရွည္မွာ ဘာမ်ားလုပ္ဖို႕ အစီအစဥ္ရွိလဲ ေျပာျပပါဦး"
        "ဟုတ္ကဲ့ …အလုပ္တစ္ခုထဲကို ေသတဲ့ထိလုပ္သြားတာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္မႀကိဳက္ပါဘူး…ေခတ္နဲ႕အညီ အလုပ္ကိုေျပာင္းလဲလုပ္ကိုင္သြားဖို႕အစီအစဥ္ရွိပါတယ္…"

        "မင္းဆိုလိုခ်င္တာက…"
        "ဟုတ္ကဲ့ အခုေခတ္ဟာ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္းလူတိုင္းဖုန္းကိုင္ေနၾကပါျပီ…"
        "အဲ့ေတာ့မင္းက ဖုန္းဆိုင္ဖြင့္မယ္ေပါ့…"
        "ကြ်န္ေတာ့္စကားမဆံုးေသးပါဘူး ခင္ဗ်…"

        ဦးျမင့္ေက်ာ္ တခ်က္ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သြားသည္။ဝါးႏုက ဝါးရင့္ျပန္ပတ္ခံလိုက္ရသည္။

        "ကဲ…ဒါျဖင့္ဆက္ေျပာပါဦး"
        "ဟုတ္ကဲ့…ဦးေတြးသလို ဖုန္းဆိုင္ဖြင့္မယ္ပဲေတြးၾကည့္ဦး ဖုန္းဆိုင္အေရအတြက္ဟာ တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာေနပါျပီ ဒါေၾကာင့္ဖုန္းဆိုင္ဖြင့္စားရင္ ဘယ္လိုမွတြက္ေခ်မကိုက္ပါဘူး…ဖုန္းသံုးတဲ့သူမ်ားလာတာနဲ႕အမွ် ဖုန္းပ်က္စီးမႈကလည္းမ်ားလာပါတယ္…"

        "ဒါဆို ဖုန္းျပင္ဆိုင္ဖြင့္မယ္ေပါ့…"
        "ဒီတခါလည္း ကြ်န္ေတာ့္စကားမဆံုးေသးပါဘူးခင္ဗ်"

        ႏွစ္ခါခံလိုက္ရသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ေဒါပြသြားသည္။သို႕ေပမယ့္ ကိုယ္ကလူႀကီးျဖစ္ေနသည့္အျပင္ ဆရာႀကီးဝင္လုပ္မိလိုက္သျဖင့္ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႕ကိုယ္မို႕ ျငိမ္ေနလိုက္ရသည္။

        "အဲ့လိုဖုန္းပ်က္စီးတဲ့အခါ ဖုန္းျပင္ဆိုင္ကိုပို႕ရပါတယ္…ဒါေပမဲ့ ဖုန္းျပင္ဆိုင္အရည္အတြက္ဟာလည္း တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာေနပါျပီ…ခုမွစလုပ္မယ္ဆို ဘယ္လိုမွတိုးမေပါက္ေတာ့ပါဘူး…ဒါ့ေၾကာင့္ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဖုန္းservice သမားေတြအတြက္လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြလက္လီလက္ကားျဖန္႕တဲ့ ဆိုင္တဆိုင္ဖြင့္ဖို႕စဥ္းစားထားပါတယ္"

        သုသတိၱ၏ စီးပြားေရးအေတြးအျမင္က မဆိုးလွေပ။ဦးျမင့္ေက်ာ္ထင္ထားသည္ထက္ပို၍ အနည္းငယ္ အေျမာ္အျမင္ရွိေၾကာင္း ရိပ္စားမိလိုက္သည္။သို႕ေသာ္ အျပစ္ရွာေနသူမို႕ အားနည္းခ်က္တစ္ခ်က္ကို ဝင္ေထာက္လိုက္သည္။

        "ဒါဆို မင္းအေရွ႕မွာေျပာခဲ့သလိုပဲ ဆိုင္ေတြတေျဖးေျဖးမ်ားလာခဲ့မယ္ဆိုရင္ေရာ…"

        ဦးျမင့္ေက်ာ္က သူ႕ေမးခြန္းသူျပန္သေဘာက်ေနသည္။ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီငနဲေလး ဘာတတ္နိုင္မလဲ ဟူေသာ အျပံဳးျဖင့္ မထိတထိျပံဳးလိုက္သည္။

        "ဟုတ္ကဲ့ ဦးကို ကြ်န္ေတာ္အရင္ေျပာခဲ့ပါတယ္ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္အလုပ္ကိုမွ တသက္လံုးစြဲစြဲျမဲျမဲမလုပ္ပါဘူးလို႕…ဒါ့ေၾကာင့္မို႕ စီးပြားျပိဳင္ဘက္တိုးလာတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္ဟာ  Trend ေပၚမူတည္ျပီး အျခားေခတ္စားတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို ေျပာင္းလဲလုပ္ကိုင္သြားမွာပါ"

        ဦးျမင့္ေက်ာ္ ပါးစပ္ပင္မဟနိုင္ေတာ့။သုသတိၱက ခ်ည္ျပီးတုပ္ျပီးေျပာလိုက္သည့္အတြက္ အထြန္႕တက္ျပီး ရစ္၍ မရေတာ့။စကားေျပာအလြန္ေသသပ္သည့္ လူငယ္ဟု စိတ္ထဲကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးမိလိုက္သည္။

        "ဟုတ္ျပီေလ…မင္းအႀကံကမဆိုးပါဘူး…ဒါနဲ႕တခုေမးဦးမယ္ မင္းက online ေပၚမွာစာတိုေပစေလးေတြေရးတယ္ဆို ဟုတ္သလား"
        "ဟုတ္ကဲ့ခဗ် ဒါက ကြ်န္ေတာ့္ဝါသနာအရပါ…စီးပြားေရးနဲ႕မဆိုင္ပါဘူး…"
        "စာေတြေရးတယ္ဆိုေတာ့ ဘာစာေတြေရးတာလဲ"

        "သရဲတေစၧေတြအေၾကာင္း အခ်ိန္ခရီးသြားေတြအေၾကာင္း စိတ္နယ္လြန္အေၾကာင္း အဲ့လိုမ်ိဳးထူးထူးဆန္းဆန္းေလးေတြေရးတယ္ေဖေဖ"

       ရတုဆက္က ဝင္ေျဖျခင္းျဖစ္သည္။စကားေျပာေအးေဆးလြန္းေသာ သုသတိၱကို အားမလိုအားမရျဖစ္ေနပံုရသည္။ခပ္သြက္သြက္ဝင္ေျဖလိုက္ေသာ ရတုဆက္ကို သုသတိၱျပံဳးျပီးၾကည့္လိုက္သည္။"မင္းေတာ္တယ္ေမာင္ျပဴး ေဘာက္ဆူးေကာင္းေကာင္းေပးမယ္"ဟူေသာအျပံဳးမ်ိဳးျဖစ္သည္။

        ရတုကလည္း ျပန္လည္ျပံဳးျပသည္။"ဆရာ အစည္းအေဝးခန္းထဲမွာ အိပ္ငိုက္ရင္ေသာက္ဖို႕"ဟူေသာ အလိုက္တသိအျပံဳးမ်ိဳးျဖင့္ ျပန္လည္ျပံဳးျပသည္။ႏွစ္ေယာက္သား တိုင္ပင္မထားပဲ ေခြးတံဆိပ္ လဖက္ရည္ေၾကာ္ျငာရိုက္ေနသည္ကို ၾကည့္မရေတာ့ေသာ ဦးျမင့္ေက်ာ္က ေခ်ာင္းတခ်က္ဟန္႕လိုက္သည္။

        "အဟမ္း…အဟမ္း"

        ဦးျမင့္ေက်ာ္၏ ေခ်ာင္းဟန္႕သံၾကားမွ ေၾကာ္ျငာဝင္တာ ျပီးေတာ့သည္။သုသတိၱက မ်က္ႏွာကို ျပန္တည္လိုက္ျပီး…

        "ဟုတ္ကဲ့…ကြ်န္ေတာ္က လိုင္းတလိုင္းထဲကို ေဇာက္ခ်မေရးပါဘူး…ဖတ္တဲ့သူလဲ ရိုးသြားနိုင္သလို ေရးတဲ့သူကလည္း ေဘာင္က်ဥ္းသြားတတ္လို႕ပါ…အဲ့ဒါေၾကာင့္ အလ်ဥ္းသင့္ရင္သင့္သလို အခ်စ္အေၾကာင္းတို႕ ဟာသေလးတခ်ိဳ႕ပါ ေရးျဖစ္ပါတယ္"
        "မင္းက စီးပြားေရးတင္မဟုတ္ဘူး စာေရးတာပါ ဂနာမျငိမ္ဘူးေနာ္ ဟိုဟာေရးလိုက္ဒီဟာေရးလိုက္နဲ႕…"
        "ဟုတ္ကဲ့ အဲ့ဒါကိုက ကြ်န္ေတာ့္ဗီဇပါခင္ဗ်"

        ဦးျမင့္ေက်ာ္၏ စကားေထာင္ေခ်ာက္ထဲ သုသတိၱနယ္ကြ်ံလာေခ်ျပီမို႕ စတင္စကားစစ္ထိုးလိုက္ေတာ့သည္။

        "ဒါျဖင့္ မင္းက ငါ့သမီးတစ္ေယာက္ထဲကို အတည္တက်မခ်စ္ပဲ အျခားမိန္းကေလးေတြကိုလဲ ေျပာင္းလဲခ်စ္ဦးမယ္ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ေနာ္"

        သုသတိၱျပံဳးလိုက္ပါသည္။ဒီစကားေတြေမးေနကတည္းက ဒီဘူတာဆိုက္ေတာ့မယ္ဆိုတာသူႀကိဳသိပါသည္။ရတုကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ မိန္းကေလးတို႕ထံုးစံအတိုင္း စိတ္ေကာက္ရန္အတြက္ အဆင္သင့္ျပင္ထားသည္။စကားတခ်က္မွားသြားသည္ႏွင့္ ေခ်ာ့မဆံုးျဖစ္ေပေတာ့မည္။ထို႕ေၾကာင့္…

        "ဟုတ္ပါတယ္ဦး…ဒီေမးခြန္းကိုေမးသင့္ပါတယ္…ဦးသမီးရဲ႕ဘဝအတြက္လည္းအရမ္းအေရးႀကီးပါတယ္…ဦးလည္း ဦးသမီးကိုစိတ္ခ်ရဖို႕အတြက္ ဒီေမးခြန္းကအဆံုးအျဖတ္ျဖစ္မယ္လို႕ထင္ပါတယ္…"
        "ေျဖမွာသာေျဖစမ္းပါကြာ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္မေနနဲ႕"

        ဦးျမင့္ေက်ာ္က ေအာင္နိုင္သူတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ေမာ္ၾကြားေသာ စကားကိုဆိုသည္။

        "ဒီအေျဖကိုမေျဖခင္မွာ ဦးကို ကြ်န္ေတာ္တစ္ခုေလာက္အရင္ေျပာပါရေစ…အဲ့ဒါကဘာလဲဆိုေတာ့လင္းနို႕ေတြရဲ႕ အေၾကာင္းပါပဲ…"
        "လင္းနို႕နဲ႕ ငါ့ေမးခြန္းနဲ႕ဘာဆိုင္လို႕လဲ"
        "ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာေလး ဆံုးေအာင္နားေထာင္ေပးပါခင္ဗ်"
        "ေျပာကြာ…"

        တမင္တကာေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ထားေသာ ေမးခြန္းမွန္းသိ၍ ဒီတိုင္းေပါ့ေပါ့ေလး ျပန္ေျဖ၍မျဖစ္။ရတုေရာ ဦးျမင့္ေက်ာ္ပါ လက္ခံႏိုင္ေလာက္သည့္ အေျဖမ်ိဳး ေျဖေပးရမည္။အရမ္းနက္နဲသည့္အတြက္ သုသတိၱက လြယ္လြယ္ႏွင့္မေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ေထာင္တန္တဲ့စကား ရယ္ေပါ့ ဆိုတာလည္းရွိတာကိုး။

        "ဟုတ္ကဲ့…ခုခ်ိန္ကစျပီး ကြ်န္ေတာ္ဟာ လင္းနို႕တစ္ေကာင္ ဆိုပါစို႕…လင္းနို႕ေတြဟာ ဂူထဲကထြက္တာနဲ႕ ဘယ္ဘက္ကိုပဲ ေကြ႕ပ်ံတတ္ၾကပါတယ္။ဒါဟာ သူတို႕ဗီဇပါ…"

        သုသတိၱ၏စကားကို ဦးျမင့္ေက်ာ္က မ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႕ကာ အာရံုစူးစိုက္လ်က္နားေထာင္ေနသည္။အမွားေစာင့္ေနျခင္းလည္းျဖစ္နိုင္သည္။ရတုဆက္ကေတာ့ လင္းနို႕ေတြ ဂူထဲကထြက္ထြက္ခ်င္း ဘယ္္ဘက္ကိုပဲ ပ်ံတတ္တာ ခုမွသိပံုရသည္။မ်က္လံုးေလး အဝိုင္းသားႏွင့္ စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနသည္။သုသတိၱက ဆက္ျပီး…

        "ကြ်န္ေတာ္လဲ လင္းနို႕တစ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဂူထဲက ထြက္ထြက္ခ်င္းမွာ လင္းနို႕တို႕ရဲ႕ဗီဇအတိုိင္း  ဘယ္ဘက္ကိုပဲ ပ်ံသန္းပါလိမ့္မယ္…ဒါဟာ ဂူထဲကထြက္ထြက္ခ်င္းမွာပါခဗ်…"
        "ဂူထဲက ထြက္ထြက္ခ်င္း…"

        ဦးျမင့္ေက်ာ္က နားမလည္ဟန္ျဖင့္ေမးသည္။

        "ဟုတ္ကဲ့ခဗ်…ကြ်န္ေတာ္အစာရွာဖို႕အတြက္ ဂူထဲကထြက္ျပီေပါ့…ဂူျပင္ေရာက္တဲ့အခါ အရပ္မ်က္ႏွာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ပ်ံသန္းပါေတာ့မယ္…ဘယ္ဘက္ကိုပဲ ပ်ံသန္းတတ္တဲ့ ဗီဇမရွိေတာ့ပါဘူး…"

       သုသတိၱက စကားကိုခနရပ္သည္။အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ေခတၱအကဲခတ္ျပီးေနာက္ ဆက္ေျပာသည္။

        "အဲ့လိုပါပဲခဗ်…ကြ်န္ေတာ္စီးပြားေရးလုပ္မယ္ အဆင္ေျပမယ္ထင္တာကို တခုျပီးတခုေျပာင္းလဲလုပ္မွာပါ။စာေရးတယ္ဆိုတာကလည္း စာဖတ္သူေတြဆီတင္ျပရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႕ဖတ္လို႕အဆင္ေျပေအာင္ တမ်ိဳးျပီးတမ်ိဳးမရိုးေအာင္ ေရးရပါတယ္။ဒီလိုေျပာင္းလဲတတ္တာဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဂူျပင္ထြက္ဗီဇ ဆိုေပမယ့္ အျပင္ေရာက္သြားတဲ့ အခါ အဲ့ဗီဇအတိုင္းမပ်ံသန္းေတာ့ပါဘူး…"
        "အျပင္ေရာက္သြားတယ္ဆိုတာက……"
        "အခ်စ္ကိုေတြ႕သြားတဲ့အခ်ိန္ပါ…"

        သုသတိၱအေျဖကို ရတုေက်နပ္သြားဟန္တူသည္။လွ်ာေလးထုတ္ကာ ရယ္ျပသည္။ဦးျမင့္ေက်ာ္ကေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ေနသည္။အတန္ၾကာေအာင္လည္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနေသးသည္။ျပီးမွ…

        "မင္းဥပမာေပးတာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္…မဆိုးပါဘူး…ဗဟုသုတလည္းအေတာ္ႏံွ႕စပ္သားပဲ"
        "ဟုတ္ကဲ့…စာေရးေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ စာလည္းဖတ္ရပါတယ္ စာမ်ားမ်ားဖတ္ရင္ ဗဟုသုတမ်ားမ်ားရျပီး စာမ်ားမ်ားျပန္ေရးနိုင္ပါတယ္"

        "အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ငါမင္းကို အစက အဲ့ေလာက္သိမယ္တတ္မယ္လို႕ထင္မထားဘူး…သာမန္လူငယ္တစ္ေယာက္လို႕ပဲထင္ထားတာ…"
        "ဟုတ္ကဲ့ နားလည္ပါတယ္ခင္ဗ်…ပိႏၷဲသီးတလံုးကို အျပင္ပန္းၾကည့္ျပီး အထဲကခ်ိဳတဲ့အရသာကိုသိမွာမဟုတ္ပါဘူး"

        "ေနာက္ျပီး မင္းမိဘေတြနဲ႕မတူတဲ့ မင္းရဲ႕စီးပြားေရးအျမင္ရွိမႈကိုလဲ သေဘာက်ပါတယ္…ဒါေပမယ့္တစ္ခုရွိတာက မင္းမွာအခုလက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာ ဘာစီးပြားေရးမွမရွိေသးတာပဲ"

        ေယာကၡမေလာင္းဆီက ခ်ီးက်ဴးစကားၾကားရလို႕ေပ်ာ္မယ္ႀကံကာရွိေသး ေနာက္ဆက္တြဲစကားလံုးက သုသတိၱကို ရင္ဝေဆာင့္ကန္လိုက္သလို ခံရခက္သြားေစသည္။ရတုဆက္၏ မ်က္ႏွာေလးလည္း ညိွဳးက်သြားသည္။အေပ်ာ္ေလးမ်ား အဖ်ားရွဴးသြားရေခ်ျပီ။

        "ဟုတ္ကဲ့ ဦးေျပာခ်င္တာကို ကြ်န္ေတာ္နားလည္ပါတယ္ခဗ် ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ပါ"
        "ေအး…မင္းရဲ႕အိုင္ဒီယာေတြကိုေတာ့ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ငါမင္းရဲ႕အစြမ္းအစကိုလဲ ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္…ဒီေတာ့ မင္းငါ့ကိုလုပ္ျပနိုင္ျပီဆိုတဲ့ေန႕ ငါ့ဆီတေခါက္ျပန္လာခဲ့ေပါ့"

        ဦးျမင့္ေက်ာ္က ပညာသားပါပါႏွင့္ အခ်ိန္ဆြဲလိုက္မွန္း သုသတိၱသိလိုက္သည္။ထိုအခ်ိန္အတြင္းမွာ ရတုကို အျခားသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ အတင္းအၾကပ္ေပးစားလွ်င္လည္း ေပးစားနိုင္ေလာက္သည္။သူဘာဆက္လုပ္ရမလဲ…ဘာဆက္လုပ္သင့္သလဲ။

        ဦးျမင့္ေက်ာ္၏ စကားသံမ်ားက သူ႕နားထဲစိတ္ဓါတ္က်ဖြယ္ေကာင္းစြာ စီးဝင္လာျပန္သည္။စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ကာ အေတြးမ်ားက တလြင့္ျပီးတလြင့္…။

        "ငါ့အခက္အခဲေတြကို ဘယ္သူေျဖရွင္းနိုင္မလဲ……ဟာဟုတ္ျပီ"

        သူ႕ႏႈတ္မွ လႈူပ္ခတ္ရႊတ္က်လာသည့္ စကား။ခ်က္ခ်င္းပင္ အဘိုးျဖစ္သူကို သတိရမိသြားေလသည္။

                            * * * * * * * * *

        "အျဖစ္ကေတာ့ အဲ့ဒါပဲဘိုးဘိုးေရ…သားလည္းစိတ္ေတြညစ္ျပီးဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး"

        သုသတိၱစကားဆံုးေတာ့ အဘိုးျဖစ္သူက သက္ျပင္းတခ်က္ခ်သည္။ေရေႏြးၾကမ္းကို ရွဴးခနဲဲမႈတ္ေသာက္လိုက္ျပီး မီးေသသြားေသာ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးျပန္ညိွကာ တဖြာႏွစ္ဖြာ ဖြာရိႈက္လိုက္ေသးသည္။ျပီးမွ…

        "ကဲဒါဆို ငါတို႕စလိုက္ၾကရေအာင္…"

        အဘိုးက ထိုသို႕ ေျပာျပီးေနာက္ စားပြဲေပၚသို႕ အနက္ေရာင္ပဝါစေလးကိုျဖန္႕ခင္းလိုက္သည္။ထို႕ေနာက္လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ကိုေရေမႊးဆြတ္သည္။သုသတိၱကိုလည္း ဆြတ္ခိုင္းေလသည္။ျပီးမွ အစီအရီထပ္ထားေသာ တားေရာ့ကတ္မ်ားကို လက္ဖဝါးေပၚတင္ကာ ေအာက္မွအထက္သို႕ဆြဲတင္ေလသည္။ထိုသို႕သံုးေလးႀကိမ္ခန္႕ျပဳလုပ္ျပီး…

        "ကဲ…ေျမးေလး ခ်ိဳးလိုက္ပါအံုး"
        "ဟုတ္ ဘိုးဘိုး"

        သုသတိၱက တားေရာ့ကတ္မ်ား၏ သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္ေနရာကိုမွန္းဆ၍ ခ်ိဳးလိုက္သည္။အဘိုးျဖစ္သူက သုသတိၱခ်ိဳးယူျပီးက်န္ရွိေနသည့္အပံုမွ အေပၚဆံုးကတ္ကိုဆြဲယူကာ လွန္ခ်လိုက္ေလသည္။

        "အင္း…မင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္က ဟိုးအတိတ္ဘဝတစ္ခုမွာ မေပါင္းဖက္ခဲ့ရတဲ့ခ်စ္သူႏွစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္"
        "ဗ်ာ…ဒါဆိုသားတို႕ႏွစ္ေယာက္က တကယ္ပဲ ႏွစ္၃၀၀ခ်စ္သူေတြေပါ့ေနာ္"
        "ဟုတ္တယ္ ငါ့ေျမး"
        "ဒါဆို သားတို႕ႏွစ္ဦးဒီဘဝမွာေပါင္းဖက္ခြင့္ရွိႏိုင္ပါ့မလားဘိုးဘိုး"

        သုသတိၱ၏ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းတစ္ခုအား သိရွိႏိုင္ရန္အတြက္ တားေရာ့ကတ္မ်ားကို ျပန္လည္ေရာေထြးလိုက္ပီး အထက္ကပံုစံအတိုင္း ထပ္မံျပဳလုပ္ေလသည္။ခ်ိဳးယူျပီးက်န္ရွိေသာ အပံုမွ အေပၚဆံုးကတ္ကို ဆြဲယူလွန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့…

        "မင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဒီဘဝမွာလံုးဝေပါင္းဖက္ရလိမ့္မယ္…အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးရဲ႕အကူအညီေၾကာင့္ မင္းတို႕ႏွစ္ဦးလက္ထပ္ေပါင္းသင္းၾကရလိမ့္မယ္"
        "ဟင္…တကယ္လားဘိုးဘိုး ေပ်ာ္လိုက္တာ…သားအရမ္းေပ်ာ္တာပဲဘိုးဘိုးရယ္ သားက သူ႕ကိုဆံုးရံႈးလိုက္ရျပီထင္ေနတာ…"
        "စိတ္မပူပါနဲ႕ကြာ မင္းဒီေလးငါးရက္အတြင္းမွာပဲ အိုမယ့္ကိန္းငါျမင္တယ္"
        "ဗ်ာ………ဒီေလးငါးရက္"

        အဘိုး၏စကားကိုသံေယာင္လိုက္ျပီး သုသတိၱ အေတာ္ၾကာ အံ့အားသင့္သြားသည္။အနည္းဆံုး ေလးငါးႏွစ္ သူႀကိဳးစားရမည္ဟုေတြးထားခဲ့ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ေလးငါးရက္အတြင္း အိမ္ေထာင္က်မည္တဲ့။အဘိုး၏ေဟာခ်က္မ်ားကေတာ့ မွားနိုင္ဖြယ္ရာမရွိပါ။တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွလည္းမမွားဖူးေပ။

        ဒါဆိုသူ ဒီေလးငါးရက္အတြင္းခ်မ္းသာမွာလား?ဒါလည္းမျဖစ္နိုင္…အမ်ိဳးသမီးတဦးက ကူညီမည္တဲ့…။အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးက ဘယ္သူမ်ားလဲ?အဘိုးကိုေနာက္ထပ္ေမးခြန္းတစ္ခုထပ္ေမးလိုက္သည္။ပိုျပီးတိက်ေစရန္အတြက္ျဖစ္သည္။

        "အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးက သူစိမ္းလား အသိထဲကလား ဘိုးဘိုး"
        "သူစိမ္းျဖစ္ေနတဲ့ အသိ…"

        ဒါကေတာ့ အဘိုးရဲ႕အာရံုထဲမွာေပၚလာသည့္အတိုင္း ခ်က္ခ်င္းေျပာခ်လိုက္သည့္စကားျဖစ္သည္။အဘိုး၏ အေျဖေၾကာင့္ သူပို၍ စဥ္းစားရခက္သြားေလသည္။

                                 * * * * * * * * *

💖💖ႏွစ္၃၀၀ခ်စ္သူ💖💖    (Ending)

         ည……။ဓူဝံၾကယ္က ေကာင္းကင္၏ေျမာက္ဘက္တြင္ အျခားၾကယ္မ်ားအၾကား လင္းလက္ေတာက္ပစြာ တည္ရွိေနေသာ တိမ္ျမဴကင္းသည့္ည။တိတိက်က်ဆိုရလွ်င္ အဘိုး၏ ေဟာကိန္းထဲမွ ေလးရက္ေျမာက္ေသာည။

        သုသတိၱရင္ေတြအရမ္းခုန္ေနသည္။ဘဝမွာ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္သည့္အခ်ိန္ႏွင့္ ရတုဆက္ကိုစေတြ႕သည့္အခ်ိန္။ထိုအခ်ိန္ႏွစ္ခုမွလြဲလွ်င္ တတိယေျမာက္ရင္အခုန္ဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္လို႕ေနသည္။ရတုႏွင့္ မေတြ႕ရသည္မွာ ငါးရက္ရွိျပီျဖစ္သည္။လံုးဝအဆက္အသြယ္မရေပ။
စိုးရိမ္စိတ္တို႕က ရင္ခုန္သံႏွင့္ထပ္တူက်စြာ စည္းခ်က္ညီလ်က္ရွိသည္။

        နက္ဖန္ဆို သူတစ္ကယ္ပဲ ရတုဆက္ႏွင့္ ညားေတာ့မလား။ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဘာမွမထူးျခားေသး။

        🎶🎵🎶🎵🎶I know it breaks your heart🎶🎵🎶🎵🎶moved to the city in a broke down car and🎶🎵🎶🎵🎶

        ရတုဆက္ႏွင့္ ဆင္တူထည့္ထားေသာ ဖုန္းringtoneက ရုတ္တရက္ထျမည္လာသည္။ဖုန္းနံပါတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးေသးသည့္ နံပါတ္အစိမ္းတစ္ခု။ကိုင္သင့္လား မကိုင္သင့္လား ေတြေဝေနေသာ္လည္း ဒီဖုန္းနံပါတ္က သူ႕ဘဝကို တဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းလဲသြားေစနိုင္သည္မို႕ ေထြေထြထူးထူးဆက္စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ကိုင္ၾကည့္လိုက္သည္။

        "ဟဲလို…"

        တစ္ဖက္ဖုန္းမျွပန္ေျဖသံမၾကားရ။ထို႕ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္မံထူးလိုက္သည္။

        "ဟဲလို…"
        "ဟဲလို…ဒါ သုသတိၱဖုန္းလား"

        အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ အသံက ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ဖုန္းစပီကာမွတဆင့္ သုသတိၱနားထဲသို႕ တိုးဝင္လာသည္။ဒီအမ်ိဳးသမီးက တကယ္ပဲ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ျမားနတ္ေမာင္မ်ားလား ဟု သုသတိၱျဖတ္ခနဲ ေတြးလိုက္မိသည္။
ထို႕ေနာက္…

        "ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္ေတာ္သုသတိၱပါခင္ဗ်…ခုေျပာေနတာ ဘယ္သူလဲမသိဘူး"
        "ေၾသာ္…ေအးသားေလးေရ…အန္တီေဒၚဝင္းႏြယ္ပါ…ရတုဆက္ရဲ႕ေမေမေလးပါ"
        "ဗ်ာ…"

        တစ္ကယ္ပဲ အံ့ၾသသြားရသည္။သူတို႕ကို ကူညီမည့္အမ်ိဳးသမီးက လံုးဝထင္မွတ္မထားသည့္ ရတုဆက္၏ မိေထြးျဖစ္ေနသည္။သူဘယ္လိုကူညီမွာလဲ?

        "ေအး…သားကိုအန္တီအေရးႀကီးေျပာစရာရွိလို႕ သမီးဆီက ဖုန္းနံပါတ္လွမ္းေတာင္းျပီးဆက္လိုက္တာကြဲ႕"
        "ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါအန္တီ သားနားေထာင္ေနပါတယ္"
        "ေအး အန္တီလဲအခ်ိန္သိပ္မရဘူး…သန္ဘက္ခါက်ရင္ ရတုကို foreigner တစ္ေယာက္နဲ႕သူ႕အေဖ ေပးစားေတာ့မယ္"
        "ဗ်ာ……"

        နားထဲကိုသံခြ်န္နဲ႕ေဆာင့္ထိုးလိုက္သလို စူးခနဲျဖစ္သြားသည္။တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးလည္း ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ကုန္သည္။သူႀကိဳတင္တြက္ဆထားသည့္အတိုင္း ရတုကို ေယာက်္ားေပးစားေတာ့မည္။

        "ေအး…သမီးေလးက ဘယ္လိုမွလက္မခံဘူး…သူ႕အေဖကလည္းအတင္းစီစဥ္တာ။အဲ့ဒါသမီးေလးက အန္တီကိုအကူအညီေတာင္းေတာ့ သနားျပီးကူညီေပးမယ္လို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္မိတယ္။ခ်စ္တဲ့သူႏွစ္ေယာက္ကို အန္တီမေကြကြင္းေစခ်င္ဘူး။ျဖစ္လာတဲ့ျပႆနာကို အန္တီပဲေခါင္းခံလိုက္ေတာ့မယ္သားရယ္။သူ႕အေဖေဒါသထြက္လဲခနေပါ့…သားလည္း လူေတာ္တစ္ေယာက္ပါပဲ။ၾကာၾကာစိတ္မဆိုးေလာက္ပါဘူး…"
        "ဗ်ာ…ဟုတ္…ဟုတ္ကဲ့"

        "နက္ဖန္က်ရင္ အန္တီနဲ႕သမီးေလးနဲ႕ အထည္သြားဝယ္ဖို႕ရွိတယ္။လမ္းမေတာ္က (×××××)စိန္ဆိုင္မွာ ေန႕လည္ ၁နာရီေလာက္ အန္တီတို႕ရွိမယ္။သမီးေလးကို မင္းတခါတည္းသာ လာခိုးေပေတာ့။သမီးေလးကလည္းလိုက္ခဲ့ဖို႕အဆင္သင့္ပဲတဲ့…"
        "ဟာ မျဖစ္နိုင္ဘူးထင္တယ္အန္တီ…ဝိုင္းက…ေဆာရီးအန္တီ ကြ်န္ေတာ့္သူ႕ကိုေခၚေနၾကနာမည္နဲ႕မွားသြားလို႕…ရတုက ခိုးေျပးျပီးေပါင္းသင္းတာကိုလံုးဝမႀကိဳက္ဘူး။ကြ်န္ေတာ္လဲ သူမႀကိဳက္တဲ့အလုပ္ကို မလုပ္္ခ်င္ဘူး…"

        "ေၾသာ္…တယ္ခက္ပါလား…မင္းမယံုလဲ အဲ့မွာ ရတုနဲ႕သာေျပာေတာ့…ျမန္ျမန္ေျပာအခ်ိန္မရွိဘူး ခဏေနသူ႕အေဖျပန္လာေတာ့မွာ"
        "ဟင္…"

        ေဒၚဝင္းႏြယ္က ရတုႏွင့္ဖုန္းေပးေျပာမည္တဲ့။ဒါဆိုတကယ္ပဲ ရတုက ခိုးေျပးဖို႕ကိစၥကိုလက္ခံလိုက္တာလား။သူစဥ္းစားေနခ်ိန္မွာပဲ ရတု၏ အသံက ဖုန္းထဲမွထြက္ေပၚလာသည္။

        "ေမာင္…"
        "ဝိုင္း…ဝိုင္းသူေျပာတာေတြကအမွန္ေတြပဲလား"
        "ဟုတ္တယ္ေမာင္…ဝိုင္းေမာင့္ကို ေဖေဖနဲ႕မိသားဖသားပီပီ ေပးေတြ႕တာေတာင္ ေဖေဖကလက္မခံမွေတာ့ ဝိုင္းတို႕လုပ္စရာဒီတနည္းပဲရွိေတာ့တယ္ေမာင္…သန္ဘက္ခါဆိုရင္ ေဖေဖ့companyက ကိုရီးယားလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္နဲ႕ ဝိုင္းကိုေပးစားၾကေတာ့မယ္…ဝိုင္းမယူခ်င္ဘူး"

        ရတုဆက္၏ အသံက သံုးေလးရက္ဆက္တိုက္ငိုထားမွန္းသိသာသည္။ရတုေျပာေသာစကားမ်ားကို ၾကားျပီး ရင္ဘတ္ထဲမွာ ပင္လယ္ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးေတြကို ထမ္းထားရသလို ေလးလံသြားသည္။ရတု၏ မ်က္ရည္စက္မ်ားကို အရင္လို သုတ္ဖယ္ေပးဖို႕မဆိုထားႏွင္။သူကိုယ္တိုင္ပင္ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္တန္မဲ့ ပါးျပင္ထိ နာနာက်င္က်င္စီးက်သြားေသာ မ်က္ရည္စကိုဖယ္ရွားႏိုင္ရန္အင္အားမရွိေတာ့။သူတို႕ႏွစ္ဦး ေပါင္းဖက္ရဖို႕ လတ္တေလာမွာ ဒီနည္းလမ္းသာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေတာ့သည္။ကူညီေပးမည့္သူကလည္း အသင့္ရွိေနျပီမို႕ ယတိျပတ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။

        "ေမာင္မနက္ဖန္ လမ္းမေတာ္ကေစာင့္ေနမယ္"
        "အင္း …ဆက္ဆက္ေစာင့္ေနပါေနာ္ေမာင္…ေမာင့္ကိုဝိုင္းအရမ္းလြမ္းေနျပီ"
        "ေမာင္လည္း ဝိုင္းလိုပါပဲကြယ္။ေမာင္ဘယ္လိုမွမေနတတ္ဘူး ရင္ထဲမွာဟာတာတာနဲ႕"
        "ေအး…ဟာတာတာျဖစ္ေနလည္း မနက္ျဖန္မွသာျဖည့္ၾကေတာ့ သားတို႕ေရ။အိမ္ေရွ႕မွာကားသံၾကားတယ္ သူ႕အေဖျပန္လာျပီထင္တယ္ ဒါပဲေနာ္"
        "အန္…အန္တီ…ခဏေလး………"

        သုသတိၱစကားမဆံုးေသး။တစ္ဖက္ဖုန္းမွာခ်
သြားျပီျဖစ္သည္။ဖုန္းမခ်ခင္ေလးေတာ့ ရတုကို သူkiss ေပးခ်င္သည္။အရင္ကဆို ဖုန္းခ်ခါနီးတိုင္း အနမ္းေပးေနၾကမို႕ ယခုေတာ့ ဆန္႕တငန္႕ငန္႕ျဖစ္က်န္ခဲ့ရေလသည္။ဒါေပမယ့္လည္း ဘာအေရးလဲ။နက္ဖန္ဆိုလွ်င္ သူ ရတုဆက္ကို ပိုင္ဆိုင္ရေတာ့မည္။

        "ဟုတ္တယ္…ဟုတ္တယ္……ရတုဆက္ဟာ ငါ့ဇနီးျဖစ္လာေတာ့မယ္…………"

        ေကာင္းကင္ေပၚသို႕ ဦးေမာ့၍ အံႀကိတ္ဟစ္ေၾကြး။
ျပီး……သူ႕ဖုန္းကို ႏိႈးစက္ေပး………အိပ္ရာထဲသို႕ဝင္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

                                   * * * * * * * * *

         "ဘာ…………မင္းကလိုက္မရွာဘူးလားကြ"
         "ကြ်န္မလည္း လိုက္ရွာတာပဲ…အေရွ႕မွာစိန္ေရြးေနတုန္း ေနာက္ကေန ဘယ္အခ်ိန္ထြက္သြားမွန္းမသိလိုက္ဘူး"
         "ေတာက္ခ္…ေစာက္သံုးမက်တဲ့ မိန္းမကြာ…လူတစ္ေယာက္လံုးထြက္သြားတာေတာင္သတိမထားမိရေအာင္ နင့္ေစာက္လံုးေတြက ကန္းေနလို႕လား"

        ဦးျမင့္ေက်ာ္၏ စကားမ်ားက သမီးေဇာတက္ျပီး ၾကမ္းတမ္းလာေတာ့သည္။ေဒၚဝင္းႏြယ္ကေတာ့ သူ႕အျပစ္ႏွင့္သူမို႕ ေခါင္းေလးငံု႕ကာ ျငိမ္ေနေလသည္။

        "ေခြးထက္မိုက္တဲ့သမီး…ဖေအမ်က္ႏွာအိုးမဲသုတ္တယ္…ငါ့စကားအတိုင္း  ဒင္းကို သမီးအျဖစ္က အေမြျပတ္စြန္႕လႊတ္မယ္…ငါ့အိမ္ရိပ္ေတာင္လာျပန္နင္းဖို႕မႀကိဳးစားနဲ႕…သမီးမိုက္…ေတာက္ခ္! "

        ထိုစကားအဆံုးတြင္ ငံု႕ထားေသာေခါင္းေအာက္မွ ေဒၚဝင္းႏြယ္၏ ႏႈတ္ခမ္းက တခ်က္ျပံဳးသြားသည္။သူစီစဥ္ထားသည္႕အတိုင္း ကြက္တိျဖစ္သြားေလျပီ…။ဦးျမင့္ေက်ာ္၏ တဦးတည္းေသာသမီးကို အေမြမေပးရပဲ သူတစ္ေယာက္ထဲသာ ပိုင္ဆိုင္မႈအားလံုးကို ရယူနိုင္ျပီျဖစ္သည့္အျပင္ လင္ပါသမီးက အေျခအျမစ္မရွိသည့္ သာမန္လူတန္းစားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ညားသြားခဲ့ျပီမို႕…………။

        ေဒၚဝင္းႏြယ္၏အေတြးက မိေထြးဆန္လြန္းသေလာက္…… ဆံုးပါးသြားေသာဇနီးျဖစ္သူႏွင့္ အခ်စ္ဆံုးသမီးေလးတို႕ မိမိဘဝထဲကထြက္ခြာသြားၾကသည့္ အျဖစ္ကိုျပန္ေတြးရင္း ဦးျမင့္ေက်ာ္၏ အသိတရားတို႕က ဖခင္ဆန္ေနပါသည္။ပညာရွိသတိျဖစ္ခဲ…ေဒါသထြက္ခ်ိန္မွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မခ်သင့္ေၾကာင္း ဦးျမင့္ေက်ာ္သိသည္။

        ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဦးျမင့္ေက်ာ္တစ္ေယာက္သူ၏ စိတ္ေတြကိုေလွ်ာ့ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။

                               * * * * * * * * *

        ေနာက္ဆက္တြဲ(၁)

        သုသတိၱႏွင့္ရတုဆက္တို႕ခိုးေျပးသြားျပီး ရက္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ျဖစ္သည္။
        ေဒၚဝင္းႏြယ္ႏွင့္အျခားအမ်ိဳးသားတစ္ဦးတို႕ အဝတ္မဲ့ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည့္ ဗီဒီယိုဖိုင္မ်ားက facebook ေပၚတြင္ပ်ံ႕ႏွံ႕ခဲ့ျပီး ဦးျမင့္ေက်ာ္ႏွင့္ ေဒၚဝင္းႏြယ္တို႕ တရားဝင္ကြာရွင္းလိုက္ၾကသည္။
        သိပ္မၾကာခင္အတြင္းမွာပဲ သမီးျဖစ္သူတို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ခြင့္လႊတ္ကာ အိမ္ေပၚသို႕ျပန္ေခၚခဲ့သည္။

                                * * * * * * * * *

        ေနာက္ဆက္တြဲ(၂)

        "ရွင္………ေဖေဖရဟန္းအျပီးဝတ္ေတာ့မယ္ ဟုတ္လား"
        "ဟုတ္တယ္သမီး…အရမ္းပူေလာင္လြန္းတဲ့ေလာကီကိုေဖေဖအရမ္းစိတ္ကုန္သြားျပီ။ဒါ့ေၾကာင့္မို႕ သမီးတို႕ကို မဂၤလာေဆာင္ေပးျပီးရင္ ေဖေဖ ရဟန္းဝတ္ေတာ့မယ္ကြယ္။companyကိုေရာေဖေဖပိုင္ဆိုင္သမွ် ပစၥည္းဥစၥာအားလံုးပါ သားသုသတိၱနာမည္နဲ႕လႊဲေပးခဲ့ျပီ။ဒါ သားရဲ႕ ကိုယ္က်င့္သိကၡာနဲ႕ သမီးအေပၚမွာထားတဲ့ သစၥာတရားကို ေဖေဖအၾကြင္းမဲ့ယံုၾကည္လို႕ပဲ။ေဖေဖ့ ယံုၾကည္မႈကိုေတာ့ အလႊဲသံုးစားမလုပ္ပါနဲ႕ကြာ"
        "ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဖေဖ…ပံ့ပိုးမႈမရွိခဲ့လို႕ျဖစ္မလာခဲ့တဲ့အိပ္မက္ေတြကို လက္ေတြ႕ဖန္တီးခြင့္ေပးလို႕ ေဖေဖ့ကို သားအရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္…"
        "သမီးတို႕ ေဖေဖ့ကို ကန္ေတာ့ပါရေစေနာ္…"

                             * * * * * * * * *

        ေနာက္ဆက္တြဲ(၃)

        ေမာင္သုသတိၱ(B.Sc Physics) ႏွင့္ မရတုဆက္(B.A English)………။
        ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရွိအႀကီးက်ယ္အခမ္းနားဆံုး မဂၤလာပြဲမ်ားတြင္ သုသတိၱတို႕မဂၤလာပြဲလည္း တစ္ပြဲအပါအဝင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ႏွစ္ဖက္အသိုင္းအဝိုင္းမွ မိတ္ေဆြမ်ား အစံုအညီတက္ေရာက္ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ၾကသျဖင့္ အင္မတန္စည္ကားသိုက္ျမိဳက္ခဲ့သည္။
        သို႕ေသာ္ မဂၤလာပြဲျပီးေနာက္တစ္ရက္မွာပဲ သုသတိၱ၏အဘိုးျဖစ္သူ တားေရာ့ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္ခဲ့ရသည္ကေတာ့ သူတို႕အတြက္ ကံၾကမၼာအား အစားတစ္ခုခုျပန္ေပးလိုက္ရသလို ခံစားရေစသည္။
        ထိုအျဖစ္အပ်က္က ဦးျမင့္ေက်ာ္အတြက္ သံေဝဂတရားကို ပို၍ထင္ရွားေစခဲ့ေလသည္။

                                     * * * * * * * * *

        သံုးလခန္႕ၾကာျပီးေနာက္………။

        ရတုဆက္တစ္ေယာက္ ထူးဆန္းေသာ အိပ္မက္တစ္ခုကိုျမင္မက္ေလသည္။ထိုအိပ္မက္ထဲတြင္ ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးမွာ ရတုဆက္တို႕အိမ္ေရွ႕တြင္ ရပ္ေနေလသည္။ ေတာက္တေခါက္ေခါက္ႏွင့္ဘာကိုအလိုမက်သည္မသိ။ေဒါသႀကီးစြာထြက္ေနပံုလဲရသည္။ထို႕ေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕သို႕ထြက္ကာ ေမးလိုက္သည္။

        "ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဘုရင္ႀကီး…"
        "ေတာက္! ဘာျဖစ္ရမွာလဲ…မေက်နပ္လို႕ေဟ့ မေက်နပ္လို႕"
        "ဘာေတြမေက်နပ္တာလဲ…"
        "နင္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွမေပါင္းရဖို႕။ဘဝဆက္တိုင္းမရရေအာင္ခြဲဖို႕ငါကိုယ္တိုင္ မကြ်တ္မလြတ္တဲ့ဘဝနဲ႕ေစာင့္ေနခဲ့တာ…။အခုေတာ့ အခုေတာ့ မင္းတို႕က ညားသြားၾကျပီ…။ေတာက္!"
        "ရွင္…ဒါ……ဒါဆို ဘုရင္ႀကီးက အင္းဝေခတ္ကလားဟင္"
 
        ရတုဆက္က အင္းဝေခတ္ကလား ဟုေမးေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက  ေရနံတြင္းထပြက္သကဲ့သို႕ မ်က္ရည္မ်ားတပြက္ပြက္ထြက္ကာ ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုေလေတာ့သည္။

        "ဘာျဖစ္လို႕ငိုတာလဲ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕…ကြ်န္မေမးတာဘာမွားလို႕လဲ"
        "မမွားပါဘူး…မွားတာကငါပါ။မထားသင့္တဲ့ အာဃာတအျငိဳးေတြနဲ႕ ဒီဘဝထိမကြ်တ္မလြတ္ေစာင့္ေနခဲ့တာ။ခုေတာ့ မင္းတို႕ရဲ႕အခ်စ္စစ္လို႕ မင္းတို႕ညားသြားၾကျပီပဲ။ငါမဖ်က္စီးေတာ့ပါဘူး။ငါ့မွာအခုေတာ့ အင္းဝေခတ္ကိုလဲျပန္သြားလို႕မရ။ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္မကြ်တ္လြတ္တဲ့ဘဝနဲ႕ ေနစရာမရွိတဲ့ ငါ့အျဖစ္ကိုငါျပန္ေတြးျပီး ငိုမိတာပါဟာ……"

        ဘုရင္ႀကီး၏စကားကိုၾကားေတာ့ ရတုသနားသြားမိသည္။ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳျပီး အမွ်ေဝေပးမည္ဟုဆိုေသာ္လည္း သူ၏ မိုက္ျပစ္ေၾကြးကို သင္တို႕ထံတြင္ အလုပ္အေကြ်းျပဳ၍ ဆပ္လိုပါသည္ဟု ေတာင္းပန္ေျပာဆိုေလသည္။ရတုလဲ တားမရသည့္အဆံုးခြင့္ျပဳလိုက္ရာ ဘုရင္ႀကီးမွာ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးစြာျဖင့္ ရတုဆက္၏ ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႕ ဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလေတာ့သည္။

        မနက္အိပ္ရာနိုးနိုးခ်င္း ထိုထူးဆန္းေသာ အိပ္မက္အား သုသတိၱကို ျပန္လည္ေျပာျပေသာအခါ လူဝင္စားဖို႕အတြက္ ခြင့္ေတာင္းျခင္းျဖစ္နိုင္ေၾကာင္း ထင္ျမင္ခ်က္ျပဳသည္။ထိုအိပ္မက္ဆန္းျမင္မက္ျပီး တစ္ပါတ္ခန္႕အၾကာ……

        "ေမာင္ေရ…ဒီမွာၾကည့္ပါဦး"
        "ဘာမ်ားလဲ ဝိုင္း…ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
    
        ရတုဆက္က လက္ထဲတြင္ ္အျဖဴေရာင္အေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ထားရင္း ျမဴးတူးစြာျဖင့္ ျပန္လည္ေျဖၾကားလိုက္သည္က…

        "ဝိုင္းမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနျပီေမာင္……"

                                   * * * * * * * * *

ျပီးပါျပီ။

ေသာကအေပါင္းကင္းေဝးျပီး ခ်စ္ေသာသူနဲ႕ထာဝရ ေပါင္းဖက္နိုင္ၾကပါေစ။

ဆက္မင္းေနာင္(ရူပ)

Posted via Blogaway Pro