"ေနာက္ေတာ္ပါ ေႁခြရံသင္းပင္းေတြ တစ္ျပံဳႀကီးနဲ႔ စစ္ေဆးေရးသြားတဲ့အက်င့္ေတြ လံုးဝ ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔လိုသလို၊ လူႀကီးလာမယ္ဆိုမွ အက်ည္းတန္ေတြအားလံုး သနပ္ခါးလိမ္း၊ ပန္းပန္၊ မရွိတာေတြ အရွိလုပ္ျပ၊ ေမးသမွ် ေမးခြန္းတိုင္း အားလံုးေကာင္းပါသည္ ခင္ဗ်ား လုပ္ၾကတဲ့ ဝန္ထမ္းလက္စြဲ အစဥ္အလာအားလံုးကိုလည္း ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔ လိုတယ္။ ဒါ့အျပင္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္မွာ အက်င့္ပါခဲ့ၾကတဲ့ ..."
ေက်ာင္းဆရာလုပ္တုန္းက တပည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အခုအခ်ိန္ ျပန္ေတြ႔ၾကတဲ့အခါမွာ သူတို႔အားလံုးလိုလုိဟာ ေက်ာင္းသားမိဘေတြျဖစ္ေနၾကၿပီ။ အိမ္နားက သံ႐ံုးမွာဖြင့္ထားတဲ့ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းကို ကေလးေတြလိုက္ပို႔ရင္း ဝင္ဝင္လာတတ္ၾကတယ္။
သူတို႔လို မျဖစ္ေစခ်င္လို႔
တပည့္ေဟာင္းေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္း သိလိုက္ရတာတစ္ခုက သူတို႔အားလံုးေလာက္နီးပါးဟာ သားသမီးေတြကို အစိုးရေက်ာင္းေတြမွာ မထားၾကေတာ့ဘူးဆိုတာပဲ။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ လာသင္တယ္ဆိုတဲ့ ရန္ကုန္က ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းေတြမွာ ထားသူကထားၾကၿပီး စကၤာပူကေက်ာင္းေတြ သြားထားသူက ထားၾကတယ္။ ဘယ္မိဘမဆို သားသမီးကို အေကာင္းဆံုးပညာ ေပးခ်င္ၾကတာကေတာ့ ဘယ္ေခတ္ျဖစ္ျဖစ္ အတူတူပါပဲ။ တပည့္ေတြက သူတို႔လိုဘြဲ႔ရၿပီး ဘာမွမသိ၊ ဘာမွမတတ္တဲ့သူေတြ မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ေငြကုန္ေၾကးက် အမ်ားႀကီးခံၿပီး သားသမီးေတြကို ပညာေပးေနရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။
က်ဳရွင္က်မွ သင္တယ္
ကေလးေတြ အေၾကာင္းကစၿပီး ပညာေရးအေၾကာင္းေျပာၾကေတာ့ အစိုးရေက်ာင္းေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီ။ ဆရာဆရာမေတြက ေက်ာင္းမွာ ေကာင္းေကာင္းမသင္ဘဲ၊ က်ဴရွင္က်မွ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ၾကတယ္။ က်ဴရွင္မယူတဲ့ ကေလးေတြဆို မ်က္ႏွာေကာင္းမရဘူး။ အဲဒီ က်ဴရွင္လခနဲ႔ ဝိုင္းက်ဴရွင္လခနဲ႔ ဂိုက္အတြက္ေပးရတာနဲ႔ အားလံုး ေပါင္းလိုက္ရင္ အျပင္ေက်ာင္းကုန္က်စရိတ္နဲ႔ သိပ္မကြာလွေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုၾကတယ္။ အစုိးရေက်ာင္းမတက္ေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ေမးေတာ့ ဒီက တကၠသိုလ္ေတြ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ေတြ တက္ၾကမွာေပါ့တဲ့။ ျခံဳစရာရွိလို႔ ခ်မ္းၾကတာမို႔ ဘာမွမေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ၊ဆရာမေတြရဲ႕က်ဴရွင္ေၾကာင့္ အစိုးရေက်ာင္းေတြပ်က္တာ ဆိုတဲ့စကားကိုေတာ့ တယ္ၿပီး ဘဝင္မက်ခ်င္ဘူး။
မ တစ္ရာသားေတြ
မွန္ပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ မူႀကိဳအရြယ္ကေန ဘြဲ႔ရၿပီးတဲ့အရြယ္ထိ က်ဴရွင္နဲ႔ဘယ္သူမွ မကင္းႏိုင္ၾကဘူး။ ဘြဲ႔ရၿပီးေတာ့လည္း အလုပ္ခြင္ဝင္ခြင့္က်ဴရွင္ဆိုတာ တက္ၾကရေသးတယ္။ က်ဴရွင္ေတြကို ဆရာ၊ ဆရာမေတြက တမင္ေမြးထုတ္လို္က္တာ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ေက်ာင္းမွာ တစ္ေန႔လံုး ‘မ တစ္ရာသား’ ေတြကို တဟဲ့ဟဲ့နဲ႔ ထိန္းေက်ာင္းခဲ့ရၿပီး၊ အနားယူရမယ့္ အခ်ိန္ကေလးမွာလည္းဆက္ၿပီး ထိန္းရင္းေက်ာင္းရင္း စာသင္ေပးရတာမ်ဳိးကို ဘယ္ဆရာ၊ ဆရာမမွ လုပ္ခ်င္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တပည့္ေလးေတြကို တတ္ေစခ်င္၊ ေအာင္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာႀကီးမားလြန္းလို႔သာ သင္ၾကရရွာတာပါ။
ငါ့ဝမ္းပူဆာ မေနသာ
က်ဴရွင္မယူရင္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းတယ္ဆိုတာကလည္း ‘စုန္းျပဴး’ တစ္ေယာက္တစ္ေလျဖစ္မွာပါ။ ရတဲ့လခေလး မျဖစ္စေလာက္မို႔ ‘ငါ့ဝမ္းပူဆာ မေနသာ’ တာေၾကာင့္ က်ဴရွင္ေပးရလည္း အရင္းခံကေတာ့ ေစတနာပါ။ ဘြဲ႔ရၿပီးဘာမွမတတ္ ဘာမွမသိျဖစ္ရတဲ့ကိစၥကို က်ဴရွင္အေပၚ ပံုခ်၊ ဆရာ ဆရာမေတြကို အျပစ္ဖို႔လုပ္႐ံုနဲ႔ ျပႆနာေျဖရွင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာရဲ႕အရင္းအျမစ္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ရွာေဖြႏိုင္မွ အေျဖရမွာ ျဖစ္တယ္။ အရင္းအျမစ္ကို ရွာတဲ့အခါမွာလည္း အစည္းအေဝးခန္းမႀကီးေတြထဲမွာတင္ ရွာေဖြေနလို႔ကေတာ့ ပကတိအျဖစ္မွန္၊ အေျခအေနမွန္ကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မရႏိုင္ မသိႏိုင္ဘူး။
ေနာက္ေတာ္ပါေတြနဲ႔
ေအာက္ေျခဆင္းတယ္ဆိုၿပီး ေနာက္ေတာ္ပါ တစ္ျပံဳႀကီးနဲ႔ သြားၾကည့္ရင္လည္း ပကတိအေျခအေနမွန္ကို မသိႏိုင္ဘူး။ သနပ္ခါးလိမ္း၊ ပန္းပန္ျပထားတာေတြပဲ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ တကယ့္အျဖစ္မွန္၊ အေျခအေနမွန္ကိုသိခ်င္ရင္ ေက်ာင္းသားမိဘေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းမွပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ အစည္းအေဝးေခၚၿပီး ေျပာပါဆို႐ံုနဲ႔ေတာ့ ဘယ္သူမွေျပာမွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ အတုိင္ခံရသူေတြက ဘာမွမျဖစ္ဘဲ၊ တုိင္ၾကားသူသာ အေရးယူခံရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိးေတြ ၾကံဳဖူးေပါင္းမ်ားၿပီဆုိေတာ့ လူေတြက ေရွ႕ထြက္ၿပီး လူစြမ္းေကာင္း မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ဥပေဒအထက္မွာ ဘယ္သူမွမရွိဆိုတာကလည္း သိသိသာသာျဖစ္လာတာ မေတြ႔ မျမင္ရေသးဘူး။
အဆင့္ျမင့္ပါတယ္
ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ က်ဴရွင္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ျပ႒ာန္းတဲ့သင္႐ိုးညႊန္းတမ္း စာအုပ္ေတြေၾကာင့္လားဆိုၿပီး သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းအထိစာအုပ္ေတြ လွန္ေလွာၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ အံ့အားသင့္သြားတယ္။ စာအုပ္ေတြမွာပါတဲ့ သင္ခန္းစာေတြဟာ အေတာ္ကို အဆင့္အတန္းျမင့္ၾကပါတယ္။ မူလတန္းစာအုပ္ထဲက စာေတြဟာ မူလတန္းအရြယ္ကေလးေတြနဲ႔ေတာင္ မလိုက္ေအာင္ အဆင့္ျမင့္ပါတယ္။ ကိုးတန္း၊ ဆယ္တန္းမွာသင္တဲ့ သခၤ်ာ၊ ဓာတု၊ ႐ူပ သင္ခန္းစာတခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ အိုင္အက္စ္စီ (စီနီယာ)တန္းေရာက္မွ သင္ရတာေတြျဖစ္တာ ေတြ႔ရတယ္။ တကၠသိုလ္အတန္းအသီးသီးက စာေတြလည္း အဆင့္မနိမ့္ပါဘူး။
ေလ့လာဆန္းစစ္ဖို႔ လို
ဆရာေတြနဲ႔ က်ဴရွင္ေၾကာင့္လည္း မဟုတ္၊ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ဒီေန႔ လက္ရွိအေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာ စနစ္တက်ေလ့လာ ဆန္းစစ္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ ပညာေရးဆိုင္ရာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ ေက်ာင္းသားမိဘေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြအားလံုး ပါဝင္တက္ေရာက္တဲ့ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲေတြ၊ ဝပ္ေရွာ့ေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ၾကဖို႔ တုိက္တြန္းလိုတယ္။ ေဘးက ပညာေရး စိတ္ဝင္စားသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမင္ကိုေျပာရရင္ေတာ့ ဟုိနား နည္းနည္းျပင္လိုက္၊ ဒီနား နည္းနည္းဖာေထးလိုက္လုပ္႐ံုနဲ႔ လံုေလာက္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ အလံုးစံု တစ္ခုလံုးကို ျပင္ပစ္မွာပဲရေတာ့မယ္လို႔ ထင္မိတယ္။
အားလံုးေကာင္းပါသည္ ခင္ဗ်ား
ေနာက္ေတာ္ပါ ေႁခြရံသင္းပင္းေတြ တစ္ျပံဳႀကီးနဲ႔ စစ္ေဆးေရးသြားတဲ့အက်င့္ေတြ လံုးဝ ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔လိုသလို၊ လူႀကီးလာမယ္ဆိုမွ အက်ည္းတန္ေတြအားလံုး သနပ္ခါးလိမ္း၊ ပန္းပန္၊ မရွိတာေတြ အရွိလုပ္ျပ၊ ေမးသမွ် ေမးခြန္းတိုင္း အားလံုးေကာင္းပါသည္ ခင္ဗ်ား လုပ္ၾကတဲ့ ဝန္ထမ္းလက္စြဲ အစဥ္အလာအားလံုးကိုလည္း ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔ လိုတယ္။ ဒါ့အျပင္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္မွာ အက်င့္ပါခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ထစ္ခနဲဆို ပါတီက ေခၚခိုင္း၊ အေရးအေၾကာင္းဆို ေကာင္စီက ေခၚခိုင္း၊ ဘာမွခိုင္းစရာမရွိရင္ ေကာင္စီမွာ ကင္းေစာင့္ ခိုင္းတယ္။ တယ္လီဖုန္းေစာင့္ခိုင္းဆိုတဲ့ ေခါက္႐ိုးက်ဳိး စိတ္ဓာတ္ေတြလည္း လံုးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားဖို႔လို္တယ္။
အားနာနာနဲ႔ ေျဖရတာ
ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ တစ္ေခတ္လံုး ဆရာ၊ ဆရာမေတြမွာ ေက်ာင္းအလုပ္နဲ႔ မဆိုင္တာေတြနဲ႔ခ်ည္း အခ်ိန္ကုန္ေနရတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းမွာ စာေကာင္းေကာင္း မသင္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ၿပီးေတာ့ အတန္းတစ္တန္းမွာ လူ ၆၀၊ ၇၀ ႁပြတ္သိပ္ညပ္ေနတာေတြလည္း ျပဳျပင္ဖို႔ လိုတယ္။ ဗလာစာအုပ္ဝယ္ရ ေရာင္းရ၊ ေက်ာင္းဝတ္စံု ဝယ္ရ ေရာင္းရ၊ စာသင္ခံုေတြ ရွာရေဖြရ၊ ေျမျဖဴခဲေတြရွာရ ဆိုတဲ့ ဒုကၡေပါင္းစံုကလည္း ကင္းလြတ္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ လုိတယ္။ ဒါဆိုရင္ ရၿပီလား၊ ေကာင္းသြားမွာလားေမးရင္ ဒီေလာက္နဲ႔လည္း မရေသးဘူးလို႔ အားနာနာနဲ႔ ေျဖရတာကို ခြင့္လႊတ္ပါ။
တြန္းအားေပးၾကဖို႔
စနစ္တစ္ခုက တစ္ခုကို ေျပာင္းမယ္ဆိုရင္ တစ္ေနရာတည္း တစ္ခုတည္းကြက္ၿပီး ေျပာင္းလို႔မရႏိုင္ဘူး။ တစ္စံုလံုး ေျပာင္းပစ္မွျဖစ္မွာ။ ပ်က္တာကလည္း ပညာေရးတစ္ခုတည္း မဟုတ္ဘူး။ အားလံုးျပဳျပင္ဖို႔ လိုေနတာခ်ည္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အားလံုး တစ္စံုလံုး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ မလုပ္ဘဲနဲ႔ ပညာေရးက႑တို႔၊ က်န္းမာေရးက႑တို႔ခ်ည္း ကြက္ၿပီးလုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အားလံုးျပင္ႏိုင္ေအာင္ ဝုိင္းၿပီး တြန္းအားေပးၾကဖို႔ အထူးလိုအပ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
၂၆- ၀၂- ၂၀၁၂ ရက္က ထုတ္ေဝတဲ့ True News Journal မွာပါတဲ့ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။
Post a Comment