ၾကယ္တစ္ပြင့္ကိုေမြးဖြားျခင္း

ၾကယ္တစ္ပြင့္ ေမြးဖြားျခင္း
✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿✿

”သက္ေရ …”

”ေဟာ… ကို ႏုိးၿပီလား၊ ဒီမွာ မနက္စာ အဆင္သင့္ပဲ
စားလုိ႔ရၿပီ”

”ဒါနဲ႔…သားေရာ၊ မရွိဘူးလား”

”မနက္အေစာႀကီးကတည္းက ထြက္သြားၿပီ ကိုရဲ႕”

”ဘာျဖစ္လုိ႔”

”သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ပရဟိတလုပ္ ဖုိ႔တဲ့ ကိုေရ”

”ဟုတ္လား… ဒီေကာင္ႀကီး ဒါေတြ စဥ္းစားတတ္လာၿပီလား”

”ဟုိေလ… ဆရာဝန္အသင္းက လူငယ္
သင္တန္းတက္ၿပီးကတည္းက အဲဒီက သူငယ္ ခ်င္း
ေတြနဲ႔ တြဲမိေနၿပီေလ”

”ေအးပါကြာ.. ေကာင္းတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ ကုိေရာက္ရင္
ေကာင္းတာေတြ လုပ္ျဖစ္ေတာ့ မွာေပါ့ ”

.

ဟုတ္ပါသည္။ ေဝယံသက္ကုိ တစ္ေယာက္ လူငယ္
သင္တန္း တက္ၿပီးေနာက္ပုိင္း သင္တန္းမွာ ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ ေဆးတကၠသိုလ္မွ ကုိေဇယ်ာထြန္းနဲ႔ မၾကာခဏ
ဆုံျဖစ္ လာသည္။

သူက ေဝယံ့အိမ္ကုိ လာလည္တတ္သလုိ ေဝယံ ကလည္း
ကိုေဇယ်ာထြန္း တုိ႔အိမ္ဘက္ ေျခဦး လွည့္တတ္သည္။
အခု ေဝယံက ဆယ္တန္း စာေမးပြဲ လည္း ေျဖၿပီးၿပီမုိ႔
အခ်ိန္ပိုေတြ မ်ားလာ သလုိ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔
မၾကာခဏေတြ႕ဆုံၿပီး လူငယ္လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါဝင္လာသည္။

”ကိုေရ ေနာက္ၿပီး သားက အခုဆုိရင္ အခ်ိန္မွန္
အိပ္ရာထတတ္ေနၿပီ”

”တယ္ဟုတ္ပါလားကြ”

”ဟုတ္တယ္၊ အခ်ိန္ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး သတိထားၿပီး
ေနတတ္လာတာ ေတြ႕ရတယ္”

”ေအးပါကြာ ဒါဆုိရင္လည္း သားႀကီး အတြက္ ေကာင္းတာေပါ့”

ေဝယံ့အတြက္ သူတုိ႔စိတ္ပူေနတာက အေပါင္းအသင္းမွားမွာ၊ ေနတာထုိင္တာ စနစ္ မက်မွာ ျဖစ္သည္။ တစ္ဦးတည္း
ေသာသားမ်ား သည္ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ကုိယ္ေကာင္း
ဆန္တတ္ ၾကသည္။ အမ်ားအတြက္ မေတြးေပးတတ္၊
အခုလုိ အေပါင္းအသင္းေကာင္းမ်ားႏွင့္ ပရဟိတ
လုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုပ္လာျခင္းသည္ ေကာင္းေသာ
လကၡဏာမုိ႔ မိခင္ႏွင့္ ဖခင္ႏွစ္ဦး အတြက္ ေက်နပ္စရာ။

”ဒါနဲ႔ အခုဘယ္ကိုသြားၾကတာတဲ့တုံး”

”သန္လ်င္ဘက္က မိဘမဲ့ေဂဟာတဲ့’

”ေၾသာ္… မိဘမဲ့ကေလးေတြအတြက္
ကုသုိလ္သြားလုပ္ၾကတာေပါ့”

”ဟုတ္တယ္၊ ဟုိေလ… ေဆးတကၠသုိလ္ ပထမႏွစ္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔စီနီယာ ေတြ စီစဥ္တာတဲ့၊ သက္ကိုလည္း
သူကုိယ္တုိင္ပဲ လာခြင့္ေတာင္းလုိ႔ ထည့္လုိက္ တာ”

”ေအးပါ ေကာင္းပါတယ္၊ သြားေရးလာ ေရးေတာ့
သတိထားသြားလာၾကဖုိ႔ သတိေပး လုိက္ပါဦးကြာ”

”ဒါကိုေတာ့ သက္လည္း အၿမဲသတိေပး ပါတယ္ ကို”

”ေအး..ေအး..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရပ္ကြက္ ထဲက ဟုိေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ ကေလးေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး အခ်ိန္မကုန္ေစဖုိ႔က အေရးႀကီးတယ္ေလ”

”သားက ေအးေအးေဆးေဆး ပုံသြင္းရင္ ရတဲ့ကေလးမ်ဳိး
မဟုတ္လားကိုရဲ႕”
”ဟုတ္ပါတယ္ကြာ”

မ်က္ျမင္ ကိုယ္ေတြ႕ ေတြ႕ေနရေသာ မိဘမဲ့ ကေလးမ်ားကုိ
ၾကည့္၍ ေဝယံ့ စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းမိသည္။ သူတို႔ တစ္ေတြက
ေဝယံ့မွာလို အေဖအေမ မရွိၾက။ မိဘ မဲ့ၿပီး ေကြၽးေမြးမည့္
သူ မရွိ။ အခုလုိ စုစုစည္းစည္း နဲ႔ ေဂဟာဖြင့္ၿပီးေစာင့္
ေရွာက္သူရွိလုိ႔သာ။ ဒီလုိသာ မဟုတ္ရင္ လမ္း ေဘးမွာ
သူတို႔ဘဝ က်င္လည္ ၾကရမွာျဖစ္ သည္။

”ေဟ့..ေဝယံ ဘာေတြေတြးေနတာလဲ”

”ေၾသာ္…ကုိေဇယ်ာ၊ ဟုိေလ… ဒီကေလးေတြၾကည့္ၿပီး
သနားလုိ႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ဘဝ နဲ႔ယွဥ္ၾကည့္ၿပီး
ေတာ္ေတာ္စိတ္ မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္”

”ဟုတ္တာေပါ့ ငါ့ညီရဲ႕၊ တုိ႔တစ္ေတြက အမ်ားႀကီး
ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။ မိစုံ ဖစုံနဲ႔ေနခြင့္ရတယ္၊ စားေရးေသာက္ေရး၊ အဝတ္အထည္ ဘာတစ္ခုမွမပူပင္ရဘူး
မဟုတ္ လား”

”ဒါေတာင္မွပဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က တစ္ခါ တေလ
ကုိယ္မႀကိဳက္တဲ့ အစာဆုိရင္ မ်က္ႏွာ မသာမယာ ျဖစ္တတ္
ၾကေသးတာ၊ ဒီမွာေတာ့ သူတုိ႔ တစ္ေတြက ေကြၽးတာကိုပဲ
ၿမိန္ၿမိန္ယွက္ ယွက္ စားေနၾကတာေလ၊ ေရြးခ်ယ္ဖုိ႔ဆုိတာေတာ့ ေဝလာေဝးပဲ”

”အဲဒါေၾကာင့္ တို႔တစ္ေတြရဲ႕မိဘေတြ အေပၚ ပုိၿပီးေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းေနၿပီ မဟုတ္လား”

”ဟုတ္တယ္ ကိုေဇယ်ာ၊ ေတြးေလေတြးေလ ေက်းဇူးတင္ စရာေကာင္းေလပဲ။ ကြ်န္ေတာ္႔မွာ တစ္ခါမွ ဆာေလာင္
မြတ္သိပ္တယ္ဆုိတဲ့ ခံစား ခ်က္မ်ဳိး မရွိခဲ့ဘူး။ သူတုိ႔
တစ္ေတြ မွာေတာ့ ဒီလုိ ခံစားမႈမ်ဳိး ရွိခဲ့ၾကမွာပဲေနာ္”

မျပည့္စုံေသာ ဘဝေတြကုိ ျမင္လာရတဲ့ အခါမွာေတာ့
ေဝယံ တစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ႕ျပည့္စုံ တဲ့ဘဝအေပၚ တန္ဖုိးထား
ရေကာင္းမွန္း ပုိၿပီး နားလည္ လာခဲ့ရ သည္။ ေဖႀကီးႏွင့္
ေမသက္ကို လည္း ဘယ္လုိေက်းဇူး ဆပ္ရမွန္း မသိေတာ့။
ေဝယံ့ဘဝမွာ အစားအေသာက္ဆုိ အဆင္သင့္။
အဝတ္အစားဆုိ ထည္လဲ ဝတ္စရာ အေရအတြက္ အမ်ားႀကီး။ သြားေရးလာေရး အတြက္လည္း ပူပင္စရာမလုိ။ မုန္႔ဖုိး
ဆုိတာကလည္း မလုံ ေလာက္တာ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေတြအားလုံး
က ေဖႀကီးႏွင့္ေမသက္ တုိ႔ရဲ႕ ေမတၱာ၊ ေစတနာေတြ ေၾကာင့္ ဒီလုိျပည့္စုံတဲ့ဘဝကုိ သူပုိင္ဆုိင္ခြင့္ ရရွိျခင္းျဖစ္သည္။

”ကိုေဇယ်ာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ ဒီလုိမ်ဳိး ေတြ မၾကာခဏ လုပ္ၾကရေအာင္ေနာ္”

”ေအးပါ… အစ္ကိုတို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မွာ ကိုယ္တို႔
စီနီယာေတြစီစဥ္တာနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ရင္ လုိက္ၾကတာေပါ့”

”ေနာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္
ေငြအင္အားနဲ႔ပါ လွဴႏုိင္ ေအာင္ ဒီေန႔ကစၿပီး
ကြၽန္ေတာ့္မုန္႔ဖုိးေတြကုိ အကုန္မသုံးဘဲ စုထားမယ္”

”ဟာ ေကာင္းလုိက္တဲ့ အေတြးကြာ”

”ေမသက္”

”ေျပာေလ သား”

”ဟိုေလ သားရဲ႕ အရင္တုန္းကအက်ႌ အေဟာင္းေတြ ရွိေသးတယ္မဟုတ္လားဟင္”

”ရွိတယ္ေလ သားရဲ႕၊ ဟုိေသတၱာႀကီးထဲမွာ စုၿပီး
သိမ္းထားတယ္”

”ဒါဆုိရင္ သားရဲ႕အဝတ္အစားေတြကို ဟုိမိဘမဲ့
ကေလးေတြကုိေပးရင္ ရလား ေမသက္”

”ဘာလုိ႔မရမွာလဲ သားရဲ႕၊ ရတာေပါ့”

”အဲဒါဆုိရင္ ဒီတစ္ပတ္ သားရဲ႕အဝတ္ အစားေတြကုိ
သားျပန္ၿပီး ထုတ္ထားလိုက္မယ္ ေနာ္၊ ေနာက္တစ္ခါ 
မိဘမဲ့ေဂဟာ သြားရင္ ေပးႏုိင္ေအာင္လုိ႔”

သက္ႏွင့္ကို မိဘႏွစ္ပါးစလုံး တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ရဲ႕ မ်က္ႏွာမ်ားကေတာ့ ေက်နပ္ေနသည့္ အဓိပၸာယ္ေတြႏွင့္။ အခုေတာ့ သားက
စာေတာ္ၿပီး အားကစားထူးခြၽန္သူတစ္ ေယာက္သာမက
လူေကာင္းေလး တစ္ေယာက္    ျဖစ္လာေတာ့မည္။
လူသားဆန္ေသာ အေတြး မ်ား၊ လူသား ဆန္ေသာလုပ္ရပ္မ်ား၊ လူသားဆန္ ေသာ စိတ္ကူးမ်ားရရွိလာသည္။ ထုိအခိုက္ တစ္ဖက္အိမ္မွလြင့္ပ်ံ႕လာေသာ သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္
ၾကားလုိက္ရသည္။

”လူခြၽန္ xxx လူေကာင္း xx ေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ xxx
ေျမေတာင္ xx ေျမႇာက္ကာ ျမႇင့္တင္ xx ကစားခုန္စား xx
စြမ္းအား ဘက္တြင္ xxx စံခ်ိန္ xxxxx”

လူခြၽန္လူေကာင္း သီခ်င္းျဖစ္ပါသည္။ မိဘေတြ
႐ူးသြပ္ရေသာ ကိစၥ၊ ကိုယ္ေမြးထားေသာ ကိုယ့္
သားသမီး မ်ားကုိ လူခြၽန္ လူေကာင္း၊ လူေတာ္
လူေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ဆႏၵ၊
အမ်ား အလယ္မွာ မ်က္ႏွာမငယ္ဘဲ ဂုဏ္ ရွိစြာ
ရပ္တည္ႏုိင္ေသာ  သားသမီးမ်ား ကုိ ျမင္ လိုသည္မွာ
မိဘတုိင္း၏ သဘာဝ ျဖစ္ပါသည္။ သက္ႏွင့္ကုိ မိဘႏွစ္ပါး
စလုံး ၿပံဳးမိလုိက္ပါသည္။ ေက်နပ္သည့္ အၿပံဳး၊
ဝမ္းသာသည့္ အၿပံဳး။

”ကိုေရ… သက္ ေျပာစရာရွိတယ္”

”ဘာလဲ သက္ရဲ႕”

”သားရဲ႕အခန္းထဲက သူ႕အံဆြဲထဲမွာ ပိုက္ဆံေတြ ေတြ႕တယ္”

”သက္ကလည္း ပုိက္ဆံေတြ႕တာ ထူးဆန္း လား။
သက္ပဲမုန္႔ဖုိးေပးေနတာ မဟုတ္လား”

”ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ထူးဆန္းတာက အရင္ဆုိ ဒီလုိမ်ဳိး
မရွိဘူး၊ သူ႔မုန္႔ဖုိး အကုန္ သုံးတာပဲေလ၊
အခု အမ်ားႀကီးေတြ႕ေနလုိ႕”

”သားကုိ ေမးၾကည့္ၿပီးၿပီလား၊ ဘာလုပ္တာ လဲဆုိတာ”

”ေမးမၾကည့္ရေသးဘူး၊ အဲဒါ ေမးရ ေကာင္းမလား၊
မေကာင္းလား စဥ္းစားေနတာ နဲ႔”

”ဟုတ္လား”

”ေနာက္ၿပီး မုန္႔ဖုိးေပးရင္ အရင္ကလို မေလာက္ဘူးတုိ႔၊
ပိုေပးပါဦးတုိ႔ မေျပာေတာ့ ဘူး”

”အင္း…”
သက္ေျပာကာမွ ကိုလည္း အံအား သင့္ သြားသည္။

”သက္ ေပးသေလာက္ ကိုပဲ ယူတယ္၊ ၿပီးေတာ့
မုန္႔ဖုိးေတြကုိ စုထားတယ္ ထင္တယ္ ေနာ္”

”သူ႔မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုခု ရွိလုိ႔ ေနမွာ ေပါ့၊ ဝယ္ခ်င္တာ မ်ား ရွိေနလုိ႔လား၊ သူက ပူဆာထားၿပီး တုိ႔တစ္ေတြ
ဝယ္မေပးတာ ဘာရွိလဲ”

”ဘာမွမရွိပါဘူးကိုရဲ႕၊ အားလုံးျပည့္စုံ ေနတာပဲ၊
မၾကာခင္ ေအာင္စာရင္း ထြက္ရင္သာ ဖုန္းဝယ္ေပးရမယ္ေလ”

”အင္း… ဟုတ္သားပဲ၊ ေအာင္စာရင္း ထြက္ရင္ေတာ့
ဖုန္းဝယ္ေပး ရေတာ့မွာပဲ၊ တုိ႔တစ္ေတြရဲ႕ ကတိအတုိင္းေပါ့၊
အင္း.. ဒါနဲ႔ သား ျပန္မေရာက္ေသးဘူးလား”

”ဒီေန႔ ဆရာဝန္အသင္းက သင္တန္းမွာ
လုပ္အားသြားေပးတယ္တဲ့၊ ေဇယ်ာထြန္းဆုိတဲ့
ကေလးက လာေခၚသြားတယ္”

ဘာ့ေၾကာင့္ ေဝယံ ပုိက္ဆံေတြ စုထားရ သလဲဆုိတဲ့ အေျဖကို စဥ္းစားလုိ႔မရေသာ္လည္း သက္ႏွင့္ကိုုတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး
ယုံၾကည္သည္မွာ မေကာင္းတာလုပ္ဖုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။
သုိ႔ေလာ သို႔ေလာ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ 
မပူပင္မိၾကပါ။

”ေမသက္ သား ျပန္လာၿပီ”

”ေၾသာ္…ေအး .. ေအး၊ သား ပင္ပန္း လာသလား”

”မပင္ပန္းပါဘူး ေမသက္ရဲ႕၊ သားေျခလက္
ေဆးလိုက္ဦးမယ္၊ ၿပီးမွ ေမသက္ကုိကူမယ္ ေလ”

”ခဏ ေခြၽးတိတ္ေအာင္ နားပါဦး သားရဲ႕၊
ေရလည္းဝေအာင္ေသာက္ၿပီးမွ ေျခလက္ ေဆးေနာ္”

”ဟုတ္”

အခုဆုိရင္ အိမ္အလုပ္မ်ားကိုလည္း ကူလုပ္တတ္ေသာ
ေဝယံျဖစ္လာသည္။ အရင္ တုန္းက မိမိမရွိလွ်င္
သက္ တစ္ေယာက္တည္း ခ်ာခ်ာ လည္ရသည္။
အခုေတာ့ မိမိ မရွိလည္း သက္ သိပ္မပင္ပန္း။ ေဝယံက
တစ္ဖက္တစ္ လမ္းမွ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ရလာသည္။
မိမိမရွိ ေသာေန႔မ်ားတြင္ သူ႔အက်ႌအဝတ္အစား မ်ားကုိ 
သူကိုယ္ တုိင္ေလ်ာ္ သည္။ မီးပူတုိက္သည္။ ညေနဆုိရင္ ကားေရေဆးေသာ အလုပ္ကိုလည္း သူ႔အေဖ အတြက္
လုပ္ေပးတတ္သည္။

”ေမသက္…သား ဘာလုပ္ေပးမလဲ”

”ၿပီးေနၿပီသားရဲ႕၊ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး။ ေဖႀကီး
ျပန္လာရင္သာ ဟင္းေတြ ေႏႊးရမယ္၊ ဒါဆုိရင္ အိမ္ေရွ႕မွာ ယနည္းနည္းပါးပါး သန္႔ရွင္း ထားလုိက္ပါလား သား”

”ဟုတ္…သားလုပ္ထားလုိက္မယ္ေလ၊ ၿပီးမွပဲ
သားေရခ်ဳိးေတာ့မယ္”

”ေအးပါ သားရယ္၊ ပန္းအုိးေတြကုိ ေသ ေသ
ခ်ာခ်ာကိုင္ေနာ္ သား၊ က်ကြဲေနဦးမယ္”

”ဟုတ္ကဲ့ပါ ေမသက္ရဲ႕”

သက္တစ္ေယာက္ တစ္ေန႔စာ ပင္ပန္းသမွ် ပင္ပန္းမႈေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္သည္ မသိ။ သားရဲ႕ သိတတ္မႈေၾကာင့္
ပီတိေတြ ျဖစ္ရသည္။ ၾကည္ႏူးရသည္။ ဒီလုိ ၾကည္ႏူးေနရင္း
သက္ ေမေမ့ကုိ သတိရသြားမိသည္။

”ေၾသာ္… ေမေမ့့ဆီေတာင္ ဖုန္းမဆက္ ျဖစ္တာ
တစ္ပတ္ေက်ာ္ၿပီ၊ ထမင္းစားၿပီးရင္ ဆက္လုိက္ ဦးမွာပါပဲ”
ဆုိေသာ အေတြးတုိ႔ ဝင္လာသည္။

”ေမေမလား၊ သမီးပါေမေမ ေနေကာင္းရဲ႕ လားလုိ႔
သမီးဖုန္းမဆက္ျဖစ္လုိ႔”

”ေကာင္းပါတယ္ သမီးရယ္၊ သမီးအေဖက ေတာ့ မေန႔ကေသြးနည္းနည္းတုိးတယ္ ထင္ပါ ရဲ႕”

”ဟုတ္လား… ေဆးခန္းျပၿပီးၿပီလား၊ ကို႔ကိုလႊတ္လုိက္မယ္ေလ ေဆးခန္းျပလုိ႔ရ ေအာင္”

”သမီးအေဖအေၾကာင္းလည္း သိသားနဲ႔ သူ႔ဘာသာသူ
သိတယ္တဲ့၊ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္ရင္ ရၿပီတဲ့”

”ဟုတ္ရဲ႕လား ေမေမရယ္၊ ဒါဆုိ ဒီစေန၊ တနဂၤေႏြ
သမီးတို႔လာခဲ့ပါဦးမယ္”

”ေအးပါ လာၾကေတာ့လည္း ေတြ႕ရတာ ေပါ့၊
စိတ္မပူပါနဲ႔ကြယ္”

ကုိယ္႔မိသားစု အေရး၊ ေန႔စဥ္အိမ္မႈ ကိစၥမ်ား ႏွင့္
႐ႈပ္ေထြးေန ရေသာေၾကာင့္ သက္မွာ ေမေမ တုိ႔ဆီကုိ
ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ခဲ့။

ေမေမ တုိ႔ကလည္း ကုိယ့္သားသမီး ကရိကထ မ်ားမွာ
စုိးေသာ ေၾကာင့္ ဘယ္ေသာအခါမွ မေတာင္းဆုိ။
ကိုယ္ တုိင္ကသိတတ္ၿပီး ဂ႐ုတစုိက္ သတင္းေမးရ သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဖေဖေရာ ေမေမပါ အၾကမ္းဖ်င္း ေရာဂါ
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မရွိ တာဘဲ ေတာ္ေသးတယ္ဟု
ေတြးမိသည္။

”သက္ေရ”

”ေဟာ… ကို ျပန္လာၿပီလား”

”ဘယ္သူ႔ဖုန္းလဲ”

”ေမေမ့ဆီ ဆက္တာကိုရဲ႕၊ ဖုန္းမဆက္မိတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ သြားတယ္ေလ”

”ေအး… ေအး…ဘာတဲ့လဲ၊ ေနေကာင္းၾကသတဲ့လား”

”ေဖေဖကေတာ့ ေသြးတုိးတယ္ ထင္တယ္ လုိ႔ ေျပာေနတယ္၊
အဲဒါ ဒီစေနျဖစ္ျဖစ္တနဂၤေႏြ ျဖစ္ျဖစ္
သြားလုိက္ၾကရေအာင္ေလ”

”ေကာင္းသားပဲ၊ ဒါနဲ႔ သက္ေရ… ေနာက္တစ္ပတ္ဆုိ သားတုိ႔ စာေမးပြဲေအာင္ စာရင္းေတြ ထြက္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္”

”ဟုတ္လား…သားေတာ့မသိဘူး၊ သက္ ေတာ့
ေတြးၿပီးရင္ခုန္မိတယ္၊ သားက ေအာင္မွာ ေသခ်ာေပမဲ့ ဂုဏ္ထူးနည္းေနမွာေၾကာက္ တယ္”

”သက္ရယ္…ဂုဏ္ထူးနည္းနည္းမ်ား မ်ား အေရးမႀကီးပါဘူးကြာ၊ တကယ္အေရးႀကီး တာက သားဝါသနာပါတဲ့ အသက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္းပညာကုိ ဆက္တက္ႏုိင္ၿပီး လူေကာင္း တစ္ေယာက္
ျဖစ္လာဖုိ႔ပဲ မဟုတ္လား”

”ကုိ ေျပာတာလည္း ဟုတ္တာပါပဲေလ၊ ကဲ…ကဲ…ကိုေရ၊
ခဏေန ေရမိုးခ်ဳိး၊ ဟုိမွာ သားႀကီးလည္း အိမ္ရွင္းၿပီးရင္
ေရခ်ဳိးလိမ့္ မယ္၊ ၿပီးရင္ ညေနစာ စားၾကစုိ႔”

”ကဲ…သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ေရမိုးခ်ဳိး အဝတ္အစားလဲ၊
ၿပီးရင္ ထမင္းစားၾကစုိ႔ေနာ္၊ ဒီမွာအားလုံး အဆင္သင့္ပဲ”
ထမင္းဝိုင္း အဆင္သင့္ျဖစ္သည္ႏွင့္ သက္ က ကိုနဲ႔ေဝယံကို လွမ္းေျပာသည္။

”လာၿပီ သက္ေရ…လာၿပီ၊ သားႀကီး ေဝယံေရာ လာ…လာ…”

သင္တန္းတက္ၿပီး ေနာက္ပုိင္း မိသားစု ထမင္းဝုိင္း ဆုိတာ
ေဝယံ့ အတြက္ ပိုၿပီး အဓိပၸာယ္ ရွိလာသည္။ ေမသက္ ယခ်က္ေသာ ထမင္းကုိ အရသာရွိရွိ စားရ သလုိ ေဖႀကီးႏွင့္ အတူ
မိသားစု အေရးမ်ား ေဆြးေႏြး ခြင့္ရသည္။ အေတြ႕အႀကံဳ ႏွင့္
ခံစားခ်က္မ်ား ဖလွယ္ႏုိင္ေသာ အခုိက္ အတန္႔ျဖစ္သည္။

”ေဖႀကီး”

”ဘာလဲ သား”

”သားေလ…အခု မုန္႔ဖုိးေတြစုေန တယ္”

”ဟုတ္လား… ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဘာဝယ္ ခ်င္လုိ႔လဲသားရဲ႕”

”သားအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဟုိတစ္ပတ္က ေရာက္ခဲ့တဲ့
မိဘမဲ့ေဂဟာက ကေလးေလးေတြ အတြက္ပါ”

သားစကားၾကားရေတာ့ သက္ရဲ႕ရင္ထဲ နာက်င္ သြားသည္။
ကိုလည္း ဒီအတုိင္း ခံစားရ သည္။ သားရဲ႕စကားက
သူတုိ႔အတြက္ ဝမ္းသာ ဝမ္းနည္း ခံစားမႈႏွစ္ခုကို
တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ရေစသည္။ သား၏ စာနာတတ္မႈအတြက္
ဝမ္းသာရၿပီး မိဘမဲ့ကေလး မ်ားအတြက္ ဝမ္းနည္းရသည္။
သူတို႔ေတာင္ မစဥ္းစားမိေသာ အခ်က္ ကုိ သား က
ေျပာလာျခင္း ျဖစ္သည္။

”သားက ဘယ္လုိစဥ္းစားထားလုိ႔လဲ”

”သားစုထားတဲ့ မုန္႔ဖုိးကို ေနာက္တစ္ခါ သြားရင္ သူတုိ႔အတြက္ စားစရာျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွ မဟုတ္ ဖိနပ္ေလးေတြျဖစ္ျဖစ္
ဝယ္သြားခ်င္တယ္၊ ဟုိ… အဝတ္အစား အေဟာင္းေတြ လည္း ယူသြားမွာေလ ေမသက္ရဲ႕”
ရင္ထဲမွ ေစတနာအျပည့္အဝျဖင့္ တက္ၾကြ စြာေျပာေနေသာ သားျဖစ္သူေဝယံ ၏ စကား မ်ားက မိဘႏွစ္ပါးစလုံး ၏
ႏွလုံးသားကို လႈပ္ ခတ္ေစခဲ့သည္။

”ဒါမ်ား သားရယ္၊ ေဖႀကီး ကုိေျပာေရာေပါ့၊ ေဖႀကီးက
သီးသန္႔ စီစဥ္ေပးမွာေပါ့၊ သားရဲ႕ မုန္႔ဖုိးကို စုေနေတာ့
သားသုံးစရာ နည္းမသြား ဘူးလား”

”ရပါတယ္၊ သားအတြက္ က ကိစၥမရွိပါဘူး၊ သူတို႔ကို
သနားလုိ႔ပါ၊ ၿပီးေတာ့ ကုသိုလ္လည္း ပိုရမယ္ ထင္လုိ႔ပါ။

”ေကာင္းပါတယ္ သားရယ္၊ ဟုတ္တာေပါ့၊ ေဖႀကီးကလည္း ထပ္ျဖည့္ေပးမယ္ေလ၊ ဒါဆိုရင္ သား လွဴခ်င္တာ ျပည့္ျပည့္ဝဝ လွဴႏုိင္တာေပါ့”

”ဟာ… ဒါဆုိရင္ေတာ့ ေကာင္းတာ ေပါ့”

”ဟုတ္ပါၿပီ..ကဲ..ကဲ.. ထမင္းလည္း စားၾကဦး၊ ဟင္းေတြ ေအးကုန္ေတာ့မယ္၊ ေၾသာ္…သားေရ ေအာင္စာရင္း ေနာက္ အပတ္ထြက္မယ္တဲ့”

”သားလည္း ထင္သားပဲ ေနာက္တစ္ပတ္ ေလာက္ဆုိရင္
ထြက္ေတာ့မွာလုိ႔”

”ေအာင္စာရင္းထြက္ရင္ သားကုိ ေဖႀကီး က ဖုန္း
ဝယ္ေပးမယ္ေနာ္၊ ဘယ္လုိဖုန္း လုိခ်င္ လဲ”

”ဟုတ္ ေဖႀကီး၊ ဒါေပမဲ့ ေစ်းမ်ားတာ မဝယ္ပါနဲ႔
သုံးလုိ႔ျဖစ္ရင္ ၿပီးပါၿပီ၊ အဲဒီ ကပိုတဲ့ ပုိက္ဆံကို
ကေလးေလးေတြ အတြက္ လွဴတဲ့ အထဲမွာ
ထည့္သုံးခ်င္တယ္ ေဖႀကီး”
သက္ႏွင့္ကိုတုိ႔ ဘာေျပာရမွန္းကုိ မသိ ေတာ့ပါ။ သူတို႔
ထင္ထားတာထက္ ပိုမုိၿပီး ေတြး တတ္ေနေသာ သူတုိ႔ရဲ႕သား။
သူတို႔ တက္ေစခဲ့ ေသာသင္တန္းက ရသြားတဲ့
အသိေတြ က သား ကုိရင့္က်က္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့တယ္
ဆုိတာ မျငင္းႏိုင္ေတာ့ပါ။

”ကဲ… သားႀကိဳက္သလုိ၊ သားျဖစ္ေစခ်င္ သလုိ
ေဖႀကီးလုပ္ေပးမယ္ ဟုတ္လား”

”ဟုတ္ကဲ့”

မိသားစု ထမင္းဝုိင္းေလးက ခါတုိင္းထက္ ပိုၿပီး အရသာ
ရွိေနသည္။ ထမင္းဟင္းတို႔၏ အရသာတြင္ ၾကည္ႏူးမႈႏွင့္
ေစတနာ တုိ႔၏ အရသာကုိ ေပါင္းထည့္ လုိက္သ လုိ
ျဖစ္သြား သည္။

ဒီေန႔ ေဝယံတုိ႔ရဲ႕ ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္း ထြက္ပါၿပီ။
လမ္းထိပ္ကုိ ေရာက္ ကတည္းက မေျပး႐ံုတမယ္ ယအိမ္ကုိျပန္လာခဲ့သည္။ ေအာင္ စာရင္းအေျဖ ကုိ ေမသက္ႏွင့္ေဖႀကီး တုိ႔ကို
အေဝးႀကီးက လွမ္းေအာ္ေျပာခ်င္ေနသည္။
ဖုန္းကလည္းမရွိ ဖုန္းမဆက္ႏုိင္ပါ။ အိမ္ေရွ႕ အေရာက္
အိမ္ေပၚ ကို ဝုန္းဒုိင္း ႀကဲေျပး ဝင္ၿပီး ေနာက္
”ေမသက္ေရ… ေမသက္”

” ေဟာ..သားျပန္လာၿပီ၊ ကဲ…ေျပာပါ ဦး၊
ဂုဏ္ထူးဘယ္ႏွခုလဲဆုိတာ”

”ငါးခုပါတယ္ ေမသက္ရဲ႕ ငါးခု၊ ေဖႀကီး ေရာ”

”ဟယ္… ငါ့သားေလးက ေတာ္လုိက္တာ ဟယ္၊ ဟုိမွာေဖႀကီးက အိပ္ခန္းထဲမွာ သတင္း စာဖတ္ေနတယ္၊ ေဟာ…ေျပာရင္းဆိုရင္း ထြက္လာၿပီ”

”ကဲ…ေဖႀကီးလည္း ၾကားၿပီးပါၿပီဗ်ာ၊ သားအတြက္ဆုခ်ဖုိ႔သာ ျပင္ရေတာ့မွာေပါ့”
သားအမိ သားအဖ သုံးေယာက္စလုံး ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြအျပည့္ျဖင့္။
”ကဲ…သက္ေရ၊ သားရဲ႕အဘိုး အဘြား ေတြဆီ
ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာပါဦးကြ၊ ညေနက်ရင္ လည္း အဲဒီဘက္ကုိသြားရေအာင္ေလ”

”ဟုတ္သားပဲ ဝမ္းသာလုံး ဆုိ႔ၿပီး အဲဒါကို ေမ့သြားတယ္”

”ေဖႀကီး…ဒီမွာ ထုိင္ပါဦး။ သား ဆယ္ တန္းေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့ေန႕က်ရင္ ေဆြးေႏြး ၾကမယ္ဆုိတဲ့ ကိစၥရွိတယ္ေလ”

”ေအးပါ…ေအးပါ ေမသက္ ဖုန္းဆက္ပါ ေစဦးၿပီးရင္
ေျပာၾကတာေပါ့”
ဝမ္းသာေသာ အသံနဲ႔ သက္ သူ႔ေဖေဖ နဲ႔ ေမေမဆီ
ဖုန္းဆက္သည္။ သားသမီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး
မိဘေတြ ဂုဏ္ယူရေသာ ကိစၥဆုိ တာ ဒီလုိ မ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း
ေဝယံ သေဘာေပါက္ သြားပါသည္။ သူလည္း ဝမ္းသာရ၊
မိဘေတြ လည္း ဂုဏ္ယူရသည္။

  ”ကဲ…ေျပာပါဦး၊ သားက ဘာေျပာခ်င္ တာလဲ”

”ဟုိေလ သားက ဆရာဝန္လုပ္ဖုိ႔ ဝါသနာ မပါဘူးေလ။
အဲဒါ စီပြားေရးနဲ႔စီမံခန္႔ခြဲမႈ ပညာ သင္ခ်င္တာ၊ သားကို
ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပးမယ္ မဟုတ္လား”

”အင္း…”
ေဖႀကီးက စကားမဆက္ဘဲ ေမသက္ကုိ လွမ္းၾကည့္သည္။ ေမသက္ကလည္း ေဖႀကီးကို ျပန္ၾကည့္ေနသည္။

”အင္းေလ… ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖုိ႔ အခ်ိန္ ေစာေသးတယ္
မဟုတ္လား၊ စဥ္းစားၾကေသး တာေပါ့”

ေနာက္ဆုံး ေဖႀကီးက ပညာသားပါပါ စကားျဖတ္သည္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဝယံ ကေတာ့ သူ႔မိဘႏွစ္ပါး
လက္ခံလာသည္ အထိ ႀကိဳးစားမည္ဟု
ဆုံးျဖတ္ၿပီး ျဖစ္ေန သည္။

”ငါ့ေျမးႀကီးက ေတာ္တယ္ေဟ့”
အဘုိးတုိ႔ အဘြား တုိ႔လည္း ေဝယံ့အတြက္ ဝမ္းသာ ဂုဏ္ယူမႈေတြအျပည့္ျဖင့္။

”ကဲ…၅ ဘာသာ ဂုဏ္ထူး ဆုိမွေတာ့ အမွတ္လည္း ေကာင္းမွာ ေသခ်ာတယ္၊ ေဆး တကၠသုိလ္ ဝင္မယ္ မဟုတ္လား”
ဘိုးဘိုးက သက္ႏွင့္ ကုိတုိ႕ရဲဆႏၵကို သိၿပီး သားမုိ႔ ထင္ပါသည္။ သူတုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကားကုိ ေျပာေလသည္။ ဒါေပမဲ့…

”ေဖေဖေရ… ေဖေဖ့ေျမးက ဆရာဝန္ မလုပ္ခ်င္ဘူးတဲ့”

”ဟုတ္လား… ငါ့ေျမးက၊ ဒါဆိုရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ၊
ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ရွိလို႔လဲ”

”သားက ဆရာဝန္ လုပ္ဖို႔ ဝါသနာမပါဘူး အဘုိးရဲ႕၊
သားက စီပြားေရး နဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ပညာ သင္ခ်င္တာ”

”အင္း… ဒါလည္း မဆိုးပါဘူး”

”အခု… သားတုိ႔တုိင္းျပည့္ရဲ႕ အေန အထားအရ ဒီပညာက
ပုိၿပီး လုိအပ္မယ္ ထင္လုိ႔ ပါ၊ စီပြားေရး အေျခအေနကုိ
တစ္ဟုန္ထုိး တုိးတက္ေအာင္ လုပ္ရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္
ၿပီေလ အဘိုးရဲ႕”

”ေျမးကေတာ့ေလ… တုိင္းျပည္နဲ႔ကုိ ခ်ီၿပီး ေျပာေနၿပီပဲ၊
ငါ့ေျမး ေတြးတာလည္း မွန္ တာပဲေလ”
အဘိုးျဖစ္သူက ေထာက္ခံေျပာေနၿပီဆုိ ေတာ့
ေဖႀကီးနဲ႔ေမသက္တုိ႔ အထူးအေထြျငင္း ခ်က္
မထုတ္ေတာ့ပါ။

”သား အတြက္ စိတ္ခ်ပါ၊ ဘုိးဘုိးဘြားဘြားနဲ႔ ေဖႀကီးတုိ႔
ေမသက္တို႔ အားလုံးေရွ႕မွာ သားေျပာ တာပါ။
သားသင္ခ်င္တဲ့ ပညာကုိ သင္ခြင့္ရရင္ သားအတြက္ေရာ၊
မိသားစု အတြက္ေရာ တုိင္း ျပည္အတြက္ပါ
သားလုပ္ေပးႏုိင္မွာမုိ႔ပါ”

သက္ေရာကုိပါ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ စကားကုိ
ေဝယံေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ရဲ႕
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ”ငါတုိ႔ ရဲ႕သား အရြယ္ေရာက္ လာလုိက္တာ၊
ဒီလုိ ေတာင္ ေတြးႏိုင္ၿပီပဲ’  ဟု ဂုဏ္ယူစြာ
ေျပာလုိက္ သည္။

မိသားစုက ဂုဏ္ယူရမယ့္ သားတစ္ ေယာက္၊
တုိင္းျပည္ရဲ႕ၾကယ္ပြင့္တစ္ပြင့္ အျဖစ္ မၾကာခင္
ျမင္ရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါသည္။

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

🗿🗿(#သိမွတ္​ဖြယ္​ရာ​_​ဗဟုသုတရြာ)
#ေဒါက္တာေနဝင္း