ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
အပိုင္း(7)
က်န္မင္းဟာ ရေသ့ဝုကိုေတြ႕ရဖို့ ေက်ာင္းေတာ္မွ
ပ်င္းရိစြာနဲ ေလးငါရက္ေလာက္ေစာင့္လိုက္ရ
သည္။ ဒီေန့မွာေတာ့ ဆရာေတာ္ရေသ့ဝုဟာ ေတာင္ေပၚသို့ သူ၏ တပည့္နွစ္ေယာက္နွင့္အတူ ျပန္ေရာက္လာေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္ဝုက ေရာက္လာသည္ကို သူကမသိေသးဘဲ ေလးညွင္း
ေလးခံကာ သူေတာင္ေပၚကေန ေတာင္ေအာက္
၏ ရႈခင္းေတြကို ေငးျကည့္ေနတုန္းမွာဘဲ ကိုရင္
ျကီးကေရာက္လာျပီ သူကိုလာေခၚေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္ဝုေရာက္ေနျပီ သူကို သြားေတြရန္လာ
ေခၚသည္။ သူလည္းဝမ္းသာစြာနဲဘဲ ကိုရင္ျကီး
ေနာက္ လိုက္လာခဲ႔သည္။ ဆရာေတာ္ဝုကိုေတြ႕
ျပီ ဖခမည္းေတာ္ေပးေသာ စာကိုေပးရန္ စာကိုသူ
အခန္းဆီမွ ဝင္ယူလိုက္သည္။ ျပီေတာ့မွ ကိုရင္ျကီး
၏ ေနာက္သို့လိုက္လာျပီ ခန္းမေဆာင္သို့ေရာက္
လာေတာ့သည္။ အသက္ခုနွစ္ဆယ္အရြယ္ ရေသ့
ျကီးနွင့္ သူနွင့္ရြယ္တူ လူငယ္ေယာက်ာ္းေလးနွစ္
ေယာက္ကို သူေတြ႕လိုက္ျကသည္။ သူလည္ခန္းမ
ထဲသို့ ဝင္လာျပီ ရေသ့ျကီးကို
"အရုိေသေပးပါတယ္ ရေသ့ဝု"
"ဒကားေလးအေျကာင္းကို သိသေလာက္ေတာ့
သိထားျပီပါျပီ ဒါနဲ ဒကားေလးက ဘယ္သူလည္"
"ယူက်န္မင္းပါ"
"ေျသာ္ ငါရဲ႕တပည့္ေတာ္ မင္းျကီးရဲ႕သားေတာ္
ပါလား "
"ဟုတ္ပါတယ္ "
"ဘယ္နွစ္ေယာက္ေျမာက္သားေတာ္လဲ"
"နွစ္ေယာက္ေျမာက္ပါ ဆရာေတာ္"
"ေျသာ္ …ဒုတိယေျမာက္သားေတာ္ကိုး"
"အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ"
"တစ္ဆယ့္နွစ္ နွစ္ပါ"
"ေကာင္ေလစြ ဒီအရြယ္ေလးနဲ ေတာင္ေပၚအထိ ကို တတ္လာ နိုင္တဲ႔ အရည္အခ်င္းကိုခ်ီးက်ဴးမိပါ
တယ္"
သူကိုင္ထားတဲ႔ စာကိုယူ၍
"ဒါက ဖခမည္းေတာ္မင္းျကီး ဆရာေတာ္ကိုေပး
ခိုင္းလိုက္တာပါ ဆရာေတာ္"
"အင္း"
ရေသ့ဟာ စာကိုလွမ္းယူ၍ ဖတ္လိုက္သည္။ ျပီေတာ့မွ စာကိုေသခ်ာေခါက္ကာ ေဘးမွာအသင့္
ထြန္းလင္းထားေသာ ဖေယာင္းတိုင္မီးျဖင့္ရႈ႕ိလိုက္
သည္။ က်န္မင္းက ရေသ့ဝုရဲ႕အမႈအယာကို ေသခ်ာစိုက္ျကည့္ေနေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္
၏ အမႈအယာက စာကိုဖတ္လိုက္ေပ့မယ့္ ဘာမွ
အေလးမထား တဲ႔အမူအယာျဖင့္ စာကိုပါမီးရိႈ႕
လိုက္ေသးသည္ကို သူျကည့္၍ အံျသသြားေတာ့
သည္။ရေသ့က
"မင္းသားေလး က်န္မင္း"
"ဟုတ္ကဲ႔ ေျပာပါရေသ့"
"ဒီအခ်ိန္က စျပီ မင္းသားေလးဟာ မင္းသားေလး
မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆရာေတာ္ရဲ႕တပည့္ျဖစ္သြားျပီ"
"ဟုတ္ကဲ႔"
ရေသ့က
"ရန္က်ိ နဲ ရန္ရွမ္း"
"ဟုတ္ကဲ႔ ဆရာေတာ္"
"သူ႕ကို တပည့္ေတာ္တို့က ေစာင့္ေလ်ွာက္ျပီ ေလးစားမယ္လူဘဲ ဒီအခ်ိန္ကစျပီ သူကိုကာကြယ္
ေစာင့္ ျကရမယ္ျကားလား တပည့္ေတာ္တို့"
ရန္က်ိက
"ဆရာေတာ္တပည့္တို့ ေစာင့္ေလ်ွာက္ရမယ့္ သူကို
တပည့္တို့ ဒီအတိုင္းေတာ့ မေလးစားနိုင္ဘူး မကာ
ကြယ္ေပးနိုင္ဘူး သူကို တပည့္တို့ ညီေနာင္ စမ္း
သတ္ပါေစ တပည့္ေတာ္တို့လက္ခံနိုင္တဲ႔ အရည္
ခ်င္းသူမရွိမွာ သူကိုေလးစားပါရေစ ဆရာေတာ္"
"ေကာင္းျပီေလ က်န္မင္း"
"ဟုတ္ကဲ႔ေျပာပါ ဆရာေတာ္"
"သူတို့နွစ္ေယာက္ဟာ မင္းရဲ႕တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ဘယ္
လက္ရုံးနဲ ညာလက္ရုးံဘဲ မင္းကိုသူတို့ေလးစား
ဖို့ မင္းအေပၚမွဘဲ မူတည္တယ္ နားလည္လား
ဆရာေတာ္ေျပာတာကိုး"
"ဟုတ္ကဲ႔ "
"ကယ္ မင္းတို့သြားျကေတာ့ ေျသာ္ က်န္မင္း မင္း
ကို မနက္ျဖန္ကစျပီ ပညာေတြသင္ျကားေပး
ေတာ့မယ္ စတင္လိုက္နာယူပါ"
"ဟုတ္ကဲ႔ပါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာေတာ္"
"ကယ္ ကယ္သြားျကေတာ့"
"ဟုတ္ကဲ႔"
သူတို့သုံးေယာက္လုံးက ညီညီညာညာေျဖျကျပီ
ခန္းမထဲက ထြက္လာျကေတာ့သည္။ အျပင္
ေရာက္ေတာ့ သူက
"သူငယ္ခ်င္းတို့"
ရန္က်ိက
"ငါတို့ မင္းနဲသူငယ္ခ်င္းမျဖစ္ေသးဘူး မင္းကို
ဘုရင္သားဆိုျပီလည္ မေလးစားနိုင္ဘူး မင္းကို
လက္ခံဖို့ ငါတို့ထက္သာတဲ႔အရည္ခ်င္းရွိ မင္းမွရွိ
မွျဖစ္မယ္"
ရန္က်ိနွင့္ရန္ရွမ္းအမႈအယာဟာ သူကိုမထင္မဲ႔ျမင္
ျပဳျကသည္ကို သူျကည့္၍ ေဒါသထြက္သြားသည္။
"ေကာင္းျပီေလ မင္းတို့သေဘာပါ "
သူလည္ ဘာမွဆက္ေျပာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘဲ သူ
သူတို့ေရွ႕မွထြက္လာခဲ႔ေတာ့သည္။ ရန္က်ိနွင့္
ရန္ရွမ္းလည္ သူအမႈအယာကိုျကည့္ျပီ သူကိုေက်ာ
ခိုင္း ၍ ကိုယ့္ေနရာဆီသို့ျပန္နားျကေတာ့သည္။သူ
ေလ်ွာက္လာရင္း နူတ္မွ
"ေတာ္ေတာ္မလြယ္ပါလား နန္းေတာ္မွာ ဘယ့္သူ
ကိုမဆို ငါအမိန့္ေပးလိုရတယ္ ဒီညီကိုယ္ နွစ္
ေယာက္ကို ငါဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမလဲ သူတို့ငါ
ကို ယုံျကည့္ဖို့ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ မလြယ္
ကူဘူး ငါကိုဆရာေတာ္ စမ္းသတ္ေနတာမ်ားလား
သူတို့နွစ္ေယာက္ကေရာ ငါအတြက္ တစ္ကယ့္
အသုံးဝင္လာမလား"
"အသုံးဝင္လာမယ္ ဒကားေလ"
ေနာက္မွ အသံေျကာင့္ သူလွည့္ျကည့္လိုက္ျပီ
"ဟင္ ကိုရင္ျကီးပါလား"
"ဟုတ္တယ္ ဒကားေလးက အခုမွေရာက္ေတာ့
ရန္ညီကိုအေျကာင္း ဘာမွမသိဘူး ဒါေျကာင့္
ဒကားေလးေနာက္ကို လိုက္ခဲ႔တာ"
"က်ြန္ေတာ့္ကို ကူညီေပးနိုင္ေပး နိုင္မလား ကိုရင္
ျကီး"
"ကိုယ္ေတာ္ေတာ့ ဒကားေလးကို မကူညီနိုင္ဘူး ေရာ့ဒါကို ေလ့လာပါ ဒကားေလး"
ကိုရင္ျကီးက စာအုပ္နွစ္အုပ္ကို သူအားကမ္းေပး
လိုက္ေတာ့သည္။
"စာအုပ္နွစ္အုပ္ပါလား"
"ဟုတ္တယ္ ဒကားေလး ဒကားေလးရန္က်ိက
ျမွားပစ္တာေတာ္တယ္ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ေကာင္း
တယ္ ဒါေျကာင့္ ဒီဓါးသိုင္းစာအုပ္ကို ေပးတာ ေလ့
လာဖို့ပါ ရန္ရွမ္းက မ်က္လွည့္ေတာ္တယ္ ဥာဏ္
ေကာင္းတယ္ က်ားထိုက်ြမ္းက်င္တယ္ ဒါေျကာင့္
မ်က္လွည့္ပညာစာအုပ္ကို ေပးတာပါ ေလ့လာဖို့ပါ
သူတို့ညီကိုနွစ္ေယာက္လုံးက ေတာ္ျကတယ္
ဆရာေတာ္ဝုရဲ႕ စကားနားေထာင္ျကတယ္ သူတို့
ထက္မေတာ္တဲ႔ သူကိုဦးညႊန္မွမဟုတ္ဘူး။ ဒကား
ေလးလည္ လူေတာ္တစ္ေယာက္ပါ ကိုယ္ေတာ္
ေျပာတာ ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ပါတယ္"
"ေကာင္းပါျပီ ကိုရင္ျကီး"
"ဘုရားအားေစာင့္မပါ ကိုယ္ေတာ္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး"
"ဟုတ္ကဲ႔"
ကိုရင္ျကီးကသူေရွ႔ကေန ထြက္သြားေတာ့မွ သူစာ
အုပ္ေလ နွစ္အုပ္ကို ကိုင္ကာ
"ဟူးးးး"
ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္ျပီ သက္ပ်င္းတစ္
ခ်က္ခ် လိုက္ျပီ
"မလြယ္ပါလား "
သူရဲ႕ဘုရင္သားဆို့တဲ႔ ဘဝကလည္ဒီေနရာမွာဘဲ
အဆုံးသတ္ျပီထင္တယ္ဟု သူေတြးမိရင္ သူ
ဝမ္းနည္းမိလာေတာ့သည္။ နန္းေတာ္မွရွိတဲ့ သူရဲ႕
ညီကိုေတာ္ေတြ အမတ္၏သား သူငယ္ခ်င္းေတြ
သူရဲ႕မိခင္မိဖုရား သူရဲ႕ဖခမည္းေတာ္ အားလုံးကို
သူလြမ္းမိေနေတာ့သည္။ နန္းေတာ္မွ သူအမိန့္
နွင့္ သူဆက္ဆံလိုရေပ့မဲ႔ အခုေတာ့ သူကိုယ့္သူ
သာ အားကိုးရေတာ့မည္ သူဝမ္းနည္း၍ မ်က္
ရည္က်လာေတာ့သည္။ သူေတြးရင္းျဖင့္ သူ၏
အိပ္ေဆာင္ခန္းကို ေလ်ွာက္လွမ္းလာေတာ့သည္။
ဧည့္ခန္းေဆာင္တြင္ ဦးရီေတာ္တစ္ေယာက္ ေဒါ
ပြလ်ွက္ရွိေတာ့သည္။ ေမွာ္ဆရာေလာ့ရင္းနွင့္ သူ
၏အမႈထမ္းမ်ားကပါ သူကိုေျကာက္ရြံ႕ေနျက
သည္။
" ညီေတာ္မင္းျကီး ညီေတာ္မင္းျကီး မင္းကငါကို
လွည့္စားသြားပါလား ငါကိုမင္းလုပ္ရဲတယ္ေပါ့ က်န္းမင္းကို ဆရာေတာ္ဆီ ပို့ျပီကာကြယ္ေပးရဲ
တယ္ ငါကိုေတာင္ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူးေပါ့ မင္းသား
က်န္မင္းရဲ႕ဇာတာကို လိမ္ျပီေဟာ္ရဲတယ္ေပါ့ေလ ငါသိရမွျဖစ္မယ္ မင္းသားက်န္မင္းရဲ႕ ဇာတာအစစ္
မွန္ကို ငါသိရမွျဖစ္မယ္"
ေမွာ္ဆရာေလာ့ရင္က
"ဦးရီေတာ္ က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးတို့ မင္းသားေလးေနာက္
လိုက္သြားျကမလား"
"ငါစဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္ ဆရာေတာ္ဝုနဲ ထိပ္တိုက္
ေတြ႕လိုမျဖစ္ဘူး နွင္းေတာင္က နန္းေတာ္လို
မဟုတ္ဘူး ငါစဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္ အခုေလာက္ဆို
ဆရာေတာ္ဝုဟာ မင္းသားေလးကိုေတြ႕ျပီ ဘာ
ေျကာင့္ ညီေတာ္မင္းျကီး လႊတ္လာရလည္ဆိုတာ
သိေလာက္ျပီ ငါတို့လႈပ္ရွားလိုမျဖစ္ဘူး "
"ဒါဆို ဆရာေတာ္ကို သြားဖူးရင္ မင္းသားေလးဆီ
သြားျကရင္ေရာ"
"ဒီအျကံမဆိုးဘူး ဟုတ္တယ္ ဆရာေတာ္ကို သြား
ဖူးရမယ္ မင္းသားေလးနဲလည္ေတြ႕ရမယ္ ငါ သိ
ကို သိရမယ္ မင္းသားေလးက်န္မင္းကို သူမသတ္
နိုင္ခင္ ငါျကိုျပီ သူကိုသတ္နိုင္ရမယ္ သူရဲ႕ဇာတာ
ကို ျကည့္ျပီ သူရာဇာဝင္ေျပာင္ျပန္လွန္ပစ္မယ္ ဟားးးဟားးးးးး ညီေတာ္မင္းျကီး ညီေတာ္မင္းျကီး
မင္းသိပ္မွားသြားျပီ ငါကိုမင္းက မင္းသားေလး က်န္မင္းကို သတိထားမိေအာင္လုပ္ေပးလိုက္တာ
ဘဲ ဟားးးးဟားးးးး"
ဦးရီးေတာ္က ေအာ္ျကီးဟစ္က်ယ္ ေအာ္ရီေတာ့ ေလသည္။ ျပီမွ
"မနက္ျဖန္ နွင္းေတာင္ကို ခရီးနွင္မယ္ ဟားးး
ဟားး"
အားလုံးလည္ ဦးရီးေတာ္ကိုျကည့္ျပီ ဝိုင္းရီျကေတာ့
သည္။
နတ္က်ြန္း၌ သုန္ခ်န္နတ္ဘုရားေက်ာင္း၌ လူသတ္
သည္ဟု သတင္းေတြျပန့္ေနေတာ့သည္။ ရုတ္
တရပ္ လူေသတာ နွစ္ေလာင္းရွိျပီျဖစ္သည္။ နတ္
က်ြန္းစုရဲ႕ေစာ္ဘြားေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေသာ မူရမ္း
နွင့္ နတ္က်ြန္းစု၏ လူမ်ားသည္သုန္ခ်န္ဘုရား
ေက်ာင္းသို့သြားျကေတာ့သည္။ ေက်ာင္းေတာ္တစ္ခုလုံးကိုေလ်ွာက္၍ လိုက္ရွာျက
ေပ့မယ္ ဘာေျကာင့္လူေတြ ေသဆုံးျကတယ္ဟူ၍ မသိျကေခ်။ အရမ္းကို အံျသစရာေကာင္း ေလာက္
ေအာင္ျဖစ္ပ်က္ေနျကေတာ့သည္။ ဘာမွအစအနမွ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ရွာမေတြ႕ျကသျဖင့္ သုန္ခ်န္ ေက်ာင္းေတာ္ကို ခ်ိတ္ပိတ္လိုက္ျကသည္။ မည္သူ
မွမသြားရဟု အမိန့္ထုတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ နတ္က်ြန္းရွိလူ အမ်ားစုကေတာ့ ေမာ့ရန္ေလေမြး
လာေတာ့မွ ျဖစ္တာေျကာင့္ သူမေလးကိုသာ အျပစ္တင္ေျပာဆိုျကေတာ့သည္။ သူမေလးက
သတ္တာဟု ယူဆျကေတာ့သည္။ သူမေလးကေတာ့ သူမေျကာင့္ လိုေျပာျကေပ့မယ္ ဘာမွ မသိျကေခ်။ငါးနွစ္ေက်ာ္ကေလးတစ္
ေယာက္ဟာ လူသတ္တာမျဖစ္နိုင္တာကိ မူရမ္းက
သိေပ့မယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူမ်ားကေတာ့ သူမ
ေလးကို တေျဖးေျဖး ခင္မယ့္သူေတြေတာင္
နည္းလာျကေတာ့သည္။ သူမ၏ ညီမေတြလည္
သူမကို သိပ္မေခၚရဲ မခ်စ္ရဲျကေတာ့ပါ။ ထိုေျကာင့္
မူရန္ဟာ နွင္းေတာင္က ဆရာေတာ္ဝုကိုပင့္ျပီ သူ
သမီးေလး ကိစၥတိုင္ပင္ရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့
သည္။ ဒါေျကာင့္ သူစာပို့ခိုကို သုံး၍ဆရာေတာ္
ထံ စာပို့လိုက္ေလေတာ့သည္။ နတ္က်ြန္းသို့ ျကြ
လာရန္ အကူအညီေတာင္းလိုက္ေတာ့သည္။
အပိုင္း(7)ျပီး၏စာဖတ္သူမ်ားအားေလးစားလ်ွက္
စာေရးသူ…လင္းသုခ
Post a Comment