ပဥၥမေျမာက္ပန္းေဒဝီ
…………………………
အပိုင္း(10)
သူနွင့္ရန္ညီေနာင္တို့ ျခံထဲသို့ေလ်ွွာက္၍ျကည့္ ျက
ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ မိန္းကေလးသုံးေယာက္က
မ်က္လုံးကို ပုဝါျဖင့္စီးျပီ ပုဝါနွင့္လိုက္၍ ရိုက္တမ္း ကစားေနျကသည္။ သူတို့ရြယ္တူေကာင္းမေလးက
ပုဝါကို စီး၍ သူတို့ထက္အသက္နည္းနည္းျကီး
ေသာ မိန္းကေလးနွစ္ေယာက္က အသံေပး၍ ထို
လိုက္ရိုက္ေနေသာ ေကာင္မေလးကို ပတ္၍ေျပး
ေနျကသည္။ ထိုအရာကို အပ်ိဳေပါက္အရႊယ္မိန္းက
ေလးက သူတို့ကစားေနတာကို ထိုင္ျကည့္၍ရယ္
ေနလ်ွက္ရွိသည္။ သူတို့လည္ ထိုမိန္းကေလးေလး
ေယာက္ ဆီသို့ ေလ်ွာက္လွမ္းလာေတာ့သည္။
သူတို့ေလးေယာက္ နားသို့ေရာက္ေတာ့ သူတို့သုံး
ေယာက္လည္ တန္စီ၍သူတို့ကစားေနတာကို ရပ္
ျကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္ ထိုင္ေနေသာအပ်ိဳ
ေပါက္အရႊယ္ အမက သူတို့ဆီသို့ေလ်ွာက္လာျပီ
သူတို့နွင့္ မ်က္နွာခ်င္ဆိုင္ရပ္ကာ
"သခင္ေလးတို့က ဆရာဝုနဲပါလာျကတဲ႔ လူေတြ
လား"
ရန္ရွမ္းက
"ဟုတ္ပါတယ္ အမကဘယ္သူလဲ"
"ေစာ္ဘြားမူရမ္ရဲ႕ သမီးပါ အမနာမည္က လုရီ သူတို့က အမညီမေတြေလ"
ရန္က်ိက
"ေစာ္ဘြားျကီးရဲ႕ သမီးဟာ ငါးေယာက္မဟုတ္ဘူး
လား ေနာက္တစ္ေယာက္ကေရာ"
"ဟုတ္တယ္ သူကေနမေကာင္းဘူး သူကအျမဲ
တမ္း သီသန့္ေနတယ္ သူအေဆာင္မွာပါ"
"ေျသာ္ ဟုတ္လား က်ြန္ေတာ္နာမည္ ရန္က်ိပါ သူက က်ြန္ေတာ္ညီရန္ရွမ္း"
ရန္ရွမ္းက
"ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ အမလုရီ"
သူကိုလက္ညိႈးထိုး၍
"သူကေရာ"
"သူကက်န္မင္း က်ြန္ေတာ္တို့ရဲ႕ ဆရာတူ ညီကိုပါ"
"ေျသာ္"
သူကေဘးေထာင့္ကေန ရပ္ျပီေတာ့ သူတို့ ကစား
ေနရာ ရဲ႕အေနာက္ဘက္ ပန္းျခံကို စိတ္ဝင္တစား
ျကည့္ေနေတာ့သည္။ ထိုသည္ကို ထိုအပ်ိဳအရႊယ္
ေလးက သူကိုသတိထားမိျပီ
"သခင္ေလး ဘာျကည့္ေနတာလဲ"
သူက
"ေျသာ္…ဟိုဘက္က ပန္းျခံထဲမွတစ္ခုခုရွိေန
သလိုဘဲ ေမႊးရနံ႕တစ္ခုကို အဲဒီဘက္ေနရေန
တယ္"
သူမက
"အဲဒီဘက္မွာ ဘာမွမရွိပါဘူး ဘာေမႊးရနံ႕မွလည္း
မရပါဘူး သခင္ေလးစိတ္ထင္လိုေနမွာပါ"
သူက ေသခ်ာပန္းျခံကိုျကည့္၍
"က်ြန္ေတာ္ အဲဒီဘက္သြားခ်င္တယ္ သြားလိုရမ
လား အမလုရီ"
"အႏၲရယ္ရွိတယ္ သခင္ေလးမသြားပါနဲ အဲဒီဘက္
ကို ဘယ္သူမွမသြားျကဘူး"
"က်ြန္ေတာ္သြားခ်င္တယ္ ေမႊးရနံ႕ဘယ္ကလာ
သလဲဆိုတာ သိေအာင္လုပ္ရမယ္ ခြင့္ျပဳပါဦး"
သူက နူတ္ဆက္ျပီေရွ႕သို့ဆက္ေလ်ွာက္လာေတာ့
သည္။ ထိုအခ်ိန္ လိုက္ေနေသာသူတို့နွင့္ရႊယ္တူ
ေကာင္မေလးက သူကိုမျမင္ဘဲ လာဝင္တိုက္
ေတာ့သည္။ သူမျပဳတ္က်မည္ကိုစိုးရိမ္သျဖင့္သူက
ထိန္းေပးလိုက္သည္။ ထိုေကာင္းမေလးက
"မိျပီ မိျပီ "
သူကို ဖက္ကာျဖင့္ ေပ်ာ္ကာခုန္ေလေတာ့သည္။
သူလည္ ရုတ္တရပ္မိုျငိမ္သတ္ေနေတာ့သည္။သူမ
ေလးလည္ မ်က္လုံးတြင္ စီးထားေသာ အဝတ္ကို
ျဖဳတ္၍ သူကိုဝမ္းသားအားရျကည့္လိုက္သည္။
သူလည္ရုတ္တရပ္မို့ ထိုသူမကိုျကည့္လိုက္မိ
သည္။သူမက
"သခင္ေလးက ဘယ္သူလဲ"
သူကမ်က္နွာခပ္တည္တည္ျဖင့္ သူမသူကို ဖတ္
ထားေသာ လက္ကိုဖယ္လိုက္ျပီ
"ေတာင္းပန္းပါတယ္ က်ြန္ေတာ္ကိုခြင့္ျပဳပါဦး"
သူမကိုေျပာျပီ ျခံထဲသို့ သြားရန္ျပဳလိုက္သည္။
သူမက
"သခင္ေလစ ဘယ္သြားဖို့လဲ အဲဒီကိုမသြားရဘူး သြားလိုမရဘူး"
သူကေရွ႕သို့သြားရန္ေျခလွမ္းမ်ား ရပ္တန့္သြား
သည္။ေနာက္သို့လွည့္ျကည့္လိုက္ျပီ
"ဘာလို့သြားလို့မရတာလဲ"
"ေမာ့ရန္ ေမာ့ရန္ ရွိေနတယ္"
"ေမာရန္ ေမာရန္ဟာ ဘယ္သူလဲ"
"ဟို…"
"ရန္ရႊယ္ ေတာ္ေတာ့"
လုရီက ရန္ရႊယ္ကို မေျပာဖို့တားလိုက္သည္။
သူကေတာ့ တားလိုက္မွပို၍ ပန္းျခံထဲသို့ သြားခ်င္
သြားေတာ့သည္။ သူဘယ္သူကိုမွဂရုမစိုက္ဘဲ ပန္း
ျခံထဲသို့ ဝင္သြားေတာ့သည္။ ရန္ရႊယ္က သူေနာက္
ေျပးလိုက္ကာ မသြားဖို့ကိုေအာ္၍ေျပာေနေတာ့
သည္။ သူကဂရုမစိုက္ဘဲ ဆက္၍တစ္ေယာက္
တည္း ဝင္သြားေတာ့သည္။ လုရီနွင့္အတူ က်န္
ေသာလူမ်ားပါ လိုက္ခဲ႔ျကေတာ့သည္။ သူအထဲ
သို့ေရာက္ေတာ့ ပန္းျခံထဲတြင္ပန္းေတြ မ်ိဳးစုံစြာ
စိုက္ပ်ိဳးထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အရမ္းကို
လွပလြန္းသည္။ လိပ္ျပာေတြကရုတ္တရပ္ ပန္း
ေတြနားကေနပ်ံကာ အထဲဆီသို့အားလုံးစု၍ သူေရွ႕ကေန့ အေမႊးအနံ႕လာရာသို့စု၍ပ်ံျကေလ
ေတာ့သည္။သူလည္ျကည့္ျပီ လိပ္ျပာေတြေနာက္
ကို ထူဆန္းသျဖင့္ ေျပးလိုက္ေတာ့သည္။ေမႊးရနံ႕
ကို သူပို၍ရလာသည္။ အေတာ္အတန္ေလ်ွာက္
လာျပီ ပန္းျခံထဲတြင္ အေဆာင္တစ္ခုကိုေတြ႕ရ
သည္။ သူအေဆာင္နားဆီသို့ေလ်ွာက္လာသည္။
အေဆာင္ဆီမွ အသက္ငါးနွစ္အရႊယ္ ကေလးတစ္
ဦး အျပင္သို့ ယိုင္တိယိုင္တိုင္ေလ်ွာက္၍ထြက္လာ
ေတာ့သည္။ လိပ္ျပာမ်ားဟာ သူမအနားဆီသို့ ဦး
တည္၍ ပ်ံသန္းလာျကျပီ သူမအနားသို့ေရာက္
ေတာ့ သူမေလးအနားတြင္ ဝဲပ်ံေနျကေတာသည္။ ထိုအရာသူျကည့္ရင္း သူကို သူမေလးကအံျသေစ
ေတာ့သည္။ ဘာေျကာင့္မွန္းနသိ သူမေလးကို ျကည့္ရသည္မွာ သူအဖို့ ေျကကြဲစရာေကာင္းေန
ေတာ့သည္။ ဘာေျကာင့္ဒီလိုသူျဖစ္ရသည္ကို သူ
ကိုယ္တိုင္လည္မသိေခ်။
"ေမႊးရနံဟာ ဒီညီမ ဆီကလာတာလား"
သူအံျသကမယုံနိုင္သျဖင့္ သုူမအနားသို့တေျဖး
ေျဖးေလ်ွာက္လာေတာ့သည္။ သူမကသူကိုေတြ႕
၍ လန့္ျပီ သူေရွ႕ေတြေမ့လဲက်သြားသည္။ သူလည္
ခ်က္ခ်င္းေျပး၍
"ညီမ ညီမေလး ညီမေလး"
သူမေလးကို သူေပြ႕ဖက္ကာ သူမရဲ႕မ်က္နွာကို
ျကည့္လိုက္သည္။
"ဟင္ မ်က္နွာကေတြ ျဖဴဖက္ျဖဴေရာျဖစ္ေနပါလား
ေသြးအားနည္းေနတာမ်ားလား ညီမ ညီမ ဒုကၡပါ
ဘဲ ငါဘာလုပ္ရမလဲ ေမ့ေနတာထင္တယ္"
သူ သူမကိုေပြ႕ခ်ီကာ အေဆာင္ထဲသို့ဝင္လာေတာ့
သည္။ အေစာင့္က သူကသူမေလးကိုေပြ႕ခ်ီလာ
သျဖင့္ အံျသသြားသည္။ သူကအေစာင့္ကို
"သူအိပ္ယာလိုက္ျပပါ ဦးေလး"
အေစာင့္က သူအိပ္ယာသို့ လိုက္ျပသည္။ သူမကို
သူ ကုတင္ေပၚသို့ တင္ေပးလိုက္ျပီ အေစာင့္ကို
"ဒီညီမေလးက ဘယ္သူလဲ"
"သခင္ျကီးရဲ႕သမီးပါ"
"သူနာမည္ ဘယ္လိုလဲ ဦးေလး"
"ေမာရန္ပါ ေကာင္ေလး"
"ေမာ့ရန္ ေမာ႔ရန္ဆိုတာ ေစာ္ဘြားျကီးမူရမ္ရဲ႕ ငါး
ေယာက္ေျမာက္သမီးလား "
"ဟုတ္ ဟုတ္ပါတယ္ ငါေယာက္ေျမာက္ပါ"
"သူကို ဘာလိုဒီမွတစ္ေယာက္တည္းထား ထား
တာလဲ"
" သူက မိစာၦဝင္စားတယ္ ဆိုလို့ပါ"
"ဘာ မိစာၧ ဒီညီမက မိစာၦဝင္စားတာလား မျဖစ္နိုင္တာဗ်ာ"
"ဟုတ္ပါတယ္ေကာင္ေလး ဒါေျကာင့္ ဒီကိုဘယ္သူ
မွမလာဘူး အေစာင့္ေတာင္ က်ဳပ္တစ္ေယာက္ဘဲ
ရွိတာ သူအနား လာသမ်ွလူေတြ သိပ္မျကားဘူး
ေသ ကုန္ျကတယ္ ဒါေျကာင့္ သူအနားမွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး ဦးေလးက ဒီမွအေစာင့္တာဝန္
က်တာ နွစ္ရက္ဘဲရွိေသးတယ္ ဒီကိုဘယ္သူမွ ေမာ့ရန္ကို လာျကည့္တာမေတြ႕ဖူးဘူး ေကာင္
ေလး က ပထမဦးဆုံးဘဲ"
"ဟုတ္လား ဒါနဲ ေစာ္ဘြားမူရမ္ေရာ မလာဘူး
လား"
"လာျကည့္ပါတယ္ တစ္ေန့ကိုသုံေခါက္ေလာက္
လာျကည့္ေပးတယ္ ဒါနဲ ဒီကသခင္ေလးက ဘယ္သူလဲ ဒီကမဟုတ္သလိုဘဲ"
"က်ြန္ေတာ္က ဧည့္သည္ပါ ရပါျပီ ခင္ဗ်ားသြားလို့
ရပါျပီ သူအနားမွာ က်ြန္ေတာ္ခဏေနလိုက္ဦး
မယ္"
"ေကာင္းပါျပီ က်ဳပ္အျပင္ကေစာင့္ေနပါ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔"
အေစာင့္က အခန္းအျပင္သို့ ျပန္၍ထြက္သြားလိုက္
သည္။ သူကေတာ့ သူမေလးကိုျကည့္ျပီ ေတြးကာ
သူကဘယ္သူလဲ ဘာေျကာင့္ သူဆီကေမႊးရနံ႕ကို
ငါရေနတာလဲ သူကေရာ ငါကိုေတြ႕တာနဲဘာလို့
ေမ့လဲသြားတာလဲ ဟာ ေမးခြန္းတိုင္းက ဘာလိုအ
ေျဖမရွိတာလဲ သူကမိစၧာ ဟုတ္ပါ့မလား။ ဟာ…ငါ
မသိေတာ့ဘူး သူကသနားစရာေကာင္းလိုက္တာ
ဒီေလာက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ တစ္ေယာက္တည္းေန
ရတယ္ ဟူးးးးမျဖစ္သင့္ဘူး သူပုံကေသြးအားနည္း
ေနတဲ႔ပုံဘဲ ဘယ္သူမွလာမျကည့္ျကေတာ့ သူ
ဘယ္လိုေနေကာင္းမလဲ ငါတစ္ခုခုလုပ္ရမယ္ ဟာ
ဟုတ္ျပီ။ သူေတြးလိုက္ျပီအျကံရသြားသည္။
သူဓါးေျမွာင္ေလးကို ေျခအိပ္ကေနထုတ္လိုက္
သည္။ သူရဲ႕လက္ဖဝါးကို ဓါးနဲရွလိုက္ျပီ လက္သီး
ဆုပ္ကာ ေသြးထြက္ေအာင္လုပ္ျပီ သူမေလးနူတ္
ခမ္းဆီသို့ တင္လိုက္ကာသူေသြးကို သူမနူတ္ခမ္း
မွပါးစပ္ထဲ သို့က်ေအာင္လက္ကိုထားလိုက္သည္။
ေသြးေတြကသူမပါးစပ္ဆီသို့ စီးဝင္သြားသည္။ ထို
အခ်ိန္ေနာက္မွလိုက္လာျကေသာ ရန္ညီေနာင္နွင့္
ညီအမမ်ား ေရာက္လာျကသည္။ လုရီက
"သခင္ေလး ဘာလုပ္ေနတာလဲ လက္ကိုဖယ္
လိုက္"
သူကျပဳံး၍
"ရွဴးးးးတိတ္တိတ္ေန ညီမေလးနိုးသြားမယ္"
ရန္ရႊယ္က သုူလက္ကိုအတင္းဆြဲထုတ္၍
"မင္းဘာလိုငါကိုဆြဲတာလဲ"
"ရွင္ ရူးေနျပီလား သူကလူမဟုတ္မဘူး မိစာၦ"
"ဖယ္စမ္း သူကမင္းညီမမဟုတ္ဘူးလား"
ရန္ရြယ္က အတင္းဆြဲသျဖင့္ သူလက္ကိုဖယ္ထုတ္
လိုက္ရသည္။ သူမေလးက တေျဖးေျဖးမ်က္လုံး
ေလဖြင့္လာသည္။ နူတ္ခမ္း၌ေပးေနေသာ ေသြးကို လ်ွာျဖင့္ယက္လိုက္ျပီ ထထိုင္လိုက္သည္။ လူေတြ
ကမ်ားေနသျဖင့္ သူျကည့္ျပီ လန့္သြားသည္။ သူ
တို့ေတြလည္ သူမကနိုးလာသျဖင့္အားလုံးလည္
လန့္သြားျကသည္။ က်န္မင္းက သူမေလးကိုျကည့္
၍ တုန္ရီေျကာက္လန့္ေနေသာအမူအယာကို ေတြ႕ရသျဖင့္ သူက သူမကိုမေျကာက္ရန္အတြက္
"မင္းတို့အားလုံးထြက္သြားျက"
သူစကားေျကာင့္ေရာ သူမေလးကသတိရလာ
တာေျကာင့္ပါ သူတို့ေတြကေျကာက္ျပီ အျပင္
ဘက္သို့ထြက္လာျကသည္။ သူမေလးရဲ႕ အမေတြ
က သူနွင့္သူမေလးကိုျကည့္၍ အံျသေနေတာ့
သည္။သူက သူမနားကိုကပ္ထိုင္လိုက္ျပီ ျပဳံးကာ သူမ၏ ေျကာက္ရြံေနေသာ သူမ၏လက္ကေလး
ကိုဆုပ္ကိုင္၍
"မေျကာက္ပါနဲ ညီမေလး ဘာမွမျဖစ္ဘူး ကိုကိုရွိ
တယ္ မင္းဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး မင္းနာမည္က ေမာ့ရန္လား"
သူမေလးက သူကိုစိုက္ျကည့္၍ ေျကာက္ေနရာမွ
ယုံျကည္လာပုံရလာသည္။
"အင္း"
"ေနလိုေကာင္းလား"
"အင္း"
"ခုနကဘယ္သြားဖို့လဲ"
"သခင္ေလးကို လာေတြ႕ဖို့"
"ကိုလာေတြ႕ဖို့ ဘာလိုလဲ ကိုသိလိုလား"
သူမေလးက ေခါင္းခါ၍
"မသိဘူး သခင္ေလး ဒီကိုေရာက္လာတာ အာရုံ
ထဲကေန ျမင္ရတယ္ သခင္ေလးကိုေတြ႕ခ်င္လာ
တယ္ ဒါေျကာင့္အျပင္ထြက္လာတာ"
ငါးနွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိေသာကေလးက ဒီေလာက္
စကားကို ေလးေလးနက္နက္ေျပာတတ္တာ သူ
အံျသသြားသည္။
"ကိုက ဘယ္သူလဲဆိုတာ ညီမသိလား"
"မသိဘူး ဒီအတိုင္း ဒီကိုလာမယ္ဆိုတာ သိေန
တယ္"
"ဟုတ္တယ္ ကိုကညီမဆီက ေမႊးရနံတစ္ခုရလို
ဒီကိုလာခဲ႔တာ ဘာေျကာင့္မ်ားညီမဆီက ေမႊးရနံ႕
ကို အကိုတစ္ေယာက္ဘဲရေနတာလဲ"
သူမေလးကျပဳံး၍
"မသိပါဘူး ေမႊးရနံ႕ကို သခင္ေလးရတာ ဘာမွ
မျဖစ္ဘူးလား ညီမေျကာင့္ လူေတြေသျကတယ္
ညီမ သိပ္ေျကာက္တာဘဲ"
"ကယ္ပါ မေျကာက္ပါနဲညီမ ကိုရွိတယ္ ခဏလွဲေန
လိုက္ဦး ခုဏက ေသြးအားနည္းျပီ ေမ႔လဲထား
တယ္ အခုတစ္ခ်က္လွဲလိုက္ဦးေနာ္"
"သခင္ေလးလက္မွ ေသြးေတြနဲ ဒဏ္ရရထားတာ
လား ညီမေျကာင့္လား"
"မဟုတ္ပါဘူး ကိုဘဲ လက္ကိုဓါးနဲရွလိုက္တာ ညီ
မေျကာင့္မဟုတ္ဘူး မစိုးရိမ္ပါနဲ ကယ္လဲွေနလိုက္
ကို ခဏေနဒဏ္ရာေဆးထည့္လိုက္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ႕"
သူမေလးကို သူေခ်ာ့၍သိပ္လိုက္သည္။ သူမေခါင္း
ေလးကို သူကပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။သူမက
"သခင္ေလး ျပန္မသြားနဲေနာ္"
"အင္း ျပန္မသြားဘူး ညီမအိပ္တာ ေစာင့္ေပးေန
မယ္"
သူစကားေျကာင့္သူမေလး ေက်နပ္သြားေတာ့
သည္။ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ကာ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္
သြားေတာ့သည္။ သူမေလးအိပ္သြားေတာ့မွ သူအျပင္ထြက္လာသည္။ အျပင္တြင္ ရန္ညီကို
နွင့္ ညီအမမ်ားနွင့္အတူ မူရမ္ပါ အျပင္ဘက္တြင္
ရပ္ေစာင့္ေနေတာ့သည္။ သူကမူရမ္ကိုေတြ႕ျပီ
"ဦးေလး က်ြန္ေတာ္ေမႊးရနံ႕ဘယ္ကလာလည္ဆို
တာသိျပီ ေမာ့ရန္ဆီက လာတာဘဲ"
"ေမာ့ရမ္ေရာ မင္းသားေလး"
"အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီ က်ြန္ေတာ္ ညီမကိုသိပ္ခဲ႔တယ္"
"သူစကားေျပာလား မင္းသားေလးကို"
"ေျပာပါတယ္ ဘာျဖစ္လိုလဲ"
"သူစကားေျပာျပီလား"
"သူစကားေျပာပါတယ္ သူက်ြန္ေတာ္ကိုေျပာတယ္
က်ြန္ေတာ္လာတာ သူသိေနတယ္တဲ႔"
မူရမ္ေရာ ရပ္ျကည့္ေနျကေသာ ညီအမေတြေရာ
အားလုံးအံျသသြားျကသည္။ေမာ့ရန္ဟာ စကား
လုံးဝမေျပာေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
က်န္မင္းကိုစကားေျပာသျဖင့္ အံျသသြားေတာ့
သည္။ မူရမ္က
"မင္းသားေလးလည္ ျပန္နားေတာ့ေလ ခရီးပင္ပန္း
ထားတယ္ ညေနေတာင္ေစာင္းေနျပီ"
"ဟုတ္ကဲ႔ သူနိုးလာရင္ က်ြန္ေတာ္ကိုရွာေနဦးမယ္
က်ြန္ေတာ္သူအနားကေန ဘယ္မွွမသြားဘူးလို
ေျပာထားတယ္"
"စိတ္မပူပါနဲ မင္းသားေလး သမီးကငယ္ေသးလိုပါ
မင္းသားေလးျပန္နားပါ။ ဦးေလးျကည့္ထိန္းလိုက္
ပါမယ္ စိတ္မပူပါနဲ"
"ေကာင္းျပီေလ ဦးေလး ဒါဆိုက်ြန္ေတာ္ကိုသြား
ခြင့္ပါ။"
ရန္ရႊယ္က
"သခင္ေလးက မင္းသားေလး မင္းသားေလးဆို
တာ ဘုရင္သားေတာ္လား"
သူက ျပဳံးျပီရန္ရႊယ္ကိုျကည့္ကာ
"အရင္ကေတာ့ဟုတ္တယ္ အခုေတာ့မဟုတ္ေတာ့
ဘူး က်ြန္ေတာ္တို့ကို ခြင့္ျပဳပါ ဦးေလးမူရမ္"
"ေကာင္းပါျပီ မင္းသားေလ"
သူနွင့္ ရန္ညီေနာင္လည္ သူတို့တည္ခိုေဆာင္
သို့ျပန္လာျကေတာ့သည္။ ညေရာက္ေတာ့ ဆရာ
ဝုက ေစာ္ဘြားမူရမ္နွင့္ စကားသြားေျပာေနျက
ေတာ့သည္။ သူတို့လည္ခရီးေဝးကနွင္လာရသျဖင့္
သူတို့လည္ အိပ္စက္ျကေတာ့သည္။ ဆရာဝုက သူ
မေလးနွင့္ သူကိုထပ္မေတြ႕ရန္ေျပာသည္။ နွစ္
ေယာက္စလုံးအရမ္းငယ္သည္ျဖစ္၍ သူအသက္
နွစ္ဆယ္ျပည့္မွ သူမနွင့္ေတြ႕ရန္ေျပာသည္။ သု
လည္ ဆရာဝုစကားကိုနားေထာင္လိုက္ေတာ့
သည္။ သူမေလးကို သူရဲ႕မ်က္လုံးထဲတြင္ျမင္ေနရ
သည္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ဆရာဝုနွင့္သူတို့သည္အား
လုံးကိုနူတ္ဆက္ျပီ နွင္းေတာင္တို့ျပန္ျကေတာ့
သည္။သူမေလးကေတာ့ သူမကိုထားသြားတဲ႔သူ
ကို လိုက္ေနေတာ့သည္။ မူရမ္ကေတာ့ သူသမီး
စကား စေျပာလာသျဖင့္ သူအရမ္းဝမ္းသာေန
လ်ွက္ရွိသည္။ က်န္မင္းေတာ့ သူနတ္က်ြန္းကေန
ျပန္သာျပန္ေနရေပ့မယ့္ သူမေလးကို နူတ္မဆက္
လိုက္ရသျဖင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိေတာ့သည္။
ေမာ့ရန္ဟာ မနက္မိုးလင္းေတာ့ သူကိုမေတြ႕ရ
သျဖင့္ အေဆာင္တစ္ခုလုံးလိုက္ရွာေတာ့ သည္။
မူရမ္စကားေျကာင့္ အေစာင့္က သူမကို အေဆာင္ ပိတ္ထားသည္။ အျပင္ကိုေပးမထြက္ပါ တစ္ကယ္
ေတာ့ မင္းသားေလးအတြက္ သူမကိုခဏတာေဝး
ေဝးထားလိုက္ရခ်င္းျဖစ္သည္။ မင္းသားေလးပညာ
သင္ယူရမည္ အရြယ္ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူမနွင့္အနီး
အကပ္ထားရင္ သူပညာမသင္ဘဲ ဒီနတ္က်ြန္းက
ေန ျပန္၍မရေတာ့မည္ကို စိုးရိမ္သျဖင့္ သူတို့နွစ္
ေယာက္ လိုအပ္တာထက္ သံေယာဇဥ္ ပိုမတြယ္
ေအာင္ နတ္က်ြန္းကေန အျမန္ျပန္ရန္ ဆရာ
ေတာ္ဝုက ဆုံးျဖတ္လိုက္ရျခင္းျဖစ္ေတာ့သည္။
ဆက္ေနလ်ွင္ သူတို့ေတြ နွင္းေတာင္ကို ျပန္ရန္
ခက္ခဲသြားလိမ့္မည္။ သူမေလးက ျပန္ဖို့ခြင့္မျပဳ
လ်ွင္ မင္းသားေလးကို ထားရစ္ခဲ႕ရလိမ့္မယ္ ဒါ
ေျကာင့္ ဆက္မေနေတာ့ဘဲ မင္းသားေလးကို ေခၚ
ကာ နွင္းေတာင္သို့ ခရီးအျမန္နွင္ရေလေတာ့
သည္။
အပိုင္း(10)ျပီ၏ စာဖတ္သူမ်ားအားေလးစားလ်ွက္
စာေရးသူ…လင္းသုခ
Post a Comment